คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : chapter 14 : My Blaze Prince
14
My Blaze Prince
A picture that get smeared in white
ภาพถ่ายที่ถูกป้ายด้วยสีขาว
And my fragrance that seems to have faded away
และกลิ่นของฉันที่เหมือนกับว่าจางหายไปแล้ว
All get concealed by the glaring cloud
ถูกปกคลุมโดยก้อนเมฆที่ส่องแสงจ้า
My heart that has no words
หัวใจของฉันที่ไม่มีคำใด
Slowly starts to move my feelings
เริ่มที่จะกระตุ้นความรู้สึกของฉันอย่างช้าๆ
Those times that slipped through
เวลาเหล่านั้นที่ผ่านมา
Are in my hands
มันอยู่ในมือของฉัน
Holding back the tears : TVXQ ; Trans : writer enjoy xiah
หากเพียงว่าฮารุเป็นเจ้าหญิง แล้วเจ้าชายคนไหนกันหนอ... ที่จะโชคดีหรือโชคร้าย พรหมลิขิตบันดาลให้มาเจอกับฮารุ?
สำหรับวันนี้... น่าจะเป็นเจ้าชายอัคคีแฮะ
วันนี้ฮารุตื่นมา...ตอนเที่ยง เนื่องจากถูกหม่อมแม่ถีบตกเตียง L แย่ๆๆ แย่ที่ซู้ด เมื่อคืนกว่าจะหลับได้ก็ปาเข้าไปตีสองกว่าๆ เพราะกำลังช่วยยามาโมโตะซังอย่างเต็มกำลัง แฮ่ (พูดเหมือนเป็นคนดี๊คนดี)
ฮารุคิดว่าอยากหนีเสียงโทรทัศน์รายการ Chanel-A ของแม่ไปซะหน่อย เลยรีบแต่งตัวออกมานอกบ้าน แต่ก็ไม่รู้ที่หมายที่จะไปอยู่ดีอ่ะ
อืม...ที่ไหนน้าที่เงียบสงบ ลมเย็น คนน้อย และมีต้นไม้เยอะๆ
ป.ล. หายากมากในไทยแลนด์แดนสยามค่ะ -_-;
ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก... อ๊า!! รู้แล้วล่ะ!
สายน้ำใหลเย็น ลมโบกพัดเบาๆ หญ้าสีเขียวชะอุ่ม ต้นไม่สีเขียวรอบๆ ดูสบายตา...
ใช่แล้ว! ที่นี่ก็คือสวนสาธารณะนั่นเอ๊งงง!
อ๊ะๆ ไม่ใช่สวนสาธารณะแถวหมูบ้านฮารุที่ไปประจำหรอกนะ ฮารุเคยมาที่นี่สองครั้งเอง
สรุปว่าที่นี่ก็คือที่โปรดของอีตาโกคุเดระอ่ะแหละ จบ -_-;
ที่นี่ยังสงบร่มเย็นไม่เปลี่ยนเลย ดีกว่าที่บ้านตั้งเยอะ สวนแคบนี้ดดดเดียวเอง L ฮารุเดินหลับตาฮัมเพลงไปตามทางเดินเลียบแม่น้ำสีใสที่ไหลอยู่ข้างๆ ดูสิๆ มันใสจนเห็นพื้นเลยล่ะ!
เดินไปได้สักแป๊บ สายตาของฮารุที่มองกวาดไปทั่วอย่างสนอกสนใจก็ไปสะดุดกับร่างๆ หนึ่ง...
