คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : chapter 7 : Going on date with Hibari ღ
7
Going on date with Hibari
กระจกวิเศษ บอกฮารุเถิด ใครเย็นชาเลิศในปฐพี =O=
คำตอบของกระจกวิเศษนั้นคือ… สโนว์ฮิบาริ =[]=!!
นั่นสินะ ผิวก็ขาวอย่างกับสโนว์ไวท์ แถมยังเย็นชาหาใครเทียบไม่ได้ในเลิศหล้าอีก อืม กระจกวิเศษนี่แม่นเจงๆ =_=;
“เสร็จรึยัง? -_-”
“เออน่า สักแป๊บสิย้า >O< กว่าผู้หญิงจะก้าวออกจากบ้านได้ก็นานพอดูนะจะบอกให้!”
“เธอจะแต่งหรือไม่แต่งมันก็มีค่าเท่ากันล่ะน่า -_-”
“กรี๊ด ปากเสีย!” ฮารุตะโกนด่าเขาในขณะที่ตัวเองก็พยายามยัดตัวเข้าไปในชุดเอี๊ยมยีนส์ขาสั้นตัวนี้อยู่ -_-^
วันนี้ควรจะเป็นวันที่ฮารุได้นอนพักสบายๆ ตื่นสายได้อยู่บนเตียงผ้าฝ้ายกำมะหยี่นุ่มๆ นั่นไปแล้ว ถ้าไม่ติดว่ามีอีตาบ้าที่ไหนไม่รู้เดินมากดกริ่งติ๊งหน่องๆ อยู่หน้าบ้าน แล้วพอแม่ไปเปิดก็เกิดหลงเสน่ห์ (อารมณ์ชั่ววูบน่ะ =_=^) ไอ้คนกดกริ่งอย่างไร้มารยาทนั่นทันทีอ่ะ =^=
แม่ฮารุทำไมหัวจิตหัวใจยังวัยสะรุ่นอยู่อย่างนี้ล่ะ อายุก็ปาไปสี่สิบแล้วนะ TOT
อ้อ แถมท่านยังบอกฮารุไว้ว่าให้รีบคว้าไว้ ผู้ชายหล่อๆ อย่างนี้หาไม่ได้ง่ายๆ หรอกนะ อีกต่างหาก T_T โธ่ แม่ฉัน
นี่ถ้าแม่รู้ว่าไอ้พ่อหนุ่มเทพบุตรสุดหล่อที่แม่ชื่นชมนักหนาทำอะไรกับลูกสาวไว้ แม่จะหนาว เชอะ T^T
“เสร็จยัง -*-”
“เดี๊ยววว =O=^”
ฮารุว่าพลางส่องกระจกหมุนดูสภาพตัวเองเป็นครั้งสุดท้าย ฉันมองผู้หญิงตรงหน้าฉัน… ผู้หญิงที่อยู่ในชุดเสื้อยืดตัวบางแขนตุ๊กตา กับกางเกงเอี๊ยมยีนส์เหมือนคุณหมีแต่เป็นขาสั้นแบบพองๆ และรองเท้าคัชชูสีขาวประดับดอกยิปโซ (ปลอม) =_= ว้ายตาย ฉันนี่น่ารักจริงๆ >_<
“นับหนึ่งถึงสาม ถ้าเธอไม่ออกมา ฉันจะเปิดประตูเข้าไปเดี๋ยวนี้ -_-^”
อ้อ ลืมบอกไป แม่ฮารุปล่อยให้อีตานี่ขึ้นมายืนอยู่หน้าห้องลูกสาวอย่างฮารุอย่างระรื่นเลย =_=^ แล้วอีตานี่ก็อีก ต่อหน้าแม่ฮารุน่ะเฟคซะ บทสนทนาของแม่ฮารุกับหมอนี่น่ะเหรอ…
แม่ฮารุ : ฮิบาริลูก ฮารุยังอยู่ในห้องข้างบนนะ ถ้านั่งรอแม่ก็จะเอาขนมมาให้ทานนะ >_<
ฮิบาริ : ไม่ครับ ผมจะขึ้นไปรอข้างบน
แม่ฮารุ : โอ๊ววว เชิญจ้ะเชิญ ขึ้นไปเลยจ้ะ บันไดอยู่ตรงนู้นนน >_<
ฮิบาริ : ครับ (แล้วก็เดินผ่านแม่ฮารุขึ้นบันไดมาโดยไม่ก้มหัวซักนิด เฮอะ)
แต่กับฮารุ…
แม่ฮารุ : ยัยฮารุ! แกลงมาเร็วๆ หน่อยได้มั้ยฮะ! ฮิบาริเขารอนานแล้วนะเว้ย!
