ลำดับตอนที่ #12
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : CB:12
เช้าวันนี้ก็เป็นอีกวันที่ตื่นมาก็พบว่าไม่ได้นอนอยู่ห้องตัวเองแต่มันก็ดีขึ้นมากอยู่พอสมควรเพราะไม่ได้นอนอยู่ในโรงแรมม่านลูดแต่นอนอยู่ที่คอนโดสุดหรูใจกลางเมืองโดยมีเจ้าของเป็นไอ้จองกุกเพื่อนตัวแสบที่ทำให้จากปัญหาที่มีมากพออยู่แล้วมันยังไปสร้างเพิ่มอีกโอ้ยเจริญเลยเพื่อนกู
ตอนนี้ผมกำลังบึ่งรถมากลับมาที่คอนโดผมอย่างรวดเร็ว ถ้าเร็วกว่านี้ก็ฟาสแปดแล้วคับพูดเลยเห็นมาเร็วอย่างนี้นี่ยังไม่รู้จะพูดอะไรกับร่างสูงเลยคับเมื่อคืนที่เขาโทรมาผมก็ไม่ได้รับ กลัวไงใช่ไร ผมยังจำครั้งที่แล้วที่เราทะเลาะกันแล้วไม่คุยกันได้อยู่เลยโครตของโครตอึดอัดอ่ะ อ่ะถึงหน้าห้องผมล่ะคับตอนนี้ ผมยังทำใจไม่ได้เลยอ้าาา ถึงเร็วไปป้ะวะ เร็วเกินไปทำใจมิทัน เอาวะตายเป็นตายกู
"ชานยอลลล~~"เสียงอ่อนเสียงหวานเชียวนะ อ่อเสียงผมเอง คริคริ
"...."อ้าวห้องแม่งเงียบจังวะ หรือว่ายังไม่ตื่นคิดได้อย่างนั้นผมก็ตรงเข้าไปห้องนอนทันที
"ชานยอลอ้าาา~"ผมเอ่ยเรียกอีกครั้ง ก่อนที่จะทรุดตัวลงไปนั่งข้างร่างสูงที่ตอนนี้กำลังนอนหลับสนิทอยู่ ทำไมที่นอนข้างๆมันบวมๆล่ะ ฟึ่บบบ โอ้ะโออ เค้าไม่อยู่ล่ะสิเลยเอาหมอนข้างมานอนด้วยเนี้ย แหมมม
"คิดว่ากูจะซุกเมียน้อยไว้ไง"เสียงทุ้มดังขึ้นที่ข้างหูผมอย่างงัวเงีย แหมก็ใครมันจะไปรู้ล่ะเน้อะอะไรก็เกิดขึ้นได้อ่ะ ขนาดผมยังเคยเลยยยย
"ป้าวววว"เสียงสูงทำไมมม
"อยู่กับผัวน้อยพอใจแล้วหรอ ถึงกลับมาน่ะ"กะจะไม่ไปอาบน้ำก่อนเลยรึไง ตื่นปึ้บก็เข้าเรื่องเลยนะ อินโทก่อนบ้างก็ได้
"จองกุกเขาแค่แกล้งเล่นเฉยๆเอง"ผมตอบออกไปเสียงแผ่วเบาอย่างรู้ตัวว่าไม่ควรใส่อารมณ์
"อ่ออออ ผัวน้อยชื่อจองกุกสินะ"ยัง ยัง
"เขาเป็นเพื่อนแบคคับ"
"เพื่อน? แล้วไมต้องโพสรูปแบบนั้นแคปชั่นแบบนั้น?"คิ้วของเขาขมวดเป็นปม คือผมก็เข้าใจเขานะคับว่ามันเป็นอะไรที่เชื่อยาก ดูโพสดิดูรูปดิ โหหลักฐานขนาดนั้นแล้วอ่ะ แล้วยิ่งจองกุกเป็นคนที่เขาไม่เคยเห็นไม่เคยรู้จักอีก เหอะ ถ้าเป็นผมคงขอหย่าไปแล้ว ซึ่งเขาก็ยังไม่ทำ?
