สาวใสยัยตัวแสบแนบหัวใจนายสุดก๊วน

ลำดับตอนที่ #1 : เปิดเทอม. . ที่แสนวุ่น

เช้าวันจันทร์  อากาศสดใสเหมือนทุกสิ่งจะต้อนรับวันเปิดเทอมใหม่เช่นเคย หญิงสาวรูปร่างบาง ใบหน้าเรียวสวย ดวงตากลมโตทอประกาย  ใบหน้าสีอมชมพูระเรื่อ ริมฝีปากบางได้รูป กำลังนอนหลับสบายอยู่บนเตียงนอนลายโดเรมอนสีฟ้าอ่อน

วันแรก....การเปิดเทอม
~ ไม่ได้เหงาอะไรจริงๆ ไม่คิดให้เธอต้องแคร์ คนที่เจ็บที่แพ้ ปล่อยไว้เถอะ อย่ากลับมา ~
เสียงโทรศัพท์ของฉันดังขึ้น โว้ย!!ใครมันจะโทรมากวนกันนักกันกนาวะ คนกำลังหลับสบายๆ
" ฮัลโหล นี่ใครวะ โทรมาหัดมีมารยาทซะมั่งนะ คนะหลับจะนอน แหกตาดูบ้างว่ามันกี่โมงกี่ยามกันแล้ว"
ฉันโวยใส่เข้าไป
"ก็เจ็ดโมงครึ่งนะสิยะไยดิน!!ไยบ้านี่แกยังไม่รู้จักตื่นอีกหรอ วันนี้เปิดเทอมนะยะแก"
เสียงแหลมแว๊ด!!จากปลายสายทำให้ฉันรู้ว่าเป็นใคร ไยโมเพื่อนฉันคนนึงนี่ล่ะ อะไรกัน เจ็ดโมงครึ่งทำไมไยนี่ต้องโทรมาปลุกด้วย หา!!เมื่อวานวันอาทิตย์ อาทิตย์ เอ้ย!!วันนี้วันจันทร์นี่นา วันที่ฉันต้องไปโรงเรียนแล้ว
แว้ก!!!!
"แว้ก!!! จะ..เจ็ดโมงครึ่ง โมนี่แกอยู่ไหนน่ะ มารับฉันด้วยสิ"
"ไยบ้า ไอ้ดินนี่ฉันอยู่โรงเรียนแล้วนะ จะออกไปได้ไง รถติดแจขนาดนั้นน่ะ"
"หน่าน้า..ถือว่าช่วยเถอะ ลืมไปจริงๆว่าวันนี้เปิดเทอม"
"เอ้อๆๆๆก็ได้ ดินนะดิน หาความเดือดร้อนให้ฉันจนได้ งั้นเดี๋ยวฉันจะไปกับฝ้ายแล้วก็บลูล่ะ อยู่กันครบเลย"
-คลิก- ฉันกดวางสายแล้วรีบวิ่งแจ้นเข้าห้องน้ำ
ดีมากเลย อยู่ครบก็มารับกันให้หมดนี่แหละ ทำไมปิดเทอมมันสั้นอย่างนี้นะ เอ้!!ปีนี้ก็ม.6แล้วนี่ เร็วเหมือนกันแฮะ
ฉันชื่อดิน  ปภาวรีย์  อินทรัติกาญจนาภา  ฉันเรียนที่โรงเรียนมัธยมชื่อดังในกรุงเทพ ปีนี้ก็ปีสุดท้ายแล้ว พ่อแม่ฉันประกอบกิจการบริษัทอิเล็กทรอนิคที่จังหวัดเชียงใหม่ 2 ปีที่แล้วฉันอยู่กับพี่ชื่อดาว แต่ตอนนี้พี่สาวฉันจบไปแล้วล่ะ เลยไปอยู่ที่เชียงใหม่ตามเคย เอ้อ!! ฉันเลยต้องช่วยเหลือตัวเองอย่างงี้ไงล่ะ ฉันอยู่ที่คอนโดแถวที่เรียนนี่ล่ะ แต่ก็สบายไปอย่างนะ  หรูแล้วก็แพงซะด้วยสิ ก็คุณแม่ฉันนะไม่มีทางให้ฉันลำบากลับหลังหรอก ทั้งๆที่ไหนๆฉันก็อยู่ได้ทั้งนั้นแหละ
และแล้วฉันก็อาบน้ำเสร็จ จากนั้นฉันก็จัดการกับรูปร่างของฉันเอง ฉันแต่งตัวด้วยชุดนักเรียนของโรงเรียน เสื้อแขนกระบอกยาวสีขาว สลักชื่อไว้เสื้อตรงหน้าอกสีแดง กระโปรงสั้นตัวจิ๋วลวดลายสก๊อตแดง-ดำ  และมีโบว์ผูกสีแดงด้วย  น่ารักใช่ม๊า  ฉันรวบผมซอยที่ยาวประบ่ามัดขึ้นสูงเป็นหางม้า  วันนี้ต้องเรียบร้อยหน่อยละกัน  ส่องกระจกไปๆมาๆ ทำไมฉันถึงน่ารักอย่างนี้เนี่ย อิอิ พอยิ้มใส่กระจกแล้วก็ทำให้เห็นรูปร่างน่ารักของช้านนเด่นค่ะ
ก๊อกๆๆๆ
"ดิน เสร็จละยังแม่คุ๊นน พวกฉันเข้าไปนะ"
เอ๊าะ!!ไม่นานนักเพื่อนก็เข้ามาที่ห้องฉันแล้วนั่งลงตรองโซฟาห้องรับแขกทันที ขอแนะนำเพื่อนหน่อยละกัน
คนแรกที่โทรมาปลุกเสียงแหลม -โม- หญิงสาวรูปร่างสูงสันทัด หุ่นทรวดทรงเข้ารูป ผมซอยยาวประบ่าดัดเป็นลอนถูกปล่อยอย่างไฮโซมาก แหมก็ไยนี่แต่วอะไรก็ดูดีไปหมด  ฉันไม่อยากพูดเลยว่าไยนี่เนื้อหอมชะมัด แต่พวกฉันก็ไม่เคยเห็นมีแฟนซักที คนต่อมา บลู ไยคนนี้ออกห้าวๆนิดหน่อย แต่ก็มีบางครั้งมั่งนะที่อ่อนหวานได้ บลู เจ้าของใบหน้าเรียวรูปไข่ ผิวขาวเหลือง แก้มอมชมพู ผมซอยยอมประบ่าถูกมัดรวบหลวมๆไว้ทางด้านหลัง คนสุดท้าย ฝ้าย  เป็นคนชอบอะไรที่คิกขุ แต่กวนเป็นพิเศษเลย ผมซอยสั้น ตาหวานฉ่ำ ริมฝีปากอมชมพู ว้าวๆๆ เป็นไงล่ะเพื่อนฉัน เลิศค่ะ!!
"เอาล่ะ แกสวยแล้ว เราจะไปกันละยัง "
ฝ้ายพูดพร้อมยืนเท้าสะเอวอยู่
"ตะ..แต่ฝ้ายจ๋า ดินยังไม่ได้กินข้าวเลยนะ หิ้วว หิว"
"ไม่ต้องพูดมากเลยไอ้ดิน แกทำให้พวกฉันเสียเวลา ถ้าอาจารย์วีระชัยจดชื่อมาสายล่ะก็ พวกฉันเล่นงานแกแน่ๆ ไปได้แล้ว"
บลูฉุดข้อมือฉันออกไป ฉันรีบคว้ากระเป๋านักเรียนที่อยู่บนโต๊ะ วิ่งตามไปโดยไม่ทันตั้งตัว โมเดินไปถึงที่รถเก๋งสุดเลิศสีแดงฉานของเธอแล้ว พวกเรานั่งกันครบ!
เอี๊ยด!!
เสียงเบรกรถที่ลานจอดรถของโรงเรียน มาถึงซะที อีก 5 นาทีเท่านั้นที่จะเข้าแถว พวกเรารีบวิ่งลงจากรถแล้วรีบวิ่งตรงดิ่งไปเข้าแถวทันที
"แฮ่กๆๆๆ...เพราะแกเลยดิน..แฮ่ก..ถึงเหนื่อยแบบนี้"
บลูพูดด้วยความฉุนเฉียว....ผมที่ถูกมัดรวบหลวมๆไว้กลับถูกปล่อยยาวประบ่าผมพริ้วไสวไปตามแรงลม
"แฮ่กๆ...แล้วแกจะว่าอะไรกันนักกันหนา"  ฉับตอบเสียงหอบกลับไป
"แฮ่กๆ...พอเถอะ แค่นี้ก็เหนื่อยแล้ว ดูสิ ที่แต่งตัวสวยมาตอนเช้า กลับโทรมเพราะแกคนเดียว" โมพูดเสริม ก็แหงล่ะสิ เธอมันลักสวยงามกว่าเพื่อนนี่ยะ! *-*
"ชะ..ใช่ๆๆๆ " ฝ้ายเสริมอีกคน
* - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - *
ที่ห้องเรียน 6/7
และแล้วพวกเราก็หลีกหนีอาจารย์วีระชัยมาจนได้ดี หลังจากเข้าแถว เพื่อนๆทั้งหมดก็เข้าห้อง บางคนก็หน้าเปลี่ยนไป ก็นะ ไม่เจอกันหลายเดือน เปิดเทอมมาก็เลยตื่นเต้นนิดหน่อย แต่เสียดายมากที่อาจารย์สุ่มให้นั่ง ไม่ได้ให้นั่งรวมกันเลยน่ะ ฉันนั่งข้างนาม เพื่อนร่วมห้อง  บลูนั่งข้างจีน หัวหน้าห้องของเรา ส่วนโมและฝ้าย ฟลุ๊คมากค่ะ มัน 2 คนได้นั่งข้างกัน คาบแรกพวกฉันเรียนวิชาคณิต  เริ่มเรียนมาก็ยากแล้วล่ะ… ไม่รู้เรื่องเลย

