Marry christmas (fic บารามอส)

เนื้อเรื่อง

\" พ่อฮะ  วันเป็นวันอะไรฮะ  ทำไมคนมากมายดูวุ่นวายและสนุกสนานอย่างนั้นล่ะฮะ\" เสียงของเด็กน้อยหัวขโมยนามเฟริน
ร้องทักขึ้น  พร้อมกับกระตุกเสื้อของมาดัสผู้เป็นพ่อ ทั้งที่สายตาทอดมองไปนอกตรอกซอยที่ตนอยู่

\"วันนี้หรือ วันนี้เป็นวันคริสต์มาส ผู้คนจะสนุกสนานรื่นเริงกัน แถมวันนี้ยังเป็นวันที่ซานตาครอสจะแอบมาให้ของขวัญกับเด็กดี
เมื่อเข้านอนแล้วนะ\"มาดัสตอบพลางมองเฟรินตัวจ้อย

\"อย่างนี้ผมก็อาจได้ของขวัญด้วยนะสิฮะ\"เฟรินร้องอย่างดีใจ ดวงตาสีน้ำตาลคู่โตตวัดกลับมามองมาดัสด้วยแววตาที่ทอประกาย

\"คงไม่ได้หรอก\"มาดัสตอบพลางวางมือขยี้ผมสีน้ำตาลของเด็กชาย

\"ทำไมล่ะฮะ\" เฟรินถามด้วยเสียงสั่น ๆ พร้อมกับมีน้ำใส ๆ คลออยู่ในดวงตาสีน้ำตาล

\"ก็เพราะว่า  เราเป็นขโมยนะ  ขโมยไม่ใช่คนดีเพราะงั้นซานต้าถึงไม่ให้ของขวัญเราไง\"มาดัสบอก

\"ผมเกลียดซานต้า  ผมเกลียดคริสต์มาส\"เฟรินตะโกนร้องออกมาพร้อมน้ำตาที่ไหลริน

...........................................................

น..........................................

ริน............................

ฟริน......................

เฟริน...........

เฮ้ เฟริน..

\"หือ?\" เสียงง่วงเงี่ยของหญิงสาวดังขึ้นเมื่อถูกปลุก แต่แล้วความหนาวเย็นก็ปลุกโสตประสาทการรับรู้ให้ตื่นตัว หญิงสาวรีบหยิบ
ผ้าห่อมมาคลุมตัวให้มิดชิดพลางสั่นเล็กน้อย

\"ทำไมมันหนาวอย่างนี้เนี่ย\"เฟรินร้องออกมา

\"นายก็ดูนอกหน้าต่างสิ\"คิลพูดขึ้นพลางเดินผ่านทำให้เฟรินเห็นว่าคิลอยู่ในชุดเสื้อกันหนาวสีดำ

\"แล้วแกปลุกฉันทำไมเนี่ย\"เฟรินหันมาว้ากใส่ ชายหนุ่มผมเงินที่ปลุกเมื่อครู่ โดยไม่สนใจนอกหน้าต่าง

\"นายร้องไห้\"คาโลบอก  ทำให้เฟรินรู้สึกตัวว่ามีน้ำใส ๆ เย็น ๆ ที่หางตาและ ยังหลงเหลือความเย็นเมื่อน้ำตาไหลผ่านไป

\"นั้นสิ  อยู่ ๆ นายก็ร้องออกมามีอะไรหรือเปล่า\"คิลหันกลับมาถามขณะเกาะอยู่ที่หน้าต่าง

\"ไม่มีอะไรมากหรอก  แค่ฝันไม่ดีนิดหน่อย\"เฟรินตอบพลางทำหน้าเศร้าเมื่อนึกถึงความฝันเมื่อครู่