ฮารุ : โหยแม่! นี่หนูหรืออีตาบ้านั่นเป็นลูกแม่กันแน่อ่ะ! เข้าข้างกันจังเลย!
แม่ฮารุ : เงียบไปเลยนะแกน่ะ! เรียกฮิบาริเขาว่าอีตาบ้าได้ไงฮะ! เขาอุตส่าห์มารอ รีบๆ ลงมาได้แล้ว!
ฮารุ : แง่ง T^T
ฮิบาริ : หึๆ
มันก็เป็นเช่นนั้นแล…
แม่ช้านนนน TOT
ฮารุว่านะ ถ้าหมอนี่มาบ้านบ่อยๆ ล่ะก็ ซักวันแม่คงจะถีบหัวฮารุออกจากบ้าน แล้วก็เอาตัวหมอนี่มาอยู่เป็นลูกชายและอาหารสายตาแก้ขัดเลยสินะ T.T
“นับแล้ว หนึ่ง… สาม!” แล้วเขาก็เปิดประตูเข้ามาเลย
ผลัวะ!
โป๊ก!!
“อุ๊บ” เขาร้องแล้วกุมหัวเบาๆ
“ฮ่าๆๆๆๆ >O<” ฮารุนั่งมองเขากุมหัวอยู่บนเตียงอย่างสะใจ
อีตานี่รีบเปิดประตูมาด้วยความหื่น เลยไม่ทันมองโต๊ะเครื่องแป้งที่ฮารุตั้งไว้ หัวเลยชนเข้าไปเต็มๆ ดังโป๊ก กร๊ากๆๆ สะใจชะมัด >_<
…นี่แหละโทษฐานที่แม่เอาใจนาย =O=!!
“หน็อย เธอ… -_-+++” เขาด่าฮารุแทบไม่เป็นภาษาในขณะที่ฮารุเดินตัวลอยผ่านหน้าเขาไป
“ออกมาเร็วๆ สิยะ อยากอยู่ในห้องมากนักรึไงเล่า!” ฮารุพูดเหน็บแนม
“ถ้าเธอเข้ามาอยู่ด้วย ฉันก็เต็มใจจะอยู่ -_-” เขาพูดเบาๆ ไล่หลังฮารุมา แล้วฮารุก็ได้ยินเสียงปิดประตู
ปัง
เราทั้งสองคนเดินลงบันไดตามกันมา เห็นแม่นั่งยิ้มแฉ่งอยู่ที่ห้องนั่งเล่นแล้วรู้สึกเสียววาบยังไงไม่รู้ -_-;
“เอ้า ทั้งสองคนจะไปไหนกันเหรอจ๊ะ ^_^”
“ถามอีตา… เอ่อ ฮิบาริเขาเถอะ ฮารุไม่รู้หรอกแม่ -_-;” ดีนะที่กลับลำทัน
“ผมจะพาฮารุไปเดินเล่น -_-” เขาพูด
…เชอะ หางเสียงก็ไม่มี แม่ฮารุรักเข้าไปได้ไงวะเนี่ย -_-!!
“อ๋อ จ้า ไม่ต้องกลับเร็วก็ได้นะ เดี๋ยวยัยฮารุมันจะไปไม่คุ้ม ฮิๆ ♥”
มะ… แม่ฮารุ YOY แม่ฮารุกลายเป็นสาวกอีตานี่ไปแล้ววว
“ครับ… ไปได้แล้ว -_-” เขาแตะมือฮารุเบาๆ เป็นเชิงว่าให้ตามไป
เราออกมาจากบ้านได้ซักพักเขาก็หยุดยืน ทำให้ฮารุที่กำลังเดินเหม่อๆ อยู่ชนเขาดังพลั่ก
พลั่ก!
