Fic หัวขโมยแห่งบารามอส ตอน การเข้าค่ายที่แสนสนุก

ลำดับตอนที่ #20 : ~~~คืนรอบกองไฟ7~~~

เนื่องจากว่ามาทิวด้าในตอนที่วิ่งออกไปได้ร้องเพลงจบแล้วและไม่มีใครรู้ด้วยว่ามีบุรุษผู้หนึ่งได้หายตัวไปในงานจึงทำให้



งานในคืนนี้ยังคงดำเนินต่อไป แต่ด้วยว่ายังคงเศร้าและตกใจกับเหตุการณ์ตรงหน้าจึงทำให้ไม่มีใครอยากร้องหรือฟังเพลง



ในตอนนี้ โรเวนจึงให้มีการพักช่วงขึ้น โดยจะรอให้มาทิวด้ากลับมาที่งานก่อน และให้คนออกตามหาด้วยอีกแรง เนื่องจาก



เกาะนี้ในตอนกลางคืนมันจะมืดจนหน้ากลัว จึงต้องรีบหาให้เจอโดยเร็ว



มาดูทางด้านมาทิลด้าที่วิ่งหนีออกมาจากงานเธอวิ่งไปเรื่อย ๆ สายลมในยามค่ำคืนที่พัดผ่านผิวกายทำให้เธอหนาวแต่นั่นกลับ



ไม่สามารถสู้ความหนาวความเจ็บในใจได้เลย น้ำตาที่พยายามกลั้นเอาไว้ก็ไหลลงมาไม่หยุด เครื่องสำอางที่ทาไว้ก็เริ่มหลุด



ลอกออกไปด้วยน้ำตาและฝ่ามือของเธอ มาทิลด้าวิ่งมาจนถึงสถานที่หนึ่ง ที่นี้เป็นสถานที่ที่ติดชายทะเลและหางไกลออกมา



จากงานมากด้วย เธอหยุดลงนั่งที่โขดหินก้อนใหญ่บริเวณนั้น ใบหน้าเหม่อมองขึ้นฟ้า มองนภาที่อยู่ในช่วงรัตติกาลที่ตอนนี้มัน



มีสีดำสนิดและมีเพียงดวงดาวดวงเล็ก ส่องแสงกระพริบไปมายิ่งทำให้รู้สึกเหงาและเจ็บปวดขึ้นมาที่หัวใจของหญิงสาว เธอจึง



ก้มหน้าลงกับฝ่ามือแล้วเริ่มร้องไห้ออกมาอย่างกับว่าเธอไม่เคยร้องไห้ได้มากเท่านี้มาก่อน และด้วยว่ากำลังเศร้าจึงทำให้ไม่รู้



ว่ามีใครย่องวิ่งตามเธอมาอยู่ข้าง ๆ และคอยมองเธอตลอด เขาเดินเข้ามาใกล้เจ้าหล่อนเรื่อย ๆ



ว้าย!!



\"ปล่อยนะ\" มาทิลด้าร้องออกมาก่อนที่จะรู้ตัวว่าใครกันที่เข้ามากอดเธอจากข้างหลังเธอจึงพูดสั่งออกมาและพยายามดิ้นให้หลุด



จากอ้อมแขนที่ยิ่งดิ้นก็ยิ่งรัดแน่น



\"ไม่ปล่อย เพลงนั้นร้องให้ฉันใช่ไหม ฉันรู้นะ \"บุรุษผู้นั้นพูดพร้อมกับกอดแน่นยิ่งขึ้น



\"รู้ตัวก็ดี ปล่อยได้แล้ว....โร\"มาทิลด้าพูดเสียงอ่อย ๆ เพราะน้ำตาทำท่าจะไหลอีกรอบหนึ่งแล้ว



\"ฉันอยากรู้ว่าทำไมเธอถึงร้องเพลงนั้น\"โรพูดพร้อมกับเดินไปนั่งประจัญหน้ากับมาทิลด้า



\"ก็แล้วทำไมเธอถึงร้องเพลงนั้นให้เฟรินล่ะ\"มาทิลด้าตอบกลับ



\"รู้ได้ไงว่าฉันร้องไห้เฟรินนะ\"โรพูด



\"รู้สิ ช่วงนี้นะเธอเอาแต่คอยมองเฟรินอยู่ตลอด แม้แต่ตอนร้องเพลงฉันยังรู้ได้เลย ฉันขอถามหน่อยเธอยังรักเฟรินอยู่ใช่ไหม\"



