คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Oleander's Felony ❤ } 7 : Round 3!
7
Round 3!
หลายวันผ่านไป
“นี่ อีตาบอดี้การ์ด ตื่นๆๆ ตื่นได้แล้วววว!! -O-” ฮารุส่งเสียงเรียกฮิบาริที่กำลังนอนหลับสบายอยู่บนโซฟาเสียงดังลั่น
ฮิบาริค่อยๆ ปรือตาตื่นขึ้น และลุกขึ้นนั่ง
“-_-” เขาลุกขึ้นปิดปากหาว แล้วเดินนำฮารุเปิดประตูออกไปนอกห้องทำงานท่ามกลางสายตาหมั่นไส้สุดๆ ของฮารุที่มองจิกอยู่
“เดี๋ยวนายขับรถไปแถวถนน A หน่อย ฉันมีธุระต้องไปทำ” ฮารุที่รีบจ้ำเดินตามขายาวๆ ของฮิบาริมาร่ายฉอดๆ สั่งฮิบาริที่อาจจะเปลี่ยนหน้าที่จากบอดี้การ์ดเป็นคนขับรถแล้วก็เป็นได้
“-_-^” เขาไม่ตอบอะไรแต่ส่งสายตาเบื่อหน่ายมาให้หน่อยๆ เนื่องจากเขาจะต้องเสียเวลาทำงานสุดสำคัญที่คุณก็รู้ว่างานอะไรของเขา และต้องไปใช้เวลาอย่างไร้สาระเดินตามก้นยัยคุณหนูฮารุแทน
เมื่อฮิบาริขับรถมาตามคำสั่งของฮารุเรียบร้อยแล้ว ทันทีที่เขามายืนในที่ที่ฮารุบอกให้มา เขาก็พูดออกมาคำหนึ่งว่า
“ห้างอีกแล้ว -_-” ใช่แล้ว เพราะที่ที่ฮารุกำลังจะลุยภารกิจสำคัญที่เธอเรียกมันว่า ‘ธุระ’ นั่นก็คือที่ห้างนี่นั่นเอง
“ก็ใช่น่ะสิยะ ที่นี่คือห้าง ไม่ใช่อวกาศซะหน่อย ดูไม่ออกเรอะ -O-!!” ทันทีที่มีโอกาส ฮารุก็กัดเขาทันที
“งั้นก็รีบๆ ทำให้มันจบซะ ฉันรำคาญ” ด้วยความเซ็งที่จะต้องมานั่งฟังเสียงแปร๋นๆ ของฮารุ ฮิบาริจึงรีบเอ่ยตัดบท
“อืม” คราวนี้ฮารุก็คงขี้เกียจด่าฮิบาริเหมือนกัน เธอเลยรับคำส่งๆ และเดินเข้าร้านเสื้อผ้าร้านแรก... ซึ่งเป็นเหยื่อของบัตรเครดิตทองระยับของเธออย่างกระตือรือร้น
เวลาผ่านไปราวๆ สามชั่วโมงครึ่ง ที่มือของฮิบาริมีสิ่งที่เรียกว่าถุงใส่ของอยู่หลายใบจนแทบจะล้นออกมาจากมือใหญ่ของเขาเลยทีเดียว ซึ่งถุงพวกนั้นล้วนเป็นถุงใบ ‘ใหญ่’ สำหรับใส่เสื้อผ้าทั้งสิ้น
“-_-…” เขามองของในมือตนเองอย่างนึกแค้นใจ ทำไมเขาต้องมาแบกของตั้งมากมายให้ยัยแดะแด๋นั่นด้วย? คำตอบที่แทบจะผุดขึ้นมาทันทีก็คือ...
