สาวใสยัยตัวแสบแนบหัวใจนายสุดก๊วน

ลำดับตอนที่ #2 : - * what??ของสำคัญ?? - *

*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-

ติ๊ด-ติ๊ด ขณะนี้เวลา 7นาฬิกา ขณะนี้เวลา 7 นาฬิกา ขณะนี้เว...

ปิ๊ป!

ฉันปิดเสียงนาฬิกาปลุกที่มือถือฉันตั้งไว้ อึ๋ยยยยยย..สบายที่สุดเลย

แว้กกกกกกกกก!!!!ลืมตัวไปนี่มันไม่ใช่ห้องฉันนี่นา แล้วนี่ นาฬิกาปลุกว่ากี่โมงนะ?

เจ็ดโมง!!!!!!

"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด..แว้กกกกกกกกกกก!!!!"

ฉันตะโกนและกรี๊ดร้องออกมาสุดเสียง นี่ฉันต้องไปโรงเรียนสายซ้ำซากรึยังไง

"โว้ยยยยยย!!!!ใครเอาหมู หมากาไก่มาปล่อยแถวนี้ว๊าาา รำคาญโว้ยยยย"

ฉันได้ยินเสียงแทคมาจากในห้อง เอ่อ...แหะๆ ลืมตัวค่า?

แทคเปิดประตูออกมาจากห้อง หา..หืมมมo_O//O^O

"แว้กกกกกกกกกกก!!!!!!น่าเกลียดดดดดดดดด!!!!!"

ฉันรีบยกมือมาปิดตาตัวเอง

"ไอ้บ้า รู้ว่าน่าเกลียดก็ไปสวมเสื้อเดี๋ยวนี้เลยน้า ออกไปน้า แว้ก!!!"

"โอ้ยยยจะอะไรนักหนาหนวกหูเว้ยยย!!!"

แทคตะโกนโต้มาทำให้ฉันเอามือที่ปิดตาออกแต่โดยดี เชอะ ยอมทนเห็นสภาพทุเรศแบบนี้ก็ได้

"ฮู่ววว เซ็งชิบหาย แล้วนี่ร้องอะไรตั้งแต่เช้าล่ะเนี่ยหาา!!!"

"กรี๊ดดดดดดด!!!จริงด้วยสิ ไปล่ะนะ ไม่ทันแล้ววววว"

ฉันพูดบอกลาเสร็จพร้อมหายตัวไปจากห้องนายแทคทันที ปล่อยให้เขายืนเอ๋อและปิดหุอยู่ที่ตรงนั่น

"นับวันก็ยิ่งบ้า ไยตัวแสบเอ้ยย..ท่าทางจะนอนต่อไม่ลงแล้ว ไปมหาลัยดีกว่า"

แทคบ่นพึมพำอยู่คนเดียวพร้อมกับคว้าผ้าเช็ดตัวเข้าห้องน้ำ

วิ่ง...วิ่งๆๆ...วิ่งสุดขีด และแล้วก็มาถึงที่ห้องฉันแต่โดยดี ไม่ทัน ไม่ทันและไม่ทันแล้ว ฉันรีบวิ่งเข้าห้องน้ำ เริ่มจาก ล้างหน้า แปรงฟัน อาบน้ำ ถูสบู่

ทำอะไรต่างๆนาๆแล้วออกจากห้องน้ำภายใน2นาที

ฉันมองดูสภาพตัวเองที่ตอบสนองในกระจก อี๋ น่าเกลียดที่สุดเลย ตายังกะหมีแพนด้า ผมก็ยุ่งเหยิงยังกะโดนรุมสะกำมา อย่างนี้ต้องดัดแปลงซะ

หน่อยแล้ว

ฉันเริ่มทางครีม ทาแป้ง ทาลิปกรอส แล้วหวีผมให้เข้าทรง อืม...กลับมาดูดีเหมือนเดิม

~ ไม่ได้เหงาอะไรจริงๆ ไม่คิดให้เธอต้องแคร์ คนที่เจ็บที่แพ้ ปล่อยไว้เถอะ อย่ากลับมา ~