\"เฮ้ย! คาโล นายจะทำอะไรนะ\"เฟรินร้องออกมาเมื่ออยู่ ๆ คาโลก็ดึงตัวเธอเข้ามาซบอก

\"นายอย่าทำหน้าเศร้าสิ\"คาโลพูดพลางลูบผมสีน้ำตาล

\"ขอบใจนะ\"เฟรินหลับตาลงพลางพูดเบา ๆ ก่อนที่จะต่อยท้องคาโลจนจุกแล้วหัวเราะก่อนวิ่งหนีเข้าห้องน้ำไป

\"เป็นไงบ้างคาโล เต็มรักไหม\"คิลแซว

\"..............\"คาโลไม่พูดอะไรเนื่องจากจุกอยู่  ก่อนที่จะกลับมาเป็นคาโลแบบเดิม  

\"คาโล  คริสต์มาสใกล้มาถึงแล้วนะ\"คิลพูดสกัดความเงียบ

\"อืม  อีก2วัน\"คาดลตอบแล้วอ่านหนังสือต่อ

\"ถ้าหิมะยังคงตกอยู่ ต้องเป็นไวด์คริสต์มาสแน่ ๆ \"คิลพูดขึ้นอย่างดีใจ

\"อืม\"คาโลแค่ส่งเสียงตอบและอ่านหนังสือต่อไป

\"อืม หิมะตกหรือเนี่ย มิน่าหนาวชะมัด\"เฟรินที่ออกมาจากห้องน้ำร้อมทักขึ้น ทำให้ทั่งสองคนหันไปมอง

\"เสร็จแล้วก็รีบไปทานข้าวได้แล้วล่ะ\"คาโลพูดพร้อมกับเดินไปเก็บหนังสือ

\"นั้นสิหิวจะแย่อยู่แล้ว\"คิลพูดขึ้นพลางลูบท้องไปมา

\"นายอย่าลืมใส่เสื้ออีกตัวล่ะ\"คาโลบอกแล้วเดินไปที่ประตู

\"อือ\" เฟรินรับคำแล้วเดินไปหยิบเสื้อกันหนาวมาใส่  ก่อนที่จะเดินออกไปจากห้องทั้ง3คน  โดยที่คาโลและคิลไม่ได้รู้เลยว่าในใจ
ของเฟรินกำลังสับสนเมื่อรู้ว่าคริสต์มาสปีนี้จะมาถึงอีก2วัน

ณ ห้องอาหารดรากอน

\"เฟริน เป็นอะไรไป ข้าวไม่ลดไปเลย\"คิลร้องทักขึ้นเรียกสติของเฟรินกลับมาแบบเร็วจนเฟรินทำช้อนตกจากมือ

\"ปะ เปล่า\"เฟรินรีบแก้ตัวพลางโบกมือไปมาจนไปชนไมโลร้อนหก

\"แกเป็นอะไรของแกนะเฟริน\"คิลถามอย่างสงสัยหลังจากลุกไปหยิบมาผ้าแล้วลงมือเช็ด

\"ขอโทษที  ฉันไม่เป็นไหร่หรอก\"เฟรินพูดแล้วเดินเอาจานข้าวไปเก็บ  ทุกคนในห้องอาหารต่างมองมาที่เฟรินอย่างแปลกใจเพราะ
ว่าจานข้าวเฟรินยังไม่ได้ลดลงไปเลย

\"เฟริน  นายไม่สบายหรือเปล่า\"คาโลถามเมื่อเฟรินเดินกลับมาโต๊ะ

\"เปล่านี้ ฉันสบายดี  มีอะไรหรือ\"เฟรินถามอย่างสงสัย

\"เอ่อ   นายดูแปลกไป\"คาโลบอก

\"เอ๋  แปลกยังไงอ่ะ\"เฟรินถาม

\"ไม่มีอะไร\"คาโลตอบแล้วหันไปสนใจจานข้าวตนเอง  ก่อนทีจะเหลือบมองเฟรินที่นั่งใจลอยเป็นครั้งคราว

เฟริน...........

เฟริน  เดอเบอโรว์.........

