คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทนำ...จากลา...
พวกเราจะรอด หรือจะตายกันทั้งหมด มีเพียงแค่สองทางเลือกเท่านั้น
เราทั้งคู่ต่างก็รู้อยู่แก่ใจดี ว่าการพาพวกเราที่เหลือซึ่งสภาพสะบักสะบอมกลับไปนั้น ต้องกำจัดศัตรูที่อยู่ตรงหน้านี้ให้หมดเสียก่อน
แต่ทว่าศัตรูซึ่งหวังจะฆ่าพวกเรานั้นมีมากมายกว่าจำนวนพวกเราหลายเท่าเหลือเกิน
“แพสติสเธอคิดว่ายังไง”
“คงจะประมาณ สองต่อสามสิบ…มั้ง”
>>ขอร้องล่ะ กำลังเสริมรีบมาเร็วๆ สิ มาช่วยโทนิคที อย่าให้ศึกครั้งนี้ต้องยืดเยื้อไปมากกว่านี้
“มาพนันกันมั้ยล่ะว่าใครจะกำจัดได้มากกว่ากัน”
>>ฉันจะต้องกำจัดให้ได้มากกว่านาย จะได้ไม่ทำให้นายต้องรับภาระหนักมากเกินไป
“เหมือนเดิมใช่มั้ย ใครชนะขออะไรก็ได้อ่ะ”
>>ฉันขอร้อง ขอให้นายมีชีวิตอยู่หลังจบศึกครั้งนี้
“ฮ่าๆๆ ดูเธอจะมั่นใจเหลือเกินนะ”
ไม่นะ อย่าทำสายตาอย่างนั้น อย่าเพิ่งถอดใจสิ
“งั้นก็มาเริ่มกันเลยเถอะ มาดูกันว่าเกมนี้ใครจะชนะ”
ฉันจะต้องชนะ แล้วพาพวกเราทุกคนกลับบ้านให้ได้
...เราสู้กันต่อไป โดยไม่รู้เลยว่าเวลาผ่านพ้นไปนานเท่าไร
...เราฆ่าคนไปมากมาย จนร่างกายนี้มีแต่บาดแผล
...แต่เราก็สู้กันต่อไป เพื่อปกป้องสิ่งสำคัญ คนสำคัญของพวกเรา
ทำไมกัน โทนิค อีกแค่นิดเดียวแท้ๆ อีกแค่นิดเดียว แค่รอฉันฆ่าคนพวกนี้ให้เสร็จ อีกแปบเดียวเอง
ในที่สุดเขาก็อ่อนแรงและล้มลงพร้อมกับบาดแผลฉกรรจ์ทั่วร่างกาย
ฉันรีบเข้าไปขวางระหว่างเขาและนักฆ่าพวกนั้นไว้ พร้อมทั้งเชือดเฉือนคนที่ล่วงล้ำเข้ามาใกล้ อาณาเขตมากเกินไป
“โทนิค เป็นอะไรมากมั้ย ทำใจดีๆ ไว้นะ”
“ฮะๆ สงสัยเกมนี้ผมคงจะต้องแพ้แล้วล่ะ” เหลืออีก..ฮึก ฮือ… อีกแค่แปดคน
“ตาบ้า เรื่องนั้นฉันรู้แต่แรกแล้ว” เจ็ดคน /ฉันขอโทษที่ต้องให้ร่วมสู้ด้วย
“แล้วทำไมถึงได้ทำหน้าอย่างนั้นล่ะ เธอไม่ดีใจหรอกหรอ” หกคน /ฮึนายก็เห็นนี่ว่าฉันร้องไห้อยู่
“ฉันจะดีใจไปทำไมกันเล่า ปกติเรื่องแบบนี้ฉันก็ชนะนายอยู่แล้วนี่” ห้าคน
“ฮะๆ จริงด้วยสิ นี่ผมต้องให้เธอมาปกป้องอีกแล้วหรอ น่าอายจังเลย” สี่คน
“ไม่หรอก ไม่ใช่แบบนั้นสักหน่อย” สามคน /ขอโทษนะ ที่นายต้องมาบาดเจ็บแบบนี้
“ผมเป็นผู้ชายแท้ๆ..ทั้งๆที่ฉันเป็น ‘โล่’ ที่ต้องเป็นฝ่ายปกป้องเธอ” สองคน /ถ้าฉันแข็งแกร่งกว่านี้
