ลำดับตอนที่ #19
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : CB:18
ด้วยความห่าวของผมเองที่เป็นต้นเหตุให้ผมปวดหัวในเช้าวันนี้!!!
แต่แทนที่ร่างกายจะได้พักผ่อนเอาแรงแต่ผมก็ต้องลากสังขารของตัวเองให้มาสอบไฟนอลของเทอมหนึ่ง ฮืออ หนังสงหนังสือก็ไม่ได้อ่าน เรียนก็ไม่ค่อยได้เข้าแล้วในอีกครึ่งชั่วโมงข้างหน้าผมจะเอาความรู้อะไรไปสอบวะ และไม่ต้องถามว่าเหลืออีกตั้งครึ่งชั่วโมงทำไมผมไม่อ่านหนังสือนั้นก็เพราะว่าผมไม่ได้เอาอะไรออกมาเลยดินสอยางลบปากกานี่ก็ยืมๆเพื่อนมาทั้งนั้น อะไรจะแย่ขนาดนี้พระเจ้าช่วยกล้วยปิ้งกูไม่ชอบกิน กระซิกก
"คยองซูวววว"ผมลากเสียงยาวเรียกชื่อเพื่อนร่างบางข้างๆที่แทบจะเอาหน้ามุดหนังสือเข้าไปอยู่แล้ว
"อะไรสัส เก่งแล้วก็หุบปากไปกูจะอ่านไม่อ่านก็เงียบ"อะไรของมันวะนี่ผมยังไม่ได้พูดอะไรออกไปเลยเอ๊าะ เปลี่ยนคนคุยด้วยก็ได้ ชิ้
"ลูลู่"ผมหันหน้าไปอีกฝั่งเพื่อเปลี่ยนเป้าหมายคนคุย
"แบคลู่จะอ่านหนังสือ"เอิ้บบ กูเปลี่ยนไปหาอาเทาก็ได้จ๊ะเขาไม่ใจร้ายกับกูเหมือนพวกมมึงง แต่ดูเหมือนมันจะรู้ตัวมันก็เลยลุกขึ้นไปนั่งที่อื่นพร้อมกับฉุดกระชากลากถูพี่ซูโฮไปด้วย
โฮโห ดูมันคับดูมันทำมีแฟนแล้วเพื่อนอย่างกูเป็นเศษฝุ่นเชียว ก็ได้ๆไม่ง้อเพื่อนอย่างพวกมันก็ได้ พอผมคิดได้อย่างนั้นผมก็ลุกขึ้นย้ายตัวเองไปนั่งข้างร่างสูงโปร่งที่มีนามว่าปาร์ค ชานยอล ทันทีที่ผมนั่งลงข้างร้างสูงผมก็ทิ้งหัวตัวเองไปซบที่ไหล่แกร่งของชานยอลทันทีพร้อมกับหลับตาลง อะไรคับก็คนมันง่วงหนิ
"เป็นอะไร"เจ้าของไหล่ที่ผมซบอยู่ถามขึ้น
"ปวดหัวอ่ะ"ผมตอบเสียงอู้อี้ออกไปเพราะหน้าของผมซบอยู่กับไหล่แกร่งนั้น
"เฮ้อ ก็เล่นดื่มไปเยอะขนาดนั้้นตื่นมาสอบได้ก็บุญแล้วนะมึงอ่ะ ทีหลังกูไม่ให้ไปแดกอีกแล้วนะถ้าจะเป็นแบบนี้จะดื่มอะไรก็หัดให้มันมีลิมิตบ้างอย่าให้มันเกินไป"แต่แทนที่จะได้คำปลอบโยนแต่กลับต้องมาได้คำบ่นแทน ยาวด้วยนะประเด็น ผมเงยหน้าขึ้นมามองคนขี้บ่นและพูดประโยคที่ไม่คิดว่าจะได้รับความสนใจเยอะขนาดนั้นออกไป
