คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : CURSE ❏ Fire extinguish 40%
F I R E E X T I N G U I S H
ฉันนั่งกินขนมปังกับนมสดอยู่และมันก็เริ่มอึดอัดซะมากด้วยสิ ในเมื่อมานั่งกินของอร่อยๆแบบนี้ยังมีผู้ชายประสาทเสียอย่างเขา โอเซฮุน มานั่งมองไม่ละสายตาเลยซะด้วยสิ โอ๊ย! อึดอัดชะมัดเลยกินไปก็โดนคนบ้าๆอย่างเขามามองแบบนี้ มันรู้สึกแปลกๆนะเนี่ย ><...
“นายมองฉันทำไมอ่ะ”
“ไม่รู้ดิ มองหมากำลังหิวจัดมั้ง” หนอย!! หมากำลังหิวจัดหรอ
“นี่นายพูดให้มันดีๆหน่อยนะ สวยอย่างฉันมันต้องนางฟ้า”
“หึ...นางฟ้าจอมปลอมล่ะสิ กินแค่นี้ก็เลอะ”
“หือเลอะหรอ...” ฉันตกใจกับที่เขาพูดก่อนจะใช้มือเช็ดปากตัวเองอย่างลวกๆ โอ๊ยอายเป็นผู้หญิงอะไรมากินเลอะแบบนี้ต่อหน้าคนหล่อหละ...ไม่สิ! คนบ้าอย่างเขาได้ไงกัน เฮ่อ...
“ดูทำเข้า! มานี่เดี๋ยวฉันเช็ดให้ดีกว่า”
“ไม่ต้อง! อย่ามาฉวยโอกาสกับฉันอีกเด็ดขาด”
“รู้ทันอีกนะ...”
“นายว่าไงนะ!”
“เปล่าเรากลับเลยดีกว่า ฉันมีงานต้องไปถ่ายแบบด้วยสิ” เขาลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว ไม่ได้นะ! ขนมยังไม่หมดเลยด้วยซ้ำไปเขาจะกลับเร็วไปหน่อยเหรอ
“เอ่อ...แต่ว่ามันยังไม่หมดเลยนะ...เซฮุน!!” เขารีบยื่นแขนมากระชากข้อมือฉันไปอย่างรวดเร็ว เขาเดินตรงไปที่เคาว์เตอร์และจ่ายเงินด้วยแบงค์ใหญ่ไม่รอทอนเงินอะไรเลยทั้งนั้น หมอนี่สงสัยจะรวยมากเกินไปแล้วนะเนี่ย ขนมปังฉันก็ยังไม่หมดซะด้วย เสียดายจริงๆเลยนะ
“โหวนายไม่รอเงินทอนหน่อยหรอ...”
“ไม่...”
“ขนมปังฉันก็ยังไม่หมดซะด้วยสิ ฉันขอกลับไปห่อมานะ”
“ไม่ได้...” อะไรของเขาเนี่ยเวลาอารมณ์เสียก็อารมณ์เสียซะจริงๆเลยซะด้วยสิ เฮ่อ...เสียดายทั้งขนมเสียดายทั้งเงินจริงๆเลยนะ...เซฮุนหยิบหมวกกันน็อคสีดำมาให้ฉัน (แต่ครั้งนี้เบาๆนะ) ก่อนจะหยิบหมวกกันน็อคสีขาวมาใส่หัวของเขาเอง เอ...ทำไมฉันรู้สึกเจ็บแถวๆแก้มฉันจังเลย ที่เดียวกับตอนที่ฉันโดนเสื้อแจ็คเก็ตเขาซะด้วยสิ เจ็บแสบยังไงไม่รู้
“ดูนายรีบร้อนจังเลยนะเนี่ย ช้าๆหน่อยก็ได้หรอก”
“เรอะ! นึกว่าชอบอะไรที่มันเร็วๆถี่ยิบไปเลยซะอีก” เขาหันหน้ามามองฉันด้วยสายตาเจ้าเล่ห์มาใส่ฉัน ดูก็รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่หมอนี่ถ้าไม่ประสาทก็ต้องทะลึ่งเป็นธรรมดาแล้วล่ะ พอเขาสตาร์ทรถฉันก็ขึ้นไปนั่งเบาะหลังและเขาก็ขับออกจากร้านไปทันที
@ สตูดิโอ R
เขาจอดรถอย่างช้าๆและดับเครื่องไป ฉันจึงลงมาจากเครื่องรถมอเตอร์ไซต์เขาและแกะหมวกกันน็อคของฉันออก แต่อยู่ๆเซฮุนก็เปิดกระจกหมวดของเขาขึ้นและยื่นมือมาปลดล็อคหมวกกันน็อคให้ฉันแทน และหันหน้าไปถอดหมวกกันน็อคของเขาออกและลงมาจากรถ ก่อนจะเดินไปอย่างรวดเร็ว นี่เขาไม่คิดจะรอฉันหน่อยหรือไงกันนะ!
