คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : SF :: เธอน่ารัก
คุณคิดว่า อีฮยอกแจน่ารักระดับไหนกันเชียวครับ?
อีฮยอกแจน่ะหรอครับ?
โวยวาย ::: ★★★★
ป๊อก
“อีกแล้วนะทงเฮ” บอกเสียงเบา พลางหยิบก้อนกระดาษที่ทงเฮปามาเมื่อครู่โยนคืนกลับไป ไม่วายทำปากยู่ จมูกย่นใส่ทงเฮอีกต่างหาก อดหมั่นเขี้ยวไม่ได้ จนต้องเดินตรงมาหยิกจมูกรั้นนั่นให้หายหมั่นเขี้ยว!
“เจ็บบบบบบบบบบบบบบบบบน้ะ!”
*เอานิ้วป้ายลิ้น*
“หยี!!!!!!!!!!! ทงเฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ!!!!!!!!!!!!!!!!”
ทงเฮหัวเราะตัวงอ มองอีกคนที่พองลมจนแก้มป่อง ตาเรียวนั่นตวัดมองค้อนอย่างที่ใครๆมองก็ต้องบอกว่าน่ารักแต่สำหรับทงเฮน่ะหรอก็งั้นๆแหละ ก็แค่...แกล้งใครไม่สนุกเท่าแกล้งฮยอกแจก็เท่านั้นเอง
♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥
โมเอร้ ::: ★★★★★
มันเป็นเช้าธรรมดาที่น่าเบื่อเหมือนวันก่อนๆ ทงเฮยืนล้วงกระเป๋าเตะฝุ่นอยู่หน้าประตูโรงเรียนรอฮยอกแจ ใบหน้าหล่อเหลาหงิกงอเหมือนทุกวัน
“ช้า”
“ก็ไม่มายอมมาพร้อมกันนี่”
ฮยอกแจเถียงกลับ ใบหน้าขาวขึ้นสีเรื่อจางๆ ริมฝีปากแดงก่ำนั่นเผยอออกกว้าง จนทงเฮแอบเห็นลิ้นแดงๆข้างใน แล้วก็ต้องเอ่ยออกมาอย่างรู้ทัน
“กินอยู่ได้สตอเบอร์รี่”
“ทงเฮอ้ะ!” หน้าตาบูดๆ พร้อมกับปากเบะที่ยื่นออกมาทำให้ทงเฮ หมั่นเขี้ยวจนยื่นนิ้วไปเกี่ยวริมฝีปากแดงฉ่ำนั้นไว้ ทะเลาะกันง้องแง้งพอเป็นพิธีก่อนจะพากันเข้าโรงเรียน ยังไม่ทันจะถึงห้องเรียนก็เดินผ่านร้านขนมจนต้องมีอันแวะเข้าไปอีก
“โตแล้วยังจะกินอีกนะ” ทงเฮที่เดินตามหลังมาพูดกับฮยอกแจที่กำลังยืนละลานตากับขนม ที่จริงมันก็ไม่ได้มีขนมใหม่อะไร ก็เหมือนเดิมทุกวัน ฮยอกแจก็ดูจะตื่นตาตื่นใจกับมันทุกวัน เห็นกินได้ตลอดไม่เห็นจะเบื่อสักที
“ทงเฮ~~” มาอีกแล้วไอ้เสียงอ้อนๆแบบนี้ ทงเฮหันหน้าหนีออกไปทันทีอย่างนึกรู้ว่าไอ้ตาใสที่ส่อประกายเว้าวอนนั่นต้องทำให้เขาใจอ่อนควักกระเป๋ากับขนมตอนเช้าที่ไม่ค่อยจะอยากให้ฮยอกแจได้กินเท่าไหร่
“ไม่ต้องมาอ้อนเลย”
“นะนะ ทงเฮ อยากกินอ่ะ”
“กินขนมแต่เช้า ดีที่ไหน”
“ทงเฮอา~~~ พี่ทงเฮ~~~~”
เออออ ยอมแล้วยอมแล้ว! ไม่ต้องมาทำหน้าตาโมเอร้แบบนั้นใส่ได้มั๊ย ใจอ่อนแล้วเนี้ย!
♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥
ขี้งอน ::: ★★★★
“ทงเฮ พรุ่งนี้สิบโมงเช้า อย่าเบี้ยวนะ” พยักหน้าเนือยๆรับคำ ฮยอกแจย้ำคำนี้รอบที่ล้านได้แล้ว จะตื่นเต้นอะไรนักหนาก็แค่ชวนไปเที่ยวแล้วเขาตอบตกลง ทำอย่างกับว่าเป็นเดทแรกไปได้ ก็ไปเดท(?) กันมาตั้งกี่รอบแล้วก็ไม่รู้
“เข้าบ้านได้แล้วน่า”
“ทงเฮก็กลับบ้านซะทีสิ”
“ฮยอกแจก็เข้าบ้านไปสิ”
ยืนเถียงกันอยู่นานจนฮยอกแจรู้สึกว่าปากตัวเองสั่นถึงได้ยอมเข้าบ้านไปแต่โดยดี ทงเฮก็ส่ายหน้ากับความรั้นของอีกคน ตัวเองขี้หนาวจะมาทำเก่งยืนรอส่งคนอื่น เดี๋ยวไม่สบายพรุ่งนี้อดไปเที่ยวด้วยกันพอดีล่ะ ยิ้มกับตัวเองอีกครั้ง ก่อนจะเดินเข้าบ้านตัวเองที่อยู่หลังถัดไป นึกอยู่เหมือนกันว่าคนที่บ้ากว่าฮยอกแจคือเขานี่แหละที่ยอมยืนเถียงกันอยู่ตั้งนานสองนาน
ปึงปึง
แผ่นดินหรอวะ? ทงเฮขมวดคิ้วแน่นพลิกตัวพลางคว้าหมอนอีกใบมากดปิดหูตัวเองไว้ วันนี้มันวันเสาร์แห่งชาติ หรี่ตามองดูนาฬิกาแล้วก็พึ่งจะสิบโมง สิบโมงเอง
ชิบหายแล้ว!!!!!!!!
ทงเฮเด้งลุกพรวดจากเตียงนอน คว้านาฬิกามาส่องชัดๆ ก่อนจะร้องชิบหายออกมาดังลั่นห้อง พุ่งตัวลงจากเตียงทั้งกางเกงบอกซ์เซอร์คว้าผ้าเช็ดเตรียมจะพุ่งเข้าห้องน้ำแต่เสียงทุบประตูดังลั่นทำให้ทงเฮต้องหันไปสนใจมันก่อน
“อี! ทง! เฮ!!”
ดังไปสามกิโลแม้วแล้ว ทงเฮเบ้หน้าแล้วรีบบอกว่ารอแป๊บเดียวๆ ก่อนจะผลุบตัววิ่งเข้าห้องน้ำ ปล่อยให้แขกที่เคาะห้องเขาเดินไปนั่งรอที่เตียงเหมือนเดิม แล้วก็รีบจัดการธุระส่วนตัวให้เรียบร้อย กว่าจะออกมาก็ปาเข้าไป 20 นาทีได้แล้ว
ฮยอกแจนั่งเป็นตุ๊กตาหน้าบูดอยู่ปลายเตียง ทงเฮที่ออกมาจากโซนแต่งตัวมองแล้วก็ได้แต่กลั้นขำ รู้ว่าตัวเองยังมีความผิดติดตัวที่ตื่นสายแต่เขาก็ไม่ได้เบี้ยวนัด ก้มมองที่พื้นก็เห็นได้ชัดว่ามีเทปกาวปิดกั้นเขตแดนไว้ชัดเจน เงยหน้าขึ้นมองก็ต้องพบว่า คนตัวขาวมีป้ายที่เคยเห็นกันประจำเวลาเขาทำผิดอยู่ในมือ
‘โคตรงอน’
