คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : chapter 6 : With me only!
6
With me only!
เช้าวันอาทิตย์ที่แสนสดใส~
ตื่นเช้ามา มานั่งฮัมเพลง~ เย้เย~ >O<
ฮึ้ยย ดีใจจัง วันหยุด! เย้! หวังว่าวันนี้คงไม่มีใครมารบกวนความสุขของกะทิหรอกนะ แหม่ ทำตัวเป็นนางเอกหนังคิวทองไปได้ ฮ่ะๆๆ
ช่าย ฮารุแค่หวังว่าจะไม่มีตัวผู้หน่อไหนมาพาฮารุไปเสียคิสอีกหรอกนะ แง่ง =^=+
ติ๊งหน่อง~
“ค่า กำลังไปแล้วค่า~” ฮารุตอบรับเสียงออดอย่างเนือยๆ
แอ๊ดดด
“เฮ้ย อีตาฮิบาริซัง! O_o”
“ไม่ได้มีแค่คนเดียวหรอกนะ -_-+” เสียงนี้มันคุ้นๆ นะ ทุกคนว่ามั้ย? เหมือนเสียงของปลาหมึกที่ฉันเกลียดเลย TOT
“ว้าก อีตาหัวปลาหมึกซังนี่! มาทำไมยะ!” เมื่อเห็นหน้าแขกคนที่สองปุ๊บ ฮารุก็รีบทักทายตามมารยาททันใด =.,= (มารยาทขั้นมาตรฐานสำหรับตาปากเสียนี่)
“ฉันไม่ได้อยากก้าวเท้าเข้ามาในบริเวณแหล่งกบดานของเธอหรอก! ถ้าไม่ติดว่ารุ่นที่สิบอยากจะมาล่ะก็นะ =O=^”
“ปากเสียย่ะ! แล้วไหนล่ะ สึนะซัง! ฉันอยากจะเจอเนื้อคู่ของฉันเร็วๆ นะยะ!”
“แหวะ พูดมาได้ อย่างรุ่นที่สิบน่ะ ไม่ชายตาแลเธอร้อก”
“หน็อย อีตา…”
“เอ่อ ฮารุ ฉันอยู่ตรงนี้ ^_^;” เอ๊ะ เสียงสวรรค์ที่ไหนนะ ช่างไพเราะซะจริง *O*
“ว้าย สึนะซัง มาทำอะไรที่บ้านฮารุคะ! แถมยังจูงสุนัข! มาด้วยอีก^_^+” คำว่าสุนัขฮารุเน้นหนักไปทางหัวสีเงินๆ ข้างๆ สุดที่รัก ฮี่
“หน็อย! ยัยบ้า!” เขาตะคอกกลับมาอย่างเจ็บใจสุดฤทธิ์
“เอ้อ มิอุระ เราไปเดินเล่นกันมั้ย?” เสียงยามาโมโตะซังพูด
…นี่มากับเขาด้วยเหรอ ทำไมฮารุไม่เห็นล่ะ =O=;;
“อ่า… ปะ…” ฮารุกำลังจะตอบว่าไปแล้วเชียว แต่ก็มีเสียงหนึ่งพูดแทรกขึ้นมา
“เธอต้องไปกับฉัน ยัยสัตว์กินพืช” ว่าแล้วก็จับต้นแขนแล้วออกแรงลากไปในทันใด
…อ๊าก คิดว่าจะให้ฮารุทำใจยอมรับมองหน้านายได้เหรอยะ นายเพิ่งลวนลามฮารุมานะ! U_U
“ไม่เอาน่า ฉันชวนมิอุระก่อน เธอก็ควรไปกับฉันสิ” แล้วยามาโมโตะซังก็ดึงแขนฮารุกลับมา
…ว้าก แขนฉันนั้นคืออารายยย Y_Y จะดึงไปดึงมาทำม้าย? ไม่ใช่หนังติ๊กนะเฟ้ย! >O<
“แต่ยัยนี่จะไปกับฉัน” ฮิบาริ
วืดดด (ดึงซ้าย)
“กับฉันต่างหาก”
วืดดด (ดึงขวา)
“กับฉัน”
วืดดด (ดึงซ้าย)
“ฉันต่างหากล่ะ”
วืดดด (ดึงขวา)
ซ้าย…
…ขวา
ซ้าย…
…ขวา
…ฮารุทนไม่ไหวแล้ว =[]=^^^
“ว้ากกก พวกนาย หยุดเดี๋ยวนี้นะเฟ้ยยย!! >[]<”
“ไม่/ไม่” ทั้งสงอคนหันกลับมาจากการจ้องตากันอย่างดุเด็ดเผ็ดมันส์ (วายออกแล้วแก) แล้วหันมาด่าฮารุอย่างพร้อมเพรียง
…เออ ดีเนอะ ทีเรื่องนี้ล่ะทำมาสามัคคี เดี๋ยวแม่จะไปฟ้องกระทรวงยุติธรรม ฮือๆๆ T_T
“ถ้าพวกนายสองคนไม่หยุดนะ ฮารุ…”
“ยัยนี่จะไปกับรุ่นที่สิบ!” เสียงหนึ่งดังจากข้างหลังฮารุ
หมับ!
