คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : chapter 4 : 4th season , mild guy!
ฤดูใบไม้ผลิ… ฤดูแห่งความอบอุ่น
ฤดูที่ไม่มีจุดเด่นอะไรมากมายเหมือนฤดูอื่น
สายลมอ่อนๆที่พัดมา… แสงแดดอ่อนๆยามเช้า...
แม้มีเพียงเท่านี้ แต่ถ้าได้สัมผัสมันจริงๆล่ะก็…
ความมีเสน่ห์ของมันที่ไม่มีใครเคยเห็นจะเผยออกมา…
มันเพียงแต่รอเวลากลางคืนที่มืดมิด… เพื่อในยามรัตติกาล…
ดวงจันทราจะสาดส่อง… และทำให้มันดูงดงามยิ่งขึ้น…
โดยที่ไม่เคยสนใจใยดีดวงอาทิตย์ที่เคยมอบความอบอุ่นให้มันเสมอมา…
4
4th season , mild guy!
จิ๊บๆๆ จ้อกแจ้ก
“อื๊ดดดด ฮ้า เช้าแล้วเหรอคะเนี่ย ><” ฮารุพูดพลางบิดขี้เกียจไปมาอย่างขี้เกียจเหลือคณา
เช้านี้ช่างไม่สดใส T_T ฮารุเพิ่งตื่นจากการนอนหลับไม่กี่ชั่วโมงเอง สงสัยฮารุคงได้หน้ามัวแน่ๆ เพราะเมื่อคืนหลับไปรอบแล้ว แต่ก็ฝันร้าย สะดุ้งตื่นมาตอนประมาณตีสอง แล้วก็นอนไม่หลับ ดิ้นไปดิ้นมาอีกสองชั่วโมง ได้นอนอีกทีก็ตีสี่นู่นล่ะ T^T ฝันว่าอะไรน่ะเหรอ? ไม่น่าถามเลยนะคะเจ้าประคุณ! ฮารุฝันว่าโดนพระบิดรมารดาด่าเข้าให้น่ะสิคะ TOT เพราะจิตหลอนเรื่องจูบสามครั้งแรกในชีวิตแน่ๆ =_= ถึงได้ทำให้ฮารุเก็บไปฝันว่ามีคนเห็นฮารุจูบกับผู้ชายสามคนติดต่อกันสามวันแล้วก็… วิ่งแจ้นไปฟ้องท่านพ่อท่านแม่ -_-; แล้วพอฮารุกลับมาจากโรงเรียนก็โดนลากไปด่า ด่านานจนฮารุสะดุ้งตื่นขึ้นมาเลย เป็นไงล่ะเรา T.T ขออย่าให้มีคนรู้เล้ยยยย สาธู้ >.<;;
เมื่อฮารุล้างหน้าล้างตา อาบน้ำ แต่งตัวเสร็จก็ลงมาที่ห้องนั่งเล่นของบ้าน อ๊ะ งงอยู่ล่ะสิคะที่ว่าทำไมฮารุถึงได้ไม่ไปโรงเรียน… หุๆ >< ก็ตอนนี้ฮารุปิดเทอมฤดูร้อนอยู่ค่ะ! กำลังจะขึ้นปีสามแล้วด้วยยย ฮิฮะ ดีใจค่ะ ไม่ต้องไปเรียน =..= [เหมือนใครเนี่ย]
* ขอโทษที่ลืมบอกค่ะ ฟิคนี้แต่งตอนที่ทุกคนปิดเทอมฤดูร้อน และกำลังจะขึ้นปีสาม ม.ต้น *
“ฮารุลูก วันนี้ไม่ไปบ้านเพื่อนเหรอลูก” คุณแม่ถามขณะเดินมานั่งข้างๆฮารุ
…แอบเสียวๆ นิดหน่อยแฮะ =_=; คือหนูยังติดตาตอนที่แม่ด่าหนูในฝันอยู่อ่ะค่ะ TOT
…ขอโทษนะคะ แต่หนูยังไม่อยากสบตากับแม่ หนูเสียววววว >.<;; (งี้แหละ พวกกินปูนร้อนท้อง)
