ขโมยหัวใจ เจ้าหญิงสุดแสบ>vO

ลำดับตอนที่ #22 : แหวนประหลาด

ทันทีที่คารินเข้าไปข้างในก็ต้องตะลึงกับความใหญ่ของมัน(อ๊ะๆ อย่าคิดอะไรเกินเลยแค่ขนาดของเรือ เอ หรือว่ามีเราคิดคนเดียวหว่า<<ผู้แต่ง) เพราะมันทั้งใหญ่และกว้างกว่าที่เห็นภายนอกเยอะเลย ...มิน่าล่ะกองทัพเรือเพียงลำเดียวถึงสามารถยึดเมืองต่างมาได้ในระยะเวลาอันสั้น
"ทั้งหมดนี่ใช้เวทสร้างขึ้นมา เราเสียนักบวชดีๆไปหลายคนในการสร้างมัน"เควินพูดโอ่อย่างภูมิใจพลางโอบไหล่เล็กอย่างถือสิทธิ์
คารินมองไปที่เควินประมาณว่า 'ใครถาม'
"เอาเถอะตอนนี้ชั้นยังไม่ว่างเล่นสงครามสายตา นายไปเดินเล่นก่อนแล้วกัน แต่อย่าไปไกลนักนะ"พูดจบก็ผละออกไปอย่างง่ายดาย
อะไรกันคราวนี้ไม่ส่งคนตามประกบแล้วเหรอ แต่ก็ดีเหมือนกันมันน่าอึดอัดจะตายที่มีคนมาคอยเฝ้า คารินคิดโดยหารู้ไม่ว่าหลังจาที่เควินเดินออกไปแล้วได้สั่งกับคนสนิทไว้ว่าอย่างไร
'เฝ้าไว้ อย่าให้คลาดสายตาปีเตอร์' นั่นล่ะคือคำสั่ง
คารินเดินมาตรงแถวที่เขาคิดว่าเป็นหัวเรือก่อนจะมองซ้ายมองขวา เมื่อเห็นว่าปลอดคนแล้วจึงนั่งลงพร้อมกับล้วงมือเข้าไปหยิบกล่องไม้สีดำออกมา(คารินจ๊ะหนูไปจิ๊กกระเป๋าโดเรม่อนมาป่ะเนี่ย<<ผู้แต่ง ,ช่างชั้น<<คาริน) กล่องใบนี้คารินได้มาจากพี่คาเอเดล พี่เขาแอบยัดมาให้ด้วยความเร็วสูงชนิดไม่มีใครมองทัน แถมยังทำท่าจุ๊ปากให้เงียบๆอีกต่างหากจนคารินต้องแอบลอบมองเควินที่ยืนอยู่ข้างซึ่งดูเหมือนร่างสูงจะไม่ได้รับรู้เรื่องที่เกิดขึ้นเลย...แต่คารินอยากรู้จังว่าระหว่างท่านแม่กับพี่คาเอเดลใครจะมือเร็วกว่ากันนะ
เมื่อเปิดดูก็พบว่าข้างในมีหนังสือประหลาด ปกสีแดงเข้มเหมือนเลือดลงลายลักษณ์สีทองกับจดหมายอีกหนึ่งฉบับ คิ้วสีเงินขมวดเล็กน้อย...ทำไมพี่คาเอเดลถึงเอาของพวกนี้ให้เธอ
มันหนักๆพิกลนะจดหมายฉบับนี้ คิดพลางหยิบไ อ้จดหมายฉบับที่ว่าเปิดดูพลันก็มีแหวนทองเกลี้ยงกลิ้งตกลงมา คารินหยิบมันขึ้นมาส่องดูพลิกซ้ายทีขวาทีแต่ยังไม่กล้าสวม เขาวางมันไว้ในกล่องก่อนจะคลี่กระดาษอ่าน
สวัสดีคาริน นายคงสงสัยสินะว่าทำไมพี่ถึงเอาของพวกนี้ให้เธอ ก็ในเมื่อเราไม่มีความสัมพันธ์อะไรกันเลยนอกจากเป็นรุ่นพี่รุ่นน้องกันในป้อมเท่านั้น
