ficหัวขโมยแห่งบารามอสภาคเจ้าหญิง

ลำดับตอนที่ #14 : ตอนที่13 คำว่า"เพื่อน"

‘อืม เพลง มาจากไหนกันนะ’เฟรินรู้ตัวและคิดอยู่ในใจเมื่อเสียงที่ได้ยินเหมือนใครมาเป่าขลุ่ย เฟรินค่อย ๆ ลืมตาขึ้น สิ่งที่เห็นอย่างแรกคือ ฝาเพดานสีขาว สายตาของเฟรินกระพริบไปมาหลายครั้งเพื่อปรับแสง เสียงเพลงนั้นยังคงมีอยู่



‘ที่นี่ห้องพยาบาลสินะ เพลงเพราะจังมาจากไหนนะ’เฟรินคิดต่อพร้อมกับมองไปทางต้นเสียงที่เป็นจุดกำเนิดเพลง สิ่งที่เห็นเรียกน้ำตาของเฟรินได้ทันที เจ้าตัวค่อย ๆ ลุกขึ้นจากเตียง



“คาโล”เฟรินร้องออกมาแล้วโผเข้ากอดคอชายหนุ่มผมเงินเจ้าของบทเพลงทันที



“เฟริน ฟื้นแล้ว”คาโลพูดออกมา รอยยิ้มปรากฏอยู่บนใบหน้าและอ้อมกอดเฟริน



“เฮ้ ตื่นมาก็จะเล่นหนังสดให้ดูเลยหรือไง”เสียงอีกหนึ่งบุรุษที่นั่งมองอยู่นานพูดขึ้น ทำให้คาโลและเฟรินผละออกจากกันในทันที เรียกสีแดงเข้าสู่ใบหน้าของทั้งคู่



“คิล”เฟรินเรียก



“มีอะไร”คิลพูดอย่างเซ้ง ๆ



“นายเป็นอะไรใช่ไหม”เฟรินถามด้วยความเป็นห่วง



“ถ้าเป็นไรจะมานั่งอยู่ตรงนี้หรือ”คิลตอบกวน



“นายนี้มัน”เฟรินพูดแล้วปล่อยหมัดที่คิลรับได้ออกไปเสียงหัวเราะบังเกิดในห้องพยาบาล แล้วคาโลกับคิลก็ปล่อยให้เฟรินผักผ่อนไปหลังจากโดนอาจารย์ห้องพยาบาลมาดุ



“เฮ้”เสียงมากมายในห้องปลุกให้เฟรินที่หลับอยู่เริ่มรู้สึกตัว



‘อืม เสียงอะไรเนี่ย หนวกหูจัง’เฟรินคิดพลางปรับแสงที่ส่องมากระทบตา



“เฮ้ย! พวกนายเงียบ ๆ กันหน่อยสิว่ะ เดียวเฟรินมันก็ตื่นหรอก”เสียงใครตะโกนออกมาดังลั่น



“เฟรินจะตื่นก็เพราะนายและครี้ด”เสียงของผู้หญิงที่เขาจำได้ แอ้งจี้ดังขึ้น



“ไม่ต้องเงียบแล้วล่ะ เพราะฉันตื่นแล้ว พวกนายนี้ไม่สนใจคนป่วยบ้างเลยแฮะ เสียงดังหนวกหูอยู่นั้นแหละ”เฟรินที่ตื่นขึ้นมาก็เริ่มเปอดฉากบ่นออกมาทันที



“ถ้าบ่นได้ขนาดนี้คงไม่ต้องห่วงแล้วล่ะมั่งใช่ไหม ลอรี่”เสียงของลูคัสที่ดังขึ้นมาเรียกความสนใจของเฟรินให้หันไปมอง เฟี้ยว  ฉึก ตามมาด้วยเสียงของกริชสีเงินที่ไม่ว่ายังไงก็เห็นลูคัสหลบได้ทุกที



