ลำดับตอนที่ #11
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : ~~การทดสอบความกล้าที่ไม่น่าใช่การทดสอบ 3~~100%
\"เรนอน จะรีบเดินไปไหนล่ะ \"คิลที่เดินตามมาที่หลังจากเข้ามาทางด้านขวาแล้วพูดขึ้นทำลายความเงียบ แต่ดูเหมือน
ว่าสาวน้อยคนงามจะไม่สนใจยังคงวิ่งหรือเดินเร็วขึ้นเช่นเดิม จนในที่สุดก็ไปสะดุดกับอะไรเข้าสักอย่างหนึ่ง
\'อ่ะ เจ็บแน่เลยเรา\'เรนอนคิด
โครม!แล้วก็จริงดังนั้นเพราะว่าคิลเข้ามารับไม่ทัน
\"โอ้ย เจ็บจัง\"เรนอนร้องออกมาคิลจึงรีบลุกมาดูอาการ(หลังจากที่เข้าไปรับพลาดตัวเองเลยล้มไปด้วย - เชอรี่)
\"เห็นไหมบอกแล้วว่าห้ามวิ่งไงล่ะ เป็นยังไง เจ็บไหม พูดไม่รู้จักฟังเอาซะเลยนะเธอนี้ แล้วเจ็บตรงไหนหรือเปล่า
วันหลังอย่าวิ่งอีกนะ แล้วก็เดินดูทางสักมั่ง....\" คิลบ่นหรือเทศน์นี่แหละยาวเป็นกิโลเมตรขณะดูสภาพว่าเป็นอะไรไหม
\'บอกตอนไหนฟะ ชิ \' เรนอนคิด (เรนอนจังพูดไม่สุภาพเลย - เชอรี่,ขอโทษค่า - เรนอน)
\"หยุดได้แล้วค่ะ ฉันไม่ใช่เด็กแล้วนะ\"เรนอนพูดขึ้นมาคิลจึงได้หยุดแล้วหันกลับมามองหน้า
\"ก็อย่าทำตัวเป็นเด็กสิ\"คิลบอก แล้วลุกขึ้น เรนอนจึงจะลุกตาม
\"โอ้ย!\" เรนอนร้องแล้วลงไปนั่งที่พื้นคงเดิม
\"เป็นอะไรไปเจ็บตรงไหนอ่ะเปล่า\"คิลถามและเดินมาดูด้วยความเป็นห่วง
\"เจ็บข้อเท้าจังเลยค่ะ\"เรนอนบอก คิลจึงตรวจอาการโดนการจับตรงช่วงข้อเท้าและฝ่าเท้าและถาม(เหมือนหมอเลย-เชอรี่)
\"อืมสงสัยจะขาแพลงนะ\"คิลเอ่ยหลังจากตรวจแล้ว(แค่นี่ต้องตรวจด้วยหรือเนี่ย0_+ -เชอรี่)
\"ว้าย! คุณคิลปล่อยเถอะค่ะ\"เรนอนร้องด้วยความตกใจเมื่ออยู่ ๆ คิลก็เข้ามาอุ้มเธอ
\"เงียบเถอะน่า เดินไม่ไหวนี่\"คิลบอก
\"ก็ไม่เห็นต้องอุ้มเลยนี้ค่ะ\"เรนอนท้วง
\"งั้นขี่หลังเอาไหม\"คิลถาม เรนอนจึงพยักหน้าเป็นเชิงตอบแทน คิลจึงพาเรนอนไปนั่งที่ก้อนหินแล้ว
\"มีผ้าเช็ดหน้าผืนใหญ่ไหม\"คิลถาม เรนอนจึงหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาส่งให้ คิลรับมาแล้วก็จัดการพันที่ข้อเท้าแล้วจึง
เปลี่ยนให้เรนอนมาขี่หลังแทน
\"ดูคุณคิลชำนาญการพยาบาลจังเลยนะค่ะ\"เรนอนพูดขึ้นเมื่อทั่งคู่เริ่มเดินทางต่อ
\"ก็ผมเป็นนักฆ่านี้ มันก็ต้องมีบ้างที่เราจะต้องปฐมพยาบาลเบื้องต้นเมื่อเราเจ็บตัวขณะปฎิบัติหน้าที่อยู่\"คิลอธิบาย
\"งั้นหรือค่ะ ฉันตัวหนักไหมค่ะเนี่ย\"เรนอนเปลี่ยนเรื่องคุย
\"ไม่หรอก เบาจะตาย\"คิลตอบเรนอนจึงซบหน้าลงที่ไหล่ของคิล คิลจึงสะดุ้งเล็กน้อย
\"เอ่อ ขอซบหน่อยนะค่ะ\"เรนอนขอ
\"ได้สิ\"คิลบอกทั้งทีหน้าขึ้นสีแดงเล็กน้อย
\"ขอบคุณค่ะ\"เรนอนบอกแล้วก็ซบไหล่คิลแม้จะอายก็เถอะตลอดทางเดินไม่มีใครพูดกับใครอีกเลย
แซ็ก แซ็ก เสียงของกิ่งไม้และใบใม้กระทบกันดังขึ้นเมื่อทั้ง คิล และ เรนอนเดินจากจุดนั้นไปได้ไกลพอสมควรแล้ว
\"เฮ้ย! พวกนั้นไปกันแล้ว\"เสียง ๆ หนึ่งดังขึ้นมาจากในพุ้มไม้
\"งั้นก็กลับกันได้แล้วสินะครับ\" และเสียงอีกเสียงก็ตามมา
\"แล้วนายว่าไงล่ะ ซีบิล\" บุรุษคนแรกถามผู้ร่วมแผนการ
\"หวานดีนะครับ คุณครี้ด\" ซีบิลตอบคำถามของคนแรก