“นี่ยูริกลับมาแล้วหรอ!” เสียงแจ้วจ้าวแหลมใสของซูซี่ทำให้ฉันสะดุ้งตกใจ เพราะฉันเดินตามเซฮุนมาติดๆเลย เขาเหมือนจะหันมามองฉันเล็กน้อยและเดินเข้าห้องไปทันที
“ฉันรอแกตั้งนานเลยไปสวีทกับเทพบุตรฉันเนี่ยเป็นไงบ้างอ่ะ”
“สวีทบ้าสวีทบออะไรของแกเนี่ยซูซี่ไปทำงานได้แล้วน่า!”
“อะไรอ่ะ ฉันแค่อยากจะรู้เท่านั้นเองนะยัยควอน”
ฉันไม่ค่อยรู้เหมือนกันนะว่าจะเอาเสื้อผ้าแฟชั่นพวกนี้ไปให้นายแบบนางแบบใส่จริงๆหรอ อีกอย่างต้องทำจำนวนมากประมาณ สี่ถึงห้าตัวอีกอย่างไม่ได้มีแค่ชุดเดียวด้วย มันมากกว่านั้นด้วยซ้ำไป เหนื่อนจริงๆเลยนะมาทำงานแบบนี้ พ่อจ๋าแม่จ๋าช่วยยูลด้วยอ่า TT…
“ว๊ายตาแล้วน้องโอเชของพี่ หล่อที่สุดในปัฐพีเลยอ่า” เสียงพี่เชอร์รี่ (กระเทย) ร้องซะเสียงดังไปทั้งห้อง ทำให้ทุกๆคนหันไปมองตามต้นเสียงอย่างรวดเร็ว ฉันเองก็หันไปโดยอัตโนมัติเลยทีเดียวล่ะ เขาดูดีเอามากๆเลย
กางเกงยีส์สีน้ำเงินฉีกๆขาดๆ และใส่เสื้อคอปกแต่ไม่ได้ใส่กระดุมซักเม็ดทำให้เผยเห็นแผ่นอกซิกแพ็กของเขาซะด้วยสิ ทรงผมเซอร์ๆ คลีดขอบตาดำเข้ม และแต่งหน้าซีดๆแต่ริมฝีปากกลับดูแลสดชื้น เขาดูเท่มากจริงๆเลย
“โอ๊ยดูสิยัยยูล เทพบุตรฉันหล่อมากเลยอ่ะดูหน้าอกกลับหน้าท้องเขาสิ...” เขาดูดีจริงๆ
“มาเร็วเข้าๆ รีบมาถ่ายหน้าปกเลย์เดือนนี้กันเถอะ น้องโอเชเดี๋ยวพี่จะคอยเสริมหน้า แต่งหน้าให้หนูแล้วกันนะจ๊ะ อยากเติมแต่งตรงไหนบอกพี่เชอร์รี่ได้เลยนะจ๊ะ”
“ครับ แต่...ผมอยากให้มีคนมาคอยช่วยพี่เชอร์รี่ด้วย กลัวพี่จะเหนื่อยเอานะ”
“โอ๊ยน้องโอเชขอพี่ พี่ก็ยอมรับล่ะจ๊ะว่าแต่...คนไหนล่ะจ๊ะหนู”
“อ่อคนนั้นนะครับ ควอน ยูริ เด็กใหม่ที่เพิ่งมา” เขาชี้มาที่ฉันและทุกๆคนก็หันมามอง...
ไม่นะ! บ้าไปแล้วหรือไงกันนายโอ เซฮุน!!
ความคิดเห็น