ficหัวขโมยแห่งบารามอสภาคเจ้าหญิง

ลำดับตอนที่ #18 : ตอนที่17 การต่อสู้

          “องค์หญิง ตื่นจากบรรทมเร็วกระหม่อม องค์หญิง” โกโดมพยายามส่งเสียกเรียกเจ้าหญิงผู้ตื่น

ยากให้ลุกขึ้นมา แต่ดูเหมือนจะไม่ได้ผล โกโดมมองออกไปนอหน้าต่างที่ตอนนี้ฟ้าที่เคยมืดครึ่มกลับ

กลายเป็นสีเทาและมีหิมะตก โกโดมแสดงสีหน้าหนักใจแล้วเริ่มปลุกเฟรินต่อ



“เจ้าหญิงเฟลิโอน่าตื่นได้แล้ว ไม่งั้นพวกเจ้าชายคาโลต้องตายแน่ ๆ กระหม่อม” เฟรินเด้งขึ้นมาจาก

เตียงทันทีทันที



“หมายความว่าไงโกโดม”เฟรินถามทันทีแต่แล้วเมื่อมองไปที่เตียงอีกสองเตียงแล้วพบว่าว่างเปล่าก็ยิ่ง

หน้าซีดลง



“ว่าไงโกโดม”เฟรินตวาดลั่นห้อง



“เจ้าชายคาโลและคุณคิลกำลังสู่อยู่กับคนที่คิดฆ่าพระองค์นะกระหม่อม”โกโดมพูดส่อแววกลัว

เล็กน้อย



“ที่ไหน”เฟรินตวาดขึ้นมาอย่างเร็ว



“สวนหลังป้อมนี้กระหม่อม แต่ว่าพระองค์ทรงรีบหนีตอนนี้ดีกว่า”โกโดมเมื่อเงยหน้าขึ้นมาก็ต้อง

ตกใจเนื่องจากเฟรินมันออกไปตั้งแต่รู้ว่าที่ไหนแล้ว  



“โธ่ เจ้าหญิงจะไปทำไมล่ะเนี่ย”โกโดมสถบออกมาแล้วรีบวิ่งตามเฟรินไป



           เมื่อมาถึงที่หลังป้อม เฟรินก็ต้องช็อคค้างอยู่กับที่เพราะสิ่งที่เห็นคือ  คิลที่นอนแผ่ราบอยู่บนพื้น

หญ้า ตามตัวมีรอยบาดแผล เลือดอาบท่วมตัวและหิมะสีขาวข้างกายก็เป็นสีแดง และเจ้าชายคาโล กำลัง

ใช้ไม่เท้ายันตัวเองและกำลังร่ายเวทย์โจมตีคนที่ใส่ชุดคลุมสีดำจนมองไม่เห็นหน้า ที่ท้องและริมฝีปากที่

เลือดเกาะอยู่และยังไหลไม่หยุด  



“อ้ากกกกกกกก”เสียงร้องของผู้ร้ายดังขึ้นหลังจากโดนมีดน้ำแข็งกรีดเนื้อจนเลือดออกเรียกสติของ

เฟรินให้กลับมา  เฟรินรีบวิ่งเข้าไปดูคิลเป็นคนแรก



“คิล  นายอย่าเป็นอะไรนะ”เฟรินร้องออกมาแล้วก้มลงดูบาดแผล  คนที่ปิดตาอยู่ลืมนัยน์ตาสีม่วงขึ้นมามอง



“เฟ...ริน...หนี...ไ...ป..”เรียวปากหนาของคิลขยับและเสียงที่เล็ดรอดออกมาแผ่วเบา เฟรินรีบเรียกคทา

ของตนเองมาอยู่ในมือ แล้วเริ่มร่ายเวทย์รักษาให้



“ฮึ ฮึ แมงเม่าบินเข้ากองไฟแท้ ๆ สู้อยู่ดี ๆ ธิดาแห่งความมืดก็มาให้ฆ่าถึงที่”เสียงเย็นเยียบของผู้ร้ายดัง