“ว้าก อีตาบ้า! จะหยุดก็บอกกันมั่งสิยะ!” ฮารุด่าเขาแล้วถอยมายืนกุมจมูก
…ดั้งฮารุ TOT ยิ่งมีน้อยๆ อยู่ด้วยง่ะ หลังอีตาบ้านี่แข็งเป็นบ้า!
“-_-…” เขาไม่พูดอะไรแต่กลับยืนมองฮารุเฉยๆ ใช่ มองไล่ตั้งแต่หัวจรดเท้าเลยล่ะ =_=^
“มองทำไมยะ มองแบบนี้มันเสียมารยาทนะ!” ฮารุแหวใส่เขาอย่างไม่เกรงใจ
“ทำไมถึงแต่งตัวแบบนี้ -_-” เขาถาม… เหรอ? -_-?
“เอ้า ทำไมล่ะ ไม่น่ารักหรือไง? =O=”
“ไม่เลย น่ากลัวมากต่างหาก -_-” แล้วเขาก็ก้มหน้าก้มตาเดินต่อไป
…กรี๊ดดดด อีตาบ้าเอ๊ย! ชุดนี้อุตส่าห์เลือกตั้งนานนะ! แล้วฮารุก็ไม่เห็นจะดูน่าเกลียดน่ากลัวตรงไหนเวลาใส่ชุดนี้ด้วย ออกจะน่ารักย่ะ >O<
…เชอะ อีตาคนไร้รสนิยม อ้อ แล้วก็ตาบอดด้วย =^=!!
“เลิกด่าฉันทางสายตา แล้วก็เดินตามมาดีๆ ได้แล้ว -_-” เขาหันมาสั่งฮารุ
“เออย่ะ รู้แล้วน่า =O=^” ฮารุตอบแล้วขมุบขมิบปากด่าเขาเบาๆ
เชอะ ไอ้คนบ้าอำนาจ ไอ้คนเย็นชา ไอ้คนชอบล่อลวงหญิงชรา~ TOT
(อันหลังนี่มาจากมุมมองส่วนตัว ใครเถียง! -_-^)
“แล้วนี่นายจะพาฮารุไปไหนเนี่ย =O=”
“ไปถึงก็รู้เองล่ะน่า -_-” เขาตอบปัดๆ
แล้วฮารุก็เงียบไม่ได้ตลอดทางที่เดินตามเขามา ฮารุพยายามชวนคุยโน่นนี่ตลอด แต่เขาก็ตอบเพียงไม่กี่คำ แบบว่านับคำพูดได้เลยล่ะ =O=!! แต่ว่าฮารุก็ยังไม่ยอมแพ้ ยังพูดมาตลอดทางจนถึง… โรงเรียนนามิโมริ =[]=!!
เขาพาฮารุมาทำอะไรที่นี่อ่ะ ไหนว่าพามาเดินเล่นไงเล่า~ T^T
“ยืนบื้ออะไรอยู่ ตามมาสิ” เขาเรียกฮารุ
“อะ… อื้อ” แล้วฮารุก็เดินตามไปอย่างว่าง่ายเหมือนสุนัขเดินตามเจ้านายเลยทีเดียว -_-^
เขาพาฮารุเดินมาเรื่อยๆ จนถึงหน้าประตูห้องที่มีป้ายเขียนไว้ว่า
‘ห้องรับแขก - กรรมการคุมกฎนามิโมริ’
อะไรวะ มีงี้ด้วย =O=!!
แกร๊ก แอ๊ดดด
ฮิบาริกดเปิดล็อกประตูแล้วเปิดเข้าไปทันทีไม่มีรีรอ…
“จะยืนทำอะไรตรงนั้น เข้ามาได้แล้ว -_-”
“รู้แล้วย่ะ! >_<+”
พอเข้ามาในห้อง เขาก็ไปนั่งที่เก้าอี้ตัวใหญ่ที่อยู่หลังโต๊ะทำงานที่มีเอกสารกองพูนทันที ส่วนฮารุก็นั่งบนโซฟาที่วางไว้
“เอ้า รีบบอกมาซะทีสิ มีอะไรยะ”
“ฉันอยากให้เธอช่วยจัดการกับเอกสารพวกนี้หน่อย” เขาว่าแล้วชี้ไปที่กองเอกสารสูงๆ ที่ตอนแรกฮารุบอกว่ามันสูงจนน่ากลัวนั่นแหละ =[]=!!
