ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : การสอบ
เวลาผ่านไปไวเหมือนโกเจ็ด ในที่สุดวันสอบก็มาถึง...
การสอบภาคทฤษฎีตอนเช้าเป็นไปได้ดี เพียงแต่หอพัก3ยังไม่ได้คะแนนสูงสุดเลยซักวิชาเดียว คงเหลือแต่สามวิชาปฏิบัติภาคบ่าย ที่อาจจะพอกู้หน้าชาวหอพักที่3ได้บ้าง
ในการสอบภาคบ่ายจะเป็นการสอบรวมกันของน.ร.ทุกคนในชั้นปีทั้ง 78 คน โดยแบ่งออกเป็นสามกลุ่มคละกันไ ป กลุ่มละประมาณ 20 กว่าคนสอบขี่ม้า ฟันดาบ และคาถาเวทย์
ในการสอบขี่ม้า คนที่ได้ที่หนึ่งคือคาริน ที่สองไม่น่าเชื่อเลยว่าจะเป็นพอล เห็นตัวเล็กๆออกอย่างนั้น ส่วนที่สามเป็นคนจากหอพัก2ที่คารินไม่รู้จัก สำหรับโทนี่มันได้ที่หนึ่งของอีกกลุ่มหนึ่ง ส่วนที่สองของกลุ่มนี้เป็นเซลด้า ซิลเวอร์ และที่สามก็แคโรลีน เอลกัน ส่วนที่เหลือกลุ่มสุดท้ายไม่ต้องบอกหอพัก3กวาดที่ หนึ่ง สอง และสามมาได้หมด
การแข่งขันฟันดาบเป็นอะไรที่ง่ายที่สุด คารินสามารถเอาชนะคู่ต่อสู้ได้อย่างสบายๆ แค่ฟันดาบไปโชะเดียว เด็กจากหอพัก2ก็ล้มไม่เป็นท่าซะแล้ว(หอพัก1กับหอพัก4ไม่ต้องพูดถึง เพราะส่วนมากพวกที่เก่งเรื่องเรียนอยู่หอพัก2 เก่งเรื่องกำลังหอพัก3คละกันไป ส่วนพวกห่วยแตกอยู่หอพัก1กับหอพัก3หมดนั้นแหละ)
แต่ปัญหาใหญ่มันอยู่ที่การสอบคาถาเวทย์ เพราะถึงแม้เขาจะมีหน้าตา ท่าทาง บุคลิก ลักษณะ และนิสัยเหมือนพ่อไม่มีผิดเพี้ยน แต่ด้านการใช้เวทย์กลับไม่ได้เรื่องซะนี่
"ด้วยอำนาจแห่งข้า ผู้ครอบครองอำนาจแห่ง...เอ่อ...แห่ง......."
คารินเริ่มร่ายเวทย์ถึงแม้มันจะกระท่อนกระแท่นไปบ้าง แต่ก็น่าจะพอถูไถไปรอดได้มั้ง
เปรี้ยง! สายฟ้าสีเงินฟาดลงมาตรงหน้าอาจารย์แม่มด
"คาริน โครร็อค ครูสั่งให้เธอเสกอะไร" อาจารย์แม่มดว่าเสียงเย็น
“อ่า สิ่งที่เกลียดที่สุดคค่ะ”
“แล้วนี่มันอะไร หา”
“สายฟ้าครับ ถ้าอาจารย์ไม่ทราบ"คารินตอบซื่อๆ ก่อนจะรีบเสริมเมื่อเห็นหน้าอาจารย์แม่มดเริ่มมีควันออกหูซะแล้ว
“คือสายฟ้ามันเป็นสิ่งไม่ดีครับ มันเสียงดัง หนวกหู แถมแสงมันยังแยงตาอีกต่างหาก แล้วก็มันสามารถทำร้ายคนที่เรารักได้อย่างด้วยครับเช่นอาจารย์ไงคะ” ตอบเสร็จก็หยอดคำหวานทีนึง พร้อมกับรอยยิ้มที่คุณพ่อมักจะเรียกว่ายิ้มประจบไปให้ ตามแบบที่คุณแม่สอนทุกกระเบียบนิ้ว
...คนเรานะลูก จะลุยหน้าตรงๆอย่างเดียวไม่ได้ ต้องรู้จักหลบหลีกบ้าง กะหล่อนได้ก็กะหล่อนไป ที่สำคัญต้องอย่าลืมยิ้มหวานๆ พูดดีๆ ยกยอเข้าไว้เยอะๆเพราะใครๆก็ชอบให้คนชมทั้งนั้นจริงไหม...