...เพราะแม่คนเดียว -_-^
เพราะคุณนายโทรมาสั่งเสียกับฮิบาริไว้ว่า ‘ต้องทำตามทุกสิ่งทุกอย่างที่หนูฮารุสั่ง ถ้าแกไม่ทำ แกได้ชิมกระสุนจากบาเร็ตต้าอันใหญ่นี่แน่ ฉันสาบานเลย’ และนั่นก็เป็นเหตุผลที่ฮารุยังรอดจากการถูกซัดปลิวด้วยทอนฟามาจนถึงทุกวันนี้นั่นเอง
ต้องขอบคุณที่ฮิบาริไม่เคยขัดคำสั่งแม่อย่างงาม... หรือว่าจะต้องขอบคุณความโหดไร้ขีดสุดของคุณนายดีนะ?
ระหว่างที่ฮารุกำลังใช้เงินอย่างมีความสุขไปตามร้านรวงต่างๆ สายตาของเธอก็ไปสะดุดกับแผนกหนึ่งซึ่งอยู่ใกล้แผนกเสื้อผ้าสตรีมาก
...แผนกชั้นในสตรี
โดยไม่ต้องเสียเวลาคิดสักนิด ขาทั้งสองข้างของเธอพร้อมใจกันเดินไปที่ราวแขวนชุดชั้นในหลากสีทันที
“ฮิบาริ นายว่าฉันควรจะใส่ชุดชั้นในแบบไหนดีอ่ะ” ฮารุหันหน้าไปถามฮิบาริที่เดินทำหน้าไม่รู้อีโหน่อีเหน่เข้ามาใกล้
ฝ่ายไอ้คนถูกถามถึงกับทำหน้าไม่ถูกกันเลยทีเดียว
“-_-;;” ฮิบาริ
“J” ฮารุ
“เอ่อ คุณผู้หญิงคะ ให้ดิฉันเลือกให้ดีกว่ามั้ยคะ รู้สึกว่าคุณผู้ชายจะไม่รู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับชุดชั้นในสตรีเลยนะคะ” พนักงานสาวรีบเดินเข้ามาช่วย เมื่อเห็นว่าฮิบาริกำลังตกที่นั่งลำบากโคตรๆ
...เชอะ เห็นว่าหล่อสินะ หล่อนถึงได้ช่วย คิดว่าหมอนี่แมนนักหรือไง? งั้นฉันจะทำให้เธอเลิกคิดอะไรชวนขนหัวลุกแบบนั้นเดี๋ยวนี้ล่ะ หึๆ J
ฮารุคิดในใจ ก่อนจะเอ่ยปากบอกพนักงานสาวเสียงเจ้าเล่ห์ว่า
“โอ๊ย ไม่หรอกค่าคุณพี่ ก็เขาน่ะ ใช้มันบ่อยยิ่งกว่าฉันซะอีกค่ะ!” เธอพูดเสียงดังทำให้พนักงานหลายคนที่ยืนอยู่แถวนั้นหันมามองกันใหญ่
“-O-… งั้นคุณน้องหมายความว่า...” พนักงานสาวหันไปมองหน้าฮิบาริด้วยสายตาหวาดๆ โดยที่เจ้าตัวยังไม่เข้าใจอะไรมากนักเพราะเมื่อกี้มัวแต่หลับหูหลับตาไม่ฟังที่ฮารุพูด
“ค่ะ เขาคือกระเทยหนุ่มสุดหล่อเหลา ผู้เป็นบุคคลเชี่ยวชาญเรื่องชุดชั้นในของบริษัทผลิตชุดชั้นในสตรีชื่อดัง และเขาสามารถบอกเรื่องซิลิโคนที่จะยัดได้ด้วย! เขาแนะนำได้หมดแหละค่ะ! ฮี่ๆ J”
สิ้นคำฮารุ ฮิบาริก็หันขวับมาทำสายตาชิ้งๆๆ ใส่ทันที ในขณะที่เขากำลังจะล้วงมือไปหยิบทอนฟาในกระเป๋าเสื้อ พนักงานสาวเกือบค่อนชั้นก็กรูกันเข้าไประดมคำถามน่าอายใส่ฮิบาริซะก่อน
“คุณๆ ทำยังไงให้อึ๋มได้คะ!”
