ficหัวขโมยแห่งบารามอสภาคเจ้าหญิง

ลำดับตอนที่ #17 : ตอนที่16 มงกุฎมาร

เอ่อ   คือว่า เชอรี่รู้สึกว่ามันยุ่งยากนะค่ะที่จะต้องมาคอยเปลี่ยนเป็นเฟรินหรือเฟลิโอน่า เพราะฉะนั้น

ต่อไปนี้ไม่ว่าอยู่ในร่างหญิงชายเชอรี่จะใช้ชื่อว่า เฟรินหมดเลยนะค่ะ

********************************************************************************



              ในเมื่อมีสว่างก็ย่อมต้องมีมืด  มีการตื่นก็ต้องมีการหลับ มีพระอาทิตย์ก็ต้องมีพระจันทร์  มีหมู่

เมฆก็ต้องมีดวงดาว  มีความยาวก็ต้องมีความสั้น มีผู้หญิงก็ต้องมีผู้ชาย มี..(เฮ้ย!พอแล้ว เลยเถิดแล้ว เริ่ม

ใหม่)



         เมื่อพระอาทิตย์ที่คอยมอบความสว่างสไวหายไป ท้องฟ้าก็เข้าสู่ความมืดมิด แต่เพื่อเกิดสมดุล

ในโลกในยามค่ำคืนเช่นจึงมีดวงจันทร์ที่คอยมอบแสงสว่างแทนแม้จะไม่ร้อนแรงและยิ่งใหญ่เท่าสุริยัน

ก็ตามที  เหล่าสรรพสัตว์ต่างพากันกลับบ้านเพื่อเข้าสู่นิทรา แต่ก็มีสรรพสัต์บางจำพวกที่เริ่มออกมาหา

กินตามสันชาติตญานของมัน

              เสียงลมยามค่ำคืนดัง หวีดหวิวก้องกังวานไปทั่ว เหล่าดวงดาวพราวแสงเต็มท้องฟ้ารับการแสง

นวลตาของดวงจันทร์  มีบุรุษผู้หนึ่งกำลังนอนแผ่ราบไปบนพื้นหญ้า ใช้แขนของตนต่างหมอน เส้นผม

สีน้ำตาลปลิวสไวไปกับสายลมที่พัดมา และหล่นไปคลออยู่ที่แขนและพื้นหญ้า  ดวงตาที่ปิดสนิดเริ่ม

ปรือขึ้นมาอย่างช้า ๆ เผยให้เห็นดวงตาคู่โตสีน้ำตาล ‘นี่เราเผลอหลับไปหรือเนี่ย’เฟรินคิดขึ้นมา แล้ว

ถอกแหวนออก กลายเป็นผู้หญิง พร้อมกับลุกขึ้นมานั่งเส้นผมสีน้ำตาลยาวปลิวไปกับสายลมก่อนก่อน

ที่จะหล่นลงมาตามแรงโน้นถ่วงของโลก แม้จะลุกขึ้นมานั่งแล้วแต่เฟรินก็ยังคงเหม่อมองบนท้องฟ้า

‘ดาวสวยจัง อยากได้เป็นเจ้าของจังเลย’เฟรินคิดในใจพลางยืนมือไปบนฟ้าเหมือนจะคว้าดาวแต่ว่าก็

คว้าได้เพียงลม



“ฮ่า ฮ่าฮา แม้จะมีฐานะที่ยิ่งใหญ่แค่ไหน  ต้องการอะไรก็หาได้ แต่แท้จริงสิ่งที่ต้องการบางอย่างเราก็ไม่

สามารถเอามาใว้ครอบครองได้ แต่ก็มีบางอย่างที่ไม่ต้องมีฐานะใหญ่โตก็สามารถมีได้ นี่นะ”เฟรินพูด

ออกมาพร้อมกับชักมือกลับมาวางไว้ที่อก ‘อย่างเช่นมิตรภาพ’เฟรินคิดต่อในใจแล้วยิ้มออกมาเป็นเชิง