“เอ่อ… ไม่ไปหรอกค่ะ แต่ถ้าแม่อยากให้ไป ฮารุไปก็ได้ค่ะ ไปนะค้า! ^_^;;”
“เดี๋ยวๆๆ ลูกคนนี้นี่… จะรีบไปไหนล่ะ คือแม่ทำขนมพุดดิ้งน่ะ แล้วพอดีมันมากเกิน กินกันทั้งบ้านก็ไม่ไหวหรอก เลยกะจะให้ลูกเอาไปฝากพวกเพื่อนลูกซะหน่อยน่ะจ้ะ ^_^”
“เอ๋ พุดดิ้งเหรอคะ O_O”
“ใช่จ้ะ นี่…” คุณแม่ดันถังขนาดไม่ใหญ่ไม่เล็ก… แต่โคตรใหญ่!! มาให้ฮารุ
…อย่าบอกนะว่า… TOT
“ถือไหวมั้ยลูก แต่ไม่ไหวก็ต้องไหวล่ะจ้ะ เพราะแม่ทำเกินไว้เยอะจริงๆ ^_^+”
…โถ แม่คะ ถ้าจะพูดแบบนี้แม่อย่าถามให้หนูมีความหวังเลยได้มั้ยคะ! แง TOT
“ค่ะ ไหวค่ะ… ระดับหนูฮารุ ไหวแน่น้อนนนนน TOT;;”
“งั้นก็ดีจ้ะ เอ้า ถือไปดีๆนะ มันไม่หนักมาก… มั้ง”
…เอามั้งออกไปได้มั้ยคะ ฮารุเกลียดคำนี้! TTOTT
“ค่ะ”
“อ้อ แล้วรีบๆเดินหน่อยนะจ๊ะ คือ… แม่กลัวมันไม่เย็นน่ะ”
“ค่ะ หนูจะพยายาม TT^TT” (ถ้ามันไม่ทับหัวหนูซะก่อนน่ะนะคะ)
ฮารุรับกล่องใหญ่เท่าหลังคาบ้านมาอย่างจำใจ และก็ได้รู้ว่า…
…กล่องนี่แมร่งหนักบรมเลยโว้ย!! (โอ้ หนูฮารุพูดคำหยาบO.O)
กึกๆ กึกๆ
ให้ทายว่าเสียงอะไร -_- ภายในเวลาสามวินาทีที่ฮารุจะหยุดยืนพูดคนเดียวได้… เพราะมันหนัก
คำตอบสำหรับคำถามที่ไม่มีคนใคร่จะตอบ (เพราะเสียวแทน) ข้อนี้ก็คือ…!!
…เสียงขาอิหนูฮารุสั่น =[]=!!
…เสียงฟันอิหนูฮารุกระทบกัน =[]=!!
…เสียงกล่องกระทบตรูดนังหนูฮารุ =[]=!!
โอ้ มันช่าง… -_- เป็นประสบการณ์ที่ดีสำหรับการเป็นกรรมกรในอนาคตดีนะฮารุ ฮ่ะๆ
(เผื่อฮารุสอบไม่ติดมหา’ลัยดีๆไง >_<)
แฮกกกก โฮกกกกก =[]=;;
บอกทีว่านี่มันระยะทางสั้นๆ จากบ้านฮารุไปถึงบ้านสามีในอนาคต =O=!! ปกติฮารุว่ามันสั้นนะ T-T ทำไมวันนี้มันดูยาวๆ ชอบกลวะ…? แถมตอนเช้าฮารุยังว่าอากาศมันยังเย็นสบายอยู่เลย ทำไมตอนนี้แมร่งร้อนตับจะแตก มดลูกจะปลิ้นแบบนี้ฮะ!! =O=^^
(เพราะเหงื่อหนูไงจ๊ะฮารุ แหม กลับบ้านหนูคงกล้ามขึ้น โฮ่ๆๆ ฮี่ๆๆ)
หน้าร้อนนะหน้าร้อน… เฮ้ออออ U_U
ทุกคนที่เดินผ่านมองฮารุเหมือนอีบ้าจะย้ายบ้านที่ไหนก็ไม่รู้ ฮารุอยากจะตะโกนด่าไปว่า…
‘มีใครที่ไหนเค้าเอาเสื้อผ้าใส่ถังต่างกระเป๋าเดินทางแบบนี้กันยะ! เลิกมองด้วยสายตาแบบนั้นได้แล้ว!’