ยั้ย ให้ฮารุเนี่ยน้า~ T^T
“อะ… เอาจริงง่ะ TOT?”
“อืม -_-” เขาพูดแล้วกวักมือเรียกฮารุเข้าไปใกล้
“นี่คือเอกสารที่เธอต้องตรวจทานว่าเรียบร้อยหรือเปล่า” เขาว่าพลางเอามือเลื่อนเอกสารเกือบทั้งกองมาตรงหน้าฮารุ Y_Y
“ฉันทำไม่เป็นหรอก YOY”
“แค่ตรวจ ไปนั่งทำได้แล้วไป -_-” เขาพูดเสร็จและหยิบเอกสารที่เหลือขึ้นมาอ่านทันที
...ส่วนฮารุก็แบกเอกสารกองเป็นภูเขานั่นมานั่งอ่านที่โซฟา พลางบ่นไปด้วย
ก๊อกๆๆ
“ขออนุญาติครับ” เสียงผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้นที่หน้าประตู
“อืม” อีตาฮิบารินี่หยิ่งจริงจังนะ ตอบให้มันยาวๆ หน่อย น้ำลายนายก็ไม่ระเหยหรอกย่ะ =_=^
แอ๊ด
“คุซาคาเบะครับ ไม่ทราบว่า… เอ่อ O_O” ผู้ชายที่ตัวใหญ่ๆ ไว้ผมทรงแปลกๆ เข้ามาพูดๆ แล้วพอมองมาที่ฮารุก็หยุดไป แล้วทำหน้าสงสัยใคร่รู้เหลือเกิน -_-^
…ทำไมยะ ฮารุหน้าเหมือนแม่นายรึไง?
“เอ่อ ฮิบาริครับ ผู้หญิงคนนี้ใครเหรอครับ =..=///” เขาพูดและหันมามองฮารุด้วยสายตาแปลกๆ -_-;
“ผู้หญิงของฉัน” ฮิบาริพูดแล้วลุกขึ้นมานั่งข้างๆ ฮารุ
แล้วเขาก็กอดเอวฮารุไว้ด้วย! O_o///
…ว้าก เดี๋ยวไอ้หมอนี่ก็เข้าใจผิดกันพอดีล่ะ TOT
“เฮ้ย ปล่อยนะ >O<” ฮารุพยายามแกะมือเขาออก แต่มือเขามันแน่นยิ่งกว่าติดกาวไว้อีก
“เหรอครับ เฮ้ออ อดเลยเรา T..T” ผู้ชายที่ชื่อคุซาคาเบะพึมพำเบาๆ แล้วมองมาที่ฮารุอีกครั้ง
“ไม่มีอะไรก็ออกไป -_-” ฮิบาริไล่เขาออกไปทางอ้อมเฉยเลย =O= เอ๊ะ ฮารุว่าไม่อ้อมแล้วมั้ง
“เอ้อ ครับ คือเอกสารที่ให้ไป…”
“เดี๋ยวก็เสร็จ ออกไปได้” เขาพูดตัดบทจนคุซาคาเบะต้องรีบจ้ำออกไปเลยทีเดียว
ปัง
พอคุซาคาเบะออกไป เขาก็ปล่อยมือจากเอวฮารุ แล้วหันมาร่ายบทสวดทันที -_-;
“ฉันบอกแล้วว่าไม่ควรแต่งชุดนี้มา -_-^” เขาพูดเบาๆ อย่างหงุดหงิด
“เอ๊ะ ไม่น่ารักก็ไม่เห็นจะหนักหัวนายตรงไหนเลยนี่ เชอะ”
“ไม่น่ารักบ้าอะไร ไอ้สัตว์กินพืชนั่นมองซะแทบตาถลน -_-^”
“งั้นนายจะบอกว่ามันน่ารักงั้นเหรอ” ฮารุถามกวนๆ
