คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : EVENT 1 :: WHEN I FALL IN LOVE WITH YOU
EVENT 1 :: when I fall in love with you !!
PS.มันไม่หวานอย่างชื่อตอนหรอกนะ 555+
“นู่น มันมานู่นละ”
“เป็นอะไรอีกล่ะมึง หน้าบูดมาเลย”
เสียงทักทายดังขึ้นทันทีที่ทงเฮทิ้งตัวลงนั่งบนโต๊ะม้าหินอ่อนตัวประจำหน้าคณะ ใบหน้าหล่อเหลาที่ใครๆต่างก็มองว่ามันทรงเสน่ห์ ตอนนี้หงิกงอจนแทบจะไม่เหลือเค้าหนุ่มหล่อเลยแม้แต่น้อย
“แดก F” ตอบสั้นๆ พลางทิ้งตัวลงนั่งตรงที่ว่าง คว้าบุหรี่ที่วางกองอยู่บนโต๊ะขึ้นมาจุดสูบ หันหลังหลบพลางอัดควันสีหม่นเข้าเต็มปอดก่อนจะค่อยๆพ่นออกมาในทิศทางที่ไม่มีใครนั่งอยู่ เชื่อเถอะ ขนาดมุมข้างที่ทงเฮนั่งพ่นบุหรี่ปุ๋ยๆนี่แม่งก็โคตรดูดี
“วิชาไรวะ?”
“เหอะ! 3 วิชา” ตอบเพื่อนไปด้วยน้ำเสียงเซ็งเต็มแก่ ไม่อยากจะไปนึกถึงเท่าไหร่หรอก ไอ้วิชาสับปะรังเคพวกนั้น เรียนแม่งไปทำห่าอะไรยากเย็นแสนเข็ญ ถอนหายใจทิ้งสักที สายตาก็พลันไปเห็นคนคนหนึ่งสะดุดเข้ากรอบสายตา มือหนาโยนบุหรี่ทิ้งแทบจะในทันที สายตาทอดมองเป้าหมาย เมื่อเห็นชัดว่าเจ้าของร่างเดินไปไหน ทงเฮก็ไม่รอช้า รีบลุกตามแทบจะในทันที
“เฮ้ยยย ทงเฮ ไปไหนวะ!”
โรงอาหารแม่งคนจะเยอะไปไหน?
สายตาคู่คมกวาดมองหาเป้าหมายที่คลาดกันไปนิดเดียว ทงเฮมั่วใจว่าตนก้าวขาตามอีกคนมาติดๆ แต่ทว่าเมื่อเข้ามาในโรงอาหารของคณะ ร่างนั้นก็หายไปแล้ว เกือบจะถอดใจ ถ้าไม่เผอิญหันไปเห็นเสียก่อนว่าร่างที่มองหากำลังเดินไปโต๊ะในสุดตัวประจำ กำลังจะก้าวเท้าเข้าไปหา แต่แรงรั้งคอไปทางด้านหลัง ทำให้ต้องตวัดตาไปมองอย่างโกรธเคือง แล้วก็พบว่าไม่ใช่ใครที่ไหน
“พวกมึงดึงคอเสื้อกูทำไม”
“อ้าว ก็เห็นเดินมาโรงอาหารนึกว่ามึงจะกินข้าว ไปดิ พวกกูก็หิว” ซีวอนพูด แล้วทุกคนที่เหลือก็พยักหน้าตาม ทงเฮทำหน้าเซ็งใส่พวกมันไปที ก่อนจะพากันยกโขยงไปยังโต๊ะประจำชั้นบน ที่ไม่ค่อยมีผู้คนพลุกพล่าน กำลังจะก้าวขึ้นบันไดไปชั้นสอง สายตาก็ยังแอบมองเป้าหมายของตนเองอยู่ ริมฝีปากกระตุกยิ้มเบาๆ ก่อนจะทำใจแล้วว่าวันนี้ให้ตายยังไงคงไม่ได้คุย
ไว้คุยกันวันอื่นแล้วกัน รักแรกพบ
“ทำบ้าอะไรของมึงน่ะทงเฮ” ชายหนุ่มสะดุ้งสุดตัว เมื่อเสียงเพื่อนรักปากสว่างอย่างชเวซีวอนดังมาให้ได้ยิน ดินสอไม้ที่กำลังขีดเขียนบนสมุดเลคเชอร์หลุดร่วงลงพื้น ทงเฮไม่รอช้าพับสมุดปิดพลางก้มลงเก็บดินสอด้วยท่าทีที่คิดว่าแนบเนียนสุดๆแล้ว
“ขีดๆ เขียนไรไปเรื่อยรอพวกมึงแหละ ช้าจังวะ?”