ขึ้น คาโลรีบหันกลับไปมองทันที  และผู้ร้ายก็ไม่ปล่อยโอกาสให้หลุดลอยเข้าฟันที่คาโลจนทรุดลง



“คาโล”เฟรินร้องเสียงหลงเมื่อเห็นคาโลล้มลงไป



“แก เป็นใคร และเหตุใดจึงต้องการฆ่าเรา”เฟรินตวาดลั่นด้วยความโกรธหลังจากที่วิ่งไปดู

คาโล



“ข้ามีนามว่า กิบบอน มงกุฎแห่งใจบอกว่าข้าต้องใช้เลือดของธิดาแห่งความมืดมาเพื่มพลัง เพื่อให้ข้าได้เป็นใหญ่เหนือผู้ใด”ชายคนนั้นกล่าว



“พวกเพื่อนของเจ้าปกป้องเจ้าเท่าชีวิตแต่เจ้ากลับออกมาให้ฆ่าอย่างง่ายดาย ฮ่า ฮ่า เพราะงั้นตายซะ”กิบ

บอนพูดแล้วพุ่งตัวมาหมายจะฟันเฟริน แต่แล้วเสียงดาบก็เกิดประทบกันขึ้น เฟรินที่หลับตาก็ค่อย ๆ ลืม

ตาดู



“โร  นายมาได้ไง”เฟรินถามอย่างง ๆ



“คนของทริสทอร์หรือ ฮึ คนทรยศ”กิบบอนกล่าว



“โร”เฟรินเรียกเสียงอ่อน



“ม้ายังไม่ตาย จะให้คิงออกรบได้ไง”โรพูดในสิ่งที่ทำให้เฟรินงง แต่ไม่ใช่มาถามเวลานี้เฟรินจึงนิ่งไป



“เฮ้ แกนะ เปลี่ยนใจมาอยู่ข้างฉันดีกว่า ฉันจะให้พลังที่ยิ่งใหญ่แก่แก”กิบบอนพูดอีกครั้ง



“พลังยิ่งใหญ่แค่ไหน แต่ถ้าไม่ใช่ผู้เป็นนายข้าก็ไม่เอา”โรพูด



“งั้นก็มาสวามิภักดิ์ต่อข้าสิ”กิบบอนพูดต่อรอง



“นายข้ามีแค่คนเดียว และแน่นอนต้องไม่ใช้เจ้า”โรพูดด้วยเสียงเรียบง่าย แล้วเงาทะมึนแห่งความมืดที่

เคยอยู่ที่ฝ่ามือโรก็พุ่งเข้าใส่กิบบอน



“ฮึ ฮึ พลังของเจ้าโจมตีข้าก็เหมือนเพื่มพลังให้ข้านั้นแหละ”กิบบอนพูดก่อนที่จะปัดไล่เงาทะมึนนั้นทิง

ไปเผยให้เห็นสิ่งที่อยู่ในมือ  คทาแห่งพลัง นั้นเอง



“โร”เสียงเรียกของเฟรินดังขึ้นแต่ดูเหมือนจะไม่ทันเมื่อคนถูกเรียกพุ่งดาบไปหากิบบอนเสียแล้ว



              ฉับพลันห้วงมิติในสวนนั้นก็ดูสับสนไปหมด  มีแต่เงาทะมึนคลุมไปทั่ว  รูปร่างของต้นไม้ใบ

หญ้า ดูบิดเบียวผิดรูปร่าง แล้วทันใดนั้นเองแสงสว่างก็พุ่งทะลุความมืดที่ปกคลุม  เสียงหวีดดังลั่นแล้ว

แสงสว่างวาบก็ถลาเข้าหาตัวเฟริน  มันให้ความรู้สึกที่มีบางอย่างกำลังไหลเวียนอยู่ในร่าง ทำให้เลือกใน

กายพลันร้อนขึ้นเหมือนกับจะเดือด  พลังกำลังอัดแน่นในตัวจนราวกับจะระเบิดออกมาให้ได้ก่อนที่จะ

ค่อย ๆ สวงบลง  เบาลง  สบายลง



            เคร้ง!  เคร้ง!  เคร้ง!