“พวกพี่มาเยี่ยมผมหรือครับ”เฟรินพูดขึ้น



“ใช่ ท่าทางจะเจ็บหนักเลยกะว่าจะมาดูสักหน่อย แต่เห็นแบบนี้ก็หายห่วง เรากลับกันเถอะ ลอ..ลอเรนซ์”ลูคัสพูดแล้วเดินนำออกไป ลอเรนซ์ก็แค่หันมามองใบหน้ายังคงบูบบึงเช่นเดิมแล้วเดินออกไป



“พวกเราก็มาเยี่ยม ไงทักแต่รุ่นพี่ล่ะ”มาทิวด้าพูดขึ้น



“พวกนายมาเยี่ยมหรือมาผลานของเยี่ยมกันแน่”เฟรินพูดขณะที่สายตาเหลือบไปมองครี้ดและคนอื่น ๆ ที่กำลังทานของเยี่ยมของตนอยู่



“555   ไม่เห็นเป็นไร ก็รอนายตื่นมันก็เลยหิวนะ”ครี้ดพูดกลั้วหัวเราะ



“พวกนายนี้มัน”เฟรินสรรหาคำพูดใดใดไม่ออกที่จะมาต่อกร



“น่า น่า เฟริน แค่นี้เอง”คิลพูดขึ้น เฟรินได้แต่หันสายตาไปมอง



“งั้นฉันทานด้วยเพราะหิวแล้ว”เฟรินพูดก่อนแย่งขนมในมือคิลไป



“เฮ้ย นั้นมันของฉันนะ”คิลพูด



“น่าน่า แค่นี้เอง”เฟรินพูดตอบกลับ แล้วทั้งหลายต่างก็พากันแย่งขนมในห้องกันอย่างสนุกสนานจนมิสแรมเซิลที่เดินผ่านมาเข้ามาดุ และถูกทำโทษให้เขียนรายงานเรื่องมารยาทมาคนล่ะ 100 หน้า แต่ว่ามีเพียงเฟรินคนเดียวที่ไม่โดนเนื่องจากใช้แผนเจ็บหนัก ทั้งทีเพื่อนทุกคนเห็นว่าเมื่อกี้ยังลงมาวิ่งไล่พวกเขาได้เลย  



“ไม่ยุติธรรมเลยนะ”เสียงของคิลบ่นขึ้น



“นาน่า  ฉันเป็นคนป่วยนะ”เฟรินพูดด้วยเสียงอ้อน ๆ



“ป่วยกะผีอ่ะเดะ เมื่อกี้ยังมาวิ่งเล่นกันได้อยู่เลย”ครี้ดพูดแทรกขึ้นมา  เฟรินก็ได้แต่หัวเราะ



“ถ้างั้นก็ไปถามไอ้ห้องสมุดเคลื่อนที่ก็ได้นี้”เฟรินพูดกลั้นหัวเราะ



“ใครอ่ะค่ะ”เสียงเรนอนพูดขึ้นด้วยความสงสัย



“ก็ไอ้ โร   เซวาเรสไง”เฟรินพูดพร้อมรอยยิ้ม



“เห็นว่ามันฉลาดนักรู้ไปหมดก็เลยตั้งฉายาให้มันนะ ฮาฮ่า”เฟรินพูดแล้วก็หัวเราะออกมา



“ก็จริงอ่ะนะ”ทุกคนพูดเป็นเสียงเดียวกัน แล้วต่างก็แยกย้ายกันไปเพื่อไปทำรายงานที่ได้รับมา



                   กาลเวลาหมุนผ่านไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งเริ่มพลบค่ำ คิลกับคาโลก็เข้ามาเยี่ยมอีกครั้ง เฟรินรู้สึกตัวแต่สายตายังจับจ้องอยู่บนฟากฟ้าสีเริ่มมืดลงทีล่ะนิด ๆ



