คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : chapter 15 : My sky's prince
15
My Sky’s Prince
Do you happen to know how much I’ve worried about this alone
คุณรู้รึเปล่าว่าฉันกังวลเกี่ยวกับความโดดเดี่ยวนี้มากแค่ไหน
When I was tired and weary , you always came and offered me your hand
ตอนที่ฉันเหนื่อยและอ่อนเพลีย , คุณก็มา และยื่นมือของคุณมาให้ฉันเสมอ
It’s still hard for me to say the word love but I’ll tell you now
มันยังยากอยู่สำหรับฉันที่จะบอกคำรัก แต่ฉันจะบอกคุณเดี๋ยวนี้
Your love is all I need : TVXQ ; trans : writer enjoy xiah
หากเพียงว่าฮารุเป็นเจ้าหญิง แล้วเจ้าชายคนไหนกันหนอ... ที่จะโชคดีหรือโชคร้าย พรหมลิขิตบันดาลให้มาเจอกับฮารุ?
สำหรับวันนี้... น่าจะเป็นเจ้าชายแห่งท้องฟ้าแฮะ
นี่ฮารุไม่ได้ไปเยี่ยมบ้านสึนะซังนานขนาดไหนแล้วนะ? แอร๊ย เกือบสัปดาห์แล้วนี่นา! ว้ายๆๆ ไม่ได้การแล้ว! รีบไสก้นตนเองออกจากบ้านด่วนเลยฮารุ!
คิดได้ดังนั้นฮารุก็รีบแต่งตัว และวิ่งออกนอกบ้านทันที วันนี้อากาศดีซะด้วย แต่รู้สึกเหมือนช่วงนี้จะพักผ่อนน้อยไปหน่อย อย่างเมื่อคืนอ่ะ นอนแค่ชั่วโมงเดียวเอง มัวพะว้าพะวังกับเรื่องบ้าๆ ทั้งที่ไอ้ตัวต้นเหตุอาจจะกำลังหลับปุ๋ยกรนครอกสุขสบายกายาไปนานแล้วแท้ๆ ชิ! L
ติ๊งหน่อง~
“คร้าบบบ” เสียงสึนะซังตะโกนออกมาจากในบ้าน และเสียงวิ่งตึกๆ ก็ดังตามมา
แอ๊ดด!
“อ้าว ฮารุ! O_O” พอเห็นหน้าฮารุ เขาก็ทำตาโตตกใจทันที
“ค่า วันนี้ฮารุมาเยี่ยมน่ะสึนะซัง ^_^”
“อ่า งั้นเข้ามาก่อนนะ” เขาอ้าประตูรั้วให้กว้างขึ้นเพื่อที่จะให้ฮารุเดินเข้าไป
“ขอรบกวนด้วยนะค้า~” ฮารุถอดรองเท้าและเดินเข้าไปในบ้านสึนะซัง
“ย้าก! แลมโบ้ หยุดนะ!”
“ม่ายหยูด! คุณแลมโบ้ไม่หยุด แน่จริงก็จับให้ได้เซ่! แบร่!”
เสียงอึกทึกโครมครามดังมาจากชั้นบน สึนะซังได้ยินแล้วทำหน้าปลงๆ จากนั้นก็หันมากวักมือเรียกฮารุให้เข้าไปนั่งในห้องรับแขก
“มีอะไรเหรอฮารุ?”
“ไม่มีอะไรหรอกสึนะซัง แค่เบื่อๆ ก็เลยมา...น่ะ”
“เอ๋ งั้นเหรอ”
“อ้อ ละ...แล้วพวกเขามาด้วยหรือเปล่าล่ะสึนะซัง? -_-;;”
“พวกเขา? พวกเขาไหนอ่ะฮารุ?” สึนะซังทำหน้างง สงสัยซะเต็มประดา
“ก็...ก็พวกฮิบาริซัง ยามาโมโตะซัง โกคุเดระซังไงล่ะ! -_-;”
ไม่ใช่อะไรหรอกนะ ไม่ๆๆ ฮารุไม่ได้รังเกียจนะ เพียงแต่...
