ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    นคราสีนิล

    ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

    • เนื้อหาตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 7
      0
      12 ม.ค. 60

         'ยินดีต้องรับเข้าสู่องค์กรซีเนส องค์กรที่จะดูแลชาวเมืองทั่วโลกให้อยู่กันอย่างสงบสุข ไม่ว่าท่านจะเป็นจอมเวทย์ หรือคนธรรมดา ท่านก็สามารถ สมัคร เข้ามาสัมภาษณ์ ที่องค์กร ของเรากันได้ สำหรับการสัมภาษณ์จะเริ่มในอีก2วันข้างหน้า ขอให้ผู้ที่สนใจ ส่งใบสมัครเข้ามาได้ ณ. บัดนาว' ข้อความบนสารสมัครงานที่ติดไว้ใจกลางเมืองการค้าแห่งชาร์ดูล เมืองใจกลางระหว่าง4ดินแดน ได้ดึงดูดนักท่องเที่ยวหลายต่อหลายคนที่ผ่านมาไม่น้อยทีเดียว

         ชาร์ดูล เป็นเมืองการค้าที่ถูกจัดตั้งขึ้นมาตรงพื้นที่ซ้อนทับของ4 ดินแดน ซึ่งประกอบไปด้วยดินแดนแห่งลม 'เรสเซีย', ดินแดนแห่งผืนดิน 'ดาร์กรอส', ดินแดนแห่งทะเล 'วอลเทอเนีย', และดินแดนแห่งภูเขาไฟ 'ฟาโทเปีย' และเพราะความแตกต่างอย่างมีเสน่ห์ในตัวมันเองของแต่ละดินแดน ผู้คนจึงตั้งฉายาให้กับดินแดนนั้นๆอย่างสั้นๆ 'นคราสีนิล ผืนดินอรุณ พิรุณโอบอุ้ม ไฟสุมธรณี' 

         หลังการจัดการกับปัญหาพื้นที่4 ดินแดนนี้ ที่ในอดีตเหล่าจอมเวทย์ที่มีความเห็นไม่ตรงกันจนเกือบจะก่อสงครามครั้งแล้วครั้งเล่า สุดท้ายลงเอยด้วยการแบ่งเขตแดนของใครของมัน และติดตั้งมนตรากั้นเขตแดนไว้อย่างสมบูรณ์เพื่อป้องกันศตรูที่จะลุกลานเข้ามาได้

        ท่ามกลางความชุนละมุนของเมืองการค้าชาร์ดูลแห่งนี้ ร่างท้วมวัยกลางคนในชุดซิสเตอร์สีขาวเต็มยศ ก็ยืนพินิจพิจารณาแผ่นป้ายประกาศสมัครงานอยู่นาน ดวงตาสีทองไล่ตวามตัวอักษรตั้งแต่บรรทัดแรกไปจนบรรทัดสุดท้าย ก่อนจะตัดสินใจหยิบใบปลิวในกระป๋องที่อยู่ด้านข้างออกมา ร่างท้วมหันหลังกลับพลางทำหน้าครุ่นคิดก่อนจะขึ้นรถม้ากลับไปที่โบสถ์ที่ตัวเองประจำอยู่

         ไม่นานร่างท้วมก็มาถึงหน้าโบสถ์ ดวงตาสีทองพยายามกวาดไปรอบๆ เพื่อมองหาใครสักคน

         "ค่าร่า...ค่าร่า อยู่ไหน" ไม่มีเสียตอบรับใดจากเจ้าของชื่อ บางทีเจ้าของนามนั้นอาจไม่ได้อยู่แถวนี้ก็เป็นได้ เมื่อคิดเช่นนั้น ซิสเตอร์ก็เดินผ่านโบสถ์เข้าไปเพื่อตรวจดูในห้องพักของโบสถ์ว่า เจ้าของนามคาร่านั้นอยู่หรือไม่

         ร่างท้วมในชุดขาวของซิสเตอร์เดินขึ้นบันไดไปอย่างรีบร้อน เสียงฝีเท้าที่สม่ำเสมอหากแต่หนักแน่นยังดังต่อเนี่องในยามเช้าตรู่ หากใครไก้มาเห็นซิสเตอร์ที่เดินขึ้นบันไดเร็วจนคล้ายจะวิ่งแบบนี้ คงได้ร้องห้ามอย่างแน่นอน เพราะกลัวว่าจะตกบันไดไปเสียก่อน
         
         มือที่เริ่มย่นจากอายุ เอื้อมไปหมุนลูกบิดห้องเป้าหมายอย่างช้าๆ เพราะกลัวว่าหากคนในห้องยังอยู่ อาจจะตกใจเธอก็เป็นได้

         

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×