ว่า มิตรภาพมันทำให้เราไม่อยากจากที่นี้ไปเลย น่าแปลกนะ ทั้งที่ก่อนมาเรายังไม่อยากจะมาเลยแท้ ๆ



“กลับห้องดีกว่า”เฟรินพูดขึ้นมาแล้วสวมแหวนกลับเข้าไปก่อนที่จะลุกเดินเข้าป้อมไป



“เฟริน นายมาอยู่นี้เอง”เสียงคิลดังขึ้นพร้อมกับที่เจ้าตัววิ่งมาหาเฟริน



“คาโล  ทุกคน เจอเฟรินแล้ว”คิลตะโกนลั่นป้อม แล้วผู้คนก็เริ่มทยอยกันมา และเริ่มว่ากล่าว



“โทษทีนะ ที่ทำให้ทุกคนเป็นห่วงคือว่าเราไปนอนรับลมหลังป้อมแล้วก้เผลอหลับไปนะ”เฟรินพูด

พร้อมยิ้ม ๆ



“นายนี้มัน”แอ้งจี้ทำท่าจะเอาคทาฟาดหัว ทั้งที่มีน้ำใส ๆ คลออยู่เต็มดวงตา



“พอเถอะแอ้งจี้ กลับมาก็ดีแล้ว”มาทิวด้าพูดขึ้นมา บ้างเอามือเช็ดน้ำที่หางตาออก



“นั้นสิค่ะ”เรนอนพูดขึ้นบ้างหลังจากที่หยิบผ้ามาเช็ดตา



“นี้พวกเธอร้องไห้ทำไมกันล่ะ”เฟรินถามอย่างงง ๆ



“ก็พวกเรานึกว่า นายงอนอะไรสักอย่างแล้วหนีไปแล้วนะสิ”คิลพูดขึ้นมา



“ที่จริงตอนแรกก็คิดอย่างนั้นอ่ะนะ แต่ก็เผลอหลับไปก่อน..... ”เฟรินพูดยิ้ม ๆ



“นายดูถูกความเป็นเพื่อนของพวกเรารู้ไหมเฟริน”ครี้ดพูดขึ้นอย่างโมโหก่อนที่เฟรินจะพูดจบแล้วเดิน

จากไป



“ใช่ครับ ถ้ามีอะไรก็พูดกันสิครับ”ซีบิลพูดขึ้นมาบ้าง  แล้วเดินตามครี้ดไป



“นายอยากจะไปไหนก็ไปเลย”มาทิวด้าพูดขึ้นมาแล้วสามสาวกับคนอื่นก็เดินตามไป



“ฉันไม่นึกว่านายจะเป็นคนอย่างนี้นะ”คิลพูดขึ้นมาอย่างหัวเสียแล้วเดินจากไป



“..........”คาโลไม่พูดอะไรแต่จากสายตาเย็น ๆ ที่ส่งมาก็ทำให้เฟรินใจหายได้ และทุกคำพูดก็แทงทะลุ

ใจของเฟริน



“เดี๋ยวสิพวกนายนะ  หัดฟังคนเค้าพูดให้จบก่อนได้ไหม”เฟรินตะโกนออกมาอย่างเหลืออด



“นายมีอะไรจะพูดอีกล่ะ”ครี้ดหันกลับมาทุกคนต่างหยุดเดินแล้วหันกลับมามอง



“ฉันจะบอกว่า  ฉันคิดได้ตอนที่ตื่นขึ้นมา  เพราะฉันฝันถึงพวกนายนะสิ ทำให้ไม่อยากกลับ แล้วฉันก็

ไม่ได้งอนอะไรด้วย เพียงแต่ฉันเป็นโรค โฮมซิก เฟ้ย”เฟรินพูด



“แล้วก็ไม่รีบบอกเล่า”ครี้พูด พร้อมกับที่ทุกคนพากันวิ่งไปกอดไปล็อกคอไปขยี้หัวเฟรินและหัวเราะ

