คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : chapter 16 {Fake Love} :: You're delicious ::
16
Fake Love
You’re delicious
หนึ่งสัปดาห์ถัดมา
“พี่คะ! ฉันไปก่อนนะคะ ออกจากบ้านอย่าลืมล็อกประตูด้วยล่ะ!” เสียงใสตะโกนสั่งพี่ชาย ในขณะที่เจ้าของเสียงกำลังพาร่างบางๆ ของตนเดินออกนอกประตูรั้วบ้านไป
และแล้ววันที่เคียวโกะรอคอยก็ได้มาถึง เธอในชุดเสื้อแขนยาวสีชมพู กระโปรงสีขาว และรองเท้าบู๊ทหนังสีน้ำตาล เดินกึ่งวิ่งอย่างอารมณ์ดี จุดหมายปลายทางก็คือสวนสาธารณะที่เดิมเหมือนครั้งก่อนๆ
เมื่อถึงที่หมาย ร่างบางก็หย่อนตัวลงนั่งที่เก้าอี้ไม้ตัวยาวตัวเดิม พลางเหลือบมองตัวเองเพื่อเช็คว่าแต่งตัวเรียบร้อยดีหรือไม่
“เมื่อไหร่เขาจะมาน้า~” เธอพึมพำเบาๆ ดวงตาเป็นประกายอย่างมีความหวัง ขณะก้มลงมองสิ่งของในมือ
กล่องสี่เหลี่ยมขนาดไม่ใหญ่ไม่เล็ก ห่อด้วยผ้าสีชมพู...หรือที่ใครๆ เห็นครั้งแรกก็พากันเรียกมันว่า ‘ข้าวกล่อง’ นั่นเอง
“มาเร็วจังเลยนะครับ” เสียงคุ้นหูที่ดังขึ้นทำให้เคียวโกะรีบหันไปมอง
“มุคุโร่คุง! มาแล้วหรือจ๊ะ” เธอยิ้มอย่างเก็บอาการดีใจไว้ไม่อยู่
สำหรับใครหลายคน เวลาหนึ่งสัปดาห์อาจจะเป็นเพียงแค่ช่วงเวลาสั้นๆ แต่สำหรับเคียวโกะที่ตั้งหน้าตั้งตาคอยวันนี้อย่างจดจ่อมา 158 ชั่วโมงแล้ว มันช่างเป็นอะไรที่แสนยาวนานเสียจริง
มีคนเคยพูดว่าเวลาที่เราจดจ่ออยู่กับการรอคอยสิ่งใดสิ่งหนึ่งหรือเวลามากๆ เราจะรู้สึกว่ามันช่างช้าเหลือเกิน เข็มนาฬิกาที่เดินติ๊กต่อกๆ ของมันไปเรื่อยๆ ถ้าเราไปจ้องมัน เราก็จะรู้สึกได้ทันทีว่ามันเดินช้าอย่างกับเต่าคลานจนน่าหงุดหงิด
ทฤษฎีนี้ค่อนข้างจริงทีเดียวล่ะ...ถ้าดูจากเคียวโกะน่ะนะ
“ครับ...แล้วนี่ถืออะไรอยู่เหรอครับ?” มุคุโร่ว่าขณะที่สายตาก็จ้องไปที่ของที่อยู่ในมือของเคียวโกะอย่างอยากรู้อยากเห็น
“อ๋อ อะ...เอ่อ...ข้าวกล่องน่ะจ้ะ” เคียวโกะพูดไปก็หน้าแดงไป เลยต้องก้มหน้างุดๆ เพื่อซ่อนใบหน้าแดงๆ ของเธอไว้
เมื่อเห็นว่าคู่สนทนาเงียบไป เธอจึงเงยหน้าขึ้นมองว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เมื่อใบหน้านวลผ่องเชิดขึ้น ก็ได้เจอกับ...
…ใบหน้าของมุคุโร่ที่อยู่ใกล้ซะจนรับรู้ได้ถึงลมหายใจของกันและกัน!
