คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Oleander's Felony ❤ } 3 : Rules for him
3
Rules for him
'Cause the girl in my mirror is crying out tonight
เพราะเด็กผู้หญิงในกระจกของฉันกำลังร้องไห้ออกมาในคืนนี้
And there's nothing I can tell her to make her feel alright
และมันไม่มีอะไรที่ฉันจะบอกเธอเพื่อทำให้เธอรู้สึกดีขึ้นได้
Oh the girl in my mirror is crying 'cause of you
โอ้ เด็กผู้หญิงในกระจกของฉันกำลังร้องให้เพราะคุณ
And I wish there was something, something I could do
และฉันก็หวังว่ามันต้องมีบางสิ่งบางอย่าง , บางสิ่งที่ฉันจะทำได้*
* Girl in the mirror : Britney Spears ,, trans : enjoy xiah [writer]
“นาย!! น้ายยยย!!” ฮารุลุกขึ้นยืนชี้หน้าบุรุษที่เพิ่งเดินเข้ามาใหม่และตะโกนเสียงดัง
“อะ... เอ๋ นี่หนูรู้จักลูกชายฉันหรือจ๊ะ?” คุณนายที่นั่งมองปฏิกิริยาของฮารุตาค้างมาได้แป๊บหนึ่งแล้ว ถามงงๆ
“จะไม่รู้จักได้ไงล่ะคะ!” ฝ่ายฮารุที่กำลังของขึ้นเต็มที่ก็ตอบกลับเสียงดัง
“-_-“ ฮิบารินั่งเงียบและยกแก้วน้ำขึ้นดื่มอย่างไม่ยี่หระ แต่มันกลับทำให้ฮารุฟิวส์ขาด
“นาย!! ตั้งใจกวนประสาทฉันใช่มั้ย!” ฮารุว่าและทำท่าจะปีนข้ามโต๊ะไปตบตีกับเขา เดือดร้อนโยโกะต้องใช้พลังทั้งหมดในการพยายามดึงตัวเธอกลับมานั่งที่
“เอ่อ... เขาไปทำอะไรให้หนูหรือจ๊ะ?” คุณนายถามแบบเหงื่อตกนิดๆ และคิดในใจ
…เอาแล้วไง หาเหามาให้ฉันถอนอีกแล้วเนี่ย ไอ้ลูกชาย
“ไม่ต้องถามเลย! ก็หมอเนี่ย มันขับรถเฉี่ยวฉันที่กำลังถือของพะรุงพะรังอยู่น่ะสิคะ!!”
“หา!!!” เสียงคุณนายและเสียงโยโกะ
“-_-“ ฮิบาริที่ละสายตาจากกระถางต้นไม้ด้านข้างมาสนใจคนแว้ดนิดๆ
“และยังไม่พอนะ! ขอโทษก็ยังไม่มีสักคำ ขับรถฉิวไปเลย! ไม่แม้แต่จะลงมามอง ทั้งๆ ที่ตรงนั้นเป็นทางม้าลายที่ให้สัญญาณสีเขียวตรงป้ายคนเดินแท้ๆ!” ฮารุที่กำลังพยายามสงบสติอารมณ์กำมือแน่น เพราะท่าทีรำคาญของฮิบาริ
“นี่ จริงมั้ย!” คุณนายรีบหันไปคาดคั้นกับลูกชาย
“-_-“ ฮิบาริยังคงทำหน้าตายบวกรำคาญนิดๆ
“จริงมั้ย... แม่ถาม” น้ำเสียงของคุณนายเริ่มน่ากลัวขึ้นเรื่อยๆ
“-_-^“ เขาหันไปปรายสายตามองหน้าฮารุนิดๆ เป็นเชิงคาดโทษที่บังอาจฟ้องแม่เขา
“พูดไปเซ่ มีความเป็นสุภาพบุรุษยอมรับความจริงหน่อย!” ฮารุใส่เชื้อไฟ
“แม่ถามว่าจริงมั้ยยะ!!” คุณนายตะคอกถามและทำท่าจะหยิบปืนในชุดกิโมโนสีแดงของเธอออกมา ฮิบาริจึงรีบชิงพูดขึ้นทันที
“สมน้ำหน้า” นี่คือคำที่เขาพูด ‘ดีๆ’ แล้ว
“ว่าไงนะ!!!” แน่นอนว่าฮารุแหกปากด่าทันทีที่ได้ยิน
“-O-;“ คุณนายอ้าปากนิดหน่อยอย่างอึ้งๆ