...แทบขาดใจ แต่ถ้าสละเวลาในการเดินให้ถึงบ้านสามีในอนาคตสุดสวาทเร็วๆ ไปด่าเจ้าพวกชอบข้ามคนกำลังลำบาก ชอบมองชาวบ้านด้วยสายตาเวทนา ฮารุคำนวณแล้วว่า ฮารุนั่นแหละจะเป็นฝ่ายซวยเอง! =O=;; (เสียเวลาด่า 14 วินาที และเพิ่มความล้าให้แขน 0.32 เท่า)
คิดได้ดังนั้นฮารุจึงก้มหน้าก้มตา (เพราะโดนถังบังทิศทางการมอง =[]=) จ้ำเดิน (อย่างทุลักทุเล) ต่อไป…
“อ้าว ฮารุไม่ใช่เหรอ”
…ก็ใช่สิยะ! อย่าเพิ่งทักดิ! คนกำลังลำบาก!
…เออ ถ้าทักแล้วไม่ช่วยถือนะ แม่จะเขวี้ยงถังใส่แมร่งเลย =O=++
“ใช่ค่ะ ใครคะ ฮารุมองไม่เห็น” << น้ำเสียงแอบวีนนิดๆ ฮ่าๆๆ นางเอกเรา…
ทันใดนั้นถังที่เคยบังหน้า (สวยๆ) ของฮารุกับน้ำหนักของถังที่ทำให้แขนฮารุแทบหักก็หายไปทันที O_O
ถังลอยได้!! (คนปกติเค้าคิดกันงี้เหรอ -_-;;)
“อ๊ะ สึนะซัง! O_o”
“^^… ฉันช่วยถือนะ ดูท่าเธอจะกำลังลำบากน่ะ ฮะๆ”
…กรี๊ดดดด พ่อเทพบุตรขา จะเลิศไปไหนคะ แค่นี้ก็เอาหัวใจฮารุไปครองทั้งดวงแล้วนะค้า~ >_<///
“ขอบคุณนะคะ สึนะซัง ^_^”
“อืม แต่… (มันหนักเอาการนะเนี่ย เธอแบกมาได้ไงน่ะฮารุ ถึกจัง -_-;;)”
“แต่อะไรเหรอคะ? O_O?”
“ไม่มีอะไรหรอก ว่าแต่เธอจะไปไหนน่ะ ^_^;;”
“ก็บ้านสึนะซังแหละค่า”
“อ้าว งั้นก็ใกล้ๆเองนี่ ดีเลยๆ (…เพราะฉันก็ไม่อยากแบกไอ้ถังหนักนรกนี่นานๆเหมือนกัน T_T)”
“ค่ะ งั้นเดินตามฮารุนะคะ เพราะกล่องนี่มันใหญ่ไปหน่อย ทำให้บังหน้าบังตามองอะไรไม่เห็นอ่ะค่ะ”
“อืม (เหนื่อย+หนักจังวุ้ย TOT)”
และแล้วสามีภรรยาก็เดินกลับบ้านหลังน้อยเพื่อเอาของที่ได้มากลับไปให้ลูกที่รออยู่ที่บ้านกันอย่างสุขสม
(แหม่ อิฮารุนี่ ไม่ค่อยเลยนะยะ… ๕๕๕)
ณ บ้านซาวาดะ
ปึ้ก!
“แฮ่กๆๆ =[]=;;”
“เป็นไงบ้างคะสึนะซัง หนักมากมั้ย? ^_^”
“(โคตรหนักเลย ให้ตายสิ) ก็หนักอ่ะนะ ฮ่ะๆๆ ^_^;;”
ผัวะ~!
