ficหัวขโมยแห่งบารามอสภาคเจ้าหญิง

ลำดับตอนที่ #11 : ตอนที่10 การต่อสู้ของเพื่อนรัก

       ณ   สวนหลังป้อมอัศวินที่ยามเช้าเคยเป็นที่ฝึกในตอนนี้ที่ยามค่ำคืนมืดสนิด มีเพียงดวงจันทร์และเหล่าดวงดาวค่อยส่องแสงสายลมเย็น ๆ ที่พัดผ่านทำให้เกิดเสียงร้องโหยหวน สถานที่นี้อีกไม่นานจะกลายเป็นสถานที่ต่อสู้ของเพื่อนรักสองคน ที่นั้นมีเฟลิโอน่าที่ถือดาบผ่าปฐพี และคิลที่ถือมีดเล่มเล็กมากมายยืนเผชิญหน้ากัน มีคาโลที่นั่งอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่และเหล่าธรรมชาติในยามนี้เป็นพยาน ทั้งสองยืนจ้องกันอยู่เป็นเวลานาน ความเงียบที่ได้ยินเฉพาะเสียงสายลมดังอยู่รอบ ๆ เส้นผมปัดปลิวไปกับสายลมแรง



“หึ เหมือนกับลมกำลังร้องไห้เลยนะ”เฟลิโอน่าพูดออกมาสกัดความเงียบที่มีแต่เสียงลม



“นั้นสิ กำลังโหยหวนอยู่ด้วยล่ะ”คิลพูดบ้าง



“แต่ถ้าไม่ระวังมัวแต่ฟังเสียงลมล่ะก็มีดพวกนี้ได้ปักอยู่ตามร่างกายเธอแน่”คิลพูดอย่างเร็วพร้อมกับขว้างมีดนับสิบออกมาใส่เฟลิโอน่า ซึ่งหญิงสาวก็ใช้ผ่าปฐพี่รับได้หมด คิลเรียกดาบของตนออกมา ทั้งคู่กระโจนเข้าหากัน การต่อสู้ของเพื่อนที่ต้องทำตามหน้าที่กับเพื่อนที่ยอมสู้เพื่อเพื่อนเริ่มขึ้นแล้ว



เคร้ง!!



กึก!



เคร้ง!!



เคร้ง!!



กึก!!



เสียงของดาบกระทบกับดาบและเสียงของการถูกหยุดดาบเกิดขึ้นหลายต่อหลายครั้ง แต่ทั่งคู่ก็ยังไม่มีใครได้รับบาดเจ็บกันซะที แต่แล้วเมื่อเฟลิโอน่าดันดาบของคิลออกอีกครั้ง สายลมก็พัดเข้าสู่หน้าทำให้หญิงสาวของหลับตาลง และคิลก็ไม่ปล่อยโอกาสนี้ให้หลุดรอด คิลปามีกเล่มเล็กนับ 10 เข้าหาเฟลิโอน่าแต่ว่าหญิงสาวก็รู้ตัวทันเอี่ยวตัวหลบแต่ก็ไม่พ้น มีดเหล่านั้นสามารถสร้างบาดแผลตามร่างกายให้แก่หญิงสาวได้ เลือดสีแดงไหลลงมาจากแผลสร้างความเหนือหนะให้แก่เฟลิโอน่า



“ฉันไม่ชอบเวลาเลือดออกเลยว่ะ”เฟลิโอน่าพูด



“งั้นก็รีบทำให้มันจบซะสิ”คิลพูดพร้อมกับวิ่งถือดาบใส่เฟลิโอน่า



“นั้นสินะ”เฟรินพูดพลางหลบดาบของคิลแล้วฟันเข้าที่หลังเกิดรอยแผลใหญ่เลือดไหลซึมไปตามเสื้อผ้า แค่คิลไม่หยุดแค่นั้นแม้จะเจ็บแผลเพียงใดและเลือดออกแค่ไหนเขาปามีดออกไป เฟลิโอน่าจึงต้องกระโดดออกมายืนไกลจากคิล



“นายยอมแพ้ซะเหอะคิล”เฟลิโอน่าพูด



“ไม่ ถ้าฉันยอมแพ้จะไม่เหลือเกียรติ์ของตระกูลฟีลมัส”คิลพูดเสียงดัง แล้วก็ต้องกระอักเลือกออกมา



“นายอย่าพูดเสียงดังสิ เลือดจะยิ่งออกนะ”เฟลิโอน่าพูดด้วยความเป็นห่วง



“ไม่ต้องห่วงฉันไม่ตายง่าย ๆ หรอก”คิลพูดพร้อมกับออกวิ่งฟันดาบลงไปที่เฟลิโอน่า แต่หญิงสาวก็รับไว้ได้ คิลไม่หยุดแค่นั้นเขาปล่อยกระแสไฟฟ้าออกมาจากมือ เฟลิโอน่าล้มไปนอนอยู่ที่พื้น ส่วนคิลเองก็ทรุดลงไปนั่งพร้อมกับกระอักเลือดออกมา



“คาโล  ฉันชนะแล้ว มาช่วยเฟรินทีสิ”คิลเรียกคาโลพร้อมกับลุกขึ้นหันหลังให้เฟรินแต่แล้ว



ฉึก!!



