คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : CURSE ❏ Too 100%
T O O
เมื่อรถคันหรูขับมาจอดที่หน้าบ้านหลังของฉัน ฉันก็เตรียมข้าวของของตัวเองก่อนจะหันไปมองคนข้างหน้าที่มองผ่านกระจกหน้ารถมาที่ฉัน ฉันส่งยิ้มให้เขาแห้งๆก่อนจะหันไปหาซูซี่ที่หน้าตาของเธอกำลังบ่งบอกถึงอาการความง่วงนอนอย่างมาก
“ยัยซูซี่ฉันเข้าบ้านก่อนนะ”
“อือๆ เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันจะมารับนะ”
“ขอบใจนะ เอ่อ...”
ฉันค่อยๆหันไปมองคนขับข้างหน้าอย่างช้าๆ เขาที่กำลังมองฉันผ่านกระจกบานนั้นไม่ยอมเลิก ฉันเปลี่ยนจากมองผ่านกระจกนั้นมาสะกิดเขาเบาๆ เขาจึงหันหลังกลับมาหาฉันอย่างรวดเร็ว
“พี่แบคฮยอนคะ...ขอบคุณนะคะที่มา...”
“ไม่เป็นไรหรอกยูริ เราก็สนิทกันอยู่ไม่ต้องเกรงใจหรอก”
“เอ่อ...ยังไงก็ขอบคุณนะคะ”
“ครับผม ^^”
พอฉันเห็นเขายิ้มจนแก้มปริก็ยิ้มตอบกลับไปเบาๆแล้วก็เปิดประตูออกจากรถไปก่อนจะโบกมือลาทั้งคนทั้งรถที่ขับออกไปแล้ว ก่อนจะเดินเข้าไปในบ้านของฉัน
โตขึ้นดูดีขึ้นเยอะเลยนะ ยูริ....สาวน้อยของฉัน !
“เป็นไงบ้างจ๊ะลูกแม่ ทำงานหนักไหม”
“ยูลคิดถูกหรือผิดก็ไม่รู้ที่มาเรียนสายนี้ ทำงานหนักมากเลย” ฉันทรุดตัวลงไปกับโซฟาแล้วเอนหัวลงไปนอนที่ตักของแม่ฉันทันที
“อย่างนี้แหละ ถ้าลูกทำงานดีก็จะได้เป็นนายคนและจะสบายเอง”
“แม่คะ ยูลเหนื่อยก็นอนบนตักแม่นะ”
“ได้ไงย่ะ ลุกไปนอนที่ห้องแกโน่น! ไปอาบน้ำนอนซะพรุ่งนี้ต้องไปทำงาน” แม่ยันตัวฉันให้มานั่ง แต่ฉันก็ยอมแต่โดยดีไม่งั้นถ้าฉันอารมณ์เสียล่ะก็ ฉันอาจจะไม่มีชีวิตไปทำงานถึงวันพรุ่งนี้ก็เป็นไปได้
“ก็ได้ๆ...”
ฉันเดินไปชั้นบนบ้านทันที เมื่อทำอาบน้ำทำธุระส่วนตัวเสร็จแล้ว ฉันก็เดินออกมาจากห้องน้ำแล้วเดินไปปิดหน้าตาห้องให้เหลือที่ปลอยลมเย็นๆไว้เพียงเล็กน้อยแล้วเดินตรงไปปิดไฟห้องพร้อมกระโดดลงไปนอนอย่างเหนื่อยล้า
บ้านเธออยู่ที่นี่เองหรอกหรอ หึ!