และฮารุก็รู้สึกได้ถึงแรงดึงคอเสื้อจากด้านหลังทันที
…-_-^^
“ไอ้บ้า! นั่นคอเสื้อฮารุนะเฟ้ยยย! อย่าดึ๊งงงง” ฮารุเรียกร้องความยุติธรรมให้ตัวเอง
…พูดไปก็ไม่มีใครสน เก็บน้ำลายไว้ด่าพวกนี้หลังจากปล่อยแล้วดีกว่า =_=
“เอ่อ โกคุเดระคุง ไม่ต้องก็ได้ ฮารุเค้ามีคนชวนไปตั้งสองคนแล้วแน่ะ” สุดเลิฟของฮารุช่วยไกล่เกลี่ยให้
…แต่ก็ไม่ได้ทำให้สงครามที่นี่ยุติลงเลย T^T
…นี่ ถ้าพวกนายจ้องตากันไปนานๆ แล้วเกิดรู้ธาตุแท้ของตัวเองขึ้นมาล่ะ TOT
“ยัยสัตว์กินพืชนี่จะไปกับฉัน” ฮิบาริ
“เปล่า มิอุระจะไปเดินเล่นกับฉันต่างหาก” ยามาโมโตะ
“ไม่! ยัยทึ่มนี่จะไปกับรุ่นที่สิบและฉัน!!” โกคุเดระ
…ว้ายยย อย่าแย่งก๊าน อย่าแย่งกัน >.< ฉันรู้นะว่าฉันมันสวยย แต่อย่าแย่งกันนะจ๊ะ ฮิๆ
(มันใช่เวลามั้ยเนี่ย =_=… เอาเหอะ อิจฉามัน T..T)
“ก็บอกแล้วไงว่ายัยสัตว์กินพืชจะไปกับฉัน” ฮิบาริ
…ฉันไม่ใช่สัตว์กินพืชซะหน่อยนะ อีตาหัวรังนก Y_Y!
“ไม่ มิอุระจะไปกับฉันต่างหาก เนอะ” ยามาโมโตะ
…มาเนอะแนะอะไรกับฉันเล่า ฉันจะตายอยู่รอมร่อแล้วนะยะ T^T!
“ยัยทึ่มจะไปกับฉัน! เอ๊ย รุ่นที่สิบเท่านั้น!”