"แบคให้มาเป็นผัวไม่ใช่ให้มาเป็นพ่อนะคับคุณชานยอล"ทุกคนที่นั่งอยู่ในระยะที่ได้ยินคำพูดของผมเงยหน้าออกมาจากหนังสือที่กำลังอ่านอยู่ขึ้นมามองผมอย่างพร้อมเพียง
เป๊าะ
"ก็พ่อมึงไม่ได้มาเห็นมึงเป็นแบบนี้นี่ ผัวอย่างกูที่เห็นก็ต้องทำหน้าที่แทนสิ"ทำไมก่อนพูดต้องดีดหน้าผากกันด้วยวะ
"มันเจ็บนะคับ"พูดไปมือก็ลูบหน้าผากบริเวณที่โดนร่างสูงดีดไป
"อย่ามางอน"แหม ไม่โดนเองจะไปรู้อะไรล่ะแล้วก่อนหน้านั่นไม่ได้บอกก่อนรึไงว่าปวดหัว
"ผมไปสอบก่อนนะคับ"ผมพูดจบก็ลุกขึ้นเดินไปลากคอคยองซูตรงไปยังตึกที่ใช้สอบทันทีโดยที่ไม่สนใจเสียงคนที่กำลังเรียกชื่อผมอยู่แม้แต่เสียงคยองซูที่กำลังคัดค้านที่จะไปพร้อมผม เพราะนี่ยังเหลือเวลาอีกตั้งสิบนาทีและห้องสอบของผมก็อยู่แค่ตึกใกล้ๆแถมยังแค่ชั้นสองอีกด้วย
ระหว่างทางที่เดินไปคยองซูมันก็โวยวายใส่ผมอยู่นั้นแหละว่าลากมันมาทำไมตอนนี้ไม่เห็นหรอว่าอ่านหนังสืออยู่แล้วก็ประมาณโกธรอะไรชานยอลเมื่อกี้ก็เห็นดีๆกันอยู่เลยถามอยู่นั้นแหละจนกระทั้งผมต้องบอกให้มันอ่านหนังสือไปมันถึงจะเงียบแล้วกลับไปก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือต่อ
และแล้วในที่สุดดด ในที่สุดดดดด การสอบวันนี้ก็เสร็จสิ้นล้าวววววดีใจชรุง หิวก็หิวง่วงก็ง่วงนี่ยังคิดอยู่เลยนะว่าจะกลับห้องก่อนหรือจะไปกินข้าวก่อน
แต่ความคิดผมก็ต้องหยุดชะงักเมื่อสายตาผมไปปะทะเข้ากับร่างเล็กบางที่ผมคุ้นเคยที่กำลังจ้องมองผมเหมือนมีเรื่องอยากจะคุยด้วยแต่จะให้ทำยังไงล่ะ จะให้ผมเดินเข้าไปทักเลยหรอนั้นใช่นิสัยผมหรอก็ไม่และอีกอย่างชานยอลเขาส่งไลน์บอกจะมารับผมเองด้วย ถ้าผมเดินไปคุยกับน้องเขาแล้วร่างสูงมาเจอก็ซวยอีกแหละ เพราะงั้นผมจะทำเป็นไม่เห็นล่ะกันเน้อะ
แล้วการที่ผมสบตากับน้องเขาแล้วแล้วทำเป็นไม่เห็นนี่มันยากนะแย่ด้วยเพราะผมกำลังเดินผ่านน้องไปอย่างคนไม่รู้จักกันแค่ยิ้มยังไงยิ้มให้เลยคิดดูดิ แต่จะให้ทำไงได้ล่ะเน้อะก็ผมไม่อยากคุยจริงๆนี่แต่น้องเขาอาจจะไม่รู้ไงก็เลยทำแบบนี้
"พี่แบคฮยอนคะ"เพราะว่าน้องเขาเรียกชื่อผมขึ้นมาพร้อมกับคว้าแขนไว้ให้หันไปหาน้องเขา
นี่น้องเขารู้รึเปล่าเนี้ยว่าทำแบบนี้แล้วผมจะเดือดร้อน
