คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ฉัน นาย แก เอิ่ม.. งง
ฉันยังไม่ได้ย้ายไปไหนทั้งนั้น -________- เพราะฉันไล่ยัยบ้านั่นออกไปได้เรียบร้อยส่วนอีตาแฮซบ้านั่นก็เริ่มรุกฉันจน ฉันเริ่มคิด....=////= เขินนน แต่ฉันก็ยังหลงเหลือจิตใจไว้บ้างเพื่อมันไม่ได้เป็นแบบที่ฉันคิดเอา ไว้...บางทีมันอาจจะมีเบื้องหลังอะไรบางอย่างก็ได้ ..
"เฮ้มิลลี่ ฉันซื้อเค้กโรสบี้มาให้เธอด้วยล่ะ "
"อะ...อือ"
"มากินสิ"
"รู้แล้วน่า =_= "
ฉันนั่งกินแบบเงียบๆมันเงียบเกินไปแล้วนะ !
"นี่แฮซนายไม่คิดจะพูดอะไรบ้างเลยรึไง ! "
"หะ..."
ติ๊ด...ติ๊ด...
แฮซมองหน้าฉัน ฉันพยักหน้าเป็นเชิงบอกว่าไปรับเถอะแล้วฉันจะไปแอบฟัง *o*
"อะไรของแกว่ะคาลเลน ฉันทำตามที่แกบอกทุกอย่างแล้วนะเว้ย ยกหนี้ให้ฉันสักที!"
[@#$%^&*! ]
"อะไรของแก ! เออฉันรู้ว่าแกอยากได้ยัยนั่นแต่ำไมฉันต้องมาทำอะไรในสิ่งที่ฉันไม่ต้องการ ทำด้วยว่ะ มันไม่มีวิธีไหนที่มันดีกว่านี้เลยรึไง ! "
[!@#%$^&]
"เออ เว้ย! แล้วเจอกัน "
หมอนี่คุยกับหมอนั่น(?) เรื่องอะไรกัน ถ้าให้เดาต้องเป็นเรื่องผู้หญิงแน่ๆแล้วหนี้อะร้ายยยเง้อมิลลี่เพลียค้าาา
"เอ่อ..มิลลี่เดี๋ยวฉันออกไปข้างนอกหน่อยนะ"
"อ่ะ..อือ" อ้ะๆ ถ้าแกอยากรู้แกก็ตามไปสิมิลลี่อย่าโง่ๆ พอฉันคิดได้ฉันก็รีบหยิบปอนโชลายสก๊อตติดมือไปด้วยเพื่อข้างนอกจะหนาว .... ฉันเดินตามหมอนี่ออกมาเงียบๆอ้ะ! หมอนี่นัดคาลเลนมาร้านโรสบี้เนี่ยนะ =[]=;; เอิ่มมม...ช่างเถอะ บรรยากาศร้านโรสบี้ก็ใช่ว่าจะแย่นะ...แต่เพียงว่าโรสบี้เป็นร้านที่เหมาะสำหรับฤดูใบไม้พลิมากกว่าบรรยากาศที่มีแต่หิมะปกคลุมแบบนี้เพราะรอบๆร้านตกแต่งเต็มไปด้วยต้นไม้ที่เคยมีใบสีเขียวแต่บัดนี้มันถูกปกคลุมไปด้วยหิมะ...บรรยากาศแบบนี้ทำไมฉันรู้สึกเจ็บจี๊ดขึ้นมาที่หัวใจ..มันคงไม่ใช่เหตุการ์ณนั้นหรอกนะเพราะฉันได้ลืมมันไปหมดแล้วหมดแล้วจริงๆนะ =[]=;; อ๊ะ!นั่นคาลเลนไม่ได้ล่ะต้องรีบเข้าไปจองที่นั่งที่ใกล้ที่สุดให้ได้ .... ในที่สุดฉันก็ได้ที่นั่งที่ใกล้กันมาก ฉันนั่งหันหลังให้คาลเลนไม่เข้าใจเลยจริงๆว่าทำไมหมอนั่นต้องเอาฮู้ดขึ้นมาคลุมหัวใส่แว่นกันแดดด้วยก็ไม่รู้ทั้งๆที่แดดมันก็ไม่ค่อยจะมี..ใส่แว่นกันหิมะยังดูจะเข้าท่าซะกว่า-___-' เอ่อ..ได้ข่าวว่าแกก็ใส่นะยะไอ้แว่นกันแดดน่ะ
"ว่าไง...ฉันอยากจะรู้จริงๆว่าถ้ายัยนั่นโดนนายทิ้งแล้วยัยนั่นจะกลับมาหาฉันมั้ย?"