หน้าตาถมึงทึง กับ ป้ายนั่นมันไม่ได้ช่วยทำให้ทงเฮกลัวเลยสักนิด แถมห้องที่ฮยอกแจกำลังตั้งหลักปักฐานรอทงเฮง้อนั้นมันก็เป็นห้องของทงเฮด้วย แต่ก็เอาเถอะ
อีฮยอกแจที่งอนเขาแล้วน่ารักแบบนี้มีคนเดียวในโลกนี่นา
♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥
เอาแต่ใจ ::: ★★★★★
กว่าจะง้อกันเสร็จ หนังที่ตั้งใจกันว่าจะดูรอบก่อนเที่ยง ก็ต้องเป็นอันย้ายรอบมาเป็นบ่ายโมง แถมโปรโมชั่นง้อครั้งนี้ ทงเฮต้องจ่ายหนักอีกเสียด้วย
“ป๊อปคอร์น”
“ครับ”
“เป๊บซี่”
“ครับผม”
“เอานั่นด้วย นี่ด้วย นู่นด้วย” ทงเฮเป็นคนมีความอดทนต่ำเตี้ยเรี่ยดินมาก แต่เขากำลังใช้ความอดทนทั้งหมดที่มี ตามใจใครอีกคนที่มาด้วยกัน หลังจากดูหนังเสร็จแล้ว ปัญหาเรื่องอาหารการกินก็เป็นปัญหาโลกแตกอีกอย่างนึง
“อยากกินอะไร?”
“ไม่รู้ ทงเฮคิดสิ”
“ฉันตามใจฮยอกแจ เลือกมาสิ”
“ก็ฉันไม่รู้ ทงเฮเลือกหน่อยสิ”
“งั้นไปกินอาหารญี่ปุ่น”
“ไม่เอาอ่ะ”
“อาหรทะเลล่ะ?”
“ไม่เอาอ่ะ”
“งั้นไปกินจาจังมยอนร้านประจำมั๊ย”
“ไม่เอาอ่ะ”
โว๊ะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
“ก็ทงเฮไม่ชอบกินจาจังมยอนไม่ใช่หรอ? ไปร้านอาหารทะเลทงเฮก็กินปูไม่ได้อยู่ดีอ่ะ ไปกินอาหารญี่ปุ่นทงเฮก็ไม่กินปลาดิบอ่ะ”
ฟังข้ออ้างเอาแต่ใจแล้วก็โกรธไม่ลง
♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥
ซุ่มซ่าม ★★★★★
“เจ็บอ่ะ”
“ก็เซ่อทำไมล่ะ?” ดุออกไปพลางแปะพลาสเตอร์ยาลงบนดั้งจมูก ฮยอกแจเดินชนประตูห้องเรียน ได้แผลฉลองฤกษ์งามยามดีแต่เช้า เดือดร้อนทงเฮต้องลากกันมาห้องพยาบาลตั้งแต่ยังไม่เข้าเรียน คุณครูพยาบาลก็ได้แต่มองยิ้มๆ ฮยอกแจเป็นขาประจำของห้องนี้ไปแล้ว
“เสร็จแล้ว”
ยืดตัวตรง ก้มมองอีกคนที่ยังคงนั่งน้ำตาคลออยู่บนเตียง แล้วก็โคลงหัวด้วยความอ่อนใจ ฮยอกแจเจ็บตัวเป็นเรื่องปกติ ตั้งแต่เริ่มเดินได้ ความซุ่มซ่าม ซื่อบื้อ ก็ติดตัวมาด้วยตั้งแต่ตอนนั้น ทุกวันจะต้องมีเรื่องให้ขาเขียว แขนช้ำ เข่าถลอก ข้อศอกแหก กลับบ้านเป็นประจำ
“ป่ะ เดี๋ยวพาไปกินขนม”
“กินขนมแล้วไม่หายเจ็บนี่”
“แล้วจะกินป่ะ?”