"จะกลับมั๊ยห้อง"คิดยังไม่ทันจบเลยก็มีเสียงทุ้มดังมาจากทิศทางที่ผมกำลังจะเดินไป แต่พอร่างสูงพูดจบก็เดินกลับไปเลย อ่าวซวยแล้วไงกู งอนไปนู้นน
"กลับคับกลับ พี่ขอตัวก่อนนะคับ"ประโยคหลังผมหันไปบอกน้องเขาพร้อมกับค่อยๆแกะมือน้องออกจากแขนของผม
"แต่ว่าพี่แบคฮยอนคะ"แต่ว่าร่างบางข้างๆยังพยายามที่จะคุยกับผมแต่ณตอนนี้ผมคงไม่ว่างมาคุยกับเขาหรอกแต่ถึงจะว่างก็เถอะผมก็คงไม่คุยหรอกเดี๋ยวงานเข้าจะซวยเอา
"พี่ไม่ว่างจริงๆคับ ขอตัวนะ"ผมผละออกมาทันทีที่พูดจบ ตอนนี้ผมไม่สนใครหน้าไหนทั้งนั้นแหละ อะไรวะเรื่องเก่ายังไม่เคลียร์เลยทำไมมันมีเรื่องใหม่เข้ามาเรื่อยๆนี่ใช่ปีชงผมป้าววะเนี้ย
ตอนนี้ร่างกายของผมได้นั่งประจำที่นั้นก็คือที่ข้างๆคนขับที่มีร่างสูงนั่งนิ่งไม่พูดไม่จาอยู่ตอนนี้นั้นเอง ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมอาจจะไม่เคยแคร์อะไรเลยไงแต่ตอนนี้มันไม่ใช่เพราะผมได้เปลี่ยนไปแล้วเมื่อครั้งที่ผมเคยเกือบเสียร่างสูงข้างๆนี้ไปเพราะเกมส์บ้าๆบอๆนั้นแหละ เมื่อครั้งที่ผมยังไม่รู้ใจตัวเองว่าจริงๆแล้วชานยอลสำคัญกับผมแค่ไหน เขาเป็นคนแรกของผมในหลายๆเรื่องไม่ว่าจะงี่เง่าทำตัวแบ้วแทนตัวเองด้วยชื่อ ใจเต้นไม่เป็นส่ำเวลาที่เขาเข้ามาใกล้หรือทำตัวน่ารักไม่เว้นแม้กระทั้งมีอะไรกับผู้ชายแบบที่ผมเป็นคนถูกกระทำเองอีกด้วย ก็ยอมให้ขนาดนี้จะไม่ให้แคร์ได้ยังไง
"มันไม่มีเลยจริงๆนะคับ"ผมพูดขึ้นมาเอาโต้งๆกลางความเงียบเสตาไปมองข้างนอกกระจกอย่างไม่รู้จะเอาสายตาไปวางไว้ตรงไหน
"เรื่องไร"เสียงหวนเหลือเกินพ่อคุณทูลหัวของบ่าว
"ก็เรื่องน้องเขานั้นแหละ"ผมพูดเสียงแผ่วแต่เขาก็ยังได้ยินเพราะในรถตอนนี้มันเงียบมากจนได้ยินแค่เสียงลมหายซะด้วยซ้ำ
"น้องไหนชื่อไร"ทำไมร่างสูงต้องชอบถามลองเชิงผมด้วยเนี้ยตัวเองก็เห็นอยู่แท้ๆยังจะถามแบบนี้อยู่อีก
"ก็ไม่รู้สิคับ แบคก็จำไม่ได้เหมือนกัน"ผมตอบในสิ่งที่ตรงกันข้ามกับที่ผมคิดโดยสิ้นเชิงเพราะผมจำน้องเขาได้ทุกระเบียบนิ้วเพราะมีไม่บ่อยนักที่ผมจะเจอคู่นอนที่ถูกใจและน้องเขาก็เป็นคนๆนั้นคนที่ผมถูกใจ น้องปาร์ค โบยองคนนั้นนั้นแหละ