“สวยดีนะ”เฟรินพูดขึ้นมาเมื่อคิลกับคาโลนั่งลงแล้ว



“หือ?”คิลร้องอย่างงง ๆ



“ท้องฟ้านะ สวยดีนะ”เฟรินพูด พร้อมกับหันมาสบตากับคิล



“อืม สวยดี”คิลตอบกลับหลังจากที่มองท้องฟ้าแล้วหันกลับมามองเฟริน



“นายเป็นอะไร”คาโลถามขึ้นมาเมื่อเห็นว่าเฟรินเงียบไปและเอาแต่มองท้องฟ้า



“นี้การแข่งเป็นยังไงบ้าง”เฟรินถามขึ้นมา พร้อมกับหันหน้ากลับมามองเพื่อนทั่งสอง



“แพ้ โดนกรรมการปรับแพ้ไป ทั้งที่พวกเราชนะแท้ ๆ ”คิลตอบกลับมาหน้าเฉย ๆ



“งั้นหรือ นั้นสินะถ้าฉันไม่รับตรานั้นมาก็คงดี”เฟรินพูดพลางเหม่อมองท้องฟ้าอีกครั้งที่ในตอนนี้มันมืดสนิด



“นายไม่ผิด”คาโลพูดขึ้นมา แม้ใบหน้าจะเรียบเฉยแต่ก็มีน้ำเสียงที่แสดงความห่วงใยที่เฟรินจับได้ จึงได้แต่ยิ้มออกมาเท่านั้น



“ใช่ คนที่ผิดนะมันฉัน ถ้าไม่ไปแย่งตรานั้นมาให้นาย”คิลพูดขึ้น เฟรินหันหน้ามามองแล้วส่ายหัวพลางยิ้มไปด้วย ก่อนที่จะกลับไปมองท้องฟ้าอีกครั้ง ผ่านไปนานเท่าไหร่ก็ไม่รู้แล้วที่ทั้งห้องเงียบไป



“ถ้าฉันจะให้พวกนายอยู่เป็นเพื่อนที่ห้องพยาบาลจะได้ไหมนะ”เฟรินพูดขึ้นมาทำลายความเงียบ



“คงไม่ได้สินะฮ่าฮ่าฉันนี้บ้าจริง”เฟรินพูดขึ้นมาหลังจากที่เห็นทั่งคู่ทำหน้างง



“ทำไมจะไม่ได้ก็เราเพื่อนกันนี้นะ”คิลพูดแล้วลุกขึ้นมาล็อกคอเฟรินพร้อมหัวเราะออกมา



“.........”ไม่มีเสียงตอบมาจากคาโลแต่เค้าก็ลุกมาลูบหัวเฟรินทีหนึ่งแทนคำตอบ   ซึ่งนั้นทำให้เฟรินรู้สึกถึงมิตรภาพที่ไม่อาจหาได้เมื่ออยู่ที่เดมอส ถึงกลับร้องไห้ออกมา



“เฮ้ย! ขอโทษที”คิลร้องขึ้นมาแล้วลุกออกจากเตียงมานั่งขอโทษอยู่ที่พื้น



“ฮา ฮ่านายขอโทษเรื่องอะไรนะคิล”เฟรินถามกลั้วหัวเราะพร้อมเช็ดน้ำตา



“อ้าว ฉันก็นึกว่านายเจ็บที่ฉันล็อกคอนี่”คิลพูดอย่างง ๆ



“บ้าเปล่า ฉันไม่ได้เจ็บอะไรเลย นี้มันเพราะฝุ่นเข้าตาต่างหาก”เฟรินพูด แล้วหัวเราะอีกครั้ง



“นายนี้มัน”คิลสถบออกมา ใบหน้าแดงเล็กน้อยด้วยความอายที่ทำหน้าแตกซะได้



“5555”เฟรินยังคงหัวเราะอยู่ ในห้องพยาบาลยามนี้ดังไปด้วยเสียงหัวเราะจากคิลและเฟริน ที่เริ่มขุดขุยเรื่องสนุก ๆ มาเล่ากัน ส่วนคาโลแม้จะไม่ได้หัวเราะแต่ก็ฟังและอมยิ้มตามไปด้วย