“ใส่ซิลิโคนยังไงให้ดูไม่ออกว่ายัดคะ!”
“คุณผู้เชี่ยวชาญ หน้าอกอย่างฉันเนี่ยถือว่าอึ๋มรึยังคะ!”
และบลาๆๆ แบบนับไม่ถ้วน
ฮารุยืนมองฮิบาริที่กำลังเส้นเลือดหน้าผากปูดอย่างน่าหวาดเสียวด้วยสีหน้าสะใจ และก็หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาต่อสายหาคุณนายทันที
[ตรู๊ด... ฮัลโหล หนูฮารุหรือจ๊ะ?]
ทันทีที่เสียงปลายสายดังขึ้น คุณนายเธอก็พูดชื่อของยัยคนโทรไปออกมาอย่างเริงร่าทันที
“ค่ะ วันนี้ฉันอยากให้คุณนายช่วยปกป้องฉันจากการถูกลูกชายคุณนาย ‘ยำเละ’ หน่อยน่ะค่ะ”
ฮารุพูดด้วยสีหน้าวิตกกังวล จากการที่เธอลืมไปว่าฮิบาริพกอาวุธที่เรียกว่า ‘ทอนฟา’ ติดตัวเสมอ
...จะตายหองมั้ยเนี่ยฉัน? ไม่หรอกน่า มีคุณนายคุ้มหัว ยังไงหมอนั่นก็ไม่กล้าทำอะไรฉันร้อก -_-;
เธอคิดในใจ ฝ่ายฮิบาริที่ก้าวออกมาจากฝูงชนคนอยากโนตมได้แล้ว เขาไม่รอช้า รีบก้าวฉับๆ มือล้วงกระเป๋าเสื้อ มุ่งหน้ามาที่ฮารุทันที
“ฮิบาริ คุยหน่อย คุณนายมีเรื่องอยากจะคุยด้วย J” ก่อนที่เขาจะได้หวดทอนฟาไปที่ร่างบางๆ ของฮารุ คุณเธอก็ยื่นโทรศัพท์มาให้เขาซะก่อน ซึ่งจะไม่รับก็ไม่ได้ซะด้วยสิ สายนี้สำคัญต่อชีวิตเขานักล่ะ
เขาทำหน้าย่นเหม็นเบื่อ แต่ก็ยังยอมกระชากมือถือมาจากฮารุที่ทำหน้าระรื่นอยู่มา แล้วก็ยกขึ้นกรอกเสียงลงไปในโทรศัพท์อย่างเบื่อสุดๆ “มีอะไร -_-”
[แว้ดๆๆๆ] ทันทีที่รับสายมรณะ เสียงด่าก็ดังทะลุมาตามสาย มันดังและหนวกหูมากจนเขาต้องยกโทรศัพท์เครื่องน้อยออกห่างจากหูโดยเร็ว
“ยัยนั่นลองดีก่อนนะ -_-+” เขาว่าพลางส่งสายตาเย็นเยียบไปให้ฮารุที่แอบเหงื่อตกนิดๆ
...คุณนายสุดสวย วินาทีนี้ฉันขอล่ะ ช่วยฉันทีเถิด งื้ดๆ TOT
ดูเหมือนว่าคุณนายจะกลายเป็นพระเจ้าชั่วคราวของเธอไปซะแล้ว
“...ก็ได้ -_-^^” ในที่สุด หลังจากการเจรจา (ฝ่ายเดียว) สิ้นสุดลง ฮิบาริก็ยอมตกลงทำตามคำสั่งของฮารุ และจะไม่ทำร้ายเธอ
[ตกลงอะไรยะ! พูดให้มันดีๆ นะ!] เสียงปลายสายยังเป็นเสียงนางพญามัจจุราชเหมือนเคย
“ก็อย่างที่บอก แค่นี้นะ -_-^^”
ปิ๊บ!
