หวานใจคุณชายมาเฟีย

 หวานใจคุณชายมาเฟีย

( เอเดล คริสเตียน & ซินญอริต้า อาร์มิเทจ )

โดย พิศุทธิ์พชร

สวัสดีค่ะนักอ่านทุกท่าน

เพชรขอบคุณมากนะค้าที่นักอ่านทุกท่านได้สละเวลา

มาอ่านงานเขียนจากนักเขียนมือสมัครเล่นอย่างเพชร

นิยายเรื่องที่เพชรแต่งนี้แต่งขึ้นจากจินตนาการ

ตัวละครที่ปรากฏในเนื้อเรื่องและเหตุการณ์ล้วนเป็นสิ่งที่สมมติขึ้น

ไม่มีเจตนาสร้างความเสื่อมเสียใดใดให้กับบุคคลใดก็ตาม

หากไม่ถูกใจอย่างไรขออภัยมา ณ ที่นี้ค่ะ

เพชรคงดีใจมากหากงานเขียนของเพชรได้สร้างความบันเทิงให้กับนักอ่าน

รบกวนติชมงานเขียนของเพชรได้ตามสบายนะคะ ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยค่ะ ^~^

ขอบคุณค่ะ

ด้วยรัก จาก พิศุทธิ์พชร

สถานะนิยายเรื่องนี้ : อัพบ่อยค่ะ >___<

 

ซินญอริต้า อาร์มิเทจ VS เอเดล คริสเตียน

เอเดล คริสเตียน มาเฟียหนุ่มเจ้าเล่ห์เจ้าของนัยน์ตาสีฟ้าอมเทาชวนหลงใหล ไม่เคยคิดจะมีความรักให้ใครแต่ดันไปต้องตาต้องใจน้องสาวสุดหวงของสามหนุ่มอาร์มิเทจเพียงแค่ได้สบนัยน์ตาหวานใส แผนรักแผนร้ายจึงถูกงัดขึ้นมาเพื่อใช้พิชิตใจสาวน้อยแสนหวาน งานนี้เขาลงทุนใช้ทั้งกลลวงเล่ห์เหลี่ยมสารพัดเพื่อผูกมัดตัวเองไว้กับหญิงสาวคนหนึ่งอย่างที่ไม่เคยคิดจะทำกับใครมาก่อน!

ซินญอริต้า อาร์มิเทจ ผู้ที่สื่อทั้งหลายขนานนามให้ว่า'ราพันเซลผู้เลอโฉมบนหอคอยอาร์มิเทจ' หญิงสาวเจ้าของรอยยิ้มอ่อนหวานผู้จับหัวใจแกร่งกระด้างของมาเฟียหนุ่มตัวร้ายไว้ได้อยู่หมัดตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้สบตา ความใสซื่อของเธออาจจะทำให้เธอตามเขาไม่ทันเพราะสุดท้ายแล้วราพันเซลตัวน้อยต้องตกอยู่ในอุ้งมือของมาเฟียหนุ่มในที่สุด 'มาทำให้รักแล้วจะจากกันไปง่ายๆเหรอคะ!'

'ถ้าหลวมตัวมาเข้าถ้ำเสือก็คงต้องออกไปพร้อมลูกเสือ!'

"คุณจะพาฉันเข้าไปในนี้เหรอคะ"ใบหน้าหวานปรากฏร่องรอยตื่นตระหนก ที่ผ่านมาเอเดลทำให้เธอรู้สึกไว้วางใจมากพอสมควร แม้ว่าช่วงหลังมานี้มาเฟียหนุ่มจะมีท่าทีแปลกๆทำให้หญิงสาวรู้สึกสับสนไม่น้อยเลยก็ตาม

"เผื่อคุณยังไม่รู้ว่าผมกำลังหัดทำอาหาร ผมแค่อยากให้คุณมาช่วยชิม"ลมหายใจหนักๆจึงถูกระบายออกมาอย่างโล่งอกจากปลายจมูกเชิดรั้น คิ้วเรียวสวยขมวดมุ่น ความไม่แน่ใจฉายชัดออกมาทางแววตา เมื่อชายหนุ่มเห็นท่าทางแบบนั้นเขาก็หัวเราะในใจ คนอย่างเอเดล คริสเตียนไม่เคยมีเลยสักครั้งที่เขาจะต้องทำพฤติกรรมราวกับล่อลวงผู้หญิงมาแบบนี้

"คุณเนี่ยนะคะ หัดทำอาหาร"หญิงสาวยังคงตั้งข้อสงสัย

"เฮ้ คุณกำลังดูถูกผมนะคนสวย"ซินญอริต้าหัวเราะคิกเมื่อเอเดลมีสีหน้ายุ่งยากใจ

“ก็ได้ค่ะ ฉันจะไปช่วยชิม”รอยยิ้มหวานถูกจุดขึ้นบนใบหน้าเนียนสวย

‘เดี๋ยวคุณชิมอาหารที่ผมทำเสร็จ ผมจะขอชิมคุณบ้างแล้วกัน!’

 

"คุณให้ฉันเดินกลับเองก็ได้นะคะ ฉันไม่รบกวนคุณหรอก"ร่างบอบบางในเสื้อเชิ้ตตัวยาวถึงขาอ่อนอ้อนวอนเมื่อเอเดล คริสเตียนไม่ยอมปล่อยให้เธอกลับ หลังจากที่ข่มขู่กึ่งบังคับให้เธอไปอาบน้ำ ใส่เสื้อนอนของชายหนุ่มและนอนที่ห้องชุดของเขา

"แต่ตอนนี้คุณกำลังรบกวนผม"

สายตาวิบวับจับจ้องที่ร่างบอบบาง ขายาวของคนร่างสูงตวัดขึ้นไปไขว่ห้าง รอยยิ้มพึงพอใจประดับบนริมฝีปากเมื่อคนตัวเล็กดูกระสับกระส่ายสับสน จากตอนแรกเขาอาจจะดูสุภาพและขี้เล่นแต่ทว่าตอนนี้มันเกินเลยไปจนถึงคำว่าเจ้าเล่ห์ ร้ายกาจกะล่อน และจอมบงการที่สุดเลย!

"คุณก็ให้ฉันกลับสิคะจะได้ไม่รบกวน" ร่างสูงที่นั่งอยู่บนโซฟายืดตัวขึ้นเต็มความสูงก่อนจะตรงเข้าไปอุ้มร่างบอบบางไว้ในอ้อมแขนแข็งแรง ขายาวก้าวตรงไปที่เตียงในขณะที่ร่างเล็กก็ดิ้นไม่หยุด

น้ำเสียงทุ้มจงใจกระซิบอย่างเย้ายวน เอเดลแกล้งพ่นลมหายใจหนักๆใส่ใบหน้าหวานคำพูดของเขาส่งผลให้หญิงสาวนิ่งชะงักไปทันที “ถ้าคุณไม่หยุดดิ้นซะตั้งแต่ตอนนี้คืนนี้คุณได้ดิ้นไม่หยุดแน่”