- ฝ้าย -

"ฮัลโหลฝ้าย..นี่หยุดเลย ฉันรู้ว่านี่กี่โมงแล้ว แล้วฉันก็ไปสาย แค่นี้โอเค เจอกันที่ห้องเรียน บาย"

-คลิก- ฉันกดวางแล้วมองดูตัวเองในกระจกอีกครั้ง ก่อนจะวิ่งปรู๊ดดออกไปนอกห้องทันที ทำให้ฉันลืมสนิทมากคือการมัดผม แต่ช่างเหอะ

ปล่อยไปสักวันไม่เป็นไรหรอก แค่แปลกตาเท่านั่นเอง

ฉันยืนรอแท็กซี่อยู่ปลายซอย แต่ก็ไม่เห็นหัวแม้แต่คันเดียว นี่วันนี้มันมีประชุมแท็กซี่รึไงนะ คนยิ่งรีบๆอยู่

ปริ้น!!!ปริ้น!!!

รถสปอตสีแดงแจ๊ดที่อยู่ข้างหลังฉันส่งเสียง

"เฮ้..ยัยเซ่อ ยืนทำซากอะไรตรงนั้นเล่าอยากโดนชนนักรึไงหาาา!!!"

ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าคนที่พูดมันคือตัวเฮงซวย ฉันสูดลมหายใจลึกๆ แล้วหันไปช้าๆ

"มีอะไรอีกฮะ? ก็นี่ไง)ฉันหลบให้แล้ว จะไปก็ไปซะสิ"

ฉันพยายามพูดตัดบท เพื่อไม่อยากหาเรื่อง

"แล้วนี่เธอยืนรออะไรล่ะ"

"รอแท็กซี่ แต่ไม่เห็นโผล่หัวมาซักคัน" ฉันตอบแบบเซ็งๆ

"งั้นหรอ?"

นายจอมก๊วนพูดแล้วเลื่อรถมุ่งหน้าไปอย่างช้าๆ แต่แล้วก็ถอยหลังกรูดออกมาที่เดิม

"นี่ๆไยบ๊อง อีก 10 นาที8โมง ถ้าเธอคิดว่ารอแท็กซี่ต่อไปแล้วไม่ทันเนี่ย ก็ขึ้นรถฉันได้นะ เดี๋ยวแวะไปส่งเอง สนป่าว?"

- - เชอะ !! มาทำเป็นดี!!!ไม่มีวันหรอก ยังไงก็ไม่มีวันขึ้นรถนายเป็นครั้งที่ 2 หรอกย่ะ!!แต่มะกี้ แทคว่าไงนะ!! อีก10นาที หรอ?

และแล้วฉันก็ยอมเสียท่าขึ้นรถนายแทคไปแต่โดยดี เพราะกลัวอ.วีระชัยเล่นงานซ้ำแล้วซ้ำเล่า!! รถยังคงแล่นๆไปเรื่อยๆ ตาบ้านี่ก็ขับรถไวดีเหมือนกัน

ทำให้ฉันแอบนึกในใจว่า เขาจะฝ่าไฟแดงข้างหน้ารึเปล่า

แว้บบบบ!!!

น่าน!! ฉันว่าแล้วเชียว ตาบ้านี่ฝ่าใจแดงจริงๆ

"นี่นาย!!เป็นบ้าอะไรอีกล่ะถึงฝ่าไฟแดงอย่างเงี่ย?"

แทคทำหน้าไม่รู้อิโหน่อิเหน่

"ไม่เห็น...อีกอย่างเบรคไม่ทัน"

"งั้นหรอ?นี่แน่ะ!"

โป๊ก!!!

"โอ้ยยย ทำบ้าอะไรของเธอมาเขกหัวฉันเนี่ย ถ้ารถชนขึ้นมาฉันก็ตายพอดีน่ะสิ ไยซื่อ"

"หรอ!!!แล้วไอ้ที่นายฝ่าไฟแดงมะกี้ มันไม่ใช่จะเกือบตายรึไงหาาา!!!"

