ขโมยหัวใจ เจ้าหญิงสุดแสบ>vO

ลำดับตอนที่ #6 : สับสน

ตลอดวันเวลาสองอาทิตย์ที่พอลนอนป่วยอยู่คนที่ไปเยี่ยมเขาบ่อยที่สุดคือคาริน ซึ่งเรียกได้ว่าแทบจะนั่งเฝ้าอยู่ตลอดเวลานอกจากเวลาเรียนและนอน เผลอๆบางคืนคารินก็จะไปนอนฟุบอยู่ข้างเตียงพอล ส่วนการบ้านก็จะเอาไปนั่งทำที่ห้องพยาบาล จนกระทั่งพอลหายดีและออกจากห้องพยาบาลได้แล้วการปฏิบัติตัวของคารินก็ยังเหมือนเดิมคือดูแลเอาใจใส่พอลเป็นพิเศษ จนบางทีพอลอดคิดไปไม่ได้ว่าคารินก็มีใจให้เขา เหมือนที่เขามีใจให้คาริน
"พอลนายนั่งตรงนี้แหล่ะเดี๋ยวชั้นไปเอาข้าวมาให้"
"พอลเหนื่อยไหม พักก่อนดีกว่า"
"พอลข้อไหนทำไม่ได้มาให้ชั้นสอนให้ก็ได้นะ"
"พอลเดี๋ยวชั้นช่วยหาข้อมูลทำรายงานให้นะ"
"พอล................"
"พอล................"
"............"
"............"
 และอีกมากมายนับไม่ถ้วนที่เราจะได้ยินคารินพูดกับชายหนุ่มหน้าหวานนามพอล
"เฮ้ย โทนี่มานั่งซึมอะไรตรงนี้"คารินว่าพลางทรุดตัวลงนั่งข้างๆ
"เปล่านี่"
แล้วทั้งคู่ก็เงียบไป มีแต่เสียงลมพัดแมกไม้ดังมาเป็นระลอก
"ถ้าบางที..." โทนี่เปรย "ถ้าบางทีชั้นเกิดมาเป็นผู้หญิงก็คงจะดีเนาะ"
"เอ๋?"คารินงง ....วันนี้โทนี่เป็นอะไรของมันว่ะ ท่าทางแปลกๆไป
"แกดูแลไอ้พอลมันดีๆนะโว้ย ถ้าแกทำมันร้องไห้ชั้นนี่แหล่ะจะตั๋นหน้าแกเอง" โทนี่ว่า พลางลุกขึ้นยืน
"อยู่แล้ว"คารินตอบ
"แล้วชั้นจะจำเอาไว้ อย่าลืมหล่ะ" โทนี่พูดแล้วเดินออกไป ปล่อยให้คารินนั่งงงอยู่คนเดียวว่าวันนี้โทนี่มันเป็นอะไรของมัน พอลเป็นเพื่อนก็ต้องดูแลอยู่แล้วนี่ คารินส่ายหัวไล่ความงงแล้วเดินกลับเข้าหอไป
ในระหว่างทางเดินกลับหอคารินรู้สึกแปลกใจที่ไม่เห็นไอ้โทนี่ ทั้งที่มาทางเดียวกันและมันก็เดินมาก่อนเขาแป๊ปเดียวเท่านั้น แล้วสายตาก็เหลือบไปเห็นพอลเข้าก็เลยว่าจะทักพร้อมกับถามซักหน่อยว่าเห็นโทนี่ผ่านมาทางนี้บ้างไหม แต่นั่นพอลเหมือนกับกำลังจะเถียงกับใครสักคนที่รู้สึกว่าจะเป็นรุ่นพี่ปีสอง
....เฮ้ย ไอ้รุ่นพี่บ้านั่นกอดพอลแถมยังทำท่าจะจูบมันด้วย โอ๊ยหึงว้อย...สติคารินขาดผึง ความโกรธเข้าครอบงำ
ปึก! รองเท้าถูกถอดขว้างไปยังศรีษะของรุ่นพี่คนที่ลวนลามพอล ก่อนจะตามด้วยพระบาทบาทาของคาริน
"พี่จะทำไรกับเพื่อนฉันหา"คารินตะคอกใส่โดยหารู้ไม่ว่ารุ่นพี่คนนั้นสลบเมือดไปแล้ว
"อ้าว"คารินพูดแค่นั้นก่อนจะปล่อยมือที่ขยุ้มคอเสื้อรุ่นพี่หนุ่มผู้โชคร้าย แล้วหันไปถามพอลว่า
"เป็นอะไรมากไหม" พอลส่ายหัว ขณะค่อยๆลุกขึ้นโดยมีคารินคอยช่วยพยุง
"ขอบคุณ" พอลว่าพึมพำในลำคอ
"ไม่เป็นไรหรอกแค่นี้เอง ก็เราเป็นเพื่อนกันนี่"คารินบอกพลางยิ้มกว้าง โดยไม่รู้ว่าในใจพอลตอนนั้นสลดลงไปเยอะ....เฮ้อ เราคงเป็นได้แค่เพื่อนสินะ....พอลคิดอย่างปลงตก แต่ก็นะยังดีกว่าเขาเกลียดเรา คิดแล้วก็ยิ้มกว้าง เล่นเอาคารินหน้าขึ้นสี
