ขอให้ทุกสิ่งเป็นจริงเรื่อยไป

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

(เด็กก็มีความรักได้นะคะ!   อย่างน้อยก็คือสิ่งที่เราเรียกว่ารัก อย่ามองว่าแร่ดเลยค่ะ ความรักน่ะ เป็นสิ่งสวยงามนะ)



22 มิถุนายน 2550 :: 8.10 น.

ณ ห้องน้ำหญิง ชั้น5 ตึก3 ที่โรงเรียนชื่อดังแห่งหนึ่ง ห่างจากสยามไม่ถึง 600 เมตร
มีผู้หญิงคนนึง เลน เธอ ยืนร้องไห้อยู่ในห้องน้ำห้องที่สาม...คนเดียว

แย่จัง วิชาแรกวิทย์ฯหลัก ซะด้วย จะโดดก็โดดไม่ได้ แล้วสภาพแบบนี้ จะเข้าไปเรียนรู้เรื่องได้ยังไง! เห้ออ แต่จะว่าไป มันไร้สาระสิ้นดี ไม่ได้เลิกกัน ไม่ได้แม้แต่ทะเลาะกันด้วยซ้ำ! ตลกดีนะ...เราไปรักเค้าได้ยังไงตั้งแต่ตอนไหน   ก็อย่างที่เค้าพูดกัน... ท่ามีเหตุผล เค้าคงไม่เรียกว่าความรัก...ชั่ยมั้ย


ย้อนกลับไปเมื่อวันที่ 9 ธันวาคม 2549 :: วันแรกที่เราได้คุยกัน

"มองหน้าหาเรื่องหรอคะ" คำแรกที่เราพูดกับเค้า...พี่โอม คนที่เป็นรุ่นพี่เราถึงสี่ปี ตอนนี้เราก็พึ่งจะอยู่ม.2 เค้าก็อยู่ม.6แล้ว    ทั้งๆที่รู้อยู่ว่าคงคบกันได้ไม่เกิน1ปี แต่แค่1ปีก็ยังดี 
"ขอโทดครับ" นี่คือสิ่งที่เค้าพูดกลับมา...
เราเจอกันที่ค่ายชมรมคหกรรม เป็นค่ายที่ทางโรงเรียนจัดขึ้นสำหรับนักเรียน อยากไปค่ายไหนก็ไป ไม่จำเป็นว่าต้องอยู่ชมรมนั้นๆ เราเลือกไปค่ายนี้ เพราะมีเพื่อนไปเยอะ แล้วอีกอย่าง พี่ว่าน ที่แสดงseasons changeก็ไปค่ายนี้ด้วย

ตอนนั้น...เรายังไม่ได้คิดอะไรกับเค้าด้วยซ้ำ

ตอนนั้นพี่โอมก็มีแฟนอยู่แล้ว พี่นก โตกว่าเราปีนึง หน้าตาก็โอเค สูงกว่าเรา เรียนไม่ค่อยเก่งเท่าไหร่ ผมยาว ตาโต ท่าทางก็ดูเรียบร้อย  มั้ง เพราะเราก็ไม่ได้รู้จักกับเค้าเป็นการส่วนตัว...

"พี่คะ มดขึ้นห้องพัก ทำไงดีคะ" ประโยคที่สองที่เราได้คุยกัน...น่าอายจริงๆ มดขึ้นห้องพัก =*= 
"แป้งครับแป้ง  มีแป้งมั้ยครับที่ห้องน่ะ โรยเลยคับ มดมันกลัวแป้ง จากประสบการณ์ค่าย ร.ด. ของพี่"         คำแนะนำของพี่โอม ทำเอาแป้งห้องเราหมดไปกว่าสองกระปุกซึ่ง ตอนแรก มดก็กลัวดีอยู่หรอก พอเวลาผ่านไปยังไม่ถึงสองนาทีดี   เอาละค่ะ  เดินผ่านแป้งอย่างกับปีนภูเขาเล่นแน่ะ พอไปถามพี่เค้า  ก็ได้คำตอบว่า
"แป้งที่ใช้แป้งอะไรคับ มันต้องเป็นแป้งเย็นนะ พี่ลืมบอกไป โทดที"
ได้ยินปุ๊ป -*- แทบจะกระโดดบีบคอพี่เค้าตรงนั้นเลย  (คงยากหน่อยล่ะ เราสูงแค่160พี่เค้าสูง185แน่ะ) แล้วก็ไม่บอกตั้งแต่แรก เล่นเอาแป้งหมดไปกระปุกกว่า แล้วพึ่งจะมาพูดเนี่ยนะ เชอะ =[]=

