คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่ 2 (80%)
เาูบหล่อนอี ราวนี้นานนหล่อนแทบาใ มือสาสอเ้าใ้รัแร้หล่อน ้อนอุ้มหล่อนไว้ระับับอหนั่นแน่น เาวาหล่อนไว้บนอบหน้า่า โน้มหล่อนให้้มหน้าแนบลับวหน้าอเา บยี้ริมฝีปารุนแร ูเม้มริมฝีปาหล่อนนบวมเห่อ อรุทิวารู้สึว่าหล่อนำลัล่อลอยอยู่ในปุยเมนุ่ม วามรู้สึหวาน่านเืออยู่ในอ หล่อนัริมฝีปาเาแรๆ ทีหนึ่้วยอารม์หวาม เศิลาี๊ปาเบาๆ หัวเราะใส่าหล่อนเหมือนเ็หนุ่ม
“เี๋ยวนี้เ่ให่แล้ว” เา่อยลายอารม์ลพอะพูเย้าหล่อน อรุทิวารู้สึว่ามีไฟเห่อร้อนุึ้นที่หน้าเมื่อสบาวิบวับอเา หล่อน้มหลบสายา หน้าะแหรือเปล่า็ไม่ทราบ
็แเพราะเามอแล้ว็หัวเราะให่
“ออีนะ” เาพูอย่าเอาแ่ใ ไม่เยรอหล่อนอนุาัที ็แนบริมฝีปาลมาอี ราวนี้ลิ้นนุ่มอเาวาไล้ริมฝีปาหล่อนเบาๆ เศิลาบฟันเรียบสวยเ้าับฟันเล็ๆ อหล่อน เา้มหน้าลุับยอทรวนุ่ม ไหวระริ ใ้เี้ยวรูรผิวเนื้อออ่อนๆ อหล่อน แม้ะไม่รุนแรอะไรแ่หล่อน็นลุู่ แวมไพร์หนุ่มรริมฝีปาบเม้มไปทั่ว แทะผิวเนื้อหล่อนเล่นเหมือนะลืนิน พอุไร้เ้าับแอ่ีพรเ้นเร่า เา็ฝัวหน้าลมูโยแร หล่อนเร็และสะท้านเยือ...เศิลามัะแล้หล่อนแบบนี้ และหล่อนออรัใร่ารระทำันี้อเา ัวเาอุ่นร้อนและมีีวิิใ แ็แรุ่เทพเ้าในปรัม และบารัุ้นเอาแ่ใล้ายเ็หนุ่ม
เาสอมือเ้าในเสื้ออหล่อน มืออุ่นร้อนแะแ้มไปรไหน็ร้อนวาบเป็นทา ทิ้รอยเป็นเ้า้าวเ้าอทั่วเรือนาย พอแะเอะอบราเียร์เ้า ็ปลออ่าย้วยมือเียว อรุทิวาำลัเลิบเลิ้มไปับสัมผัสวนหวามใ ็ไม่้านเาเลย ปล่อยเารุรานามสบาย
พอเาปละอ ปล่อยทรวหล่อนเป็นอิสระไ้ ็แนบหน้าล ูบเล้าเบาๆ แล้วเป็นรุนแร เร่เร้าให้โอนอ่อน มือเาไล้ไปามแผ่นหลัหล่อน ะฝัมูแนบับวามูันอทรวอ
โอย...อรุทิวารู้สึเหมือนะาใ
“ไอ...ไอร่า สวยเหลือเิน” หล่อนไ้ยินเสียเาลอยลม ล้ายว่าหล่อนำลัะมน้ำ ็ระอัระไออยู่ในอ เาโลมเล้าหล่อน แล้วหล่อน็อัอั้นอยู่ วามรู้สึ้อารปลปล่อยวนเียนระเบิ ทุอาัปริยาอเาวนเิให้ลั่ ทุสัมผัสุะแผเผาหล่อน
“พอ...พอแล้ว” เสียหล่อนร้อ ไม่เป็นำ
“อีนิ...ออีนิ นี...” เาระิบแนบหู ไม่ระิบเปล่าเพราะใ้เี้ยวับใบหูนุ่มเบาๆ เาเยมว่าใบหูหล่อนเล็น่ารัเหมือนเปลือหอย และ็อ่อนนุ่มาวใสเหมือนฟออลื่นที่ระทบหา เศิลาเยแอบแนบมู ุมพิใบหูเล็อหล่อนเมื่อหล่อนนิทรา
“พอ...หยุ...” มือหล่อนลูบอสวยไ้รูปอย่าบุรุษ สัมผัสึ่ผลัไสและึ่เรียร้อ้อาร ยิ่เย้ายวนในเศิลาเผลอรา
