รักแท้ ของ เรา

เนื้อเรื่อง

ณ ภัคตาคาร แห่งหนึ่ง   โจ๊ก มาดินเนอร์กับ คิว คู่หมั้นหนุ่มของตนซึ่งมีโครงการอีกไม่ถึงปีจะแต่งงานกัน   อยู่ๆมีชายหนุ่มคนนึงเดินเข้ามาทัก 
                    "เราเคยรู้จักกันไหมครับ" โจ๊กเงยหน้าขึ้นไปมอง ตาของหล่อนก็แทบค้างเมื่อเห็นอีกฝ่าย
                    "ทักผิดคนแล้วคะ" หญิงสาวรีบพูดทันที 
                     "งั้นก็ขอโทษด้วยนะครับ หน้าตาของคุณเหมือนคนที่ผมเคยรู้จักนะครับ ผมเล่นเปียโนอยู่ที่นี่ ฟังสักเพลงไหมครับ" 
                     "ดีเลยคะ" โจ๊กตอบยิ้มๆเพลงเล่นไม่ถึงนาทีคิวชวนโจ๊กกลับบ้านอ้างว่าตนมีธุระที่บ้าน โจ๊กก็ยังไม่อยากกลับแต่ก็ต้องทำตามเพราะเห็นเขาทำหน้าตึงๆ
                       "คุณเนี่ยเห็นคนหน้าตาดีหน่อยก็ไม่ได้เลยนะ" ออกมาจากภัคตาคารคิวก็ต่อว่าโจ๊กทันที 
                       "อะไรของคุณเนี่ย ก็โจ๊กชอบเพลงที่เขาเล่นนิอยากจะฟังต่อด้วยซ้ำ" โจ๊กบ่น
                       "ไม่ได้หรอกผมหึง" เขาพูดก่อนจะออกรถ
          พอถึงบ้านของโจ๊กคิวจูบลาก่อนก่อนที่จะขับรถกลับบ้านของตน หญิงสาวอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วล้มตัวนอนในหัวมีแต่เรื่องของนักเปียโนที่เจอเมื่อกี้ ความจริงแล้วคนๆนั้นหล่อนเคยรู้จัก เขาชื่อ เอก เคยเรียนที่เดียวกัน ตอนแรกก็คบกันแบบเพื่อน ในวันลอยกระทงความสัมพันธ์ของทั้งคู่ได้เปลี่ยนไปเพราะเอกอยู่ๆเข้าสารภาพรัก
ประจวบกับที่ตอนนั้นไม่มีใครก็เลยตอบตกลงไป  ไม่รู้ว่าไปรักจริงๆจังๆตอนไหนวันเวลาในช่วงนั้นเป็นอะไรที่มีความสุขมาก
         เอกเป็นรักครั้งแรกของโจ๊ก ไม่เคยทำอะไรผิดต่อโจ๊กสักเรื่อง แต่มีบางที่จะทะเลาะงอนกัน แต่สาเหตุก็มีแต่เรื่องที่เขาชอบขี่รถซิ่ง  ชอบทำให้เป็นห่วง เวลาบ่นก็ชอบหัวเราะเป็นประจำ ทางบ้านของหญิงสาวเข้มงวดในเรื่องต่างๆชองหญิงสาวมาก แต่หล่อนก็หาทางแวบมาหาเขาตลอด วันเวลาของตลอด5เดือนมันผ่านไปไว เผลอแปปเดียวเรียนจบซะแหละ
          โจ๊กตั้งใจจะเอาเวลาที่ว่างไปอยู่กับเอกในนานที่สุด แต่แล้วความหวังก็พังทลาย พ่อบอกว่าได้เตรียมตั๋วเครื่องบินไว้ให้หล่อนไปเรียนที่เมืองนอกเรียบร้อยแล้ว  และจะต้องขึ้นเครื่องในวันพรุ่งนี้ ไม่มีเวลาแม้แต่จะร่ำลากันเธอไปทั้งน้ำตาไปเรียนที่นั้นนานถึง5-6ปี พอกลับมาถึงก็โดนแม่บังคับให้ทำความรู้จักกับลุกชายของเพื่อนแม่นั้นก็คือคิว
         
            แม่ต้องการให้หล่อนได้แต่งงานกับลูกของเพื่อน ถึงโจกจะไม่เคยลืมเอกแต่ก็ต้องตัดใจเพราะไม่อาจจะมีอิสระตามใจตัวเองได้และอีกอย่าง  นานป่านนี้แล้วเอกคงจะมีคนใหม่แล้ว หญิงสาวเลิกคิดและตันสินใจนอนดีกว่าพรุ่งนี้ค่อยไปหาเอก วันรุ่งขึ้นโจ๊กตั้งหน้าตั้งตารอพลบค่ำ พอได้เวลาหญิงสาวรีบตั้งแต่ออกไปหาเอก