ปัง!  \"เจ้าหญิงเฟลิโอน่า  เกวเดเวล\" เสียงของอาจารย์ชามัล ดังขึ้นหลังจากตบโต๊ะเรียกสติของเฟริน

\"คะ  ค่ะ\"เฟรินขานรับด้วยความตกใจ

\"ใจลอยหาอะไร ห๋า\"ชามัลตะโกนถามเสียงดัง

\"ขอโทษเพคะ พระเจ้าอาชามัล\"เฟรินพูด

\"นั้นไม่ใช่คำตอบที่ข้าต้องการ   ข้าถามว่าเจ้าใจลอยทำไม\"ชามัลตะคอกถามอีกครั้ง

\"เอ่อ....ฉัน...ฉัน...\"เฟรินพูดติด ๆ ขัด ๆ

\"อาจารย์ครับ เฟรินคงจะไม่สบายนะครับ ดูสิครับใบหน้าซีดจนดูหน้ากลัวเลยครับ\"คาโลพูดแทรกขึ้น ชามัลจึงพิจารณาใบหน้า
ของเฟรินดี ๆ จึงเห็นว่าใบหน้าซีดจริงดังว่า

\"เฟลิโอน่า  หลานเป็นอะไรหรือเปล่า\"ชามัลถามขึ้นมา

\"ปะเปล่าเพคะ\"เฟรินตอบ ใบหน้าดูดีขึ้นมาเล็กน้อย

\"ไม่เป็นไหร่  นั่งลงได้แล้ว\"ชามัลพูดแล้วหันหลังกลับแต่แล้ว

\"เฮ้ย! เฟริน\" \"ว้าย! เฟริน\" \"เฟริน!!\" ทุกคนต่างร้องออกมาอย่างตกใจ เมื่อเห็นว่าอยู่ ๆ เฟรินก็ ล้มลงไป แต่ยังดีที่คาโลลุกมารับ
ทันพอดี ชามัลรีบหันกลับมาดูอาการหลานสาวทันที

\"เฟรินเป็นอะไรไปคาโล\"ชามัลถาม

\"ไม่สบายครับ  ตัวร้อนมากเลยครับ\"คาโลตอบ ก่อนที่จะรีบวิ่งออกจากห้องไปโดยเร็ว

\"เงียบ ๆ แล้วกลับไปนั่งที่ของตน\"ชามัลหันกลับมาตวาดคนในห้องเมื่อเห็นว่าเสียงดังแล้วกลับไปยืนหน้าชั้นเรียนเพื่อสอนต่อ

\"เฟรินเป็นอะไรหรือเปล่า\"คาโลถามขึ้นเมื่อเห็นเฟรินรู้สึกตัวขณะที่ตนกำลังวิ่งผ่านระเบียง

\"คา...โล...แค็ก..แค็ก\"เฟรินจะพูดแต่แล้วก็ต้องไอออกมา

\"ไม่ต้องพูดอะไรหรอกเฟริน  เดียวหายแล้วเราค่อยคุยกัน\"คาโลพูดก่อนจะรีบวิ่งมากขึ้นเพื่อไปถึงห้องพยาบาลโดยเร็ว

   ตกเย็น  ณ ห้องประชุม

เฮ แซด ๆ ฮ่า ๆๆๆ    เสียงมากมายของคนในป้อมอัศวินกำลังพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน เฮฮา  เนื่องจากว่าทั้งผู้คุ้มกฎ3ใน4
ต่างก็พาพูดคุยไม่สนใจงานที่ได้รับหมอบหมาย แม้กระทั้งเสนาฝ่ายขวายังร่วมวงด้วย  จนกระทั่ง

\"ทุกคน หัวหน้าป้อมมาแล้ว\"เสียงเด็กปี1 ร้องขึ้น  ทุกคนต่างพากันประจำที่ของตนเองอย่างรวดเร็ว

แอ๊ด ~~~ เสียงเปิดประตูดังขึ้นพร้อมกับการมาของคาโลและเฟรินที่หน้าตาดีขึ้นแล้ว  เมื่อเข้ามาทุกคนต่างพากันเงียบกริบ
คาโลพยุงเฟรินมาจนถึงที่นั่งของหญิงสาว  แล้วตนเองจึงไปประจำที่ของตน

