ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : อารัมภบท
อารัมภบท
“อย่าดื้อนะ เดี๋ยวให้แม่มดมาจับตัวไปเสียหรอก”
คำขู่ที่ฟังดูไร้น้ำหนักแห่งความเป็นจริงประโยคนี้ น่าแปลกที่เมื่อตอนเรายังเด็กกลับรู้สึกกลัวนักกลัวหนา เพราะคำว่า ‘แม่มด’ ‘พ่อมด’ ‘ยักษ์’ และอีกหลายๆคำที่เราไม่เคยเห็นความเป็นรูปธรรมของมัน แต่นามธรรมและเรื่องราวที่ผู้คนแต่งเติมขึ้นช่างดูน่ากลัว แม่มดหนังเหิ่ยว จมูกงุ้ม ริมฝีปากที่แสยะยิ้มเต็มไปด้วยเลือดสดๆ หรือไม่ก็ยักษ์ ตัวโตเขี้ยวยาว ชอบกินคนเป็นที่สุด แค่ได้ยินว่าพวกนี้จะมา ปากที่เคยอ้ากว้างส่งเสียงร้องงอแงกลับหุบสนิทเหมือนมีใครรูดซิบทันที เพราะความกลัวนี้เองทำให้พวกผู้ใหญ่มักจับจุดนี้มาขู่เหล่าเด็กๆและก็ดูเหมือนจะได้ผลเป็นที่น่าพอใจเสมอมา
ในความเป็นจริงแล้วมันกลับไม่เป็นอย่างนั้น แม่มดไม่ได้แก่และน่าเกลียด ที่สำคัญ ไม่ชอบจับคนมากินเหมือนเรื่องเล่าหลายๆเรื่องของมนุษย์ แต่ก็มีสิ่งหนึ่งที่เหล่ามนุษย์ทั่วโลก เข้าใจตรงกับความเป็นจริง นั่นก็คือ พ่อมด แม่มด เป็นพวกที่มีพลังอำนาจวิเศษ หรือที่เราเรียกกันว่า ‘เวทมนต์’ สามารถกระทำในสิ่งที่มนุษย์ธรรมดาๆมิอาจทำได้ และก็เพราะพลังนี้เองที่ทำให้พ่อมดแม่มดเป็นที่หวาดกลัวของผู้คนมาทุกยุคทุกสมัยไม่เคยเปลี่ยนแปลง ในอดีตความกลัวนี้เคยสร้างโศกนาฏกรรมครั้งใหญ่ เหล่ามนุษย์ผู้ถูกสงสัยว่าเป็นร่างแปลงของแม่มด ถูกล่าและเผาทั้งเป็นอย่างโหดเหิ้ยม หยาดน้ำตาและคำอ้อนวอน มิอาจเปลี่ยนแปลงจิตใจที่ถูกครอบงำไว้ด้วยความหวาดกลัวต่อสิ่งที่ไม่รู้จักให้หันมาเมตตาสงสารได้
แม้เรื่องราวเหล่านั้นจะผ่านมานานแสนนาน จนความหวาดกลัวต่อพ่อมดและแม่มดเริ่มเลือนหายไปจากความทรงจำของมนุษย์ แต่ไม่ทั้งหมด ยังมีมนุษย์อีกหลายคนยังเชื่อเรื่องราวเหล่านี้ แต่นั่นก็เป็นส่วนน้อยนัก และส่วนน้อยพวกนี้ก็มักจะโดนพวกส่วนใหญ่หาว่าเป็นพวก ‘งมงาย’ เชื่อเรื่องราวหลอกเด็กซึ่งเป็นเพียงแค่จินตนาการเพ้อฝันของพวกนักเล่านิทานเท่านั้น … นั่นเป็นความคิดที่ผิดถนัด มนุษย์ไม่เคยล่วงรู้เลยว่าเหล่าพ่อมดแม่มดบางส่วนนั้นอาศัยและปะปนอยู่กับมนุษย์ทั่วๆไป ใช้ชีวิตเยี่ยงมนุษย์ธรรมดาๆทุกอย่าง เพราะฉะนั้นมนุษย์ จึงไม่เคยรู้หรือระแคะระคายแม้สักนิดว่านอกเหนือจากพ่อมดแม่มดแล้วยังมีพวกที่มีพลังอำนาจวิเศษกลุ่มอื่นอยู่บนโลกใบนี้ ผู้ที่เรียกตนเองว่า ‘โหรเวทย์’ หากแต่สิ่งที่แบ่งแยกระหว่างทั้ง 2 กลุ่มนี้ออกจากกันกลับเป็นอำนาจเวทย์มนต์นั่นเอง โหรเวทย์ดูจะเป็นรองในทางด้านนี้ แต่ว่าโลกย่อมสร้างสิ่งต่างๆให้ออกมาอย่างสมดุลเสมอ แม้จะด้อยกว่าเรื่องเวทมนต์แต่โหรเวทย์ก็มีความรู้ความสามารถทางศาสตร์ลี้ลับมากกว่ามาก