ถามเบี่ยงเบนประเด็นไปเรื่อย โล่งใจที่เพื่อนตัวตีไม่ได้คิดซักไซ้ ซีวอนทิ้งตัวลงนั่งอีกฝั่งของโต๊ะพลางคว้าสมุดที่ทงเฮเขี่ยเล่นเมื่อครู่ กำลังจะเปิดดูแต่ก็ดันหันไปเป็นเพื่อนรักอีกคนเดินมาเสียก่อน ทงเฮที่นั่งลุ้นจนตัวเกร็งเหงื่อออกถึงกับถอนหายใจอย่างโล่งอก มือหนาทำเนียนคว้าสมุดเล่มเมื่อครู่มาไว้ตรงหน้าแล้วลุกขึ้นยืนพลางสะกิดให้ซีวอนลุกตามเพราะเยซองมาแล้วจะได้ไปกินข้าวกันเสียที
ท่าทางแปลกๆของอีทงเฮ มีหรอคนฉลาดอย่างชเวซีวอนจะไม่สังเกตเห็น ไอ้สมุดเล่มนั้นมันต้องมีความลับอะไรซ่อนไว้แน่ๆ ซีวอนหรี่ตามองแล้วก็ต้องรีบทำตัวเป็นปกติเมื่อทงเฮหันมา
“เป็นไรของมึง”
“กูหิวข้าวอ้ะ มึงเลี้ยงนะทงเฮ”
=______________=
เจอจนได้นะคนน่ารัก
วันนี้ก็เป็นอีกวันที่มานั่งแกร่วเล่นใต้คณะตั้งแต่สิบโมงเช้า ทั้งๆที่มีเรียนตอน บ่ายโมงครึ่ง ทงเฮรู้สึกตัวเองทำตัวเป็นเด็กมัธยมอิ๊อ๊างที่วันๆเอาแต่มองหาคนน่ารักคนนั้น ไม่รู้ว่าทำไมต้องมองหาตลอดเวลา เจอหน้าแล้วอยากบวกเข้าใส่(?) รู้ตัวอีกที ก็สายตาก็มองหาอยู่ตลอดแล้วว่าคนตัวขาวๆเล็กๆนั้นอยู่ที่ไหน จำได้ว่าเคยเรียนด้วยกันตอนปีหนึ่ง มันเป็นวิชารวมของคณะหรืออะไรนี่แหละ แต่พอขึ้นปีสองมาก็แยกย้ายกันเรียนตามสาขา มีเจอกันบ้างตามวิชาหลัก แต่ก็น้อยมาก จะให้เข้าไปจีบตรงๆก็ไม่กล้า ทงเฮเป็นประเภท โหด ดิบ เถื่อน หน้าตาอ้อนตีน ตลอดเวลา ยิ่งตัดผมไถข้างย้อมหัวทองแบบนี้ด้วย เข้าข่ายพวกลูกผู้ดีมีอันจะกินที่วันๆ ไม่ทำอะไรนอกจากแต่งรถแล้วก็ซิ่งไปวันๆ
ส่วนคนน่ารัก.....
สาบานเถอะว่ายังไม่รู้จักชื่อเลย ที่เรียกว่าคนน่ารัก เพราะคนคนนี้น่ารักจริงๆ บอกตามตรงว่าโคตรจะสเป็คทงเฮ หน้าตาซื่อๆ หน้าขาวๆ ตาตี่ๆ ปากแดง ๆ ตาเรียวๆ เที่ยวยิ้มให้ใครไปทั่ว โอ้โห บอกเลยว่านี่แม่ของลูกในอนาคต แต่ตอนนี้ ทงเฮต้องหาทางสร้างอนาคตให้ตัวเองก่อน บอกตรงๆตั้งแต่ฟันสาวมานับไม่ถ้วน ยังไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองประหม่าใจตุ๊ดขนาดนี้เลย แค่จะเข้าไปถามชื่อยังไม่กล้า กลัวคนน่ารักตกใจได้แต่ทำตัวเป็นสโตรกเกอร์ แอบมองแอบเดินตามอยู่ทุกวันแบบนี้
“มองอะไรวะทงเฮ?”