\"เรื่องไปถึงไหนแล้ว\"คาโลกระซิบถาม

\"เอ่อ  เรื่องที่สั่งให้จัดการยังไม่ได้ทำเลย\"คิลพูดเสียงสั่น ๆ อย่างกลัว ๆ

\"อ...ะ...ไ....ร....น..ะ\"คาโลพูดช้า ๆ อย่างเยือกเย็น อากาศรอบข้างเริ่มหนาว

\"เอ่อ....คือ\"คิลไม่กล้าพูด เพราะ รู้ว่าเวลาเพื่อนตรงหน้าโกรธจะเป็นเช่นไหร่

\"ก็หมายความว่า ยังไม่ได้เริ่มพูดอะไรเลยซักอย่างไงล่ะ\"โรที่โพล่มาตอนไหนไม่ทราบพูดขึ้น

ปัง!!  เสียงตบโต๊ะดังสนั่น พร้อมบรรยากาศรอบข้างที่หนาวจนทุกคนพากันสั่น

\"โร  นายไปไหนมานะ\"ครี้ดรีบร้องถามเพื่อจะเปลี่ยนเรื่อง

\"ฉัน   ใช้  ให้  โร  ไป  ทำ  งาน  ให้  เอง  ล่ะ\"  คาโลพูดอย่างเยือกเย็นราวกับเข็มน้ำแข็งทิ่มแทง

\"เฮือก!!\"เสียงนี้ดังขึ้นจากผู้ที่รับงานมากันทุกคน

\"คาโล\"เฟรินเรียก

\"..............\"คาโลไม่พูดอะไรแค่หันมามองตามเสียง

\"ฉันหนาวเฟ้ย แกอยากให้ไข้ฉันกลับหรือไงฟ่ะ\"เฟรินโวยอย่างอารมณ์เสียเป็นที่สุด

\"ขอโทษทีเฟริน\"คาโลพูดพร้อมกับที่น้ำแข็งทุกที่ที่เกาะอยู่ตามผนังละลายไปหมดเลย

\"ค่อยยังชั่ว\"เฟรินพูดพลางถอนหายใจ

\"เอาล่ะงั้นเรามาเริ่มประชุมกัน\"คาโลหันมาพูดกับทุกคน

\"เฮอออ\"เสียงถอนหายใจดังขึ้นอย่างทั่วหน้าเมื่อเห็นว่าคาโลกลับมาเป้นเหมือนเดิมแล้ว

\"ทุกคนคงจะรู้กันดีอยู่แล้วว่า วันที่25เป็นวันอะไร หรือว่ามีใครไม่ทราบ\"คาโลพูด  ทุกคนต่างพากันเงียบสนิด

\"วันที่25เป็นวันคริสต์มาส  และทางโรงเรียนมีคำสั่งลงมาให้ทุกคนในทุกหอพักจัดงานวันคริสต์มาสขึ้น เพราะฉะนั้นนี้อาจจะเป็น
ข่าวดีและข่าวร้ายสำหรับทุกคน เพราะว่าพรุ่งนี้จนถึงก่อนงานทุกคนจะไม่ต้องเรียนหนังสือ\"คาโลพูดถึงตรงนี้ทุกคนต่างก็เฮกัน
ขึ้นมาแต่เมื่อเจอสายตาของคาโลเข้าให้ทุกคนก็กลับมาเงียบเช่นเดิม

\"แต่ทุกคนจะต้องช่วยกันจัดงานขึ้นมา\"คาโลพูดแล้วทุกคนต่างก็พากันโห่ แล้วก็เงียบลงไปอีกครั้ง

\"แต่ถ้าเสร็จเร็ว  ทุกคนก็ได้พักเร็วนะ ที่เหลือ พวกนายจัดการแบ่งงานล่ะกัน\"ประโยคหลังคาโลหันกลับมาพูดกับพวก4ผู้คุ้มกฏ