...ที่กำลังบรรทมอยู่บนต้นไม้สูงสิบฟุตกว่าๆ -_-^
ถ้าไม่สังเกตดีๆ ก็คงไม่เห็นหรอก เพราะกิ่งของมันอยู่ในร่มใบไม้ เอิ่ม...พอดีฮารุเป็นคนช่างสังเกตน่ะนะ (จริงๆ เมื่อกี้ก็กำลังมองทำเลเหมาะๆ ปีนขึ้นไปนอนเหมือนกัน แต่เห็นอะไรไม่รู้สีเงินๆ พอเพ่งดูดีๆ ก็รู้เลยว่าใคร -_-^)
...ถึงจะหลับอยู่ก็เถอะ ขอขึ้นไปทักทายตามประสาคนรู้จัก (คู่รักคู่แค้น) หน่อยละกัน~ J
ด้วยความที่ตอนเด็กๆ ชอบซนปีนนู่นปีนนี่ (แม้แต่ต้นมะพร้าวก็ยังเคยปีนเลยนะเออ) ฮารุจึงปีนต้นไม้สูงๆ นี่ได้อย่างชำนิชำนาญ และไร้บาดแผลใดๆ จริงๆ ลำต้นต้นนี้มันก็ขรุขระให้เหยียบง่ายอยู่แล้วอ่ะนะ แถมยังมีกิ่งเล็กๆ ให้เหยียบเป็นฐานมั่นๆ เยอะพอดูอยู่ การปีนเลยเป็นไปได้ด้วยดี เออแฮะ จะว่าไปเหมือนกับว่าอีต้นไม้ใหญ่ๆ ต้นเนี้ยมันทำมาเพื่อให้คนปีนขึ้นไปนอนเลยเนอะ ปีนก็โคตรง่าย กิ่งก็ใหญ่พอจะรับน้ำหนักคนได้สบายๆ แถมที่ตั้งยังมีลมพัดเป็นระยะๆ และอยู่ติดแม่น้ำอีกต่างหาก
นี่ถ้าหากจะสร้างทรีเฮาส์ก็คงเจ๋งเป้งไปเลยนะเนี่ยยย >_<~
พอปีนขึ้นไปถึงจุดที่เจ้าปลาหมึกเกาะอยู่ ฮารุก็เบี่ยงตัวไปทางกิ่งไม้ใหญ่อีกด้าน แต่ก็ยังอุตส่าห์แอบชะโงกหน้าไปมองคนที่กำลังนอนหลับตาพริ้มอยู่ด้วย
โอ้โห...ขนตายาวจังแฮะ แถมงอนซะจนผู้หญิงอย่างฮารุยังอิจฉาเลยอ่ะ คิ้วก็เรียงตัวสวยรับกับใบหน้า แต่ทำไม้ทำไมถึงได้ชอบขมวดมันนักนะ ดูซิ ขนาดตอนหลับอยู่ยังขมวดคิ้วเล้ยยย -_-; เอ๊ะ จมูกอีตานี่โด่งดีนี่นา คงเพราะเป็นคนยุโรปน่ะแหละ
ฮารุไล่สำรวจใบหน้าของอีตาคนอารมณ์ร้อนมาเรื่อยๆ จนถึงริมฝีปาก... ปากเขาบางจังเลย แถมสียังสดเหมือนลูกเชอรี่อีกต่างหาก โอ้ว แล้วยังดวงตาคมเฉี่ยวสีเขียวมรกตนั่นอีก ดูหล่อเลวแบบพวกมาเฟียยากูซ่ายังไงไม่รู้ (เออๆ ยอมรับว่าหล่อก็ได้ฟะ ชิส์ L) แต่เวลาหลับตาพริ้มแบบนี้แล้วดูไร้พิษสงค์ไปเลยแฮะ
เอ...ว่าแต่ผมสีเงินของเขานี่มองดูดีๆ ก็สวยจังเลยแฮะ
ในจังหวะที่ฮารุก็ลังเพลิดเพลินกับการวิจารณ์ใบหน้ายามหลับของโกคุเดระ เจ้าตัวก็ดันลืมตาขึ้นมาป๊ะกับหน้าฮารุที่อยู่ใกล้ๆ หน้าเขาทันที ทำให้เราสองคนตกอยู่ในท่าจ้องตากัน (O_O)(O_O)
“เฮ้ย! ยัยเอ๋อนี่!” คนที่เพิ่งตื่นชี้หน้าฮารุอย่างตะลึงสุดขีด หลังจากที่ฮารุทะลึ่งตัวกลับมานั่งที่กิ่งไม้ใหญ่อันเดิมแล้ว
“อะ...เออสิ (. .///)” ฮารุที่กำลังเขินก้มหน้าลงเพื่อซ่อนใบหน้าที่กำลังร้อนผ่าว...หรืออาจจะกำลังแดงอยู่ก็ได้ L