“นายนี่ พูดมากจริงๆ เลย ก็ฉันเป็น ‘เขี้ยวเล็บ’ นี่ นายน่ะนอนรอฉันเฉยๆ อยู่ตรงนั้นแหละ”
ดีล่ะ เหลืออีกแค่คนเดียว
“แพสติส ผมขอโทษนะ ผมคงจะให้ ‘อะไร’เธอไม่ได้แล้วล่ะ”
เฮือก!! ทันทีที่ฉันได้ยินอย่างนั้น ฉันก็รีบหันกลับไป
โดยไม่ทันสังเกตว่าคนสุดท้ายที่ฉันกำลังฆ่าอยู่นั้นยังไม่ตายสนิท มันแทงดาบมาที่หน้าอกของฉัน แต่ว่าแรงของคนใกล้ตายมันก็ไม่ได้เยอะสักเท่าไหร่ ประกอบกับฉันไหวตัวหลบได้ทัน
มันจึงได้แต่เฉือนหน้าอกข้างซ้ายของฉันให้เป็นแผลเท่านั้น ไม่ไดแทงทะลุไป แต่แผลมันก็ยังคงลึกอยู่ดี สงสัยคงได้เป็นแผลเป็นแน่
ฉันไม่ทำพลาดซ้ำสอง ใช้ดาบของมันเสียบทะลุหัวใจมันทันที เป็นไงล่ะรสชาติอาวุธของตัวเองน่ะ
“โทนิคๆ ๆ”
ฉันเข้าไปเขย่าตัวเขาเบาๆ กลัวว่าจะทำให้เขาเจ็บแผล
เขาลืมตาขึ้นมาอย่างช้าๆ พร้อมกับแย้มยิ้มอ่อนโยนให้ฉัน
“เก่งมากเลย แพสติส เธอ..ทำได้ดีมาก” เขาค่อยๆ ยื่นมือมาที่ฉันอย่างอ่อนแรง
ลูบหัว ชมฉันอย่างทุกๆที่ มือนั้นค่อยๆเลื่อนมาที่ใบหน้า เช็ดน้ำตาให้ฉัน
ฉันกุมมือเขาไว้แนบแก้ม สัมผัสไออุ่นที่อยู่บนฝ่ามือหนานั้น แต่ฉันก็ยังไม่ได้พูดอะไรออกไปอยู่ดี
“ฮ่าๆ … ถ้าไม่เกินกำลังของผมตอนนี้ ผมอาจจะยังพอให้อะไรเธอเป็นของรางวัลได้นะ”
“ฉันขอ ขอให้นายกลับไปกับฉัน”
“ไม่รู้สินะ แพสติส คำขอข้อนี้ ผมก็ไม่รู้จะทำให้เป็นจริงได้รึเปล่านะ”
“ฮึก..ไม่ได้นะ นายต้องทำให้ได้ ต้องทำให้ได้”
“อืม ผมจะพยายามนะ”
“นายรับปากฉันแล้วนะ โทนิค”
“นี่ แพสติสผมมีอะไรอยากจะขอร้อง”
“อะไรหรอ”
“ก้มมานี่หน่อยสิ”
แล้วฉันก็ก้มไปหาเขา
สัมผัสนุ่มที่ริมฝีปาก เป็นเครื่องยืนยันได้เลยว่าเขากำลังขโมยจูบฉันอยู่ แต่ฉันก็ไม่ได้ขัดขืน เพราะว่า เขามักจะปฏิเสธเกือบทุกครั้ง ที่ฉันขอให้เขาทำเรื่องแบบนี้ ฉันสิที่ปกติแล้วจะต้องเป็นฝ่ายขโมยจากเขา
แต่ฉันก็รู้ดีว่าทำไมเขาถึงไม่ทำ เขามักจะแคร์กับสายตาคนอื่นที่มองฉัน มากกว่าตัวเขาเอง
เพราะลำดับชั้น ฐานะ และหน้าตาในองค์กรของเรา
ขาถอนริมฝีปากออกและหอบหายใจ
“ผมรักคุณนะ องค์หญิงของผม”
เราสองคนต่างยิ้มให้กันอย่างเข้าใจในความรู้สึกของกันและกัน
“แค่กๆ”
เลือดมากมายมายไหลออกมาจากริมฝีปากของเขา
“ฉันจะช่วยนายเอง”
ฉันก้มลงไปจูบเขาและดูดเลือดพวกนั้นออกมาเพื่อให้เขาหายใจได้สะดวกอีกครั้ง
ฉันคายเลือดออกมา และก้มลงไปดูดเลือดของเขาต่อจนเขากลับมาหายใจได้ตามปกติ