\"อืม\"ทุกคนต่างรับคำโดยดี คาโลจึงลงจากแท่นพูดไปนั่งข้าง ๆ เฟริน

\"เฟริน เป้นอะไรหรือเปล่า\"คาโลถามอย่างเป็นห่วงเมื่อเห็นเฟรินเงียบไป

\"เอ่อ  ไม่มีอะไรมากหรอก  แค่เหนื่อย ๆ นะ\"เฟรินพูดพลางโบกมือไปมา

\"เป็นอะไรก็พูดมาเถอะ\"คาโลขยันขยอ

\"เอ่อ  ไม่เป็นอะไรจริง ๆ แค่เหนื่อย ๆ แต่ยังไงถ้าให้ดีฉันขอไปพักหน่อยนะ\"เฟรินพูดซึ่งคาโลก็พยักหน้าแต่โดยดีเฟรินจึงออกจาก
ห้องประชุมไปห้องของตนเอง

\"เฮออ\"เฟรินถอนหายใจเมื่อลงนอนบนเตียงของตน พลางคิดไปว่า    คริสต์มาสปีนี้มาถึงแล้ว  เราจะเอายังไงดีนะ  อยากอยู่ฉลองกับ
ทุกคนแต่ว่า ฉันเกลียดคริสต์มาสเกลียดซานต้าที่ลำเอียงให้ของขวัญแต่เด็กดี ๆ เราจะทำยังไงดีนะ  จนกระทั้งหลับไป

25 ธันวาคม วันคริสต์มาส   ตอนบ่าย

\"คิล  นายเห็นเฟรินเปล่า\"คาโลถามเมื่อเห็นคิลถือริบบิ้นผ่าน

\"ไม่เห้น\"คิลตอบแล้วรีบเดินต่อ  คาโลจึงเดินหาตัวยุ่งที่หายไปตั้งแต่เช้าต่อ

\"เรนอน  เห็นเฟรินหรือเปล่า\"คาโลเรียกเรนอนที่กำลังถือถาดคุกกี้แล้วถาม

\"ไม่นะคะ\"เรนอนตอบแล้วพยักหน้าทีหนึ่งแล้วเดินจากไป  คาโลจึงเดินหาต่อ

\"ซีบิล กัส เห็นเฟรินหรือเปล่า\"คาโลถามเมื่อออกมาที่สวนเห็นชายหนุ่มสองคนกำลังขุดดินวางดอกไม้อยู่

\"ไม่นะ  เฟรินหายไปหรือ\"ทั้งคู่พูดพร้อมกัน

\"อืม  หายไปตั้งแต่เช้าแล้ว\"คาโลตอบ

\"เดี๋ยวก็กลับมาเองแหละ\"กัสพูดแล้วลงมือขุดต่อ

\"ขอบใจ\"คาโลบอกแล้วเดินหาต่อ   โดยไม่รู้ว่าเฟรินหนีออกมาจากโรงเรียนเอดินเบิร์กตั้งแต่เช้าแล้ว

   ทางด้านเฟรินที่หนีออกมา  ก็เดินดูบ้านเมืองที่ถูกตกแต่งให้เข้ากับเทศกาลคริสต์มาสไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งไปเจอตรอกซอยหนึ่ง
ที่ตนจำได้ว่าเป็นตรอกซอยในอดีตที่เคยหลบความหนาวอยู่กับพ่อมาดัส เฟรินจึงเดินเข้าไปในตรอกซอยนั้น

\"มาที่นี่ดันทำให้นึกถึงเรื่องเก่า ๆ ซะได้\"เฟรินพูดขึ้นมาสายตาก็เลือบไปเห็นกระดาษหนาพอดีวางอยู่ เฟรินจึงเดินไปนั่งลงแล้วพิง
หัวไปกับพนังโดยไม่กลัวสกปรกเลยสักนิด ภาพความทรงจำในอดีตหวนกลับมาเมื่อมองออกไปภายนอกตรอกซอย เฟรินค่อย ๆ
หลับตาลงนึกไปถึงอดีตน้ำตาหยอดเล็ก ๆ หลั่งรินลงมาจากหางตาด้วยดวงตาที่ปิดอยู่...........