…หน็อย ด่าฉันทึ่ม นายมันก็งั่งล่ะวะ =_=+
“เอ่อ นี่… พอเหอะ ให้ฮารุเค้าเลือกเองเถอะนะ”
…ว้าย ที่รักขา ช่างเป็นนักเจรจาที่ดีอะไรเช่นนี้ มาจู๊บที >3<
ขวับ! X3
ชิ้ง ชิ้ง ชิ้ง -_-++
…เอ่อ เปลี่ยสใจแล้ว สึนะซังขา ไม่น่าไปเปลี่ยนความคิดพวกเขาเลยนะเคอะ พาหนูฮารุลำบากแล้ววว TT-TT
“เธอจะไปกับฉันได้เท่านั้น ยัยสัตว์กินพืช” ฮิบาริหันมาขู่
ชิ้งๆๆ -_-++
พูดเสร็จยังอุตส่าห์มีน้ำใจ ส่งสายตาหวานเลี่ยนมาให้อีกด้วย โอ๊ว T^T
“มิอุระ เธอจะไปกับฉันใช่มั้ย หืม ^^” ยามาโมโตะหันมาถาม
วิ้งๆๆ ^_^++
ว้าย เทพบุตรขา! อุตส่าห์ส่งยิ้มละลายใจมาให้ อิฮารุละลายยย >O<
“ยัยทึ่ม! เธอจะไปกับรุ่นที่สิบไม่ใช่เหรอ! ใช่มั้ยครับรุ่นที่สิบ!” โกคุเดระหันมาคาดคั้น
ชิ้งๆๆ =[]=++
…ให้ตายสิ อีตาหัวดำกับหัวปลาหมึกนี่มันจะถามดีๆ กับฮารุหน่อยไม่ได้รึไง (วะ) T^T
“เอ่อ ฮารุ ไปกับฉันนะ” และแล้ว… เสียงที่ฮารุรอคอย ก็มาหา!
…กรี๊ดดด ที่ร้ากก ไปค่าไป~ >O<
…ก็อยากจะตอบแบบนั้นหรอกนะ แต่กชดูสายตาอีกสองคนซะก่อน T-T
“เอ่อ…” ฮารุเพิ่งได้ฤกษ์เอ่ยอะไรกับเขาคำแรก
“ว่าไง/ว่าไง/ว่าไง/ว่าไง” ฮิบาริ ยามาโมโตะ โกคุเดระ สีนะซัง Y_Y
…พร้อมเพรียงกว่านี้ไม่มีอีกแล้ววว
…คราวนี้คุณสามีขาก็เอากับเขาด้วยเรอะ แว้ก อิฮารุลาตาย T[]T
“ฮารุ… จะ เอ่อ…” เสียงสั่นๆ แสนติดขัดนี่ของฮารุเองแหละค่ะ U_U
“ฮารุจัง! ไปทานข้าวกับฉันเถอะ! อ้าว… O_O” เสียงเคียวโกะจังนี่นา!
…เยส!!
“ดีเลยๆ งั้นฮารุไปกับเคียวโกะจังนะ บั๊บบาย~ ^_^;;” ฮารุสะบัดแขนทั้งสองข้างและสะบัดคอ (เอามือปลาหมึกที่จับคอเสื้ออยู่ออก -_-+) แล้ววิ่งไปยืนอยู่ข้างเคียวโกะจังแทน
“...” x4
“งั้นวันหลังก็มมาคนละวันเวลานะ ฮิๆ จะได้ไม่ต้องแย่งกัน >_<” ฮารุพูดอย่างโล่งอก
“หึ เธอจะไปกับคนอื่นนอกจากฉันไม่ได้หรอก เราเคยจูบกันแล้วนะ ลืมไปแล้วรึไง” เสียงฮิบาริพูดขึ้น
…ฉ่า O////O
“กรี๊ดดด อีตาบ้า! พูดเรื่องนี้ขึ้นมาทำไมยะ! >[]<///” แน่นอนว่าฮารุแหวขึ้นทันใด
“เหวอ ฮะ… ฮารุจัง นี่… O_O”
“อ๊าย ไม่ใช่อย่างนั้นนะเคียวโกะจัง! T[]T///”
“มิอุระก็เคยจูบกับฉันเหมือนกัน!” เสียงยามาโมโตะขัดเสียงแห่งการแก้ตัวของฮารุ
…กรี๊ดดดด T-T///
“ว้ากกก นายเอาเรื่องนี้มาแฉทำไมล่ะ ยามาโมโตะซัง!” ฮารุตะโกนขึ้น
“ว้าย ฮารุจัง O_o”
“มะ… ไม่ใช่อย่างนั้นน้า~ YOY”
“เหอะ! กระจอก! ฉันเคยคร่อมยัยนี่แล้วจูบด้วยเว้ย! -_-” อีตาหัวปลาหมึกพูดขึ้นมา
…ไอ้บ้าเอ๊ยยยย =[]=///
“อีตาบ้า! จะพูดให้มันได้อะไรเนี่ย!” ฮารุด่าเขา
“สามคนแล้วนะ ฮารุจัง TOT///” พานเอาเคียวโกะจังหน้าแดงไปด้วย
“โห ฮารุ นี่เธอ… =[]=” สึนะซังอ้าปากค้างอย่างอึ้งๆ
“หึ แกกระจอกกว่าฉันอีก ฉันล้วงมือเข้าไปในเสื้อยัยนี่มาแล้ว!” ฮิบาริพูด (เห่า) ขึ้นมา
“O..O///” หน้าสึนะซัง TOT (ทำไมสามีในอนาคตฮารุทำหน้าเยี่ยงนี้อ่ะ!)