"นาม เป็นไงมั่งอ่ะปิดเทอมไปเที่ยวไหนหรอ"  ฉันตัดสินใจชวนเพื่อนๆคุย เออ…ร้ายดีแฮะ
" ก็ไปหลายที่น่ะ อย่าได้ให้ไล่เลย แล้วเธอล่ะ ไปไหนมามั่ง"
"อ้อ เปล่าน่ะ ฉันเองก็ไม่ได้ไปไหนเหมือนกัน แหะๆๆ" 
เอ่อ...ไม่รู้จะคุยอะไรต่อ ก็ไยนามเนี่ยตั้งใจเรียนแล้วแถมยังเรียนเก่งอีกต่างหาก ชวนคุยก็ไม่คุย เอ้อ..
ออดๆๆๆๆๆๆๆ
เย้!! หมดเวลาซักที ฉันแล้วเบื่อๆๆๆจริงๆเลย เอ้อ..นอนดีกว่า
"หวัดดีจ้า...คุณดิน!"
เสียงนี้เสียงใคร เหอะ..ฉันรู้ดี ฉันแล้วไม่เข้าใจจริงๆ ทำไมไยบ้าซาดิสนี่ต้องคอยมาแกล้งฉันตลอดด้วยนะ
 ดีดี้.. หญิงสาวรูปร่างสูง ใบหน้าเรียวขาว ดวงตาฉายแววเล่ห์เหลี่ยม หน้าคมเข้ม..หน้าอกอึ๋ม..เซ็กซี่ในสายตาหนุ่มๆ . ดีดี้เป็นลูกเจ้าของภัตราคารอาหารหรูแห่งหนึ่ง   ชอบทำตัวเด่นเกินหน้าเกินตา ไฮโซกว่าเพื่อนๆทุกๆคน  ที่สำคัญ มีแววแห่งความอิจฉาริษยาสูงพอควร  ต่างกับดิน ( นางเอกของเรา ) ถึงแม้ฐานะจะดีขนาดไหน แต่ทำตัวให้เข้ากับเพื่อนๆทั่วๆไป และทำตัวติดดิน(สมชื่อ)

 หึ ก็ไยดีดี้ปากดีนี่เอง ไยนี่ไม่ถูกกะฉันตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว รู้สึกได้ว่าน่าจะม.3อ่ะนะ จนป่านนี้ม.6 ดีดี้ก็ยังไม่ตามรังควานฉัน สาวเปรี้ยวสาวมั่นอย่างดีดี้เนี่ยน่ะหรอ! ต่อหน้าผู้ชายก็ชอบทำตัวอ่อนแอ เป็นคนอ่อนหวาน ดีเลิศประเสริฐศรีอย่างนั่นอย่างนี้ แต่กับผู้หญิงคนไหนที่กล้าดีกับเธอล่ะก็ จะเป็นแบบกลุ่มฉันนี่ไง ดีดี้เป็นหนึ่งในสาวฮิตของโรงเรียน รวมทั้ง ฉัน โม บลู ฝ้ายด้วย ถ้าให้ไล่สาวฮิตม.5 ปีที่แล้ว ก็มี ฉัน โม บลู ฝ้าย ดีดี้ ลีน่า และนัน 3 คนสุดท้ายนี่นะกลุ่มเดียวกันนั่นแหละ เรา 3 คนเป็นที่รู้จักกัยรุ่นน้อง แต่อ้ะๆ กับกลุ่มดีดี้นั้น ที่รู้จักของรุ่นน้องก็ทางที่ไม่ดี ก็จะมีแต่รุ่นน้องที่ไม่ดีตามแบบอย่างนั่นล่ะ ที่กรี๊ดกร๊าดกลุ่มดีดี้เอาซะขนาดนั้น
"หวัดดี!"  ฉันตกกลับไปด้วยเสียงหน่ายๆ ก็ฉันล่ะเบื่อไยนี่จริงๆนี่นา
"ทำไมทำเสียงแล้วก็ทำหน้าบอกบุญไม่รับอย่างงั้นล่ะ  นี่เธอเกลียดฉันมากขนาดนั้นรึไง"
ใช่...ฉันเกลียดหน้าเธอจริงๆนั่นและ ไยดีดี้ผีนางบาป
"ถ้าใช่แล้วจะทำไมหรอ?"
"เปล่าหรอก ฉันแค่...มาทักทายเธอในฐานะเพื่อนรักเท่านั้นเอง ใช่มั้ย ลีน่า นัน ฮิๆๆ "
จะหัวเราะอะไรนักหนาวะ..สนุกรึไง ฉันสุดจะทนเลยทุบโต๊ะอย่างแรงจนเพื่อนๆทั้งห้องหันมามอง โม บลู ฝ้ายเริ่มเห็นสถานการณ์ไม่ดีเลยค่อยๆลุกแล้วมายินประกบหลังฉัน ดีดี้ตกใจเล็กน้อยที่ฉันทุบโต๊ะใส่ แต่เธอก็ยังเชิดอยู่อย่างนั้น ฉันอยากเตะหน้ามันจริงๆ
"นี่ฉันยังไม่ทำอะไรเธอเลยนะ คิดจะใช้กำลังเลยหรอ โธ่ๆๆ เธอทำเพื่อนลงคอเลยหรอ "
เพื่อน...เพื่อนงั้นหรอ เหอะ
"ขอโทษนะ!!!บังเอิญว่าฉันไม่มีเพื่อนชื่อดีดี้ แล้วก็หน้าตาแบบนี้ แถมนิสัยแบบนี้ ฉันไม่เคยมีเพื่อนจำพวกนี้หรอก"
ฉันพูดกลับไป มันจะอะไรนักหนาล่ะ...ฉันหงุดหงิดแล้วก็รำคาญด้วยนะ เอ๊ะ!หรือว่าฉันจะเป็นวันนั้นของเดือน บ้าหรอ ไม่หน่า
"นี่ไยดิน แกกล้าด่าเพื่อนฉันหรอ "
ลีน่าง้างมือจะเข้ามาตบฉัน นันก็เอาด้วย ไย 2 คนนี้มันจะตบฉัน หึ..ฉันไม่กลัวหรอกนะ..
"เอาซี้..ฉันบอกให้เอาบุญนะ ฉันเองก็ไม่กลัวหรอก ฉันเตรียมหมัดตั้งแต่ทุบโต๊ะเมื่อกี้แล้ว เธอก็เห็นนี่ว่ามันแรงเท่าไหร่ แต่ถ้ากับเธอนะ ฉันมีโปรโมชั่นพิเศษ ลด..แลก..แจก..แถม หนักกว่าเดิมหลายเท่า เข้ามาเล้ย"
ลีน่าและนันหน้าเหวอไปเล็กน้อย  ยังไง 3 คนนี้ก็ไม่มีวันทำอะไรกลุ่มฉันง่ายหรอก ดีแต่ตบเท่านั้นแหละ แต่ที่กลุ่มฉันล่ะก็ ดีที่เท้า หมัด เหะๆๆ
"ลีน่า...นัน !! อย่าไปหาเรื่องนักเลงหญิงแถวนี้เลย โดยเฉพาะพวกไย 4 ตัวเนี่ย!!"
หาาา!! ..ตัวงั้นหรอ ไยดีดี้ปากพล่อยไปแล้ว
"ปากดีมากไปแล้วนะแก..ดีดี้!!!"
ตุ๊บ!!
o_0>>>>> อึ้งค่ะ ก็ที่พูดเมื่อกี้ก็ฝ้าย..เพื่อนฉันนี่เอง ฝ้ายเดินเข้าไปเตะดีดี้รวมทั้งผลักลีน่าและนันกระเด็น กระโปรงเปิดกระเจิงเลย พวกผู้ชายตาโตวาวเลยล่ะ ฮ่ะๆๆๆ อุวะฮ่าๆๆๆ..สะใจจริงๆ
"กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ นังฝ้าย แก ฉันไม่ปล่อยแกแน่ "
3 ตัว ก๊ากกก 3คนนั่นร่วมใจกันประสานเสียงกรี๊ด โอ้ย!!หนวกหู...ฝ้ายยิ้มสะใจอยู่ก่อนที่พวกฉันจะได้ยินที่จีน หัวหน้าห้องวิ่งเข้ามา
"อาจารย์มาแล้ววววววววววววววว!!!!!!"
พวกฉันรีบเข้าไปนั่งที่ทันที แต่ดีดี้  ลีน่า และนัน ยังจุกอยู่ที่พื้น
"ต๊ายยยย!! ศุภติภรณ์ ( ดีดี้) คฤทัย( ลีน่า ) ทิฐิณี ( นัน ) ทำไมไปนอนจุกอยู่อย่างนั้น "
ฮ่าๆๆ^-^ พูดไม่ออกล่ะสิ ก๊ากๆๆ และแล้ว ดีดี้ก็เริ่มบีบน้ำตาออกมา แว้ก!!ฉันเตรียมตัวรับการหักคะแนนแน่นอน ดีดี้ ร้ายกว่าที่คิดจริงๆ
"ฮือๆๆ....อาจารย์จันทร์โฉมคะ...พวกปภาวรีย์ เค้ารุมหนูค่ะ "
ไยบ้า ไยมารร้าย ไม่ใช่รุมซะหน่อย อีกอย่าเธอนั่นแหละหาเรื่อง
"ปภาวรีย์!!พวกเธอจะโดนหักคะแนนความประพฤติ 20 คะแนน "
//o_O//  20 คะแนน!!~ กลุ่มพวกฉันตาโตทันที
"อาจารย์คะ ไม่ใช่นะคะ พวกศุภติภรณ์มาหาเรื่องพวกเราก่อนค่ะ ถ้าเราไม่ป้องกันตัว พวกนั้นก็จะทำร้ายเรานะคะ "
ฉันรีบแก้ตัวทันที...เหอะ..ให้มันรู้ไปสิ
"อาจารย์ครับพวกผมเห็นเหตุการณ์  ฝ่ายศุภติกรณ์ หาเรื่องจะตบก่อนจริงๆครับ "
คิน เพื่อนๆในห้อง คินเป็นเพื่อนของเต้ อ้อ... ฉันยังไม่แนะนำเต้เลย เต้เป็นแฟนของฝ้ายตั้งแต่ม.5 แล้ว กลุ่มของเต้มีหลายคนน่ะนะทั้งห้องฉันแล้วก็ห้องสายอื่นๆด้วย  แต่ว่าเท่าที่ฉันจำได้ห้องฉันก็มี เต้ คิน แล้วก็ ทาย เต้ คิน และทาย เป็นหนุ่มฮอตของม.5ปีที่แล้วเหมือนกัน
"ภัคพงษ์  นายเห็นเหตุการณ์ยังไง "  อาจารย์เลิกคิ้วถามเพื่อความแน่ใจ ตอนนี้หน้าของไยดีดี้กลับซีดเผือดเลย
"ฝ่ายปภาวรีย์อยู่เฉยๆ อีกฝ่ายหนึ่งมาหาเรื่อง"
คินพูดแล้วมองมาที่ฉันพลางส่งยิ้มหวานให้นิดหน่อย..ละลายหมดเลยใจฉัน  ฉันเหลือบไปเห็นตอนนี้ เต้เปลี่ยนที่กับโมเพื่อไปนั่งข้างๆฝ้ายแล้ว ส่วนโมน่ะหรอ ก็นั่งข้างทายนั่นไงล่ะ ไยนี่ไม่วายคนหล่อจริงๆ
"งั้นอย่าให้เรื่องนี้เกิดขึ้นอีก ไม่งั้น พวกเธอโดนแน่ เอาล่ะ เอาหนังสือมาเรียนได้"
ขณะที่อาจารย์จันทร์โฉมกำลังหันไปที่กระดานเพื่อให้นักเรียนจดตามฉันก็ได้กลิ่นน้ำหอมข้างๆฉัน นามใส่น้ำหอมด้วยหรอ ทำไมตอนแรกไม่เห็นได้กลิ่นเลย ฉันสูดจมูกฟิดฟัดก่อนจะหันไปถามนาม
"แว้กกกกกกกก!!!"
คินเอามือมาปิดปาดฉันก่อนจะร้องดังกว่านี้
"นี่คิน ทำไมมาไม่ให้ซุ่มให้เสียงอ่ะ ฉันตกใจนะยะ..เอ่า..แล้วนี่นามล่ะ"
"ไปนั่งข้างหลังน่ะ แหะๆๆ"
ฉันทำหน้าดุใส่คิน คินทำหน้าอ้อนวอนนิดหน่อย
"หน่าดิน คินอยากนั่งกับดินนี่  แล้วเป็นไงมั่ง เจ็บตรงไหนรึเปล่า"
"หึ..ไม่อ่ะ ขอบคุณมากนะที่ช่วยไว้"
คินแบมือยักไหล่
"ไม่ได้ช่วย แค่เห็นกับตาเท่านั้นเอง แหะๆ"
อย่ายิ้มได้มั้ยจ้ะคินสุดหล่อ ดินละลายหมดแล้วจ้ะ
"งั้นหรอ ...อื้อ"
ฉันพูดเสร็จก็กลัยมาจ้องที่กระดานเหมือนเดิม คินไม่จดอะไรเลย ได้แต่จ้องหน้าฉันแล้วก็มองกระดานนิดหน่อย ฉันไม่เข้าใจจริงๆ จะมองอะไรนักหนา...ตั้งแต่ม.5แล้ว ฮึ้มมม!!
ออดๆๆๆๆ
+*-*+ และแล้วก็พักเที่ยงสักที  หิวข้าวจะตายอยู่แล้ว ข้าวเช้าก็ไม่ได้กินกะเค้า วันนี้ฉันกินกระเพราไก่ งั่มๆๆ ทำไมมันอร่อยอย่างนี้นะ
"เฮ้ยดิน!!"
บลูสะกิดแขนฉันอย่างแรง
"แค่กๆ...แค่กๆๆ ไยบลูเกือบสำลักตายแล้วมั้ยล่ะ"
"เออ..โทษทีว่ะแก เย็นนี้ไปกินนมป่าว ต่อด้วยร้องคาราโอเกะ โอเค้?"
"โน!!"
"ดิน ไปเถอะ ถือว่าเป็นการฉลองวันเปิดเทอมละกันนะ"
ฝ้ายเกลี้ยกล่อม
"ไปเถอะดิน นะนะแก"
"ไปก็ไป เอ้อ..ร้านไหนล่ะ ฉันขอเลือกนะ ร้านมิลค์ โอเคป่าว"
"ได้!!" ทั้ง 3 คนตอบพร้อมกัน
* - * - * - * -*  -* -* -* -* -* - *- *- *- * -* -* -* - *- * -* -* - *- *- * -* -* - *- * -* -*