หลังจากวางสาย เขาก็หันมาทำร้ายยัยฮารุที่กำลังทำหน้าเบิกบานสุดๆ... ด้วยสายตา
“-_-++” ชิ้งๆๆ
“ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะฮิบาริ คุณนายพูดอะไรมั่งเหรอ J” ส่วนฮารุก็ยังขยันกวนอารมณ์ฮิบาริไม่เลิก
“หุบปาก -_-++” ฮิบาริที่น่าสงสารได้แต่เข่นเคี้ยวเขี้ยวฟันอย่างแค้นสุดๆ แต่ก็ไม่สามารถทำอะไรได้
“ใจร้าย หยาบคายกับฉันแบบนี้ได้ไงอ่ะ... เดี๋ยวคุณนายก็โทรมาด่าอีกหรอก หึๆ J”
“-_-+++” ชิ้งงงง
“เอาเถอะ เราไปซื้อของกันต่อเถอะ คุณผู้เชี่ยวชาญ~” แล้วฮารุก็ออกตัวเดินนำฮิบาริอีกครั้ง แต่คราวนี้เขามีแผนการดีๆ ที่จะแก้แค้นยัยฮารุโดยไม่ต้องทำร้ายร่างกาย เมื่อคิดแผนอันแยบยลออกแล้วเขาก็หันไปพูดกับเธอทันที
“ฉันมีของอยากซื้อ -_-“ เขาเปิดปากพูดกับเธอครั้งที่เท่าไหร่ไม่รู้ รู้แต่ว่ามันนานทีมีหนเท่านั้น
“โอ้ ได้สิ เชิญๆ เท่านี้คุณนายคงไม่ว่าอะไรหรอกน่ะ ^^” ส่วนฮารุที่กำลังได้ใจหันมายิ้มแป้นอย่างยียวนกวนติงให้ทันที ฮิบาริแอบกัดฟันกรอด แต่ทว่าเพื่อการแก้แค้น เขาจึงจำเป็นต้องทนๆ ไปอย่างช่วยไม่ได้
“ตามมา” เขาพูดแค่นั้นและเดินนำหน้าฮารุที่เดินตัวเปล่าตัวปลิว ในขณะที่เขาหอบถุงเต็มกำมือทั้งสองข้างอย่างน่าสงสาร แต่มันคือคำประกาศิต ที่ไม่ว่าเขาหรือใครก็ไม่สามารถขัดขืนได้แม้แต่น้อย เขาจึงไม่สามารถฟาดปากยัยคนน่ารำคาญฮารุได้อย่างที่ใจอยาก
ฮารุแอบเบะปากน้อยๆ แต่ก็ยอมเดินตามเขามา เขาเดินมาเรื่อยๆ ลงบันไดเลื่อน เดินผ่านร้านต่างๆ ในห้าง จนมาถึงร้านแห่งหนึ่งที่คนเยอะพอดู เขาหยุดยืนที่แผงขายของ ซึ่งที่แผงนั้นมันอัดแน่นเต็มไปด้วย...
...ถุงยางหลากสีหลากชนิดจนน่าตกใจ!!
“-_-;; นะ... นายจะซื้ออะไรเหรอ?” ฮารุที่เริ่มเหงื่อตกอีกรอบเอ่ยถามเขาเสียงสั่น
“เธอชอบแบบไหนเหรอ... ที่รัก -_-” เขาชี้นู่นนี่ที่วางอยู่บนแผง และเอ่ยถามเธอเสียงดัง... ดังขนาดที่คนทั้งร้านที่ยืนอยู่ในร้านที่ไม่ใหญ่นักและคนที่เดินผ่านจะสามารถได้ยินได้
“=[]=!!” ฮารุอ้าปากค้าง เธออึ้งรับประทานไปแล้วเรียบร้อย
...อะ... อะไรนะ!!!?