ออกมา อย่างสนุกสนาน  



           ทั้งหมดพากันแยกย้ายกันกลับห้องของตัวเอง  จนเหลือเพียง 3 คนเพื่อนรักที่เดินกลับห้องของ

หัวหน้าชั้นปีอย่างเงียบ ๆ



“เฟริน  ฉันขอโทษนะ”ในที่สุดคาโลก็พูดขึ้นมาดับความเงียบ



“นายขอโทษฉันเรื่องอะไร”เฟรินเงยหน้าขึ้นไปสบดวงตาสีฟ้าก่อนที่จะถาม



“..........”เงียบเพราะคนบอกตอบไม่ได้



“ถ้านายไม่รู้ ฉันก็ไม่รับคำนั้นของนาย”เฟรินพูดพร้อมเดินไปข้างหน้า



“แล้วนายงอนฉันเรื่องอะไรล่ะ”คาโลพูดขึ้นมา



“ฉันไม่ได้งอนอะไรนายเลยนะ ก็บอกแล้วว่าฉันเป็นโรค โฮมซิกเท่านั้นเอง”เฟรินพูด



“แต่ว่า”คาโลจะพูดต่อ



“นายไม่ได้ผิดอะไรเพราะงั้นไม่ต้องขอโทษ เข้าใจไหม”เฟรินพูดยิ้ม ๆ พร้อมกับตบไหล่เจ้าชายทีหนึ่ง



“ว่าแต่  ถ้าฉันหายไปจริง ๆ พวกนายจะไปตามไหม”เฟรินพูดขึ้นมา



“แน่นอนอยู่แล้ว”คิลพูดอย่างร่าเริง



“............”ไม่ตอบแต่เฟรินก็พอรู้



“แม้ไม่รู้ว่าอยู่ไหนหรือ”เฟรินถาม



“อืม  และไม่ใช่แค่ฉันกับคาโลนะทุกคนจะออกไปตามหาแกแน่ ๆ เพราะฉะนั้นอย่าหนีไปไหนล่ะ”คิล

พูดพร้อมฉีกยิ้มกว้างให้



“นั้นสินะ”เฟรินพูดพร้อมกับกอดคอเพื่อนรักสองคนเดินไปจนถึงหน้าห้อง แต่เมื่อเปิดประตูออกมาสิ่ง

ที่เห็นก็ทำให้ทั้งสามคนอึ้ง



๐(o_o)๐  --  หน้าคิล

๐(O<>O)๐ -- หน้าเฟริน

๐(-_-)๐  -- หน้าคาโล



              สิ่งที่ทั้งสามคนเห็นคือ ห้องที่เละอย่างกับอะไรดี โต๊ะอ่านหนังสือขาดเป็นสามท่อน หนังสือ

มากมายฉีกขาดเป็นแผ่น ๆ ผนังห้องมีรอยร้าวหลายที่  ตู้เสื้อผ้าล้มระเนระนาน แถมบางตู้ก็พังจน

เละเทะ ไม่รู้เสื้อผ้าจะเป็นยังไงบ้าง  ผ้าห่มหรือแม้แต่หมอนขาดกระจุยไม่มีชิ้นดี ขนนกมากมายที่ยัดอยู่

ในหมอนหรือแม้แต่ฝ้ายหรือนุ่นก็เต็มเกลือนห้อง ที่จะดีและยังใช้การได้คงจะเป็นเตียง 3 เตียงที่ไม่เป็น

อะไรเลย  นับว่าคนร้ายยังใจดีไม่ยอมให้พวกเขานอนพื้นกัน



“คิล  นายไปเรียกรุ่นพี่มานะ  ใครก็ได้”คาโลพูดขึ้นมาหลังจากได้สติเป็นคนแรก



“แล้วพวกนายล่ะ”คิลที่สติกลับมาแล้วถามขึ้น



“ฉันกับเฟรินจะตรวจห้อง”คาโลพูด  เฟรินจึงหันหน้ามา สบตาก่อนที่จะวิ่งเข้าไปในห้อง รื้อนู้น รื้อนี่



