Fic หัวขโมยแห่งบารามอส ตอน การเข้าค่ายที่แสนสนุก

ลำดับตอนที่ #26 : (ภาคพิเศษ)เกี่ยวกับเฟริน ตอนที่ 2 ~~ความน้อยใจของเฟริน~~

~~เช้าแล้วยังอยู่บนที่นอน~~เงียบ ๆ คนเดียวยังไม่อยากตื่นขึ้นพบใคร~~จิบ  จิบ  จิ๊บ  จิบ  จิ๊บ  จิบ  จิ๊บ จิบ



จิบ~~ เสียงของนกน้อยตัวหนึ่งที่มีสีเหลืองทั่งตัวกำลังร้องเพลงขณะเกาะอยู่ที่ต้นไม้



        เดี๋ยวทำไมนกถึงร้องเพลงเป็นภาษามนุษย์ได้ล่ะ - เชอรี่



        ฉันเป็นนกพิเศษย่ะ - นกน้อย



        -_-?พิเศษยังไงอ่ะ - เชอรี่



        อย่ารู้เลย - นกน้อยว่าแล้วก็กลับไปร้องเพลงต่อ



        ~~เช้าแล้วยังอยู่บนที่นอน~~เงียบ ๆ คนเดียวยังไม่อยากตื่นขึ้นพบใคร~~



        อย่ามากวนแต่เช้านะ - เชอรี่



        ก็ไม่ได้กวนซักหน่อย - นกน้อยหยุดร้องแล้วหันมาตอบ



        โอเค ๆ แล้วคิดไงถึงร้องเพลงนี้ล่ะ - เชอรี่



        อยากรู้รึ - นกน้อยถามด้วยใบหน้าอันกวน teen มาก



        ใช่ - เชอรี่ข่มใจแล้วตอบ



        ถ้างั้นก็ตามมา - นกน้อยว่าแล้วก็บินไปเกาะที่หน้าต่างของป้อมอัศวินในโรงเรียนพระราชาเอดินเบิร์ก



        เพราะนั้นแหละ - นกน้อยว่าพลางชี้เข้าไปในห้อง เชอรี่จึงมองตามไป



         ณ  ยามเช้าที่สุริยันส่องแสงสว่างไปทั่วภพ ที่ห้องของหัวหน้าชั้นปี ที่ 4 ของป้อมอัศวินที่เคยมืดมิดแต่ตอนนี้กลับ



สว่างขึ้นพอให้เห็นสิ่งของภายในห้อง เพราะแสงแดดที่ลอดผ่านมาทางหน้าต่างของห้อง และแสงนั้นก็เผยให้เห็นร่างบาง



ของหญิงสาวที่นอนหลับอยู่บนเตียง หญิงสาวคนนี้มีเส้นผมสีน้ำตาลที่สยายไปทั่วเตียงด้วยความยาว ใบหน้ายามหลับที่



ตอนนี้เจ้าหล่อนกำลังคลี่ยิ้มออกมาแสดงให้เห็นว่าเจ้าหล่อนต้องหลับฝันดีแน่ ๆ แล้วอยู่ ๆ แพขนตาที่ยาวได้รูปของร่าง



บางที่นอนอยู่บนเตียงก็เริ่มขยับ ค่อย ๆ ลืมตาขึ้น เผยให้เห็นดวงตาสีน้ำตาลกลมโตคู่หนึ่งของเจ้าหล่อน ใช่แล้วเธอคือ



เฟริน เดอเบอโรว์ หรือเฟลิโอ่น่า  เกวเดเวล เจ้าหญิงสองดินแดนนั้นเอง  เฟรินลุกขึ้นมาบิดขี้เกียจทีสองทีแล้วจึงหันซ้าย



หันขวาดูเหมือนเธอจะมองหาเพื่อนรักเพื่อนซี้ทั่งสองคนของหล่อน แต่ว่าเธออยู่ในห้องนี้คนเดียวเมื่อเธอหันมามองนาฬิกา