...แค่นึกถึงยังรู้สึกหน้าร้อนๆ แล้ว นี่ถ้าเจอหน้ากันก็คงมองหน้ากันไม่ติดแหงๆ ชัวร์ป้าบ! TOT
“อ๋อ...พวกเขาน่ะเหรอ...” ในที่สุดสึนะซังก็ทำหน้านึกได้ และร้องครางอ๋อออกมา
“มะ...มารึเปล่า?” ถ้ามา...ตูขอจรลีลี้ไปล่ะนะค้า =[]=;;
“ไม่มาหรอก ถ้าฮิบาริซังมา...ฉันว่าฉันคงเก็บกระเป๋าหนีออกจากบ้านไปแล้วล่ะ -_-||| แล้ววันนี้ยามาโมโตะบอกว่าที่ร้านคนเยอะเป็นพิเศษ เลยจะอยู่ช่วยงานพ่อน่ะ ส่วนโกคุเดระคุง...พอเจอหน้าเบียงกี้ก็กุมท้องวิ่งกลับบ้านไปเลยน่ะ -O-;;” สึนะซังเล่าให้ฟังคร่าวๆ ด้วยสีหน้าสยดสยองในตอนแรก และสีหน้าสงสารปนกลืนไม่เข้าคายไม่ออกในตอนท้ายของประโยค
...โอ้ จะเรียกว่าโชคดีหรือโชคร้ายดีเนี่ยยัยฮารุ
“แล้ว...ทำไมถึงถามล่ะฮารุ?” สึนะซังถามด้วยสีหน้าอยากรู้อยากเห็น
“เอ่อ...ก็...ก็แค่...ถามสารทุกข์สุขดิบทั่วไปเอ๊ง ไม่มีอะไรเลยน้า~ =O=;;” ฮารุที่กำลังโกหกดันลืมตัวทำเสียงสูงไป ทำให้สึนะซังยิ่งซักไซ้เพิ่มขึ้นอีก
“มีเรื่องอะไรกันหรือเปล่าน่ะ? -*-“
“มะ...ม่ายยย ไม่มี้! ไม่...ไม่มีจริงๆ นะ ^^;” ฮารุแก้ตัวพร้อมโบกไม้โบกมือเป็นพัลวัน
“คนดีชอบแก้ไข คนจัญไรชอบแก้ตัว (‘ ‘)” เสียงเล็กๆ เหมือนเด็กดังขึ้น ทำให้ฮารุกับสึนะซังหันไปมอง แล้วก็พบว่าเป็น...
“รีบอร์น!/รีบอร์นจัง!”
“ดีจ้า (‘ ‘)”
“นี่ๆ รีบอร์นจัง ที่พูดเมื่อกี้หมายความว่าไงน่ะ ฮารุไม่ได้แก้ตัวซะหน่อยนะ! L” ฮารุรีบชิงพูดเรื่องประเด็นที่ออกมาจากปากของเด็กน้อยคนนี้ซะก่อนที่สึนะซังจะได้สงสัยไปมากกว่านี้
“เปล่าซะหน่อย~ ฉันแค่พูดขึ้นมาลอยๆ เอง ใครอยากจะรับก็รับไปเต๊อะ” พูดจบก็สะบัดก้นเดินไปทำอะไรไม่รู้กุกกักๆ หน้าห้อง
...แหม เด็กสมัยนี้เขามีจริตแบบนี้กันแล้วเหรอ -_-;
ครืดคราดๆ
เสียงรีบอร์นลากอะไรสักอย่างดังขึ้น พอหันไปมองก็รู้ว่าเป็นถาดที่มีแก้วบรรจุน้ำสีชมพูอยู่ เขาลากมันมาเรื่อยๆ จนถึงตัวสึนะซัง
“เอ้า สึนะ ดื่มซะ!” รีบอร์นพูดพลางชี้ไปที่แก้วที่มีน้ำสีสยองอยู่ข้างใน
“ทะ...ทำไมฉันต้องกินอ่ะ มันดู...ไม่ค่อยน่าไว้ใจเลยนะ =[]=;;” สึนะซังพูดขณะที่ถอยกรูดไปติดผนังห้อง
“นี่เป็นยาที่ดีต่อสุขภาพของแก จะกินไม่กิน ถ้าไม่กิน...”