เช้าวันนี้อากาศมันหนาวได้ใจเลยจริงๆ ก็จริงอยู่นี่มันใกล้ถึงฤดูหนาวเต็มๆซะแล้วด้วย เช้านี้ฉันเลยต้องอาบน้ำอุ่นไปซะเลย วันนี้ฉันตื่นเช้ากว่าเมื่อวานด้วยซ้ำไป เพราะพี่แบคฮยอนกับซูซี่มารอหน้าบ้านกันตั้งแต่เช้าตรู่เลยซะขนาดนี้ ฉันเองก็เหมือนผีที่ยังนอนไม่เต็มอิ่มเลยซักนิดเดียว -_-‘’
“ยูลไปทำงานก่อนนะคะ”
“ลูกยังไม่ได้กินอะไรเลยนะ” เสียงพ่อของฉันบอก
“ไม่เป็นไรคะ เดี๋ยวยูลไปหาอะไรกินที่นั่นก็ได้”
“งั้นเหรอ โชคดีนะลิงน้อยของพ่อ”
“คะพ่อ...-_-”
ฉันสวมรองเท้าผ้าใบอย่างรวดเร็ว วันนี้ใส่ชุดเชยมากก็ดูพี่แบคฮยอนมารอรับแต่เช้าแบบนี้เลยนี่นาจะให้ทำไงได้ล่ะ -_-! ฉันใส่เสื้อยืดสีขาวและเสื้อกันหนาวสีดำด้วย ตามมากางเกงยีนส์ขายาวและรองเท้าผ้าใบสีชมพูหวานแหววคู่โปรด ^^ ฉันรีบวิ่งไปที่รถนั้นก่อนจะเปิดประตูรถด้านหลังเหมือนอย่างที่ฉันเคยนั่งเมื่อคืน
“ขอโทษนะที่มาช้า...อรุณสวัสดิ์คะพี่แบค”
“อรุณสวัสดิ์ครับ ^^”
“ไม่ต้องขอโทษหรอก ฉันเองก็ไม่ได้อยากมารับเธอตอนนี้ด้วยซ้ำ...”
“อ้าว! ทำไมล่ะซูซี่!”
“ก็นายนี่นะสิ บอกว่าอยากเจอหน้าเธอเร็วๆเลยเร่งฉันมาเนี่ย ข้าวก็ยังไม่ได้กินซะด้วยสิ! คอยดูนะฉันจะฟ้องแม่!.......”
“อ่อ...ฉันเองก็ไม่ได้กินเหมือนกัน”
“งั้นเหรอ...งั้นพี่จะพาไปทานอะไรก่อนไหม”
“ไม่ต้อง! พาพวกฉันไปทำงานเดี๋ยวค่อยไปหาอะไรกินเอง”
“แล้วยูริล่ะ ก็ยังไม่ได้กินอะไรมาเลยนะ”
ก็ที่ฉนไม่ได้กินอะไร ก็เพราะพี่แบคนี่แหละคะ...-_-‘’
“ไม่เป็นไรหรอกคะ ยูลค่อยไปหาอะไรกินที่ทำงานกับซูซี่ก็ได้”
“ว่า...อดเลยเรา...”
“บ่นอะไรของนายไม่ทราบย่ะ....”
“ปละ...เปล่าจ้า ^^”
เมื่อสองพี่น้องคู่นี้เถียงกันได้ไม่นาน พี่แบคฮยอนจึงตัดสินใจละเถียงจากซูซี่แล้วขับไปทันที ฉันเองที่ได้แต่นั่งเงียบๆอยู่ข้างหลังคอยฟังสองคนนี้เถียงกันอยู่ระหว่างทาง ฉันก็พูดแทรกได้แค่สองถึงสามประโยคเท่านั้นเองแหละ หึหึ -_-‘’ แต่ฉันก็สนุกไปอีกแบบนะเมื่อสองพี่น้องคู่นี้ทะเราะกัน ฉันเองก็อยากมีพี่สักคน...เหมือนกัน
“ขอบคุณนะคะพี่แบค”
“ครับผม ^^ พี่ไปทำงานก่อนนะ”
“คะ โชคดีนะคะ”
เมื่อรถพี่แบคขับออกไปจากที่ทำงานของฉัน ซูซี่ก็มาสกิดฉันเล็กน้อยทำให้ฉันสะดุ้งตกใจเล็กน้อย
“น่ารักกันซะ แกกับพี่ชายฉันเนี่ย”
-////-
“พูดอะไรของแกไม่ทราบ จะบ้าหรือไง...”
“ก็เห็นๆกันอยู่...โอ๊ะ!...” อยู่ๆซูซี่ก็โอ๊ะอะไรออกมาก็ไม่รู้ ฉันเลยหันตามสายตาของยัยนั้นมองไป ก็พบว่า โอ เซฮุน กำลังเดินมาด้วยหมวกกันน็อตที่ใส่อยู่บนหัวของเจา ชุดของเขามันดูเท่อย่างบอกไม่ถูกเลยสักนิดเดียว...
“นาย...”