“แล้ว...เฮ้ย! นี่ปีนขึ้นมาได้ยังไงเนี่ย! มันตั้งหลายเมตรนะว้อย!” เมื่อมองสำรวจไปรอบๆ แล้ว อีตานี่ก็เปิดปากบ่นทันที
“แล้วเมื่อกี้...มันอะไร...น่ะ?” โกคุเดระที่เรียบเรียงเหตุการณ์เสร็จเรียบร้อยแล้วเพิ่งนึกออกหันมาถามฮารุที่แกล้งเฉไฉทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ ทั้งๆ ที่หน้ายังแดงอยู่เลย
“เปล๊า คือว่า...งงว่าใครมาตัดหน้าชิงที่หลับนอนไปน่ะ เลยอยากเห็นชัดๆ เท่านั้นเอ๊ง แต่ตอนนี้สายตาสั้นม้ากกกกมาก แล้วดันลืมใส่คอนแทคเลนส์มาอ้ะ เลยต้องเพ่งให้มันชัดๆ เผื่อจะได้ขออนุญาติใช้พื้นที่ร่วมหลับนอนด้วย ไม่มีอะไรจริงจริ๊ง ไม่มี้ไม่มีนะ -O-;;” ฮารุตอบยาวเหยียดแถมยังพูดรัวซะจนแทบไม่ได้ศัพท์ หลังพูดจบเลยต้องสูดหายใจยาวๆ เพื่อทดแทนออกซิเจนที่ขาดหายไป
(เขาว่ากันว่าคนโกหกจะพูดเสียงสูง ยัยฮารุเล่นเสียงสูงตั้งแต่เริ่มยันจบเลยวุ้ย)
“อะไร ใครแย่งเธอ ฉันมานอนที่นี่นานเป็นชาติแล้วต่างหากเฟ้ย -_-^” โกคุเดระฟังจบก็หันมาค้านทันที
...นี่สรุปว่าทั้งหมดที่พูดมานี่ แกจับใจความได้แค่นี้สินะ? -_-+
เฮ้อ ไอ้เราก็กังวลแทบตาย นึกว่าจะสงสัยอะไร แต่ช่างเหอะ...แบบนี้ก็ดีแล้วนี่นา เน้อออ J
“ย่ะ...” ฮารุที่กำลังจะพูดต่อต้องสะดุดกึกไปเมื่อมองเห็นสิ่งที่โกคุเดระกำอยู่ในมือ
“หืม? อะไร?” เขาที่เห็นฮารุหยุดนิ่งไปถามขึ้น และเมื่อเห็นว่าฮารุไม่ตอบ เขาเลยลองลากสายตามองไปยังสิ่งที่ฮารุให้ความสนใจอยู่ แล้วเมื่อรู้ว่าฮารุกำลังมองอะไร...เขาก็รีบเก็บมันเข้ากระเป๋าเสื้อทันที
“เอ่อ...โกคุเดระซัง”
“อะไรอีกยัยเอ๋อ -_-^” ถึงแม้คำพูดของเขาจะกวนจนน่าด่า แต่ตอนนี้มันใช่สิ่งที่ฮารุอยากจะทำ ฮารุจึงไม่คิดที่จะเถียง แล้วถามคำถามที่อยากรู้ไปทันที
“ผู้หญิงในภาพนั่น...ใครเหรอ หน้าคล้ายโกคุเดระซังมากเลย...”
ใช่แล้ว สิ่งที่เขาถืออยู่เมื่อตะกี้นี้ก็คือถาพของผู้หญิงคนหนึ่งกำลังเล่นเปียโนอยู่ เธอมีดวงตากลมโตสีเขียวมรกต ผมยาวสลวยถึงเอวสีเงิน ใบหน้าของเธอช่างอ่อนโยนยิ่งนัก และข้างๆ บนเก้าอี้เปียโนตัวเดียวกัน...มีเด็กชายคนหนึ่งในชุดสูทสีดำ ตาสีเขียว ผมสีเงินเหมือนกับเธอ...
เด็กชายคนนั้นหน้าคล้ายผู้หญิงในภาพมาก และยิ่งไปกว่านั้น...ยังหน้าเหมือนคนที่นั่งอยู่ใกล้ๆ ฮารุบนต้นไม้ต้นนี้อย่างกับแกะเสียด้วยสิ
“...” เขาไม่ตอบ เพียงแต่หลบตาฮารุไปเฉยๆ
“ผู้หญิงคนนั้น...คือแม่ของนายใช่มั้ย?”