ผ่านไปด้วยดี พวกเราเก็บกระเป๋าแล้วเดินไปร้านนมที่ตรงข้ามกับโรงเรียนพอดี
พวกเรานั่งที่โต๊ะ 3  ฉันรู้สึกเหมือนจะปวดฉิ๊งฉ่องแล้วล่ะสิ
"เดี๋ยวมานะ ไปเข้าห้องน้ำ"  เพื่อนทั้ง 3 คนพยักหน้าเป็นเชิงตอบรับ
   ระหว่างที่ฉันกำลังเดินกลับมานั่งที่โต๊ะนั้น ก็มีเด็กผู้ชายคนนึงวิ่งชนฉันเข้าอย่างแรงทำให้ฉันเซถลาล้มไปโดนโต๊ะๆหนึ่งเข้า ปึง!!!!!  แล้วจะทำยังไงดี ด้วยความซุ่มซ่ามของฉันทำให้น้ำเปล่าที่ตั้งอยู่นั่นหกใส่เสื้อผู้ชายคนคนนึง ฉันเงยหน้ามอง โอ้ว1!1 คุณพระคุณเจ้า เขาอยู่ในชุดนึกศึกษามหาวิทยาลัยชื่อดัง ( มหาลัยคนรวย) ะ.. 1 2 3 4 5 5 คน มีต่คนหล่อๆทั้งนั้นเลย แต่ละคนหน้าใสกิ๊งผมยาวระต้นคอทุกคนเลย และผู้ชายที่ฉันทำน้ำหกใส่นั้นเป็นเจ้าของดวงตาคม หน้าเนียนใส ดวงตากลมโต ก๊ากๆๆๆ ปากนิด จมูกหน่อย

"ยัยเซ่อ เสื้อฉันเปื้อนหมดแล้วนะ บ้า!!"
แว้ก!!!หล่อก็หล่อ เท่ห์ก็เท่ห์แต่ทำไมถึงพูดไม่เพราะอย่างงี้เนี่ย คำแรก ยัยเซ่อ มาว่าฉันเซ่อได้ยังไง ไม่ยอมเด็ดขาด คิดว่าฉันจะต้องง้อคนหล่อด้วยหรอ เชอะ มีคนหล่อตั้งแยอะไม่เห็นต้องง้อเลย
"นี่นาย!!ตาน่ะแหกดูมั่งสิ ไม่มีใครจะจ้างฉันมาทำน้ำหกใส่นายหรอกนะ เพียงแต่ว่ามีเด็กเค้าวิ่งชน ฉันไม่บ้าขนาดนั้นนะที่ต้องเป็นโรคจิตวิ่งมาทำน้ำหกใส่เสื้อนายน่ะ นายนั่นแหละบ้า!"
เพื่อนๆตานี่งงเล็กน้อยที่ฉันตะคอกใส่ไป ได้ไงล่ะ ผู้ชายอะไรมีตาหามีแววไม่ เห็นก็เห็นอยู่แล้วว่าคนเค้าวิ่งชน
"พี่ว่าน้องใจเย็นๆก่อนนะครับ  ไอ้แทคมันใจร้อนน่ะ "
แทค!? ชื่อแทคหรอ เหอะ ไม่จำเป็นต้องเรียก!!
"นี่เธอ!!เธอกล้าว่าฉันได้ยังไงหา เธอเป็นฝ่ายผิดนะ!!"
นายแทคตะคอกใส่ฉันอีกรอบ ไม่แปลกเลยที่เวลานายนี่ตะคอกเท่าไหร่กลับดูดีเท่าเดิมไม่เปลี่ยนแปลง รวมทั้งเพื่อนๆทุกคนด้วย น่ารักไม่แพ้กันเลยทีเดียว  ฉันยิ่งเป็นคนสวยแล้วแพ้คนหล่อด้วยสิ แต่คนหล่อที่กวนประสาทอย่างตาก๊วนนี่ฉันไม่ยอมแพ้หรอก เชอะ!
"นี่ดูปากฉันสิ ฉันไม่ผิด ไม่ผิดอะไรทั้งนั้นน่ะ ทำไมฉันต้องผิดด้วย คนเราจะรู้อะไรที่ไหนว่าจะมีคนมาวิ่งชน เสื้อนายมันสะอาดมากนักรึไงที่ไม่เคยมีอะไรมาหกใส่น่ะ"
ฉันตอกกลับไปแบบไม่ยอมใครเหมือนกัน ตอนนี้ฉันกะเขาเปลี่ยนกิริยาท่าทางมาเป็นเท้าเอวยืนด่ากันแล้ว
"ไอ้ดิน แกโวยวายอะไรกันวะ " บลูเดินเข้ามาถามด้วยความสงสัย
"บลู แกดูหน้านายนี่เลยนะ มีคนวิ่งมาชนฉันล้มทำน้ำหกใส่แต่เขายังมาว่าฉันผิด ทุเรศ!!"
"ใจเย็นๆ แกนี่ " บลูพูดปลอบก่อนจะหันๆไปทางกลุ่มพวกนั้น
"โทษนะพี่..เอ่อ....."
"พี่ชื่อกร ผิดคนแล้วน้อง คนที่โดนน้ำน่ะ เป็นโน่น คนนี้ นายแทคต่างหาก "
บลูยิ้มแล้วพูดต่อ
" เปล่าหรอก ฉันแค่อยากจะบอกพี่ว่า พี่ดูเพื่อนไงถึงอารมณ์ขุ่นขนาดนี้!!"
เอ่า..นี่สรุปบลูจะเคลียร์ให้หรือจะอะไรล่ะเนี่ย เหมือนจะสร้างศัตรูให้มากกว่า
"เฮ้ยน้อง ...พูดอย่างงี้ก็สวยสิ แทค น้องเค้าว่าเราผิดว่ะ "
คนที่ชื่อกรอะไรนั่นน่ะพูด
"ใช่ คนที่ผิดน่ะพวกนายนั่นแหละ ฉันไม่ได้ตั้งใจชนแต่มาหาว่าฉันชน " ฉันเน้นเสียงไปทางนายแทคหล่อ
"ใช่ แล้วพี่ก็ดูเพื่อนพี่ไม่ดีมาว่าเพื่อนฉันได้อย่างีง้ เป็นลูกผู้ชายหรือเปล่าหา!!!"
ตอนนี้ฉันเห็นหน้าแทคกับกรโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ
"เฮ้ย.พอๆๆๆ หนวกหูว่ะ มากินนมนะมึง แทค กร ไม่ได้มาหาเรื่องใคร ยอมๆไปเหอะ"
" มึงหยุดพูดเลยไอ้กอล์ฟ รำคาญ ไม่รู้เรื่องก็ถอยไป"
คนชื่อกอล์ฟทำหน้าแยเสใส่แทคก่อนจะกลับไปนั่งที่เดิม
" มึงก็เหมือนกัน ดรีม เติ้ล ถ้ามึงคิดจะห้ามแบบไอ้กอล์ฟอ่ะ อยู่เฉยๆไว้นะมึง" แทคพูดอีกรอบ
"นี่พูดดีๆหน่อยน่ะ พวกฉันอ่ะอยู่ปี 2 พวกเธอก็แค่ม.6เองไม่ใช่หร้อ เคารพกันบ้าง "
แทคพูดใส่ 
"ใช่แล้ว น้องก็อีกคน เคารพกันบ้าง ทีนี้รู้ยังว่าใครควรขอโทษใครล่ะฮะ! รีบขอโทษซะ เรื่องจะได้จบ "
คนชื่อกรพูดเสริมอีกคน ทำเอาฉันและบลูโกรธไปพร้อมๆกัน
"ไม่!!ทำไมฉันต้องเคารพรุ่นพี่ไร้มารยาทแบบพวกนายด้วยล่ะ  ต่อให้อายุ 40 หรือเป็นคุณตา ถ้าแย่ๆแบบนี้ก็ไม่น่าเคารพหรอก "
"ฉะนั้น พวกเราก็จะไม่ขอโทษ และจะไม่มีการต่อรองทั้งสิ้น ดิน กลับ!!"
บลูพูดพลางดึงแขนฉันกลับ