“เลือกมาสิ ฉันจะได้เอาไปใช้ ‘กับเธอ’ ไง” ยิ่งพูด ฮิบาริก็ยิ่งรู้สึกสะใจ เขาจึงเริ่มพูดให้ทุกคนเข้าใจผิดเรื่อยๆ
และตามธรรมดา ใครๆ ได้ยินเรื่องแบบนี้ก็ควรที่จะหยุดยืนฟังเพื่อสนองความอยากรู้ซะ ไม่ใช่หรือไง -..-?
“=[]=!!” ฮารุยังคงสติลอึ้งอยู่ เพราะเธอไม่คิดว่าเขาจะแกล้งเธอกลับเจ็บได้ขนาดนี้
“สามครั้งแล้วที่เธอบอกไม่สะดวก ขัดอารมณ์ จะเอาแบบไหนก็เลือกเอาซะสิ J” ฮิบาริเริ่มแสยะยิ้ม เพราะใบหน้าหวาดกลัวสุดๆ ของฮารุมันช่างเป็นอะไรที่ทำให้เขาอารมณ์ดีสุดๆ ลบล้างความรู้สึกอารมณ์เสียเมื่อกี้ออกไปได้สบายเลย
“หะ... หุบ...” เธอที่ตั้งใจจะพูดคำว่า ‘หุบปาก’ ต้องหยุดกึกเพราะฮิบาริชิงพูดออกมาซะก่อน
“เอาแบบใส่แล้วมันหุบเหรอ ฉันไม่ชอบ เดี๋ยวหุบแล้วก็อด ‘เสียบ’ น่ะสิ หึๆ J” และด้วยความฉลาดด้านลบของเขา จากคำด่าเลยกลายเป็นคำทะลึ่งไปทันที
ผู้คนที่อุตส่าห์หยุดกิจกรรมการถลุงเงินสุดหฤหรรษ์ของตัวเองเพื่อมายืนฟังทั้งสองคนก็แอบซุบซิบๆ กันเสียงเบาจนฮารุได้ยินชัดสองหู (ประชด)
“โหย สองคนนั้นมีอะไรกันแล้วอ่ะเธอ”
“ใช่ๆ พูดคุยกันเสียงดังเรื่อง ‘แบบนั้น’ ไม่อายฟ้าอายดินเลยเนอะเธอ”
และอีกมากมายจนฮารุทนไม่ไหว ต้องรีบเดินหนีออกมาจากร้านนรกที่บังอาจมีถุงยางวางขายทันที
“ไม่หยิบติดไปสักหน่อยล่ะ” ฮิบาริที่เดินถือของพะรุงพะรังตามมาพูดเสียดสีเธอด้วยความสะใจ
“เงียบไปเลยนะ!!” ฮารุหันไปแหวเสียงดัง แต่นั่นกลับทำให้ฮิบาริยิ่งอารมณ์ดีเข้าไปอีก
“หึ” เสียงหัวเราะเย้ยหยันจากเขายังคงดังมาเรื่อยๆ ในขณะที่ฮารุก็รู้สึกปรี๊ดอยู่เรื่อยๆ เช่นกัน
เมื่อเดินมาถึงรถ ฮารุรีบเข้าไปนั่งแล้วปิดประตูเสียงดังปังใหญ่เพื่อประชดเขา แต่ฮิบาริกลับไม่สนใจ เขายังคงสตาร์ทรถและขับฝีเท้านรกกวนประสาทเธอหน้าตาเฉย
เอี๊ยดดดด!!
ปึ้ก!!