\"ฮ้าว ๆ ~~~ \" เฟรินหาวออกมาพลางบิดขี้เกียจ สายตาผู้ปรับให้ชิน

\"อ่ะ  อ้าว เราหลับไปหรือเนี่ย\"เฟรินพูดพลางขยี้ตา แล้วค่อย ๆ ลุกขึ้นยืนปัดฝุ่นและหิมะที่เกาะอยู่ แล้วเดินออกมาจากตรอกซอย

\"นี้กี่โมงแล้วนะ\"เฟรินพูดพลางมองไปรอบที่ตอนนี้สว่าง ๆ ไสวไปด้วยไฟหลายรูปแบบ เฟรินยิ่งมองก็ยิ่งรู้สึกไม่ชอบวันคริสต์มาส
มากขึ้น เมื่อนึกถึงอดีตของตน  

      หญิงสาวไม่รู้จะไปทางไหนดี จึงตัดสินใจเดินไปตามบ้านต่าง ๆ เมื่อแอบมองทางหน้าต่าง ไม่ว่าจะเป็นบ้านแรกหรือบ้านต่าง ๆ
ทุกคนต่างก็มีความสุขในวันนี้กันทั้งนั้น เมื่อคิดได้เฟรินก็ค่อยๆ ซุดตัวลงนั่งกับพื้นแล้วร้องไห้ออกมา  หิมะสีขาวที่หนาวเย็นมิได้ช่วย
อะไรเฟรินเลย

\"นี่ ๆ พี่สาว เป็นอะไรครับ\"เด็กชายคนหนึ่งทักพร้อมสะกิดที่แขนเสื้อของเฟริน หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมา เด็กชายคนนี้มีผมสีน้ำตาล
และดวงตาสีน้ำตาลกลมโตเหมือนเจ้าหล่อนในอดีตจะมีที่แตกต่างคงจะเป็นเสื้อที่แสดงฐานะของเด็กชายคนนี้

\"ไม่มีอะไรหรอกนะ\"เฟรินตอบพลางเช็ดน้ำตา

\"ไม่มีอะไรแล้วพี่สาวร้องไห้ทำไมครับ\"เด็กชายถามพลางยืนหร้าเช็ดหน้าของตนมาให้

\"ขอบใจนะ  หนูเป็นเด็กดีจังนะ\"เฟรินพูดแล้วรับผ้ามาเช็ด

\"ก็คุณแม่สอนเสมอเป็นผู้ชายต้องปกป้องผู้หญิงนี่ครับ\"เด็กน้อยพูดแล้วยิ้มอย่างดีใจที่ได้รับคำชม

\"น่ารักจริง ๆ เลย\"เฟรินพูดแล้วยิ้มพร้อมกับลูบหัวของเด็กชาย

\"อ่ะ  พี่สาวยิ้มแล้วดีจังครับ\"เด็กชายพูด

\"ทำไมหรือ\"เฟรินถาม

\"ก็วันนี้เป็นวันคริสต์มาส ทุกคนจะต้องมีความสุขกับวันนี้สิครับ\"เด็กชายพูดอย่างยิ้มแย้ม