            เสียงที่เรียกสติของเฟรินให้กลับมาอีกครั้ง  ภาพคทาแห่งพลังที่หักเป็นสองท่อนร่วงลงก่อน แล้ว

ร่างของกิบบอนก็ค่อย ๆ กลับมาพร้อมกับสภาพโชกเลือดของโรที่อยู่ในมือ ซึ่งมันกำลังจับคอโรอยู่



“แกทำลายคทาของข้า”กิบบอนพูดด้วยความโกรธ  ซึ่งนั้นสร้างความโมโหให้แก่เฟริน แล้วสภาพที่

นั้นก็กลับคืนดังเดิม



“คทาหัก  พลังกลับคืนนายของข้า  แกไม่ได้พลัง ก็หมายความว่านายไม่ใช่เจ้านายของข้า”โรพูดพลาง

หัวเราะลั่นทั้งที่เจ็บปางตาย



“ปล่อยหมอนั้น  แล้วฉันจะเป็นคู่มือให้เอง”เฟรินตะโกนขึ้นมา แล้วแหวนแห่งเดมอสก็แตกออก จาก

ร่างผู้ชายก็เปลี่ยนเป็นผู้หญิง  ผมสีน้ำตาลที่สั้นอยู่ก็ยาวขึ้น เสื้อผ้าก็ตัวใหญ่ขึ้น เฟรินเรียกผ่าฐพีมาอยู่ใน

มือ  ส่วนกิบบอนก็เรียกดาบแห่งกษัตริย์ แต่เมื่อจะเรียกแหวนแห่งปราชญ์มากิบบอนก็ทำหน้าเครียดขึ้น

มา



“ฮึ  ปราชญ์เลโมธีรู้ตัวแล้วหรือ”กิบบอนพูด แล้วหันไปมองยอดเอดินเบิร์ก และเฟรินไม่ปล่อยให้รอด

ไปได้ พุ่งตัวหมายจะฟันให้ตายแต่ว่า กิบบอนก็เหมือนรู้ทันรับดาบได้และฟันเฟรินไปทีแต่เฟรินก็หลบ

ได้เนื่องจากแรงดันจึงทำให้เฟรินลอยไปชนกับต้นไม้



“องค์หญิง”โกโดมที่โผล่มาร้องขึ้นในทันที



“แก...บังอาจทำเจ้าหญิงของข้า”โกโดมหันไปด่าคนที่ทำ  แล้วเริ่มร่ายคาถาเสียงท้องฟ้าดึ่งปันป่วนก่อน

ที่จะคำรามลั่น  กึกก้องสะเทือน สายฟ้าฟาดลงมาที่ยอดปราสาทเอดินเบิร์กลมพายุโหมกระหน่ำขนาดที่

ถ้าไม่จับให้ดีต้องปลิวแน่แน่ แล้วพระอาทิตย์ก็หายไป



                 พ่อมดแห่งเดมอสกำลังแผลงฤทธิ์



            เฟรินพยายามลุกขึ้นไปจับกับต้นไม้ไว้ไม่ให้ปลิว  สายตาพยายามมองหาคนสองคนที่ควรนอน

อยู่ที่พื้น แต่ตอนนี้หายไปเฟรินพยายามมองไปทั่วแต่ก็ไม่เจอ  ความกังวลเกิดขึ้นในใจ แต่เมื่อมองไปที่

กิบบอนความกังวลนั้นก็เปลี่ยนเป็นความโกรธ เฟรินจับยึดดาบไว้แน่นแล้วลุกขึ้นยืนให้มั่นพุ่งตัวปะทะ

แรงลม วิ่งเข้าหากิบบอนในทันที



“อย่า เฟริน”เสียงเตือนของปราชญ์เลโมธีดังขึ้น แต่สายไปเสียแล้ว  ผ่าปฐพี เริ่มทำงานของมันอีกครั้ง

เสียง เปรี้ยง! ดังสะท้อนไปทั่ว เฉือนทุกอย่างที่ขวางหน้าจนหมดไป



***_______________________________________________________________________________***