“โอ๊ย!!” ตามเสต็ป ฮิบาริเหยียบเบรกกะทันหันแถมเบรกยังดีเกินไป แรงกระชากจากการเบรกเสียงดังทำให้ฮารุน้อยๆ กระเด็นมาติดเบาะหน้าเหมือนตุ๊กแกทันที
นั่นเพราะว่าเธอบังอาจทำให้เขาต้องมาขับรถให้เธอเหมือนคนขับรถทั้งๆ ที่เขาไม่ใช่ ยกนี้ถึงเป็นหมาก็ดูออกว่าใครชนะ
Round 3…
Hibari VS Haru
2 : 1!!
เมื่อกลับมาถึงบ้าน ตอนที่ฮิบาริกำลังจะกลับ อยู่ดีๆ โยโกะก็เดินเข้ามาในห้องรับแขกด้วยสีหน้าเบิกบาน และพูดขึ้นว่า
“ฮารุ อีกสามวันเราจะได้ไปโอกินาวากันนะ ^^” เธอพูดขึ้นเสียงดังอย่างเริงรื่นสุดๆ ฮิบาริที่คิดว่าไม่เกี่ยวอะไรด้วยก็กำลังจะเดินออกไป
“เห! จริงอ่ะ! เราได้ไปเที่ยวแล้ววววววว!!” ฮารุรีบเฮลั่นอย่างดีอกดีใจสุดๆ ฮิบาริที่ได้ยินเสียงแล้วรู้สึกโคตรรำคาญก็รีบเร่งฝีเท้าจะออกจากบ้านไป แต่เสียงของโยโกะก็ลอยมาทำให้เท้าของเขาชะงักกึก
“ไม่ดีใจเหรอฮิบาริ ได้ไปเที่ยวโอกินาวาเลยนะ” โยโกะพูดพร้อมหันหน้าไปทางฮิบาริ
“-*-?” เขาขมวดคิ้วงุนงง ยัยแปร๋นฮารุได้ไปเที่ยวรื่นเริงแล้วมันเกี่ยวอะไรกับเขา ยัยนั่นดีใจมีความสุขเขาก็ควรจะรู้สึกแย่มากกว่าสิ (เป็นงั้นไป แย่แล้วนางเอกฉัน : จอย)
“นั่นสิ อย่างอีตาฮิบาริน่ะเหรอจะมีความปรารถนาดีต่อคนอื่นด้วย ไม่หรอกม้างงงง” ฮารุรีบพูดขัดขึ้นอย่างหมั่นไส้สีหน้าของฮิบาริเหลือเกิน
...ยิ่งเป็นฉันล่ะก็ยิ่งไม่มีทางใหญ่เลย เหอๆ -_-;;
เธอคิดปลงๆ ในเรื่องที่เธอไม่ต้องถามก็รู้ว่าคิดถูกล้านเปอร์เซ็นต์ ก็สองคนนี้มันเปรียบเหมือน ‘ขิงก็รา ข่าก็แรง’ อย่างกับอะไรนี่
“เขาก็ต้องดีใจสิ เพราะเขาก็ไปกับเราด้วยไง ^^” โยโกะพูดสิ่งที่อเมซิ่งสุดๆ ออกมาหน้าตายิ้มแย้ม
“หา!! OoO” ฮารุ
“…!!” ฮิบาริ
“พี่สาว... พี่อย่าบอกนะว่า...” ฮารุรีบพูดขึ้นเสียงสั่น
“อืม เราจะไปชายหาดโอกินาวากันสามคน พี่ ฮารุ แล้วก็ฮิบาริไง ^^” คำตอบของโยโกะทำให้ฮารุที่ตอนแรกโลกสว่างสดใส มืดมนดิ่งลงนรกทันที
“...” ฮิบาริยังคงเงียบอย่างใช้ความคิด
...ไปเที่ยวมันก็ดี แต่ถ้ามียัยแปร๋นนั่นไปด้วยคงต้องคิดหนักหน่อยล่ะ…