"ผมไม่รู้ว่าจะพูดยังไงให้คุณเข้าใจ แต่ผมขอให้คุณเชื่อผมได้มั๊ย ได้มั๊ยคับชานยอล"ผมที่ไม่รู้จะทำยังไงก็ได้แต่อ้อนวอนให้เขาเชื่อในตัวผมแค่นั้น และนี่อาจจะเป็นวิธีที่ดีที่สุดแล้วที่จะทำให้เราไม่ต้องทะเลาะกัน
"ขอเวลากูหน่อยได้มั๊ยแบค กูก็ไม่รู้เหมือนกันว่าที่มึงพูดนั้นเป็นเรื่องจริง คนเรามันเคยทำอะไรไว้มันก็อาจจะกลับไปทำอีกครั้งก็ได้ ซึ่งกูก็ไม่แน่ใจว่าคนๆนั้นใช่มึงรึเปล่า"ชานยอลอธิบายยืดยาวแต่ผมก็ไม่คิดน้อยใจเลยสักนิดกับคำตอบของเขาเพราะสิ่งที่เขาพูดมันก็เป็นความจริงทั้งนั้นผมไม่เถียง
"คับ งั้นผมขอตัวกลับบ้านก่อนนะคับ คืนนี้อาจจะไม่กลับ"จบประโยคผมก็ลุกขึ้นยืนทันที รอดูร่างสูงว่าจะพูดอะไรรึเปล่าแต่สรุปแล้วก็ไม่ พอผมเห็นว่าไม่มีอะไรแล้วจึงกลับหลังเดินออกไปจากห้องและคอนโดนี้ทันที
"แบคฮยอนนนนน!!"พอผมก้าวเข้ามาในบ้านก็ต้องยิ้มให้กับภาพที่น่ารักของสามแฝดตัวเล็กที่วิ่งเข้ามาหาและร้องเรียกชื่อผมลั่นบ้าน คิดไม่ผิดจริงๆที่กลับมาบ้านในเวลาแบบนี้
"แหม พอคุณอามานี่ลืมแดดดี๊ไปเลยนะคับ"คนเป็นพ่อเดินตามเด็กทั้งสามออกมา พร้อมกับทำทีเป็นงอนลูกๆของตน
"งื้อออแดดดี๊ไม่งอนน้าา นี่ไงแทฮันก็อยู่นี่ไงฮับบ"พูดเสร็จก็วิ่งไปหาคนเป็นพ่อทันที
"แดดดี๊บอกว่าวันนี้เป็นวันเกิดของแบคฮยอนหยออ"มินกุกที่เกาะขาผมอยู่ข้างซ้ายเงยหน้าขึ้นมาถามเอียงหัวเล็กๆอย่างน่ารัก
"ใช่แล้วคับ ไหนได้เตรียมของขวัญไว้ให้อารึเปล่าา"ผมถามพร้อมกับย่อตัวลงให้อยู่ในระดับเดียวกันกับคนตัวเล็ก
"ม่ายบอกฮับบ"คนตัวเล็กสองคนส่ายหน้าและวิ่งหนีออกไปทางของเล่นของตน แทฮันที่เห็นสองแฝดที่เหลือวิ่งไปแล้วจึงวิ่งตามไปบ้าง
"ว่าไงเรา มาอีกแล้วหรอ"พอเด็กๆไม่อยู่แล้วฮยองก็เดินเข้ามาคุยกับผมทันที
"แหม วันเกิดทั้งทีก็ต้องกลับบ้านหน่อยสิคับ"ใช่ซะที่ไหนล่ะ
"พึ่งคิดได้หรอแบค"ฮยองทำเสียงเรียบแต่ประโยคนี่เหน็บแหนมสิ้นดี
"แล้วป๊ากับม๊ายังไม่กลับหรอคับ"เปลี่ยนเรื่องคุยดีกว่าเน้ออ
"ถ้ากลับก็คงเห็นไปแล้ว"กวนตีน...
