fic หัวขโมยแห่งบารามอสตอนเพียงแค่.....

เนื้อเรื่อง

ณ  บนหอคอยของโรงเรียนพระราชาเอดินเบิร์ก  ที่ไม่น่าจะมีใครอยู่ยิ่งในตอนค่ำคืนด้วยแล้ว  แต่ในวันนี้กลับมีชายหนุ่มผมสีเงิน  นัยต์ตาสีฟ้าเหม่อมองท้องฟ้าที่ถูกทาด้วยสีดำมืดด้วยแววตาที่เศร้าและหม่นหมอง นภาคืนนี้ไร้แสงดาวแสงเดือนเป็นเพื่อน ผู้ที่ยืนอยู่บนหอ  
คอยในยามนี้คือ  คาโล  วาเนวบลี  เดอะ  ปริ๊นซ์  ออฟ  คาโนวาล  สักพักน้ำตาก็เริ่มคลออยู่ที่ดวงตา  เมื่อคาโลกระพริบตาน้ำตาก็ไหลลงมาสู่ใบหน้า และแก้มที่ขาวของเขา  เจ้าชายน้ำแข็งผู้ไม่คอยแสดงออกขณะนี้กำลังร้องไห้
\"เฟ....ริน\" คาโลเรียกชื่อสาวผู้เป็นที่รักอย่างแผ่วเบา
\"ทำไม....เฟริน...นายทำอย่างนั้น....ทำไม\" คาโลถาม แต่ มีเพียงความเงียบที่เป็นคำตอบ น้ำตายิ่งไหลลงมาที่แก้มขาวซีดหนักขึ้น  สักพักฝนก็เริ่มปรอยปรายลงสู่พื้นดิน  จากนภาที่เคยดำมืดบันนี้ได้ถูกย้อมกลายเป็นสีแดง คาโลยื่นมือออกไปรับน้ำฝน
\"ฝน...ท้องฟ้าสีแดง...เหมือนวันนั้น...วันที่ฉันเสียเธอไปตลอดการ...เฟริน\"น้ำตาดูเหมือนจะยิ่งไหลออกมาดังน้ำป่าที่ไหลแรงไม่มีวันหยุดเมื่อชายหนุ่มนึกถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นในวันนั้น แม้ว่าเรื่องราวจะผ่านไป 1 เดือนแล้วก็ตามแต่ความทรงจำในวันนั้น ยังคงติดอยู่ในใจราวจะคอยย้ำ เตือนตลอดไป....
        1 เดือนก่อน
\"เฟริน\" คาโลเรียกชื่อสาวคนหนึ่งที่เดินอยู่ข้างหน้า  เมื่อเจ้าหล่อนได้ยินก็รีบวิ่งหนีทันที
\"เฟริน   หยุดก่อน\" คาโลวิ่งมาจับสาวเจ้าของนามเพื่อให้หยุด
\"เฟรินหันมาคุยกันก่อนสิ\"คาโลว่าพลางหมุนเฟรินมาเผชิญหน้ากัน
\"เฟริน นาย...ร้องไห้\"คาโลตกใจเมื่อเห็นน้ำตาที่ออกมาจากตาสีน้ำตาลคู่โต
\"เฟริน  อย่าร้องนะ\"คาโลพูดอย่างอ่อนโยน แล้วปาดน้ำตาให้เฟริน แต่นั้นกลับทำให้น้ำตาไหลทะลักยิ่งกว่าเดิม  คาโลจึงดึงเฟรินเข้ามากอด
เฟรินพยายามขัดขืนเต็มที่แต่ก็สู้แรงไม่ได้จึงยอมให้กอด
\"เฟริน  ที่นายเห็นเมื่อกี้นะมันเป็นอุบัติเหตุนะ  ฉันโดนครี้ดมันขัดขา เลยล้มไปจูบเรนอนเข้า  นา...\"
เพียะ ! คาโลยังอธิบายไม่จบแต่ก็ต้องหน้าหันเพราะโดนเฟรินตบเข้าให้เต็มแรง