“...!” เขาเบิกตากว้างขึ้นนิดหน่อย แต่เพียงแค่ฮารุกระพริบตา สีหน้าเขาก็กลับเป็นเหมือนเดิม
แต่ดวงตาของเขา...มีบางอย่างที่แปลกไป...
...บางอย่าง...ที่เหมือนวันนั้นที่เขาพาฮารุมาที่นี่ครั้งแรก...
ดวงตาสีเขียวคู่สวยนั้นว่างเปล่า...หากแต่แฝงความเศร้าและความเจ็บปวดอยู่ทุกอณูความรู้สึก นี่เขา...กำลังเศร้างั้นเหรอ?
“อะ...เอ่อ...ขอโทษนะที่ถาม ไม่...ไม่ต้องตอบก็ได้นะ ^^;” ฮารุรู้สึกว่าเขาเงียบนานไปหน่อยเลยเริ่มใจไม่ดี เลยรีบพูดขึ้นทำลายความเงียบลง
“อืม...” เขาตอบกลับเบาๆ และทำท่าจะลงไปจากต้นไม้นี้ ฮารุได้แต่ภาวนาไม่ให้เขาโกรธ เพราะดูเหมือนว่ามันจะไปจี้จุดเขาเต็มๆ เลยอ่ะ แง
แต่ไม่รู้ทำไม...ทั้งๆ ที่ไม่ใช่เรื่องของตัวเองเลยแท้ๆ...
แต่เวลาเห็นดวงตาสีเขียวที่เคยส่องแสงสดใสคู่นั้นหม่นแสงลงแล้ว...ทำไมหัวใจฮารุถึงได้เจ็บปวดเหมือนถูกบีบอย่างนี้นะ?
อย่างกับว่ามีมือที่มองไม่เห็นยื่นเข้ามาจิกและบีบมันให้ทรมานอย่างนั้นแหละ...
“นั่งบื้ออะไรอยู่วะยัยบ้า ลงมาเซ่! =[]=^” ฮารุที่กำลังนั่งคิดอะไรอยู่คนเดียวสะดุ้งสุดตัว ก่อนจะ งะ...หงาย! OoO;;
เฮ้ยยย แบบนี้ก็ตายน่ะเซ่~~!! ม่ายอ๊าวววว!
หมับ!
ระหว่างที่ฮารุคิดว่าต้องตายแน่แล้ว แต่อยู่ดีๆ ก็รู้สึกถึงแรงดึงที่ข้อมือ และเมื่อมองลงไปข้างล่างก็เห็นเท้าตัวเองลอยอยู่เหนือพื้นเสียด้วย
“โก...โกคุเดระซัง?” ฮารุพึมพำชื่อเขาเบาๆ และเงยหน้าขึ้นไปมองข้างบน
“แหงอยู่แล้วล่ะเฟ้ย! ก็มันมีอยู่คนเดียวนี่หว่า!”
อา...ทำไมภาพตอนที่ฮารุเงยหน้าขึ้นมองไปเห็นมันช่างดูดีอะไรแบบนี้นะ ถึงแม้หน้าขงเขาจะดูหงุดหงิด แต่ภาพนี้ของเขาที่กำลังดึงมือช่วยชีวิตฮารุเอาไว้ มันช่างดูดี...เสียจนได้ยินเสียงอวัยวะในช่องอกเต้นแรงและเร็วขึ้น ดัง...
ตึกตัก...ตึกตัก...
บ้าเอ๊ย ก้มหน้าลงเดี๋ยวนี้นะ! อย่าไปมองหน้าปบาหมึกให้กลัวจนใจเต้นรัวอีกนะยัยฮารุ! L
“แล้วคราวหลังก็ระวังด้วย ถ้าไม่มีฉันอยู่หรือเป็นคนอื่นน่ะ เธอตกลงไปตายหยังเขียดอยู่ข้างล่างแน่ๆ!”