“ทำไมมาแต่เช้าล่ะ ขยันจริงนะเธอนะ” ซูซี่เดินถอยหลังมานิดๆก่อนจะก่อนจะเอาไหล่ชนหลังฉันเบาๆแล้วมากระซิบข้างหูฉัน
“ไปสนิทกับเทพบุตรฉันเมื่อไหร่ย่ะ” ฉันเลยดันเธอไปเบาๆ
“สวัสดีตอนเช้านะเซฮุน ^O^”
“อือ...สวัสดีตอนเช้า”
“เอ่อ...เซฮุนทานข้าวเช้ามายังล่ะ”
“อือ...ยังเลยนะ หิวมากเลยแหละ”
“พอดีเลย นี่ยูริเธอก็ยังไม่ได้ทานข้าวเช้ามาบ่นว่าหิวใหญ่เลยเซฮุนช่วยพาไปหาอะไรทานแทนฉันหน่อยนะ พอดีว่าฉัน...”
“อะไรของแก แกก็หิวเหมือนกันไม่ใช่หรอซูซี่”
“ฉันบ่นกับนายแบคอิ่มแล้ว ต้องไปเคลียงานสักหน่อยเซฮุนช่วยพาไปหาอะไรกินแถวนี้หน่อยนะ ขอบใจจ้า ^O^” พอพูดจบซูซี่ก็รีบวิ่งหนีฉันไปขึ้นตกทันที
“ยัยซูซี่!!”
ฉันมองตามยัยนั่นไปก่อนจะรีบก้าวขาวิ่งตามไปทันที แต่ทว่ามือของใครคนหนึ่งกลับมาดึงข้อมือของฉันเอาไว้ทำให้ฉันเซไปหาสื้อแจ็คเก็ตเขาคนนั้นอย่างรุนแรง
“โอ๊ย!”
“ไม่เห็นต้องวิ่งหนีเลยหนิ...”
“ฉันเปล่านะ!”
“ทำมาตะคอกใส่ฉันนะ ทีผู้ชายคนนั้นทีมาส่งตอนเช้านะพูดคะพูดขา...”
“นี่นาย...”
“ไปหาอะไรกินเถอะ ฉันหิวแล้ว”
“แต่ฉันไม่หิวแล้ว ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ” ฉันพยายามสะบัดมือของเขาออกอย่างรีบร้อน ถ้ามีคนมาเห็นมันจะยิ่งไปกันใหญ่เลยด้วยสิ เพราะเมื่อวานเขาก็ทำบ้าๆอะไรของเขาไปก็ไม่รู้ อีกอย่างฉันรู้สึกเกลียดที่หน้าหมอนี้เข้าทุกครั้งที่เห็นหน้ากันยังไงไม่รู้สินะ ฉันอยากจะบ้าตาย
“ไม่ต้องมาโกหกเลยนะมาเถอะ ฉันเลี้ยงเอง”
“...แฮ่ก...แฮ่กๆ”
ที่เงียบไปไม่ใช่เพราะที่เขาบอกจะเลี้ยงหรอกนะแต่เพราะฉันเหนื่อยต่างหากล่ะ คนหรือตัวอะไรก็ไม่รู้แรงเยอะเป็นบ้าเลยจริงๆ เขามองฉันนิ่งๆก่อนจะลากแขนฉันตรงไปที่มอเตอร์ไซค์บิ๊กไบค์คันสีขาวสะอาด สำหรับฉันแล้วมันดูเท่มากเลยทีเดียว แล้วเขาก็ปล่อยมือฉันก่อนจะโยนหมวกกันน็อคสีดำมาใส่ฉัน
“นี่! โยนเบาๆหน่อยไม่ได้หรือไง!”
“ก็นึกว่าเธอจะชอบความรุนแรงซะอีก”
“นั่นมันนาย...” พอฉันพูดแบบนั้นเขาก็มองมาหาฉันด้วยใบหน้านิ่งๆ ดวงตาที่เปรียบเสมือนเปลวที่กำลังลุกขึ้นมา เขามองฉันตั้งแต่หัวของฉันอย่างช้าๆมาดวงตาคู่งามตามมาด้วยจมูกโด่งเป็นสันและมาที่แก้ม...และมาริมฝีปาก...
“น...นายมองอะไรของนายไม่ทราบ...”