\"นายจะบอกว่าที่นายไปจูบกับเจ้าหญิงเรนอนคนสวยนะ มันเป็นอุบัติเหตุยังงั้นหรือ  ในเมื่อฉันเห็นเต็มสองตาของฉันเลย  แล้วนายก็ไม่ต้องโทษคนอื่นด้วย  ฉันเกลียดนาย อย่ามาให้ฉันเห็นหน้าอีกนะ\"เฟรินตะโกนใส่แล้วรีบวิ่งหนีไปทันที
\"เฟริน\"คาโลเรียกแต่สาวเจ้ากลับวิ่งหนีหายไปแล้ว
        ทางด้านเฟรินได้วิ่งหนีหลบมาอยู่ที่มุมมืดของสวน  นั่งร้องไห้จนหล็อยหลับไป   ในยามนี้นภาถูกปกคลุมด้วยผ้ากำมะหยี่สีดำ มีเพรช ที่มีขนาดตั่งแต่เล็กไปถึงใหญ่ประดับอยู่กระจัดกระจาย  มีความเงียบและเสียงสายลมเป็นเพื่อนในบางที เฟรินตื่อยแล้วและกำลังนั่งทบทวนเรื่องที่เกิดขึ้น  สักพักน้ำตาก็ไหลลงมาสู่แก้มนวลเมื่อนึกถึงฉากที่ตัวเองเปิดประตูเข้าไปเห็นคาโลที่จูบกับเรนอนและทุกคนที่ทำหน้าตกใจรวมทั้งคาโลและเรนอนก็ตกใจด้วย เฟรินคิดต่อ
\'เดี่ยวนะ\'
\'ทำไมทุกคนต้องตกใจด้วย\'
\'แล้วทำไมครี้ดถึงไปยืนอยู่ข้างหลังนะ\'
\'หรือว่า\'
\'เรื่องที่มันพูดจะเป็นความจริง  ตายล่ะดันไปตบมันแล้วด้วย\'เฟรินหน้าซีดเล็กน้อย
\'สงสัยต้องง้อมันสักหน่อย\'เฟรินใบหน้ากับมาเป็นแบบเดิมแล้วลุกเดินกับห้องทันที
         ณ  ห้องหัวหน้าชั้นปี
         เฟรินเปิดและปิดประตูด้วยเสียงที่เบามองไปที่เตียงของเพื่อนนักฆ่าผมดำที่ตอนนี้กำลังหลับอยู่  แต่พอมองไปที่อีกเตียงก็ต้องแปลกใจเพราะมันว่างเปล่าไม่มีคนนอนอยู่ เฟรินจึงคิดว่าคาโลคงกลับดึกจึงนั่งรอ ผ่านไปพักเริ่มเปลียนเป็นเดินไปเดินมา  มองจันทร์ผ่านหน้าต่าง กลิ้งไปมาบนเตียง ฯลฯ ในที่สุดเฟรินก็หล็อยหลับไป
            เช้าวันใหม่  แสงสีทองสาดส่องผ่านทางช่องหน้าต่าง  เสียงนกน้อยขับขานบทเพลงเพื่อต้อนรับเช้าวันใหม่ สาวน้อยที่ยังคงนอนอยู่บนเตียง แพขนตาค่อยๆเปิดออกเผยให้เห็นดวงตาสีน้ำตาลกลมโต เจ้าหล่อนลุกมาบิดขี้เกียจ
\"อ้าว  เฟริน  วันนี้นายตื่นเองได้ยังไงเนี่ย\"คิลที่ออกมาจากห้องน้ำถามขึ้น   เฟรินหันมาส่งยิ้มให้เพื่อนแทนคำตอบแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป คิลเลยคิดว่าเฟรินคงจะหายโกรธคาโลแล้ว
\"คิล คาโลมันหายไปไหนแต่เช้าอ่ะ\" เฟรินที่ออกมาจากห้องน้ำในชุดนักเรียนหญิงถามขึ้น