มาทิลด้าพูดพร้อมกับที่น้ำตาไหลลงมาอาบแก้มอีกครั้ง แล้วโรก็ดึงเธอเข้าไปกอด



\"อย่าร้องไห้มาทิลด้า\"โรพูดพลางลูบหัว



\"ฉัน...ต้องการ....คำตอบ\" มาทิลด้าพูดไปร้องไห้ไปหนักขึ้น



\"ฉันรู้ตัวเองดีมาทิลด้า ฉันรักเฟริน...แต่ว่านั้นเป็นในอดีตในตอนนี้คนที่ฉันรักคือเธอนะ\"โรพูด



\"ฉันไม่เชื่อ คนที่รักกันเขาจะทำกันแบบนี้หรือไง\"มาทิลด้าพูดน้ำตาที่ไหล่รินลงบนบกของโรทำให้เสื้อผ้าบริเวณแฉะไปด้วยน้ำตา



\"ฉันแค่คอยมองในฐานะที่เฟรินเป็นนายต่างหากล่ะ\"โรพูด



\"จริงหรือ แล้วทำไม..เวลา...เธอมอง...เฟริน..กับ..คาโล..ฮึก...เธอ..จึงได้ทำหน้า...เจ็บ..ฮึก...อย่างนั้นล่ะ\"มาทิลด้าพูดพลางเงยหน้า



ขึ้นมาสบกับดวงตาสีเขียวของโรที่แววตาตอนนี้เหมือนเด็กถูกจับผิดแต่ก็เพียงแว็บเดียว



\"ฉันยอมรับก็ได้มาทิลด้า ว่าฉันยังรักเฟรินอยู่ แต่ฉันก็รักเธอนะมาทิลด้า\"โรพูดได้เพียงแค่นั่นเนื่องจากโดนมาทิลด้าตบเข้าให้เต็มแรง



แล้วหญิงสาวก็วิ่งหนีไป



   มาทิลด้าวิ่งไปเรื่อย ๆ น้ำตายังคงไหลราวกับสายน้ำป่าที่ไหลลงมาจากภูเขา หญิงสาววิ่งมาเรื่อย ๆ อย่างไม่หยุดจากวิ่งก็ค่อย ๆ เปลี่ยน



เป็นเดินจนกระทั่งหยุดลงที่ต้นไม้ใหญ่ นั่งลงที่นั่นแล้วเริ่มร้องไห้ เวลาผ่านไปสักพัก มาทิลด้าก็เงยหน้ามองท้องฟ้ายามค่ำคืนอีกครั้ง น้ำตา



ที่ไหลก็ไม่มีจะให้ไหลต่ออีกแล้ว เธอเริ่มนึกถึงเรื่องวันเก่า ๆ น้ำตาก็เริ่มคลอที่เบ้าตาอีกครั้งทั้งที่น่าจะไม่มีแล้วแท้ ๆ



ลืมเรื่องราวตั้งกี่ครั้ง ที่เธอทําให้ช้ำ ให้ฉันเสียน้ำตา

เจ็บ มันเจ็บเสียมากกว่า นั่งมองความเฉยชา

อยู่บนใบหน้าเธอ เหงา เงียบงันและเหน็บหนาว

เดียวดายและปวดร้าว เท่าไรยังต้องเจอ

รักจากปากคําของเธอ กับสิ่งที่ฉันเจอ

เคยตรงกันบางไหม



**

รักกันแล้วก็มีน้ำตา แบบนี้รักภาษาอะไร

ไม่มีคนรักหน้าไหนเขาทํากัน

รักที่ให้กันแต่น้ำตา อย่างที่เธอมีให้ฉัน

ยังเรียกว่ารักได้อีกหรือเธอ



ท้อยิ่งนานก็ยิ่งท้อ และคงไม่อยู่รอ

ให้เธอเป็นคนลา ยอม ยอมไปดีซะกว่า

ต้องอยู่กับน้ำตา ที่นับวันยิ่งไหล



(**,**)



มาทิลด้าเริ่มร้องเพลงที่ยิ่งร้องน้ำตาก็ยิ่งไหลยิ่งเจ็บปวด แต่แล้วมาทิลด้าก็ต้องสะดุ้งเนื่องจากเธอได้ยินเสียงเรียกชื่อของเธอ เธอลุก



ขึ้นเพื่อที่จะหนีต่อแต่แล้ว



\"เดียวก่อน มาทิลด้า....\"เสียงนี้มาพร้อมกับการกระชากตัวเธอเข้าสู่อ้อมกอดของชายคนนั้น