“หูหนวกรึไง ก็บอกว่าสมน้ำหน้า -_-“ สีหน้าดูถูกแกมรำคาญนั้นทำให้ฮารุแทบจะส่งดาบจากความคิดไปแทงทะลุดวงตาเขาเลยทีเดียว
“ไอ้…!!!” ฮารุที่กำลังจะด่ามาราธอนถูกโยโกะรวบตัวพร้อม (แอบ) เอาผ้าเช็ดปากยัดปากเธอเอาไว้
“อย่าพูดออกมาเชียวนะฮารุ -_-;” เธอเตือนพร้อมเหงื่อตก
“ลูกทำแบบนี้ได้ยังไง มันเป็นพฤติกรรมที่แย่มากเลยนะไอ้ลูกชาย!!” คุณนายที่ทนดูไม่ไหวแหวขึ้นและฟาดมือลงไปที่ต้นแขนฮิบาริทันที
“-_-” ดูเหมือนว่าฮิบาริจะไม่รู้สึกเจ็บ
“L” ส่วนฮารุก็ได้แต่เข่นเคี้ยวเขี้ยวฟันนิดๆ และพยายามก้มลงไปเอาเจ้าผ้าเช็ดปากที่ถูกยัดโดยฝีมือโยโกะออกจากปากเธอ
“ฮึ่ย! รอกลับไปบ้านก่อนเถอะ... ตายแน่!!” คุณนายคาดโทษไว้และเปลี่ยนโหมดจากนางยักษ์เข้าสู่นางฟ้าด้วยการมอบรอยยิ้มไปทางฮารุที่ตอนนี้ทำปากหงุบหงับจากการที่เอาผ้าเช็ดปากออกแล้ว (โอ้ นางเอกฉันมันช่าง... : จอย)
“เอ่อ... ขอแนะนำนะ นี่ลูกชายฉัน เขาชื่อฮิบาริ เคียวยะจ้ะ แหะๆ” คุณนายแอบปาดเหงื่อนิดๆ และแนะนำตัวลูกชายสุดรักสุดแค้นด้วยรอยยิ้มแหยๆ
“หึ ยินดีที่รู้จักนะคะ ฉันมิอุระ ฮารุ คุณช่างเป็นสุภาพบุรุษจริงๆ เลยยยย ^^+” ฮารุยิ้มเหยียดๆ และพูดคำพูดเน้นๆ ที่ใครฟังก็รู้ว่า... อินี่มันประชด
“แหะๆๆ” คุณนายยิ้มแปร่งๆ
“ฮ่ะๆ” โยโกะยิ้มสู้ความปากร้ายของน้องสาว
“หุบปาก -_-+” ฮิบาริหันขวับมาด่าฮารุ
“นี่นาย!!” ฮารุอ้าปากพะงาบๆ รับไม่ได้กับความโอหังของเขา
“เงียบไปเลย!! ห้ามเปิดปากเด็ดขาดไอ้ลูกชาย!!” คุณนายที่เริ่มเส้นเลือดปูดออกมาตามใบหน้าที่พยายามดึงซะตึงหันไปด่าฮิบาริที่ยกแก้วน้ำขึ้นดื่มอีกรอบ
“เอ่อ... ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เดี๋ยวฉันจัดการยัยฮารุให้ เราเข้าเรื่องกันดีกว่า ^^;” โยโกะที่เห็นสถานการณ์เริ่มไม่ดีรีบไกล่เกลี่ย เพราะเธอไม่อยากเห็นฉากฆาตกรรมน่าอดสู แม่ฆ่าลูกชายด้วยปืนหรอกนะ
“อ่า ขอบใจจ้ะ ตกลงหนูฮารุจะยอมข้อตกลงของเรามั้ย” คุณนายลองถามดูทั้งๆ ที่รู้คำตอบอยู่แล้ว
“ไม่-มี-ทาง” ฮารุหันมาเน้นย้ำทีละคำกับคุณนายที่หน้าเจื่อนลงไปนิดๆ
“เอ่อ ขอล่ะนะจ๊ะ ลูกชายฉันก็ไม่ได้แย่อะไร...” เธอยังพูดไม่ทันจบ ฮารุก็รีบแทรกขึ้นมา
“อ๋อ พอฉันบอกว่าเขาขับรถเฉี่ยวฉันแล้วให้ขอโทษ เขาก็พูดว่า ‘สมน้ำหน้า’ นี่... ไม่แย่เหรอคะ” ฮารุกระแทกเสียงไปทางฮิบาริที่กำลังปิดปากหาว
...ให้ตายสิ! ไอ้หมอนี่มันนักสะสมตรีนรึไงนะ! กวนชิบเป๋ง!!
ฮารุคิดในใจ และในความคิดของเธอนั้น... เธอถอดรองเท้าปาหน้าฮิบาริไปเรียบร้อย
...ถ้าไม่ติดว่าคุณนายแกย้ำนักหนาว่าหมอนี่เก่งการต่อสู้ล่ะก็... มันไม่เป็นแค่ความคิดแน่!