“หือ?”
“กูเห็นมึงเหม่อไปทางตึกวิจัย มีอะไรวะ?”
ไม่ว่าเปล่า ซีวอนชะโงกมาหาทงเฮพลางหันไปมองจากมุมเดียวกัน แล้วก็คิ้วขมวดมุ่น ตึกวิจัยไม่มีอะไรนอกจากป้ายามนั่งดูดโอเลี้ยง
“อย่าบอกนะว่ามึงจะจีบลูกสาวป้ายาม”
=____________= หมดคำพูดจะพูดกับไอ้นี่แล้วครับ ชเวซีวอนเป็นบุคคลที่ผูกเรื่องได้โคตรมั่ว ขี้เกียจจะพูดกับมันแล้วครับ เดี๋ยวซักไซ้กันต่ออีกว่าเป็นใคร เรื่องนี้ยังให้ใครรู้ไม่ได้ รู้ถึงไหนอายถึงไหน แค่จะจีบคนน่ารักยังไม่กล้า ไอ้ซีวอนล้อยันลูกแต่งงานอ่ะครับ - -“
ถ้าจะถามว่าผมรักคุณตอนไหน...
“หน้าตาอ้อนตีนดีนัก คิดว่ามึงเก๋านักสิ”
ทงเฮกำลังโดนรุมประชาตีนอยู่ในตรอกมืดๆ วันนี้กลับบ้านดึกกว่าปกติเพราะมีนัดสังสรรค์กับเพื่อนฝูง เดินลัดตรอกออกมาอีกสองซอยก็จะถึงบ้านอยู่แล้วแม่งดันเจออริเก่าที่เคยสู้กันสมัยม.ปลาย ชายหนุ่มที่ไม่ได้ตระหนักเลยว่าตนเองมาคนเดียวก็ดันไปเผลอทำหน้าตาอ้อนตีนใส่ ผลสุดท้ายคือได้ตีนกลับมาตามคำอ้อนจริงๆ
“พวกมึง มีแรงแค่นี้หรอวะ ห้ะ!” ฉวยโอกาส จังหวะที่มันยั้งตีนกันไว้ ทงเฮลุกขึ้นแล้วซัดใส่ไอ้คนที่ยืนใกล้เขาที่สุดไปเต็มแรงเกิด ไม่รอให้หนึ่งในนั้นได้สติ ก็ซัดเข้าอีกคนที่กำลังเผลอ คนที่เหลือพอเห็นเพื่อนโดนชกก็กรูกันเข้ามาจะล็อคตัวทงเฮไว้ แต่ขอโทษทีเหอะ รู้จักอีทงเฮน้อยไป ใครจะให้พวกมันรุมกันฟรีๆ ของแบบนี้มันต้องมีเอาคืนกันบ้าง เสียงไอ้คนตัวสูงที่สุดวิ่งมากำลังจะซัดทงเฮที่ยืนไม่ไหวอยู่รอมร่อ แต่ก็มีเสียงคนขัดขึ้นมาก่อน
“คุณตำรวจครับ ทางนี้ครับทางนี้ มีคนโดนรุมอยู่ทางนี้”
เสียงใสๆที่ดังขึ้นทำเอาพวกมันหันมองหน้ากันเลิ่กลั่ก ไอ้แทซองหัวโจกชี้หน้าเขาพลางบอกว่าฝากไว้ก่อน แล้วรีบพากันวิ่งหลบออกไป ทงเฮทรุดตัวลงนั่งกับพื้นพิงผนังกำแพงบ้านพลางหอบหายใจหนัก เชื่อเถอะว่าตอนนี้หน้าตาดูโคตรไม่ได้ ช้ำแทบจะทั้งตัว ตาจะปิดมิปิดแหล่ แต่พอได้ยินเสียงฝีเท้าที่เดินเข้ามาใกล้เบาๆ ก็รีบเงยหน้ามองเผื่อจะเป็นไอ้พวกนั้น แต่ที่จริงแล้วไม่ใช่
“ไหวมั้ยครับคุณ” น้ำเสียงห่วงใย กับแรงจับที่ฉุดให้เขาค่อยๆลุกยืนขึ้น ก็รู้ได้ทันทีว่าเมื่อครู่นี้คนคนนี้คงจะเป็นคนช่วยเขาไว้
