ขโมยหัวใจ เจ้าหญิงสุดแสบ>vO

ลำดับตอนที่ #5 : บาดเจ็บ

"หล่อนเป็นยังไงบ้าง" เสียงใครคนหนึ่งปลุกสติคารินให้ตื่น
"ไม่มีอะไรมาก แค่ช๊อคสลบไป" อีกเสียงนึงตอบ
"แค่ช๊อคสลบไปงั้นหรอ! นี่มันตั้งสามวันแล้วนะ ช๊อคบ้าอะไร" เสียงแรกตะโกนลั่น
"เฮ้ย ใจเย็นดิไอ้โทนี่" เสียงใครสักคนแทรกขึ้น
"จะให้ใจเย็นอยู่ได้ไง ยัยคารินก็สลบมาสามวันแล้ว ไอ้พอลก็โดนแทงป่านนี้อาการยังร่อแร่ใกล้ตาย ยังจะให้ชั้นใจเย็นอยู่ได้เหรอ"
"นะ...หน่ะ..." เสียงครางเบาๆจากผู้ที่ป่วยอยู่ดังขึ้น
"เฮ้ย ยัยคารินฟื้นแล้ว เมื่อกี้นายพูดว่าไงนะ" ใครซักคนรีบปราดเข้ามาประคองคาริน ผมสีทองแบบนั้น นัยน์ตาสีเขียวแบบนี้ เดาได้ไม่ยาก โทนี่ ซิมนาเรส นั่นเอง
"นะ...นะ..."
"เอาน้ำใช่ไหม"
"ไม่...หน่ะ...หนวกหู.......จะนอน.....ออ....ออก...ไป"
"ง่า งั้นหรอ ตามสบายละกัน ไปละ" เสียงโทนี่ดูซึมลงไปเล็กน้อย
สองวันผ่านไปไวอย่างแรง....
ในห้องพักผู้ป่วย หลังจากที่ได้ข่าวว่าคารินฟื้นแล้ว ชาวหอพัก3ก็ยกขโยงกันมาเยี่ยม ทำเอาบรรยากาศสงบๆในห้องพยาบาลหายวับไปทันที
"เป็นไงบ้างว่ะ เล่นนอนสบายตั้งห้าวัน นี่รู้เรื่องการแข่งขันระหว่างหอกันรึยังรึยัง" เสียงเอ็ด ยอดนักดาบดังขึ้น
"หือ? อะไร"
"พูดงี้แปลว่ายังไม่รู้แน่เลย การแข่งขันน่ะ พวกอาจารย์จะจับฉลากกันว่าจะให้แข่งกันเรื่องอะไร สรุปได้ว่าจะให้แสดงละคร เธอต้องเป็นนางเอกของเราส่วนพระเอกชั้นเอง" เอ็ดพูดขึ้นอย่างภูมิใจที่ตนได้เป็นพระเอก
"หรอ อืม" แบบนี้เหมือนมัดมือชกเลยนี่ว่า ดูจากหน้าตาพี่แกแล้วขืนเราปฏิเสธก็ได้ตายสถานเดียวแน่
"แล้วโทนี่กับพอลหล่ะ"คารินถามหาเพราะไม่เห็นสองคนนั้น
"อ๋อ ไอ้โทนี่มันงอนแก ที่เมื่อสองวันก่อนแกไปบอกว่าหนวกหูใส่มัน...ไม่ต้องทำหน้างงเลย แกพูดจริงๆชั้นก็อยู่ด้วย....ใช่ไหมว่ะไอ้โทนี่"ประโยคสุดท้ายจินตะโกนขึ้นดังๆเหมือนต้องการให้ใครซักคนได้ยิน ไม่นานเสียงประตูก็เปิดดังแอ็ด ก่อนตามมาด้วยร่างของโทนี่นี่เจ้าเก่า
"แล้วพอลหล่ะ" คารินถามต่ออย่างไม่รู้เรื่อง แม้มันจะเป็นคำถามสั้นๆง่ายๆแต่ทุกคนในห้องยกเว้นคารินกลับพร้อมใจกันสะอึกอย่างมิได้นัดหมาย
"คือ...นายจำได้ใช่ไหม...ตอนนั้นหน่ะ ตอนที่นายช๊อคแล้วมัน...มัน...มันก็" ซูซานอธิบายตะกุกตะกัก จนคารินชักรำคาญ