\"ไม่รู้สิ  ตื่นมาก็ไม่เห็นแล้วล่ะ\"คิลตอบ  วันนี้ทั้งวันเฟรินตามหาคาโลตลอด  แต่ก็ไม่พบเลย ทำให้เจ้าหล่อนคิดว่าคาโลคงจะหลบหน้าเธอ เฟริน เลยเที่ยวตามหาคาโลมาหลายวัน จนกระทั่งในคืนนี้เฟรินเห็นคาโลเดินอยู่ที่ระเบียง  จึงรีบเดินไปใกล้ๆ แต่พอจะเรียกก็มีแสงหนึ่งแวบมาเข้าตา เฟรินจึงหันไปมองจึงเห็นว่าแสงนั้นคือลูกธนูสีเงินกำลังพุ่งใส่คาโล  
\"คาโล ระวัง\"เฟรินตะโกนพร้อมวิ่งไปพลักคาโลทันที
   เฟียว  ฉึก  ลูกธนูพุ่งเข้าใส่เฟรินแทนและปักอยู่ที่หัวไหล่ของเธอ เฟรินจะล้มลงแต่คาโลมารับได้ทัน นักฆ่าเมื่อทำงานพลาดจึงหนีไป คาโล
จะตามไปแต่โดนเฟรินจับไว้จึงหันไปเป็นห่วงเฟรินทันที
\"เฟริน  นายเป็นอะไรหรือเปล่า\"คาโลถามอย่างอ่อนโยนฝ่ามืออยู่เหนือปากแผลไอมนตร์สีเงินแผ่กระจายไปทั่วเพื่อรักษา
\"คา...โล...นายยอมมอง....ฉันแล้ว...ดีใจจัง\"เฟรินเอ่ยอย่างลากลำบาก มือที่สั้นเทาจับใบหน้าของคาโลอย่างแผ่วเบา ตาสีน้ำตาลจ้องตาสีฟ้าที่แสนคิดถึง แล้วน้ำตาก็ไหลออก
\"เฟริน\"คาโลเอ่ยพร้อมจับมือของเจ้าหล่อน
\"คา..โล...ฉันขอโทษ...ที่ตบนายน่ะ...ฉันรู้แล้ว...ว่า...มันเป็นอุบัติเหตุ...นายยกโทษให้ฉันนะ...แคร็ก...แคร็ก..\"เฟรินเอ่ยอย่างเหนื่อยอ่อน แล้วเธอก็ไอออกมาเป็นเลือด มือจับที่อกน้ำตาไหลออกมาเพราะความเจ็บของพิษที่แล่นไปทั่วร่าง
\"เฟริน นายอย่าเป็นอะไรไปนะ\"คาโลพยายามช่วยเฟรินเต็มที่
\"คา...โล...ไม่มี..ประ..โยชน์...อย่าทำอย่างนี้เลย...ฉันรู้ตัวของฉันดี...\"เฟรินพูดทั่งที่เลือดไหลออกจากปากมองหน้าคาโล แล้วคิด ถ้าถามว่าเจ็บไหม  เจ็บสิ  ถ้าถามว่ากลัวไหม  กลัวสิ  กลัวที่จะต้องตาย  กลัวที่จะต้องจากทุกคนอันเป็นที่รัก แต่ก็ดีใจที่ได้ตายเพื่อปกป้องคนที่ตนเองรัก อย่างเธอ คาโล
\"หนาว\"เฟรินเอ่ยเพราะขณะนี้ฝนเริ่มตก ท้องฟ้าเริ่มเปลียนสี
\"เฟริน นายอย่าเป็นอะไรไปนะ  เดียวฉันไปตามคนมาช่วย\"คาโลพูดทั้งน้ำตาจะลุกไปตามคนแต่โดนเฟรินดึงไว้
\"คา....โล...อย่าไป...อยู่ใกล้ๆฉันนะ..\"เฟรินเอ่ยแย้มรอยยิ้มทั้งที่สีหน้าตอนนี้ซีดมาก คาโลกอดคนรักของตนเอาไว้จับมือที่สั้นเทาที่ใบหน้าของตน
\"คา..โล...อย่า...ร้องไห้...\"เฟรินเอ่ยทั่งที่ตนเองก็ร้องอยู่
\"เฟ..ริน\"คาโลเอ่ยพร้อมพยายามหยุดร้อง
\"อึก...คา..โล...ฉัน..รัก...นาย...น่ะ...\"เฟรินบอกรักครั้งสุดท้ายก่อนมือจะร่วงหล่นลงมาที่พื้น หยุดหายใจ พักผ่อนตลอดกาล
