Legend Fantasy:กำเนิดตำนานวีรบุรุษ

ลำดับตอนที่ #1 : kerone

 The Legend Fantasy

 

Episode 1 : จุดกำเนิดแห่งการผจญภัย

Chapter 1: Kerone

ณ เมือง พรอน แห่งอาณาจักร โครตรอน คือเมืองชนบทเล็กๆเมืองหนึ่งซึ่งไม่ได้มีอะไรที่ดีมากมาย เว้นแต่ธรรมชาติที่สวยงาม และ จุดเริ่มต้น ของตำนานวีรบุรษที่ยิ่งใหญ่....

เวลา 0.35 น ดาว เคโรนเน่  ราชวัง ฟิลลิปป์

ตู้ม!“หน่วย 7 14 ประจำตำแหน่ง หน่วย 1 3 อ้อมไปทางด้านหลัง อย่าให้เป้าหมายรู้ตัว”เสียงแม่ทัพออกคำสั่ง “เอ่อ หัวหน้าครับ”ทหารนายหนึ่งแย้งขึ้น “มีอะไรรึทหาร”แม่ทัพตอบด้วยท่าทีหงุดหงิดเล็กน้อย “เป้าหมายรู้ตัวหนีไปแล้วครับ”“ว่าไงนะสั่งแล้วว่าอย่าให้เป้าหมายรู้ตัวแล้วนี่มันอะไรกันไหนอธิบายมาซิพลทหาร”แม่ทัพตะโกนถามด้วยอารมณ์ที่หงุดหงิดกว่าเดิม “คือ...เอ่อ...เป็นเพราะคำสั่งระเบิดประตูหน้าของแม่ทัพทำให้เป้าหมายรู้ตัวตั้งนานแล้วครับ”“นี่จะโทษเพราะฉันสั่งระเบิดรึไง...ใครสั่งหาพลทหาร...ช่างมันเถอะจับตัวเป้าหมายมาได้เข้าใจไหมทุกหน่วย” แม่ทัพสั่งด้วยอารมณ์ที่ฉุนขาดแล้ว “รับทราบครับ”

อีกด้านหนึ่งของ ราชวังฟิลลิปป์

“นายท่านไม่มีเวลาแล้วรีบเข้าเถอะครับ” “อืม...เข้าใจแล้วงั้นฝากลูกข้าทีนะ” “ได้ครับนายท่าน”

“เอาละทหาร...ถึงเวลาแล้วสินะที่จะต้องสู้เพื่อปกป้องเกียรติยศ ศักดิ์ศรี ของพวกเราชาวเคโรเนีย ...จับดาบซะ แล้วออกไปลุยกันให้ตายไปข้างหนึ่งจำไว้ว่าถ้าเราออมมือมีอย่างเดียวที่รอคอยคือความตายปลดปล่อยพลังซะ ใส่ทุกอย่างเท่าที่มีกับศึกสุดท้ายที่ จักรวรรดิ อามาเกดดอนต้องจารึก ลุย!!!”เสียงกษัตริย์แห่งดาวเคโรนเน่ปลุกระดมทหาร “เฮ!สู้เพื่อเคโรเน่”“ขอให้ทุกหน่อยโชคดี ทุกหน่วยพร้อมบุกทะลวง ฆ่าให้หมดอย่าให้เหลือเพื่อศักดิ์ศีเคโรนเนีย”กษัตริยืนั้นได้แต่ฝากความหวังไว้ที่ทหารเพื่อถ่วงเวลาให้ได้นานที่สุดเพราะใจจริงรู้อยูแล้วว่าไม่มีทางต้านทานกองทัพที่ยิ่งใหญ่ของ อาณาจักร เซแพนท์ได้ เพื่อนที่จะส่งความหวังสุดท้ายที่จะกอบกู้เคโรนเน่ได้

ณ ห้อง ส่งยาน

“นายน้อยข้าขอลาขอให้ท่านโชคดีและกลับมากอบกู้เคโรนเน่ด้วยเถิด”

“เคลื่อนความถี่เซท สัญญาณพร้อม ตำแหน่ง n4714 พิกัด 19,41พร้อม นับถอยหลัง 10...3...2...1...0”