ไปเข้าค่ายกันสี่วัน ได้พูดกันอยู่แค่นี้ จนกระทั่ง วันสุดท้าย วันเดินทางกลับโรงเรียน... นั่งรถกันกว่าสิบชม. จากกำหนดการที่จะถึงโรงเรียนห้าโมงครึ่ง กลายเป็นสามทุ่มกว่า เนื่องจากรถเสีย ตอนอยู่บนรถ ก็เล่นไพ่ คุย กินหนมกัน
จนถึงตอนนึง ฟ้ามืด...  เค้าเล่น เอบีซี (มือพี่โอมใหย่มากๆ จำได้-*-) เราไม่ได้เล่น แค่ดูเค้าเล่นกัน โห แค่ดูพี่โอมตีคนอื่น ท่าตีเต็มแรงนี่มือคนโดนตีคงสลายหายไปเลยอ่า
ตอนทุ่มกว่า...เค้ามีแจกใบที่พวกพี่สต๊าฟเค้าจะเขียนว่าพี่ๆรู้สึกยังไงกับน้องแต่ละคน พี่โอมเป็นคนเขียนให้เราล่ะ อิอิ ลายมือดูไม่ได้เลย คิกคิก น่ารักจัง สงสัยเป็นเพราะเขียนบนรถล่ะมั้ง มีช่วงนึงประมานว่า เวลานอนอะปิดไฟด้วยนะ มันเปลืองทรัพยากรณ์ธรรมชาติ (เว่อมั้ยคะเพื่อนๆ ก็คนมันกลัวผีนี่นา)

ตอนอยู่บนรถเค้าแลกๆอีเมล์กัน  สงสัยพี่โอมจะได้อีเมล์เรามาจากตอนนั้น

ไม่กี่วันต่อมา ก็มีคนแอ๊ดๆมากัน
เป็นเพื่อนๆจากที่ค่ายเนี่ยแล่ะ รุ่นพี่ซะส่วนใหญ่
ตอนนั้นเค้าก็คงยังดีๆกับพี่นกอยู่
ส่วนเราก็คุยกันปกติ ไม่ได้มีอะไรเป็นพิเศษ เค้าก็สนิทกับเราเหมือนที่สนิดกับเพื่อนสนิดเราอีกคนนึง สำหรับตอนนั้นอ่านะ

แล้วคุยไปคุยมา  อยู่มาวันนึง เค้าก็เลิกกับพี่นก
เหตุผลน่ะ ไม่ใช่เพราะเราหรอก
เห็นเค้าว่ากันว่า พี่นกผิดสัญญาอะไรซักอย่าง
เราก็ไม่รู้ว่ามันร้ายแรงแค่ไหนนะ ที่ถึงกับต้องเลิกกันเลย ก่อนหน้านี้ก็เห็นรักกันซะเว่อเชียว..

ปามาน เดือนสองเดือนต่อมา
เราก็คุยกันบ่อยขึ้น บ่อยขึ้น
จนเค้าได้เบอเรามาจากไหนก็ไม่รู้ แล้วก็เริ่มโทรมา ส่งข้อความมา คุยกันปกติ ยังไม่ได้คิดอะไร
เราก็ปรึกษาเพื่อนเรานะ ว่า นี่เค้าเรียกว่าจีบรึเปล่าเนี่ย เพื่อนเราคนนี้ชื่อปุน เพื่อนสนิทเลยล่ะ เค้าก้บอกว่า น่าจะใช่นะ มาแนวนี้เนี่ย ตอนนั้นเราก็ยังไม่เชื่อหรอก เพราะพี่โอมเค้าพึ่งเลิกกับพี่นกมาเอง อะไรจะเร็วขนาดนี้

