ขโมยหัวใจ เจ้าหญิงสุดแสบ>vO

ลำดับตอนที่ #10 : ลักพาตัว

คาริน โครร็อค...เจ้าหญิงงั้นรึ? น่าสนใจไม่น้อย เป็นเจ้าหญิงคนสำคัญ อย่างนี้สิค่อยน่าสะสมหน่อย เหอ เหอ...เควินคิด(โรคจิตแล้วแกไอ้เควิน<<คนเขียน)
ร่างสูงกำลังวางแผนบุกเข้าโรงเรียนและลักพาตัวใครซักคนหลังจากที่นายทหารคนสนิทกลับมาตอนตะวันขึ้นพอดีเป๊ะ ตอนนี้เขาแค่กำลังรอเวลาเท่านั้น ปล่อยให้กษัตริย์พวกนั้นมันประชุมกันไปเถอะ เพราะถึงยังไงเขามั่นใจว่ากองทัพของเขาต้องชนะ แต่การชนะง่ายๆมันจะไปสนุกอะไร สู้ให้อีกฝ่ายเตรียมพร้อมก่อนแล้วค่อยมาสู้กันคงจะมันส์ดีพิลึก ในระหว่างนี้ก็เล่นกับเจ้าชายน้อยไปก่อนแล้วกัน
พวกกษัตริย์ต่างประชุมหารือกันตั้งแต่เช้าจรดค่ำ ส่วนคารินก็ต้องประชุมตั้งแต่ค่ำจนกระทั่งถึงค่ำของอีกวันการประชุมถึงได้เลิก ส่วนสาเหตุก็มาจากความวุ่นวายตอนงานเลี้ยงอาหารค่ำนั่นแหล่ะ พองานเลิกปุ๊บพวกรุ่นพี่ก็เรียกประชุมปั๊บ ประชุมกันไป ไม่รู้จะประชุมอะไรกันนักหนา พอได้ผลสรุปและแจกแผนงานเสร็จเรียบร้อยแล้วพี่เค้าก็ประกาศเลิกทันทีอย่างไม่มีพิธีรีตอง ทุกๆคนต่างก็เดินโซซัดโซเซกลับหอนอน สงสารก็แต่พวกพี่สภาไม่ได้ไปพักต้องไปทำงานต่อ
คาริน โทนี่ และพอลต่างก็ไม่รอช้าสิ่งเดียวที่พวกเขาสามคนต้องการเหมือนกันคือเตียงนอนนุ่มๆ แต่ไม่รู้ทำไมดูเหมือนเส้นทางวันนี้ดูยาวนานเป็นพิเศษ
ในระหว่างทางที่เดินตัดผ่านสนามหญ้นั้น ก็มีเงา 4 เงา กระโจนลงมาจากต้นไม้ ด้วยความเหนื่อยล้าทำให้ทั้งสามโดนโจมตีเอาง่ายๆ พอลและโทนี่ถูกปล่อยทิ้งไว้ ส่วนคารินกลับถูกอุ้มพาไปด้วย
เมื่อบุคคลทั้งสี่ทำสิ่งที่ต้องการสำเร็จก็รีบถอนตัวกลับทันทีเพื่อป้องกันความยุ่งยาก
 เย็น ใครกัน? ใครทำอะไร ร่างกายเขามันดูชาๆ ไม่ค่อยมีเรี่ยวแรง แต่จะมามัวนอนไม่ได้ ป่านนี้คงเช้าแล้วต้องทำงานต่อ ท่อนแขนแกร่งค่อยๆยันตัวเองขึ้นอย่างยากลำบาก แต่กลับมีใครซักคนใช้แรงที่มากกว่าดันตัวเขาให้ล้มลงนอนต่อ
"จะรีบลุกทำไม นายมีไข้นะ"เสียงหนึ่งดังขึ้น
"ช่างมันเถอะน่า ยังมีงานอีกเยอะ"
"ไม่มีงานแล้ว นอนไปเถอะ"เสียงนั้นยังบอกต่อ
"งั้นหรอ"แล้วคารินก็ผล๊อยหลับไป ร่างสูงค่อยๆใช้ผ้าชุบน้ำเช็ดเหงื่อตามไรผมสีเงินออก ไม่เข้าใจจริงๆ พวกเจ้าหญิงบ้างานกันทุกคนแบบนี้รึเปล่า ตอนที่อุ้มกลับมาก็ว่าตัวมันอุ่นๆพิกลอยู่ ใช่ว่าอุ่นจะไม่ดีแต่นี่มันอุ่นเกินไป อุ่นจนร้อน พอกลับมาถึงกระโจมถึงดู้ว่าร่างที่พามานั้นมีไข้ ถึงได้คอยนั่งเฝ้าทั้งคืนจนไข้ลด แต่พอตื่นมาดันมาถามหางานอยู่อีก แย่
 ซักพัก ก็มีชายร่างสูงผิวสีดำแดงเดินเข้ามา
"เป็นอย่างไรบ้างพ่ะย่ะค่ะ" ชายที่เข้ามาใหม่ถาม
"คิดว่าไข้ลดแล้ว"
"ไม่ใช่ ข้าพระองค์หมายถึงพระองค์ต่างหาก ไม่ทรงง่วงบ้างหรือ เห็นนั่งเฝ้าไข้อยู่ทั้งคืน" เอ็ดมันว่า
"ก็ง่วงอยู่เหมือนกัน งั้นไปนอนดีกว่า ฝากดูแลเขาด้วยนะถ้าตื่นก็หาข้าหาน้ำ เอายาให้กินละกัน" สั่งเสร็จร่างสูงก็เดินออกไป
เอ็ดมันจ้องพิจรณาเจ้าหญิงน้อยอยู่ครู่นึง ผิวก็ขาว ตัวก็เล็กสำหรับชาวเรา ผมสีเงินสว่างสยตรงข้ามกับเราแทบทุกอย่าง (ชาวกาบาเรี่ยนจะมีผมและดวงตาสีเข้ม สีผิวโดยมากก็จะเข้มเช่นกัน ยกเว้นอยู่ชนเผ่านึงที่จะตัวเล็กและผิวขาวแกมเหลือง)
"เอ็ดมัน... ท่านเอ็ดมัน มีเรื่องตรงประตูตะวันตกขอรับ" เสียงใครซักคนตะโกนเรีกสติเขา เอ็ดมันรีบเดินออกไปทันที ก่อนไปเขาหันกลับมาดูร่างที่นอนอยู่อีกครั้งเมื่อเห็นร่างนั้นยังคงหลับสนิทก็วางใจรีบก้าวเดินออกไป
*--------------------------------------------------------------------------------*
ตอนนี้สั้นเนาะ ขอโทษละกันนะจ๊ะ เดี๋ยวตอนหน้าเราเอายาวๆเลยละกัน และก็ขอบคุณสำหรับทุกคอมเมนท์น้า^o^