“แอร๊ยย =[]=” อยู่ดีๆ ก็มีรองเท้าสลิปเปอร์ (แบบทำด้วยโลหะ) สีเขียวที่มีลูกกะตาแป๋วๆ สองอัน ลอยมาตบหัวสึนะซังอย่างแม่นยำ =[]=;; (เลออนนั่นเอง กร๊ากก ก.)
“เจ้าโง่สึนะ แค่นี้ทำสำออย ถังนี่มันจะหนักซักเท่าไหร่กันเชียว ทำตัวอ่อนแออยู่ได้ เดี๋ยวพ่อตบกลิ้งเลยนี่”
“รีบอร์นจัง! / รีบอร์น!” ฮารุและสึนะซังช่วยกันประสานเสียงเพลงกอสเปล =_=;
“ขา~” แล้วอยู่ๆ เด็กเกือบทารกในชุดสูทมาเฟียสีดำก็กลายเป็นเด็กทารกใส่ชุดบิกินีสีแดง! =[]=;;
…โอ้ว – มาย - เบเบ๋~~ - รีบ๊อร์นนนนนน =[]=!!
…รีบอร์นจังหายไปอยู่ไส T^T
“ไอ้เจ้าบ้าเอ๊ย! ไม่ต้องมาทำเป็นเซ็กซี่เลยนะ เด็กทารกอย่างแก! ใครเขาจะไปสน!” อยู่ดีๆ สึนะซังก็ชี้หน้าด่าผู้หญิงตัวเตี๊ยยยย เตี้ย คนนั้น O_o?
…ด่าผู้หญิงมันไม่ถูกนะคะ ว่าที่สามีสุดที่ร้าก~
“สึนะซังคะ อย่ารุนแรงกับผู้หญิงสิคะ T.T”
“หา! ฮารุ! เธอมองไอ้เจ้านี่เป็นผู้หญิงงั้นเหรอ! =_=^^”
“เอ๋? o_O หรือว่าสาวชุดบิกินีนางนี้… เธอเป็นกระเทยเหรอคะ! =O=;;”
“ใช่แล้วฮ่า~ เดี๊ยนเป็นกระเทยฮ่า~ =.=” สาวชุดบิกินีตอบ
“ว้าววว จริงเหรอคะเนี่ย O_O”
“อย่าไปสนมันเลย ฮารุ -_-… เออใช่ ฉันมีเรื่องจะคุยกับเธอน่ะ อ้อ… แบบ-ส่วน-ตัว!”
…คำหลังๆ รู้สึกจะเน้นเสียงไปทางกระเทยนางข้างๆ ฮารุนะ =_=;;
“ว้าย~ สึนะใจร้าย~ ฮีบอนไปก็ได้… ซิกๆ TT^TT” ว่าแล้วกระเทยชุดบิกินีก็เดินออกจากห้องไป =_=;;
“เอ่อ สึนะซังมีอะไรเหรอคะ?”
“อืม คือเรื่องเมื่อวานน่ะ…”
…เฮือก!!!
…นี่คิดว่าจะไม่รื้อฟื้นแล้วนะเนี่ย T.T สึนะซังไปจำมันทำม้ายยยย
“ระ… เรื่องอะไรเหรอคะ? =O=;;”
“=_=;; (ปากแข็งแฮะ) ก็… เรื่องของเธอกับโกคุเดระคุงน่ะ“
“อะ…เอ่อ ทำไมเหรอคะ? =O=;;;” (เครียด)
“เธอ… เป็นอะไรกับโก…”
“ว้าย~!! อย่าพูดนะคะ! บัดสีปาก! โยนทิ้งๆ >O<^^”
ฮารุพูดขัดประโยคของสึนะซังแล้วทำท่าเหมือนปอบหยิบของออกจากปากสึนะซัง =_=^
…ความจริงไม่ใช่หรอก ฮารุแค่เอามือไปแตะๆ ปากสึนะซัง แล้วทำท่าเขวี้ยงทิ้งเท่านั้นแหละ
หมับ!