เขากลับมามองดูดวงตาของฉันเหมือนเดิมก่อนจะค่อยๆก้าวเดินมาหาฉันเรื่อยๆ ลักษณะแบบนี้เดาไม่ยากเลยว่าเขาจะเข้ามาทำอะไรกับฉัน เขาอาจจะมาหอมแก้มของฉันเหมือนครั้งก่อนก็เป็นไปได้แน่นอน ฉันควรจะทำไงดีๆๆๆๆ ฉันค่อยๆเดินถอยหลังไปช้าๆก่อนจะรีบก้าวขาวิ่งออกมาแต่ก็...อีกแล้ว เขาจับข้อมือของฉันเอาไว้แล้วจับเข้ามาหาเขาใกล้กว่าเมื่อตอนที่ฉันคิดจะถอยหลังด้วยซ้ำ
“ย...อย่ามาทำบ้าๆตรงนี้แต่เช้านะเซฮุน”
มือหนาค่อยๆเลื่อนมาที่แก้มของฉัน ซึ่งตรงนั้นรู้สึกเจ็บมากเจ็บตั้งแต่ตอนที่เขาจับมือของฉันแล้วหน้าของฉันไปกระแทกกับเสื้อแจ็คเก็ตของเขาครั้งแรกแล้ว มืออีกข้างกลับปล่อยมือของฉันแล้วเลื่อนมาโอบรอบเอวแล้วกระชับแน่นขึ้น ทำให้ใบหน้าของเขากับฉันอยู่ใกล้กันแค่คืบเซฮุนเอียงหน้าเล็กน้อยจมูกโด่งเป็นค่อยๆเข้ามาแตะแก้มเนียนๆอีกแล้ว ให้ตายสิ! ฉันบังคับตัวเองไม่ได้อีกแล้ว ฉันรีบหลับตาปี๋ก่อนจะ....
ติ่ด...ติ่ด...ติ่ด...
เสียงโทรศัพท์ของใครคนหนึ่งดังขึ้น แน่นอนไม่ใช่ของฉันพอฉันได้ยินเสียงนั้นก็รีบผลักเขาออกทันทีทำให้เซฮุนเซไปด้านหลังเพียงสองก้าวเท่านั้น ก่อนที่เขาจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาคุย
“ฮัลโหล...”
ฉันมองแผ่นหลังของเขาอย่างหมั่นไส้ก่อนจะสวมหมวกกันน็อค พลางนึกไปมาว่าทำไมตอนนั้นฉันไม่ยอมหยิบหมวกกันน็อคไปฟาดหัวเขาเลยนะ มั่วแต่ปล่อยให้หมอนั้นทำอะไรบ้าๆก็ไม่รู้ เฮ่อ...นี่ฉันคงโง่จริงๆล่ะนะ
“โอเคครับ แล้วผมจะรีบกลับมาให้ทัน...”
“...”
“วุ๊! กลัวขนาดรีบใส่หมวกกันน็อคกันฉันเลย”
“...”
จ๊อก...จอก...
ให้ตายสิ! นี่มันน่าขายหน้าที่สุดเลยนะ >///< ไอท้องบ้ามาร้องหิวอะไรตอนนี้ไม่ทราบย่ะ รู้ว่าหิวแค่ไหน แต่ไม่ต้องมาร้องดังต่อหน้าเขาก็ได้นะ TT
“ฮ่าๆๆ ฉันว่าท้องเธอคงหิวแล้วล่ะมั้ง...มาเถอะ”
@ ภัตตาหารหรูหราแห่งหนึ่ง
เขาจอดรถอย่างช้าๆ ฉันรีบกระโดดลงมาจากรถคันนั้นก่อนจะถอดหมวกออกคืนไปกระแทกกับอกกว้างๆของเขาทันที
“อั๊ก...!”
“ทำไมต้องมาร้านหรูขนาดนี้ด้วย”
“ก็ฉันจะมา มีปัญหาหรือไง”
“...”