เธอก็ทำหน้าตกใจแล้ววิ่งเข้าห้องน้ำไป  เฟรินเมื่อออกมาจากห้องน้ำเธอก็อยู่ในชุดนักเรียนหญิง แต่ใบหน้าของเธอกำลัง



บึงตึงด้วยความโกรธอยู่ เฟรินเดินปึงปังออกจากห้องไป



      รู้หรือยังว่าฉันร้องนี้ทำไม - นกน้อย



      อืม  แล้วเรื่องราวจะเป็นยังไงต่ออ่ะ - เชอรี่



      ก็ไปดูด้วยกันสิ - นกน้อยว่าพลางบินไปตามทางที่เฟรินเดินไป



    ณ  ห้องอาหารดรากอน



        ในยามเช้าเช่นนี้ที่ห้องอาหารก็มีผู้คนพลุ่พล่านมากมาย ถ้าให้มองดี ๆ จะเห็นเหล่าเด็กนักเรียนชั้นปี 4 ทุกคนกำลัง



ประชุมกันอยู่



\"งานที่ได้รับมอบหมายเป็นยังไงกันบ้างทุกคน\"มาทิวด้าถาม



\"ทางด้านของสถานที่เรียบร้อยแล้วครับ\"ซีบิลตอบ



\"ทางเครื่องดื่มก็เช่นเดียวกันรอให้ถึงเวลาเราก็จะได้เมากันไปข้าง\"ครี้ดบอกอย่างร่าเริง



\"ด้านของเครื่องดนตรีก็เรียบร้อยแล้ว\"นิกส์บอก



\"แล้วด้านแสงไฟของนายล่ะคิล\"มาทิวด้าหันมาถามนักฆ่าที่นั่งทานข้าวไม่ยอมรายงานผล



\"รอแค่งานเริ่มเท่านั้นแหละ\"คิลตอบแล้วก็ตักข้าวเข้าปากอีกคำ



\"แล้วด้านอาหารของพวกเธอล่ะ\"คิลกลือนข้าวลงคอแล้วถามต่อ



\"เรียบร้อยแล้วค่ะรอก็แค่ถึงเวลาทำเท่านั้นเองค่ะ\"เรนอนเป็นคนตอบ



\"แล้วคุณคาโลล่ะครับ\"ซีบิลถามคนที่พึ่งเอาจานไปเก็บกลับมา



\".......\"คาโลไม่ตอบอะไรลงนั่งแล้วหยิบหนังสือขึ้นมาอ่าน แต่ทุกคนก็รู้ดีว่าคงจะเรียบร้อยแล้วเป็นแน่



\"นี้รู้ไหมทุกคนพอรุ่นพี่รู้นะว่าวันนี้พวกเราวางแผนจะเซอร์ไพร์เฟริน รุ่นพี่เขาก็ขออนุญาติจากพวกอาจารย์ให้พวกเราหยุด



เรียนไปเดินตลาดหาซื้อของขวัญและเตรียมจัดงานด้วยล่ะ\"กัส พูดขึ้นมา



\"แล้วพวกรุ่นพี่รู้ได้ไง\"ครี้ดถาม



\"ก็เพราะผมไปขอสถานที่จัดงานจากพวกรุ่นพี่โรเวนนะสิครับ\"ซีบิลตอบ



\"โธ่เอย งานนี้อดเมาแน่เลยถ้าพวกรุ่นพี่มา\"ครี้ดบ่นขึ้นมา



\"ก็ภาวนาอย่าให้มาสิ\"แอ้งจี้บอก



\"นั้นสินะ\"ครี้ดเห็นด้วยแล้วก็นั่งพนมมือสวดภาวนาไป ๆ มา ๆ จนทุกคนหัวเราะ



\"เฮ้ย! เฟรินมา\"คนเฝ้าหน้าประตูวิ่งเข้ามาบอก



\"ถ้างั้นพวกฉันไปล่ะ คืนนี้ทุกคนเตียมตัวให้พร้อมสำหรับงานนะ\"มาทิวด้าบอกแล้วเดินออกจากห้องอาหารไปอีกทางพร้อม