“อุ๊ก  เฟริน นาย”คิลร้องออกมาพร้อมกับทรุดลงไปนั่งอยู่ที่พื้น เนื่องจากดาบผ่าปฐพีปักเข้าให้กลางอกแต่หน้าแปลกที่เลือดกลับไม่ไหลออกมา



“คิล นายรู้จักไหมคำที่ว่าความประมาทเป็นทางแห่งความตายนะ”เฟลิโอน่าพูดพลางดึงดาบออกจากอกของคิล เท่านั้นแหละ เลือกก็พุ่งกระชูดออกมาราวกับสายน้ำที่ไหลออกมาเรื่อย ๆ พร้อมกับที่ร่างของคิลทรุดลงไปนอนกองอยู่ที่พื้น
 
"แล้วการเป็นนักฆ่านะต้องไม่รู้จักคำว่าประมาณนะเฟ้ยเพราะถ้านายประมาณเมื่อไรเมื่อนั้นนักฆ่าจะไม่ใช่นักฆ่าอีกต่อไป"เฟรินพูดพลางปักดาบลงกับพื้น แล้วจึงเริ่มสังเกตเห็นว่าคิลไม่ขยับเขยือนหรือให้ถูกคือขยับเพียงเล็กน้อย



“เฮ้ย คิล เป็นอะไรมากหรือเปล่า”เฟลิโอน่าร้องออกมาพร้อมกับทรุดตัวลงไปประคองคิล คาโลก็รีบลุกจากต้นไม้วิ่งมาดูเพื่อนทั่งสอง ขณะนี้ไม่มีเสียงของสายลมเลยมีแต่สายลมที่พัดผ่านมาอย่างแผ่วเบา



“เฟ..ริน”คิลพูดออกมาอย่างอยากลำบากสิ่งที่คิลเห็นเป็นครั้งสุดท้ายคือภาพที่เฟรินร้องเรียกตัวเอง และภาพที่คาโลวิ่งมาจากนั้นสายตาก็ไม่เห็นภาพใดอีกเลย



“เฮ้ย คิล นายอย่าตายน้า”เฟลิโอน่าร้องออกมาน้ำตาไหลลงมาอาบแก้มนวลของเฟลิโอน่า



“ถอย”คาโลพูดสั้นพร้อมกับอุ้มร่างของคิลวิ่งกลับเข้าไปในป้อมอัศวินมุ่งตรงสู่ห้องพยาบาล เฟลิโอน่าก็วิ่งตามมาติด ๆ แต่แล้วคาโลก็หยุดวิ่งเฉย ๆ สร้างกังวลให้แก่ฟลิโอน่าเป็นอย่างมาก ‘ทำไมถึงหยุดวิ่ง หรือว่าคิล...’เฟลิโอน่าไม่กล้าคิดต่อ คาโลค่อย ๆ หันกลับมา



“เธอจะไปในร่างนี้หรือ”คาโลพูด



“โธ่เอ้ย เวลานี้คิลสำคัญกว่า ไปเร็ว”เฟลิโอน่าพูดออกมาอย่างร้อนใจเพราะตอนนี้เลือดไหลออกมาเปรอะเต็มร่างของคิลและซึมไปตามเสื้อของคาโล แต่คาโลก็ยังไม่ยอมเดินต่อเฟลิโอน่าจึงตัดสินใจหยิบแหวนออกมาสวมแต่แล้วก็ต้องทรุดลงไปนั่งอยู่ที่พื้นอย่างรวดเร็วเมื่อชุดรัดรูปที่ใส่กลับขาดกระจุยเมื่อเปลี่ยนกลับเป็นผู้ชาย คาโลถอดเสื้อคลุมของตนให้เฟรินใส่แล้วรีบวิ่งไปห้องพยาบาลต่อทันที เฟรินที่ใส่เสื้อของคาโลเพียงตัวเดียวก็คลุมมิดแล้วคิดในใจว่า ‘คาโลตัวใหญ่ขนาดนี้เลยหรือนี้’แล้วก็ต้องหน้าแดงขึ้นมาก่อนที่จะส่ายหัวไล่ความคิดนั้นทิ้งไปแล้วรีบวิ่งตามคาโลไปอย่างเร็ว



              เมื่อทั้งคู่วิ่งไปถึงห้องพยาบาลก็เรียกอาจารย์ห้องพยาบาลทันทีเมื่ออาจารย์มาเห็นก็ตกใจเป็นอันมาก