...ไม่เอานะ วันหยุดพักจากกองงานเป็นเอเวอร์เรสต์ของฉันต้องพังทลายลงเพราะอีตานี่แน่ๆ ไม่ๆๆ โอกินาวาของฉัน อย่าจากฉันไปเล้ยยยยย TOT
เสียงคิดในใจของทั้งสองดังโครมคราม ไม่ต้องระบุตัวก็รู้ใช่มั้ยว่าใครคิดอะไร... เพราะของพวกนี้มันคือของตาย
“ฮิบาริต้องไปนะจ๊ะ เพราะพี่โทรไปถามคุณนายแล้ว คุณนายบอกว่า ถ้าฮารุไป ฮิบาริซังต้องไป แต่ถ้าฮารุไม่ไป ฮิบาริซังก็ไม่ต้องไป แล้วยังแถมท้ายมาให้อีกด้วยว่า ‘ฝากบอกลูกชายฉันให้ทำตามข้อตกลงและคำสั่งของฉันด้วย ถ้าเขาไม่ทำ ฉันจะเอาลูกซองนี่แหละ เป่าหัวเขาให้กระจุย’”
=_=||| x 2
ขนาดฮารุที่ไม่ค่อยรู้จักคุณนายมากยังเสียวแทน แล้วมีรึที่ไอ้คนเป็นลูกชายแท้ๆ จะไม่เสียว
...จะเลือกทางไหนก็มีแต่ต้องเจอยัยแปร๋นบ้านี่สินะ ไม่น่าอนุญาตให้แม่เล่นปืนเลย...
เนื่องจากว่าคุณนายตระกูลฮิบารินั้นเล่นปืน คนเป็นลูกชายเลยเคารพท่านเป็นพิเศษ
...คุณนายขา คราวนี้ไม่ต้องสั่งห้ามฮิบาริให้ขัดคำสั่งก็ได้ค่ะ ปล่อยๆ ลูกชายบ้างก็ดีนะค้า T_T
มันมาอีกแล้ว เสียงคิดของใครสองคนที่คุณก็รู้ว่าใครเป็นใคร
“แล้ว... จะไปมั้ยจ๊ะ โอกินาวา โรงแรมห้าดาวติดชายหาด พักห้าวันสี่คืน น่าเที่ยวสุดๆ” โยโกะที่แอบลอบมองหน้าทั้งสองแล้วขำเอ่ยขึ้น
“ปะ... ไปค่ะ TOT” ฮารุตอบเสียงหงอยๆ
...ไปทางไหนก็มีแต่จะต้องเจอหน้ากัน งั้นเลือกไปเที่ยวดีกว่าฟ่ะ L
ฮารุคิด ในขณะที่โยโกะหันไปพูดกับฮิบาริบ้าง
“ฮารุไป แปลว่าฮิบาริซังก็ ‘ต้อง’ ไปด้วยใช่มั้ยจ๊ะ ^^” โยโกะมัดมือชกด้วยรอยยิ้มนางฟ้า แต่ในตอนนี้สำหรับฮารุ... มันเป็นยิ้มที่น่าสยดสยองมาก
“-_-“ ฮิบาริไม่พูดอะไรและหันหลังกลับ เดินดุ่มๆ ไปที่รถแลมเบอร์กินีสีดำของเขาอย่างไม่สนใจ
“ไม่ตอบ... แปลว่าไปสินะ” โยโกะพยักหย้าหงึกๆ กับตัวเอง และโทรไปหาเลขาส่วนตัวของเธอให้จัดการเรื่องที่พักและอะไรอีกหลายๆ อย่างให้
ฮารุที่สูญเสียความตื่นเต้นกับการได้ไปเที่ยวชายหาดโอกินาวาแล้ว รีบวิ่งขึ้นห้องตนเองเพื่อไปสงบสติอารมณ์ด้วยความหม่นหมองอย่างบอกไม่ถูก
“แหม ไปเที่ยวคราวนี้... สนุกแน่ๆ เลย ฮิๆ ^O^” โยโกะพูดเบาๆ และหันหลังขึ้นบันไดไปที่ห้องของเธอเช่นกัน
...สนุก... ล่ะมั้งนะ?