กับเรนอนและแอ้งจี้



\"งั้นพวกเราไปกันบ้างดีกว่า โชคดีนะ\"ครี้ดเอ่ยแล้วตบบ่าคิลทีหนึ่งก่อนเดินออกจากห้องไปพร้อมกับทุกคน ยกเว้นคิลที่นั่ง



ทานข้าวกับคาโลที่นั่งอ่านหนังสือไม่ได้ออกไปจากห้องอาหาร เมื่อเฟรินเดินเข้ามาในห้องอาหารและหาคิลกับคาโลเจอก็



ตรงดิ่งเข้าไปหาทันที



\"ทำไมพวกนายไม่รอฉัน\"เฟรินโวยทันทีเมื่อมาถึง



\".....\"คาโลไม่ตอบนั่งอ่านหนังสือต่อไม่สนใจ



\"ถ้ารอนายพวกฉันก็ไม่ได้ทานข้าวนะสิ\"คิลที่เห็นว่าคาโลคงไม่ตอบจึงตอบแทนก่อนที่จะตักข้าวเข้าปาก



\"แล้วทำไมถึงไม่ปลุก\"เฟรินยังโวยต่อ



\"ก็ปลุกแล้ว แต่นายก็ยังไม่ตื่น แล้วก็นะเห็นว่ากำลังฝันดียิ้มแฉ่ง ก็เลยไม่ปลุกต่อนะ\"คิลบอก



\"ขอบใจที่หวังดีนะ คิล\"เฟรินพูดด้วยเสียงที่สูง



\"แล้วนายล่ะคาโลทำไมถึงไม่รอและไม่ปลุกฉัน\"เฟรินหันไปโวยอีกคนแทน



\"ประชุม\"คาโลตอบสั้น ๆ และไม่ได้หันมามองผู้ฟังเลยด้วย



\"และถ้านายยังไม่ยอมทานข้าวฉันจะไม่รอ\"คาโลบอกต่อทันทีไม่ให้เฟรินโวยต่อ  เจ้าหล่อนจึงได้เดินไปหาอาหารมาทาน



สลับกับคิลที่เอาจานไปเก็บพอดี คิลที่กลับมาแล้วนั่งเช็ดมีดรอเฟริน จนกระทั่งเจ้าหล่อนทานเสร็จและเอาจานไปเก็บกลับ



มาแล้ว



\"คาโล  คิล นายว่าวันนี้วันอะไร\"เฟรินถามอย่างอารมณ์ดี



\"วันศุกร์มั่ง\"คิลตอบส่วยคาโลนั่งเงียบ



\"ไม่ใช่อย่างนั้น วันนี้เป็นวันพิเศษนะ นายว่าวันอะไร\"เฟรินถามอีกครั้ง



\"วันคริสมาสหรือ\"คิลตอบหลังจากที่ทำท่าครุ่นคิด



\"ไม่ใช่ ให้ทายใหม่อีกที\"เฟรินบอกเสียงเรียบแม้อารมณ์จะเริ่มไม่ดีซะแล้ว



\"วันสถาปนาโรงเรียน หรือ วันพ่อ หรือ วันปิยะฯ หรือ วันปีใหม่ หรือ วันเด็ก หรือ วันสงการณ์ หรือจะเป็นวัน...\"คิลยังคิด



ออกมาและตอบเฟรินไปเรื่อย ๆ แต่คำตอบที่ออกมาจากปากคิลมันผิดหมดเลยทำให้เฟรินโมโห



\"พอ พอ พอแล้ว พอเลยพอ ไม่ต้องแล้ว พวกนายนี่งี่เง่าที่สุด\"เฟรินตะโกนดังไปทั่งห้องอาหารแล้ววิ่งออกจาก



ห้องอาหารไป



        วันนี้เป็นวันอะไรหรือนกน้อย? - เชอรี่



        เดี๋ยวก็รู้เอง ตามเฟรินไปเร็ว - นกน้อย



        เฟรินวิ่งออกจากห้องอาหารมาจนถึงห้องนั่งเล่นที่ทุกคนในชั้นปี 4 อยู่ในขณะนี้ เมื่อเธอเปิดประตูเข้าไปก็เป็นดัง