แป่ว...อีตานี่มันเก่งเรื่องปากหมานและทำลายบรรยากาศจริงๆ นะ -_-^^ โอ๊ย แล้วเมื่อกี้เผลอไปคิดอะไรเนี่ยย งี่เง่าที่ซู้ดดดด
“เออย่ะ รู้แล้วๆ”
“เฮ้อ” เขาพ่นลมหายใจออกมาพรืดใหญ่ และค่อยๆ ไต่ลงจากต้นไม้ พร้อมดึงฮารุที่ห้อยต่องแต่งอยู่ลงมาด้วย
“ขอบคุณนะ โกคุเดระซัง” ฮารุอุบอิบๆ บอกขอบคุณโกคุเดระที่หันมาโบกมือใส่ ประมาณว่า ‘ไม่เป็นไร’
และในจังหวะที่เขากำลังเดินจากไป ความรู้สึกอะไรบางอย่างก็ทำให้ฮารุป้องปากตะโกนบอกเขาไปว่า
“นี่! แล้วก็ไม่ต้องเก๊กทำหน้าเศร้าไปหรอกนะ ไม่หล่อแล้วยังจะเก๊กอีก! แถมยังเศร้าอยู่คนเดีญวอีกตะหาก!”
“...” เขาหยุดเดินและเงียบ
“อ้อ! ถ้านายเศร้านะ ฮารุจะบินไปกระโดดเตะนายเลย! ข้อหาแอบเศร้าคนเดียวและไม่ยอมเล่าให้คนอื่นฟัง! L”
“...”
“เข้าใจนะ ถ้านายเศร้า...ฮารุจะมากระโดดเตะนาย...ทุกครั้งเลยด้วย” ฮารุพูดเสียงอ่อนลงนิดหน่อยตอนหลัง ไม่รู้เพราะอะไรเหมือนกัน แต่รู้สึกว่าหลังจากนี้ในหัวฮารุมันขาวโพลนไปหมด มีแต่เสียงของเขาที่พูดคำสุดท้ายก่อนเดินจากไปกระเด้งไปกระเด้งมาอยู่ตลอด แถมในสมองยังฉายภาพประหลาด...ที่เขาหันมายิ้มแยกเขี้ยวให้อีก -_-///
เขาพูดว่าอะไรน่ะเหรอ...อย่ารู้เลยดีกว่า
‘หึ...รู้แล้วน่ะยัยเอ๋อ’ เสียงของชายคนหนึ่งดังขึ้นพร้อมกับที่เขาหันหน้ามายิ้มแยกเขี้ยวใส่ผู้หญิงที่ยืนอยู่ข้างหลัง
...อ๊า ภาพประกอบกับเสียงเซอร์ราวนด์ประหลาดนี่มันมาอีกแล้ววว >_<///
แต่จะว่าไปแล้ว... ได้รู้ความลับอีกหนึ่งอย่างของไอ้คนช่างเก็บกดมันก็ดีเหมือนกันแฮะ
ดีใจจังที่วันนี้มีนายอยู่ข้างๆ... เจ้าชายแห่งไฟของฉัน
Now , Let’s pray 4 Yamamoto! (current , He’s in ICU c.284)
ยาม้า~~ อย่าตายนะว๊อยยย ดูแล้วโคตรเศร้าเล๊ยย สึร้องไห้ กุก็ร้องตามมันด้วย นู๋โคลม ... จริง ๆ ก็ไม่เห็นว่าสนิทกับยามะนะ แต่เห็นพวกนี้ร้องไห้แล้วดันร้องตามเฉยเลยอ่ะ แง เจริญ = =^ ฮือ เกลียดเจ้าคาโอรุ อิเลว อิชั๊วววว มาแทงยามาโมโตะกุ แง ๆ เกลียดนังอาดีลไฮด์ นังโนตม L แถมชอบเป่าหูเอ็นมะน้อย ๆ ของเค๊าอี๊กกก อร๊ากกก เกลียดแก๊~
เอาเป็นว่าขอให้ยามาโมโตะคุงหายดีอยู่รอดปลอดภัยนะจ๊ะ แล้วค่อยไปเจื๋อนนังคาโอรุมันทีหลัง = =+ ... Vongola family , Dun 4give that shimon family. Go on & Destroy them!! Coz 4 u all , they’re the enemy!
Next chapter ,, Prince Tsunayoshi!!