"ก็มึงมันมั่วไปหมดไง"ผมหันควับไปหาชานยอลอย่างไม่สบอารมณ์นัก ถึงผมจะทำจริงๆอย่างที่เขาพูดก็เถอะแต่ก็ใช่ว่าเขาจะมาว่าผมแบบนี้ได้นะ แล้วผมก็เลิกนิสัยนี่มาพักนึงแล้วนะ
"ผมก็เลิกไปแล้วนี่ จะอะไรอีกคับ"ผมบอกเสียงฉุนๆอย่างเกฺบอารมณ์ไว้ไม่อยู่
"ถ้าเลิกแล้วน้องเขาจะมาวุ่นวายกับมึงทำไม"เสียงร่างสูงเองก็เริ่มใส่อารมณ์แล้วเช่นกัน
"อ่าว ผมจะไปรู้ได้ยังไงล่ะคับแต่ถ้าอยากรู้พรุ่งนี้ผมไปถามน้องให้แล้วกันพอจะจำหน้าได้อยู่นะ"ผมไม่ได้ประชดนะนี่พูดจริงงง
"อย่ามาประชดกู กูไม่ชอบ!"เขาขึ้นเสียงใส่จนผมตกใจเพราะนอกจากอารมณ์เสียแล้วก็เหมือนจะเอาไปลงกับคัดเร่งที่เหยียบอยู่อีกด้วย แต่ผมก็คงตกใจแค่แรกๆแหละเพราะแค่เพิ่มความเร็วของรถจะไปทำให้นักแข่งรถอย่างผมกลัวได้ยังไง
"ผมก็ไม่ชอบ!"ผมตอบกลับไปเสียงดังพอๆกันกับเขา
"แบคฮยอนอย่ามาเถียง!"เสียงของเขาดังขึ้นกว่าเดิมจนอารมณ์ของผมเริ่งสูงขึ้นตาม
"คุุณชานยอลนั้นแหละคับที่อย่ามาเถียงผม"ผมพูดกลับไปเสียงดังไม่แพ้กัน ผมยอมเขาทุกอย่างก็จริงแต่มันก็ไม่ใช่เรื่องที่ผมไม่ผิดอะไรเลยแบบนี้แล้วเอาข้อหามายัดเหยียดให้ผมเป็นคนผิด
เอี๊ยดดดด
รถที่ผมนั่งมาถูกจอดกระทันหันแต่ใช่ว่าถึงคอนโดแล้วจึงจอดแต่เป็นการจอดกระทันหันที่ข้างทางแทน เขาหันหน้ามามองผมด้วยสายตาไม่เป็นมิตรเลยสักนิด ร่างสูงดูโมโหมากๆอย่างที่ไม่เคยเป็นทั้งๆที่เรื่องที่เราทะเลาะกันมันก็เล็กแค่เนี้ย
"ทำไมคับ คุณจะจอดทำไม"ผมขมวดคิ้วถามเขาอย่างสงสัยในสิ่งที่เขาทำอยู่
"คุยกันให้รู้เรื่องก่อน"เสียงร่างสูงแผ่วลง เหมือนกับว่าเขากำลังสะกดอารมณ์ทั้งหมดเอาไว้ข้างในอย่างเห็นได้ชัด
"คับ"ผมที่ไม่รู้จะพูดอะไรก็คงได้แค่ขานรับไปแค่นั้น
"กูแม่งไม่อยากทะเลาะกับมึงเลย ให้ตายเหอะ"เขาเหยิบตัวเข้ามานิดนึงเพื่อที่จะให้มือของเขาเข้ามาคว้ามือของผมไปกอบกุมไว้ที่ตักของเขา
"ก็คุณเริ่มก่อนทั้งนั้น"ผมตอบไปเสียงอ่อนเพราะไม่อยากทะเลาะ
"กูขอโทษที่กูหึงมึงมากไปหน่อย"โอโห กะจะอ่อนลงก็หักดิบกันแบบนี้เลยหรอวะ