“ไปโดนอะไรมาเนี่ย มาวางคนเจ็บที่นี้เร็ว”อาจารย์บอกคาโลจึงวางคิลเอาไว้



“เอาล่ะพวกเธออกไปก่อนนะเดียวครูจัดการเอง”อาจารย์สั่ง



“แต่...”เฟรินจะท้วงแต่ก็โดนคาโลลากออกมาจากห้อง



“นายทำอย่างนี้ได้ไงห่ะ”เฟรินโวยใส่คาโลทันทีที่ออกมาจากห้องพยาบาลแล้ว



“ยืนมือมา”คาโลพูด



“ว่าไงนะ?”เฟรินถามงง ๆ



“นายบาดเจ็บ”คาโลพูดเฟรินจึงมองตัวเองจะว่าไปก็ใช่เพราะเธอมีบาดแผลเต็มตัวเลย



“ยังเจ็บไม่เท่าคิลหรอก”เฟรินบอกแล้วทำท่าจะร้องไห้



“เป็นผู้หญิงไม่ควรมีแผลเป็น”คาโลพูดพลางกระชากมือเฟรินมาเริ่มการรักษา



“ขอบใจนะคาโล”เฟรินพูดพลางหน้าแดงเล็กน้อยหลังจากที่นั่งจ้องคาโลรักษาแผลให้ตน



“ไม่เป็นไร”คาโลพูดพลางยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยน รอยยิ้มที่ไม่เคยเห็นรอยยิ้มที่ทำให้หน้าแดงยิ่งขึ้นและใจเต็มไม่เป็นส่ำ



“ไม่สบายหรือเปล่าทำไมหน้าแดง”คาโลพูดเรียบ ๆ หุบรอยยิ้มไปแล้ว



“เปล่า”เฟรินตอบพลางจ้องหน้าคาโลที่มีแต่ความเรียบเฉย ไม่แสดงอาการ



“ถ้านายยิ้มสักหน่อยฉันว่าสาว ๆ ติดตรึม”เฟรินพูดพลางยิ้มออกมาเหมือนทุกทีแสดงถึงความร่าเริงที่ไม่มีวันหยุดของนายคนนี้ คาโลเงยหน้าขึ้นมามองเฟรินแล้วหันกลับไปรักษาแผลต่อ ‘แต่ที่จริงแค่หน้าเฉยชาและแววตาเย็น ๆ สีฟ้าคู่นั้นก็ทำให้นายหล่อขนาดหญิงติดตรึมอยู่แล้วล่ะ’เฟรินคิดในใจ แล้วก็นั่งมองหน้าคาโลต่อไปอย่างไม่รู้ตัว



     ภายในความมืดตามซอกกำแพงได้มีคนเฝ้ามองเหตุการณ์นั้นตั้งแต่ต้นเรื่องจนจบ เขาจ้องมองเฟรินอย่างอาฆาต แล้วในที่สุดเขาก็ยิ้มออกมา



“ หึ หึ เจ้าหญิงเฟลิโอน่ามาอยู่ที่นี้เองหรือ  และดูเหมือนว่าเจ้าเด็กนักฆ่านั้นจะทำงานพลาดนะ แต่ไม่เป็นไร เจ้าจะต้องตายด้วยมือของข้านี้ล่ะ เฟลิโอน่า” คนผู้นั้นพูดออกมาด้วยเสียงที่เย็นยะเยือก น่ากลัวดังกับเสียงของปีศาจที่ร้ายกาจ จ้องมองเฟลิโอน่าที่อยู่ในร่างของเฟรินกำลังจ้องมองคาโลที่รักษาแผลให้ตนและเมื่อมองไปทางคาโล



“ไม่ว่าใครจะมาขัดขวาง มันผู้นั้นจะต้องตายไม่ว่าจะเป็นถึงเจ้าชายก็ตาม”เสียงนั้นดังขึ้นอีกครั้ง และหายไปพร้อมผู้พูดอย่างที่ไม่มีใครรู้



  ***_______________________________________________________________________________***



มาต่อให้จนจบไปอีกหนึ่งบทแล้วค่ะ  คิดว่าเดี๋ยวเรื่องก็จะเริ่มเข้าสู่ช่วงเหมือนในหนังสืออีกแล้วอ่า ประมาณตอนที่12ล่ะมั่งค่ะที่เหมือน



ในหนังสือเยอะที่สุด แต่อย่าพึ่งเลิกอ่านกันนะค่ะ เพราะถ้าผ่านตอนที่ 12 ไปแล้ว มันก็จะเริ่มไม่เหมือนแล้วค่ะ  ตอนนี้ก็ใกล้ที่จะจบภาค



มงกุฏแล้วนะคะ  ในสมองของเชอรี่ตอนนี้ปวดหัวตุบ ๆ เลยอ่าค่ะ  เนื่องจากคิดเรื่องไม่ค่อยออก 555 แต่จะพยายามมาต่อให้เร็ว ๆ นะคะ