\"นั้นสิ ไม่นึกว่าจะได้ผลเกินคาดขนาดนี้แฮะ\"ครี้ดเอ่ย
\"เสร็จหน้าที่ที่พวกรุ่นพี่สั่งแล้วก็กลับไปรายงานผลกันเถอะครับ\"ซีบิลบอก
\"อืม\"ครี้ดรับคำแล้วทั่งคู่ก็เดินกลับไปที่งาน
-----------------------------------------------------------------------------------------------
\"โอ้ย! เบื่อแล้วนะ คราวนี้ไปทางไหนอีกล่ะ โร ทำไมมันเยอะอย่างนี้นะ\"มาทิวด้าบ่นขึ้นเมื่อทางที่เธอเดินมานั้นมี
ทางคดเคียวมากมายเหลือเกิน(ทางนี้ที่จริงก็โดนแกล้งนะ แต่ไม่รู้ทำไมถึงรอดมาได้ - เชอรี่)
\"อืม......ไปทางขวานะ\"โรพูดขึ้นเมื่อดูแผนที่แล้ว
\"เมื่อไหร่จะถึงนะ\"มาทิวด้าถาม
\"ไม่รู้สิ\"โรตอบแล้วก็เดินไปทางขวา มาทิวด้าจึงเดินตามไปอย่างเบื่อหน่าย และตลอดทางไม่มีใครพูดอะไรกันเลย
\'โร ตอนที่นายเห็นเฟรินกับคาโลบนดาดฟ้าของเรือนั้น\'มาทิวด้าเริ่มคิด
\'โร ทำไมตอนนั้นนายถึงได้ทำหน้าเจ็บปวดขนาดนั้น\'มาทิวด้าคิดต่อ
\'นายยังรักเฟรินอยู่งั้นหรือ\"มาทิวด้าคิดถึงตรงนี้ที่หัวใจก็เจ็บแปล็บขึ้นมา
\'แล้วนายรักฉันบางหรือเปล่า\'มาทิวด้าคิดต่อแม้ว่าจะเจ็บที่ใจซักเท่าไหร่
\'วันนี้ต้องถามให้รู้เรื่อง\'มาทิวด้าคิด แล้วสายตาที่เศร้าสร้อยก็แปรเปลี่ยนเป็นสายตาที่มุ่งมั่น
\"โร หยุดก่อนสิ\"มาทิวด้าเรียกชายหนุ่ม โรจึงหันกลับมามองตามเสียงเรียกและหยุดเดินแต่ไม่พูดอะไรออกมา
\"ฉันขอถามอะไรนายอย่างหนึ่งได้ไหม นายต้องตอบมาตามความจริงนะ\"มาทิวด้าบอก
\"อะไรล่ะ \"โรถาม
\"นายสัญญาก่อนว่าจะตอบตามความจริง\"มาทิวด้ายังคงไม่ยอม
\"โอเค ๆ ฉันสัญญา พูดมา\"โรบอก
\"นายยังรักเฟรินอยู่หรือเปล่า\"มาทิวด้าถาม โรตกใจกับคำถามแต่ไม่แสดงออกมาเอาแต่นิ่งเงียบเหมือนคนใช้
ความคิด
\'นายอย่าเงียบอย่างนี้สิ โร\' มาทิวด้าคิด พลางจ้องหน้าโรที่ขณะนี้จากใบหน้าที่เรียบเฉยแปรเป็นใบหน้าที่มีรอย
ยิ้มปรากฎออกมา โรเดินเข้ามาใกล้ ๆ ส่วนมาทิวด้าเกิดนึกอะไรไม่รู้กลับเดินถอยหลัง
\"อุ๊ย!\" มาทิวด้าร้องออกมาเมื่อถอดหลังไปจนชนกับต้นไม้ โรขยับเข้ามาจนใกล้ใบหน้าห่างกันเพียงแค่คืบ
\"เธอหึงฉันหรือ\"โรถามคำถามที่ทำให้มาทิวด้าหน้าแดงฉับพลันแต่ด้วยความที่ต้องการคำตอบ
\"อย่ามาเปลียนเรื่องนะ...โ...อุ่บ\"มาทิวด้าที่กำลังโวยถูกโรจับปิดปากด้วยจูบที่ร้อนแรงก่อนโวยจบ ในตอนแรก
มาทิวด้าก็พยายามดันตัวออก แต่แล้วด้วยรสสัมผัสนั้นทำให้เธอต้องใจอ่อนยอมรับสัมผัสนั้นอย่างเต็มใจ และ
เลิกคิดหาคำถามหรือต้องการคำตอบอีกเลย โรผละออกเมื่อเห็นว่าฝ่ายหญิงเริ่มหายใจไม่ออก แล้วจ้องหน้าของ
เธอแทนแล้วก็ขำออกมา ทำให้มาทิวด้าโกรธเล็กน้อย
\"ขำ อะไรนะ\"มาทิวด้าว่า โรจึงหยุดขำแล้วเอ่ยคำว่า
\"ฉันรักเธอ\" ด้วย 3 คำนี่ทำให้มาทิวด้ายิ้มออก
\"ตาบ้ า\"มาทิวด้าว่าแล้วก็เดินทางต่อทันที
\"รอด้วยสิ คนรักกันเขาต้องเดินจูงมือไปด้วยกันสิ\"โรว่า แล้วก็วิ่งมาจับมือมาทิวด้าแล้วพาวิ่งทั้งคู่จึงวิ่งจับมือกันมา
ด้วยเสียงหัวเราะ
***________________________________________________________________________***
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น