\"ม่ายยยยยยยยยยยยย.... เฟริน  นายอย่าทำอย่างนี้สิ...นายอย่าแกล้งกันอย่างนี้....เฟริน\"คาโลตะโกนลั่น พร้อมกอดร่างของสาวผู้เป็นที่รัก
น้ำตาที่พยามยามจะหยุดกลับไหลออกมาราวน้ำป่าที่ไม่มีวันหยุด เพราะเสียงตะโกนทำให้ทุกคนวิ่งมาดูเหตุการณ์
\"เฟรินนน  ฟื้นสิ  นายต้องไม่ตาย....นายจะทิ้งฉันไปไม่ได้นะ  เฟริน....ม่ายยยยยยยยยยยย...\"คาโลพร่ำบอกกับร่างที่ไร้วิณญาญ ทุกคนที่วิ่งต้องตกใจกับภาพตรงหน้า
\"เฟริน ...นายบอกว่าจะไม่ทำให้ฉันเสียใจไง นายก็อย่าทำแบบนี้สิ  ตื่นเดียวนี่นะ...ฟื้นขึ้นมาสิ..ฟื้นขึ้นมา....ฮือ...ฮือ...เฟริน...ฟื้นสิ..\"คาโลร้องออกมาดังมากกลบได้แม้แต่เสียงของสายฝน
\"เฟริน...ฉันรักนาย..รักมาก..เพราะฉะนั้นนายอย่าทำแบบนี้สิ ตื่นสิ...ตื่นมาฟังฉันบอกรักนายก่อน..\"คาโลพร่ำบอกและกอดร่างของเฟรินแน่น
ทุกคนร้องไห้กับการจากไปของหญิงสาวนามเฟริน ที่ตอนนี้แม้จะตายไปแล้ว เลือดที่ชุ่มตามแขนเสื้อและไหลไปตามแขน  ใบหน้าที่ขาวซีดแต่กลับแต้มด้วยรอยยิ้มที่มุมปากมีรอยเลือด  กลับดูงดงามยิ่งสำหรับร่างไร้วินญาณนี่ ฝนตกดังเหมือนเป็นเพลงส่งเฟรินสู่ทรวงสวรรค์
ไม่มี       ไม่มีอีกแล้วใครคนนั้น
คนที่       คนที่ฉันจะรักและห่วงหา
ผู้ที่         ผู้ที่เปรียบเสมือนดังเป็นยา
เป็นแก้ว  เป็นแก้วตาที่สดใสของดวงใจ
เธอคน    เธอคนนั้นได้ตายและจากไป
ทุกข์ใน   ทุกข์ในใจเจ็บปวดทรมาน
      ต่อไปนี้ป้อมอัศวินจะต้องสูญเสียเสียงหัวเราะ  เพราะเฟรินได้จากไปพร้อมกับเสียงหัวเราะซะแล้ว  คงมีแต่ความเศร้า  แต่ไม่เป็นไรเหมือเวลาผ่านไปความเศร้าจะจางหาย เหลือไว้แต่ความทรงจำที่เคยอยู่ร่วมกับเฟรินจะคงอยู่ในใจตลอดไป...
................................................................................................
..............................................................................
.....................................................................

.............................................................
..................................................
.........................................

...................................
............................
.....................

.............
.......
....
..