\"ทำไมล่ะ\"เฟรินถามต่อ

\"ก็วันนี้ทุกคนจะได้รับของขวัญจากซานต้าไงครับ\"เด็กชายพูด

\"ซานต้าคงไม่ให้พี่หรอก\"เฟรินพูด

\"ฮิฮิ  พี่คิดว่าซานต้ามีจริงหรือครับ\"เด็กชายถาม

\"ฮ่า ๆๆ \"เด็กชายหัวเราะออกมาเมื่อเฟรินพยักหน้า

\"หะ....หัวเราะทำไมนะ\"เฟรินถาม โดยที่ตัวเองก็ไม่เข้าใจว่าจะอายทำไม

\"ก็พี่คิดว่าซานต้ามีจริงนี่ครับ\"เด็กชายตอบหลังจากที่เลิกหัวเราะแล้ว

\"แล้วมันไม่มีจริงหรือ\"เฟรินถาม

\"ฮิฮิ ไม่มีหรอกครับ ซานต้าที่แท้จริงก็คือคนที่รักเรายังไงล่ะครับ  ถ้าเป้นอย่างผมก็คงเป้นคุณพ่อคุณแม่นะครับ\"เด็กชายตอบอย่างดีใจ

\"งั้นหรือเนี่ย พี่นี่5555\"เฟรินพูดไม่จบแต่ก็ต้องหัวเราะออกมา และแล้วก็มีเสียงเรียกใครซักคนดังขึ้น

\"พี่สาว ผมต้องไปแล้วล่ะครับ\"เด็กชายบอก

\"จะไปแล้วหรือเนี่ย\"เฟรินถาม

\"พี่อย่าเศร้าไปเลย  วันนี้ต้องยิ้มใว้ตลอดนะ เพราะวันนี้ทุกคนจะมีความสุขนะครับ\"เด็กชายบอกก่อนจะกอดเฟรินทีหนึ่งแล้วเดินรีบวิ่งจากไป

\"น่ารักจริง ๆ เด็กคนนี้\"เฟรินพูดลอย ๆ ด้วยรอยยิ้ม แล้วก็พาลคิดไปถึงชายหนุ่มผมเงินตาสีฟ้าคนนั้น

\"เฟริน\"เสียงของชายหนุ่มที่เฟรินกำลังคิดถึงดังขึ้น เฟรินค่อย ๆ หันหลังกลับไปมอง

\"เฟริน\"คาโลเรียกอีกครั้ง เมื่อเห็นว่าหญิงสาวตรงหน้าเป็นเฟรินจริง ๆ หญิงสาวเมื่อเห็นคาโลอยู่ ๆ ก็หน้าแดงขึ้นมา

\"เฟริน เธอ..\"คาโลยังพูดไม่ทันจบเฟรินก็รีบวิ่งหนีไป

\"เฟรินเดี๋ยวจะไปไหนนะ\"คาโลตะโกนแล้วรีบวิ่งตาม

     เฟรินวิ่งหนีมาจนกระทั่งถึงใต้ต้นไม้ใหญ่แห่งหนึ่ง อยู่ ๆ ตัวของเธอก็ถูกดึงเข้าสู่อ้อมกอดและแผ่นอกที่อบอุ่นของชายหนุ่ม
ที่วิ่งตามตนมา เฟรินหยุดแต่โดยดี

\"เฟริน  นายจะหนีฉันทำไม\"คาโลพูด ลมหายใจอุ่น ๆ เป่ารดต้นคอของเฟริน ยิ่งทำให้เฟรินหน้าแดงยิ่งขึ้น

\"ฉัน...\"เฟรินพูดไม่ออก

\"รู้ไหมฉันตามหานายตั้งนานแนะ  นายมาอยู่ที่นี่เอง\"คาโลพูด

\"ขอโทษนะ  ฉันขอโทษ\"เฟรินพูด

\"ทำไมถึงหนีออกมา บอกได้ไหม\"คาโลถาม

\"คือว่า.....\"เฟรินเล่าเรื่องในอดีตให้ฟังจนถึงเรื่องเด็กชายเมื่อครู่

\"ฮิฮิ\"คาโลหัวเราะเบา ๆ

\"อย่าขำนะ\"เฟรินโวยด้วยความอาย

\"อืม ๆ ไม่ขำล่ะ  งั้นฉันให้นี่ล่ะกัน\"คาโลพูดพลางยื่นกล่องขนาดเล็กที่ห่อมาอย่างดีตรงหน้าเฟริน