ฝ่ายแทคนั้นเมื่อทางดินกลับไปนั่งโต๊ะแล้วได้แต่ยืนเจ็บใจอยู่กับกร
"ไอ้กร ตั้งแต่กูเกิดมาไม่เคยมีรุ่นน้องคนไหนกล้ามาตะคอกใส่เลยนะเว้ย ผู้หญิงะไร ไม่เคยเจอว่ะ " แทคพูดกับกร
"แล้วมึงคิดว่ากูเคยเจอหรอวะ เอา กินต่อเถอะ "
กรและแทคมองตาม 2 สาวนั้นพร้อมกับความงงสุดขีด
*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*--*
"ไอ้บ้า!!ไอ้เบื๊อกก ไอ้ไม่มีมารยาทหนอย!!ผู้ชายอะไรทุเรศที่สุด!!"
"ชู่วๆๆ เบาๆสิดิน เค้าอยู่ใกล้ๆเราเองนะ ไม่เห็นต้องไปหาเรื่องเค้าเลย"
ฝ้ายพูด ฉันแล้วเบื่อมากเลยพวกที่ไม่เข้าข้างเพื่อนตัวเองเนี่ย
"นี่ฝ้ายๆๆๆ พวกฉันนะเป็นเพื่อนแกไม่ใช่พวกก๊วนชาวบ้านนั่น"
บลูพูดเสริมมาอีกคน ต้องอย่างงี้สิ ถึงจะเรียกว่า เพื่อน
"ฉันรู้แต่ถ้าพวกเธอยอมๆไป เรื่องก็จะได้ไม่เกิด จริงมั้ย?"
" นี่ฉันว่าเรื่องนี่มันก็ผิดๆทั้ง 2 นั่นล่ะ อย่าพูดเลย กินต่อเถอะ" โมพูด00
เออ..จริงว่ะ แต่......

"ไม่!!ก็ตอนแรกฉันขอโทษเค้าแล้วนะฝ้าย แต่เค้าดันมาว่าฉันเอง"
"ถึงอย่างงั้นก็เถอะ"
ฝ้ยพูดเหมือนไม่สนใจอะไรแล้วกินนมต่อ
"อ๊ายยยยย ไยฝ้ายวิปริต แกคือคนที่ทำให้ฉันกินนมไม่อร่อยเลยรู้มั้ย ชิ รอหน้าร้านแล้วกัน กินไม่ลง!!"
บลูพูดแล้วเดินออกจากร้านไปทำเอาฉันฝ้ายและโมงงตามไปด้วย
"ที่ฝ้ายดิน พวกแกบอกฉันไปมะว่าทำไมบลูมันไม่กิน"
"ถามโง่ๆ ก็เพราะพวกหล่อนๆๆ ทั้งหลายเนี่ยไงที่ทำให้กินไม่ลง"
ฉันพูดแล้วเดินตามออกไปด้วย โมและฝ้ายมองตามไปแล้วมองหน้ากันพร้อมกับความงงรอบสอง
"เรางั้นหรอฝ้าย?"
"อือมั้ง"

พอพวกนั้นจ่ายเงินเสร็จซะที เอ้อ โล่งอกโว้ยย แต่ไม่ทันไร พวกกลุ่มกวนประสาททั้งหมด (ไม่ทั้งหมด 3น นอกนั้นน่ารักมากเลย ) ออกมา แหนะ!!พวกผู้ชายพวกนั้นเหล่ตาเจ้าเล่ห์นั่นมองมาทางฉัน ไอ้บ้า!! มองหาอะไรนักหนาวะ

"เฮ้ยๆๆ พวกมึงเห็นอะไรมั้ยวะ"
นายจอมก๊วนเป็นคนพูด เห็นอะไรวะ?
"อะไรของแกวะแทค ไม่เห็นมีเลย"
เท่าที่จำได้ก็คนที่ชื่อ กอล์ฟน่ะนะพูด
"ไอ้กอล์ฟ ไอ้เติ้ล ไอ้ดรีม ถ้ามึงไม่พูดอะไรไปมากกว่านี้หรือพวกมึงไม่ได้อยู่ฝ่ายกูล่ะก็ เชิญ นั่งบนรถเลย"
กรพูด เชอะ เพื่อนๆออกจะน่ารัก ไม่เห็นเหมือนพวกแก 2 คนเลย
"เฮ้ยเร็วๆนะมึงพวกกู3คนอ่ะ นัดสาวๆไว้ อย่าช้านะเว้ย เฮ้ยกอล์ฟ เติ้ล เราไปรอที่รถดีกว่าว่ะ"
และนาย 3 คนนั่นก็เดินไปรอที่รถ เฮ้อ...จะมาหาเรื่องอะไรตอนนี้วะ
"เฮ้ยแทค..กูไม่เห็นว่ะ มึงเห็นอะไรแถวนี้วะ"
"เฮ้ยเปล่าว่ะ สงสัยตาฝาด มะกี้เหมือนคนบ้ายืนมองเลย ไปเหอะมึง เสียเวลา!!"

"เดี๋ยว!!!"
ฉันเองที่เป็นคนยั้งนาย 2 คนนั่นไว้
"มะกี้...นายว่านายเห็นคนบ้ารึงัย"
ฉันค่อยๆเดินเข้าไปใกล้พวกนั้นเรื่อยๆจนแอบเห็นสายตาแห่งความประหลาดใจว่าฉันกล้าดียังไง
"คือว่า ฉันแค่อยากจะรู้น่ะ ว่าพวกนายเนี่ย เห็นเหมือนที่ฉันเห็นรึเปล่า บังเอิญว่าฉันเห็นอยู่2ตัว เอ๊ะไม่ใช่สิ 2คนน่ะนะ ฉันเห็นเหมือนกำลังพูดอะไรเพ้อเจ้อไร้สาระเลย นายก็เห็นใช่มั้ย อ้อ...รู้สึกว่าจะใส่ชุดนักศึกษาแล้วล่ะ และที่สำคัญนะ ดันบ้ามายืนหน้าฉันอีก แอวะ!!"
แทคโกรธหน้าแดงก่ำ เหอะๆๆ สะใจเท่านั้นแหละ
"มะกี้เธอว่าไงหาาา!!!"
"เอ้า ปล่าวนี่ รึว่า คิดไปซะแล้วว่าเป็นตัวเอง นี่ยังไม่ได้เอ่ยชื่อเลยน้า แหม น่าสงสารจัง เฮ้อ นี่ถ้าฉันเอารถมาจะพาไปโรงบาลได้เลยแต่นี่ ไม่มีรถน่ะ ไม่รู้จะพาไปยังไง อิอิ "
ฉันมองนายแทคด้วยสายตาสมเพชอีกครั้งก่อนจะเดินไปพร้อมกกับเพื่อนๆ
"เฮ้ยเจ๋งว่ะดิน"
บลูพูด
"แกไม่น่าไปหาเรื่องเลยนะเว้ย คราวนี่ แกซวยแน่ "
โมพูด รวมทั้งฝ้ายที่พยักหน้าเป็นเชิงเห็นด้วยกับโม
"นี่พวกแกคงคิดว่าฉันผิดอีกใช่มั้ย ฉันกลับล่ะ ไม่มีอารมณ์อยู่ต่อแล้ว ชิ"
ฉันงอนเพื่อนแล้วเดินตุ๊ปป่องมาเรื่อยๆ  ฉันต้องข้ามไปขึ้นรถฝั่งนั่นนี่นา ลืมไปแฮะ เฮ้อไม่รู้ว่าวันนี้มันอะไรนักหนา เปิดเทอมวันแรกดันซวยซ้ำซากอะไรขนาดนี้เนี่ย โอ่ย ทำไมฉันถึงต้องมาเจอไอ้แทคบ้านี่ด้วย แถมยังเป็นรุ่นพี่อีกต่างหาก แต่ช่างเถอะ ถึงแม้ฉันจะไม่เคยหาเรื่องรุ่นพี่ แต่ก็ขอให้ครั้งนี้เป็นครั้งแรกแล้วกัน และขอให้แค่คนนี้คนเดียวจริงๆ เพราะฉันเองก็ไม่ชอบมีเรื่องซะด้วยสิ