\"ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยย..\"ชายหนุ่มผมสีเงิน  ตาสีฟ้า ตะโกนขึ้นพร้อมลุกขึ้นมานั่ง หายใจหอบ เหงือไหลลงมาตามใบหน้าและร่างกายที่อยู่ในชุดนอน
\"คาโล  นายเป็นอะไรหรือเปล่า\"เฟรินลุกจากเตียงตัวเองเดินไปถามเจ้าชายน้ำแข็งที่ตอนนี้หลุดมาดไปแล้ว  คาโลจ้องหน้าเฟรินแบบไม่เชื่อสายตาตัวเอง
\"คาโล  มีแต่เด็กรู้ไหมที่ฝันร้ายแล้วร้องออกมานะ\"เฟรินแซว ทั่งที่ในแววตาแฝงใว้ด้วยความห่วงใย
\"เฟริน\"คาโลเรียก
\"อะไร\"
\"เฟริน\"
\"อะไรหรือคาโล\"
\"เฟริน\"
\"อาไร\"เฟรินเริ่มหงุดหงิด
\"เฟริน\"
\"นายมีอะไรก็พูดมาสิ   เรียกอยู่ได้\"เฟรินหงุดหงิดเต็มที่  แล้วก็ต้องหน้าแดงทันทีเมื่อคาโลดึงเข้ามากอด
\"นายจะทำอะไรนะคา...\"เฟรินยังพูดไม่จบก็โดนคาโลจูบเข้าให้เฟรินพยายามดิ้นแต่ก็ต้องอ่อนลงทันทีที่รับสัมผัสที่นุ่มนวลแต่แฝงใว้ด้วยความ ร้องแรง คาโลถอนปากออก นัยต์ตาสีฟ้าจ้องเฟรินหวังจะซึมซับภาพเพื่อลบภาพฝันร้ายทิ้ง
\"บ้า\"เฟรินทุบอกคาโลทีหนึ่ง แต่แล้วอุณหภูมิก็สูงขึ้นทำให้หน้าแดงไปถึงใบหูเมื่อเห็นคาโลส่งสายตาหวานอ่อนโยนพร้อมรอยยิ้มที่หาได้ยาก
ใจเจ้ากรรมของเฟรินเลยเต้นไม่หยุดสักที แล้วคำพูดหนึ่งก็หลุดจากปากคาโลยิ่งทำให้เฟรินหน้าแดงยิ่งกว่าเดิมแลดูน่ารักมาก
\"เฟริน  ฉันรักเธอ\"
ใบหน้าของคาโลเข้าใกล้ขึ้นเรื่อยๆ  เฟรินค่อยๆปรือตาลงช้า และรับสัมผัสที่นุ่มนวลอ่อนโยนจากคนตัวใหญ่กว่าอย่างมีความสุข เมื่อคาโล ถอนปากออกทั้งคู่ก็มองหน้ากัน
\"แฮ่ม!พวกนายจงใจลืมฉันไปแล้วใช่ไหมเนี่ย\" เจ้าของห้องอีกคนเอ่ยขัดขึ้น ด้วยใบหน้าที่แดงเล็กน้อย   เฟรินหน้าแดงรีบลุกจะกลับที่นอน แต่โดนคาโลจับไว้แล้วกระชากลงไปนอนที่เตียงของตัวเองแทน
\"โทษทีนะคิล  จะนอนแล้วล่ะ\"คาโลเอ่ยแล้วล้มตัวนอนกอดเฟริน
\"คาโล  นี้มันอะไรกัน\"เฟรินเอ่ยถาม
\"ก็นอนไง\" คาโลตอบสั้นๆ
\"แล้วทำไมต้องกอ...\"เฟรินยังพูดไม่จบก็ถูกขัดขึ้น
\"นอนไปเถอะนะ\"คาโลบอก เฟรินจึงยอมนอนกอดกับคาโลจนหลับไป
คิลที่เห็นเหตุการณ์ทั้งหมดก็ล้มตัวลงนอนบ้างแล้วหลับไปก่อนหลับคิลคิดว่า
\'สักวันคงต้องขอแยกห้องกับเจ้าพวกนี้ซะล่ะมั่ง เฮออ...\'
***______________________________________________________________________________________________***
  จบแล้วค่า  ขอบคุณที่กรุณาอ่านจนถึงตรงนี้นะค่ะ  อาจมีบางคำที่ผิดไปบ้าง  ขอความกรุณาช่วยติชมด้วยนะค่ะ
เนื่องจากเขียนเป็นเรื่องแรก เลยต้องขอความกรุณาจากผู้อ่านด้วยค่ะ  ไม่รู้ว่าสนุกหรือเปล่า  แต่เราพิมพ์ไปร้องไห้ไปเลยล่ะค่ะ
แฮะแฮะอาจเวอร์ไปหน่อยแต่เป็นเรื่องจริงค่ะ   หวังว่าทุกคนจะสนุกกับเรื่องที่อ่านนะค่ะ
   สุดท้ายนี้ขอให้ผู้อ่านทุกท่าน มีแต่ความสุข เบิกบานและสนุกกับการอานฟิคต่อไปนะค่ะ
                                                                                    เชอรี่(cherryka)
  ป.ล. ถ้ามีเรื่องใหม่มาลงหวังว่าผู้อ่านทุกท่านจะกรุณาอ่านนะค่ะ ขอบคุณค่ะ