“อืมๆ ถึงมันจะดีก็เถอะ แต่ฉันไม่อยากกินอ่ะ”
“...แกตาย” รีบอร์นว่าแล้วชักปืนขึ้นมา กระโดดไปยืนบนตัวสึนะซัง ยกปากกระบอกปืนจ่อที่ใบหน้าของเขา
...อุ๊ย สนุกดีแฮะ เหมือนในหนังเลย~ (ใช่เวลามั้ยยัยบ้า! -[]-;;)
“แว้ก! กิน...กินแล้วๆ กินแล้วจ้า T[]T” สึนะซังว่าและตะเกียกตะกายไปยกเจ้าน้ำสยองนั่นดื่มอึกๆ แล้ววางแก้วลง
...จะเรียกรถพยาบาลมาให้ดีมั้ยหนอ -_-;;
“ดีมาก! งั้นฉันไปล่ะ บ๊ายบี~” รีบอร์นว่าเสร็จก็ยุรยาตรเดินออกจากห้องไป ทิ้งฮารุไว้กับสึนะซังที่...ทำหน้าเหมือนคนสติหลุดไปแล้ว!
ย้ากกก สึนะซ้างงงง อย่ากลายเป็นออทิสติคหรือดาวน์ซินโดรมเด็ดขาดนะ! ไม่อ๊าววว T[]T;;
“สะ...สึนะซังๆๆ ตื่นๆๆ เป็นอะไรหรือเปล่า!” ฮารุรีบกระโจนเข้าไปหาเขาแล้วเขย่าๆ ตัว แอบตบหน้าบ้างเพื่อเรียกสติ หรืออาจจะพูดได้ว่าเกาะขาดึงวิญญาณมันลงมา!
“หือ...” เขาก้มหน้าลงมานิดหน่อย จากที่หงายหน้าอยู่ มองฮารุแวบหนึ่ง แล้วก็...
“อ๊า...” ครางออกมาเบาๆ แถมยังกัดฟันกรอดๆ ด้วย
“งะ...แง อย่าเป็นอะไรนะสึนะซัง ม่ายยยย TOT”
เอ...เอ๊ะ! จะแก้ปมเชือกก็ต้องแก้ที่ปม! จะแก้ปัญหาก็ต้องแก้ที่สาเหตุ!
...ไอ้ตัวต้นเหตุมันอยู่หนายยยยย!?!
“เดี๋ยวฮารุจะไปหารีบอร์นจังให้มาช่วยนะ! รอหน่อยนะคะสึนะซัง!” ฮารุหันหลังจะลุกขึ้นเดินออกจากห้อง และในจังหวะนั้นเอง...
...แขนของฮารุถูกดึงและตวัดหันกลับไป!
“อุ๊บ! OxO” กว่าจะรู้ตัวก็เมื่อรู้สึกเหมือนริมฝีปากแตะกับอะไรไม่รู้นุ่มๆ และพอเพ่งมองดีๆ ก็พบว่า...มันคือปากของสึนะซัง!
พลั่ก!
พอได้สติ ฮารุก็รีบผลักเขาทันที (หลังจากผ่านไปเกือบสองนาทีแล้ว ให้ตายสิตู TOT)
“สะ..สึนะซัง! O_o///” ฮารุจ้องหน้าเขาอย่างเอาเป็นเอาตาย ในขณะที่เขากลับมาเลื่อนลอยอีกแล้ว แถมฟันยังขบกันดังกรอด แขนขาก็งอเข้าหากัน เกร็งไปหมดทั้งตัว
...น้ำที่รีบอร์นจังให้เขาดื่ม...มันคือน้ำอะไรกันแน่!?
ไม่ได้การแล้ว...ถ้าปล่อยไปแบบนี้ สึนะซังต้องทรมานยิ่งขึ้นแน่ๆ
ไวกว่าความคิด ฮารุเอื้อมมือไปหยิบถาดที่รีบอร์นจังวางทิ้งไว้เมื่อกี้ และฟาดลงไปที่ท้ายทอยของเขาเต็มแรง!
