ficหัวขโมยแห่งบารามอสภาคเจ้าหญิง

ลำดับตอนที่ #10 : ตอนที่ 9 ความแตก

โครม!!



“เฮ้ย เกิดอะไรขึ้น”เฟรินร้องออกมา(อยู่ในร่างผู้ชายแล้วค่ะ)พร้อมกับหันไปดูต้นเสียงที่ประตูซึ่งคิลลง

ในนั่งอยู่ที่พื้นใบหน้าส่อแววตกใจเป็นอันมาก ส่วนคาโลยืนอึ้งพิงประตูที่ปิดอยู่แต่ใบหน้าไม่แสดงอาการอะไรออกมา ส่วนเฟรินก็

หน้าซีดขึ้นมาทันใด



“นะ...นาย....ไม่เห็น...อะไร...ใช่ไหม”เฟรินพูดตะกุกตะกัก และยิ่งหน้าซีดมากขึ้นเมื่อคิลส่ายหน้า



“นายเห็นอะไร”เฟรินถาม



“เห็นตั้งแต่นายในร่างผู้หญิงกำลังสวมแหวนแล้วกลายเป็นนายในตอนนี้”คิลพูดพร้อมกับดันตัวลุกขึ้นมายืน ส่วนคาโลกลับเดินไป

นั่งที่เตียงของตนแล้วนั่งมองเฟรินอย่างแปลกใจ



“นี้มันเรื่องอะไร นายอธิบายได้ไหม เฟริน”คิลถามพลางเดินมานั่งที่เตียงของตนแล้วนั่งจ้องเฟรินอีกคนตามคาโล



“นายจะจ้องทำไมเล่า เดียวเล่าให้ฟังขอใส่เสื้อก่อน” ว่าแล้วเฟรินก็หยิบเสื้อผ้าแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป

ภายในห้องน้ำ  ‘ทำไงดี ความแตกซะแล้ว”เฟรินพลางสวมกางเกงอยู่ ‘แต่จะให้ทำอะไรคงจะต้องบอกความจริงซะแล้วสิ แย่จริงเรา’

เฟรินคิดต่อพร้อมกับสวมเสื้อและจัดให้เรียบร้อย ทำใจก่อนที่จะเปิดประตูออกจากห้องน้ำไป



“นายจะบอกได้ยังว่าเป็นยังไง”คิลถามเมื่อเฟรินเดินออกมาจากห้องน้ำ



“.................”เฟรินไม่ตอบอะไรเดินมานั่งที่เตียงของตนเองแล้วหันไปมองเจ้าชายสลับกับนักฆ่าหลายต่อหลายครั้ง



“นายจะเล่าได้ยัง”คาโลพูดขึ้นมาอย่างเหลืออดที่จะต้องมานั่งคอยเฟรินที่มองไปมองมาอยู่ได้



“ก็แค่...”เฟรินพูดแล้วจึงถอดแหวนออกจากร่างผู้ชายก็กลายเป็นผู้หญิง พร้อมกับที่แสงจันทร์ส่งมากระทบใบหน้าของหญิงสาวพอดี  

โครงหน้ารูปไข่ คิ้วเรียวบางโก่งศร ดวงตากลมโตสีน้ำตาลที่แพรวระยิบบ่งบอกให้รู้ว่าเป็นคนเดียวกันกับเมื่อกี้ เรียวปากอวบอิ่มสีกุหลาบ

ได้รูปสวย หน้าอกที่นูนขึ้นมา และเรือนร่างที่ใส่เสื้อผ้าที่ใหญ่กว่า รูปร่างดูอรชนขึ้น ผมสีน้ำตาลยาวสลวยและปลิวไปกับสายลมที่พัด

เข้ามาในห้อง  สร้างความตะลึงให้แก่คาโลและคิลเป็นอย่างมาก



“ตัวจริงของฉันเป็นผู้หญิง  และไม่ใช่ผู้หญิงธรรมดา”หญิงสาวพูดด้วยเสียงหวาน ๆ ของผู้หญิง ทำให้คิลหลุดออกจากภวังค์



“จะบอกว่านายคือ เจ้าหญิงเฟลิโอน่า เกวเดเวล เดอะปริ๊นเซส  ออฟเดมอสแอนด์บารามอส ใช่ไหม”คิลพูดขึ้น เฟลิโอน่าหันมามอง

หน้าคิลอย่างแปลกใจ คำถามของคิลเรียกคาโลที่อยู่ในภวังค์ให้ออกมา



“เจ้าหญิงเฟลิโอน่า ที่ได้ข่าวมาว่ามาเข้าเรียนที่โรงเรียนพระราชาเอดินเบิร์กด้วยคำสั่งของจ้าวปีศาจผู้

เป็นพ่อ แต่บัดนี้ก็ยังหาตัวไม่เจอ ที่แท้ก็มาอยู่ใกล้เพียงแค่เอือม”คิลพูดต่อ คาโลฟังคิลพูดอย่างตั้งใจ

แม้ว่าจะไม่แสดงออกทางสีหน้าก็เถอะ



“นายรู้ได้ไง”เฟลิโอน่าถาม



“เฟริน นายลืมหรือยังที่ว่าบ้านฉันเป็นนักฆ่านะ”คิลถาม



“ยังไม่ลืม หรือว่าที่นายมาเข้าโรงเรียนนี้เพื่อ...”เฟลิโอน่าไม่กล้าพูดต่อ



“แต่ฉันไม่อยากฆ่าเพื่อนตัวเอง นายหนีไปซะสิ”คิลพูดใบหน้าแสดงความเจ็บปวดเป็นอย่างมาก