ตู้ม!เสียงเครื่องยนต์ของยานนิรภัยได้ดังขึ้นพร้อมกับส่งตัวยานไปยังพอกัดที่กำหนดไว้ สถานที่นั้นคือ “EARTH”

ณ ลานหน้า ราชวัง

ตู้ม!เคร้ง เคร้ง ตูม! เสียงการต่อสู้อันดุเดือนระหว่าง2อาณาจักรกำลังถึงจุดสิ้นสุแล้ว

“รายงานครับท่านแม่ทัพ ตอนนี้หน่วย7 8 9 11 13ตายเรียบครับแต่กองกำลงของอีกฝ่ายเหลืแค่200คนครับแต่ยังหาเป้าหมายไม่เจอครับ”

“อืม รับหาเป้าหมายให้เอจอซะจะได้ปิดงานซักทีชักอยากไปนอนเต็มแก่แล้ว...หาววว”แม่ทัพสั่งทหารอย่างเกียจคร้าน “นี่ซาวน์ นายว่าไหมหัวหน้านี่ไร้อารมณืจริงเลยหว่ะขนาดออกรบยังง่วง” “อืมคงงั้นมั้ง...เหมือนกับหน้แหละ...หน้าตายก๊ากๆๆๆ”เหล่าทหารกำลังหัวเราะกันอย่างสนุกสนานแต่หารู้ไม่ว่า”กราด นายว่าใครตายด้านนะหืม”เสียงแม่ทัพออกมาจากลำโพง “กลับเมื่อไรพวกนายโดนแน่” เสียงแม่ทัพบอกอย่างนิ่มนวลอต่แฝงไปด้วยปริศนา เฟี้ยว!”นี่นเสียงอะไร...ปืนลำแสงรึเปล่า”ซาวน์ถาม”ไม่ใช่มั้งบนฟ้าต่างหากละเฟร่ย...บนฟ้ามันต้องระเบิดเวหาเซ่...ห๊า”ทหารรีบแหงนหน้าขึ้นมองบนท้องฟ้า”นั่นยานอะไร”ทหารนายหนังตะโกนถามเพื่อน”ไม่รู้หว่ะท่าทางจะเป็นยานนิรภัยมั้ง...ยานนิรภัย”ทหารทวนอย่างสงสัยแล้วพูดขึ้นมาว่า”สงสัยเป้าหมายคงหนีไปแล้วมั้ง...เฮ่ยติดต่อแม่ทัพเร็ว”ทหารบอกเพื่อนอย่างกระวนกระวาย”ท่านครับมียานนิรภัยกำลังออกนอกวงโครจงครับน่าจะเป็นยานที่เปาหมายหลบหนีครับ”ทหารรายงานให้ทราบ”งั้นก็ทำตามคำสั่งต่อไปยึดดาวดวงนี้ให้ได้เอาไงค่อยว่ากันต่อ”แม่ทัพสั่งอยางเซ็งๆ

กองทัพเคโรนเนีย

“รายงานครับยานนิรภัยออกนอกวงโครจรของเราเรียบร้อยแล้วครับ เตรียมการทำแผนbเลยไหมครับท่าน”

“เร็วกว่าที่คิดแฮะ...โอเคเริ่มเดินหน้าได้เลย....เอาละทหารถึงเวลาแล้วสิเรามาคอยดูกันดีกว่าว่าความหวังของพวกเราจะทำสำเร็จหรือไหมฮะฮะฮ่า เจอกันที่empty fieldนะทุกคน...ยืนยันรหัส387”

“ยืนยันรหัส387 พลังงาน100% ความผิดพลาด0%ยิงเมเทโอได้”

“ล่าก่อนเคโรนเนีย...ทุกคนฝากความหวังไว้ที่ลูกนะลาสต์” นี่คือประโยคสุดท้ายที่กษัตริย์แห่งเคโรนเนียพูดไว้