“ไอ...รู้ไหมวันนี้ันรู้สึยัไอนที่เห็นพวมันพุ่เ้าใส่เธอ อย่าทำอีเลยนะไอ ใันะา” เาุหน้าลับออหล่อนนิ่ แ่มือลับยัุน ป่ายเปะปะอยู่แถวอเสื้อเิ้ที่ถูปลุมออไปสามเม็เมื่อไรไม่ทราบ หล่อนว้ามือนไว้เสียทัน่อนเาะเลื้อยมือ่ำลไป
“ไม่ทำแล้ว สัา...” หล่อนันหน้าเา ออแรเ็มที่ว่าเาะยามออห่าัวหล่อน เามอาละห้อยอย่าอาวร์ เหมือนเ็มอนมหวาน
“มันน่า...” เาร้อ มอหล่อนอย่ามันเี้ยว
“ยัยหนูแ้อไปอยู่ที่สถานรับเลี้ยนว่าะมีาิมารับ” หล่อนพู ัเสื้อผ้าให้เรียบร้อย พยายามไม่มอสบสายาวิบวับที่ับ้อราวับะใ้สายาเผาเสื้อผ้าหล่อนให้ไหม้ไปรหน้า อรุทิวาไม่ทราบว่าวาหล่อน่ำหวานไปหม ล้ายมีหยาน้ำหวานในเสรอไม้ลออยู่ และริมฝีปาบวมเห่อนั้น็ยิ่ทำให้นมอร้อนผ่าวไปทั้าย อยาะับหล่อนมาฟัแรๆ ให้หายมันเี้ยว ใรไม่มาเป็นเศิลาะไม่รู้ว่าทรมานอย่าร้าย!
“ิ่อหมอแอน็แล้วัน ให้เาัารเรื่อที่อยู่ให้” เศิลาลั้นอลั้นใเสียแทบายว่าะยับยั้ใไ้ ะมอหล่อนัรัุมันๆ
“อย่ามอนัไ้ไหม” หล่อนแหวเ้าบ้า
พอหล่อนพูเศิลา็ยัไหล่ มอ้อเ้าไปอี
“อู้หู...” เาทำเสียวนโทโส มอาวาว แล้หล่อนแท้ๆ เียว!
“แน้!” หล่อนร้อ หันหลัให้เาเสียเอ
เศิลาเ้าหาหล่อน อ้อมแนแร่อรัหล่อนไว้ะุบเ้าับเรือนผมสวยเหมือนแพร หล่อนยััรัุมมือไม้สั่นอยู่็บิหยิเนื้อเาเพื่อให้ปล่อย เศิลาไม่สะุ้สะเทือนอีามเย
“ันพูริๆ นะไอ อย่าทำแบบนั้นอี ันรู้สึเหมือนะายเลย” เศิลาอยู่ับารสูเสียมาลอห้าร้อยปี วามรู้สึหวแหนและหวาลัว่อวามสูเสียนั้นลายเป็นวามหวั่นไหวไม่มั่น
หล่อนออบเา มือาวลูบใบหน้าอบเียว้วยอารม์เศร้าหมอ นัยน์าเาเศร้านหล่อน้อโน้มวหน้าเรียวแร่อย่าบุรุษลมาุมพิรับวัเบาๆ
“สัา...ะไม่ทำอีแล้ว ...เธอรู้ไหมเราลัวอะไรที่สุในีวิเรา” หล่อนถาม มอสบสายาเศร้าอเา ไล้มือไปามสันแ้ม รูปหน้าเรียว และหยุที่สันมูสวย “เราลัว...ว่าเราะไม่ไ้พบเอเธอเออี เราไม่อยาาย...ไม่ใ่เพราะเราลัววามาย แ่เป็นเพราะเราอยาใ้เวลาทั้ีวิที่เหลือับเธอ”
“ไอร่า...ัน” เาับมือน้อย ประอไว้มั่น
ศิลาลไม่ล้าบอ...เารัหล่อน
ไม่อยารัอีแล้ว...เวลาห้าร้อยปี เามีรัและ้อสูเสียสิ่ที่รัไป ...วามรู้สึนั้น่าเ็บปว นลัวที่ะรัอี ...อะไรเป็นที่รั ถูพราไปหม!
“เธอไม่้อรัเรา” อรุทิวาไล้ปลายนิ้วบนริมฝีปาเา “อแ่ำเราไว้...อย่าลืมเรา ็พอ”
“ไม่ลืม” เศิลาอหล่อนแนบแน่น เพื่อบอ ทั้หัวใ
ไม่ลืม เาไม่มีวันลืมหล่อน ี่ภพ...ี่าิ ไม่ลืม!
ความคิดเห็น