ขโมยหัวใจ เจ้าหญิงสุดแสบ>vO

ลำดับตอนที่ #16 : ลงโทษ&ด้วยรักหรืออยากครอบครง

เมื่อควบม้ามาถึงที่หมายแล้วร่างสูงก็กระโดดลงจากม้าโดยมีร่างบางพาดอยู่ตรงบ่า
"เฝ้าไว้ อย่าให้ใครมากวน"เควินสั่งกับบ่าวคนสนิททั้งสามแล้วเดินเข้ากระโจมไป คนทั้งสามไม่รู้จะช่วยคารินยังไงดี เพราะรู้ดีว่าเวลานายเหนือหัวของตนโกรธแล้ว รุนแรงยิ่งกว่าพายุทะเลทรายเสียอีก
"ไหนสัญญาว่าจะอยู่ด้วยกันไง แต่ก็เปล่า" ว่าพลางโยนร่างคารินไปบนเตียงปูหนังสัตว์แข็งๆ อย่างไม่ปราณีปราศัย
คารินไม่รู้จะทำยังไงดี กลัวก็กลัวจนทำอะไรไม่ถูก ร่างทั้งร่างสั่นเทิ้มไปหมด ในขณะที่เควินเคลื่อนกายเข้ามาใกล้เรื่อยๆ
"อย่าเข้ามานะ"คารินขู่พลางชักมีดไปจ่อไว้ที่คอร่างสูง
"คิดว่าของแค่นี้จะทำอะไรได้งั้นหรอ"ว่าแล้วก็จับข้อมือเล็กมาบิดจนมีดหลุด ก่อนจะก้มลงประกบจูบบดขยี้อย่างรุนแรง ไร้ซึ่งความอ่อนโยน
"ปล่อย...ปล่อย"คารินร้องทันทีที่ปากถูกปล่อยให้เป็นอิสระ มือเรียวพยายามดันร่างตรงหน้าให้ออกไป แต่ก็ได้ไม่นานเมื่อเรียวปากหยาบกระด้างบุกจู่โจมอีกครั้ง มือหนาเอื้อมไปฉีกกระฉากอาภรณ์ของร่างสีขาวตรงหน้า ฟันคมกัดเข้าไปตรงริมฝีปากบางจนเลือดโทรม
(ขอลบฉากเรทออกนะ)
รุ่งเช้าคารินตื่นขึ้นมาก็ไม่พบเควินเสียแล้ว มีเพียงปีเตอร์ที่มาคอยนั่งอยู่ข้างๆ มาคอยดูแลเธอ....หรือคอยเฝ้าไม่ให้เธอหนีกันแน่
ร่างเล็กทำได้เพียงแค่ร้องไห้ เกียรติและศักดิ์ศรีถูกย่ำยีจนไม่เหลือซาก ตาคมสีฟ้าจ้องมองดูร่องรอยที่ยังคงเหลืออยู่บนตัวด้วยความรังเกียจ หากอีกฝ่ายทำมันด้วยความรักไม่ใช่ความอยากครอบครองเธอคงไม่รังเกียจมันหรอก มันเป็นหลักฐานแห่งความอัปยศของเธอ
เพียงแค่คารินขยับตัวเล็กน้อยก็เจ็บแปลบไปทั่วทั้งร่างแล้ว และดูเหมือนปีเตอร์จะรู้ดี เขาค่อยๆพยุงตัวคารินให้ลุกขึ้น อ่างอาบน้ำใบเล็กถูกยกมา ปีเตอร์ก็ค่อยๆเช็ดตัวให้คารินเบาๆ อย่างอ่อนโยน ก่อนจะช่วยเปลี่ยนเสื้อผ้าให้
...ถ้าเควินอ่อนโยนได้ซักครึ่งของปีเตอร์ก็คงจะดี...คารินคิด...แต่เราจะไปหวังอะไรจากคนอย่างนั้นล่ะ เขาก็แค่อยากครอบครองเรา เห็นเราเป็นของเล่น เป็นสมบัติชิ้นนึงเท่านั้น เขาไม่ได้ทำเพราะรักซักหน่อย...ยิ่งคิดน้ำตาก็ยิ่งพาลจะไหล
"นี่ช่วยพาชั้นหนีไปหน่อยได้ไหม"คารินพูดเสียงแหบ
ปีเตอร์จ้องคารินอย่างสงสาร แต่คงช่วยอะไรไม่ได้ เขาส่ายหัวแล้วตอบว่า "ข้าพระองค์เป็นข้าพระบาทขององค์เควินพระเจ้าค่ะ"
"งั้นหรอ"คารินพูดได้แค่นั้น แล้วหลับตาลงซักครู่นึงก่อนพูดต่อว่า "ออกไปก่อนสิ"
ปีเตอร์นิ่วหน้าอย่างระแวง
"ไม่ต้องกลัว เราไม่หนีหรอก ดูสิขนาดแค่ขยับตัวยังเจ็บเลย เราแค่อยากอยู่คนเดียวเท่านั้น"
แต่ปีเตอร์ยังไม่ขยับไปไหน
"ไปสิ"คารินกระตุ้น
"พ่ะย่ะค่ะ"สุดท้ายปีเตอร์ก็จำยอม "แต่หากทรงมีอะไรก็เรียกหม่อมชั้นได้นะพระเจ้าค่ะ"
ก่อนไปปีเตอร์ก็ยังแสดงความห่วงใยให้ ผิดกับอีกคน ที่เป็นคนทำแท้ๆ แต่ไม่เคยเลยที่จะใส่ใจ ไม่แม้แต่จะปรายตามอง
ในเมื่อเขาเห็นเราเป็นของเล่นเป็นสมบัติชิ้นนึง แถมยังเป็นของที่พังเสียหายแล้วอีกต่างหาก เขาก็คงไม่ต้องการอีกต่อไปแล้ว แล้วของเล่นพังๆชิ้นนี้ จะอยู่ไปทำไมให้อาย ป่านนี้คนทั้งกองทัพคงจะรู้แล้วมั้งว่าเกิดอะไรขึ้น แล้วเขาคงเอาไปเล่ากันสนุกปากว่าเจ้าหญิงคาริน โครร็อค ถูกเขากระทำอย่างไรในฐานะเชลยศึกของศัตรู
หากจะอยู่ไปก็มีแต่จะอับอายขายขี้หน้าไปซะเปล่าๆ ดวงตาสีฟ้าไร้แววจ้องมองไปยังมีดสั้นที่ตกอยู่บนพื้นก่อนมือเรียวจะเอื้อมไปหยิบมันขึ้นมา จ่อไปตรงข้อมือบาง...สู้ตายไปซะดีกว่า...แล้วน้ำตาที่อดทนกลั้นไว้ก็ไหลทะลักออกมาพร้อมกับแรงกดมีดสั้นที่กดลงไปจนเลือดซึมออกมา