หน้างอตาคว่ำ แต่ก็ลุกเดินเขาป้อยป้อยอยู่ดี ทงเฮเดินจูงมือฮยอกแจเองก็เดินตามต้อยต้อยแบบไม่ขัดขืน กระเป๋าถูกแย่งไปถือ ทงเฮให้เหตุผลว่า เดินตัวคนเดียวยังได้แผล มีของด้วย ไม่พังทั้งคนทั้งของเลยหรือไง ฮยอกแจแลบลิ้นปลิ้นตาใส่คนที่เดินนำอยู่หน่อยๆ แล้วก็ก้มลงมองมือ ที่จับกันอยู่
เวลาทงเฮเดินจูงมือแบบนี้ไม่เจ็บตัวนะ
งานประจำโรงเรียน เป็นธรรมดาที่ทุกห้องต้องจัดกิจกรรม ห้องของทงเฮกับฮยอกแจตัดสินใจจัดเป็นโรงน้ำชาแต่ต้องมีการปรับแต่งห้องอยู่สักหน่อย พวกผู้ชายที่แข็งแรง ถูกแบ่งงานให้เลื่อนไม้ทำกรอบประตู พร้อมกับจัดทำโรงน้ำชาขนาดย่อม ส่วนพวกผู้หญิงถูกเลือกให้ทำงานตกแต่งห้อง
“กูว่าอย่าติดเลย เดี๋ยวคนสะดุด”
“ใครจะสะดุดวะมึง เห็นอยู่ตำตา” ทงเฮมองเจ้าไม้หน้าสามที่ถูกนำมาติดกั้นขอบประตูห้องไว้อย่างเป็นกังวล เกรงว่าจะมีใครสักคนเดินมาเตะมันเข้า แต่ในเพื่อนบอกว่าจะติดเขาก็ได้แต่ทำตาม หลังจากติดประตูเสร็จ ทงเฮก็มานั่งทาสีคัทเอาท์ที่จะเอาไปโปรโมท หันไปมองอีกทีก็เห็นคนตัวขาววิ่งโร่แหกปากมาแต่ไกล
“ทงเฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ”
“ฮยอกแจระวัง!!!!!!!!!!!!!” ดูท่าคำร้องเตือนจะไม่ได้ผล ทงเฮหันหน้าหนีพลางหยีตาน้อยๆ เมื่อเห็นว่า ร่างบางสะดุดไม้คั่นประตูล้ม แล้วถลาล้มลงแนบพื้นทับถังสีของทงเฮหกระเนระนาดไปหมด
“ทงเฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ”
ก็บอกแล้วว่ามันต้องมีคนสะดุด
“อ่ะ เปลี่ยนซะ” ส่งเสื้อบอลของตัวเองให้คนที่นั่งปากเบะตาคว่ำฉ่ำน้ำเอาไปเปลี่ยน หลังจากเหตุการณ์ถลาล้มลงทิ่มถังสีของฮยอกแจผ่านไป นอกจากเสียงหัวเราะของเพื่อนๆแล้ว ทงเฮก็ขอตัวพาฮยอกแจออกมาเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน
“ทงเฮ ทงเฮ”
“หืมม” เสียงแง้วๆ ดังขึ้นมา ขณะที่เช็ดผมกันอยู่ เรียกให้ทงเฮต้องก้มลงไปมองคนที่ใส่เสื้อบอลตัวโคร่งของเค้า ฮยอกแจก็ยังคงเหมือนเมื่อตอนแรกที่รู้จักกัน หน้าขาวๆ ปากแดงๆ ตาตี่ๆ
“ทงเฮว่าฮยอกแจน่ารักป่ะ”
“...........”
“ทงเฮฮฮฮ”
อีฮยอกแจน่ะหรอครับ?
สำหรับผม อีฮยอกแจก็งั้นแหละครับ J น่ารักงั้นๆแหละครับ
555555555555555555555555555555555555555555555555+ ยังกล้าเอามาลง!!!!!!!!!!!!!!
ความคิดเห็น