เดิมทีตอนที่เคียวโกะก้มหน้าลงนั้น มุคุโร่ไม่เข้าใจว่าทำไม ก็เลยพยายามที่จะมองหน้าของเธอ แต่ปรากฏว่าเธอดันเงยหน้าขึ้นมาเจอกันพอดีซะงั้น งานนี้เลยเข้าขั้นเงียบเป็นเป่าสากเลยล่ะ
ทั้งสองตกอยู่ในท่าจ้องตากันอยู่นาน เคียวโกะที่ตอนแรกตกใจแทบเป็นลม แต่ตอนนี้เปลี่ยนเป็นนั่งสบตากับมุคุโร่แทนซะแล้ว
นัยน์ตากลมโตสีน้ำตาลฮาเซลสบเข้ากับนัยน์ตาคมสีน้ำเงินเข้มไพลินของมุคุโร่ ดวงตาของเขาช่างน่าหลงใหล มันดูลึกลับ น่าค้นหา แต่ก็ดูมีเสน่ห์ดึงดูด พอจ้องไปนานๆ แล้วเหมือนกับว่าจะถูกดูดเข้าไปอย่างนั้นแหละ
ชั่วขณะหนึ่งที่ลมพัดวูบไหวมา ผมที่ปิดดวงตาอีกข้างหนึ่งของมุคุโร่ก็ถูกพัดจนเผยให้เห็น...ดวงตาสีทับทิมที่ไม่มีคนธรรมดาที่ไหนเคยเห็น...
และทันทีที่เห็น เคียวโกะก็เกิดอาการตกใจปนอึ้งนิดๆ จนมุคุโร่รู้สึกตัว และถอยกลับไปนั่งตามเดิม
“ข้าวกล่องเหรอครับ? ทำมาให้ใครเอ่ย?” ทั้งๆ ที่รู้ว่ามันมีอยู่คนเดียว แต่จอมเจ้าเล่ห์ของเราก็ยังแหลและแถถามเข้าไปได้
“เอ่อ...ให้มุคุโร่คุง...น่ะจ้ะ” เคียวโกะรีบสะบัดหน้ารัวๆ ไล่เรื่องเมื่อกี้ออกไปจากหัว และอ้อมแอ้มตอบมุคุโร่
“นี่จ้ะ ถ้ามุคุโร่คุงไม่รังเกียจนะ...” มือเล็กยื่นถุงผ้าใส่ข้าวกล่องไปทางมุคุโร่ แต่เธอยังพูดไปทันจบประโยค มือใหญ่ของมุคุโร่ก็จับมือของเธอไว้เสียแล้ว
หมับ!
“อุ๊ย!” เคียวโกะตกใจจะชักมือออก แต่ติดที่ว่าคนที่กุมมือเธออยู่ไม่ยอมปล่อยน่ะสิ
“อะไรกัน ยังไม่ได้ข้าวกล่องกับผมเลย จะเอากลับไปไหนล่ะครับ J” มุคุโร่ว่าพลางยิ้มเจ้าเล่ห์
“อ๋า มะ...มุคุโร่คุง ปล่อยเถอะ” ตอนนี้หน้าของเคียวโกะแดงมากซะจนเหมือนโดนเลือดสาดเลยทีเดียว
“ฮืมมม ถุงผ้าใส่ข้าวกล่องของเคียวโกะจังนี่นุ่มนิ่มจังเลยนะ~” มือเรียวของมุคุโร่บีบเบาๆ ที่มือของเคียวโกะ
“...” เธอได้แต่ก้มหน้าก้มตา ไม่กล้าพูดอะไร เพราะตอนนี้เธอรู้สึกเหมือนหน้าร้อนจนจะระเบิดอยู่แล้ว!
“หึๆ งั้นเดี๋ยวผมทานเลยดีกว่านะ” มุคุโร่ยอมปล่อยมือจากเคียวโกะและหันไปสนใจข้าวกล่องที่อยู่ในมือแทน
ทันทีที่ถุงผ้าและฝาปิดถูกเปิดออก อาหารหน้าตาน่ากินหลากสีสันมากมายที่วางเรียงรายอย่างเป็นระเบียบในภาชนะสี่เหลี่ยมก็ปรากฏแก่สายตา เคียวโกะแอบลอบมองปฏิกริยาของมุคุโร่ด้วยใจลุ้นระทึก เพราะนี่คือข้าวกล่องที่เธอใช้เวลาทำเกือบค่อนคืนด้วยความหวังว่าเขาจะชอบมัน
มือใหญ่หยิบตะเกียบขึ้นคีบอาหารชิ้นหนึ่งขึ้นมาและนำเข้าปาก จากหนึ่งเป็นสอง จากสองเป็นสาม และมากขึ้นเรื่อยๆ ไม่หยุด
เวลาผ่านไปไม่นาน อาหารที่เคยอยู่ในกล่องข้าวก็หมดเกลี้ยง มุคุโร่วางตะเกียบและปิดฝาเบาๆ
“น้ำจ้ะ” เคียวโกะยื่นกระติกน้ำไปให้เขา
“เอ่อ...รสชาติเป็นไงบ้างเหรอมุคุโร่คุง?”