“อืม  พวกนายระวังตัวด้วย”คิลพูดแล้ววิ่งออกไป  ส่วนคาโลรีบเดินเข้ามาสำรวจห้องตามเฟริน



“โห ห้องเละสุดยอดเลยอ่ะ คาโล”เฟรินที่เดินไปสำรวจตู้พูดขึ้น คาโลเดินเข้าไปช่วยยกตู้ขึ้น



“ใครกันนะ ที่ทำแบบนี้”คาโลพูดขึ้นมาแล้วออกแรงเพียงนิดเดียวตู้ก็ตั้งขึ้น



“อ่ะ ยังดีนะเนี่ยที่เสื้อผ้าไม่เป็นอะไรเลย”เฟรินพูดต่อหลังเปิดตู้ทั้งสามใบ



“จริงด้วย  ไม่งั้นหนู๋เฟรี่จะใส่อะไรล่ะเนอะ”เสียงของบุรุษผู้มาใหม่ภายใต้กรอบแว่นส่งยิ้มหวานมาให้



“รุ่นพี่ลูคัสฮะ  จะทำยังไงดีอ่ะ ห้องเละขนาดนี้เลยนะฮะ” เฟรินหันกลับไปถาม



“นั้นสิ  อืม  แต่ยังดีนะที่คนร้ายเลยเตียงไว้ให้พวกเธอนอนกันนะ”ลูคัสพูดยิ้ม ๆ ขณะที่เดินเข้ามาใน

ห้อง



“แล้วไงล่ะครับ”คาโลพูดขึ้นมา  ลูคัสหันกลับมามองหน้าแล้วก็ยิ้มออกมาอีกครั้ง



“เอางี้ ล่ะกัน”ลูคัสพูดแล้วปัดมือไปมาสองสามครั้ง ห้องที่เคยเละเทะก็กลับมาเรียบร้อยเหมือนเดิม เว้น

แต่ไม่มีโต๊ะ กับผ้าห่มและหมอน



“แล้วพวกเธอตามมาเอาผ้าห่มกับหมอนล่ะกัน”ลูคัสพูดแล้วเดินจากไป คาโลจึงอาสาเดินไปเอามาให้

เอง



“ว่าแต่เฟริน  มีของหายหรือเปล่า”ลูคัสหยุดเดินแล้วหันกลับมาถาม



“ไม่มีครับ”คาโลตอบแทนเพราะดูเหมือนเฟรินจะไม่ได้ยินที่ถาม ลูคัสพยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจแล้วหัน

กลับไปเดินต่อ



“เฟริน  พอจะรู้ไหมว่าใครเป็นคนร้ายนะ”   คิลพูดขึ้นหลังจากที่เดินเข้ามานั่งบนเตียง



“ไม่อ่ะ”เฟรินพูดพร้อมเดินมานั่งข้าง ๆ



“แต่หม่อมฉันพอจะรู้นะกระหม่อม”เสียงอีกเสียงดังขึ้นมาจากทางหน้าต่าง ทั้งสองคนหันไปมอง



“จริงเหรอ โกโดม”เฟรินร้องออกมาอย่างดีใจ



“ขอรับกระหม่อม”โกโดมตอบ



“ใคร”เฟรินถามขึ้น



“มงกุฎมารกระหม่อม”   โกโดมตอบด้วยความเคารพ



“แล้วไ อ้ มงกุฎมารนั้นมันคืออะไรล่ะ”คิลพูดขึ้นอย่างหงุดหงิดเล็ก ๆ



“มงกุฎนั้นคือมงกุฎแห่งใจกระหม่อม  ตอนนี้มันหาคนสิงได้แล้ว และมันก็ปองร้ายองค์หญิงด้วย