“-_-^^”
“โฮะๆๆ จริงๆ ด้วย นึกว่านายจะตาบอดซะแล้ว~”
“พูดมากน่ะ ทำงานไปเลยไป -_-^” เขาพูดจบก็เดินไปนั่งที่เดิมทันที
…เฮ้ออ ทำงานก็ได้วะ T.T
เวลาผ่านไปเนิ่นนานจนฮารุเคลียร์กองเอกสารสูงท่วมหัวนี่เสร็จ
“กรี๊ดด ไชโย เสร็จแล้วววว >O<”
“รำคาญน่ะ เสร็จแล้วก็กลับ” เขาว่าขณะลุกขึ้น แล้วเดินผ่านฮารุไป
…ให้ตายสิ เดินช้าๆ หน่อยได้มั้ยยะ =O=^
ฮารุต้องเดินแกมวิ่งตามเขาไปตลอดทาง ส่วนเขาก็เดินไปโดยไม่สนว่าโลกจะแตก แผ่นดินจะไหวเลยน่ะแหละ =_=^
ถึงหน้าบ้านฮารุแล้ว พอเราเข้าบ้านมา เขาก็เดินเข้ามาส่งฮารุถึงในบ้าน
“นี่ วันหลังแต่งตัวให้มันเรียบร้อยกว่านี้หน่อย -_-”
“นี่ไม่เรียบร้อยตรงไหนยะ ฮารุไม่ได้ใส่เกาะอกเดินโชว์นมไปมาซะหน่อย >O<”
“ถ้าเธอทำอย่างนั้นฉันจะฆ่าเธอ -_-^”
“ชิ ไอ้คนเผด็จการ -3-”
“แล้วก็… วันนี้… ขอบใจนะ” คำหลังเขาพูดซะเบาจนฮารุไม่ได้ยินเลย
“ฮะ ว่าไงนะ? >_<”
“-_-^^ ถือว่าฉันพูดไปแล้ว”
“เฮ้ย พูดใหม่สิ ก็ฮารุไม่ได้ยินอ่ะ! >O<”
“ไม่เกี่ยว ฉันไปล่ะ -_-” เขาพูดและหันหลังเดินไปเลย
เนื่องจากอยากรู้มากว่าเขาพูดอะไรเมื่อกี้ เลยพยายามวิ่งกระโดดไปดักหน้าเขา แต่ก็…
ปึก!
“ว้าย! >O<;;” ฮารุสะดุดก้อนหินแต่งสวนหน้าบ้าน และกำลังจะล้มหน้าทิ่มพื้น T_T!
หมับ!
“ระวังหน่อยสิ ยัยสัตว์กินพืช -_-^” เขาเข้ามารับฮารุไว้ได้ทันเวลาพอดี ตอนนี้ฮารุเลยถูกเขากอดไปโดยปริยาย -_-///
“ขะ… ขอบคุณนะ (. .///)”
“อืม” ฮารุดันตัวเองให้ยืนด้วยตัวเอง แล้วเขาก็รับคำแล้วเดินจากไป
…อืม วันนี้ถึงจะวุ่นๆ ไปหน่อย แต่ก็ยอมรับว่ารู้สึกดี -_-///
โดยเฉพาะตอนที่เขาแอบหลับแล้วฮารุแอบมองหน้าเขายามหลับน่ะ รู้สึกดีเป็นบ้าเลยล่ะ >_</// คิกๆ
บันซายยย จบแล้วววว ๕๕๕
วู้ยยย เหนื่อยจังอ่ะ เมื่อยยยย
ดีใจ พิมพ์มาตั้งนาน แต่ที่นานเพราะพิมพ์บรรทัดนึงดูการ์ตูนหน้านึง
วะฮ่าๆๆๆ อ่า รักปิดเทอมจังเลยวุ้ย คิๆๆ
ขอคอมเม้นเยอะๆ นะค้า จ๊วบม๊วบๆ >O<
Bye~
ความคิดเห็น