......ผมขับรถมาเรื่อยๆ แต่จิตใจยังคงกระวนกระวายถึงยัยตัวแสบที่ด่าผมปาวๆๆนั่น ตั้งแต่เกิดมา ผมไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนแม้แต่แม่ที่เอาใจผมมาตลอดยังไม่เคยทำหรือด่าผมแบบนี้มาก่อน เธอคงเป็นผู้หญิงคนแรกจริงๆ ผู้หญิงทุกคนที่เข้ามาในชีวิตผม ย่อมอ่อนหวาน และเรียบร้อย แต่วันนี้ผมก็เพิ่งได้เจอะได้เจอกับไยบ้านี่ ผมไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมต้องคิดถึงไยหน้าหวานนั่น อาจเป็นเพราะ ผมเกลียดผู้หญิงประเภทนี้มากเลย
ผู้หญิง...ที่กล้าแม้แต่หยามกันซึ่งๆหน้า
ผู้หญิง...ที่เป็นตัวของตัวเอง ไม่อ่อนหวานเหมือนผู้หญิงคนอื่นหรืออาจน้อยกว้า
ผู้หญิงคนนี้...ที่ชนะผมเป็นคนแรก
คือไยบ้านี่จริงๆ
ทำไมกันนะ ผมแปลกใจมาก ว่าทำไมเธอถึงได้กล้าดีมาพูดกับผมแบบนี้ และไม่อายใคร เหอะ ไยนี่คงจะหน้าด้านบ่อยๆเสียจริงๆ
"เฮ้ยแทค มึงคิดไรของมึง ขับรถเร็วยังกับไม่มีสติแหนะ"
เติ้ล เพื่อนผมปลุกให้มีสติขึ้นมาและชลอความเร็วลงบ้าง
"เปล่าว่ะ ก็แค่...."
"แค่ไรมึง อ้อ..หรือคิดถึงไยหน้าหวานปากกล้านั่น ฉันว่าเค้าน่ารักดีนะเว้ย แถมยังกล้ามาด่านายอีก ท่าทางจะห้าวว่ะ"  ไอ้กรพูดอีกคน
"เหอะ!เจ็บใจว่ะ ผู้หญิงอย่างงี้ก็แค่ไม่เคยเจอะ ชนะได้แค่หนเดียว คราวต่อไปถ้าเจอนะมึง พวกมึงดูละกัน ไยนี่แพ้ราบคาบแน่ "
ผมหันไปยักคิ้วให้เพื่อนที่นั่งอยู่ข้างหลังด้วยความมั่นใจ
"เฮ้ย!!!แทค ระหวัง ผู้หญิงจะข้ามถนน!!!"
เอี๊ยด!!!!!!!!!!!!!!!!!!
  โชคดี! ที่แค่เฉี่ยว ผมเห็นผู้หญิงร่างบางนั่นปลิวว่อนไปกระแทกกับฟุตบาทแล้ว  ท่าทางเธอจะแข็งแรงจริงๆ ที่ไม่สลบเลย ( นี่ผมแช่งเธอรึเปล่านี่?)

โอ้ย!!!!! แม่_เอ้ยยยย อะไรวะ รถใครบังอาจทำกับร่างบางเล็กๆของฉันได้ นี่ปากจะเบี้ยวกระดูกจะคด หรือก้นจะแหลกละลายมั้ยเนี่ย โอ่ยยยย
   "น้องครับ!!!เป็นอะไรมากมั้ยอ่ะ เฮ้ย !! น้องดิน!!"
อ้าวเฮ้ยๆๆ คนที่ชื่อกรนี่หว่า ก๊ากกก ไอ้บ้าแทคขับรถเฉี่ยวฉัน แม่จ๋า แม่ดินซวยแล้วอ่ะ
"โอ้ย! นี่พวกนายอีกแล้วใช่มั้ย พวกนายจงใจแกล้งฉันใช่มั้ย โอ่ยย"
ฉันยอมรับว่าไม่มีแรงที่จะเถียงกับพวกนี้เลย
"ทำไม!!แค่นี้ไม่เห็นเป็นไรเลย เอ้า แสบนัก เก่งนักก็ลุกขึ้นมาสิ พวกฉันไม่ได้เจตนาจะแกล้งคนด้วยนะขอบอก เธอมันงั่ง เป็นบ้าอะไรหรืออ่านภาษาคนไม่ออก จะข้ามถนนทั้งที สะพานลอยก็ไม่ข้ามดันสะเพร่ามาข้ามถนน ไม่โง่ก็งั่งล่ะ เหอะๆๆ เป็นไงล่ะ ยังมีแรงสู้ฉันอีกได้มั้ย เธอเป็นคนผิดนะ อ้อ..หรือว่าเธอจะกลัวโจรปล้นเธอฮะ กะอีแค่สะพานเลยตอยเย็นไม่มีร้อก ลุกขึ้นมาสิ ลุกขึ้นมาปะทะกับฉันเหมือนมะกี้ไง ว่าไง!! "
นายก๊วนเขย่าตัวฉันแรง ฉันเจ็บและฉันไม่มีแรงจะสู้ แต่ทำไมนายบ้านี่ถึงได้ดูหมิ่นผู้หญิงแบบนี้ ช่วยก็ไม่ช่วยเลย นายแทคเขย่าตัวฉันแรงขึ้น ทำให้ฉันเจ็บมากขึ้น ความเข้มแข็งที่เคยมั่นใจ บัดนี้กลายเป็นน้ำตาที่พรั่งพรู เพราะไม่มีแรงต่อต้านพวกนี้ที่ทำร้ายฉัน
"โอ้ย!!ปล่อยฉันนะ เจ็บ!! ฮือๆๆ "
นายแทคอึ้งไปเมื่อเห็นว่าฉันร้องไห้หนักขึ้น สายตาที่เมื่อก่อนบ่งบอกถึงการอยากเอาชนะ ตอนนี้เปลี่ยนเป็นสายตาที่ห่วงใยและสับสน
"ฮือๆๆๆ พวกนายมันก็พวกผู้ชายที่ดีแต่รังแกผู้หญิงตอนอ่อนแอ ทำไมล่ะ!!แน่จริงนายก็ลองให้ฉันไม่เป็นอะไรเลยสิฉันจะได้สู้ แต่นี่นายเล่นขับรถด้วยความเร็วขนาดนี้เป็นใครก็หลบไม่ทัน ฉันอาจจะบ้าน่ะ ที่มักง่ายข้ามถนน ได้ ฉันผิด ฉันผิดได้ยินมั้ย ฉันแพ้ไงล่ะ!!สะใจมั้ย ฮือๆๆ นายอยากเยาะเย้ยหรอ เอาเลย"
ฉันร้องไห้สะอึกสะอื้นมากขึ้น
"เอาไงล่ะไอ้แทค มึงทำรุนแรงเกินไปนะเว้ย!"
พี่เติ้ลพูด
"เอาล่ะแทคโว้ย แม่นางของแกร้องไห้ใหญ่เลย"
กรพูด ถือดียังไงมาเรียกฉันว่าแม่นางฟะ ช้านชื่อดินนะ
"นี่ อย่ามาทำสำออยข้างถนนนะ ไม่ตลกด้วย!!ไยอ่อนแอ"
หนอย!!!เจ็บป่านนี้มีหน้าว่าว่าสำออยหรอ
"ไอ้ผู้ชายปากหมาหุบปากแกเดี๋ยวนี้  ฉันมันไม่ใช่ผู้ชายเข้มแข็งอย่างแกนี่ จะว่าไปนะ เข้มแข็งซะเปล่าแต่ทำไมติดนิสัยเลวๆ!ที่ดูถูกผู้หญิงอย่างงี้ล่ะ นายมันผู้ชายเฮงซวยที่สุดเลย!!!"
ไอ้บ้าแทคหน้าจ๋อยไปทันที โอ้ย ฉันทนไม่ไหวแล้วนะ
"นี่เธอว่าฉันหรือไงฮะ ไยบ้าเก่งแล้วยังจะปากดีอีก ฉันก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าเธอจะเก่งได้ถึงไหน!"
ว่าแล้วไอ้บ้าแทคก็เดินตรงเข้ามาหาฉันด้วยอารมณ์โกรธสุดขีด นายแทคบีบมือฉันแรงจนฉันเจ็บมากๆ ฮือๆ อย่าฆ่าฉันเลย ไอ้บ้านี่มันเขย่าตัวฉันแรงและดึงตัวฉันขึ้นจนเกือบล้ม ขาช้านนน ฉันคงจะล้มตายไปเลยถ้าไอ้บ้านี่ปล่อยฉัน
"เป็นไง!!!เถียงสิ เก่งนักไม่ใช่หรอ ไหน แสดงออกมาสิ!!!"  นายแทคเขย่าตัวฉันแรงกว่าเดิมจนฉันจะหมดแรงแล้ว
"ไอ้แทค มึงทำร้ายผู้หญิงมากไปแล้วนะเว้ย"
กอล์ฟพูด
"ไม่มากไปหรอกว่ะ กูจะทำก็กับเฉพาะผู้หญิงคนนี้เท่านั้น ไยบ้านี่กวนมากเกินไปแล้ว กูไม่ใช่เครื่องล้อเล่น"
ไอ้บ้าพลังบีบแขนฉันแรงกว่าเดิม
"แต่น้องเค้ากลัวมึงแล้วนะเว้ย มึงใจเย็นๆดิ"
กรพูด ใครก็ได้ช่วยฉันที
"งั้นหรอวะ? มึงเองก็รู้ว่ากูไม่เคยเจอผู้หญิงแบบนี้มาก่อน ผู้หญิงทุกคนพร้อมที่จะมอบตัวทั้งตัวและหัวใจให้กูได้ทำอะไรก็ตาม แต่ไยบ้านี่เป็นผู้หญิงคนเดียวที่กล้าดีกับฉันมาก ใช่มั้ย! หรือว่าเธอกลัว หาา!! เธอแค่ขอโทษฉันแล้วบอกว่ากลัวแค่นี้ แล้วฉันกับเธอก็หายกัน ตอบมาสิ!!"
"โอ้ย!!!นี่เจ็บนะไอ้บ้า"
"เจ็บก็รีบบอกมาสิ เธอจะได้แพ้ไง แพ้ฉัน ตอบมาสิ?"
ไอ้แทคยังไม่เว้นที่จะบีบฉันแรงต่อไป แต่คนอย่างฉันไม่มีวันก้มหัวให้ใครง่ายๆหรอกโดยเฉพาะนายแทค
"ไม่!!!!ทำไมฉันถึงต้องยอมคนอย่างนายด้วย ถึงจะฆ่าฉันให้ตาย ก็ให้นายรู้ไว้ะว่าฉันไม่เคยกลัวนายเลย !!!!"
ฉันตะโกนดังๆกลับไป สีหน้าแทคเปลี่ยนเป็นแดงก่ำขึ้นเรื่อยๆ แต่ฉันก็ไม่เว้นที่จะอดคิดได้ว่า นายนี่ถึงแม้ดูในมุมไหนก็หล่อทุกเวลา
"งั้นหรอ!!ถ้าอย่างงั้นฉันเองก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าเธอจะสู้แรงอย่างฉันได้นานแค่ไหน"
แทคบีบแขนฉันแรงๆ จนฉันเริ่มเพลียๆและไม่ไหวแล้ว ปล่อยฉันซะทีเถอะ
"แทค ปล่อยเถอะว่ะ " เติ้ลพูด
"โอ้ย!!!ไอ้เลววววว นี่แน่ะ"
เพียะ!เพียะ!ตุ๊บ!
ฉันรวบรวมแรงเฮือกสุดท้ายตบหน้าไอ้บ้านี่ 2 ทีแล้วผลักจนมันเซล้มลงไปกองกับพื้น
ฟลุบ!!!
ฉันอ่อนแรงเหลือเกิน ทำไมมันถึงได้วุ่นวายขนาดนี้ ฉันเริ่มไม่ได้สติ และไม่ได้ยินเสียงอะไรอีกเลย
"เฮ้ยน้อง!!!!!!!!!!"
"เวรแล้วมั้ยล่ะไอ้แทค เกิดมากูยังไม่เคยเห็นมึงดุเดือดกับผู้หญิงคนนี้มาก่อนเลย"
"อย่าพูดมากหน่า ไยนี่เองก็แค่แกล้งเป็นลม ไหนดูซิ" แทคเขยิบใกล้เข้ามาทางร่างบางของหญิงสาว ทำให้เห็นหน้าเนียนใส ผิวขาวอมชมพู บัดนี้เปลี่ยนเป็นซีดขาว
"เป็นไงบ้างมึง รุนแรงไปแล้วนะเว้ย" กร เพื่อนซี้ในกลุ่มตักเตือน
"เออกูรู้ แต่มึงก็รู้กูไม่ชอบแพ้ใครง่ายๆนี่หว่า ยิ่งเป็นผู้หญิงก็ยิ่งหน้าอาย รึมึงอยากขึ้นชื่อว่าแพ้ผู้หญิงตัวเท่านี้วะ"
"เออ ถ้าให้กูเลือก กูขอขึ้นชื่อว่าแพ้ผู้หญิง รึมึงอยากขึ้นชื่อว่า ไม่แพ้ผู้หญิงเพราะใช้กำลังตัดสินล่ะวะ มึงก็ลองคิดเอาเองละกัน"
ฝ่ายแทคเมื่อได้ยินเพื่อนพูดก็รู้สึกผิดยิ่งเข้าไปอีกที่ได้ทำร้ายผู้หญิงที่มีเหตุผลอย่างเธอ
"ง้น เติ้ล กร กอล์ฟ พวกมึงกลับไปก่อน เดี๋ยวกูจะพาไยนี่กลับเอง เออมึงด้วยนะดรีม "
"เออ!!ดีดีนะมึง" ดรีมตอบ
ทั้งสามคนขึ้นแท็กซี่ไปยังจุดมุ่งหมาย เหลือแต่เพียงแทคกับดินเท่านั้น
"ขอโทษนะ ไยตัวแสบจอมยุ่ง"
แทคบ่นรำพันคนเดียวก่อนจะช้อนร่างหญิงสาวขึ้นจนรู้สึกได้ว่า ร่างของเธอช่างเบาบางประดุจนุ่นเหลือเกิน กลิ่นตัวหอมฟุ้งกระจายชวนเคลิ้บเคลิ้ม หน้าใสไร้เดียงสาชวนให้ลุ่มหลงกำลังหลับตาพริ้มอย่างไม่ได้สติ