ด้วยความป๊อด มันจึงเป็นได้แค่ความคิดของฮารุนั่นเอง ป่าม ป๊าม
“งั้น... จะให้ทำอะไรล่ะจ๊ะ ได้โปรดเถอะ ช่วยรับลูกชายฉันเป็นบอดี้การ์ดที” คุณนายลองอ้อนวอนดูอีกสักครั้ง แต่ฮิบาริที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลยรีบหันขวับมามองทันที
“...อะไรนะ” เขาถาม
“ก็แม่อยากให้แกช่วยตระกูลเราหน่อย... ก็แค่นั้น”
“ทำไม” เขาถามเสียงแข็ง
“เอาน่า ฉันสั่งอะไรก็ทำๆ ไปเถอะ เข้าใจมั้ยยะ!!” คุณนายเริ่มใช้ไม้เด็ด ด้วยการชักไอ้นั่นออกมา และไม้นี้ก็ได้ผลทุกครั้ง หากแต่คราวนี้กลับไม่เสมอไป
“ไม่เอา รำคาญยัยสัตว์กินพืชนั่น” ฮิบาริปฏิเสธพร้อมเหตุผล พยายามไม่สนใจของในมือคุณนาย เพราะว่าคุณนายนั้นชอบสะสมปืนเป็นชีวิตจิตใจ และยังยิงปืนแม่นสุดๆ เขาจึงไม่ค่อยชอบไอ้การที่แม่ของเขาพกปืนประจำเผื่อเวลาเขาดื้อเสมอ
“ลูกต้องทำนะ เพราะนี่คือสิ่งที่ลูกเท่านั้นที่จะทำได้... แม่ขอ” สีหน้าโหดเหมือนพันธุรัตนั้นอ่อนลงเป็นสีหน้าเว้าวอนหน่อยๆ เพราะว่าคุณนายรู้ดีว่าใช้ความโหดไม่ได้ ก็ต้องใช้ไม้ตาย ‘คุณแม่ขอร้อง’
“-_-^” ฮิบาริทำหน้าเซ็งสุดขีด
“ไม่ตอบถือว่าตกลงนะ” คุณนายมัดมือชก
“ไม่” ทว่าเขายังคงปฏิเสธอย่างไร้เยื่อไย
สองสาวพี่น้องมองสองแม่ลูกอย่างฉงน จะกระซิบอะไรกันนักหนาฟะ คนอยากกลับไปนอนบ้าน!!
“งั้น... ถ้าไม่ตกลง แม่จะยึดรถลูก และไม่ให้ลูกไปทำงานที่องค์กร” ไม้ตายสุดท้ายที่ไม่อยากพูด แต่ยังไง้~ ยังไง มาเจอคนดื้อเงียบแบบนี้ก็ต้องงัดมาใช้อยู่ดี
“-_-^^!!” สีหน้าเซ็งกำลังสองของฮิบาริถูกส่งมาอีกระลอก
“ไม่ตอบ... แม่ถือว่าตกลง” เป็นเพราะว่าเธอรู้ดีว่าฮิบาริไม่มีทางพูดอะไรที่เขาไม่ชอบแบบนี้ เธอจึงใช้การส่งคำตอบทางอ้อมแทน
“-_-^” คำตอบคือความเงียบ
“ดีมากไอ้ลูกชาย J” เธอยิ้มออกมาอย่างโล่งอก และหันไปพูดกับสองสาวที่ทำหน้าเซ็งอยู่
“เอาล่ะจ้ะ ตัดสินใจได้รึยังว่าจะให้ลูกชายฉันเป็นบอดี้การ์ดให้ไหม?”
“มะ...” ฮารุที่กำลังจะปฏิเสธถูกโยโกะชิงกระซิบที่ข้างหู
“เอาน่าฮารุ พี่ว่าน่าจะจริงนะที่คุณนายพูดน่ะ เธอกำลังมีอันตราย ถ้ารับบอดี้การ์ดซี้ซั้วตอนนี้อาจจะเป็นภัยก็ได้ ถึงฮิบาริซังจะเย็นชาและโหดขนาดไหน แต่พี่ว่าเขาไม่ได้เลวนะ” โยโกะพูดยาวเหยียด
“แต่ว่า... L” ฮารุทำหน้างอ
“มีเหตุผลหน่อยสิฮารุ” โยโกะเริ่มสั่งสอน ฮารุเห็นดังนั้นเลยถอนหายใจเฮือกใหญ่ และหันไปพูดกับคุณนายที่ยิ้มให้อยู่
“ค่ะ ฉันยอมรับ...” เธอพูดไม่เต็มเสียงนัก ออกแนวอ้อมแอ้ม
“ดีจังเลย!” คุณนายเฮออกมาอย่างดีใจ ผิดกับฮิบาริที่ทำหน้าเซ็งกว่าเก่า
“แต่!”