ปีเตอร์รู้สึกเอะใจยังไงชอบกล เมื่อเห็นร่างเล็กอยู่ข้าในเงียบๆมาสองชั่วโมงกว่าแล้วทั้งที่ตอนแรกยังได้ยินเสียงสะอื้นอยู่
เท่าที่ปีเตอร์เคยเห็นมา พวกที่เสียใจจะมีอยู่ 2 ประเภท คือเสียใจแล้วอาละวาด กับเสียใจแล้วร้องไห้เงียบๆ ซึ่งถ้าเป็นอย่างแรกเขาคงได้ยินเสียงดัวโครมครามไปแล้วก็ในเมื่อกระโจมไม่ได้เป็นแบบเก็บเสียงนี่ และถ้าเป็นแบบที่สอง ก็อย่าหวังว่าจะได้ยินเสียงอะไรมาก แต่อย่างน้อยก็ควรมีเสียงสะอื้นไห้บ้า ไม่ใช่เงียบกริบแบบนี้ มันเงียบเกินไป เงียบจนน่ากลัว ปีเตอร์ไม่รอช้ารีบเปิดกระโจมเข้าไปดูก็พบกับร่างเล็กนอนสลบอยู่ตรงพื้น ข้างกายมีมีดสั้นตกอยู่ ตรงข้อมือบางมีรอยกรีดเป็นทางยาวหลายรอยและเลือดก็ยังไหลออกมาไม่หยุดจนหน้าที่ขาวซีดอยู่แล้วยิ่งซีดขึ้นไปใหญ่
"เฮ้ย ใครอยู่ข้างนอกบ้าง รีบไปตามองค์เควินมาด่วน ตามหมอมาด้วย"ปีเตอร์ตะโกนสั่งเสียงลั่นแล้วรีบตรงเข้าไปห้ามเลือดเป็นอันดับแรก
*---------------------------------------------------------------------------------*
สงสารคารินเนาะ ไม่ไหวเควินใจร้ายมาก แต่ไม่เป็นไรเดี๋ยวเรื่องก็คลี่คลายแล้วอย่าลืมเมนท์กันเยอะๆน้าจ๊ะ