อันที่จริงคารินก็ใช่ว่าจะอยากเสกสายฟ้าออกมานักหรอกนะ เพียงแต่ไม่ว่าเขาจะร่ายเวทย์อะไรออกมามันก็ดันกลายเป็นฟ้าผ่าหรือไม่ก็น้ำแข็งกับหิมะไปเสียหมด
"ต่อไปเธอลองเสกสิ่งที่ชอบที่สุดออกมาซิ"
คารินรับคำก่อนจะร่ายเวทย์บทเดิม คราวนี้เกิดฝนฟ้ากระหน่ำคลื่นลมแรงพัดเอาลมหนาวหอบใหญ่พร้อมกับก้อนน้ำแข็งขนาดมหึมาตกปุ๊ลงตรงกลางหัวอาจารย์แม่มดพอดีเป๊ะ ถ้าไม่ใช่เพราะอาจารย์แกเตรียมตัวมาอย่างดีแล้วล่ะก็มีนองเลือด
“คาริน โครร็อค” เสียงเยียบเย็นดังขึ้น
“ง่าอาจารย์ น้ำแข็งยักษ์นี่ดีนะคะ ทั้งเย็นสบาย ทั้งชื่นใจ โดยเฉพาะตอนหน้าร้อนแบบนี้ เอาไปทำน้ำแข็งไสก็ได้ตั้งหลายถ้วยแน่ะ อร่อยนะคะ...แล้วก็...เวลาที่เราไม่ชอบใจใครก็เอาน้ำแข็งปาหัวแตกได้นะคะ”
“อย่างเช่นที่เธอทำเมื่อกี้ใช่ไหม”
“อ่า” ยังไม่ทันได้ตอบคารินก็รู้สึกแปลกๆที่ช่องท้อง พลันก็เหมือนเขากำลังตกอยู่ในเขตอาคมของใครสัก ภาพนิมิตประหลาดก็ได้มาปรากฏในหัว
เป็นภาพทุ่งหญ้าสีเขียวขจี มีหญิงสาวสวยผมสีน้ำตาล นัยน์ตาสีน้ำตาลนั่งอยู่ ข้างๆมีชายหนุ่มร่างสูงผมสีเงิน นัยน์ตาสีฟ้ากำลังส่งยิ้มอ่อนโยนไปให้แก่เด็กน้อยวัยสามขวบ ที่กำลังวิ่งเล่น ผมสีเงินแบบนั้น ดวงตาสีฟ้าที่แม้จะไม่เย็นชาเหมือนตอนนี้ แต่ก็ยังบ่งบอกได้ดีว่าเด็กคนนั้นคือคารินในวัยเด็ก ก่อนที่คนทั้งสามจะค่อยๆเดินจากไป
ฝนห่ าใหญ่เทกระหน่ำลงมาทำให้ความสดใสหายไป พลันก็มีร่างแบบบางวิ่งกระหืดกระหอบมา ในมือถือดาบเล่มยักษ์ แล้วก็มีชายหนุ่มอีกคนวิ่งกระโจนเข้ามา ทั้งสองร่างสู้กันพัลวัน ผลัดกันรุกผลัดกันรับ ก่อนที่ร่างบางกว่าจะถูกปัดดาบออกจากมือแล้วล้มลง ร่างหนาชักมีดขึ้นแล้วเสียบแทงเข้าไปที่ท้องของร่างที่อยู่ข้างใต้ เลือดซาดกระเซ็นเจิ่งนองไปทั่ว
"อ๊า~~~~~ก" เสียงกรีดร้องของคาริน เรียกความสนใจจากทุกคน
ร่างของเจ้าหญิงน้อยทรุดฮวบลงกับพื้นทันที ดวงตาสีฟ้าเบิกคว้างกว้างไร้แววใดๆทั้งสิ้น น้ำตาไหลเจิ่งออกมาเป็นสาย ลมหายใจหอบถี่กระชั้นเหมือนคนขาดอากาศหายใจ ในหัวสมองมีแต่ภาพในคืนนั้น คืนที่เขาวิ่งตามแม่ออกไปจนทันได้เห็นนักฆ่าคนหนึ่ง เสียบดาบทะลุท้องแม่ก่อนที่จะหลบหนีไป แต่กระนั้นท่านแม่ก็ยังมีแก่ใจส่งยิ้มให้เขาก่อนสิ้นใจแล้วทุกอย่างก็ขาวโพลนคารินกรีดเสียงร้องออกมาสุดเสียง พลันก็เหมือนมีแสงอะไรบางอย่างพุ่งตรงมาทางเขา พร้อมกับเงามืดที่เข้ามาบดบังแสงนั่น เสียงกรีดร้องตามขึ้นมาแทบจะในทันที ความชุลมุนวุ่นวายเริ่มขึ้น แต่สติรับรู้ของคารินได้ดับลงไปแล้ว