ในอดีตทั้ง 2 กลุ่มใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันกับมนุษย์อย่างปรองดอง ใช้ความรู้ความสามารถของตนเองช่วยเหลือมนุษย์เพราะเหตุนี้พ่อมดและโหรเวทย์จึงได้รับความนับถือและให้ความเคารพในฐานะผู้วิเศษ แต่เมื่อยุคสมัยเปลี่ยนไป มนุษย์เริ่มนำความรู้ที่ได้รับการถ่ายทอดนั้นมาดัดแปลงใช้ในชีวิตประจำวัน จนนานวันเข้าความต้องการตัวผู้วิเศษก็ลดลงจนหายไปในที่สุด ทั้งโหรเวทย์และเหล่าพ่อมด ต่างก็ไม่ได้รู้สึกเดือดร้อนกับการเปลี่ยนแปลงมากนัก เพราะนั่นเป็นแค่เพียงเรื่องเล็กน้อย เมื่อเทียบกับปัญหาใหญ่ที่พวกเขากำลังเผชิญอยู่
แม้ว่าจะมีเวทมนต์และความสามารถใดๆอยู่ แต่โดยพื้นฐานแล้วโหรเวทย์และพ่อมดต่างก็เป็นมนุษย์คนหนึ่ง ย่อมต้องมีความรู้สึกต่างๆเหมือนกับมนุษย์ทุกประการ ไม่ว่าจะเป็น รัก โลภ โกรธ หลง จึงไม่แปลกที่ในเหล่าผู้วิเศษจะมีกลุ่มคนที่มีความดำมืดครอบงำจิตใจจนกลายเป็นพวกชั่วร้ายมีความกระหายเลือด และพวกนี้เองที่เป็นปัญหาใหญ่ที่ทั้งโหรเวทย์และพ่อมดต่างก็หนักใจเป็นที่สุด แต่อะไรก็ดูเหมือนจะไม่เลวร้ายเท่าการที่เหล่าผู้วิเศษผู้ชั่วร้ายมารวมตัวกัน จากกลุ่มเล็กๆ จนล่วงเลยมานานนับครึ่งศตวรรษ จากชนกลุ่มน้อยกลับกลายเป็นองค์กรชั่วร้ายที่แข็งแกร่งและยากจะจัดการ ‘แมด บลัด’ ชื่อที่ผู้วิเศษแทบทุกคนเกลียดชังและหวดกลัว!
“อย่าดื้อนะ เดี๋ยวให้แม่มดมาจับตัวไปเสียหรอก”
คำขู่ที่ฟังดูไร้น้ำหนักแห่งความเป็นจริงประโยคนี้ น่าแปลกที่เมื่อตอนเรายังเด็กกลับรู้สึกกลัวนักกลัวหนา เพราะคำว่า ‘แม่มด’ ‘พ่อมด’ ‘ยักษ์’ และอีกหลายๆคำที่เราไม่เคยเห็นความเป็นรูปธรรมของมัน แต่นามธรรมและเรื่องราวที่ผู้คนแต่งเติมขึ้นช่างดูน่ากลัว แม่มดหนังเหิ่ยว จมูกงุ้ม ริมฝีปากที่แสยะยิ้มเต็มไปด้วยเลือดสดๆ หรือไม่ก็ยักษ์ ตัวโตเขี้ยวยาว ชอบกินคนเป็นที่สุด แค่ได้ยินว่าพวกนี้จะมา ปากที่เคยอ้ากว้างส่งเสียงร้องงอแงกลับหุบสนิทเหมือนมีใครรูดซิบทันที เพราะความกลัวนี้เองทำให้พวกผู้ใหญ่มักจับจุดนี้มาขู่เหล่าเด็กๆและก็ดูเหมือนจะได้ผลเป็นที่น่าพอใจเสมอมา
ในความเป็นจริงแล้วมันกลับไม่เป็นอย่างนั้น แม่มดไม่ได้แก่และน่าเกลียด ที่สำคัญ ไม่ชอบจับคนมากินเหมือนเรื่องเล่าหลายๆเรื่องของมนุษย์ แต่ก็มีสิ่งหนึ่งที่เหล่ามนุษย์ทั่วโลก เข้าใจตรงกับความเป็นจริง นั่นก็คือ พ่อมด แม่มด เป็นพวกที่มีพลังอำนาจวิเศษ หรือที่เราเรียกกันว่า ‘เวทมนต์’ สามารถกระทำในสิ่งที่มนุษย์ธรรมดาๆมิอาจทำได้ และก็เพราะพลังนี้เองที่ทำให้พ่อมดแม่มดเป็นที่หวาดกลัวของผู้คนมาทุกยุคทุกสมัยไม่เคยเปลี่ยนแปลง ในอดีตความกลัวนี้เคยสร้างโศกนาฏกรรมครั้งใหญ่ เหล่ามนุษย์ผู้ถูกสงสัยว่าเป็นร่างแปลงของแม่มด ถูกล่าและเผาทั้งเป็นอย่างโหดเหิ้ยม หยาดน้ำตาและคำอ้อนวอน มิอาจเปลี่ยนแปลงจิตใจที่ถูกครอบงำไว้ด้วยความหวาดกลัวต่อสิ่งที่ไม่รู้จักให้หันมาเมตตาสงสารได้