แทคหน้าเสียไปทันที

"ยุ่งหน่า ฮู่ววว แม่ก็ไม่ใช่"

"นี่!!ก็เพราะฉันนั่งรถมากะนายไงถึงยุ่งเพราะฉันเองก็กลัวตายอยู่ด้วย กว่าพ่อแม่จะมารับศพมีหวีงเน่าพอดี ยิ่งไกลๆอยู่ด้วยสิ"

"ไยงั่ง...พูดอะไรให้เป็นมงคลซะมั่ง เอ๊ะ!!แล้วบ้านเธอไม่ได้อยู่ที่นี่หรอ? จริงสิเธอทำไมถึงมาอยู่คอนโดล่ะ"

"ก็ฉันอยู่คนเดียวนี่นา พ่อ แม่ แล้วก็พี่ดาวอยู่ที่เชียงใหม่ แต่เดี๋ยวฉันก็จบแล้ว"

"อื้อ..ดีเหมือนกันนะ บ้านอยู่เชียงใหม่ ไม่วุ่นวายเหมือนกรุงเทพ"

อ้าวว..ก็แสดงว่าบ้านตานี่อยู่กรุงเทพสิ?

"อ้าวววว...บ้านนายก็อยู่กรุงเทพหรอ"

"ใช่น่ะสิ จะมีก็แต่บ้านคุณย่าเท่านั้นที่อยู่เชียงรายน่ะ แต่ฉันไม่เคยไปที่นั่นเลยนะตั้งแต่ 5 ขวบขึ้นมา"

"งั้นทำไมนายไม่รู้จักอยู่บ้านอยู่ช่องนายมั่งล่ะ ดันมาเช่าคอนโดแพงๆแบบนี้อยู่ เปลืองเงินแย่"

"นี่ ฉันไม่กลัวหรอกนะไอ้เปลืองเงินน่ะ ฉันกลัวฉันจะใช้ไม่หมดเท่านั้นแหละ" ตาบ้านี่คิดไป!!

"ถึงอย่างงั้นก็ช่างเถอะ แล้วบ้านนายอยู่ไหนล่ะ เอ่อ..หมายถึงเขตไหน แถวไหนน่ะ"

"จะให้ไล่มาทั้งครอบครัวมั้ยล่ะ พ่อแม่ฉันประกอบกิจการโรงแรมและรีสอร์ทอยู่แถวรังสิต แล้วก็ภูเก็ต บ้านจริงๆก็อยู่แถวๆนั่นล่ะ ฉันไม่ค่อยอยาก

อยู่หรอก เพราะมันสบายไป อยากแยกออกมาใช้ชีวิตอิสระมั่ง"

"แสดงว่าพ่อแม่นายชอบบีบบังคับ" นายแทคส่ายหัวไปมา

"เปล้า!! เพียงแต่ว่า แม่คงรักฉันมากไปเลยเอาใจซะทุกเรื่อง ส่วนพ่อก็วุ่นๆบ่อยๆ อยากได้อะไรก็แค่ส่งเช็คให้ ฉันก็เลยสบายไป"

"โห สบายจริงๆ เหมือนฉันเลย อยากได้อะไร แม่ก็จะให้มาเสมอทุกเรื่อง ไม่ยอมให้ฉันลำบาก แต่คนเราก็อยากลองมั่งน่ะ ฉันเองก็อยากกลับบ้าน

ซะให้เร็วๆ จะได้สบายๆซะที อยู่ที่บ้าน อบอุ่นดีนะ ไม่เหมือนอยู่คนเดียว เหงาออก"

"ไม่ยักจะรู้ว่าห้าวๆ อวดเก่งอย่างเธอก็เป็นลูกคุณหนูกะเค้าเหมือนกัน"

เริ่มจะกวนประสาทมาอีกทีแล้วนะตานี่ ชอบหาเรื่องคนอื่น เย็นไว้ๆๆ

"ฮึ่ม ฉันไม่กระจอกอย่างที่นายคิดนะ ว่าแต่มหาลัยนายอยู่แถวนี้หรอทำไมถึงอยู่อยู่คอนโดแถวนี้ล่ะ?"