“คุณครับ เป็นอะไรมากหรือเปล่า”
“ยะ..ยังพอไหวครับ” ไหวก็แย่ละครับ โดนตีนเข้าไปขนาดนี้ คงมีช้ำในกันบ้าง และดูท่าว่าคนใจดีที่มาช่วยทงเฮนั้น จะไม่เชื่อสักเท่าไหร่
“ผมจะพาคุณไปโรงพยาบาลนะครับ กลั้นใจเดินนิดนึงนะ รถผมอยู่ใกล้ๆตรงนี้เอง” ไม่ว่าเปล่าพลางประคองคนเจ็บให้ค่อยๆเดิน แม้มันจะทุลักทุเล แต่ก็ไม่มีทีท่าว่าคนที่ประคองอยู่จะบ่นเลยสักคำ ทงเฮกะขนาดว่าอีกคนคงจะตัวเล็กกว่าตนอยู่มากโข เพราะดูจะไม่ค่อยมีแรง จนขึ้นรถได้สำเร็จ จึงได้มีโอกาสมองหน้าอีกฝ่ายชัดๆ
โดนต่อยจนเห็นภาพหลอนเลยหรอวะทงเฮ?
หลังจากนั้นก็แทบจะไม่ได้สติอะไรอีกเลย ฟื้นมาอีกทีก็เห็นพ่อกับแม่นั่งเฝ้าอยู่แล้ว รวมทั้งซีวอนกับเยซองที่นั่งอยู่ไกลออกไปหน่อย กวาดสายตาไปจนทั่วห้อง ก็ไม่พบคนที่ช่วยเขาไว้เมื่อคืนแล้ว
“มีคนเอาเบอร์มึง โทรไปหากู กูรู้เลยรีบโทรบอกแม่มึง พอมาถึงโรงพยาบาลเขาก็หายไปแล้ว” เป็นซีวอนที่ตอบขึ้นเมื่อเห็นคนป่วยมองไปรอบๆ ทงเฮนึกเสียดายในใจ ว่ายังไม่รู้จักชื่อเสียงเรียงนามกันด้วยซ้ำ อย่างน้อยก็จะได้ขอบคุณที่ช่วยเขาไว้ อ้อ อีกอย่างจะได้ตามจีบถูกด้วย
“เอ๋ ใครเอามาให้น่ะ?” ร่างบางที่กำลังจะเปิดประตูเข้าห้องพัก มองไปยังถุงเซเว่นที่วางอยู่บนชั้นวางรองเท้าหน้าห้องอย่างแปลกใจ หยิบๆมาดู ก็พบว่าในนั้นมีทั้งนมสตอเบอร์รี่ กับ อมยิ้มที่เค้าชอบอยู่ หันซ้ายหันขวาก็ไม่เจอใคร หยิบกล่องนมออกมาก็ไม่มีอะไรเขียนไว้ ค้นๆดูให้ถุง ก็มีแค่เศษสลิปที่ซื้อมา พลิกอ่านด้านหลัง ถึงได้เห็นตัวอักษรใหญ่ๆ คำเดียว
ให้
“ให้?” ทวนเบาๆ พลางสรุปเอาเองว่าของในถุงนี้คงมีใครสักคนเอาให้เขา บางทีอาจจะเป็นบรรดาสายเทคที่กำลังจะเปิดตัวในไม่ช้า น้องของเขาคงรู้แล้วว่าเขาเป็นพี่ เลยหาซื้อของมาวางไว้ หยิบถุงเข้าห้องด้วยรอยยิ้มกว้าง โดยไม่ทันสังเกตว่า ทันทีที่ปิดประตูห้องลง ใครอีกคนก็โผล่ออกมาจากมุมบันได
ให้นะครับ คนน่ารักของผม
TBC.
อิ๊อ๊างสไตล์มากอ่ะ 55555555555555555555+
SS5 ทำตายเป็นแถบๆ เห็นเงียบๆ อย่างนี้ ลูกครึ่งแอบไปส่งเอสเอสห้ามานะคะ~
ความคิดเห็น