“ฉันพูดจริงๆ นะ ทั้งสองคน… มีความสัมพันธ์กันยังไง”
{บรรยากาศมาคุปนเขิน}
อ๊าก! ></// ทำอาร้ายยยน่ะ สึนะซั้งงงง >////<
…โอ้ย ปลื้มอ่ะ สึนะซังจับมือฮารุด้วย T^T///
…แถมเป็นมือฮารุที่กำลังแตะริมฝีปากเขาด้วยอีกตะหาก กรี๊ดกร๊าด เหมือนโดนจูบนิ้วเลยอ่ะ
…อิฮารุเป็นปลื้มมมมม >O<////
“เอ่อ… ไม่มีอะไรหรอกค่ะ (. .///)”
“แน่ใจนะ?”
“จริงจริ๊ง >_<///”
“งั้น… พิสูจน์ให้ฉันดูหน่อยสิ” สึนะซังว่าพลางทำหน้าจริงจัง
“พิสูจน์อะไรเหรอคะ? O_o??”
“มานั่งข้างๆ ฉันหน่อยสิ” เขาว่าพลางตบๆ ที่ที่ว่างข้างๆ ตัวเขา -_-?
“ค่ะ” ฮารุว่าพลางเขยิบไปนั่งตรงข้ามที่เดิม ซึ่งก็คือข้างๆ สึนะซัง
พอฮารุเขยิบไปนั่งข้างๆ เขาเสร็จ เขาก็พูดต่อ
“เธอกล้าจูบกับผู้ชายคนอื่นนอกจากโกคุเดระคุงมั้ยล่ะ!”
“หา!!! OoO”
“กล้ารึเปล่า?”
“อะไรนะคะ พอดีช่วงนี้ขี้หูฮารุอุดตัน คัตเติลบัตหมดห่อ เอาใหม่ๆ O_O”
“ฮะๆ ฉันถามว่า เธอกล้าจูบกับผู้ชายคนอื่นนอกจากโกคุเดระคุงมั้ย”
“เหอ!! O_O” เอาจริงเรอะ!?
แต่ถ้าจะให้พูดจริงๆ ล่ะก็…
…กล้าไม่กล้าไม่รู้ แต่กรูจูบมั่วกับผู้ชายสามคนไปแล้วนี่หว่า แงๆ T_T
“ตกลงว่าไง”
“กล้าสิคะ! ใครบอกว่าฮารุอยาก ปะดื๊ดปื๊ด (ละไว้ เพราะกระดากปากที่จะพูด -_-^) กับตาคนหยาบคายนั่นกันคะ! ฮารุเก็บปากงามๆ (?) ไว้จูบกับคนที่ฮารุรักดีกว่าค่ะ!”
…อย่างสึนะซังไง
…แต่การจูบ เกิดจากการยินยอมของทั้งสองคน ไม่งั้นก็คงเป็นจูบที่จำใจ ไร้ความหมายสำหรับคนรักกัน ฮารุอาจจะเก็บปากไว้จูบสึนะซังก็ได้
…แต่ถ้าสึนะซังไม่ได้ชอบฮารุ และจูบกับฮารุ… มันจะไปมีความหมายอะไร?