คุยไปคุยมา ได้เดือนกว่ามั้ง
เค้าก็ขอเราเป็นแฟนซะงั้นเลย
เราก็ไม่ตกลงนะ
เหตุผลก็พื้นๆ
ทั้งยังไม่พร้อม ยังไม่รู้จักกันดีพอเลย อะไรหลายๆอย่าง
พี่โอมเค้าก็ค่อนข้างเสียใจ ตามความรุ้สึกที่เค้าแสดงออกมาให้เราเห็น
อีกสองเดือนต่อมา เค้าก็ขอเราเป็นแฟนอีก
คราวนี้ เราไม่ค่อยมั่นใจแล้วล่ะ
เรารู้ตัวแล้วว่าเราชอบเค้า
แต่การจะตอบตกลงเป็นแฟนกับเค้า...มันยากนะ
แฟนคนแรกของเราเลย
เราก็อยากให้มันพิเศษๆหน่อยสิ แล้วนี่ก็พึ่งจะม.2เองนะ จะรีบร้อนไปไหนกัน
เราก็ ไม่ค่อยโอเคเท่าไหร่ มันก็อยากโอเคนะ  มันเหมือนกับ...ขัดแย้งในตัวเองอะ

จนมาถึงเดือนมิถุนายน 2550
เค้าขอเราเป็นแฟนเป็นครั้งที่สาม ยังไม่ยอมค่ะ ยังไม่ยอม(หกเดือน ที่เค้าจีบเรา คิดว่ายังไม่นานพอ-*-ไอ้ปุนก็เริ่มเซ็งละแล่ะ เราว่า)

ตอนนี้เรารู้แล้วว่าเรารักพี่โอม แต่ที่เรายังไม่ตกลง ก็คงเป็นเพราะยังกลัวอยู่นั่นเอง
เค้ามีไปคุยกะปุน
เพื่อนของเรา
อันนี้ปุนเล่าให้ฟังนะ
ปุนมีพูดประมานว่า  จะให้ปุนช่วยพี่โอมมั้ย ในเรื่องของเราเนี่ย
พี่โอมเค้าก็พูดปามานว่า
ไม่เป็นไร อย่าดีกว่า ให้เลนเค้ารู้ว่าตัวเองต้องการอะไร ท่าเค้าไม่ได้อยากเป็นแฟนพี่จริงๆ ก็อย่าฝืนเค้าเลยจะดีกว่า
แล้วไอ้ปุน ก้บอกเราว่า วันนั้นที่เค้าขอเราเป็นแฟน ครั้งที่สามนั่นอะ
แล้วเราไม่ตกลง
พี่เค้าร้องไห้ด้วย
แล้วเราก็นึกขึ้นได้
ว่า พอพูดๆแล้วพี่เค้าก็เงียบๆไป
เราก็นึกว่าพี่เค้าหลับคาโทรศัพท์แล้ว
เราก็เลยกดวางเลย
เวงกำ!!~ เวนจิงๆ
ที่แท้เค้าก้ร้องไห้อยู่ ชีวิตหนอชีวิต-*-


เราไม่แน่ใจว่าหลังจากครั้งที่สองหรือครั้งที่สามที่เค้าขอเราเป็นแฟนอ่า 
เราขอเค้าว่า ขอเป็นแค่น้องสาวได้มั้ย
เค้าก็อือๆ
อ่านะ
แต่หลังจากครั้งที่สามแล้ว เราก็รู้ตัวว่าเรารักเค้า
เพราะหลังจากที่ได้คุยกับเค้าช่วงนึง ได้รู้จักกัน เราก็แทบจะไม่สนใจคนอื่นๆที่มาจีบๆเราอยู่เลย ทั้งวันมีแต่พี่โอม

~ในทุกๆวันของชั้นมีแค่เธอ จะตื่นจะนอนนั่งหรือยืนก็คิดถึงเธอ อย่าพยายามจะคิดว่าชั้นนั้นไม่ได้รักเธอ เพราะมันไม่มีวันอยู่แล้ว~

จนกระทั่ง
ถึงวันที่ 7 มิถุนายน 2550
เราก็พูดกับเค้า
ว่าเราไม่อยากเป็นแค่น้องสาวแล้ว
เรายังจำคำพูดในวันนั้นได้ดีอยู่เลย
พอเราเริ่มว่าเราไม่อยากเป้นแค่น้องสาวแล้ว
เค้าก็พูดว่า จะมาเป็นแม่หรอ
เราก็แบบว่า =[]= อ่านะ



เดี๋ยวมาต่อวันอื่น  วันนี้ พ่อว่าแล้วอ่า แหะๆ ไปและ