จริงๆแล้ว ฉันไม่เข้าใจผู้ชายคนนี้เลยด้วยซ้ำไปว่าทำไมเขาถึงต้องให้ฉันรู้จักฉัน...เขาเปรียบเสมือนซาตานที่ฉันไม่เคยพบเจอที่ไหนเลย ร่างกายที่ขาวสะอาดราวกับเทพบุตร แต่กลับมีนิสัยร้ายกาจเหมือนซาตานในอเวจีมากกว่านะ ไม่ว่าจะมีใครคิดจะเปลี่ยนเขาก็ไม่มีทางเป็นไปได้อย่างแน่นอน
“มัวแต่เหม่ออยู่ได้ รีบไปหาอะไรกินเถอะ”
เขารีบเก็บหมวกกันน็อคอย่างรวดเร็วก่อนจะเดินเข้าไปในร้านอย่างรวดเร็ว ฉันเองก็รีบวิ่งตามเขาไปทันที เข้ามาในร้านที่ตกแต่งข้างในคล้ายๆชาวอิตาลี มีผู้คนมากมายที่กำลังนั่งทานอาหารกันอย่างอร่อย อาหารที่นี่มีแต่หรูๆทั้งนั้นเลย ฉันเห็นแล้วทานไม่ลงเลยสักนิดเดียว มันหรูเกินฐานะอย่างฉันจะกินด้วยซ้ำไปนะ เซฮุนหันมามองฉันที่ได้แต่มองไปรอบๆร้าน เขาจึงดึงแขนฉันไปนั่งที่โต๊ะที่อยู่ห่างๆจากผู้คนหน่อย
“จะกินอะไรสั่งซะ”
“นายพาฉันมาที่นี่...มันหรูไปนะ”
“...?...นี่ยังแค่เศษส่วนเท่านั้น”
“สำหรับฉันไม่ ให้ฉันไปกินข้าวริมถนนยังดีกว่า”
“แต่ฉันพาเธอมาแล้วนะ จะปล่อยให้เสียเที่ยวหรอ!”
“นี่เบาๆสิ! ฉันไม่ได้...แต่ฉันรู้สึกอิ่มแล้วนะ”
“...”
อีกแล้ว อีกครั้งที่ฉันรู้สึกว่าแววตาคู่นั้นกำลังลุกเป็เปลวไฟแล้ว ฉันก็รู้สึกว่าตัวเองกำลังกลัวเขายังไงไม่รู้ แววตาแบบนั้นฉันไม่อยากจะจ้อง...ไม่อยากจะขัดขืนอะไรเลยด้วยซ้ำ เหมือนฉันกำลังถูกเขาสาปให้ทำตามดั่งที่เขาบอก
“ท...ทำไมต้องมองอย่างนั้นด้วยเนี่ย...”
“จะกิน...หรือไม่กิน”
“...” ให้ตายสิ >< ฉันอยากจะบ้าตายจริงๆเลยนะเนี่ย >< “กินก็ได้ๆ ขอแค่ขนมปังกับนมสดได้ไหมล่ะ...”
“...??...มาร้านตั้งหรู หึ! แล้วแต่เธอแล้วกัน” เซฮุนหันไปสั่งเด็กเสริฟก่อนจะหันมามองฉันอย่างงงๆ มันผิดหรือไงเนี่ยที่ฉันจะกินแบบนี้นะ ชิ! ฉันผิดหรือไงล่ะ อยากจะด่าเขาออกไปจริงๆเลย ผู้ชายคนนี้จุกจิกยิ่งกว่าผู้หญิงเป็นด้วยซ้ำไป -_-‘’
“ไม่ต้องมาคิดนินทาฉันเลยนะ”
“...!!...นายรู้หรอ”
“มองเธอก็รู้ว่าคิดอะไรอยู่ คนอย่างเธอมารร้ายสุดๆ”
“รู้ไว้ก็ดี ฉันไม่ได้ง่ายๆนะ”
“...แต่ฉันได้แล้ว”
“...!...ได้อะไรของนายไม่ทราบ”
“เธอบอกว่าเธอไม่ได้ง่ายๆ แต่...ฉันได้...หอบแก้มเธอไปแล้วนี่นา”
“นายเซฮุน! มาพูดหยาบคายอย่างนั้นนะ นายไม่เคยได้สักนิดเดียวไม่เคยได้แม้แต่ปลายเล็บนิ้วก้อยของฉันด้วยซ้ำไปด้วย”
“คอยดูแล้วกัน ได้ไม่ได้ให้มันรู้ไป...”
เขากำลังคิดบ้าอะไรของเขาอยู่นะ !! หมอนี่นี่หื่นจริงๆ
ความคิดเห็น