"ขอสาระคับ"ขรึมไปดิกู
"ไม่มีกำหนดกลับหน่ะ ไปเที่ยวด้วยเลยไง"สวีทกันอีกล่ะสองสามีภรรยาคู่นี้เนี้ย
"ชีวิตดี๊ดีเน้อะ"ผมทำเสียงเล็กเสียงน้อยออกแนวประชนประชัน
"วันนี้จะจัดปาร์ตี้วันเกิดให้ เอาป้ะ"ผมพยักหน้าอย่างรัวๆ ฮยองจึงพูดต่อทันที "ชวนเพื่อนมาดิ คนเยอะๆสนุกดี จะได้เปิดตัวทายาทตระกูล ยัง ด้วย"่ ผมยิ้มขึ้นมาทันทีที่ได้ยินคนเป็นพี่พูดขึ้นมาอย่างนั้น ฮยองก็ยังคงเป็นฮยองอยู่วันยังค่ำเป็นคนที่ทำทุกอย่างเพื่อผม คนที่รู้ใจผมที่สุด
ผมที่ได้รับคำสั่งอย่างนั้นก็รีบโทรหาเพื่อนๆทุกคนทันทีตั้งแต่เพื่อนที่มหาลัยยันเพื่อนที่สนามแข่งรถสายเถื่อนของผมนั้นเอง คงจะถึงเวลาแล้วสินะที่พวกแม่งต้องรู้จักกันให้หมด แล้วผมก็ไม่ลืมที่จะโทรชวนชานยอลมาด้วย ไม่อยากให้มีเรื่องเข้าใจผิดอีกล่ะเหนื่อย โอ้ะแล้วนี่ก็ใกล้จะถึงเวลาปาร์ตี้แล้วด้วย เยเฮทท มากคับ ผมเห็นอย่างนั้นจึงรีบลุกขึ้นอาบน้ำแต่งตัว ฉีดน้ำหอมให้ฟรุ้งฟริ้งไปทั่วร่าง ฟุ้งเฉยๆก็พอมั๊ยล่ะกู คือวันเกิดไงไม่หล่อไม่ได้หรอกงานนี้ถึงจะไม่ได้โทรชวนผู้หญิงมาด้วยก็เถอะ ก็เผื่อไว้ก่อนไงเผื่อมีเพื่อนคนไหนชวนมาสักคน ผมก็จะได้....ไม่เสียภาพลักษณ์ไงละจ้าาาา คริคริ ความคิดกูนี่ชักจะตุ๊ดแต๋วเกินไปล่ะสัส
ผมเดินลงมาอย่างรีบเร่งแต่ก็ต้องพบกับความว่างเปล่า คือไม่มีใครอยู่สักคนเลยอ่ะไหงเป็นงี้อ่ะอุตส่าบอกให้มาหนึ่งทุ่มนี่กูก็ว่ากูลงมาทุ่มเกือบครึ่งแล้วนะกูมาสายแล้วนะพวกเหี้ยย จะว่าเซอร์ไพร์ซก็ไม่น่าจะใช่เพราะพวกมันหรือฮยองไม่เคยเซอร์ไพร์ซผมเลย ถึงจะเป็นเพื่อนผมแต่ก็คงไม่ใช่หรอกเพราะพวกแม่งไม่น่าจะลงทุนอะไรขนาดนั้น แต่เอ้ะ..!!!
ปั้งงงงงง
ไม่รอให้ผมได้คิดอะไรได้มากไปกว่านั้น ทุกอย่างก็เฉลยให้หมดเมื่อขาของผมพาตัวเองมาถึงบันไดขั้นสุดท้ายที่ต่ำที่สุดก็มีเสียงดังของพุกระดาษที่ผมไม่คิดว่าจะมีมันในวันนี้ได้ พร้อมกับไฟที่ดับลงและมีเสียงร้องเพลงอวยพรวันเกิดจากกลุ่มคนที่ผมชวนมางานวันเกิดวันนี้ แสงไฟจากเทียนเล่มเล็กที่ปักไว้ตรงหน้าเค้กวันเกิดที่มีชื่อผมอยู่ แต่สิ่งที่ทำให้ผมตกใจที่สุดก็คือคนถือเค้กก้อนนี้ก้อนที่อยู่ตรงหน้าของผม ก้อนที่มีเค้กรสที่ผมชอบ ก้อนที่ถูกเขียนข้างหน้าว่า
HBD แบคฮยอน ดีกันเถอะนะ
ผมก้มหน้าลงไปพร้อมกับอธิษฐาน เสร็จแล้วก็เป่าเทียนจนดับให้หมดหลังจากนั้นไฟทุกดวงก็ถูกเปิดขึ้นทำให้ผมได้เห็นหน้าเพื่อนๆทุดคนอย่างชัดเจน
"มีความสุขมากๆนะเว้ย"พวกมันประสานเเสียงขึ้นมาพร้อมกัน ผมระบายยิ้มออกมานิดๆ
"ขอให้มึงมีความสุขมากๆ ร่างกายแข่งแรงและไม่หนีกูไปไหน สุดท้ายขอให้เราคืนดีกันนะ"ผมนิ่งอึ้งไปกับคำอวยพรวันเกิดของร่างสูงที่มีนามว่าชานยอล ผมไม่คิดว่าเขาจะกล้าพูดอะไรอย่างนีต่อหน้าคนเยอะๆ งื้อออ เขินเว้ยกู>////<
"ฮิ้วววๆๆ"เสียงแซวดังขึ้นทันทีเมื่อชานยอลพูดจบ ผมหันหน้าไปมองค้อนส่งไปให้ชานยอลแต่ที่ได้รับมาก็มีเพียงแค่รอยยิ้มกว้างที่เห็นฟับครบทุกซี่ของร่างสูงแทน ฮื้ออ ยิ้มอะไรเบอร์นั้นนน
"นี่กูทำเองเลยนะเนี้ย รู้มั๊ยว่ามันอยากแค่ไหน"ร่างสูงที่ลากผมมานั่งที่เก้าอี้เสร็จเรียบร้อยก็พูดประโยคที่ผมตกใจนี้ขึ้นมา ห้ะ!!ทำเอง????