ปึ้ก!!
ครอก!
ผลก็คือ...เขาลงไปนอนแน่นิ่งสนิทกับพื้นห้องทันที ตะแหน่ว...-_-;; นี่ตกลงจะช่วยให้เขาดีขึ้น หรือจะช่วยให้เขาตายเร็วขึ้นกันแน่วะยัยฮารุ!! TOT
โครม!
ประตูถูกพังเข้ามาด้านใน และภาพที่เห็นตอนนี้คือ รีบอร์นจังยกขาทำมุมกับพื้น 90 องศาพอดิบพอดี! =[]=!!
“เจ้าห่วยสึนะ!” เขาตะโกนเรียกชื่อสึนะซังแล้วหันมองรอบๆ ห้อง พอสายตามาสะดุดกับศพ เอ๊ย ร่างที่นอนสลบอยู่ของสึนะซัง รีบอร์นก็กระโดดเด้งๆ ทีเดียวมาถึงตัวเขาทันที
“โอ้ สงสัยจะผิดแก้วจริงๆ แฮะ” รีบอร์นพึมพำเบาๆ
“ผะ..ผิด? ผิดอะไรเหรอ รีบอร์นจัง? -O-;;” ด้วยลางสังหรณ์ของฮารุที่เริ่มได้กลิ่นไม่ชอบมาพากล ฮารุจึงถามรีบอร์นจังด้วยน้ำเสียงหวาดๆ
“ก็ไอ้น้ำเนี่ย มันเป็น ‘ยาปลุกเซ็กซ์’ น่ะสิ จริงๆ จะหยิบ ‘ยาปลุกพลัง’ มาให้ แต่ชื่อข้างหน้ามันเหมือนกัน เลยหยิบมาโดยไม่ได้ดูให้ครบน่ะ (‘ ‘)” เมื่อรีบอร์นชี้แจง ‘แถ’ลง ไขให้ฟัง ฮารุก็ถึงบางอ้อทันที
โปรดดูที่เน้นเอาไว้ ‘แถ’ ย้ำ! ‘แถ’ลง จริงๆ -_-+
...เจ้าเด็กนี่มันโกหกแน่ๆ ดูหน้ามันสิ เจ้าเล่ห์โคตร! แถมยังหัวเราะหึๆ ตลอดอีกต่างหาก =[]=^^
“งั้นฉันขอเก็บศพเจ้าห่วยนี่ไปก่อนล่ะ (‘ ‘)”
“อะ...อือ งั้น...ฮารุไปก่อนนะรีบอร์นจัง ฝากลาสึนะซังด้วยล่ะ บ๊ายบาย!” ฮารุว่าแล้วก็รีบวิ่งออกมานอกบ้าน
บ้าเอ๊ย เพราะรีบอร์นจังแท้ๆ เลยเสียจูจุ๊บที่สี่ไปจนได้ ฮึ! จำไว้เลยนะ…
...ตอนนี้ฮารุเกลีบดรีบอร์นจังเพิ่มขึ้นสามสิบเปอร์เซ็นต์แล้ว!