“ฮ้าว”เฟรินฮ้าวออกมาพร้อมความง่วงที่เริ่มเข้ามาปกคลุม



“นายนอนเถอะเฟริน ฉันจะกลับแล้ว”คิลพูดขึ้นมาพลางลุกออกจากเตียง คาโลก็เช่นกัน แต่เฟรินก็จับแขนเสื้อคาโลได้ทัน



“ไหน พวกนายบอกว่าจะอยู่เป็นเพื่อนฉันไง นอนที่นี่แหละ”เฟรินพูดพร้อมส่งสายตาอ้อน ๆ มาให้



“แต่..ว่า”คิลพูดขึ้นมาและคิดอีกครั้ง



“พวกนายพูดแล้วน้า”เฟรินพูดเสียงเอื่อย ๆ แล้วซุกตัวลงใต้ผ้าห่ม



“ก็ได้ว่ะ อยู่เป็นเพื่อนคนขี้กลัวซักหน่อย”คิลพูดพร้อมยิ้มมาให้



“ใครกลัว”เฟรินพูดอย่างฉุน ๆ เมื่อได้ยิน



“งั้นพวกเราก็กลับล่ะนะ”คิลพูดพร้อมเดินไปที่ประตู



“เดี๋ยว”เฟรินร้องทัก และถอนหายใจพลางรู้ตัวแล้วว่าศึกนี้เธอแพ้แล้ว คิลหันกลับมายิ้มและหัวเราะเล็กน้อยก่อนที่จะเดินไปนั่งที่โซฟา ซึ่งคาโลก็ไปนั่งด้วย



“พวกนายไม่หายไปไหนนะ”เฟรินพูดขึ้นมา



“ครับ คร๊าบ  เจ้าหญิงนอนได้แล้ว”คิลพูดขึ้นมาทีเล่นทีจริง



“บ้า  เดี๋ยวใครได้ยินเข้าแย่เลย”เฟรินพูดพร้อมรอยยิ้มบนใบหน้า ก่อนที่จะเข้าสู่ห้วงนิทราไป



          เฟรินตื่นขึ้นมาอีกครั้งในตอนดึกที่มืดมิด  เจ้าตัวมองไปรอบ ๆ ห้องแล้วก็ได้พบนักฆ่ากับเจ้าชายที่นอนเอามือไขว่กันที่หน้าอกด้วยความหนาวและนอนหัวชนกัน เฟรินหัวเราะออกมาเบา ๆ แล้วค่อย ๆ ลุกออกจากเตียงไปนั่งแทรกทั้งคู่แล้วเอาผ้าห่มคลุมตัวไว้ให้มิดทั้ง3คนแล้วก็หลับลงไปอีกครั้งด้วยรอยยิ้ม ที่มีความสุข

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

มาดูทางเดมอสบ้างที่กำลังค้นหาแหวนกันให้พลัก



“โธ่เว้ย  มำไมมันมาหายไปตอนนี้นะ ไอ้แหวนนั้น”ท่านจ้าวโพล่งขึ้นมาอย่างโมโหหลังจากที่หลุดออกมาจากห้องเก็บของ



“แล้วจะทำยังไงดีล่ะกระหม่อม”เจ้าโกโดมโคมุสถามขึ้น



“เราคงต้องสร้างวงใหม่ เอานี้โกโดมเจ้าไปเฝ้าลูกสาวเราไว้ให้ดี ข้าอนุญาตให้เจ้าฆ่าคนที่คิดจะทำร้ายลูกสาวของเราได้เลย”ท่านจ้างเอวิเดสพูดพร้อมเดินออกจากห้องมุ่งสู่คอกมังกรโดยทันที ส่วนเจ้าโกโดมก็รีบวิ่งตามไปทันที



***_______________________________________________________________________________***



มาอัพให้จนจบไปอีกตอนนะคะ  เนี่ยความรู้สึกของเชอรี่ตอนที่แต่งบทนี้นะคะคือ คิดถึงเพื่อนค่ะ ก็ปิดเทอมแล้วนี่นา