"ถามมากนักนะเธอนี่!!ฉันอยู่ม.กรุงเทพ แต่อยากมาอยู่ที่นี่เอง เพราะ..พอใจงัย เลิกจู้จี้ได้แล้วเงียบไปเถอะหน่า "

ฉันทำแก้มตุ๊บป่องก่อนจะนั่งนิ่งๆตามเดิม

*-*-*-*-*-*-*-*-*--**-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-***-

และแล้วนายแทคก็ส่งฉันที่โรงเรียนทัน วันีน้ฉันไม่เห็นอาจารย์วีระชัยสงสัยไม่สบายกระมั้ง ดีสม!!ฉันได้รอดไปอีกวัน ฉันรีบวิ่งไปเข้าแถว พอถึงห้อง

ฉันก็เล่าเรื่องทั้งหมดตั้งแต่แยกกับพวกเพื่อนๆให้ฟังว่าเกิดอะไรขึ้นในคาบวิชาสังคมของอาจารย์วรุฒ วันนี้อาจารย์แค่สั่งงานไว้แล้วไปทำธุระของ

อาจารย์ทำให้นั่งเล่าเรื่องต่างๆได้สบาย ยกเว้นเอ่อ เรื่องคิสนั่น...เรื่องอะไรจะไปเล่าล่ะ เขินอ่ะ *=*

"หา!!!ว่าไงนะ ดินนี่แกเป็นผู้หญิงทำไมต้องไปนอนห้องเดียวกะผู้ชาย 2 ต่อ 2 แล้วนี่แกเป็นอะไรมั้ย มันทำอะไรแก ใส่ถุงยางอนามัยรึเปล่า แล้วเสื้อผ้า

แกขาดมั้ย มันทำร้าย......โป๊ก!!!"

ก่อนที่บลูจะพูดอะไรไปมากกว่านี้ ฝ้ายก็เบิดที่หัวบลูทีนึง ฮ่าๆๆ สะใจ ไยนี่คิดไปไกล

"พูดจาน่ากลียดนะไยบลู หูมีตั้ง 2 ข้าง ดันฟังไม่ได้ศัพท์อีก ยี้!!"

ฝ้ายพูดทำให้บลูหน้าหงอยไปแต่มือยังไม่วางจากการลูบหัวตัวเอง

"เจ็บนะแก..ก็ใครจะไปรู้เล่า ผู้ชายยังไงๆผู้หญิงก็ไม่สู้หรอก ไอ้ดินมันก็สวยนะแก อย่างว่าอ่ะ ใครจะอดได้"

"หยุดเลยๆ แกไม่คิดเลยหร้อว่าอย่างไยดินนี่นะจะยอมคนอื่นง่ายๆ ไม่รู้ชาตินี้มันจะยอมให้ผู้ชายที่ไหนแตะต้องรึเปล่ายังไม่รู้เลย ไอ้ดินมันออกจะโหด

แล้วแกไม่ได้ยินหรอกหร้อ ปากมันก็พูดอยู่ว่า เขาให้มันนอนโซฟา ส่วนเขาเองก็นอนในห้องน่ะ"

ฟังอย่างโมพูดค่อยเข้าหูซะหน่อย

"เออใช่ๆ ก็ฉันตื่นเต้นนี่นา ถ้าเป็นอย่างงั้นจริงก็แล้วไป ฉันก็นึกว่าเค้าจะจับแก้ผ้าแก้ผ่อนแล้วคิสเหมือนในหนังซะ!!"

วึบบบ!!! บลูพูดทำเอาฉันหน้าแดงก่ำขึ้นมา ไอ้แก้ผ้าน่ะไม่เท่าไหร่ แต่คิสนี่สิ คิดแล้ว ฮือๆๆ

"ว่าแต่ไม่มีอะไรไปมากกว่านี้ใช่มั้ยวะดิน!!" โมถามอีกรอบ

"อะ...อืม แหมพวกแกก็ รู้อยู่แล้วว่าฉันเป็นคนยังไง เอ้อ..."

