ขโมยหัวใจ เจ้าหญิงสุดแสบ>vO

ลำดับตอนที่ #18 : คืนดีแล้วจ้า

สองวันต่อมา คารินสามารถเดินไปเดินมาได้เป็นปกติแล้ว แต่เควินก็ยังมานั่งเฝ้าอยู่ได้ตลอดเวลา คอยเอาอกเอาใจทุกอย่าง(แม้ว่าคารินจะปฏิเสธก็เหอะ)
จนตอนบ่ายก็มีทหารคนหนึ่งมากระซิบบอกอะไรบางอย่างแก่เควิน เมื่อได้ยินร่างสูงก็หันมามองคารินแวบนึงก่อนจะหันไปสั่งคนสนิทว่า
“ปีเตอร์ดูแลให้ดีอย่าให้ชั้นผิดหวัง”
“พ่ะย่ะค่ะ”
“เอ็ดมัน อเล็กซ์ ตามข้ามา” พูดจบร่างสูงก็ก้าวออกไปอย่างรวดเร็ว นั่นเป็นครั้งแรกที่คาวินยอมห่างจากคารินหลังจากที่เขาฟื้น
“นี่ปีเตอร์ ทำไมเขาทำอย่างนั้นล่ะ เขาทำ.....ทำไปโดยที่ไม่บอกว่ารักซักคำ ตกลงเควินรักเราไหม หรือเห็นว่าเราเป็นเพียงของเล่นไว้ฆ่าเวลายามเหงา”คารินตัดสินใจบอก เธอต้องการใครซักคนมารับฟังความในใจและคนคนนั้นก็คือปีเตอร์ นั่นทำให้ปีเตอร์ได้รู้ว่าทำไมคนตรงหน้านี้ถึงได้มีอาการปั้นปึ่งกับนายเหนือหัวของตน ก็แค่อยากได้ยินคำว่ารักนี่เอง ฝ่าบาทนะฝ่าบาททีอย่างนี้ละมาทำเป็นอาย
อันที่จริงเมื่อวันก่อนเควินก็มาถามปีเตอร์ว่าจะทำยังไงถึงจะคืนดีกับคารินได้ ซึ่งปีเตอร์ก็ไม่รู้เพราะฝ่าบาทของตนนั้นทำเรื่องที่ถือว่ารุนแรงมาก มากถึงมากที่สุด แต่ตอนนี้รู้วิธีเพราะฉะนั้น ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของกามเทพปีเตอร์เชื่อมสัมพันธ์เอง อย่าห่วง(หรืออย่าหายห่วงกันแน่นะ)
“โธ่ ท่านคาริน ท่านรู้อะไรไหม ในช่วงที่ท่านสลบกับหลับอยู่ ฝ่าบาทพร่ำบอกคำว่ารักท่านมากเพียงใด เท่าที่ข้านับได้ 214 ครั้ง แล้วที่ข้าไม่ทันได้นับอีกล่ะ ฝ่าบาทรักท่านมากนะ”ปีเตอร์พูดให้เครดิตแก่นายของตน
“จริงหรอ”คารินถาม
“จริงสิพ่ะย่ะค่ะ”
“แล้วเราควรจะทำยังไงต่อไป ถึงได้จะบอกว่างั้นห็เหอะ แต่เรายังไม่มั่นใจ ก็เรายังไม้ยินกับหูเลยนี่นา”
“ก็ลองไปถามสิพ่ะย่ะค่ะ เดี๋ยวข้าพระองค์นำทางให้”ปีเตอร์ว่า
เมื่อเดินมาถึงกระโจมหลังสีขาวนวล คารินมาทันได้เห็นร่างสูง ผมสีน้ำตาล ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนโยน นั่นพี่คาเอเดลนี่
“พี่คาเอเดล” คารินเรียก (ในระหว่างนั้นปีเตอร์ก็แอบเข้าไปหาเควินและไปบอกนัดแนะวิธีคืนดีให้)
“หือ? คารินหรอ”
“พี่มาทำอะไร”
“พี่มาเป็นฑูตเจรจาการศึก”
“ใช่แล้วเขามาขอสงบศึก เพื่อทำการแข่งแทน”เควินเดินออกมาจากกระโจมพร้อมพูดแทรกขึ้น
“ท่านคาเอเดล หากเจรจาเสร็จแล้วก็ควรรีบเสด็จกลับนะ ไม่ใช่มามัวยืนคุยกับคนของคนอื่น”
“คนของคนอื่น?” คาเอเดลพูดเสียงสูง “ถ้าจำไม่ผิดรู้สึกเขาจะชื่อ คาริน โครร็อคนี่” คาเอเดลเน้นเสียงตรงคำว่าโครร็อค ทั้งสองคนยืนจ้องกันอยู่ครู่นึง ก่อนที่คาเอเดลจะเป็นฝ่ายล่าถอยกลับไป
“คนรู้จักหรือ”เควินถามคาริน
“ไม่เห็นเกี่ยว”
“เกี่ยวสิ ในเมื่อเธอเป็นของชั้น”
“ใคร?”คารินถามขึ้นเสียงสูงขึ้นจมูก “ใครเป็นของนายกัน”
“ก็เธอไง”พูดจบก็ก้มลงจุมพิตที่รียวปากบางเบาๆ “รีบไปเตรียมตัวนะ เย็นนี้จะออกเดินทาง แล้วก็ที่สำคัญ....คือ....ข้า....ข้ารักเจ้านะ” พูดจบก็รีบเดินออกไป ทิ้งไว้แต่คารินที่ยืนยิ้มด้วยความดีใจ ก่อนจะรู้ตัวว่าโดนจูบต่อหน้าสายตาประชาชีนับร้อย