…ได้โปรดเถอะ สึนะซัง … รักฮารุที
ฮารุสบตากับสึนะซังอย่างมีความหมาย ถ้าสื่อความคิดที่ฮารุคิดอยู่ในตอนนี้ออกไปได้ล่ะก็… ฮารุก็อยากรู้เหมือนกัน ว่าเขาจะทำอะไรต่อ… เมื่อเขารู้ว่าฮารุชอบเขา…
“งั้นเหรอ…”
“…” ไม่มีอารมณ์ตอบค่ะ -_-^ คนกำลังเศร้า YOY (ดร่าม่าได้แป๊บเดียว มาปัญญาอ่อนอีกและ โถ ฟิคตรู ๕๕๕)
“งั้นจูบฉันหน่อยสิ…”
“แค่ก!” ฮารุที่กินน้ำย้อมใจอยู่ถึงกับสำลักออกมาเลยทีเดียว =_=^
“ใจเย็นๆ” สึนะซังพูดพร้อมกับลูบหลังฮารุไปด้วย
…อา ลูบไปนานๆ เลยก็ได้นะคะ -_-///
“พูดใหม่เถอะค่ะ ค่อกแค่ก!” ใกล้ตายรึยังวะตูว -_-^
“เธอก็น่าจะรู้ความหมายของมันดีนี่ แต่… ที่จริงเธอก็ไม่กล้าใช่มั้ยล่ะ?” สึนะซังพูดพร้อมทำหน้าจริงจังอีกรอบ
…ไม่ใช่ไม่กล้า แค่หนูอาย! คนเขาก็อายเป็นนะคะ คุณสามี้~ >_</// (หมั่นไส้มันจริงวุ้ย -_-^)
“เปล่าค่ะ…”
“งั้น…” เขาพูดพร้อมหลับตาลง…
ตึกตัก…ตึกตัก…
อ๊า หัวใจฮารุดังมากในรอบหลายชั่วโมง เพราะเมื่อวาน เมื่อวานซืน และเมื่อวานของเมื่อวานซืน (งงว่ะ กรูไม่เข้าใจ) เอาเป็นว่าสามวันมานี้เสียงหัวใจฮารุดังมากทุกวันไงล่ะ >_<///
…ส่วนเหตุผลน่ะเหรอ… ก็เพราะจูบกับผู้ชายสามคนนั้นไงล่ะ!
…แต่ตอนนี้… คนที่ฮารุใฝ่ฝันอยู่ตรงหน้าแล้ว… ทำไมไม่จูบเขาซะล่ะ?
ฮารุหลับตาลง ครุ่นคิดได้แป๊บนึงก็ลืมตาขึ้นมาใหม่ แล้วเอานิ้วชี้กับนิ้วกลางไปแตะริมฝีปาก แล้วเอาไปแปะที่ริมฝีปากสึนะซังแทนการจูบ (แต่นี่ก็ถือว่าจูบละ ฮิๆๆ >///<)
“หือ?”
“จูบแล้วค่ะ!”
“นั่นไม่ได้เรียกว่าจูบซะหน่อยอ่ะ”
“อ้าว ก็ริมฝีปากแตะริมฝีปากแล้วนะคะ มันก็เรียกว่าจูบแล้วนี่นา!”
“ไม่เอาสิ เอาแบบจูบจริงๆ ง่ะ หรือว่ากลัวโกคุเดระคุงหึงจริงๆ กันเนี่ย เธอน่ะ -*- นี่ฉันก็เริ่มสงสัยตงิดๆ แล้วเหมือนกันนะ”
“เปล๊า~ ไม่ได้คิดถึงอีตาหัวปลาหมึกนั่นเลยด้วยซ้าม~ >_< อย่าพูดถึงหมอนั่นเลยค่ะ เสียอารมณ์ เอ๊ย อารมณ์เสีย -_-^” เซ็งมากจนพูดผิดเลยเห็นมั้ย (แต่พูดผิดส่อนะจ๊ะ >///< เสีย’รมณ์ ไรอ่ะ คิๆ)
“งั้นก็จูบฉันสิ เอาแบบจูบจริงๆ นะ” เขาพูดและหลับตาลงอีกครั้ง
…อึ๋ย เอาไงดีเนี่ย เขินไปหมด (ไปหมดจริงๆ = =) แล้วน้า ><///
…เออ เอาก็เอาวะ แค่จูบเอง! ทีผู้ชายที่ไม่ได้ชอบยังจูบมาแล้วตั้งสามคน ทีกับคนที่ชอบทำไมจะจูบไม่ได้!
ฮารุค่อยๆ ยื่นหน้าเข้าไปใกล้เขาในขณะที่ปิดเปลือกตาลง… ตอนนี้ฮารุรู้สึกได้ถึงลมหายใจเขาเลยล่ะ…
…เธอจะทำจริงๆ เหรอ ฮารุ?