“-_-;;” คำพูดต่อมาของฮารุทำให้คุณนายเหงื่อแตกทันที
“ฉันมีข้อแม้... สองข้อ J” ฮารุว่าพร้อมยิ้มเจ้าเล่ห์
“อะ... อะไรหรือจ๊ะ” คุณนายถึงกับตะกุกตะกักเมื่อเห็นรอยยิ้มนี้ของเธอ
“เขาจะต้องมารายงานตัวที่คฤหาสน์ของฉันภายในเวลาสิบโมง และฉันจะเผื่อเวลาให้ยี่สิบวินาที... นี่คือข้อแม้แรก”
“แล้วอันที่สองล่ะ?”
“ฉันจะขอทดสอบสมรรถภาพของเขานิดหน่อย ถ้าเขาผ่าน... ก็ถือว่าเขาได้เป็นบอดี้การ์ดของฉันแล้ว” ฮารุพูดและยิ้มเจ้าเล่ห์อีกครั้ง
“โอเคจ้ะ” รอยยิ้มของคุณนายผุดขึ้นอย่างโล่งใจ เธอเชื่อว่าของง่ายๆ แบบนี้ลูกชายเธอไม่มีพลาดแน่
“เข้าใจแล้วนะคะ เรานัดกัน... วันมะรืนนี้แล้วกันค่ะ”
“อืม จ้ะ” คุณนายตอบรับอย่างเบิกบาน
“งั้นฉันกับพี่ขอตัวก่อนนะคะ บ๊ายบาย” ว่าจบ ทั้งสองคนก็ลุกจากเก้าอี้และเดินจากไป
...งานนี้ฉันขอแกแค้นซะหน่อยล่ะ J
รอยยิ้มมั่นใจผุดขึ้นบนใบหน้าของหนึ่งในสองคนที่เดินจากไป
(End Rules for him)
To be continued ,, Next chapter !!
แฮ้ ขอโทษค่าที่หายหน้าไปตาไปนาน คิดถึงกันชิมิเคอะ ?? อยากจะบอกว่าหนึ่งสัปดาห์ที่ผ่านมานี้ที่หายไปก็ไม่ได้ไป ร.ร. อะไรกับเขากันร้อกค่ะ ,, เพราะ ร.ร. จอยอยู่ในเขตเฝ้าระวัง ๕๕๕ เลยต้องเลื่อนเปิดไปเป็นสิ้นเดือนห้าพอดี ก็วันที่สามสิบเอ็ดอ่ะแหละ แต่ยังไง๊ ยังไงตอนที่เพื่อน ๆ ปิดเทอมกันแล้ว มีหวัง ร.ร. กุเนี่ยแหละค่ะที่ยังหน้ำดำคร่ำเครียดกับการสอบ ฮ่า ๆ ๆ ,, คิดถึงเพื่อนมั๊ย ? ขอตอบว่าคิดถึง แต่ถ้ามันต้องแลกกับการต้องไป ร.ร. ล่ะก็ ... ไปไกล ๆ เลยพวกแก ยัยเพื่อนบ้า กร๊ากกกกก
ที่ใช้ชีวิตอยู่ตอนนี้คือ นอนตีสองตื่นเที่ยงกว่า เหลาเหย่ม๊ากกกก ๕๕๕๕ จะเปิดเทอมวันจันทร์นี้แล้ว รู้สึกไม่ค่อยจะพร้อมเลยแฮะ ... ไม่เปิดได้ป่ะเพ่ ??? ใช้ชีวิตไปวัน ๆ กับมังงะเนกิมะ นารูโตะ รีบอร์น และทงบัง อ่าว ๆ งงอ่ะเด่ะ ไอ่อันสุดท้ายมันมาจากไหนฟร้า ๕๕๕ แต่อยากจะบอกว่าวินาทีใดที่ไร้เสียงเพลงของพี่ ๆ คอยขับกล่อม วินาทีนั้นยัยจอยก็รู้สึกเซ็งปิดเทอมขึ้นมาทันใด กร๊าก ๆ ออกแนวเน่าค่ะ แต่คิดถึงนะ คิดถึงจุนจังเลย แง ๆ ๆ
เอาเถอะ ๆ ขอโทษนะจ๊ะที่อัพช้า ดีใจจังที่มีคนแอดเป็นเอฟซี กำเสี่ยเน้อ จะรีบมาอัพตอนต่อไปเร็ว ๆ จ่ะ
ด้วยรักจากมายฮาร์ท
ไรท์เตอร์ เอ็นจอย ซีอา {enjoy xiah}
nu eng
ความคิดเห็น