พ่อ 'ของเรา' คงยังไม่เคยบอกนายสินะว่าท่านมีลูกกับควีนคาโลลิน่าถึงสามคน แล้วพี่ขอบอกเธอไว้อย่างนึง (ห้ามตกใจนะ) ไม่ว่านายจะเชื่อหรือไม่ก็ตาม พี่เป็นพี่ชายแท้ๆของนายเกิดจากพ่อและแม่เดียวกัน ส่วนพี่ของนายอีกคนนึงเป็นพี่สาว นายจำได้ใช่ไหมยัยปรินซ์เซสฟีโอน่า หัวหน้าหอพัก2(ถ้านายยังนึกไม่ออก)
ส่วนแหวนวงนั้นเป็นแหวนที่ท่านแม่ยกให้พี่มาตอนที่พี่จะไปอยู่กับญาติฝ่ายพ่อ ตอนนั้นพี่อายุได้แค่สี่ขวบเองมั้งร้องไห้ไม่ยอมไปแทบตายน่ะ พี่ยกมันให้เธอละกัน ส่วนมันจะเอาไว้ใช้ยังไงนั้นนายก็ลองสวมดูเอาเองละกัน มันไม่อันตรายหรอก ...อ่อ...ยกเว้นแต่ว่าเธอจะสวมมันไว้ที่นิ้วนางข้างซ้าย
สุดท้ายแล้ว ยัยฟีโอน่าเขาฝากตำราอะไรก็ไม่รู้มาให้แล้วบอกว่า 'ถ้าไอ้พวกลูกกร๊วกกาบาเรี่ยนมันรังแกเธอ บอกพี่ พี่จะเจี๊ยนมันเอง' แค่นี้แหล่ะ
ส่วนตัวพี่ชายคนนี้ก็ไม่รู้จะบอกอะไรดีเพราะยัยฟีโอน่าก็พูดไปหมดแล้ว ยังไงนายก็รักษาตัวด้วยนะ
จาก
พี่ชายสุดหล่อ และ พี่สาวสุดสวย(แหวะ)>U<
คารินคลายยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัวกับประโยคสุดท้าย ยังอึ้งไม่หายอยู่เหมือนกัน...นี่เรามีพี่ด้วยหรอ ไม่รู้ว่าจะจริงแท้แค่ไหนแต่ไงก็คงต้องเชื่อไว้ก่อนล่ะนะ คิดแล้วก็หยิบแหวนทองวงนั้นขึ้นมาสวม
พลันคารินก็รู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงของร่างกาย ไอ้ผมสีเงินก็สั้นลง หน้าตาก็ห่วยลง หน้าออกเหลี่ยมๆ รูปร่างอ้วน ผิวดำด้วยความตกใจสาวน้อยรีบถอดแหวนออกด้วยความรวดเร็ว
พี่คาเอเดลส่งอะไรมาให้ล่ะนี่ แหวนแปลงกายหรอไง? น่าแปลกก็ตรงที่เขาไม่สามารถสัมผัสไอเวทย์จากแหวนวงนี้ได้เลย...อย่างน้อยมันก็เคยเป็นของของท่านแม่ มือค่อยๆร้อยแหวนเข้ากับสร้อยคอที่มักสวมอยู่เป็นประจำก่อนที่จะหยิบตำราสีแดงขึ้นมา พลิกหน้ากระดาษไปมา แต่ก็เจอแต่หน้าว่างเปล่า ...ตำราอะไรก็ไม่รู้เหมือนที่พี่คาเอเดลว่าไว้เลย
เขาถอนหายใจเบาๆ วางหนังไว้ในกล่องเหมือนเดิมแล้วเอนตัวลงนอนอย่างสบายอารมณ์ โดยที่ไม่รู้เลยว่าเหตุการณ์เมื่อครู่ทั้งหมดตกอยู่ภายใต้สายตาของปีเตอร์แล้ว