“=O=;///” หน้าเคียวโกะจัง
“-_-++” หน้าอีตาหัวปลาหมึก
“^_^+++” หน้ายามาโมโตะซัง เอ่อ… ทำไมยิ้มน่ากลัวแบบนั้นล่ะ U_U
“TT[]TT///” หน้าฮารุเอง
…ไม่ไหวแล้ว ชิ่งงงง
หมับ!
“เคียวโกะจัง ไปกันเหอะ!”
ฟิ้ววววว วิ้วววว วิ้ววว
แล้วฮารุก็พาเคียวโกะจังชิ่งมาจากตรงนั้นเลย แฮ่กๆ =[]=!!
…พอกันที ชีวิตวัยสาว และชีวิตความรัก โฮๆๆ TT[]TT
[Sawada’s part]
หน็อย เจ้ารีบอร์น เพราะแกแต๊ๆ =[]=^
เห็นมั้ย แม้แต่ฮิบาริซังยัง… ยัง… T^T
ช่าย แม้แต่ยามาโมโตะกับโกคุเดระคุงก็เป็นไปด้วย!
งื้อๆๆ เค้าไม่ยอมอ่ะ อ๊าก เจ้ารีบอร์น ฉันจะฆ่าแก๊ >O<++
ถ้าแกไม่มาขัดจังหวะตอนนั้นล่ะก็นะ ผมคง… ผมคงได้… TOT
“เป็นอะไรของแก” เจ้าบ้ารีบอร์นถามขณะนั่งกระดิกนิ้มตรีนอย่างสบายอารมณ์
…ยังมีหน้ามาถามอีกนะ =_=++
“ฮึ่ย! ไม่มีอาไร้! ฉันจะนอนแล้ว!”
ว่าแล้วผมก็ล้มตัวลงนอนอย่างหงุดหงิด
ห้านาทีผ่านไป…
“ฟี้~ ฟี้~”
ไหนว่าหงุดหงิด ในที่สุดมันก็หลับจนได้ครับท่าน =_=
จบตอน! วะฮ่าๆๆ อัพกันอย่างเมามันส์ >O<
เมื่อวานก็อั๊พ วันนี้ก็อั๊พ แหม่ พิมพ์กันมันส์หยดติ๋งๆ ๕๕๕๕
เหนื่อยอ่ะ T^T จอยเหนื่อยค่ะท่านผู้โช้มมมม
เฮ้อ จนกับปัญหาความเบื่อจริงๆ ฮร่าๆ
พิมพ์ไปพิมพ์มาก็เบื่อ เบื่อ และเบื่อ เซ็งด้วย -.-
โปรดให้กำลังใจไรท์เตอร์นามว่าจอยในการพิมพ์
กดโหวตกดเม้น ก็ว่ากันปายยย >.<
เม้นด้วยนะจ๊ะ จุ๊บุๆ
{ตอนนี้แอบหื่น ๕๕๕}
ความคิดเห็น