"หื้มมม?"
"นี่มึงไม่เชื่อกูหรอ นี่กูทำเองจริงๆนะ"เหมือนเด็กที่พูดแล้วผู้ใหญ่ไม่เชื่อเลยล่ะคับ เขาตอนนี้น่ะ แต่ก็คงเป็นอย่างนั้นที่ทำให้ท่าทางตอนนี้เขาดูน่ารักผมจึงอดที่จะขำขึ้นมาไม่ได้จริง
"แบคฮยอนนน"ก่อนที่ร่างสูงจะพูดอะไรออกมาก็ต้องชะงักแล้วหันไปมองร่างเล็กสามร่างที่กำลังวิ่งตรงเข้ามาทางเราที่นั่งกันอยู่
"ว่าไงคับ"
"พวกเรามีของขวัญจะให้ฮับบ"แทฮันที่เป็นพี่คนโตเอ่ยขึ้นและมีการพยักหน้าของอีกสองแฝดที่เหลือสมทบกัน
"หื้มม มีด้วยหรอไหนล่ะคับตัวเล็ก"ผมแกล้งเลิกคิ้วถามถามอย่างสงสัยสุดขีด
"นี่งายๆ"มินกุกชูกล่องของขวัญเล็กๆขึ้นมากลางอากาศตรงหน้าผม
"พวกเรารวมเงินกานซื้อเลยน้าาา"มันเซพูดออกมาอย่างอวดๆและยิ้มออกมาอย่างเขินอาย
"ว้าวว คุณอาจะเก็บไว้อย่างดีเลยคับ"ผมดึงร่างเล็กเข้ามาหอมแก้มเรียงคนอย่างหมั่นเคี้ยว หยอกล้อกันสักแป๊บก็ได้เวลานอนของเด็กๆ ผมจึงเข้าไปหอมแก้มพร้อมกับบอกฝันดีร่างเล็กเสร็จแล้วสามแฝดก็วิ่งขึ้นบ้านไปพร้อมกับแม่นม
"ขนาดนั้นมึงไม่ขึ้นไปตามเลยล่ะ"ชานยอลที่นั่งเงียบอยู่ตั้งนานก็เอ่ยขึ้น
"ก็แค่หยอกหลานๆเองคับ"
"หรอออ"กับเด็กมึงก็ยังไม่เว้น
"ชานยอลนั้นหลานนะคับ"
"กูเหนียวตัว อยากอาบน้ำ"เขาพูดออกมาลอยๆจบประโยคเขาก็ลุกขึ้นยืนทันทีและเดินตรงดิ่งไปที่บันได
"เดี๋ยวคับ ชานยอล"ผมวิ่งตามไปคว้าแขนร่างสูงไว้
"ห้องมึงอยู่ไหน"เขาถามเสียงเรียบ
"เอ่อ ปีกขวาห้อง.."