ชายหนุ่มพาหญิงสาวมาที่คอนโดของตนที่อยู่ไม่ไกลมากนัก แต่ไยรู้ไม่ว่า คอนโดของเขาที่พาเธอมานั้น เป็นคอนโดที่อยู่ตรงข้ามกันกับหญิงสาวนี่เอง
  แทคไม่รู้จะทำยังไงให้เขากลับฟื้นขึ้นมาเหมือนเดิม เพียงแต่รู้แค่ว่า ต้องปลดเสื้อให้สบายตัวแล้วนำมาชุบน้ำมาเช็ดตัว แต่เขากลับไม่กล้าทำ เขาไม่เคยใกล้ชิดผู้หญิงคนใดอีกนอกจากหวานใจของเขาเท่านั้น  แต่เป็นสิ่งที่จำเป็นต้องทำเพราะความผิดที่เขาก่อไว้
  แทคเริ่มยื่นมือไปจับที่เสื้อของเธอจากนั้นก็เริ่มเลื่อนลงมาที่กระดุมเม็ดแรก เมื่อปลดออก เขาก็อดใจไม่ได้ที่จะมองหน้าอกเอมอิ่มขาวนวลเนียนนั้น และชุดชึ้นในลายลูกไม้สีขาว เขาละสายตาจากเธอเล็กน้อยและไปนำผ้าชุบน้ำมาเริ่มเช็ดตัว เมื่อได้อยู่ใกล้เช่นนี้ เขาอดนึกไม่ได้ว่า เธอช่างสวยประกายอะไรเช่นนี้ รูปร่างหน้าตาของเธอช่างเข้ากับนิสัยที่ยอมคนยากเสียนี่กระไร เมื่อเช็ดตัวเสร็จ เขาก็เริ่มติดกระดุมให้เธอเช่นเคย  แล้วเริ่มนำผ้ามาเช็ดที่หน้าตาน่ารักของเธอ เธอช่างน่ารักเสียนี่กระไรจนอยากได้มาครอบครอง แต่กลับทำเช่นนั้นมิได้เพราะเขาเองก็มีหวานใจที่อยู่ต่างประเทศอยู่แล้ว แล้ว 2 คนก็รักกันมากเลยทีเดียว แต่ใครเล่าที่จะอดลุ่มหลงเสน่ห์ในตัวหญิงสาวน่ารักคนนี้ได้
  เขาเริ่มใช้มือลูบไล้แก้มและใบหน้าขาวอมชมพูของเธอ  แล้วเลื่อนไปที่ปอยผมอันแสนนุ่มนวล ริมฝีปากบางได้รูปช่างเย้ายวนใจเพศตรงข้ามเหลือเกิน  ชายหนุ่มค่อยๆเลื่อนใบหน้าอันหล่อเหลาเข้าไปใกล้ตัวหญิงสาวมากขึ้น  มากขึ้น จนใบหน้าทั้งสองนั้นอยู่ห่างกันแค่ไม่ถึงคืบ 

