ขโมยหัวใจ เจ้าหญิงสุดแสบ>vO

ลำดับตอนที่ #17 : รัก รัก รัก ไม่อาจบอก

“อึก!”
“ฝ่าบาททรงเป็นอะไรหรือ” เสียงเสนาขวาถามเมื่อเห็นอากัปกิริยาของนายเหนือหัวคล้ายกระตุก
“อ๋อ เปล่าๆ ไม่มีอะไรพูดต่อสิ”เควินว่าพลางทำสีหน้าครุ่นคิด...ทำไมเมื่อกี้รู้สึกหัวใจมันกระตุกยังไงชอบกล เหมือนกำลังจะสูญเสียบางสิ่งไป
“ฝ่าบาท ท่านปีเตอร์ให้มาตาม บอกว่าเกิดเรื่องพ่ะย่ะค่ะ”
“เกิดเรื่อง? เรื่องอะไร”
“ข้าพระองค์ไม่รู้ แต่ท่านปีเตอร์บอกว่าให้ตามหมอมาด้วยพระเจ้าค่ะ”
“งั้นเจ้ารีบไปตามหมอมาด่วนเข้าใจไหม”เควินสั่งก่อนรีบวิ่งออกไป...คาริน ต้องเกิดอะไรขึ้นกับคารินแน่นอน การประชงประชุมอะไรช่างมันเถอะไม่สนมันแล้ว
ทันทีที่เข้าไปในกระโจมก็เห็นปีเตอร์กำลังพยายามห้ามเลือดที่ไหลซึมออกมาจากข้อมือบาง เควินตกใจแทบสิ้นสติ รีบถลาเข้าไปประคองร่างบาง
“อ้าว หมอถ้ามาแล้วก็เข้ามาสิ มัวยืนรออะไรอยู่เล่า”เควินตะคอก เมื่อเหลือบตาขึ้นเห็นหมอยืนเก้ๆกังๆ อยู่หน้าประตู
“พ่ะย่ะค่ะ” หมอผู้โชคร้ายรีบรุดมาดูอาการคารินโดยเร็ว เมื่อตรวจไปได้ซักพักก็เงยหน้าขึ้นแล้วพูดว่า
“ไม่เป็นอะไรมากพ่ะย่ะค่ะ เพียงเสียเลือดมากไป เดี๋ยวข้าพระองค์จะจัดโอสถบำรุงเลือดถวาย แล้วให้พักซัก 2-3 วันอาการจะดีขึ้นเอง”
“ดี แต่ถ้าไม่เป็นตามนั้น เจ้าจะไม่มีมือไว้รักษาใครอีก ไปได้แล้ว”เควินว่าเสียงเย็นทำเอาหมอชราขนพองสยองเกล้า รีบเก็บกระเป๋าออกไปแทบไม่ทัน
เควินรีบเข้าไปดูอาการร่างเล็ก ก็โล่งใจที่ดูเหมือนอาการจะไม่หนักหนาสาหัสนักตามที่หมอบอก เขาค่อยๆบรรจงยกมือบางขึ้นแล้วประทับจูบลงไปอย่างอ่อนโยน
“ข้ารักเจ้านะ รักมาก รักอย่างที่ไม่เคยมีให้ใครมาก่อน”คำบอกรักถูกส่งไปให้ร่างเล็กบนเตียง แต่ก็คงไม่อาจผ่านเข้าไปในสติอันเลือนลางนั้นได้
“ฝ่าบาท โอสถพ่ะย่ะค่ะ” ปีเตอร์ยกถาดเงินที่วางถ้วยใบเขื่องสามใบเข้ามา
“อืม ออกไปได้แล้ว”เควินรับถาดมาแล้วออกปากไล่ ปีเตอร์โค้งตัวทีนึงก่อนเดินออกไป
“คาริน ลุกขึ้นมากินยาก่อน”เควินกระซิบที่ข้างหูร่างเล็กเบาๆ แต่อีกฝ่ายไม่มีการตอบสนอง เควินลองเอานิ้วไปอังที่จมูก...ยังมีลมหายใจอยู่ แต่ช่างแผ่วเบานัก...
“คาริน”เควินลองเรียกอีกที แต่ก็เหมือนเดิม เขาถอนหายใจเล็กน้อย ก่อนจะหยิบถ้วยยาขึ้นยกดื่ม ร่างสูงค่อยๆ.โน้มตัวลงส่งยาผ่านทางปาก ทำอย่างนี้จนครบสามถ้วย
พลันหยาดน้ำก็ไหลออกมาจากตาที่ปิดสนิทของคาริน
“ทำอย่างนี้ทำไม ไม่รักแล้วทำทำไม ชั้นไม่ใช่สมบัติของนาย ถ้าไม่รักก็ปล่อยกันไปซี่ ทำอย่างนี้ทำไม....” ร่างเล็กเพ้อออกมาทั้งน้ำตา
“คาริน ใครบอกว่าชั้นไม่รักนาย รักสิรัก เพราะรักถึงทำ เพราะรักถึงไม่อยากเสียนายไป รัก รัก รัก รัก รัก ได้ยินไหมว่ารัก รักมากที่สุด รักแบบที่ตายแทนได้ เข้าใจไหม” ร่างสูงกระซิบบอกพร้อมกับสวมกอดร่างสีขาวไว้เบาๆ ด้วยกลัวร่างนี้จะบอบช้ำยิ่งขึ้น เควินกระซิบบอกรักแบบนี้ไปเรื่อยๆ จนคารินสงบเขาก็ยังพูดพร่ำบอกรักต่อ “ชั้นจะบอกรักนายเยอะๆ ชั้นจะบอกรักนายทุกวัน ชั้นจะบอกรักนายให้ได้รู้รักมากแค่ไหน....”