พอถึงภัคตาคารเห็นชายหนุ่มยืนดูดบุหรี่อยู่ 
                    "ไม่ยักรู้แหะว่านายดูดบุหรี่" โจ๊กทัก
                    "หวัดดีคุณผุ้หญิงคืนนี้จะมาชมการแสดงของผมอีกเหรอ" อีกฝ่ายถามแบบไม่มองเจ้าตัว
                    "สบายดีไหม" หญิงสาวถาม 
                    "ก็สบายดี แล้วทำไมเมื่อคืนถึงบอกว่าไม่รู้จักกันละ" 
                    "ก็นะ ไม่ทันตั้งตัวเลยนี้" โจ๊กตอบยิ้มๆ
                    "ใกล้เวลาเล่นแล้วละไปด้วยกันไหม" เอกพูดแล้วโยนก้นบุหรี่ทิ้งท้องล่อง โจ๊กพยักหน้าแล้วเดินเข้าไปพร้อมกัน   
                    "ไม่อยากจะชมหรอกนะแต่เล่นได้ดีจริงๆ" โจ๊กชมขณะที่เอกเดินมาหาที่โต๊ะ 
                    "ไปข้างนอกกัน" เอกกระซิบแล้วรอหญิงสาวเช้คบิล 
                    "นี่โจ๊ก ขอจูบได้ไหม" เอกหันไปถามโจ๊กที่เดินตามข้างหลัง 
                   "แหมๆเจอกันแปปเดียวจะจูบเลยหรอ" 
                   "เจ้าหน้าจืดนั้นมันหวงหรอไง" เอกจับมือโจ๊กไว้แล้วค่อยๆโมคิเข้าไปจูบ หลังจากนั้นชายหนุ่มพาโจ๊กไปเที่ยวที่บ้านเขา
          ทุกอย่างยังดูเหมือนเดิมแต่ที่เปลี่ยนไปก็คือที่ห้องเขาเมื่อก่อนจะมีแต่รูปรถ  แต่ตอนนี้มีแต่รูปของหญิงสาวเต็มไปหมด  เอกหยิบสมุดโน๊ตที่เขาเขียนถึงหญิงสาวตอนที่ไม่อยู่  โจ๊กน้ำตาเอ่อล้นทันที
                    "เรากลับมาเหมือนเดิมนะ" โจ๊กหันไปคล้ายจะไปพูดอะไรแต่ไม่ทันพูดเอกก็พูดซะก่อน 
                    "โจ๊กเรามาทวนความหลังกัน" เอกจูบโจ๊กอีกครั้งแล้วเอื้อมมือไปปิดไฟ
           ตอนเช้าเอกตื่นขึ้นมาพบโน๊ตเขียนไว้ว่า 
                  "คืนนี้เจอกัน"
เมื่อถึงเวลาโจ๊กไปตามที่นัดไว้ ตอนแรกเธอตั้งใจจะบอกเอกว่าสิ่งที่เอกต้องการนะเป็นไปไม่ได้หรอก หล่อนไม่สามารถจะฝืนคำสั่งบุพการีได้ แต่พอได้พบกันจริงๆกับพูดไม่ออก การที่ได้เจอกับเอกเป็นสิ่งที่ต้องการมากที่สุด
หญิงสาวเกิดอาการไม่อยากจากคนที่ตนรักเดี๋ยวนี้ ยังต้องการเวลาอีกซักหน่อย ความสัมพันธ์ของทั้งคู่กลับมาเป็นอย่างเดิมอีกครั้งแหละดูเหมือนจะเจริญเติบโตมากกว่าเมื่อก่อนมากขึ้นด้วย
         ทางด้านคิวก็เริ่มรู้สึกถึงความเปลี่ยนไปของหญิงสาวแม้เจ้าตัวไม่รับก็ก็รู้ว่า โจ๊กไม่ได้สนใจตนเหมือนก่อน
โจ๊กไปถามพ่อแม่ว่ายกเลิกการหมั้นของตนกับคิวได้ไหม  แม่เอะอะโวยวายยกใหญ่ว่าไม่ได้ลูกเดียวซึ่งหญิงสาวไม่อาจจะเถียงแม่แต่นิดเดียว  หญิงสาวทุกข์ใจหนักถ้าไม่ได้พบกับเอกก็คงจะปฏิบัติตามคำสั่งแน่นอนแต่ เมื่อได้พบกับสิ่งที่ปรารถนาไว้นานแสนนานแล้ว ถ้าต้องแยกกันยากนักที่จะทำใจไหว รักเอกก็รักแต่พ่อแม่ก็สำคัญ วันเวลาให้ตัดสินเหลือไม่ถึงเดือนใกล้งานแต่งเข้าทุกที