      ฟุดฟิดๆๆ อะไรวะ? มีแมลงวันรึงัยทำไมคันจมูกวะ เอ่า แล้วนี่ฉันนอนตอนไหนเนี่ย แล้วทำไมฉันรู้สึกเหมือนมีลมหายใจใครไม่รู้มาเป่ารดหน้าล่ะ ก๊าก ผี...รึป่าวเนี่ย
ผลึบ!! ฉันลืมตาขึ้นมาทันที แต่แล้วสิ่งที่ฉันเห็นนั้น....
"อ้ายยยยยยยยยย!!!!อุ๊บบบ....."
 แว้กกกกกกก!!!ใครก็ได้ช่วยฉันที ก็ใบหน้าที่ฉันเห็นมันเป็นของนายแทค! ขณะที่ฉันตกใจมาก มือฉันก็กะจะผลักเขาออกไปให้ไกลๆ แต่กลับพลาดยังไงไม่รู้ทำไมปากไอ้บ้านี่ถึงได้มาจรดที่ริมฝีปากอันเวอร์จิ้นของช้านนนน
  ฉันเบิกตากว้างเพราะตกใจ จูบ..จูบแรกของฉันทำไมต้องเป็นของไอ้บ้าแทคด้วย ทั้งๆที่ฉันอยากจะทนุถนอมไว้ให้สามีฉันภายภาคหน้า แล้วทำไมมันถึงได้จุ๊บกันนานขนาดนี่  อบอุ่นดีแฮะ นี่ฉันคิดอะไรอยู่เนี่ยฉันสังเกตได้ถึงใบหน้าสุดหล่อและคมเข้มของเขา  ทำไมหล่อได้ขนาดนี้ แว้กก!!! ท่ามกลางความสับสน วุ่นวายและงงสุดขีด ทำให้ฉันได้สติกลับคืนมาแล้วผลักไอ้บ้ากามนี่กระเด็นไปไกล
"ไอ้แทคบ้า ไอ้หื่นกาม นาย....นายคิดจะทำอะไร ไอ้บ้า ไอ้เลว ทำไมถึงเข้ามาอยู่ห้องของช้านนนน"
แทคได้สติแล้วทำหน้าตกใจทันที
"นี่ไยบ้า เธอนั่นแหละคิดจะทำอะไรฉันกันแน่ ทำไมเธอต้องดึงฉันเข้าไปจูบกับปากเน่าๆของเธอด้วย ฮู่ววว"
"อ๊ายยย!!ฉันเปล่านะ ใครจะอยากจูบกับปากสอพลออย่างนายล่ะ นายนั่นแหละ ปากฉันไม่ได้เน่านะ เอาคิสแรกของฉันคืนมานะ นี่แน่ะ"
ฉันขว้างปาข้าวของ หมอน ผ้าห่มใส่นายแทค จนเขาเกือบหลบไม่ทัน
"ออกไปเลยนะ ออกไปจากห้องช้านนน!!!"
"นี่เธอแหละหยุด!!!แหกตาตั้งสติบ้างว่านี่ห้องใคร เธอเป็นลมหลังตบหน้าฉันแล้วฉันก็พาเธอมาที่คอนโดฉัน นี่ เธอ ปัดโธ่แล้วทำไมต้องเกิดอะไรแบบนี้ และมะกี้ +55 เธอว่าคิสแรกงั้นหรอ ว้า ถ้างั้นฉันก็โชคดีที่สุดเลยที่ขโมยคิสแรกของคนบ้าอย่างเธอมาจนได้+55"
หนอย!!เยาะเย้ยนักใช่มั้ย ฉันหน้าแตกมากที่รู้ว่านี่ไม่ใช่ห้องของฉัน แต่ฉันก็คงทนอยู่ไม่ได้ต่อไปแล้วล่ะ ในเมื่อเรื่องมันซวยซ้ำๆแบบนี้
"ได้ เรื่องที่เกิดขึ้นมันคือความผิดพลาด นายคอยดูนะ กลับไปที่คอนโดฉันจะไป้ซื้อยาสีฟันมาทุกยี่ห้อ ทั้งของถูกของแพง ฉันจะแปรงจนพรุ่งนี้ไม่ได้ไปโรงเรียนเลย ฮึ่มมม"
ว่าแล้วฉันก็ลุกขึ้นจากเตียงนอนตายของไอ้บ้านี่ ใช้มือถูปากไปๆมาๆ เขายังยืนกอดอกอยู่เฉยๆ ฉันรู้เพียงแค่ว่า ฉันต้องไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุดและ...ฉันขออย่าเจอกับไอ้บ้าบ้านี่อีกเลย
"ไยเบ๊อะ นั่นเธอจะไปไหนนี่เพิ่งเช็ดตัวเสร็จใหม่ๆหายดีแล้วหรอ"
หา!!!!วะ..ว่าไงนะ เช็ดตัว แว้กกกกกกกกก
"นี่นาย!!!!ขโมยคิสสฉันไปแล้วยังมีหน้ามาเช็ดตัวให้ฉันด้วยงั้นหรอ นายทุเรศ นายบอกว่าเดี๋ยวนี้เลยนะว่านายเห็นอะไรมั่ง"
แทคทำหน้าตาเฉยเหมือนไม่รู้เรื่อง
"นี่!!นอกเสียจากเธอจะงั่งแล้วยังทุเรศอีกหรอ ฉันไม่ได้ทุเรศนะ ถ้าต้องคิดแบบนั้นกะเธออ่ะ ผู้หญิงทั่วโลกคงเสร็จฉันหมดแล้ว"
"อ๊ายยย!!!ปากทุเรศที่สุด นายบอกมานะ ว่านายเช็ดตัวให้ แล้ว..นะ..นายเห็นอะไร"
"โอ้ยย เสียงดังหน่า ฮู่ววว จะบอกให้นะ ฉันไม่คิดแม้แต่อยากจะเห็นหรอก กะอีแค่ชุดชั้นในสีขาวลายลูกไม้น่ะ อุ๊บบ"
แทคสงบปากสงบคำทันที
"นายว่าไงนะ!!!ก็ไหนว่าไม่อยากเห็นไง"
"เปล่านี่ ฉันแค่เดา โธ่ ฉันไม่เห็นจริงๆหน่า อย่างเธอเนี่ยนะ เห็นของแม่ยังจะดีกว่าอีก"
กรี๊ดดดด...ดูถูกของรักฉันมากไปแล้วนะ
"หึ ขอบใจมากนะที่อุตส่าห์!!!เช็ดให้นะ แต่ฉันจะไปจากห้องนายตอนนี้ให้เร็วที่สุดเลย"
"เชิญ!!!"
ฉันรีบก้าวเท้าไปทันที แต่...เอ๊ะ....อึ๊บ...โอ้ยยย...ทะ..ทำไมก้าวไม่ได้
"+555 ฉันนึกอยู่แล้วว่าเธอไปจากที่นี่ไม่ได้แน่ๆ ก็เท้าเธอเจ็บขนาดนั้นน่ะ จะไปได้อย่างไง นอกจากจะค้างที่นี่"
หา!!!ทั้งขาทั้งเท้าเป็นมากขนาดนั้นเลยหรอ ฮือๆๆๆ ไม่ได้นะ ฉันจะนอนที่นี่ไม่ได้นะ ฮือๆๆ
"ไม่ย่ะ!!ต่อให้คลานไปฉันก็ยอม!!"
ว้ายยย ปากหนอปาก รู้ว่าไม่ไหวแล้วยังอวดเก่ง
"ถ้าเก่งนักไหนลองคลานกลับไปสิ จะคอยดู"
 แทคนั่งรอดูฉันคลาน  ก๊ากกกก...ไม่ยอมนะ
"เอ่อ...คะ..คือว่า"
"ไงล่ะ รอดูอยู่ เร็วๆดิ"
ไอ้บ้า  ไม่เป็นสุภาพบุรุษ
"คือฉันไม่คลานแล้ว!!!วันนี้ค้างก็ได้"
เพล้ง!!ยอมหน้าแตกจนได้ แทคทำหน้างุนงง
"ใคร-ให้-ค้าง!!!"
แว้กกกก!!!ทำไมกลายเป็นแบบบนี้ได้ล่ะ ฮือๆๆ อุตส่าห์ยอมๆแล้วนะ
"งั้นช่วยเรียกพวกแม่บ้านหรือยามมาอุ้มฉันขึ้นแท็กซี่ที"
ฉันพูดด้วยความน่าสงสาร ลองดูซิว่าตานี่จะใจอ่อนมั้ย
"เอาจริงร้อ!!นี่ฉันพูดเล่นหน่า จะนอนก็ได้ แต่เธอนอนโซฟาล่ะ ฉันไม่อยากให้เธอนอนเตียงอันนุ่มนวลของฉันซึ่างมีไว้สำหรับสาวๆฉันเท่านั้น"
แอวะ!!!ทุเรศที่สุดเลย ผู้ชายอะไรเสียสละให้ผู้หญิงนอนโซฟา
"เจ้าค้าพ่อคุนนน เป็นพระคุณอย่างสูงเพคะที่อุตส่าห์ให้ผู้หญิงนอนโซฟา ชิ!!!"
ฉันแอบแลบลิ้นปริ้นตาใส่เขา แต่เขาก็หันมาเห็นพอดี กึ๋ยย ทำหน้าน่ากลัวจัง แทคเดินเข้ามาใกล้ฉันเรื่อย
"ฮือๆๆๆ...กลัวแล้วจ้า"
ฉันยกมือไหวตาบ้าพลังนั่น
"ไยเบ๊อะ ฉันแค่จะมาดูแผลที่ขา หือ ฉันไม่เวอร์ขนาดนั้น แต่อยู่ที่นี่ทำตัวให้ดีๆเพราะอย่าลืม ฉันเป็นเจ้าของห้อง เข้าจั้ย?"
เหอะ...ใจจริงฉันอยากเถียงกลับจริงจริ้งงงง แต่ต้องทำดีไว้ไม่งั้นได้คลานจริงๆแน่ เง้อ...*-*
   หลังจากต่อรองต่อเถียงกับแทคแทคก็ทำแผลที่เท้าให้ ฉันไม่อยากพูดเลยว่าตาบ้านี่มือหนักชะมัด แทคสั่งอาหารจากข้างล่างมาให้กินกัน ถือว่าฉันโชคดีไปอีกอย่างอย่างน้อยก็รู้ว่าพอมีน้ำใจให้กัน 
   พอค่ำๆ นายแทคบ้าก็ไล่ให้ฉันไปนอนที่ที่นอนฉัน เอ่อ..โซฟาน่ะ แต่ได้ไงล่ะ ฉันยังไม่ง่วงเลยสักนิด

