SF. HBD KISE RYOUTA (kisekuro)

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

"คุโรโกจจจจิ"เจ้าของเสียงแหกปากเรียกอีกฝ่าย ด้วยเสียงที่ดังอย่างไม่อายใคร ในขณะที่เจ้าของชื่อก็ยังคงทำตัวจืดจางแล้วเดินเข้ามาหาอีกฝ่ายด้วยท่าทางที่ไม่ทุกข์ไม่ร้อนอะไร

"สวัสดีครับคิเสะคุง"

"คุโรโกจจิ วันนี้วันอะไรรู้หรือเปล่า"ขึ้นเรื่องก็ถามทันที เพราะวันนี้เป็นวันเกิดของคิเสะ คิเสะจึงอยากรู้ว่าอีกฝ่ายจะจำได้หรือเปล่าเลยถามออกไปด้วยสายตาวิ้งค์ๆ เพื่อหวังว่าอีกฝ่ายจะจำได้

"นั่นสินะครับ วันนี้วันอังคารละมั้งครับ"คุโรโกะตอบพร้อมกับกลั้นหัวเราะกับท่าทางของอีกฝ่ายที่เปลี่ยนไปกลายเป็นหมาหงอย

"งั้นไปเดทกันเถอะ วันนี้คุโรโกจจิอุตส่าห์ชวนฉันออกมาทั้งที"นี่ก็เป็นอีกเรื่องที่แปลกมากที่วันนี้คุโรโกะเป็นฝ่ายชวนออกมาก่อน ปกติจะมีแต่คนหัวเหลืองที่ไม่ไปหาถึงโรงเรียนเซริน ก็โทรศัพท์ไปหา แต่เมื่อวานคุโรโกะเป็นฝ่ายโทรมาหาแถมนัดออกไปข้างนอกกันในวันนี้อีก ดีใจสุดๆจนต้องยกเลิกงานทุกอย่างเพื่อมาหา

"ครับคิเสะคุง"คุโรโกะพูดพร้อมกับจับมือของอีกฝ่ายแล้วเดินออกจากสถานี คิเสะมองมือที่จับกัน พร้อมกับกระชับมือให้แน่นขึ้นไปอีก แล้วเดินตามคนข้างหน้าไปอย่างว่าง่าย ไม่สนอะไรทั้งนั้นว่าจะโดนพาไปไหนบ้าง ตอนนี้กำลังดีใจสุดๆ เอาเถอะ ถึงอีกฝ่ายจะจำวันเกิดของเขาไม่ได้ก็ไม่เป็นไร แค่ได้อยู่ด้วยกันก็พอ คุโรโกะพาคิเสะเดินเข้าไปในร้านเค้กร้านนึงที่มีวนิลาเชคที่อร่อยจนต้องมานั่งดื่มประจำ สั่งเค้กเพื่อให้คนหัวเหลืองได้กิน และก็สั่งวินลาเชคมาหนึ่งแก้ว

“ไม่คิดว่าคุโรโกจจิจะพามาร้านแบบนี้นะฮะ เนี่ย”คิเสะพูดพลางมองไปรอบๆร้าน

“ผมชอบวนิลาเชคของที่นี่น่ะครับ”

“ขอโทษที่ให้คอยนะคะ”เสียงของพนักงานสาวดังขึ้นขัดจังหวะ พร้อมกับวางเครื่องดื่มและเค้กที่สั่งลงบนโต๊ะ แล้วเดินกลับไปทำงานต่อ

“ลองกินดูสิครับ คิเสะคุง ผมคิดว่าคิเสะคุงน่าจะชอบ”คุโรโกะตักเค้กที่อยู่บนโต๊ะ แล้วยื่นไปจ่อที่ปากของอีกฝ่าย

อ๊า คุโรโกจจิป้อนเค้กด้วยละ

นายแบบหนุ่มอ้าปากกินเค้กที่อีกฝ่ายป้อนอย่างว่าง่าย

“อร่อยไหมครับคิเสะคุง”

“อื้อ อร่อยสิ ไม่ว่าอะไรที่คุโรโกจจิป้อนให้มันก็อร่อยทั้งนั้นแหละ”คุโรโกะยิ้มกับคำตอบของอีกฝ่ายก่อนจะยกมือไปลูบหัวของอีกฝ่าย