“น้ำนี่น่ะเหรอครับ?” มุคุโร่พูดขณะโชว์กระติกน้ำให้เคียวโกะดู
“ไม่ช่ายยย เอ่อ...หมายถึง...ข้าวกล่องฝีมือฉันน่ะจ้ะ” ร่างบางกำมือแน่น คำพูดตะกุกตะกักเบาจนแทบฟังไม่ได้ศัพท์ แต่เรื่องนี้ไม่เป็นปัญหาสำหรับคนหูดีไปซะทุกเรื่องอย่างมุคุโร่อยู่แล้ว
“อร่อยครับ” คำตอบที่พูดออกมาแทบจะทันทีอย่างไม่คิดของมุคุโร่ทำให้เคียวโกะอมยิ้มเขิน มือเล็กแอบกำชายกระโปรงแน่น เพื่อกลั้นอาการดีใจจนอยากกรีดร้องของเธอ
“อร่อย...เหมือนเจ้าของเลย” คำพูดแปลกๆ ของมุคุโร่ทำให้ร่างบางหันไปมองเขาอย่างไม่เข้าใจ แต่เมื่อสบเข้ากับนัยน์ตาเจ้าเล่ห์ซุกซนของเขาแล้วก็ต้องยอมแพ้ไปโดยปริยาย
“เอ่อ...ฉันว่าเราเปลี่ยนเรื่องกันเถอะ” เคียวโกะเสหน้าไปทางอื่นอย่างเขินอาย
“เปลี่ยนทำไมล่ะครับ ผมว่าเรื่องนี้แหละดีแล้ว” มุคุโร่ยังคงรุกต่อ
“...” เคียวโกะเงียบ เธอยังคงไม่ยอมหันหน้ากลับมา
ร่างสูงเอื้อมมือไปเกลี่ยแก้มเธอเบาๆ แต่แค่นั้นก็ทำให้เคียวโกะสะดุ้งได้แล้ว ใบหน้าหวานใสหันขวับกลับมามองมุคุโร่ แต่เธอก็พลาดที่ทำแบบนั้น เพราะตอนนี้ใบหน้าของเขาอยู่ห่างจากใบหน้าของเธอไม่ถึงคืบ
“หนึ่งสัปดาห์มันช่างยาวนานเหลือเกิน...ว่ามั้ยครับ?” มุคุโร่ว่าและยังคงไม่เลิกใช้นิ้วเกลี่ยแก้มเนียนของเคียวโกะ
“คุณรอเวลานี้อยู่รึเปล่า...คุณรอที่จะได้มาพบผมใช่มั้ย?” น้ำเสียงอ้อนวอนของร่างสูงทำให้เธอหันไปมอง
เหมือนกับต้องมนตร์สะกด เธอไม่สามารถละสายตาไปจาใบหน้าของเขาได้ สมองของเธอสั่งการอย่างเดียวว่าให้ตอบไปตามความจริง
“อื้ม ฉันน่ะ...รอมาตลอดเลยนะ รอวันนี้ที่จะได้มาเจอกับมุคุโร่คุง...” ดวงตาของเคียวโกะเจือแววเศร้า เธอไม่สามารถมาเจอกับเขาได้ทุกเวลาที่ต้องการ ไม่สามารถอยู่ด้วยกันทั้งวันได้ เธอทำได้แค่พบเขาสัปดาห์ละไม่กี่ชั่วโมงเท่านั้น
“งั้นเหรอ...”
“...”
“เคียวโกะจังจะว่าอะไรมั้ย...ถ้าผมจะ...” เสียงของมุคุโร่ขาดห้วงไป เขาจงใจไม่ต่อประโยคให้จบ นัยน์ตาสีไพลินสบกับดวงตาสีน้ำตาลอ่อนฮาเซลของเคียวโกะอย่างมีความหมาย เมื่อเห็นว่าสาวเจ้าไม่ขัดขืนอะไร ร่างสูงก็ค่อยๆ โน้มใบหน้าเข้าไปใกล้เธอ ใกล้เข้าไปเรื่อยๆ เรื่อยๆ...จนสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นที่รินรดกัน...