                      ******************************************************************

EARTH 30/4/2156 4.47น หมู่บ้านคอคูก้า เขต พรอน อาณาจัก โครตรอน

ตู้ม!”เสียงดาวตกทำไมมันดังจังออกไปดูซักหน่อยดีกว่า”“เฮ่ยนั่นมันยานนิรภัยดาวเคโรนเนียนี่นาทำไมถึงมาที่นี้....เกิดอะไรขึ้นกันแน่นะลงไปดูดีกว่า”ชายหนุ่มได้เดินไปยังจุดที่ยานตก”เฮ่ยนั่นมันเด็กนี่นา...ไม่ทันการละต้องรีบช่วย เอกซตรอง!”สิ้นเสียงประตูยานนิรภัยก็เด้งออกชายหนุ่มได้เดินลงไปอุ้มเด็กทารกน้อยขึ้นมาจากยาน

และพากลับไปยังบ้านพัก”นี่มันจดหมายเวทนี่นาตกลงเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่เนี่ย”ชายหนุ่มสงสัยและได้เปิดจดหมายมาอ่าน”ไงเฟตไม่เจอกันนานเลยนะ” ชายหนุ่มเห็นภาพและได้ยินเสียงของผู้ส่งก็ตกใจทันที”ท่านอาจาร์ยนี่”“เอาละเข้าเรื่องกันเลยดีกว่า...ตอนนี้ที่ดาวของเรากำลังถูกรุกรานโดยพวกเซอแพนท์คาดว่าก่อนจดหมายจะถูกเปิดดาวเราก็คงจะเสียหายไปเกือบหมดแล้วด้วยผลของเมเทโอ...นั่นคือบุตรชายของข้า ข้าขอฝากเจ้าหนูให้เจ้าช่งยดูแลและฝึกสอนด้วยนะ เชื่อข้าเถอะเด็กนั่นคือผู้ที่จะมาฟื้นคืนชชีพให้กับดาวของพวกเราอีกครั้ง ข้าขอฝากคงามหวังไว้กับเจ้าและเด็กนั่นด้วยนะลาสต์ลาก่อน”สิ้นเสียงอาจาร์ยลาสต์ก็ได้ใจหายวูบ”อาจาร์ยตายแล้วหรอไม่นะมันไม่จริงใช่มั้ย”ลาสต์นั่งนึกถึงเรื่องราวเก่าๆสมัยเด็กและก็ได้ยินเสียงเด็กร้อง”โอ๋ๆเจ้าคงหิวใช่มั้ยล่ะเด๋วจะหาอะไรมาให้กินนะหนูรอแปปนะ”ลาสต์ทิ้งความเศร้าไว้และได้เข้าครัวไปทำอาหาร”เอานี้สุดฝีมือเชียวนะเน่ย...เอจะเรียกเจ้าว่าอะไรดีนะ อ่าชื่นี่สิเจ๋งแฟนท่อม...นับจากวันนี้ชื่อของเจ้าคือแฟนท่อมนะเอากินสิอย่าบอกนะว่าไม่อร่อยเด๋วตีตายเลย”ลาสต์เล่นกับเด็กอย่างสนุกสนานและนี่แหละคือจุดเริ่มต้นของการพจญภัย และ ตำนานวีรบุรุษที่ยิ่งใหญ่

                       **********************************************************************

ณ ฐานทัพ อวกาศ อาณาจักร เซอแพนท์

“หนีไปได้งั้นรึ คุเรเช้คสิเป้าหมายกำลังไปที่ไหน”“รับทราบครับ...เป้าหมายกำลังมุ่งหน้าไปยังEARTHครับโดยคาดว่าน่าจะถึงแล้วครับ”เสียงของกัปตันยานบอก “อืมโลกงั้นรึ ส่งหน่วยค้นหาไป1หน่วย…แล้วหน่วยที่ส่งไปยังดาวเคโรนเน่กลับมารึยัง”“ยังครับ..มีรายงานว่าโดนอาวุธในตำนานเมเทโอยิงหายสาบสูญหมดเลยครับเป็นไปได้ว่าบนดาวเคโรนเน่ไม่มีปฎิกริยาสิ่งมีชิวิตอยู่เลยครับ”กัปตันรายงานอย่างรวดเร็ว “อืมเปลืองกำลังพลมากกว่าที่คิด...งั้นส่งหน่วยวิทยาศาสตร์ ลงไปสำรวจพร้อมคนคุ้มกันเตรียมกาตั้งเมืองใหม่”แม่ทัพสูงสุดได้ออกคำสั่งอย่างตื่นเต้น

                   ########################################################

                                                          To be continue...