แม้เรื่องราวเหล่านั้นจะผ่านมานานแสนนาน จนความหวาดกลัวต่อพ่อมดและแม่มดเริ่มเลือนหายไปจากความทรงจำของมนุษย์ แต่ไม่ทั้งหมด ยังมีมนุษย์อีกหลายคนยังเชื่อเรื่องราวเหล่านี้ แต่นั่นก็เป็นส่วนน้อยนัก และส่วนน้อยพวกนี้ก็มักจะโดนพวกส่วนใหญ่หาว่าเป็นพวก ‘งมงาย’ เชื่อเรื่องราวหลอกเด็กซึ่งเป็นเพียงแค่จินตนาการเพ้อฝันของพวกนักเล่านิทานเท่านั้น … นั่นเป็นความคิดที่ผิดถนัด มนุษย์ไม่เคยล่วงรู้เลยว่าเหล่าพ่อมดแม่มดบางส่วนนั้นอาศัยและปะปนอยู่กับมนุษย์ทั่วๆไป ใช้ชีวิตเยี่ยงมนุษย์ธรรมดาๆทุกอย่าง เพราะฉะนั้นมนุษย์ จึงไม่เคยรู้หรือระแคะระคายแม้สักนิดว่านอกเหนือจากพ่อมดแม่มดแล้วยังมีพวกที่มีพลังอำนาจวิเศษกลุ่มอื่นอยู่บนโลกใบนี้ ผู้ที่เรียกตนเองว่า ‘โหรเวทย์’ หากแต่สิ่งที่แบ่งแยกระหว่างทั้ง 2 กลุ่มนี้ออกจากกันกลับเป็นอำนาจเวทย์มนต์นั่นเอง โหรเวทย์ดูจะเป็นรองในทางด้านนี้ แต่ว่าโลกย่อมสร้างสิ่งต่างๆให้ออกมาอย่างสมดุลเสมอ แม้จะด้อยกว่าเรื่องเวทมนต์แต่โหรเวทย์ก็มีความรู้ความสามารถทางศาสตร์ลี้ลับมากกว่ามาก
ในอดีตทั้ง 2 กลุ่มใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันกับมนุษย์อย่างปรองดอง ใช้ความรู้ความสามารถของตนเองช่วยเหลือมนุษย์เพราะเหตุนี้พ่อมดและโหรเวทย์จึงได้รับความนับถือและให้ความเคารพในฐานะผู้วิเศษ แต่เมื่อยุคสมัยเปลี่ยนไป มนุษย์เริ่มนำความรู้ที่ได้รับการถ่ายทอดนั้นมาดัดแปลงใช้ในชีวิตประจำวัน จนนานวันเข้าความต้องการตัวผู้วิเศษก็ลดลงจนหายไปในที่สุด ทั้งโหรเวทย์และเหล่าพ่อมด ต่างก็ไม่ได้รู้สึกเดือดร้อนกับการเปลี่ยนแปลงมากนัก เพราะนั่นเป็นแค่เพียงเรื่องเล็กน้อย เมื่อเทียบกับปัญหาใหญ่ที่พวกเขากำลังเผชิญอยู่
แม้ว่าจะมีเวทมนต์และความสามารถใดๆอยู่ แต่โดยพื้นฐานแล้วโหรเวทย์และพ่อมดต่างก็เป็นมนุษย์คนหนึ่ง ย่อมต้องมีความรู้สึกต่างๆเหมือนกับมนุษย์ทุกประการ ไม่ว่าจะเป็น รัก โลภ โกรธ หลง จึงไม่แปลกที่ในเหล่าผู้วิเศษจะมีกลุ่มคนที่มีความดำมืดครอบงำจิตใจจนกลายเป็นพวกชั่วร้ายมีความกระหายเลือด และพวกนี้เองที่เป็นปัญหาใหญ่ที่ทั้งโหรเวทย์และพ่อมดต่างก็หนักใจเป็นที่สุด แต่อะไรก็ดูเหมือนจะไม่เลวร้ายเท่าการที่เหล่าผู้วิเศษผู้ชั่วร้ายมารวมตัวกัน จากกลุ่มเล็กๆ จนล่วงเลยมานานนับครึ่งศตวรรษ จากชนกลุ่มน้อยกลับกลายเป็นองค์กรชั่วร้ายที่แข็งแกร่งและยากจะจัดการ ‘แมด บลัด’ ชื่อที่ผู้วิเศษแทบทุกคนเกลียดชังและหวดกลัว!
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น