“ถ้าอร่อยก็กินเยอะๆนะครับ”คุโรโกะดันจานเค้กที่เหลือไปให้คิเสะ แล้วนั่งดูดวนิลาเชคพลางจ้องนายแบบหนุ่มที่กำลัง ลงมือกินเค้กที่เหลือต่อ “เปื้อนหน้าแล้วครับคิเสะคุง”คุโรโกะบอกยิ้มๆ เมื่อมีครีมเค้กสีขาวเปื้อนอยู่ตรงแก้มของคิเสะ แต่เจ้าตัวเช็ดยังไงก็ไม่โดน จนต้องยื่นมือไปปาดออกให้ คุโรโกะชิมครีมที่ติดมากับนิ้วของตนต่อหน้าคิเสะ จนคิเสะหน้าแดงก่ำ ก็เพราะครีมที่อีกฝ่ายเอาเข้าปากไปนั้นมันเป็นครีมที่เคยเปื้อนหน้าเขานี่นา

“ขะ...ขอบใจนะคุโรโกจจิ”

“ไม่เป็นไรครับ คิเสะคุง”

“นี่คุโรโกจจิ วันนี้อะ คิดไม่ออกจริงๆเหรอว่าเป็นวันอะไร?”นายแบบหนุ่มยังคงไม่ละพยายาม ถามอีกครั้งเผื่อคุโรโกะจะจำได้บ้าง

“อ้าว ไม่ใช่วันอังคารเหรอครับ?”คุโรโกะตอบกลับมาทำให้คิเสะกลายเป็นหมาหงอยในทันที หูกับหางลู่ตกจนคนมองแทบอยากจะหาทางทำให้มันกลับมากระดิกอีกครั้ง

“ช่างมันเถอะ”คิเสะตอบด้วยท่าทางหงอยๆแล้วตักเค้กมากินต่อจนกระทั่งหมดจาน คุโรโกะก็ดื่มวนิลาเชคหมดพอดี

“ผมเลี้ยงเองครับ คิเสะคุง”

“เห  ไม่ต้องหรอก”

“ไม่เป็นไรครับ”คุโรโกะเดินไปจ่ายเงินที่เคาเตอร์ แล้วลากคิเสะไปยังสวนสาธารณะที่อยู่ใกล้ๆ

ท้องฟ้าที่เริ่มเปลี่ยนเป็นสีชาด ทำให้คนที่เลิกงานต่างก็มาพักผ่อนหย่อนกายกันที่สวนสาธารณะ  คุโรโกะพาคิเสะเดินไปในจุดที่ไม่ค่อยจะมีคนเท่าไหร่ แถวนั้นทั้งเงียบสงบทั้งวิวสวย สามารถมองเห็นพระอาทิตย์ที่กำลังตกดินได้

“ไม่คิดว่าคุโรโกจจิ จะรู้จักสถานที่แบบนี้ด้วยนะฮะ สวยจริงๆเลย”

“ชอบหรือเปล่าครับคิเสะคุง”

“อื้อ”

“คิเสะคุง”อยู่ๆคุโรโกะก็เรียกชื่อของอีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง ทำให้นายแบบหนุ่มที่กำลังดูวิวอยู่หันมามองคนที่เรียกชื่อของตน

“มีอะ...อุบ” พูดยังไม่ทันจบประโยค นัยน์ตาสีเหลืองก็เบิกกว้างด้วยความตกใจ เมื่อคุโรโกะเป็นฝ่ายดึงคอเสื้อของคิเสะเข้าไปจูบก่อนจะผละออกอย่างรวดเร็ว

“สุขสันต์วันเกิดครับคิเสะคุง”คุโรโกะหน้าแดงก่ำด้วยความอายไม่คิดว่าตนจะกล้าทำอะไรบ้าๆแบบนี้  นายแบบหนุ่ม น้ำตาไหลพรากด้วยความซาบซึ้ง

“ฮึก...ฮึก”สองมือพยายามปาดน้ำตา “ฉัน...ฉันคิดว่าคุโรโกจจิ ลืมวันเกิดของฉันไปแล้วซะอีก”

“จะเป็นอย่างนั้นไปได้ยังไงละครับ”คุโระโกะพูดพร้อมกับใช้มือเช็ดน้ำตาของอีกฝ่าย จับหน้าของอีกฝ่ายเอาไว้แล้วยื่นหน้าผากไปชนกับหน้าผากของอีกฝ่ายเบาๆ “ไม่ว่าจะวันเกิดปีไหนๆของคิเสะคุงผมก็ไม่ลืมหรอกครับ”

“อื้อ ของคุโรโกจจิ ฉันก็ไม่ลืมหรอกนะ”คิเสะจุ๊บที่ริมฝีปากของอีกฝ่ายเบาๆ

วันสำคัญวันนึงที่มีเพียงครั้งเดียวในรอบปี วันที่เธอได้เกิดมา เป็นของขวัญจากพระเจ้า วันเกิดที่แสนสุขสันต์ของเธอ ขอให้ต่อไปเธอจงมีแต่ความสุข