คาดทุกคนอยู่ที่นี้จริง ๆ เฟรินยิ้มแฉ่งหวังจะได้คำตอบจากทุกคนที่นี่



\"พวกเรา  ฉันถามอะไรหน่อยสิ  วันนี้วันอะไรหรือ\"เฟรินถามทุกคนจังหันมามองที่เฟริน



\"อืม....วันอะไรน่า\"ทุกคนทำท่าครุ่นคิดทั่งที่รู้อยู่ในใจว่าวันนี้วันอะไร แต่เฟรินที่ไม่รู้ว่าทุกคนจำได้ก็นั่งยิ้มรอคำตอบ



\"วันศุกร์ใช่ปะ\"แอ้งจี้ตอบ ทำให้เฟรินหุบยิ้มลงทันที



\"ถ้างั้นวันแม่\"มาทิวด้าบอก



\"จะบ้าหรือถ้างั้นวันนี้ทุกคนก็ต้องกลับไปหาแม่กันสิ\"เฟรินโวยเพราะโมโหแล้ว



\"อืม...\"ทุกคนทำท่าคิดอีกครั้ง



\"ไม่รู้อ่ะ\"ทุกคนตอบขึ้นมาพร้อมกัน เฟรินเริ่มโกรธจนตัวสั่น



\"แล้วตกลงมันวันอะไร\"ครี้ดถาม



\"พวกนาย...ฉันเคยบอกพวกนายไปแล้วนะว่าวันนี้เป้นวันอะไร มันเป็นวันสำคัญสำหรับฉัน แต่พวกนายไม่มีใครจำ



ได้เลยซักคน  ใจร้าย\" เฟรินตะโกนใส่ทุกคนแล้ววิ่งออกจากห้องนั่งเล่นไป



\"เราทำกันแรงไปหรือเปล่าครับ\"ซีบิลถามทุกคนในห้อง



\"นั้นสิค่ะ  เราไปบอกความจริงกับคุณเฟรินดีกว่าค่ะ\"เรนอนบอกแล้วก็ลุกขึ้นแต่ก็โดนมาทิวด้าจับให้ลงมานั่งเหมือนเดิม



\"ถ้าไปบอกที่พวกเราทำมาทั้งหมดจะสูญเปล่า\"มาทิวด้าบอกเสียงเข้ม  ทุกคนจึงได้แต่ภาวนาให้คืนนี้มาถึงโดยเร็ว แล้ว



เฟรินจะรู้ความจริงและเข้าใจทุกอย่างเอง



     เฟรินวิ่งมาตามทางเดินขิงป้อมอัศวินมุ่งหน้าสู่ห้องของตนเอง  หยาดและหยดน้ำตาใส ๆ เริ่มไหลรินลงมาจากดวงตา



สีน้ำตาลคู่โต อาบไปตามแก้มนวลของหญิงสาว และกระเด็นหายไปกับสายลมที่ผัดผ่านผิวกายขณะวิ่ง หรือไม่ก็ถูกทำ



ให้หายไปด้วยมือของเจ้าตัว แต่ไม่ว่าจะถูกปาดถูกเช็ดสักแค่ไหนน้ำตาก็ยังคงไหลรินต่อไปด้วยความน้อยใจและความ



โมโหที่ทุกคนลืมวันสำคัญสำหรับเธอไป  เฟรินวิ่งร้องไห้มาจนถึงห้องพัหหัวหน้าชั้นปี เปิดและปิดประตูอย่างรวดเร็ว



เฟรินนอนร้องไห้อยู่บนเตียงของตนเองอยู่เนินนานจนพล็อยหลับไป



        T_Tน่าสงสรเฟรินจังเลย - เชอรี่



        อ้าว  อย่าร้องไห้น่า - นกน้อย



        -_- แล้วตกลงวันนี้มันเป็วันอะไรอ่ะ - เชอรี่



       0_0ยังไม่รู้อีกหรือ - นกน้อย



       (^ _^)( _ _ )(^_^)( _ _ ) - เชอรี่



        งั้นไปดูตอนต่อไปกัน - นกน้อย



  ***_____________________________________________________________________***