การสอบภาคทฤษฎีตอนเช้าเป็นไปได้ดี เพียงแต่หอพัก3ยังไม่ได้คะแนนสูงสุดเลยซักวิชาเดียว คงเหลือแต่สามวิชาปฏิบัติภาคบ่าย ที่อาจจะพอกู้หน้าชาวหอพักที่3ได้บ้าง
ในการสอบภาคบ่ายจะเป็นการสอบรวมกันของน.ร.ทุกคนในชั้นปีทั้ง 78 คน โดยแบ่งออกเป็นสามกลุ่มคละกันไ ป กลุ่มละประมาณ 20 กว่าคนสอบขี่ม้า ฟันดาบ และคาถาเวทย์
ในการสอบขี่ม้า คนที่ได้ที่หนึ่งคือคาริน ที่สองไม่น่าเชื่อเลยว่าจะเป็นพอล เห็นตัวเล็กๆออกอย่างนั้น ส่วนที่สามเป็นคนจากหอพัก2ที่คารินไม่รู้จัก สำหรับโทนี่มันได้ที่หนึ่งของอีกกลุ่มหนึ่ง ส่วนที่สองของกลุ่มนี้เป็นเซลด้า ซิลเวอร์ และที่สามก็แคโรลีน เอลกัน ส่วนที่เหลือกลุ่มสุดท้ายไม่ต้องบอกหอพัก3กวาดที่ หนึ่ง สอง และสามมาได้หมด
การแข่งขันฟันดาบเป็นอะไรที่ง่ายที่สุด คารินสามารถเอาชนะคู่ต่อสู้ได้อย่างสบายๆ แค่ฟันดาบไปโชะเดียว เด็กจากหอพัก2ก็ล้มไม่เป็นท่าซะแล้ว(หอพัก1กับหอพัก4ไม่ต้องพูดถึง เพราะส่วนมากพวกที่เก่งเรื่องเรียนอยู่หอพัก2 เก่งเรื่องกำลังหอพัก3คละกันไป ส่วนพวกห่วยแตกอยู่หอพัก1กับหอพัก3หมดนั้นแหละ)
แต่ปัญหาใหญ่มันอยู่ที่การสอบคาถาเวทย์ เพราะถึงแม้เขาจะมีหน้าตา ท่าทาง บุคลิก ลักษณะ และนิสัยเหมือนพ่อไม่มีผิดเพี้ยน แต่ด้านการใช้เวทย์กลับไม่ได้เรื่องซะนี่
"ด้วยอำนาจแห่งข้า ผู้ครอบครองอำนาจแห่ง...เอ่อ...แห่ง......."
คารินเริ่มร่ายเวทย์ถึงแม้มันจะกระท่อนกระแท่นไปบ้าง แต่ก็น่าจะพอถูไถไปรอดได้มั้ง
เปรี้ยง! สายฟ้าสีเงินฟาดลงมาตรงหน้าอาจารย์แม่มด
"คาริน โครร็อค ครูสั่งให้เธอเสกอะไร" อาจารย์แม่มดว่าเสียงเย็น
“อ่า สิ่งที่เกลียดที่สุดคค่ะ”
“แล้วนี่มันอะไร หา”
“สายฟ้าครับ ถ้าอาจารย์ไม่ทราบ"คารินตอบซื่อๆ ก่อนจะรีบเสริมเมื่อเห็นหน้าอาจารย์แม่มดเริ่มมีควันออกหูซะแล้ว
“คือสายฟ้ามันเป็นสิ่งไม่ดีครับ มันเสียงดัง หนวกหู แถมแสงมันยังแยงตาอีกต่างหาก แล้วก็มันสามารถทำร้ายคนที่เรารักได้อย่างด้วยครับเช่นอาจารย์ไงคะ” ตอบเสร็จก็หยอดคำหวานทีนึง พร้อมกับรอยยิ้มที่คุณพ่อมักจะเรียกว่ายิ้มประจบไปให้ ตามแบบที่คุณแม่สอนทุกกระเบียบนิ้ว
...คนเรานะลูก จะลุยหน้าตรงๆอย่างเดียวไม่ได้ ต้องรู้จักหลบหลีกบ้าง กะหล่อนได้ก็กะหล่อนไป ที่สำคัญต้องอย่าลืมยิ้มหวานๆ พูดดีๆ ยกยอเข้าไว้เยอะๆเพราะใครๆก็ชอบให้คนชมทั้งนั้นจริงไหม...