จบตอนนี้แล้ว ... เป็นไงมั่งค๊า เห็นหลายคนทวงอยากได้กันนัก ก็จัดปายยย ,, ตอนนี้ยาวถึง 6 หน้าเชียวนะ! หนักหนาสาหัสอิไรท์เตอร์มว๊ากกก แต่ก็อยากจะแต่งอ่ะ อยากขึ้นหัวข้อเพรย์ฟอร์ยามาโมโตะ ฮือ ๆ ไม่น่าเล๊ยยย โธ่หลานยาย ... L เอาล่ะ ๆ เรามาไตเติ้ลใหม่แล้วน๊า อย่าเศร้า ๆ อา ... ตอนนี้ถ้าจะแต่งจริง ๆ ควรจะแต่งแบบตกลงมาอยู่ในอ้อมกอดด้วยซ้ำ แต่เกรงใจแฟนฟิคคู่อื่นง่ะ (เอาเป็นว่ามิตรรักนักอ่านชาวสาวก 5986 ทั้งหลายฮ๊ะ ไปจิ้นฉากฮารุตกต้นไม้เอาเองเลยนะจ๊ะ จอยไม่กล้า กลัวถูกคนอื่นหาว่ารำไม่ตรงอ้ะL)
ตอนหน้า ... สึนะโยชิมาแว้วว ใจเย็น ๆ นะจ๊ะ เห็นมีคนนึง ไม่ใช่เมมเบอร์ เรียกหาบอสสึมานานแล้ว ๕๕๕ เอ คุณ chai ... ใช่มั้ยน๊ะ -_-; จำได้ลาง ๆ เพราะบอกแล้วว่าปลาทอง จำเอฟซีได้สิบกว่าคนเอ๊ง แย่จัง เอาเป็นว่าแนะนำนะค๊า สมัครเมมเบอร์แล้วมาทวงจิกกันในไอดีก็ได้น๊า ฮ่า ๆ ๆ รอหน่อย ๆ กำลังโหลดอยู่จ้า
จะบอกว่าจอยจำแฟนคลับได้หลายคนม๊ากกก จริง ๆ นะ J ที่ซี้กันปึ้กก็คือ น้องออม แต่น้องเขาโอนลี่ 1886 น่ะ ไม่ได้มาฟิคนี้มั้ง แล้วที่ติดตามกันมานาน จนถึงแม้จะเปลี่ยนอวาตาร์ไปเท่าไหร่ก็ยังจำได้คือ I love RB มาตั้งแต่เปิดฟิคแดนเจอรัสใหม่ ๆ เลย แถมเม้นให้ตลอดด้วย J อ้อ นี่เพิ่งรุ้จักกัน แต่เม้นให้ตลอดเหมือนกัน ไอจี้ คนนี้ก็ชอบ 1886 ๕๕๕ รุ้สึกตัวเองโลกแคบยังไงไม่รู้แฮะ -_-; รุ้จักแต่แฟนฟิค 1886 อ่ะ ฮ่ะ ๆ อ้อ ๆ ๆ จำได้แล้ว ๆ คนนี้ก็ติดตามมาแต่อ้อนแต่ออกเหมือนกัน จำได้แต่ชื่อเก่านะ ชื่อใหม่ยาวมาก Minori27 ถึงแม้ไม่ได้คุยกัน แต่จอยจำได้เสมอน๊า แล้วตอนนี้แฟนฟิคที่คุยกันอยู่ก็ Angel Robin แคสเหมือนกัน ชอบนารุโตะมาก แล้วก็มีแคสอีกคนมาอ่านฟิคจอยนะ ดิสเพลย์เนม 1886 HibarixHaru อะไรเนี่ยแหละ (ชื่อยาว จำบ่ได้ ขออภัยจ้ะ) คนที่ปลื้มก็มีนะ คาดว่าหลายคนคงรุ้จัก พี่แอ้จ้ะ และก็ยังมีคนที่จำได้ไม่เคยลืม ถึงจะไม่ได้เป็นเอฟซีจอยก็เถอะ ลูเม่ ... คิดถึงมากเลย อยากให้ลูเม่กลับมาจัง ,, นอกจากนี้ก็ยังมีอีกหลายคนที่ไม่ได้ยกตัวอย่าง แต่จำได้ เอ ... รู้สึกว่ามันจะมากเหมือนกันแฮะ ๕๕๕
เอาเป็นว่าแอดเฟรนด์กันเข้ามาเยอะ ๆ น๊ะ มาคุยกับจอยก็ได้ จอยไม่กัดหรอก รักทุกคนจ้ะ จ๊วบม๊วบ
รักและคิดถึง
ไรท์เตอร์ เอ็นจอย ซีอา
ความคิดเห็น