เควินกระซิบบอกอยู่อย่างนี้ทั้งวันทั้งคืนอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย 
ในวันรุ่งขึ้นคารินตื่นขึ้นมา เขารู้สึกว่ามีใครซักคนมากุมมือเขาเอาไว้ มันให้ความรู้สึกอบอุ่นมากกว่าอึดอัด แต่เมื่อรู้ว่าใคร คือใครซักคนนั้นก็รีบชักมือหนีทันที เป็นผลให้ร่างสูงรู้สึกตัว
"ตื่นแล้วหรอ ปีเตอร์ๆ ไปยกข้าวต้มมา แล้วสั่งให้หมอต้มยารอไว้เลย เอ็ดมันไปเอาอ่างน้ำกับผ้ามาจะเช็ดตัวให้เควิน"เควินร้องสั่งทันที
ร่างสูงบิดผ้าจนน้ำหมาดแล้วเอามาเช็ดให้ร่างเล็ก แต่คารินกลับปัดผ้าผืนนั้นตกพื้นเสียแล้วเบือนหน้าหนี เควินนับหนึ่งถึงสิบในใจก่อนจะหยิบผ้าขึ้นมาชุบน้ำแล้วเช็ดใหม่ แต่ร่างเล็กกลับขืนตัวหนีซะนี่
"ฝ่าบาทไม่ต้องลดตัวลงมาทำให้หม่อนชั้นหรอก ให้คนอื่นเป็นคนทำแทนเถอะ"คารินกล่าวอย่างหมางเมิน เควินเลยจำยอมยกหน้าที่นี้ให้คนอื่นไป
และเมื่อข้าวต้มถูกยกมาก็ถูกปัดกระจุยกระจายเสีย
"อย่าดื้อได้ไหม"ร่างสูงตะคอกทำเอาคารินสะดุ้ง และเมื่อเห็อาการสะดุ้งน้อยๆนั่นเควินเลยพูดด้วยเสียงที่อ่อนลงกว่าเดิมว่า
"กินดีๆเถอะนะ ถ้าไม่กินแล้วจะกินยาได้ยังไง แล้วถ้าไม่กินยาก็จะไม่หายนะรู้ไหม"
ในที่สุดข้าวต้มชามใหม่ก็ถูกยกมา เควินจัดแจงตักขึ้นมาเป่า แล้วยกขึ้นจ่อริมฝีปากบาง คราวนี้คารินยอมอ้าปากรับดีๆจนหมดถ้วย
พอทานหมดรายการต่อไปคือสิ่งที่คารินเกลียด ยานั่นเอง แถมไม่ใช่แค่ถ้วยเดียวแต่ตั้งห้าแน่ะ
กลั้นใจดื่มตามคำขอปนขู่จากร่างสูง ในที่สุดยาทั้งห้าขนานนั่นก็ผ่านลงสู่ลำคอจนหมด
"นอนซะนะ"เควินพูดพลางตลบผ้าห่มมาคลุมตัวให้คารินแล้วทรุดตัวลงนั่งข้างๆเตียง
นอนหันหลังให้ร่างสูง แต่ก็ยังไม่หลับไปในทีเดียว...ทำไมมาทำอย่างนี้ ทำร้ายกันตั้งขนาดนั้น แล้วจะมาชดใช้ด้วยการแกล้งทำดี มันยิ่งเจ็บยิ่งกว่าเก่าอีก ถ้าเพียงแต่พูดซักคำว่ารัก ทั้งที่มันง่ายกว่าแต่ไม่ทำ เพราะอายหรือเพราะ...ไม่ได้รักกันแน่...
สติของคารินเริ่มเลือนลางเพราะฤทธิ์ยา เปลือกตาบางค่อยๆหลุบลง พร้อมกับหยาดน้ำใสๆ ที่ไหลลงมาตามร่องแก้ม
เควินลูบหัวคารินเบา เขารู้สึกขัดใจกับตนเอง ทำไมถึงไม่ยอมพูดบอกรักให้ร่างนี้ได้รับรู้ ทั้งที่ตอนร่างนี้ไม่รู้สึกตัวกลับพูดพร่ำออกไปราวกลับเป็นเรื่องงายดาย แต่เอาเข้าจริงๆกลับไม่กล้าซะอย่างนั้น อาจจะเพราะกลัวการปฏิเสธก็เป็นได้
"รักนะคนดี"เควินกระซิบแล้วจุมพิตลงบนหน้าผากขาวๆ เบาๆ
...เฮ้อ ทำยังไงก็ไม่กล้าบอกตอนตื่นซักที ก็ขอบอกตอนหลับให้พอใจแทนแล้วกัน...   
*---------------------------------------------------------------------------------*
ไม่มีอะไรจะพูดนอกจาก เมนท์จ๊ะเมนท์ อิอิ