“ฉันไม่หนีหรอกคิล ฉันเข้าใจ เสด็จพ่อเคยบอกว่าเพื่อนเป็นคำที่ยุ่งยากมาก ๆ แต่ถ้ามีเพื่อนแล้วก็สามารถมีความสุขได้เช่นกัน ใน

ตอนนั้นฉันไม่เข้าใจแต่ตอนนี้ฉันเข้าใจมันแล้ว คิลนายเป็นเพื่อนซี้ของฉันเลยนะ”เฟลิโอน่าพูดพร้อมกับยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยนที่

สุดเท่าที่หญิงสาวคนหนึ่งจะยิ้มให้เพื่อนได้ก่อนที่จะเดินไปเลือกเสื้อผ้าแล้วเข้าห้องน้ำไป



“นี้ฉันจะต้องฆ่าเพื่อนแรกที่ฉันรักที่สุดไปหรือไงเนี่ย”คิลพูดพลางทำหน้าเศร้า



“...........”คาโลไม่พูดอะไรได้แต่นั่งมองเพื่อนของตนแม้จะรู้ว่าเขาเศร้าเพียงใดก็ตามเพราะเขาก็เริ่มที่จะสนิดกับเฟรินและคิลแล้ว

เช่นกัน ยิ่งกลับเฟรินแล้วยิ่งมาเห็นเธออยู่ในร่างผู้หญิงยิ่งทำให้เขาไม่เข้าใจตนเองยิ่งขึ้น  เฟลิโอน่าเดินออกมาจากห้องน้ำด้วยชุด

รัดรูปสีดำ เธอเดินออกมาด้วยท่าทางทีมั่นคง



“คิล อย่ามัวทำหน้าเศร้า แกไม่มีเวลามาให้เศร้านะเว้ย”เฟลิโอน่าพูดอย่างสนิดดั่งเพื่อนเช่นเดิม แต่คำพูดนี้สร้างความงุงงงให้แก่คิล

และคาโล



“นายจะสู้กับฉันหรือ”คิลถาม



“ก็แน่สิ มันเป็นหน้าที่ที่นายได้รับหมอบหมายมานี่ว่าต้องฆ่าฉันใช่ไหม”เฟลิโอน่าพูด คิลพยักหน้าเป็นเชิงตอบพร้อมลุกจากเตียง

ของตนมายืน



“ในเมื่อฉันไม่หนีเราก็ต้องสู้กัน แต่ครั้งนี้มีกติกาด้วยนะ”เฟลิโอน่าพูดพลางขยิบตาขวาทีหนึ่ง



“กติกา?”คิลถาม



“ก็คือว่า ถ้าชนะนายฆ่าฉันได้เลยเพียงแต่ขอเวลาฉันเขียนจดหมายบอกเสด็จพ่อก่อนไม่งั้นได้เกิดสงครามระหว่างเดมอสกับเอ

เดนแน่ ๆ เลย”เฟลิโอน่าพูดพร้อมทำท่าครุ่นคิด



“แล้วถ้าฉันแพ้”คิลพูด



“เราก็กลับไปเป็นเพื่อนใช้ชีวิตเหมือนเดิมไงล่ะ”เฟลิโอน่าพูดพร้อมหัวเราะเบา ๆ คาโลก็ยิ้มให้กับความคิดของหญิงสาวอย่างที่ไม่มี

คนเคยเห็นและครั้งนี้ก็ไม่มีคนเห็นด้วย แค่คาโลก็รีบหุบยิ้มทันที



“ว่าไง จะสู้ไหม”เฟลิโอน่าพูด คิลได้แต่ยิ้มให้กับคนตรงหน้าพร้อมกับพยักเป็นหน้าเชิงตกลง



“เดี๋ยว”คาโลเรียกทั้งสองก่อนที่จะออกจากห้อง



“มีอะไรหรือคาโล”เฟลิโอน่าหันกลับมาถาม



“นั้นสิ”คิลก็หันกลับมาพูดด้วย



“ฉันไปด้วย”คาโลพูดสั้น ๆ แต่ได้ใจความ



“นายจะไปทำไมให้เกะกะคนอื่นเขา”เฟลิโอน่าพูดแต่คิลก็รู้ว่าความหมายที่แท้จริงแล้วคือเดี๋ยวจะโดนลูกหลงนั้นเอง



“.........”คาโลไม่พูดอะไรเพียงแต่ส่งสายตาสีฟ้าแบบดุ ๆ มาให้



“นายมาต้องส่งสายตาอย่านั้นมาเลย ชั้นไม่กลัวหรอกตั้งแต่รู้จักนายมาฉันก็รู้ว่านายนะมันพวก แข็งนอกอ่อนใน  แต่พูดยังไงนายก็

คงจะมาให้ได้ใช่ไหม อยากตามมาก็แล้วแต่นายล่ะกัน”เฟรินพูดจบก็เดินออกจากห้องไปตามด้วยคิลที่หันมาส่งยิ้มให้คาโลก่อน และ

ต่อด้วยคาโลที่เดินหน้าเรียบเฉยตามออกไป



***_________________________________________________________________________________***



มาต่อให้จบไปอีกหนึ่งบทแล้วนะค่ะ