…ทำไมจิตใต้สำนึกมันไม่ได้บอกว่าอยากทำเลยนะ ทั้งๆ ที่ฮารุชอบเขาจะตาย
…ฮารุเป็นผู้หญิงใจง่ายใช่มั้ย? จูบกับผู้ชายสามคนโดยไม่บอกให้คนที่ชอบรู้ และจูบกับเขาหน้าตาเฉย
…แต่ถ้ามันจะทำให้เขาหันมาชอบฮารุได้ล่ะก็… ฮารุก็จะทำล่ะนะ…
ขณะที่ริมฝีปากของคนสองคนกำลังจะแตะกันนั้น… อยู่ดีๆ ก็มีเสียงดังขึ้นมา
ปัง!!
“ว้ายยยย!! ขอโทษฮ่ะ! เดี๊ยนไม่ได้ตั้งใจขัดจังหวะเลยจริงๆ! ไม่เล้ยยย ไม่ซักนิดเดี๊ยววว” เสียงแหลมปรี๊ดทะลุฝ้าเพดานดังขึ้นหลังจากเสียงเปิดประตูที่ดังสนั่นนั่นเงียบไป…
เสียงเปิดประตูนั่นทำให้ฮารุกับสึนะซังกระเด้งออกจากกันในทันที… เมื่อกี้… ฮารุจะทำอะไรเนี่ย! ><///
“รีบอร์น!!” สึนะซังตะโกนลั่น
…เอ๊ะ ไหนรีบอร์นจังวะ ไม่เห็นเลย เห็นแต่ผู้หญิงใส่ชุดกิโมโนสีแดง ทาปากแดงแจ๊ด พูดแว้ดๆๆ อยู่เนี่ย =_=
…แต่ก็ดีแล้วล่ะ ฮารุต้องขอบคุณผู้หญิงคนนี้สินะ T^T///
“พอดี… เดี๊ยนมีธุระอยากคุยกับเจ้าเด็กคนนี้ซะหน่อยน่ะเค่อะ อะโฮะๆๆ” เธอพูดพร้อมกับเอาพัดสีแดงมาปิดปาก ทำท่าสะดีดสะดิ้งแสนน่ากลัวนั่นไม่หยุดหย่อน =_=;;
“อ๋อค่ะ เอ่อ… งั้น… สึนะซัง! ฮารุกลับก่อนนะ! บายค่ะ! >_<” ฮารุพูดจบก็วิ่งออกมาจากบ้านของสึนะซังทันที
…เฮ้อ พักนี้มีแต่เรื่องที่ทำให้หัวใจวายตายได้ทั้งนั้นเลยแฮะ! >_<///
ขอโยกย้ายสถานะมาที่รีบอร์นกับสึนะนี้ดนึง…
“แกคิดจะทำอะไรน่ะฮะ รีบอร์น =_=+” สึนะโยชิยืนทำหน้าบอกบุญไม่รับคุยกับเด็กทารกคนหนึ่งซึ่งกำลังเปลี่ยนเสื้อจากชุดกิโมโนสีแดงเป็นเสื้อสูทสีดำ
“แกนั่นแหละ คิดจะทำอะไร” เด็กทารกที่มีนามว่า ‘รีบอร์น’ ย้อนสึนะโยชิซึ่งมีอายุต่างกับเด็กคนนี้นับสิบปีอย่างไม่สนใจเท่าไหร่นัก
“ฉัน… ไม่รู้สิ” ทางฝ่ายสึนะโยชิก็ว่าไม่ได้สนใจอะไรที่ถูกเด็กอายุต่ำกว่าสิบปีนี้ยอกย้อนเช่นกัน เขากลับตอบคำถามยอกย้อนของรีบอร์นอย่างเป็นกันเอง แต่มันออกจะไม่ตรงคำถามไปซักหน่อยนะ?