ฉันพูดขณะที่หน้ายังแดงอยู่

"ก็แล้วไป เชอะ!!ผู้ชายอะไร หน้าตาก็ดี แต่นิสัยแย่ที่สุด" ฝ้ายบ่นพึมพำก็จริงๆอย่างที่มันพูด

*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*--**-*-*-*-*-*-*-

และแล้วการเรียนที่ย่ำแย่ของวันนี้ก็จบไปเสียที ฉันอยากจะบอกว่าเรียนวันนี้สนุกปนเซ็งมากๆเพราะไอ้การที่สนุกกับการตอบคำถามอาจารย์

แต่ละท่านก็มีแมวขโมยนิสัยดัดจริตมาแย่งตอบคำถามไปซะทุกเรื่อง ฉันหมายถึงพวกไยดีดี้น่ะ ถ้าฉลาดจริงล่ะสิไม่ว่า แต่นี้นะได้ยินพวกฉันซุบซิบ

กันก็แย่งตอบไปเฉยเลย คนอะไรไม่รู้แมวขโมยชัดๆ วันนี้พวกฉันและเพื่อนๆแยกย้ายกันกลับบ้าน เพราะเหนื่อยเต็มทนกับการทะเลาะกับกลุ่มไยดีดี้

วันนี้

เมื่อฉันเดินมาถึงที่คอนโด ก็มีพี่ที่นั่งอยู่ตรงประชาสัมพัธืเรียกไว้

"น้องคะ..เอ่อน้องปภาวรีย์!!!"

"ว่าไงคะ? พี่ว่าน เอ่อ..เรียกดินทำไมเอ่ย"

ฉันถามกลับด้วยความสนิทสนมกับพี่เค้าดี

"นี่ค่ะ มีคนฝากดอกไม้มาให้ บอกว่าฝากให้คนชื่อปภาวรีย์..น้องดินน่ะ"

"ใครกันคะพี่ว่าน ? พี่ว่านเห็นหน้าคนเอามาให้รึเปล่า"

"อืมมมม..เห็นนะคะ ฮูยย ขึ้นชื่อว่าน่ารักและหล่อมากๆเลยน้า เค้าแต่งตัวชุดนักเรียนชายรู้สึกว่าโรงเรียนเดียวกับน้องดินนั่นแหละ

คราวเนี่ยอยู่ที่น้องดินแล้วนะคะ ว่าต้องนึกเอาเองว่าเป็นใคร"

"อ้อ..ค่ะ งั้นเดี๋ยวดินขึ้นไปล่ะนะคะ บายย"

ฉันรับช่อดอกไม้กุหลาบขาวนั่นพร้อมกับเดินขึ้นลิฟท์ไปที่ห้องของฉัน

~ ไม่ได้เหงาอะไรจริงๆ ไม่คิดให้เธอต้องแคร์ คนที่เจ็บที่แผล ปล่อยไว้เถอะ อย่ากลับมา ที่ยัง..~

-คลิก-

"ฮัลโหล ดินพูดค่ะ " ฉันรับสายด้วยน้ำเสียงใสแจ๋ว

"ดิน นี่คินเองนะ ได้ดอกไม้แล้วใช่ป้าววว"

อ้าววว ที่อย่าบอกนะว่าดอกไม้..

"อ้าว นี่คินเป็นคนให้ดอกไม้ดินเองหรอ ดินก็ตกใจหมดนึกว่าใครให้มาน่ะ แล้วใครเนื่องในโอกาสอะไรล่ะจ้ะ"

"โอกาสอะไร โอกาสที่วันนี้เป็นวันอังคารไง แหะๆๆ"

"คิน อย่าบ้าไปหน่อยเลย นี่วันอังคารแล้วมันต่างจากวันเดิมตรงไหนล่ะ "

"เอ่อ...ดินก้อ..คินแค่อยากให้น่ะ พอดีขับรถผ่านร้านดอกไม้เปิดใหม่พอดีว่าเป็นร้านของเพื่อนพี่คินเอง คินก็เลยเข้าไปอุดหนุนนิดหน่อย ตอนแรกกะว่า

จะซื้อไปฝากน้องสาว แต่ไปๆมาๆ ก็นึกอยากให้ดินแทน รับไปเถอะ ถือว่าให้เพื่อสร้างมิตรภาพแล้วกันนะ แหะๆ "

