ขโมยหัวใจ เจ้าหญิงสุดแสบ>vO

ลำดับตอนที่ #19 : การแข่งขัน

ในที่สุดวันเวลาแห่งการแข่งขันก็มาถึง ลมหนาวเย็นโชยมาเหมือนจะสร้างบรรยากาศให้ดูขลัง  เสียงแตรศึกดังขึ้น ทหารกล้าทั้งสองฝ่ายมาประจัญกัน
แน่นอน จับฉลากเช่นเคย การแข่งซิกกริด ซึ่งเป็นการแข่งโดยใช้ยานพาหนะ ซึ่งทั้ง2ฝ่ายต้องไปหาชิ้นส่วนคริสตัลทั้ง5มาให้ได้ ใครได้3ชิ้นและกลับมาที่เดิมได้ก่อนถึงว่าชนะ ชิ้นส่วทั้ง5จะกระจายกันออกไปผู้เล่นจะไม่รู้เลยว่าชิ้นส่วนนั้นอยู่ที่ไหน จะมี1คนที่คอยบอกตำแหน่ง ทีมละ1คน ผู้คอยบอกตำแหน่งให้คือ คาริน
(ขอตัดนะ คิดมุขไม่ออก)
ตอนนี้ทั้ง2ฝ่ายได้คริสตัลกันแล้วคนละ2ชิ้น ชิ้นสุดท้ายตกเป็นของฝ่ายไหนฝ่ายนั้นก็ชนะเลย ส่วนตอนนี้รู้สึกว่าฝ่ายเควินกำลังนำ เพราะพวกเขาเห็นคริสตัลชิ้นสุดท้ายแล้วและฝ่ายคิงทั้งหลายก็ตามมาติดๆ เควินกำลังจะคว้าคริสตัลเม็ดสุดท้ายแล้ว
แต่...
"คาริน!!! ระวัง"
เสียงร้องจากนายปีเตอร์เบี้ยสำรองดังขึ้นเมื่อเห็นบางสิ่งพุ่งตรงมายังคาริน เสียงที่ทำให้ผู้ถูกเรียกสะดุ้ง  คารินหันตามเสียงเรียก  ทันใดนั้นมือกร้านของปีเตอร์กระชากร่างบางของลุกขึ้นจากเก้าอี้  พร้อมกับลูกศรขนาดใหญ่พุ่งปักลงบนม้านั่งของคาริน
เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทำให้การต่อสู้ทั้งหลายยุติ  เควินและโอเดลต่างสละตำแหน่งในสนามและตรงไปยังเต็นท์ของผู้เดินหมากทันที  ทางด้านมหาปราชญ์และเหล่าคณาจารย์นักรบรีบรุดตามทิศทางพุ่งมาของลูกศรเพื่อดักจับผู้บุกรุกที่อาจหาญเหยียบจมูกมหาปราชญ์ถึงถิ่น
ความโกลาหลของผู้ชมบนอัฒจันทร์เกิดขึ้นทันทีที่นักกีฬาของหอพัก3กระโจนออกนอกสนาม  เสียงเซ็งแซ่ไม่ได้ศัพท์ดังขึ้นรอบทิศทาง  คำสั่งฉุกเฉินถูกประกาศโดยอาจารย์ที่ยังอยู่ภายในเต็นท์สีม่วงขลิบทอง  ประชาชนผู้ร่วมชมเกมส์และนักเรียนที่อยู่บนอัฒจันทร์  ต่างถูกกักตัวไว้ไม่ให้ไปไหนจนกว่าเหตุการณ์ทั้งหลาย จะยุติ
เกิดควันดำจากไอมนต์ที่มาพร้อมลูกศรกระจายคละคลุ้งทั่วบริเวณเต็นท์สีดำ  ทำให้ไม่มีใครสามารถมองเห็นสภาพที่เกิดขึ้นภายใน  และทำให้ไม่มีใครสามารถบุกเข้าไปในบริเวณพื้นยกระดับในเต็นท์ได้
เหล่าจอมเวทย์รีบร่ายเวทย์สลายควันดำที่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว  ควันดำค่อยๆ จางหาย  แต่ก่อนที่เหล่านักกีฬาผู้สละตำแหน่งจะได้เห็นสภาพภายในเต็นท์  ภาพของคารินกระเด็นออกมาจากกลุ่มควัน  หลังชนเข้ากับเสาเต็นท์อย่างแรง  ดาบหลุดร่วงจากมือบางที่ฉุ่มโชกด้วยเลือดทั้งแขน  ร่างบางทรุดตัวล้มลงจากพื้นที่ยกระดับสูงตกสู่เบื้องล่างที่เหล่าจอมเวทย์กำลังร่ายเวทย์สลายควันดำ