\"ปล่อยฉันนะโร เราไม่มีอะไรต้องคุยกันแล้ว\"มาทิลด้าพูดพลางดิ้นให้หลุดจากอ้อมแขน



\"ไม่ เราต้องคุยกันให้เข้าใจ มาทิลด้าฟังฉันหน่อยสิ นะ\"โรพูดเสียงอ่อย ๆ มาทิลด้าจึงใจอ่อนหยุดดิ้น



\"มีอะไรอีกล่ะ พูดมาสิ\"มาทิลด้าพูดพลางกลั้นน้ำตาเอาไว้



\"ฉันรักเธอ...\"โรพูดได้เพียงแค่นี้ก็โดนมาทิลด้าขัดขึ้นมา



\"ฉันไม่เชื่อ\"



\"ขอร้องล่ะ เชื่อฉันเถอะ ฉันรักเธอจริง ๆ แต่ฉันยังไม่อาจลืมเฟรินได้ในตอนนี้\"โรพูดพลางซบหน้าลงบนไหล่ของหญิงสาว



\"แล้วเมื่อไหร่ เมื่อไหร่ ต้องให้ฉันรออีกนานแค่ไหนกัน\"มาทิลด้าพูดด้วยเสียงดังในตอนท้ายพร้อมกับน้ำตาที่ไม่อาจหยุดได้แล้ว



\"อย่าร้องสิ เธอยิ่งร้องฉันก็ยิ่งเจ็บนะ หยุดเถอะ\"โรพูดพลางพยายามเช็ดน้ำตาให้มาทิลด้า



\"นายอย่ามาเปลี่ยนเรื่อง นายทำฉันเจ็บมามากพอแล้ว มีแค่นี้ใช่ไหมเรื่องที่จะพูด ปล่อยฉันโร\"มาทิลด้าพูดแล้วเช็ดน้ำตาออกจากดวงตา



ที่เริ่มแดงกล่ำ แล้วดันตัวจนหลุดออกจากอ้อมกอดของโร



\"มาทิลด้าเดี๋ยว\"โรพูดพลางดึงมาทิวด้าเข้ามาจูบ หญิงสาวไม่มีท่าทีขัดขืนอะไรรับจูบนั้นอย่างเต็มใจและเมื่อทั่งคู่ผละออกจากกัน



\"จูบลาใช่ไหม\"มาทิลด้าถามพร้อมรอยยิ้มที่ดูยังไงก็ฝืนชัด ๆ



\"ไม่ใช่ มาทิลด้าไม่นานเกินรอหรอก ฉันต้องลืมเฟรินแน่ ๆ เพราะเธอเข้ามาอยู่ในใจฉันตั้ง90%แล้วนี้นา นะเธอจะรออยู่ข้าง ๆ ฉันใช่ไหม



เพราะถ้าเธอจากไปล่ะก็ฉันคงอยู่ไม่ได้แน่\"โรพูดพลางจ้องเข้าไปในดวงตาสีเขียวมรกตของฝ่ายหญิง



\"พูดจริง ๆ หรือ ฉันจะเชื่อคำนี้ของเธอได้เหรอ\"มาทิลด้าถาม



\"ได้สิ เธอเชื่อฉันได้ฉันไม่หลอกเธอหรอกนะ\"โรพูดพลางจูบที่หน้าผากของมาทิลด้า



\"ฉันรักเธอ\"โรพูดพร้อมกับที่ทั้งคู่ยิ้มออกมาให้กันและกันอย่างมีความสุข



\"มาทิลด้าอยู่ไหน\" \"เฮ้ มาทิลด้า\" เสียงเรียกของเพื่อน ๆ ทำให้ทั้งคู่หลุดออกจากภวังค์



\"เอ่อ..เรากลับกันเถอะ\"โรพูด พร้อมลุกขึ้นกับยื่นมือมา



\"อืม\"มาทิลด้าตอบกับยิ้มออกมาพร้อมยื่นมือไปให้โรช่วยพยุงแล้วพากันเดินกลับไปที่งานอย่างมีความสุข

  ***_______________________________________________________________________________***
เย้ ในที่สุดก็คืนดีกันแล้ว ตอนแต่งตอนนี้รู้สึกจะแต่งให้โรเลวไปนิดหรือเปล่าน้า แต่ไม่เป็นไรกะอยู่แล้วว่าจะให้โรคืนดี



กับมาทิลด้านะค่ะ 555+