ขโมยหัวใจ เจ้าหญิงสุดแสบ>vO

ลำดับตอนที่ #20 : ความทุกข์

คิงโอเดลนั่งครุ่นคิดคำนึงอยู่เงียบๆในห้อง ซักพักก็เรียกนายทหารคนหนึ่งแล้วสั่งว่า “เจ้าไปตามคารินมาพบข้าที่ห้อง”
เวลาผ่านไปซักพัก...
ก๊อกๆ!
“เข้ามาสิ”โอเดลว่า พร้อมๆกับที่บานประตูเปิดออก
“เจ้าไปเตรียมตัวซะ พรุ่งนี้ต้องไปกาบาเรี่ยน”
“เอ๋ หมายความว่าอย่างไรฝ่าบาท”คารินถามทั้งที่รู้ดีอยู่แล้ว ตั้งแต่ตอนที่พี่คาเอเดลมาบอก
“คิงเควินมาขอตัวเจ้าไป” น้ำเสียงเรียบเรื่อยดังตอบกลับมาอย่างไม่ทุกข์ร้อน
นั่นทำเอาขอบตาเด็กหนุ่มร้อนผ่าว ทั้งที่พยายามเก็บกั้นความรู้สึกมานาน ...ขนาดเราจะไปฝ่าบาทยังไม่ทรงทุกข์ ก็อย่างว่าน่ะนะขนาดท่านแม่ถูกสังหาร ฝ่าบาทยังไม่เคยร้องไห้ให้เห็นเลย แล้วนับประสาอะไรกับเราล่ะ ถึงจะรู้สึกเจ็บปวดแต่เจ้าหญิงน้อยก็ต้องชักหน้ากากขึ้นมาเพื่อปิดบังน้ำตา
“ฝ่าบาไม่ทรงรู้สึกอะไรบ้างหรือ”คารินลองถามอย่างมีความหวังว่าจะได้ยินคิงผู้แสนเย็นชาพูดเพียงสักคำที่แสดงถึงความห่วงใย
“จะให้เรารู้สึกอะไร”แต่คำตอบนั้นกลับหมางเมิน
“ไม่รู้สึกเสียใจบ้างหรือ”
“..........”
“หม่อมชั้นเข้าใจแล้ว ระหว่างเราคงไม่มีเยื่อใยต่อกันเลยสินะ งั้น...หม่อมชั้นทูลลา”คารินพูดปลายเสียงสั่นเครือเล็กน้อยเตรียมตัวจะเดินออกจากห้อง ขณะที่มือยังไม่ทันได้แตะประตูเสียงปรามก็ดังขึ้น
“เดี๋ยว”
คารินหันกลับมามองผู้พูด
“เอานี่ไป”โอเดลพูดพลางยื่นคฑารูปทรงแปลกๆให้เควิน
“คฑาพิพากษาแห่งเดมอส(มาจากไหน?!) เจ้าคงรู้ข้าในมีผีอยู่สามตน”
“หม่อมชั้นรู้แล้ว...มีอไรอีกไหม”คารินถาม โอเดลไม่ตอบเพียงแต่สวมกอดลูกสาวไว้แน่น
“พ่อขอโทษ”โอเดลพูดเพียงแค่นั้นก่อนจะผละออกมา
“หม่อมชั้นเข้าใจฝ่าบาท ไม่เพียงแต่ประชาชนของเราเท่านั้นที่จะเดือดร้อน แต่รวมทั้งประชาชนทั้งหมดที่ต้องเดือดร้อน”
*---------------------------------------------------------------------------------*
ขออภัยที่น้อยไปนิดส์ เราดีใจจังเลยที่ยังมีคนติดตามเราอยู่ ตอนแรกก็นึกว่าไม่มีใครติดตามซะแล้ว เพราะตอนเข้ามาไม่มีใครมาเมนท์เลย คนเข้าชมก็น้อย แต่ตอนนี้ดีใจจริงๆ