"พากูไป"บอกงี้แต่แรกก็จบมั๊ยล่ะบางที ผมเดินนำทางชานยอลไปยังห้องนอนสุดที่รักของผม บอกเลยตั้งแต่ขึ้นมหาลัยมานอกจากแม่บ้านกับตัวผมคนอื่นก็ไม่มีสิทธิเข้าห้องผมได้นอกซะจากผมจะเป็นคนอนุญาต ซึ่งสองสามปีที่ผ่านมาก็ยังไม่อณุญาตให้ใครซักคน ดูลึกลับเน้อะว่ามั๊ยตามที่จริงในห้องก็ไม่มีอะไรเลยนะ ผมยังไม่เข้าใจเลยว่าผมจะหวงอะไรเบอร์นั้น
"เดี๋ยวแบคหาเสื้อผ้ารอ ชานยอลไปอาบเลยคับ อ้ะนี่แปรงสีฟันคับ"ผมยื่นแปรงสีฟันที่ผมเพิ่งไปหยิบมาให้ร่างสูงพร้อมกับผ้าเช็ดตัว ชานยอลก็รับไปและเดินเข้าไปในห้องน้ำทันทีโดยที่ไม่ได้พูดอะไร เป็นอะไรของเขา
พอผมหาเสื้อผ้าตัวใหญ่ที่คิดว่าชานยอลจะใส่ได้แล้วก็ทำการนั่งรอที่โซฟาปลายเตียงพร้อมกับการเล่นเกมส์รอในมือถือเครื่องสวยนั้นแหละคับ รอไม่นานมากร่างสูงก็เปิดประตูห้องน้ำออกมายืนอยู่ที่หน้าโซฟาผมถ้าเดาไม่ผิดก็น่าจะอยู่ในลักษณะที่ว่ามีเพียงแค่ผ้าขนหนูพันไว้แค่ช่วงล่าง
"เสื้อผ้าอยู่บนเตียงนั้นแหละคับ"ถึงปากจะพูดแต่สายตาก็ยังไม่ละออกไปไหนนอกจากหน้าจอสี่เหลี่ยมเล็กที่อยู่ในมือ
"เลิกเล่นก่อน"ไอ้เชี้ยแม่งเบียดกู เอ้ะเมื่อกี้ชานยอลได้พูดอะไรรึเปล่าวะ ฟึ่บ เขาลงมานั่งข้างผมทำไมกัน
"ชานยอลไมไม่ไป..อื้ออ อานออนน"ผมได้แต่ร้องอู้อี้อยู่ในลำคอ เมื่อร่างสูงทำในสิ่งที่ผมไม่คาดคิด เร่างสูงบดเบียดริมฝีปากผมลงมาอย่างรุนแรง เขากดจูบลงมาย้ำๆจนเกิดเสียงจุ๊บดังขึ้นมา ลิ้นสากกวาดต้อนลิ้นผมไปมาอย่างเอาแต่ใจ ผละออกมาเปลี่ยนเป็นดูดดึงเรียวปากของผมเล่นอย่างไม่รู้เบื่อ ผู้ชายเงียบแล้วน่ากลัวอย่างนี้นี่เองง ฮื้อออ (เอ้ะ กูก็ผู้ชายมั๊ยวะ)
"ฮึกก พอก่อน.."พอผละออกมาได้ผมก็รีบหายใจเข้าออกอย่างรุนแรงเพื่อกอบโกยออกซิเจนที่เมื่อกี้ขาดหายไปเยอะ "ชานยอล อ้ะ..หยุดก่อน ดะ...ได้มั๊ย...คะ..คับ"ผมพูดไม่เป็นภาษาเมื่อริมฝีปากที่สุดแสนจะซุกซนของชานยอล เลื่อยต่ำลงมาซุกไซ้ที่ซอกคอของผมพร้อมกับดูดคลึงและเม้มให้เกิดรอยแน่นอน
"แบคฮยอน ขอนะ"คำถามที่เหมือนไม่ต้องการคำตอบของร่างสูง และก็เป็นอีกครั้งที่ริมฝีปากของเราบดเบียดขยี้กันอย่างออกรสออกชาตต่างจากครั้งที่แล้วนิดหน่อยที่ครั้งนี้ไม่ใช่แค่เขาที่เป็นฝ่ายทำเพราะว่าครั้งนี้ผมก็ตอบสนองเขาเป็นอย่างดี ช่วงแรกๆที่เป็นการจูบที่ดุเดือดมีเสียงดังก้องไปหมดก็ได้แปรเปลี่ยนเป็นอ่อนหวานอ่อนละมุนกว่าทุกครั้งที่ผมเคยจูบมา ผมที่ไม่รู้ว่าถูกอุ้มมานอนที่เตียงดีๆตั้งแต่เมื่อไหร่ เพราะปากของเราไม่ล่ะห่างออกจากกันเลยแม้แต่น้อย ลิ้นหนาเกี่ยวกระหวัดกับลิ้นเรียวของผม ดูดดึงเบาๆให้สัมผัสถึงความอ่อนโยนและโหยหาอย่างปิดไม่มิด มือหนาข้างนึงเลื่อนลงมาลูบไล้เอวบางของผมไปทั่วอย่างสะเปะสะปะ ท้องของผมร้อนเสียวขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้ ทุกการกระทำของเขาทำให้ผมโกหกตัวเองไม่ได้ว่า ผมไม่ต้องการมัน
ในที่สุดไรทก็มาอยู่ในที่ที่มีเน็ตซะที มาทีก็นะ อิอิ มาให้จนจบตอนเลยนะเนี้ย
เม้นกันให้ด้วยเน้อออ เม้นทีกำลังใจก็มาอ่ะคริคริ #ไม่ได้ตรวจคำผิดง่ะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น