"ผมก็ต้องขอโทษด้วยที่ทำตัวไม่น่าไว้ใจ"ประโยคอาจจะฟังดูประชดแต่มันคือความในใจผมตอนนี้จริงๆ
"อืม มึงก็ต้องเข้าใจกูด้วยนะว่าอดีตมึงเป็นยังไง กูอาจจะไว้ใจมึงมากก็จริงแต่ก็ใช่ว่ากูจะไม่เผื่อใจไว้เลยและถึงกูจะไว้ใจมึงแต่ก็ใช่ว่ากูจะต้องไว้ใจคนอื่นด้วยมั๊ยล่ะ กูก็แค่กลัวว่าคนอื่นจะทำให้มึงเปลี่ยนไปและเปลี่ยนใจไปจากกู"คำพูดทั้งหมดของชานยอลมันทำให้ผมนิ่งอึ้งไปกับความจริงทั้งหมดที่ออกมาจากปากร่างสูงเอง นี่หรอกหรอเหตุผลในเรื่องที่เราทะเลาะกันและผมก็ยังเห็นว่ามันเป็นเรื่องเล็กๆอีกต่างหาก
"ผมไม่รู้ว่าข้างหน้ามันจะเป็นยังไง แต่ผมจะพยายามไม่ทำให้มันพังไปหรอกนะ"ผมเอ่ยออกไปพร้อมรอบยิ้มบางๆที่ริมฝีปากบาง
"กูก็เหมือนกัน ที่ทำไปทั้งหมดในวันนี้เพราะกูห่วงกูหวงนั้นแหละ และต่อไปนี้มึงก็ต้องชินด้วยเพราะกูจะต้องเป็นแบบนี้อีกแน่ๆถ้าเห็นมึงอยู่กับคนที่มึงเต๊าะหรือเต๊าะมึง โอเค้?"
"คับ"หลังจากได้รับคำตอบของผมร่างสูงก็ยกยิ้มออกมาอย่างที่ผมไม่ค่อยได้เห็นบ่อยนัก และยกมือข้างที่กอบกุมมือผมอยู๋ขึ้นมาพร้อมกันและบรรจงจรดริมฝีปากลงที่หลังฝามือของผมอย่างอ้อยอิ่ง เสร็จแล้วก็เงยหน้าขึ้นมาสบตาของผมอย่างพยายามสื่อความหมายแต่ผมก็ไม่รู้อยู่ดีว่าจริงๆแล้วร่างสูงคิดยังไงกับผม
"กูไม่อยากทะเลาะกับมึงเรื่องแบบนี้อีกแล้วนะแบค ทำให้กูหน่อยได้มั๊ย"ร่างสูงเอ่ยเสียงแหบพร่าอย่างอ้อนวอน
"งั้นคุณช่วยบอกผมได้มั๊ยว่านอกจากสถานะทางกฎหมายและทางกายแล้ว ด้านความรู้สึกเราเป็นอะไรกัน"
ตอนนี้มาเติมให้จบตอนจ้ะแต่มันอาจจะดูสั้นนะเพราะต้องการให้เป็นแบบนี้อ่ะ
เซย์ฮายยยย หลังจากที่หายไปนานเราก็มาต่อให้นิดหน่อยยแต่เดี๋ยวจะมาแต่งต่อให้เรื่อยๆอย่าพึ่งไปไหนเลยย แล้วก็จะมาขอโทษด้วยที่หายไปนานเพราะนี่พึ่งสอบเสร็จช่วงหยุดยาวช่วงปั่นงานแก้เอ๊าะไม่มีเวลาเลย พอตอนมีก็ดันอยู่ในที่ที่ไม่มีไวฟาย กระซิก แต่ถึงอย่างนั้นก็ผิดอยู่ดีล่ะเน๊าะ
แต่ยังไงก็ คอมเม้นให้ด้วยน้าาาเป็นกำลังใจให้หน่อยย #นี่ก็ไม่ได้แก้คำผิด #ด่าได้แต่อย่าแรงมากกกกก
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น