แต่จะว่าไปแล้ว...วันนี้ก็ดีใจนะ ที่อย่างน้อยก็ยังได้สนิทกับเขาไปอีกขั้นแล้ว
ดีใจจังที่วันนี้มีนายอยู่ข้างๆ... เจ้าชายแห่งท้องฟ้าของฉัน
เปิดโปงแผนการอันแยบยลของรีบอร์น
“จริงๆ แล้วก็แอบสงสารปนสมเพชเจ้าศิษย์ห่วยๆ คนนี้นิดหน่อย ที่ตอนนั้นดันไปขัดจังหวะเลิฟซีน อดเท่าเทียมคนอื่นเค้า โดนก้าวหน้านำทิ้งห่างไปตั้งสามคน”
เด็กน้อยในชุดสูทสีดำสไตล์มาเฟียที่นั่งจิบกาแฟดำบนเก้าอี้นวมอยู่พูดขึ้นเบาๆ
“เลยวางแผนยัดยาให้มันได้เท่าเทียมกับคนอื่นสมกับเป็นลูกศิษย์ของฉันหน่อย...ก็แค่นั้น”
เขาวางแก้วกาแฟเปล่าลงกับโต๊ะ และหยิบหนังสือพิมพ์มากางอ่าน
“จริงๆ หวังให้มันมากกว่านั้นเพื่อให้สมกับเป็นศิษย์ของฉัน แต่มันดันไร้น้ำยา งี่เง่าจริงๆ”
ด้วยความฉลาดเกินมนุษย์ทั่วไปในวัยเด็ก เขาพลิกหน้าหนังสือพิมพ์อย่างรวดเร็ว เนื่องจากการอ่านที่คล่องแคล่วว่องไวพอๆ กับประสาทรับสัมผัสของเขา
“ยังไงก็เถอะ ช่วยให้เท่ากับคนอื่นแล้ว จะรอดูต่อไปละกัน~”
To be continued ,, Next chapter !
ฮา สึนะเอ้ย แกไม่มีรีบอร์นช่วยคงหยังเขียดแหง ๆ ฮ่า ๆ ๆ แบบแว่ ... น้ำชมพู ๆ เนี๊ย มันออกแนว “เลิฟโพชั่น” นะคะ แฮ๊ะ ๆ ๆ ก็ ... คิดอะไรไม่ออก เพราะเหลือสึนะคนเดียวนี่นา คราวนี้ก็จับมัน ... โช๊ะ ! ไปเลย กร๊ากกก ~
ไม่มีอะไรจะทอล์ค เพราะทอล์คไปหมดแล้วที่อีกฟิคนึง = =; ที่อยากพูดก็คือ จอยปรับปรุงหน้าฟิคใหม่ฮ่ะ เบื่อกันแล้วอ่ะเด้ ค้างมาสี่ห้าเดือน สีฟ้าแบบเนี๊ย ไม่เบื่อได้ไง เพลงก็เพลงเดิม อ๊ะอ้าว แต่ก็เพราะเสมอนะจ๊า โฮ๊ะ ๆ ๆ เลยตั้งใจว่าจะเปลี่ยนให้แม่มเป็นสีชมพูให้หมดทั้งสามฟิคเลย เหอ ๆ - -*
วันนี้ไปบริจาคตังค์มา เสร็จแล้วก็ไปทานข้าวแถวปิ่นเกล้า นิตยาอ่ะแหละ รถติดมว๊ากกกกก ก. คิดดู ๆ วันนี้ต้องไปเรียนบ่ายสอง เที่ยงแล้วยังติดอยู่แถวบนสะพานอยู่เลยอ่ะ ๕๕๕ ทุกคนหงุดหงิด โมโหหิวจ้า ฮ่า ๆ ๆ สรุปก็คือ เกือบบ่ายหนึ่งไปนั่งรอโต๊ะว่างที่นิตยา แล้วก็โทรไปเลื่อนเรียนพิเศษเป็นสัปดาห์หน้าเรียบร้อย เพราะรถติดบรรลัยแท้ ๆ เฮ่อ -*- ตอนหลังถึงได้มารู้ว่าเค๊ารับปริญญากัน แต่ไม่น่าเชื่อ ร.ร. จอยรับไปตั้งสัปดาห์แล้วนะ ทำไมเพิ่งรับตอนเน๊ ... ฮ๊า !? L
ตอนหน้า ... 6995 เฟกเลิฟ ติดตามชมนะค๊าฟ ~ J
* คุณ Miyaga Sayori ใช่ม๊า จอยจำได้ แต่ไม่ได้บรรจุชื่อลงตอนที่แล้ว จอยก็จำได้เน๊อ ติดตามกันมาตั้งแต่สมัยยังแต่งหน่อมแน้มอยู่ ๕๕๕ ขอบคุณมาก ๆ ค่ะ คัมซาฮัมนีดา J
ด้วยค. หวังดี
ไรท์เตอร์ เอ็นจอย ซีอา
ความคิดเห็น