White Rose นิยายรักของกุหลาบขาว

ลำดับตอนที่ #5 : ความจริง!

"ยัยโรส!!!"หนวกหูว่ะอะไรของมันว่ะ
"อะไร อลิซ แกนี่กลัวฉันไม่ได้ยินรึไง"
"เปล่าคือแฮ่กๆฉันแฮ่กๆ มีแฮ่กๆ"
"พักก่อน อ่ะนี่น้ำมีไรก็ค่อยพูด"
"ฉันมีเรื่องจะมาบอกแก"
"เรื่องอะไร?"
"เรื่องพี่เซอร์เวย์"
"รีบๆบอกมาเลยฉันอยากรู้"
"เดี๋ยวนี้ก็บ้าผู้ชายเหมือนกันนี่หว่า"
"เปล๊า ไม่ได้บ้าสักหน่อย ไม่อยากรู้แล้ว"
"บอกก็ได้ คือเมื่อวานที่แกไปเดตกับพี่เซอร์เวย์แกรู้ไหมว่าไอ้บ้านั่นนะมันใช้แกเป็นเครื่องมือ"ที่แท้ก็เรียกว่าเดตนี่เองแล้วทำไม เปลี่ยนสรรพนามพี่เซอร์เวย์เป็นไอ้บ้านั่นแล้วหลอกใช้ฉันเป็นเครื่องมือมันหมายความว่าไงว่ะ
"เอางี้ฉันจะค่อยๆเล่าให้แกฟังนะที่พี่เซอร์เวย์นัดแกไปทานข้าวเพราะต้องการให้พี่แมท หรือแฟนพี่เซอร์เวย์หึงแล้วก็พาแกไปนั่งทานข้าว พี่เขาคงรู้ว่าพี่แมทต้องแอบฟังเลยบอกว่าพี่เขาอ่ะชอบแก พอพี่เขามาส่งแกที่บ้านพี่เขาได้คุยโทรศัทพ์กับเพื่อนพี่แมทว่าพี่แมทจะฆ่าตัวตายพี่เขาเลยเก็บอาการไม่ให้แกดูออกบังเอิ๊ญบังเอิญ ร้านแกขายดอกไม้พอดีพี่เขาเลยขอเข้าไปในร้านแกใช่มะ"
"อือ"
"แล้วที่เขาเลือกดอกกุหลาบเพราะมันเป็นชื่อแกเพื่อให้แกอ่ะตายใจแล้วรีบบึ่งรถออกไปที่ร้าน บาร์เนเจอร์แกรู้ใช่มั๊ยว่ามันเป็นร้านของพี่ชายฉัน พอพี่แมทเห็น พี่เซอร์เวย์ก็รีบเดินหนี แล้วรีบบอกเลิิก อีตานี่บ้านี่เลยกินเหล้าจนเมาฉันเลยหลอกถามมาให้แกนี่ไง โอ๊ยเหนื่อยกว่าจะเล่าจบ"
"พี่เซอร์เวย์เขากล้าทำกับฉันขนาดนี้เลยหรอ"
"เออดิ ถ้าแกไม่เชื่อนะฉันเอาเทป ที่อัดไว้มาให้แกฟังก็ได้แต่ฉันอัดไว้แค่ตอนจะพูดจบนะเพราะฉันเพิ่งรู้ตัวว่าควรอัดอ่ะ โทดนะ - -"
"ไม่เป็นไรแค่นี้ฉันก็รู้แล้วว่า ไอ้บ้านั่นมันสมควรตาย!"
"แกน่ากลัวอ่ะ แต่ฉันว่าแกอย่าไปหาเรื่องพี่เขาเลยนะ"
"แต่แกระยะเวลาสั้นๆ มันทำให้ฉันได้รู้ว่าพี่เขาอบอุ่น ฮึกๆ ฉันรักพี่เขาไปแล้วล่ะ ฉันจะทำไงดีอ่ะ"
"หลบหน้าพี่เขาซะอย่ารับโทรศัพท์พี่เขาแล้วห้ามกลับบ้านคนเดียวเด็ดขาดไอ้บ้านั่น อาจจะทำร้ายแกก็ได้ เข้าใจมั๊ย" ฉันพยักหน้ารับคำกับยัยอลิซ แงๆ ทำไมพี่เขาทำร้ายฉันได้ลงคอฉันมันโง่มากเลยหรอ นี่ถ้ายัยอลิซไม่บอกฉันคงเป็นควายไปตลอดสินะ เห็นความรู้สึกฉันเป็นอะไรกัน ความจริงที่ฉันไม่อยากรับรู้แต่ฉันก็ต้องรู้เพราะมันมีผลต่อฉันแล้วถ้าฉันไม่ยุ่งกับพี่เขาตั้งแต่แรกไม่รับปากว่าจะไปเดต ฉันคงไม่ต้องมาตกอยู่ในสภาพที่แสนจะอนาถแบบนี้หรอก
ตอนเย็น
ฉันยังคงหลบหน้าหลบตาไอบ้านั่นเสมอมา ฉันรีบกลับบ้านกับอลิซยัยอลิวแสดงความเป็นมิตรที่ดีโดยการพามาส่งที่บ้าน โดยไม่ลืมที่จะกลับบ้านตัวเองก่อนเป็นอันดับแรกแล้วค่อยมาส่งฉันที่บ้าน
นี่ถ้ายัยอลิซไม่มาส่งฉันฉันคงฆ่ายัย นี่ไปนานแล้วล่ะตัวเองเป็นต้นเหตุแต่ถ้าไม่มารับผิดชอบมันก็โดน! แต่แล้วโชคชะตาไม่เข้าข้างฉันเลย ไอ้งั่งนั่นมาขวางทางฉันกับยัยอลิซ
"ทำไม โรสไม่รอพี่ที่ห้องครับ" น้ำเสียงไอ้บ้านี่ดูกดดันชะมัด ฉันจะใช้คำสุภาพกับนายอีกต่อไปแล้ว
"มันไม่จำเป็นค่ะ หลีกทางให้โรสกับอลิซด้วยนะค่ะ โรสอยากกลับบ้าน"
"ไม่!จนกว่าเราสองคนจะคุยกันรู้เรื่องทำไมโรสเป็นแบบนี้"
"เราคุยกันรู้เรื่องแล้วค่ะ ทำเป็นว่าเราไม่รู้จักกัน แค่นั้นโรสก็พอใจแล้วค่ะ"
"โรส! พี่ขอโทษพี่ไม่ได้ตั้งใจ"
"นี่นายเอามือของนายออกไปเดี๋ยวนี้!"ให้มันรู้ซะบ้างคนอบ่างฉันก็มีด้านมืดนะย่ะ
"โรส!" น้ำเสียงไอ้บ้านี่ดูอ่อนลง แต่ทำยังไงฉันไม่สงสารหรอกนะ
"ปล่อยค่ะก่อนที่โรสจะหมดความอดทนไปมากกว่านี้ "
"พี่ทำอะไรผิด"
"พี่ก็รู้อยู่แก่ใจ ต่อจากนี้ไปโรสขอนะค่ะอยบ่าเห็นความรู้สึกของโรสเป็นแค่ของเล่น! ถอยไป!"
"เยี่ยม!~ไปเลย เพื่อนรักแต่ฉันว่าแกคงไม่ใจอ่อนง่ายๆนะ"
"อย่าหวังแกฉันหมดศรัทธาต่อตานี่ไปนานแล้ว"
และแล้วฉันก็ต้องมานั่งร้องไห้อยู่ในห้องคนเดียวนี่พี่เจนแม่ น้าอ้อยเมื่อไหร่จะกลับมานะ