\"อะไรนะ\"เฟรินถาม

\"เปิดดูสิ\"คาโลพูด พลางปล่อยเฟรินแล้วหันให้มาเผชิญหน้ากัน

“อะไรนะ  อยากรู้จัง”เฟรินพูดไปแกะของขวัญไป ทำให้ไม่เห็นรอยยิ้มของคาโล

“ว้าว!  สวยจังเลย อึก ไม่อยากเชื่อที่อยู่นี่มัน....”เฟรินพูด น้ำตาหยดใส ๆ ไหลออกมา เฟรินยกมือขึ้นมาปิดปากข้างหนึ่งทำให้พูด
ต่อไม่ได้

“ไข่มุกแสงจันทร์ แหวนวงนี้ นายหยิบมาดูดี ๆ สิ”คาโลพูดพลางเช็ดน้ำตาให้เฟริน

“อืม”เฟรินรับคำ แต่แล้วเมื่อหยิบแหวนขึ้นมาสำรวจดี ๆ มือเฟรินก็สั่นเทาขึ้นมา  น้ำตาก็หลั่งรินมากขึ้น เฟรินทรุดตัวลงนั่ง คาโล
นั่งตาม

“two hearts one love forever for my princess”คาโลพูดด้วยน้ำเสียงที่นุ่มลึกพูดตามที่สลัก
ในแหวนวงนั้น

“ตาบ้ามันไม่มีคำว่า for my princess ซักหน่อย”เฟรินพูดด้วยน้ำตา

“ฉันพูดเองเพื่อเจ้าหญิงของฉันไง”คาโลพูดพร้อมกับจูบซับน้ำตา

“ขอบใจนะ  ฉันดีใจมากเลย”เฟรินพูด  โผเข้ากอดคาโล

“ยื่นมือข้างซ้ายมาสิเฟริน”คาโลบอก  เฟรินก็ทำตามนั้น    

               คาโลจับมือของเฟริน ขยับนิ้วไล่ไปจับที่นิ้วนางของเฟริน แล้วบรรจงยกขึ้นมาประจบที่ริมฝีปาก  ก่อนที่จะสบตากับเฟ
รินที่หน้าแดงมาก ๆ ก่อนที่จะบรรจงสวมแหวนเข้าไปที่นิ้วนางซ้ายของเฟริน

“คาโล”เฟรินอุทานก่อนโผเข้ากอดอีกครั้ง

“หยุดร้องได้แล้ว  เรากลับไปที่ป้อมอัศวินดีกว่านะ  ทุกคนรอกันอยู่”คาโลพูด  ซึ่งเฟรินก็พยักหน้า  

                เมื่อทั้งคู่กลับมาถึงป้อมอัศวินกลับดูเงียบ ๆ ชอบกล   ทำให้ทั้งคู่เกิดแปลกใจ  แต่แล้วเมื่อทั้งคู่เปิดประตูห้องที่จัดงานเลี้ยง
อยู่  ๆ ก็เกิดเสียงดังสนั่น มากมาย

“ Merry  Christmas” เสียงทุกคนตะโกนดังขึ้น ทั้งประทัดทั้งริบบิ้น หล่นลงมาเต็มหัวของทั้งคู่

“ทุกคนทำอะไรเนี่ย”เฟรินถาม

“ก็รอพวกเธอกลับมานะสิ  ที่นี่ก็สนุกกันได้แล้ว”คิงโรเวนที่มาตอนไหนไม่ทราบพูดขึ้น เท่านั้นแหละ  งานเลี้ยงก็เฮฮา กันอย่าง
สนุกสนาน  เฟรินหัวเราะอย่างมีความสุข ค่ำคืนที่เงียบเหงาในอดีตถูกทาบทับด้วยภาพความทรงจำใหม่ในวันนี้ที่ดีกว่าเดิม

  สุดท้ายนี้ เราอยากจะบอกคุณว่า  

                                                                  Merry   christmas

***________________________________________________________________________________***

ขอให้ทุกคนมีความสุขในวันคริสต์มาสนะค่ะ