"เจ็บขาอย่างเธอน่ะ ถ้าไม่นอนแล้วจะทำอะไรหาาา!!!"
"นี่เลิกตะโกนทีได้ไหม ฉันไม่เถียงนายหรอกหน่า...ฉันไม่ง่วงนี่นา อย่าไล่ได้มั้ยเล่า"
"ไม่ได้!!!เธอนั่นแหละต้องไปนอน นี่มาเดี๋ยวนี้เลยนะ ถ้าฉันรู้ว่าเธอไม่นอนซะเดี๋ยวนี้ เธอก็เตรียมตัวคลานแล้วกัน ขืนเธอไม่ง่วงแล้วก่อกวนฉันขึ้นมา ฉันไม่มีแย่ไปหรอกหร้ออ มานี่ เดี๋ยวฉันลากไปเอง"
 แทคลากฉันไปอย่างกะไม้ถูพื้นแล้วโยนฉันเข้าโซฟา  อูยยยย เจ็บว่ะ
"เงียบๆ อย่าส่งเสียงดังล่ะ รำคาญ!!"
ฉันทำแก้มป่องก่อนจะพูดว่า
"เจ้าค่ะ!!!"
  เซงๆๆ นอนข่มตาตายอยู่ที่โซฟา ยังไงๆก็ไม่หลับ ฉันแอบเหลือบดูนาฬิกานิดๆ ผ่านไปหนึ่งชั่วโมงตั้งแต่ฉันขึ้นโซฟา ยังไก็นอนไม่หลับเช่นเคย อาจเป็นเพราะไม่ใช่ที่ที่ฉันนอนทุกวันล่ะมั้ง เอ้อ?ว่าแต่นี่ฉันอยู่ที่คอนโดอะไรลล่ะเนี่ยและไม่นานฉันก็ได้ยินเสียงกีตาร์ที่ดังแว่วๆมาจากริมระเบียงห้อง เอ้?ห้องไหนเล่นน้า เพราะจริงๆเลย เฮ้อค่อยกล่อมให้หลับหน่อย
/ ฝนตก ยิ่งคิดถึงทีไรก็ยิ่งชุ่มฉ่ำอุ่นในหัวใจ แม้ว่าคืนนี้อากาศจะหนาวสักเท่าไหร่ แต่ขอฝากลมฝนช่วยเป็นสื่อให้เธอรู้ ว่าฉันคิดถึง และยังคิดถึง ในคืนที่ฝนโปรยให้เราอยู่ด้วยกันตรงนี้ ฉันเหงาเธอรู้ไหม ฉันเหงาจนแทบขาดใจ ไม่มีอ้อมกอดจากเธอที่รู้ใจ รอคอยเธอกลับมาหา เฝ้ารอจนฝนซา สุดท้ายก็ว่างเปล่า /
 โฮ้.....o=O เพราะมากๆเลย เอ้หรือว่าจะเป็นตากวนประสาทนะที่ร้อง ฉันค่อยๆลุกขึ้นแล้วแอบมองไปที่ระเบียง ว้าววว จริงๆด้วย ตาแทคนั่งอยู่เก้าอี้ริมระเบียงและเล่นกีตาร์พลางฮัมเพลงคลอเบาๆ เอ้..ไม่ยักจะรู้แฮะว่านายนี่ก็เล่นเป็นกะเค้าด้วย  อย่างงี้ต้องแอบฟังใกล้ๆท่าจะดีแฮะ
ตะล็อกต๊อกแต๊ก  ......ฉันค่อยๆย่องๆใกล้เข้าไป เข้าไปใกล้เรื่อยๆ
/ ยังเหมือนเดิม ยังไงก็ยังอย่างนั้น เวลาไม่เคยเปลี่ยนฉัน ที่มันยังมีแต่เธอทั้งใจ ยังเก็บเธอไว้อย่างดี อย่างมีรักเดียวเสมอ ทุกอย่างยังเหมือนว่าเธอไม่จากไป ยังอยู่กับรักที่มี ไม่เคยคิดจะเปลี่ยนใจ ฉันยังซื่อสัตย์ยังไม่อาจรักใคร ยังรักและแคร์เธอ..../
"ฉันคิดอยู่แล้วว่าต้องเป็นเธอที่มาแอบฟัง"
แทคพูดพลางเหลียวหลัวมองมาหาฉัน แว้กกกก รู้ได้ไงอ่ะ?
"เอ่อ...ก็...อย่างที่ฉันบอกนายไงว่านอนไม่หลับ ทำไงได้ล่ะ แต่ก็ไม่ยักรู้เหมือนกันนะ ว่านายอ่ะก็ร้องเพลงเพราะซะด้วย"
แทคยักไหล่ไม่รู้ไม่รู้พลางหันไปเล่นต่อ
"ฉันบอกให้เธอไปนอนแล้วยังมีหน้ามาฟังฉันเล่นอีก"
"ก็นอนไม่หลับเพราะเสียงกีตาร์นายไง"
ฉันตอบปุปปับอย่างรวดเร็ว
"ว่าไงนะ"
"อ้อ...เปล่า ฉันบอกว่าฉันนอนไม่หลับ "
ว่าแล้วแทคก็เงียบไป  จะเงียบอีกนานแค่ไหนนะ และแล้ว ฉันก็ตกใจอย่างมาก ก็สิ่งที่ฉันเห็นตรงหน้านี่ มัน มัน..
"กรี๊ดดดดดดดดด นี่มัน นั่นมัน คอนโดที่อยู่ตรงข้ามมันคอนโดฉันเองหรอ"
แทคทำหน้าตกตะลึงไม่แพ้กัน ฉันกระโดดโลดแล่นอย่างดีใจ
" อ้าว...เธออยู่คอนโดตรงข้ามกันแค่นี้เองหรอ"
"ใช่สิ นี่ถ้าฉันไม่ออกมาคงไม่รู้หรอก "
คือแบบว่ามันเป็นอย่างงี้ ก็คอนโดฉันกับคอนโดเค้าน่ะเจ้าของเดียวกัน แต่ตั้งไว้คนละฝั่ง ก็หมายถึงคนละบรรยากาศน่ะ
" ฮู่ววว..หนาวชะมัด งั้นก็ดี คืนนี้เธอก็ค้างที่นี่แหละ พรุ่งนี้ก็เชิญเดินลงไป..เออนี่ พูดถึงเรื่องนอนเธอก็เข้าไปได้แล้ว มายืนขัดหูขัดตา น่ารำคาญ ไปไป๊ ฉันอยากอยู่คนเดียวเงียบๆ"
หาา!!!@-@นี่กล้าไล่ขนาดนี้เลยงั้นหรอ? แทคเงียบไปครู่หนึ่ง
"นายคง....รอใครบางคนอยู่ใช่มั้ย"
ก๊ากกกก...ฉันถามไปได้ไงเนี่ย แต่ฉันก็ข้องใจจริงๆนะ ก็ฟังเพลงแทคมีแต่เพลงที่เหมือนกำลังรออะไรบางอย่าง นายแทคหันขวับมาอย่างเร็วทำเอาฉันตกใจวาย
"นั่งก่อนสิ"
ฉันเขยิบเข้าไปนั่งอย่างง่ายดาย
"ดูเหมือนเธอรู้?"
แทคถามฉัน
"การกระทำมันบอกจิตใจคนได้นะ ว่าตอนนี้รู้สึกยังไง ทุกข์หรือสุข"
"ใช่....ฉันรอเค้าอยู่"
แทคพูดพร้อมหันมาสบตาฉันนิ่ง แววตาเขาเศร้าๆพิกล
"แล้วเค้ารู้รึปล่าล่ะว่านายรอ"
"ไยงั่ง..ฉันกะเค้าเป็นแฟนกันนะ แล้วทำไมเค้าจะไม่รู้ เค้าอยู่อเมริกา ก่อนเค้าไปฉันก็บอกเค้าอยู่หยกๆว่าฉันจะรอวันที่เรารักกันอีกรอบ เค้าไปแค่ปีเดียว เค้ายังบอกฉันอีกนะ ว่า ถ้าคิดถึงเค้า ให้มองดาวและเล่นกีตาร์อย่างที่เราเคยทำทุกวัน แล้วสักวันเค้าจะกลับมาฟังฉันเล่นกีตารย์แล้วดูดาวด้วยกันเหมือนเคย"
T_T..ซึ้งมากค่ะ ....
"ฉันว่าแล้วเชียว เห็นโต๊ะรับแขกนายมีรูปนายกะเค้าถ่ายด้วยกัน น่ารักดีนะ"
"..........."
"แล้ววันไหนล่ะ เค้าจะกลับมาหานาย"
แทคหันมาหาฉันแล้วยิ้มอย่างดีใจ
"จริงสิ ...นี่ขอบคุณมากนะ ที่ย้ำ เดือนหน้า เดือนหน้าเค้าจะกลับมาแล้ว...เย้ ดีใจที่สุดเลย พรีมจะกลับมาหาฉันแล้ว พรีมจะกลับมาอยู่กับฉันแล้ว"
"พรีมงั้นหรอ? ชื่อคุ้นๆแฮะ เอ่อ...แล้วเค้าเคยมีอะไรกับนายล่ะยัง"
โป๊ก!!!!
"อูยยยย"
"ไยบ้า คิดอะไรทะลึ่ง ทุกๆคืนเค้าจะมาหาฉัน และดูดาว บางวันถ้าไม่ดึกไปฉันก็จะไปส่งเค้าที่บ้าน แต่ถ้าวันไหนดึก ฉันก็จะนอนโซฟา แล้วเค้าก็นอนในห้อง ฉันไม่คิดไรบ้าๆอย่างงั้นหรอก ถึงแม้ตอนนี้เค้าจะไม่อยู่หรือฉันอาจจะหลายใจที่ควงผู้หญิงบ้าง นั่นก็เป็นเหตุเพราะฉันเหงาเท่านั้นเอง ถ้าเค้ากลับมา ผู้หญิงพวกนั้นก็ไม่มีความหมาย"
"แล้วนายคิดว่า ผู้หญิงที่นายควงเล่นๆไปวันๆเพื่อคลายความเหงาสำหรับการคอยพี่พรีมเนี่ย มันสบายใจมากนักหรือไง นายลองคิดดูนะ นอกจากนายจะรอพี่พรีมแล้ว นายก็ยังรู้สึกผิดกับการบอกเลิกผู้หญิงพวกนี้ นายอาจเป็นสุขที่ผ่อนคลายไปได้บ้าง แต่นายจะรู้มั้ยว่าผู้หญิงที่นายควงเค้าอาจจะรักนายมากถึงขั้นยอมให้นายคิดว่าเค้าเป็นผู้หญิงแก้เหงาได้ นายไม่รู้สึกผิดทั้งต่อผู้หญิงที่นายควงเพื่อรอพี่พรีม และก็พี่พรีมเลยหรอ ถ้าพี่พรีมรู้ นอกจากจะโกรธแล้ว ยังอาจทำให้เค้าทำประชดนายอีก"
"ก็เพราะฉันอยากรู้ไงว่าอยู่ที่โน่นพรีมเค้ามีผู้ชายที่คอยแก้เหงาแบบฉันบ้างหรือเปล่า!!!เพื่อนๆฉันที่นู่นนะบอกว่าเห็นเค้าควงกับเพื่อนชายไม่ซ้ำหน้า"
"เฮอะ!!ถ้ารักอย่างนายมันปราศจากการไว้ใจ ฉันขอเตือนนะว่าอยู่ได้ไม่นานนักหรอก นายลืมอะไรรึเปล่าว่าวัฒนธรรมที่นู้นนเค้าไม่ถือกัน อาจเป้นเพื่อนกันเฉยๆก็ได้ นายควรไว้ใจผู้หญิงที่นายรักมากกว่าไว้ใจเพื่อนนายที่ไม่รู้เรื่องมากกว่านะ"
แทคเงียบ...ฉันพอดูออกเลยนะว่าเค้ารักคนที่ชื่อพรีมมาก แต่ฉันรู้สึกคุ้นกับชื่อนี้จริงๆ เอ้?ฉันอาจคิดไปเองมากกว่า
"เธอคงไม่รู้หรอกว่าเค้ามีเสน่ห์มากมายขนาดไหนที่ทำให้ผู้ชายยหลงรักได้หลายๆคน เธอไม่รู้น่ะสินะว่ากว่าฉันจะได้เค้ามารักอย่างนี้ ฉันต้องทนเห็นเค้ามีคนเข้ามาหาหลายๆคน"
"แต่เค้าก็เลือกนายไม่ใช่หรอ...แทค"
แทคเงียบแล้วเงยหน้าขึ้นมามองฉัน พลางฉุดร่างบางของฉันไปกอดอย่างรวดเร็ว ฉันรู้สึกได้ว่าที่บ่าฉันมันเปียกๆ..เอ๊ะ!นายแทคร้องไห้งั้นหรอ?
"นี่นายทำอะไร ปล่อยฉันนะตาบ้า"
ฉันผลักเขาออก แทคเหมือนได้สติคืนมา
"โทด ฉันก็แค่เห็นหน้าตาน่าเกลียดแบบเธอเป็นพรีมเท่านั้นเอง..สงสัยจะเบลอๆ"
หนอย!!!ยังมีหน้ามาฟอร์มอีก
"ฮู่ววว...))))) เธอไปนอนได้แล้วไป..ฉันรู้สึกเบื่อขี้หน้าเธอแล้วสิ"
แว้กกกก...ตาบ้าแทคนี่อารมณ์แปรปรวนเหมือนกันนะเนี้ย
"ย่ะ!!! เฮ้อ..คนบางคนเนี่ย พอเศร้าก้อเศร้า พอหายเศร้าปุ๊ปก็ฟอร์ม เก๊กทุกทีเล้ยย"
ว่าแล้วฉันก็รีบวิ่งปรู๊ดไปที่โซฟาทันทีก่อนจะโดนตานี่ฆ่า
   ฝ่ายแทคเมื่อดินเข้าไปในห้องแล้วก็นั่งคิดถึงคำพูดที่ดินได้พูดออกไปเมื่อครู่ทำให้เขามีกำลังใจมากขึ้นเรื่อยๆจนลืมไปว่าเมื่อไม่นานมานี้เองพวกเขาไม่ถูกหน้ากันมาก่อน สิ่งนี้ทำให้เขาคิดว่า คนตัวแสบเด็กๆอย่างเธอก็มีความคิดที่ดีเหมือนกัน
*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-