เควินรีบกระโจนเข้ารับแม่ยอดยุ่งของเขาก่อนจะล้มถึงพื้น  ร่างบางหมดสติอยู่ในอ้อมแขน
"คาริน!! คาริน!! คาริน!! .."เสียงจากเควินที่พยายามตะโกนเรียกพร้อมร่ายเวทย์รักษาบาดแผลขนาดใหญ่บริเวณต้นแขน  แต่กระนั้นร่างบางกลับไม่มีทีท่าจะฟื้นขึ้นขานรับเสียงเรียก
เหล่าเพื่อนที่ยังว่างงานรีบถลาเข้ามาดูอาการเพื่อนสาวแต่ถูกขัดโดยสามสาวนางฟ้าแห่งหอพัก3 เนื่องด้วยอาจทำให้คารินขาดอากาศหายใจได้  ซูซานพลันสังเกตเห็นเลือดสีแดงไหลจากหว่างขาของเพื่อนสาว
"กรี๊ด!!  คุณคาริน!!  เลือด!!"การแข่งขันหยุดลงกลางคัน เควินอุ้มคารินออกไปโดยไม่สนใจสายตาประชาชีนับพัน
“ฮือ...ฮือ...ฮึก...ฮึก” เสียงคารินร้องห่มร้องไห้สะอึกสะอื้นในห้องพยาบาล เพื่อนๆต่างก็ช่วยกันปลอบแต่ก็ไม่เป็นผล “ชั้นมันเลว ถ้าเพียงแต่ชั้นมีสติมากกว่านี้ ไม่วู่วาม ก็คง คง......” ยังพูดไม่ทันจบประโยคดวงหน้าหวานก็ก้มลงซุกกับเข่า
“มันไม่ใช่ความผิดของเธอหรอก อีกอย่างที่ให้เธอเป็นคนเดินหมากน่ะ มันเป็นมติของที่ประชุม ดังนั้นไม่มีใครโทษเธอ” เสียงนุ่มๆแฝงแววขี้เล่น (ปนเจ้าเลห์หน่อยๆ) ดังขึ้น คารินเงยหน้ามอง รวมทั้งพวกเพื่อนๆของเขาด้วยก่อนที่ชาวหอพัก3ทั้งหมด (ยกเว้นคาริน) จะจรลีออกจากห้องพยาบาล
นั่น !คิงที่เขาเห็นอยู่กับตาว่าโดนตัดคอไปแล้ว ด้านหลังก็ยังมี คิลที่โดนบั่นคอไปแล้วเช่นกัน แถมพ่วงด้วยเควิน (ที่ไม่อยากให้มาซักเท่าไหร่) ปีเตอร์ที่โดนแทงท้อง และเหล่ากษัตริย์อีกมากมาย
อาการตกใจอ้าปากค้างที่เหมือนเห็นผีนั้นทำเอาทุกคนหลุดหัวเราะออกมาก๊ากใหญ่
“พวกเรายังไม่ตายเจ้าหญิงคาริน...นี่คงยังไม่ได้เรียนวิชาหมากสินะ พวกเราก็ลืมบอกไปว่ามีการป้องกันไว้แล้ว ทั้งกางเขตอาคม ดื่มน้ำยาประคองพลังชีวิต แถมด้วยแพทย์แน่นเอี๊ยดเต็มขอบสนาม เพราะฉะนั้นศึกครั้งนี้ไม่มีใครถึงตายหรอก”คิงคนหนึ่งว่าอย่างเอ็นดู
“เพคะ แล้วท่านพ่อ”คารินถามหาอีกคนที่หายไป
“อ่อ รายนั้นเขาบอกว่าไม่มีเหตุผลที่จะต้องมา” คิลตอบ
“หรอ คะ”คารินตอบรับพลางยิ้มเศร้าๆ ...คงจะไม่อยากมาเห็นหน้าลูกไม่ได้เรื่องคนนี้ละมั้ง
“เอาน่าอย่าคิดมาก”วินก้าปลอบ
“ก็รู้ๆกันอยู่รายนั้นน่ะแสดงอารมณ์ไม่เก่ง ที่ไม่กล้ามาคงเพราะไม่รู้จะทำหน้ายังไงมั้ง”เวนิชี่เสริมอีกคนหนึ่ง
...อย่างน้อยก็น่าจะมาสิ...คารินเถียงในใจ คิ้วเรียวขมวดมุ่น ดวงตาคมสีฟ้ามีแววหม่นหมอง