“ขอบคุณนะองค์หญิง”
แล้วเขาก็หน้าแดงตอบกลับมาแม้ว่าใบหน้าของเขาตอนนี้จะดูซีดเซียวเหลือเกิน ไม่ว่าเวลาจะเปลี่ยนไปแค่ไหน แต่เขาก็ยังคงเหมือนเดิม แม้จะในเวลาอย่างนี้ก็ตาม
ฮึก ฉันไม่ใช่องค์หญิงหรอกนะ ฉันมันก็แค่สัตว์ร้ายที่จำเป็นต้องขังไว้ในกรงก็เท่านั้น
“ฉันรักนายนะโทนิค ฉันรักนาย”
“ช่วยเรียก ‘ชื่อ’ ของผมจะได้ไหม”
“ได้สิ คลาวด์ ฉันรักนาย”
“ขอบคุณนะ ผมก็รักคุณ ฮาวด์”
เขาพูดประโยคนั้นออกมา พร้อมกับรอยยิ้มที่เจิดจ้าที่สุดของเขาเท่าที่ฉันเคยเห็น
และแล้วรอยยิ้มนั้นก็เป็นรอยยิ้มสุดท้าย ความทรงจำสุดท้ายระหว่างฉันและเขา
“นี่ คลาวด์ นายไปแล้วหรอ…นี่ ฮึกฮือออ ม่ายยยย!! ฮือๆๆ”
ทำไมต้องเป็นแบบนี้ ฉันยังสูญเสียสิ่งสำคัญไปไม่พออีกหรือ
ทำไมต้องเป็นเขาด้วย
จะเป็นใครก็ได้ เอาไปสิ แต่ทำไมต้องเป็นเขา
จะหาว่าฉันเห็นแก่ตัวก็ได้ ที่จะให้คนอื่นมาตายแทนเขา แต่ฉันไม่แคร์อะไรทั้งนั้นแล้ว
แม้ต้องขายวิญญาณให้กับปีศาจ ต้องแลกเปลี่ยนกับอะไร หรือจะให้ฉันกลายเป็นปีศาจเสียเองก็ได้
ได้โปรดเอาเขาคืนมา
ฉันไม่อยากจะถูกกักขังไว้ในกรงนั่นคนเดียวอีกแล้ว
หากปราศจากเขา ชีวิตฉันก็มีแต่ความว่างเปล่า เขาคือจุดกำเนิดตัวตนของฉัน คือทุกสิ่งทุกอย่างในโลกใบเล็กๆ ของฉัน
ถ้าเป็น แบบนี้…ถ้าเป็นแบบนี้ ฉันก็จะทำลายทุกสิ่งทุกอย่าง ฉันจะทำลายมันให้หมดเลย
ในขณะที่ตัวฉันกำลังจะคลายการควบคุมตัวเองอยู่นั้น ก็มีเสียงๆ หนึ่งดังก้องอยู่ภายในหัว
‘ถ้าเป็นอย่างนั้น ฉันจะปกป้องเธอเอง ฉันจะไม่ปล่อยให้เธอ ทำอะไรที่ตัวเธอก็รู้ดีแก่ใจว่าจะต้องมาเสียใจภายหลังแน่’
ฉันรู้ดีว่าเสียงนั้นเป็นของใคร ก็ ‘ตัวฉัน’ยังไงล่ะ
“หือ เธอนี่โผล่มาได้จังหวะ และรู้ใจจริงๆ ของฉันจังเลยนะ”
‘ฉันรู้น่า ฉันก็คือเธอนะ อีกอย่างฉันอยู่กับเธอมาตลอดจะไม่ให้รู้จักเธอดีได้ยังไงกัน’
แม้คำพูดจะเย็นชา แต่ความรู้สึกที่สื่อออกมาภายในจิตใจนั้นช่างอ่อนโยน และเป็นห่วงฉันมากมายเหลือเกิน นี่คงเป็นสิ่งที่เรียกได้ว่า การปลอบประโลม สินะ
อ่าาา อันนี้เป็นฉากตอนที่ใกล้จะจบแล้ว(ก็ตอนปัจจุบันนี่แหละ) พระเอกโทนิคของเราก็ไปซะแล้วว แต่ไม่ต้องห่วงเราไม่ยอมให้นกน้อยของเราต้องอยู่ในกรงอย่างโดดเดี่ยวหรอก ถ้างงว่าใครจะมาเป็นคู่ของแพสติส ก็อย่าลืมติดตามภาคสองนะจ๊ะ
ความคิดเห็น