"แก..นี่มันไม่ใช่คน ทำไมแกต้องให้ฉันทำอะไรแบบนี้ด้วยว่ะ"
"แล้วทำไมแกจะทำไม่ได้ในเมื่อแกก็รุกมิลลี่มากถึงขนาดนี้แล้ว..."
รุก...ฉัน !
"แต่แกก็รู้ว่าฉันมีซัมวัน...อยู่แล้ว"
"ก็เออสิว่ะ เวลาที่แกจะไปจากยัยนั่นมันจะได้ง่ายๆหน่อย"
"ฉันยังอยากเป็นเพื่อนกับมิลลี่อยู่ แล้วอีกอย่างถ้ามิลลี่รู้แกจะเป็นคนที่มิลลี่โกรธมากที่สุด"
"แกคิดยังงั้น บัทไอด้อนติ้งค์โซ "
"อันนั้นมันก็ยัวร์ไอเดียบัทมายไอเดียคือไม่ต้องการทำให้มิลลี่เสียใจว้อยย "
"นั้นมันก็ยัวร์ไอเดียเหมือนกันว้อยยย "
เห้ออ ....จะเถียงกันทำบ้าไรฟร่ะ =^= คนที่เดือดร้อนคือฉันยังนั่งฟังแบบสงบเสงี่ยม (เหรอเห็นฉีกกระดาษทิชชู่ให้ว่อน) พวกแกจะเถียงกันทำม้ายยยย ตกใจจนบ้าไปแล้วค่า !
"เอาเป็นว่าแกต้องทำ"
"เออๆเว้ย เมื่อไรที่แกยกหนี้ให้ฉันแล้วฉันได้เบอร์ยัยนั่นฉันจะหนีไปหายัยนั่นจะไม่มาเห็นหน้าแกอีก-_____-"
"นั่นมันเรื่องของแก อ่ะซัมโทรมาขอตัว... "
"หะ...เห้ย=[]=;;;" แล้วหมอนั่นก็ตะเกียกตะกายไปแย่งไอโฟนออกจากมือคาร์ลแล้วก็กรอกเสียงด้วยประโยคอะไรก็ไม่รู้ซึ่งฉันไม่ได้ยินแต่เดาได้ว่าคงเป็นประโยคหวานเลี่ยนๆเพราะคาร์ลทำหน้าแบบนี้ > =[]=;; สงสัยฉันจะมัวแต่จ้องพวกนั้นนานเกินไป... จนไม่รู้เลยว่ามีใครบางคนมายืนอยู่ข้างๆฉันด้วยตั้งนาน
“ถามหน่อยเถอะ เธอหลงเสน่ห์หมอนั่นอีกแล้วหรือไง ?”
“นั่นน่ะปากเหรอห้ะ ! ฉันไม่เคยคิดจะกลับไปหลงหมอนั่นเป็นรอบที่สอง ! ”
“อ่ะครับๆที่นั่งตรงข้ามคุณคงยังไม่มีใครนั่งสินะครับผมขอบนั่งล่ะกัน^___^”
“นาย! หน้าด้านมากฉันยังไม่ได้เชิญนายสักคำเลยนะ ==’ ”
“เอาเถอะครับเอาเป็นว่าลืมๆเรื่องเก่าไปเถอะ แล้วหันมามองปัจจุบันดีกว่า ”
“ฉันไม่รู้ว่านายมีจุดประสงค์อะไรที่เข้ามาหาฉันและฉันขอย้ำและเตือนนายไว้เลยว่า’ มันจะไม่มีวันเป็นเหมือนเดิมอีกครั้ง’ ”
“แล้วเธอไม่คิดหน่อยเหรอว่าไอ้การที่คาร์ลมันเล่นกับความรู้สึกเธอมันไม่มากเกินไป”
“ใช่ถึงมันจะมากเกินไปแต่ในเมื่อฉันเต็มใจและพอใจที่จะ’โง่’ ใครหน้าไหนก็ไม่มีสิทธิ์มาห้ามฉันทั้งนั้น”
ความคิดเห็น