“เฮ้ อย่าขมวดคิ้วสิ ปล่อยไปเถอะไอ้เจ้าน้ำแข็งเดินได้ก้อนนั้นน่ะ”คิลพูดพลางกลั้วหัวเราะ พวกคิงต่างก็ฮาครืนกันทั้งวง ทิ้งไว้แต่เควินผู้ไม่รู้เรื่อง ...ก้อนน้ำแข็งเดินได้ มันคืออะไร
“นี่อย่าส่งเสียงดังสิ พวกเราออกไปกันเถอะ มีประชุมอีกไม่ใช่รึไง แล้วก็คารินนอนพักซะ”คิงอาเธอร์ว่า เมื่อเห็นเด็กหนุ่มยิ่งขมวดคิ้วมุ่นขึ้นไปอีก
คารินไม่แน่ใจนักว่านั่นใช่คำสั่งรึเปล่า เธอจึงค่อยๆล้มตัวลงนอน
พวกคิงก็ค่อยๆทยอยเดินออกไป เหลือเควินเป็นคนสุดท้าย เขาใช้มือลูบศรีษะแล้วจูบที่หน้าผากกลมมนก่อนจะเดินออกไป
คารินไม่มีแรงโต้เถียงแล้วก็เลยปล่อยไปเลยตามเลย ความรู้สึกอบอุ่นยังคงแผ่ซ่าน ไม่รู้ว่าเพราะอะไรแต่คารินชอบที่เควินลูบและจูบที่หน้าผากมันทำให้เขายิ้มและสบายใจ
ในห้องประชุมใหญ่เหล่ากษัตริย์นั่งเจรจากันอยู่
“ก็ไม่มีอะไรมากหรอกนะ ในฐานะประเทศอณานิคมของเรา ก็ขอแค่ส่งส่วยให้ทางเราปีละครั้ง โดยปริมาณและสินค้าที่แต่ละประทศจะต้องส่งก็มี ทองคำ 20 ตัน ข้าวสาร 5000 กระสอบ ข้าวสาลี 5000 กระสอบ ขาวโอ๊ต 5000 กระสอบ ข้าวโพด 500 กระสอบ ผ้าไหม 500 พับ ผ้าฝ้าย 500 พับ...”  เสียงร่ายรายการยาวอย่างต่อเนื่อทำเอาแต่ละพระองค์หน้าซีดกันเป็นทิวแถว “เรือสองลำ มังกร สองตัว เครื่องเงินครึ่งลำเรือ เครื่องเพรช อีกครึ่งลำเรือ”  
พูดจบเควินก็ม้วนแผ่นรายการที่ยาวป็นวา แล้ววางไว้บนโต๊ะ เขาจ้องหน้ากษัตริย์แต่ละพระองค์ก่อนพูดต่อว่า “แต่ว่าเราจะลดส่วยให้เหลือแค่ส่ง 4 ปี 1 ครั้ง เป็นจำนวน 1 ใน 10 ของสินค้าที่แต่ละประเทศเก็บได้ หากยินดียกคาริน โครร็อคให้เรา” พูดจบร่างสูงก็เดินออกไปปล่อยให้พวกกันกษัตริย์นั่งหวั่นวิตกกัน
“เราจะเอายังไงกันดี”คิงคนนึงถาม
“ถามคิงโอเดลสิ”คิงโรเวนโบ้ยไปให้อีกคนนึง
“ว่าไงโอเดล”คิงชามัลถาม
“หวังว่าท่านคงไม่เห็นแก่ตัวทิ้งประชาชนตาดำๆทั้งของท่านและของเราหรอกนะ”คิงอาเธอร์ว่า
“ใช่ส่วยมากขนาดนั้น มีหวังอดตายกันทั้งหมดแน่”คิงชาเบรียนเสริม
“ท่านคงไม่เปิดสงครามหรอก ใช่ไหม?”ควีนมาทิลด้าพูด “ท่านก็น่าจะเห็นว่ากองทัพของพวกนั้นแข็งแกร่งขนาดไหน เพราะแค่ 10 วันก็โดนยึดไปแล้ว 9 เมือง”
คิงโอเดลถอนลมหายใจออกมา ดวงตาคมสีฟ้าหลุบลงต่ำ “ตกลง เราจะส่งคาลินไป” น้ำคำมั่นคงจากคิงโอเดล แต่หากลองฟังดีๆแล้วมันแฝงกระแสความเศร้าโศกไว้เต็มเปี่ยม
*---------------------------------------------------------------------------------*
มั่วตัวละครมาเฉย ขอยืมตัวละครจากบารามอสมาซะงั้น แต่ยังไงก็เม้นท์ๆๆๆๆ