“ต้องทำแบบนี้ด้วยหรอ”
“ใช่”
“แต่ว่ามัน...”
“ไม่มีแต่ขึ้นมา หรือจะให้ชั้นช่วย”
“ทำไมล่ะ เอากับปีเตอร์หรือเอ็ดมันก็ได้ หรือไม่ก็อเล็กซ์”
“ไม่ ไม่จำเป็น”
“งั้นเดินเอา”
“ก็บอกแล้วไงว่านั่งด้วยกัน”
“นายตัวใหญ่มันอึดอัด”
“เอ็ดมันก็ตัวใหญ่พอๆกับชั้น อเล็กซ์ยิ่งแล้วใหญ่”
“แล้วปีเตอร์ล่ะ ตัวเล็กกว่านายเยอะ”
“บอกว่าไม่ต้องก็ไม่ต้องสิ อีกอย่างปีเตอร์มันขี่ซ้อนไม่เป็น”
“............”
“............”
“............”
“............”
เสียงคนสองคนทะเลาะกันจนเวลาชักจะเหลดออกไปเรื่อยๆ แต่ก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะลงเอยกันได้ ในที่สุดด้วยความรำคาญหรืออะไรก็แล้วแต่ของอเล็กซ์ เขาเลยจับร่างเล็กอุ้มขึ้นแล้วส่งต่อให้เควิน
“ขอบใจอเล็กซ์”เควินพูดพลางยิ้มกริ่มขณะจับร่างเล็กวางข้างหน้าแล้วใช้แขนโอบเอาไว้
ในที่สุดขบวนทัพก็เคลื่อนที่ได้ โดยมีเสียงร้องโวยวายจากร่างเล็กเป็นดนตรีเคลื่อนทัพ
อีกด้านหนึ่งก็วุ่นวายไม่แพ้กัน ไหนจะต้องเตรียมงานแข่ง ไหนจะต้องมีกษัตริย์เพิ่มมาอีกองค์หนึ่งอีก
เมื่อขบวนทัพแห่งกาบาเรี่ยนเดินทางมาถึง ซึ่งถือว่าเป็นกองทัพที่ใหญ่มาก...เมืองเล็กแค่นี้ กองทัพเราคงเข้าไปไม่หมด เควินคิด
“พวกเจ้ารอดูเชิงอยู่ข้างนอก เราจะเข้าไปกันแค่ 50 คนเท่านั้นที่เหลือต้องคอยดูเชิงไว้ให้ดีเข้าใจไหม”
“พระเจ้าค่ะ”
พอประตูเมืองเปิดออก กองทหารม้าก็เคลื่อนพลเข้าไป ทันทีที่เข้าไปเสียงซุบซิบของน.ร.ชั้นปีหนึ่งที่มารอรับเสด็จก็ดังขึ้นกันเป็นแถว
“นั่นคารินที่อยู่หอพัก3ไม่ใช่หรอ”
“ได้ข่าวว่าหายตัวไป ที่แท้ก็...”
ส่วนคารินก็ได้แต่นั่งอายอยู่บนม้า เธออายจนแทบจะแทรกแผ่นดินหนีได้อยู่แล้ว ถ้าไม่ติดตรงไอ้คนวิปริตที่นั่งอยู่ข้างหลังเขามันใช้แขนโอบเอวเธอไว้ซะแน่นล่ะก็
“คาริน” เสียงอุทานจากคิงโอเดลดังขึ้น
“สงบสติหน่อยสิ คิงโอเดล”ควีนมาทิลด้าเอ่ยปราม
“ยินดีต้อนรับ” เสียงอาคิดิมัสดังขึ้น “งานแข่งขันจะมีขึ้นในอีกสามวัน ระหว่างนี้ขอเชิญท่านพักผ่อนตามสบาย อ่อที่สำคัญได้โปรดคืนคนของเรามาด้วย คาริน โครร็อคที่นั่งมากับท่านคืนให้กับเราด้วย”
เควินจำยอมต้องปล่อยร่างเล็กไป ทั้งที่ไม่เต็มใจ แต่ไม่รู้ทำไมเวลาจ้องตา ไ อ้ แก่นี่แล้วมันรู้สึกเหมือนจะขัดคำขอร้องนั่นไม่ได้ ตาคมสีดำเหลือบไปมองหลังบอบบางอีกครั้งอย่างเสียดาย
“เชิญตามมาทางนี้พระเจ้าค่ะ” เสียงร่าเริงปลุกความนึกคิดของเควินให้ตื่น “กระหม่อมชื่อ ลูคจะมาคอยอารักขาพระองค์”