และเขาก็ประกบริมฝีปากอุ่นร้อนของตัวเองเข้ากับริมฝีปากบางนุ่มนิ่มสีชมพูของเคียวโกะ และขยับไปมาเบาๆ เขาละเลียดความหอมหวานให้เธอทีละน้อย ซึ่งเธอก็เต็มใจรับมัน
สัมผัสอ่อนนุ่มของมุคุโร่ค่อยๆ เปลี่ยนเป็นรุกเร้าและร้อนแรงขึ้นเรื่อยๆ เขาบดเบียดริมฝีปากสีแดงสดของเขาลงมาที่ปากของเคียวโกะครั้งแล้วครั้งเล่า ทุกสัมผัสของผู้ชายคนนี้สร้างความวาบหวามกับหัวใจของเคียวโกะอย่างมาก
ริมฝีปากบางของเขาบดเคล้าอยู่กับเคียวโกะนานจนลมหายใจของเธอเริ่มติดขัด เมื่อเห็นว่าเขาได้ตักตวงความหอมหวานจากเธอจนพอใจแล้ว ร่างสูงก็ถอนริมฝีปากออกอย่างอ้อยอิ่งเหมือนกำลังเสียดาย
“อา...เดี๋ยวผมต้องรีบไปแล้วล่ะครับ” มุคุโร่พูดออกมาเบาๆ หลังจากผ่านมาสักครู่หนึ่งได้แล้ว
“เอ่อ...อืมจ้ะ แล้ว...เจอกันสัปดาห์หน้านะ”
“ครับ...แล้วเจอกัน” สิ้นคำ ร่างโปร่งของมุคุโร่ก็เดินจากไป ทิ้งไว้เพียงหญิงสาวที่ยังคงใจเต้นแรงและตื่นตระหนกกับเหตุการณ์เมื่อกี้ไม่หาย...
...ใกล้แล้ว...แผนนั่นใกล้จะสำเร็จแล้ว...
...การที่เธอยอมให้ผมจูบ...แปลว่าเธอต้องมีใจให้ผมในระดับหนึ่ง...
...แล้วสักวัน...วองโกเล่รุ่นที่สิบก็จะไม่อยู่ในสายตาของเธอเลย...
...นั่นหมายความว่า...การแก้แค้นของผมจะบรรลุ...
...แต่ทำไม...ทั้งๆ ที่ความพยายามทั้งหมดของผมใกล้จะสำเร็จลุล่วงแล้ว...
...ทั้งๆ ที่เวลาเหล่านี้มันใกล้จะจบลงแล้ว...
...ผมกลับไม่รู้สึกดีใจเลยสักนิด...
To be continued
ปั่นอย่างรวดเร็ว ปั่นไปฟังเพลงทงบังไป ฮ่า~ ก็คอมพลีตไซด์เอที่เพิ่งได้มาน่ะแหละ อยากจะบอกว่าเห่อมว๊ากกก กลับมาบ้านก็เอากล้องมาถ่ายรูปเก็บไว้ก่อน (อินี่โรคจิตค่ะ ๕๕) แล้วก็แกะเลย -w- ปรากฏว่าโฟโต้บุ๊คถูกใจจ๊อดเมิ๊กกกก แอร๊ยยยยส์ ไม่อยากจะเซด หล่อมหาประลัย! อร๊ากกกก คลั่งค๊า~ >,.< ~
ตอนนี้รวบรัดตัดตอนไปนิส เนื่องจากปวดขา เอ่อ...ไม่เกี่ยว ๆ แต่ปวดจริง ๆ นะ จริง ๆ แล้วเพราะจูนสมองมายังไม่ครบร้อยค่ะ ฮ่า ๆ ๆ ตอนแต่งแบบมึน ๆ ทื่อ ๆ อ่ะ ถ้าเรื่องมันออกมามึน ๆ ก็อย่าว่ากันละกันนะเออ แต่ออกหวานกิ๊บกิ้วนะตอนนี้ เขินแทนเคียวโกะอ่ะ อรั๊ยยย -///-
ไม่มีอะไรจะพูด จะฟังเพลงต่อ คิดถึงทงบัง งั้นขอลาล่ะค่า (ตอนหน้ายังไม่ได้คิดพล็อตเลย เอิ๊กอ๊าก รอหน่อยนะจ๊า แฮ่ ๆ )
ความคิดเห็น