"มันทำไมเล่า"คารินตะคอก ซูซานสะดุ้งเฮือกด้วยความกลัว
"คือมันมีมีดจากไหนไม่รู้พุ่งเข้าใส่นาย แล้วอยู่ดีๆไอ้พอลก็วิ่งเข้าไปขวางทางมีดไว้โดนเสียบทะลุหลัง ป่านนี้ยังไม่ได้สติเลย"โวเรน เล่าแทนซูซานที่ตอนนี้กลัวคารินจนพูดไม่ออกแล้ว
"จะ...จริงหรอ"คารินเอ่ยอย่างไม่เชื่อ นี่มันปกป้องเขาหรอ ในใจก็ตวัดนึกถึงแสงและเงามือที่มาบดบังนั้น "พาชั้นไปหาไอ้พอลเดี๋ยวนี้" คารินสั่งอย่างเคยตัว
"ไม่ได้ นายพึ่งฟื้นจากอาการช๊อค หมอยังไม่ให้ลุก" โทนี่อธิบาย
"ถ้าชั้นอยากไปก็ต้องได้ไป อย่ามาห้าม" คารินโต้กลับ โทนี่หันไปทางเกรฟฮาร์ตอย่างขอความช่วยเหลือ
"โทษทีว่ะ" นั่นคือเสียงสุดท้ายที่คารินได้ยินก่อนจะหมดสติไป
ตอนเย็นของวันเดียวกัน....
คารินตื่นขึ้นมาก็ต้องรู้สึกมึนหัวอย่างรุนแรง จะเป็นเพราะใครหล่ะถ้าไม่ใช่ไอ้เกรฟฮาร์ต ก็รู้นะที่ทำไปเพราะพวกมันเป็นห่วงเขาแต่แบบนี้มันเกินไป เล่นฟาดมาซะเต็มแรงทีเดียวเอาน๊อคไปเลย
คารินสอดสายตามองไปรอบๆตัว เมื่อไม่พบว่ามีใครอยู่แถวๆนี้ เขาจึงค่อยๆเคลื่อนกายลงจากเตียงแล้วเดินผ่านม่านกั้นเตียงออกไป คารินก็พบพอลนอนถัดไปจากเตียงที่เขานอนอยู่ไม่กี่เตียง
...โธ่เว้ย! ใกล้แค่นี้เองทำไมพวกมันไม่ให้เขาลุกขึ้นมาดู...คารินคิดอย่างหัวเสีย
ร่างบอบบางนอนคว่ำหน้าอยู่บนเตียง ลมหายใจรวยรินเหมือนคนใกล้ตาย นี่มันอุตสาห์เสี่ยงชีวิตมาช่วยเขา มือหนาเอื้อมไปปัดผมที่ปรกหน้าร่างเล็กออกก่อนจะประทับจุมพิตลงบนหน้าผากกลมมน พอลขยับตัวยุกยิกเล็กน้อยแต่มันก็สามารถปลุกสติคารินได้
...ทำไม เขาทำแบบนั้นทำไมทั้งที่ออกจะรำคาญมัน เขาชอบมันหรอ? ไม่ใช่น่า เพราะมันช่วยเธอต่างหาก นั่นหล่ะเหตุผล เอาหล่ะต่อไปนี้เราต้องทำดีกับพอลมากขึ้น...คารินตัดสินในใจ เมื่อตัดเรื่องรำคาญออกไปได้แล้วเธอก็หมุนตัวกลับไปนอนบนเตียงของตนต่อ
ในวันรุ่งขึ้นชาวป้อมอัศวินปีหนึ่งก็ได้พบกับข่าวดี เมื่อพอล เอลกันสามารถลืมตาตื่นขึ้นมาได้ ส่วนคารินก็หายเป็นปกติดีทุกอย่างและออกมาจากห้องพยาบาลได้แล้ว หลังจากนั้นสองอาทิตย์พอลก็หายเป็นปกติกลับมาวิ่งเดินตามเจ้าหญิงน้อยของเราและโทนี่ ซิมนาเรสได้อย่างเดิม