          ความอึดอัดของคน3คนไม่ว่า คิว ที่ไม่ยอมเสียโจ๊กไปแน่นอน เอก แม้จะยอมเป็นฝ่ายไปแต่โจ๊กไม่ยอมให้ไป และโจ๊ก ที่เลือกไม่ได้ระหว่างคนรักกับพ่อแม่ แต่แล้วคิวก็มั่นใจว่าจะได้แต่งกับโจ๊กแน่เพราะอยู่ๆโจ๊กชวนตนไปซื้อแหวน เลือกเสื้อผ้า เวลาเหลืออีกอาทิตย์กว่าๆ   โจ๊กอ้อนคิวขอไปเที่ยวคนเดียวจนคิวใจอ่อน ได้โอกาสโจ๊กไปหาเอกทันที เมื่อพบกันโจ๊กแทบกระโดดกอดเอกน้ำตาไหลเป็นทาง ทั้งคู่เข้าไปคุยในบ้านของชายหนุ่ม
                       "นี่เอก โจ๊กคิดได้แล้วว่าจะทำยังไง แต่บอกเอกไม่ได้น๊า" หญิงสาวพูดดูหงอยๆแต่เอกไม่ได้ซักไซ้อะไรมาก ทั้งคู่พยายามใช้เวลาที่เหลือให้คุ้มที่สุด พอถึงวันงานทางบ้านโจ๊กจัดงานใหญ่โต เอกไม่ได้ไปเพราะถ้าไปตนต้องทนไม่ได้แน่นอนที่จะตนเห็นคนที่รักไปแต่งกะคนอื่น  แต่ก็ให้เพื่อนไปดูแทนว่ามีอะไรเกิดขึ้นบ้างให้โทรบอกด้วย  เวลาการรอโทรศัพท์นานแสนนานก็ได้สิ้นสุดลง  เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นเอกพุ่งตัวรับทันที
                       "ว่าไงวะ" เอกพูด
                       "เจ้าสาวยังไม่ลงมาจากห้องแต่งตัวเลยวะ" เอกรู้สึกโล่งใจที่งานยังไม่เริ่มแต่ดีใจได้ไม่นานก็
                       "ไอ้เอก เวรละเห็นเขาอุ้มเจ้าสาวลงมาเว้ย เห็นเขาโวยวายว่ากินน้ำยาล้างห้องน้ำฆ่าตัวตายน้ำลายฟูมปากเลยกำลังจะไปส่งโรงบาล" โจ๊กฆ่าตัวตายคำนี้เล่นเอาเอกสะดุ้ง เอกรีบถามชื่อโรงพยาบาลแล้วขึ้นรถมอเตอร์ไซของตนซิ่งไปเต็มที่
ด้วยความว่ารีบร้อนไม่ทันมองรถเก๋งคันนึงอัดเข้าด้านข้าง เอกปลิวหมุนกลางอากาศก่อนจะกระแทกลงพื้นแล้วไถลไปตามแรง
           ทางด้านโจ๊กหมอกำลังพยายามล้างท้องอยู่ แต่อยู่ๆหัวใจหยุดเต้นหมอรีบปั๊มหัวใจ ยื้อชีวิตของหญิงสาวเต็มที่    ในหัวเอกมีแต่เรื่องของโจ๊ก ดวงตาเหมือนพร่ามัวแต่ทำไมเห็นโจ๊กยืนอยู่ข้างหน้าไม่ได้อยู่ที่โรงบาลเหรอ
                      "เอกจ๋าไปกับโจ๊กนะ ไปที่ๆไม่มีใครบังคับเราได้ไง" ภาพโจ๊กที่อยู่ตรงหน้ายืนมือมาให้พร้อมรอยยิ้มเอกพยายามเอื้อมมือไปหาเหมือนจะสัมผัสได้ แต่พอมือทั้งคู่แตะกันเอกรู้สึกเหมือนตัวโล่งเบาสบายไม่เจ็บอีกแล้ว
จึงลุกขึ้น เอกหันหันไปมองร่างที่โชกเลือดของตนที่ยังกองอยู่ที่เดิม เหมือนยังอาลัยในชีวิต โจ๊กจึงถาม
                       "เอกพร้อมจะไปกับโจ๊กไหม"
                       "แล้วไมโจ๊กอยู่ที่นี้ละ" เอกสงสัย
                       "ก็มันหมดเวลาของโจ๊กแล้วเราไปกันนะ" โจ๊กพูดยิ้มๆ เอกพยักหน้า
วิญญาณทั้ง2คนก็จูงมือกันเดินไปข้างหน้าไปยังที่ๆไม่มีใครจะขวางความทั้ง2คนได้อีกแล้ว