"อื้อ โอเค คินงั้นแค่นี้ก่อนนะ บายจ้า"

-คลิก-

ฉันกดตัดสายตั้งแต่เดินมาถึงหน้าห้องฉันแล้วก็เปิดกลอนเข้าไปในห้อง สิ่งแรกที่ทำคือ เปิดทีวีดูละกัน

ทั้งๆที่สายตาจ้อมองไปที่ทีวี แต่สิ่งที่ฉันคิดในใจกลับไม่ใช่เรื่องอะไรนอกจากเรื่องคิน ฉันแปลกใจคินมาตั้งแต่อยู่ม.5 ซึ่งคินมีท่าทางแปลกๆผิดกับม.4มาก จากสายตาที่แสดงถึงความเป็นเพื่อนที่ซี้กันพอสมควร คินก็มักจะมองฉันด้วยสายตาเป็นห่วงเกินกว่าเพื่อนอยู่เสมอ ไม่ว่าฉันจะมาโรงเรียน

สาย คินจะถามอยู่บ่อยๆว่านอนดึกมั้ย ไม่สบายหรือเปล่า ซึ่งมันทำให้ฉันคิดมานานแล้วว่า คินอาจจะคิดกับฉันมากกว่านั้น ทั้งๆที่ฉันกลับคิดกับคิน

เป็นแค่ เพื่อนซี้ ที่สนิทกันเท่านั้น

~ ไม่ได้เหงาอะไรจริงๆ ไม่คิดให้เธอต้องแคร์ คนที่เจ็บที่แผล ปล่อยไว้เถอะ อย่ากลับมา ~

-คลิก -

"อาโหลลลลลลล" ฉันรับสายแบบกวนประสาท

"เฮ้!!ไยบ๊องแบ้ว เธออยู่ที่ไหนนะ"

เสียงคุ้นๆ?

"ใครน่ะ!!"

"โว้ววว แค่นี้ก็จำไม่ได้ เห็นมั้ยล่ะฉันว่าแล้วว่าเธอน่ะมันงั่ง!!"

อูยยยย ด่ามาเต็มๆแบบนี้เห็นทีจะมีแค่คนเดียวนั่นล่ะ

"นายแทค!!!"

"นี่ๆๆ ฉันเป็นรุ่นพี่เธอ 2 ปีนะ มาเรียกยังงี้ ไม่มีมารยาท!!"

"นี่จะหาเรื่องกันใช่มั้ย แต่นี่ นายเอาเบอร์ฉันมาจากไหน แล้วโทรมาได้ยังไง ฉันไม่เคยให้เบอร์นาย แล้วนายโทรมามี..."

"หยุ้ดดดดดด นี่ถามทีละคำถามสิ เธอรีบออกมาที่สวนสาธารณะใกล้ๆคอนโดเลยนะ อยากรู้อะไรไว้ค่อยพูดกัน ไม่งั้น เธออาจไม่ได้ของสำคัญคืน"

ของสำคัญ? อะไรวะ

"นี่อย่ามาขี้ตู่เลย ฉันน่ะ เชื่อคนยาก!! นายจะหลอกฉันให้ไปใช่มั้ย"

"เหอะๆๆ...เธอคิดแบบนี้เองนะ แล้วอย่าหาว่าไม่เตือน ถ้าเธอรู้ว่าของสำคัญเธออยู่กับฉัน แต่ถ้าเปลี่ยนไป ฉันรอเธอที่สนามเด็กเล่นละกัน "

ตู๊ด...ตู้ด

อ้าย!!!!! อะไรกันนะที่อยู่กับตาแทคนั่นนะ ใครก็ได้ช่วยบอกฉันทีว่าฉันจะไปมั้ยยยยย

แต่ของสัคัญนั่นมันคืออะไรกันนะ ฉันก็อยากจะรู้ และมันสำคัญมากขนาดนั้นเชียวหรอ?

ฮึ่มมม เอาว่ะ ไปก็ไป ตาบ้านี่ไม่คิดร้ายขนาดนั้นหรอก