กระหม่อม” โกโดมพูดขึ้น



“มงกุฎแห่งใจ มันมงกุฎที่ใช้ทดสอบพวกเราไม่ใช้หรือคิล”เฟรินหันกลับไปถาม



“น่าสนุกล่ะ งานนี้”คิลพูดพร้อมรอยยิ้ม



“มันน่าสนุกตรงไหนห่ะ คิล”บุรุษผมเงินพูดขึ้นด้วยความหงุดหงิดอยู่ที่ประตู ทำให้ทั้งสองคนหนึ่งตัว

หันไปมอง



“อ้าวคาโลกลับมาแล้วหรือ  มาฉันช่วย”คิลพูดพร้อมลุกไปรับผ้าห่มกับหมอนมาวางบนตียง



“นายยังไม่ตอบคำถามฉัน คิล”คาโลพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉยพร้อมกับเดินมานั่งที่เตียง



“อ้าว ก็สนุกที่จะได้ต่อสู้ยังไงล่ะ”คิลพูดพร้อมยิ้มออกมา



“โดนคนจะฆ่าเนี่ยนะ ไม่เห็นจะสนุกตรงไหนเลย”เฟรินพูดพร้อมแยกเขี้ยวออกมา



“ใช่   เพราะฉะนั้นกลับเดมอสเหอะกระหม่อม”โกโดมพูดขึ้นมาให้ทั้งสามคนหันไปมองหน้า



“ไม่ได้นะ”คิลพูดมา



“ทำไมจะไม่ได้ละคุณคิล”โกโดมพูดชายตามอง



“ก็...ทำไมไม่ถามไอ้คาโลมันบ้างล่ะ”คิลตอบไม่ได้แล้วยังโยนระเบิดไปให้อีกคน



“ฉันแล้วแต่เฟริน”คาโลตอบแล้วลุกไปหยิบหนังสือมาอ่าน



“แล้วแต่ฉันงั้นหรือ”เฟรินทวนคำพูด โกโดมหันมาขอคำตอบ ‘นี้มันจะไม่รั้งกันเลยหรือไงนะ’เฟริน

คิดน้อยใจในใจ ‘เอ๊ะ  แล้วเราจะหวังให้รั้งเราทำไมล่ะ เราไม่ได้เป็นอะไรกับมันนอกจากเพื่อนนี้วา แล้ว

เราเป็นอะไรไปเนี่ย  โอ้ย  ไม่รู้แล้ว เลิกคิด เลิกคิด’เฟรินโวยอยู่ในใจ



“จะว่าไป พรุ่งนี้ก็แค่มีงานเลี้ยงแล้วก็ปิดแล้วนี้วา”เฟรินพูดขึ้นมาขจัดความเงียบ



“จะบ้าหรือ  พรุ่งนี้มีงานเลี้ยงแต่ที่ปิดนะอีก2-3วันนั้น”คิลพูดขึ้นมา



“งั้นไว้ค่อยคิดล่ะกันนะโกโดม”เฟรินหันไปให้คำตอบแล้วหาวทีหนึ่ง



“ก็แสดงว่านายยังไม่กลับใช่ไหม”คิลร้องขึ้นอย่างดีใจ



“ก็คงงั้น”เฟรินตอบแล้วหาวอีกที



“องค์หญิงต้องการเช่นนั้นหม่อมฉันจะยอมกระหม่อม พระองค์ทรงง่วงแล้วถ้างั้นทรงบรรทมเถอะ

กระหม่อม”โกโดมพูดแล้วกลับไปที่เตียงของตน เฟรินจึงพยักทีหนึ่งแล้วล้มตัวลงนอน  คิลหันไปมอง

หน้าคาโลก่อนที่จะปิดไฟแล้วนอนตาม



***____________________________________________________________________________________***