(End Round 3!)
To be continued ,, Next chapter !
มาอัพแล้วจ้า ตามเวลา อ่ะโฮะ ๆ เด๋วจะอัพพร้อมอีกฟิคนึง แต่ขอเวลาปั่นนิสสส = =; นั่งทำโฟโต้ช็อป ง่วงโฮ๊กกก แต่ไม่ทำไม่ได้ เด๋วฟิคไม่สวย ไอดีไม่งาม -3- (อะไรของมัน = =;) มีเรื่องมาเล่า ๆ จอย ... ซื้อรองเท้าใหม่อีกแล้ววว ! ฮ่า ๆ ๆ เพิ่งเริ่มรุ้สึกว่าตัวเองโรคจิต ซื้อรองเท้าทุกสัปดาห์ ๕๕๕ ขาดไม่ได้อ่ะ ช๊อบบบ แต่จริง ๆ จอยซื้อเสื้อบ่อยกว่ารองเท้าอีกน๊ะ -*- ทำไมไม่มีใครด่า ?? อย่างวันนี้ก็สอยลีวายส์สีเทาดำมาอีกตัว เอิ๊ก ๆ เอวไม่ต่ำ พอดีไม่ชอบใส่เข็มขัด L อยากได้เคสวิฟท์อ่า แต่มันแพ๊งงงง (เน้นนะว่าโคตรแพง) อย่างที่ซื้อมาคราวก่อนก็คู่ละเจ็ดพันกว่าแล้ว แถมเดินมาก ๆ ยังเจ็บเท้าอีก ! ฮึ เสียค่าโง่ไปเต็ม ๆ L (แต่กุก็ยังจะซื้อ และยังอยากซื้อคู่ใหม่อีกด้วยอ่ะ) ฟุ่มเฟือยทู๊กวัน ซักวันถ้ากุเป็นยาจกก็อย่าได้สงสัยเลยนะค๊า แง
อุแม่เจ้า ! หลายคนถามมาว่าคู่นี้มันจะรักกันได้จะใด ? จอยก็มีคำตอบค่ะ แถ่นแท๊นนน ไรท์เตอร์จอยเองก็ยังไม่รู้เหมือนกันอ่ะ แหะ ๆ กะแต่งไปเรื่อย ๆ แบบยาว ๆ เลยยิ่งดี ฟิคเก่ารักกันเร็วเกิ๊น ไม่ถูกใจจ๊อด = =^ แถมการรักใครมันขัดกับอุดมการณ์ของลุงฮิบาริด้วยสิ จอยก็ยังซีเรียสเรื่องนี้อยู่เหมือนกันอ่ะ อยากให้มันดูสมจริงมากที่สุด แต่ ... แค่ให้ฮารุเป็นคุณหนูมีบริวารมากมายก็ดูจะผิดอิมเมจแล้วแฮ๊ะ ๕๕๕
จอยได้ไอเดียมาจากเกมต่อสู้ (ชอบเล่นค่ะ กุโรคจิต - -“) ที่มันจะมีราวนด์ 1 ราวนด์ 2 etc. นั่นแหละ ๆ จอยเลยเอามาแต่งฟิคซะ ! ฮี่ ๆ แต่งแล้วก็แบบ ... เออ มันเวิร์คดีว่ะ ! ประมาณนี้เลย ฮร่า ๆ
รู้สึกเหมือนจอยจะอัพสัปดาห์ละตอนเลยแฮะเนี่ย ... ทั้ง ๆ ที่ตอนแรกกะจะสี่วันอั๊พแต๊ ๆ เฮ้อ ... L
รักและห่วงใย
ไรท์เตอร์ เอ็นจอย ซีอา
ความคิดเห็น