อันที่จริงคารินก็ใช่ว่าจะอยากเสกสายฟ้าออกมานักหรอกนะ เพียงแต่ไม่ว่าเขาจะร่ายเวทย์อะไรออกมามันก็ดันกลายเป็นฟ้าผ่าหรือไม่ก็น้ำแข็งกับหิมะไปเสียหมด
"ต่อไปเธอลองเสกสิ่งที่ชอบที่สุดออกมาซิ"
คารินรับคำก่อนจะร่ายเวทย์บทเดิม คราวนี้เกิดฝนฟ้ากระหน่ำคลื่นลมแรงพัดเอาลมหนาวหอบใหญ่พร้อมกับก้อนน้ำแข็งขนาดมหึมาตกปุ๊ลงตรงกลางหัวอาจารย์แม่มดพอดีเป๊ะ ถ้าไม่ใช่เพราะอาจารย์แกเตรียมตัวมาอย่างดีแล้วล่ะก็มีนองเลือด
“คาริน โครร็อค” เสียงเยียบเย็นดังขึ้น
“ง่าอาจารย์ น้ำแข็งยักษ์นี่ดีนะคะ ทั้งเย็นสบาย ทั้งชื่นใจ โดยเฉพาะตอนหน้าร้อนแบบนี้ เอาไปทำน้ำแข็งไสก็ได้ตั้งหลายถ้วยแน่ะ อร่อยนะคะ...แล้วก็...เวลาที่เราไม่ชอบใจใครก็เอาน้ำแข็งปาหัวแตกได้นะคะ”
“อย่างเช่นที่เธอทำเมื่อกี้ใช่ไหม”
“อ่า” ยังไม่ทันได้ตอบคารินก็รู้สึกแปลกๆที่ช่องท้อง พลันก็เหมือนเขากำลังตกอยู่ในเขตอาคมของใครสัก ภาพนิมิตประหลาดก็ได้มาปรากฏในหัว
เป็นภาพทุ่งหญ้าสีเขียวขจี มีหญิงสาวสวยผมสีน้ำตาล นัยน์ตาสีน้ำตาลนั่งอยู่ ข้างๆมีชายหนุ่มร่างสูงผมสีเงิน นัยน์ตาสีฟ้ากำลังส่งยิ้มอ่อนโยนไปให้แก่เด็กน้อยวัยสามขวบ ที่กำลังวิ่งเล่น ผมสีเงินแบบนั้น ดวงตาสีฟ้าที่แม้จะไม่เย็นชาเหมือนตอนนี้ แต่ก็ยังบ่งบอกได้ดีว่าเด็กคนนั้นคือคารินในวัยเด็ก ก่อนที่คนทั้งสามจะค่อยๆเดินจากไป
ฝนห่ าใหญ่เทกระหน่ำลงมาทำให้ความสดใสหายไป พลันก็มีร่างแบบบางวิ่งกระหืดกระหอบมา ในมือถือดาบเล่มยักษ์ แล้วก็มีชายหนุ่มอีกคนวิ่งกระโจนเข้ามา ทั้งสองร่างสู้กันพัลวัน ผลัดกันรุกผลัดกันรับ ก่อนที่ร่างบางกว่าจะถูกปัดดาบออกจากมือแล้วล้มลง ร่างหนาชักมีดขึ้นแล้วเสียบแทงเข้าไปที่ท้องของร่างที่อยู่ข้างใต้ เลือดซาดกระเซ็นเจิ่งนองไปทั่ว
"อ๊า~~~~~ก" เสียงกรีดร้องของคาริน เรียกความสนใจจากทุกคน
ร่างของเจ้าหญิงน้อยทรุดฮวบลงกับพื้นทันที ดวงตาสีฟ้าเบิกคว้างกว้างไร้แววใดๆทั้งสิ้น น้ำตาไหลเจิ่งออกมาเป็นสาย ลมหายใจหอบถี่กระชั้นเหมือนคนขาดอากาศหายใจ ในหัวสมองมีแต่ภาพในคืนนั้น คืนที่เขาวิ่งตามแม่ออกไปจนทันได้เห็นนักฆ่าคนหนึ่ง เสียบดาบทะลุท้องแม่ก่อนที่จะหลบหนีไป แต่กระนั้นท่านแม่ก็ยังมีแก่ใจส่งยิ้มให้เขาก่อนสิ้นใจแล้วทุกอย่างก็ขาวโพลนคารินกรีดเสียงร้องออกมาสุดเสียง พลันก็เหมือนมีแสงอะไรบางอย่างพุ่งตรงมาทางเขา พร้อมกับเงามืดที่เข้ามาบดบังแสงนั่น เสียงกรีดร้องตามขึ้นมาแทบจะในทันที ความชุลมุนวุ่นวายเริ่มขึ้น แต่สติรับรู้ของคารินได้ดับลงไปแล้ว
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น