"หือ นายเป็นอะไรไม่สบายหรอ"พอลพูดพลางยื่นหน้าเข้ามาใกล้คาริน มือบอบบางอังไปตรงหน้าผากของคาริน ตอนนี้ใบหน้าทั้งสองคนอยู่ใกล้กันจนแทบชิดเลยจนสูดอากาศเดียวกันได้ ยิ่งทำเอาคารินหน้าแดงขึ้นไปอีก
"ไม่...ไม่เป็นไร ชั้นสบายดี"คารินพูดตะกุกตะกัก ในใจตอนนี้เต้นโครมครามเหมือนจะหลุดออกมานอกอก
"ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว ชั้นเป็นห่วงหน่ะ ก็เราเป็นเพื่อนกันนี่"พอลว่าแล้วหมุนตัวเดินนำออกไป
...เราเป็นอะไรไปนะ แค่พอลพูดคำว่าเพื่อนหัวใจเราก็เจ็บแปลบขึ้นมา รึว่าเราจะชอบพอลเข้าซะแล้ว...คารินคิดอย่างสับสน โดยไม่รู้ว่าเหตุการณ์ทุกอย่างเมื่อครู่นี้ตั้งแต่ตอนที่พอลโดนลวนลาม(!?)ได้ตกอยู่ภายใต้นัยน์ตาสีเขียวที่อ่านไม่ออกของบุรุษนาม โทนี่ ซิมนาเรส
คืนนั้นในห้องนอนหัวหน้าชั้นปีหนึ่ง
...โธ่ว้อย นี่เราชอบไอ้พอลจริงหรือ มันเป็นนักฆ่านะโว้ยแถมยังเป็นนักฆ่าผู้ชายอีกต่างหาก ถ้าเราไม่ชอบมันทำไมเราหึงมันล่ะ ทำไมเราโกรธที่คนอื่นแตะต้องมัน ทำไมรู้สึกเขินอายเวลาอยู่ใกล้ ทำไมเราเจ็บที่มันเห็นเราเป็นแค่เพื่อน ทำไม ทำไม...คารินนอนคิดอย่างสับสน เขาไม่เข้าใจตัวเอง
...โอ๊ย นี่เราคิดไปเองรึเปล่าว่าคารินมีใจให้เรา ถ้าเป็นอย่างนั้นก็ดีสิ เรารักเขามาตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็นแล้ว ชอบเขามากแม้เขาไม่เคยใยดี แต่วันนี้คารินกลับวิ่งมาช่วยเราทั้งที่ปกติจะเดินหนีแท้ๆ จะลองไปสารภาพรักเขาดีมั้ย แล้วถ้าเราคิดไปเองล่ะ คงไม่หรอกมั้งแต่ถ้าคิดไปเองเราก็แย่น่ะซิ ทำไงดี ทำไงดี๊...ขณะเดียวกันพอลก็นอนคิดอย่างว้าวุ่นใจไม่ต่างไปจากคารินนัก
ทางฝ่ายโทนี่ก็ใช่ว่าจะเป็นคนเดียวที่นอนหลับ เขามีเรื่องต้องคิดมากมาย เพราะเขาก็ชอบพอลเหมือนกันแม้ตอนแรกจะรู้สึกรำคาญก็เถอะแต่พอยิ่งอยู่ด้วยกันนานไปก็ยิ่งถอนตัวไม่ขึ้น จนเมื่อได้สังเกตว่าคารินเริ่มชอบพอลและพอลก็ชอบคาริน มันทำให้เขาคิดไม่ตกว่าจะทำไงดี เมื่อเคารินเป็นเพื่อนเขาแถมหัวใจพอลยังเหมือนจะเอนเอียงไปทางคารินด้วย ในที่สุดก็ได้ตัดสินใจจะยอมปล่อยพอลไปแต่เขายังไม่มั่นใจว่าคารินชอบพอลจริงหรือเปล่าแม้จะเห็นตอนที่คารินช่วยพอลแล้วก็เถอะ แต่มันยังไม่มั่นใจนี่นา(เฮ้ย แกเป็นผู้ชายเหมือนไอพอลนะเว้ย=_="<<ผู้แต่ง)
"โว้ย" สามเสียงประสานขึ้นพร้อมกัน
"พะ...พวกนายยังไม่นอนอีกหรอ" พอลเปิดปากพูดเป็นคนแรก
"อากาศมันร้อน"คารินพูด
"ลมมันเย็น" โทนี่ว่า
แล้วทั้งคู่ก็ล้มตัวลงนอนโดยหันหลังให้กัน
...อากาศมันร้อน ลมมันเย็น ทั้งที่คารินนอนติดหน้าต่าง ส่วนโทนี่นอนอยู่ในสุดเนี่ยนะ โอ๊ยช่างมันเถอะแค่นี้ก็มีเรื่องคิดจนสมองจะระเบิดอยู่แล้วจะไปเพิ่มเรื่องมาทำไมให้รกสมองเล่า... พอลคิดแล้วล้มตัวลงนอนโดยแหงนหน้ามองไปทางเพดาน

*---------------------------------------------------------------------------------*
ไม่มีอะไรมากเหมือนเดิมจ้า เมนท์ให้ด้วยจะขอบพระคุณเป็นอย่างสูง