“แกชอบเคียวโกะไม่ใช่เหรอ” รีบอร์นถามสึนะโยชิอย่างตรงไปตรงมา
“มันก็ใช่… แต่ไม่รู้ทำไม… เวลาเห็นโกคุเดระคุงสนิทสนมกับฮารุแล้วฉันหงุดหงิดน่ะ”
“ฉันจะบอกอะไรดีๆ ให้…” รีบอร์นพูดและหยุดค้างไปนิดหนึ่งอย่างลังเลว่าจะพูดหรือไม่พูดดี
“อะไร” สึนะโยชิถามอย่างไม่ต้องการคำตอบเท่าไหร่นัก เพราะจากลางสังหรณ์ของเขาแล้ว… มันคงจะไม่ใช่เรื่องดีแน่ๆ
“ฮารุน่ะ… จูบกับฮิบาริ แล้วก็ยามาโมโตะมาแล้วด้วย” แล้วสึนะโยชิก็คิดถูกที่ว่ามันไม่ใช่เรื่องดี… แถมมันยังเป็นเรื่องที่น่าช็อคที่สุดสำหรับเด็กหนุ่มวัยมัธยมต้นอย่างเขาเลยด้วย!
“หาาาา~!!!”
“ฉันพูดจริงๆ ยัยนั่นจูบกับโกคุเดระเมื่อวานนี้เป็นคนสุดท้าย แกก็เห็น”
“จริงเหรอเนี่ย!” สึนะโยชิพึมพำอย่างไม่เชื่อหูตัวเองเท่าไหร่ แต่ก็ต้องเชื่อในที่สุด เมื่อเขาคิดได้ว่าเด็กที่พูดกับเขาอยู่นั้น… ไม่ใช่เด็กธรรมดาๆ ทั่วไป
“ดูเหมือนว่าแกยังสับสนกับตัวเองอยู่สินะ แต่รีบคิดให้ดีๆ ล่ะ ว่าแกต้องการใคร เพราะถ้าแกไม่รีบคิดตอนนี้… รถไฟอีกสามรางจะรีบมาฉกผู้โดยสารที่มีอยู่หนึ่งเดียวไป”
“-*-?” สึนะโยชิขมวดคิ้วไม่เข้าใจกับคำพูดของเด็กอายุไม่ถึงชั้นประถมอย่างรีบอร์นที่พูดอะไรแปลกๆ ออกมา
“หรือไม่… ถ้าแกเลือกอีกคน… ม้ามืดศัตรูหัวใจของแกก็กำลังจะแย่งของรักของแกไปเหมือนกัน”
“=_=?? (แมร่งพูดเวรอะไรวะ กรูฟังไม่รู้เรื่อง)” สีหน้าของสึนะโยชิบอกได้ประมาณนี้
“แต่เอาเถอะ! แกจะเลือกใครก็เรื่องของแก แต่ขอให้รีบหน่อย… ก่อนที่จะไม่ทันทั้งสองคน หึๆๆ”
เด็กน้อยที่พูดอะไรไม่สมกับเด็กพูดจบก็เดินออกจากห้องไป ทิ้งให้สึนะโยชินั่งงงปนเง็งอยู่คนเดียว…
[To be continued…]
จบแล้วค่ะ ฮิๆ ตอนนี้ยาวๆ แฮะ
อ้อ ลืมไป มีบทพิเศษของสองคู่หูครูศิษย์ดีเด่นประจำชาติด้วยนี่เนอะ ฮิๆ ^_^
ตอนนี้ใครรู้สึกรักรีบอร์นเป็นพิเศษมั่ง อิจอยคนนึงล่ะที่ยกมือขึ้น ๕๕๕
ดีที่ขัดจังหวะทันเนอะ กรั๊กๆๆ ปล่อยนายวันทองสองใจอย่างสึนะไปเถอะ
เรามาสนใจคู่เคียวโกะกับมุคุโร่กันดีกว่า ๕๕๕ โปสเตอร์สองคนนี้ทำเสร็จแล้วนะ
ให้ชื่อความรักของสองคนนี้ว่า ‘Fake Love’ ล่ะ กี๊สๆๆ เป็นไง รอลุ้นตอนหน้านะคะ >_<
ไม่เม้นไม่อัพนะ ฮิๆๆ ไปละ อิจอยกราบลา!
ความคิดเห็น