คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : chapter 13 : My shiny prince
13
My shiny prince
The sky is stretched out into blue , shiny day
ท้องฟ้าเหยียดออกเป็นสีฟ้า , วันที่สว่างไสว
On this Sunday afternoon
ในวันอาทิตย์เวลาบ่ายนี้
Darling , walking and holding your hand
ที่รัก , ฉันจะเดินและจับมือของคุณไปด้วย
Talking once at a time on the earphone
ฉันจะคุยโทรศัพท์กับคุณ
With the same rhythm and flow , feel so right
ด้วยกระแสและคลื่นเดียวกัน , รู้สึกดีจัง
I wonder if it can be skillful in loving you
ฉันสงสัยว่าจะสามารถเชี่ยวชาญในการรักคุณ
More than anyone in the world
ได้มากกว่าใครๆ ในโลกนี้รึเปล่า
* Yakusoku : TVXQ ,, trans : enjoy xiah {writer}
หากเพียงว่าฮารุเป็นเจ้าหญิง แล้วเจ้าชายคนไหนกันหนอ... ที่จะโชคดีหรือโชคร้าย พรหมลิขิตบันดาลให้มาเจอกับฮารุ?
สำหรับวันนี้... น่าจะเป็นเจ้าชายซันไชน์แฮะ
วันนี้ฮารุตื่นเช้ากว่าปกติ หรืออาจจะเรียกว่าไม่ได้นอนทั้งคืนเลยก็ได้มั้ง L เพราะรู้สึกเหมือนหลายชั่วโมงที่ผ่านมา ภาพที่เห็นอยู่ตลอดก็คือเพดานห้องที่มื้ดมืด -_-^ สาเหตุน่ะเหรอ แน่ะๆ ยังจะมาถามกันอีก ก็เรื่องเมื่อวานไงล่ะ! ไม่รู้ว่าฮารุคิดอะไรถึงได้พูดอย่างนั้นออกไป อ๊ายยย น่าอายที่สุดดด!
...เอิ่ม เรายุติประเด็นนี้และเปลี่ยนเรื่องกันเถอะ โอเค้?
ว้า ตอนนี้เพิ่งตีห้าเกือบหกโมงเช้าเอง จะทำอะไรดีฟะเนี่ย? เชอะ จะให้นอนตากลม (ตา-กลม) ต่อไปแบบนั้นอ่ะเหรอ บ้าป่ะ เซ็งตายหอง~
...ออกไปเดินเล่นดีกว่า
เมื่อคิดไม่ตก ความคิดซึ่งเป็นความคิดเบสิกที่ทุกคนบนโลกนี้ปิ๊งขึ้นมาความคิดแรก... เดินเล่น -_-^ (สิ้นคิดกันยกโลก ฮ่าๆๆ) ก็ทำให้ฮารุรีบอาบน้ำเปลี่ยนชุดจากชุดนอนเป็นชุดลำลองและเดินไปใส่รองเท้าหน้าบ้านทันที
ตอนนี้แม่อาจจะตื่นแล้วมั้งนะ แต่ช่างเถอะ ถ้าแม่ตื่นมาแล้วเห็นว่าลูกสาวที่ไม่เคยตื่นเช้าตื่นก่อนท่าน แม่อาจจะกรีดร้องก็ได้นะ หึๆ =w=
“ลั้ลลา~”
“ฮึบ! ย่าห์!” ฮารุเดินฮัมเพลงอยู่ดีๆ ก็ได้ยินเสียงเหมือนคนกำลังใช้กำลังทำอะไรสักอย่างมาจากริมแม่น้ำข้างถนน เสียงคุ้นๆ ซะด้วย จึงลองชะโงกหน้างามๆ (?) ไปดูมันสักนิดนึง
และ...
“เฮ้ย! ยามาโมโตะซังงง!” ฮารุตะโกนร้องเรียกชื่อยามาโมโตะเสียงดังจนเจ้าตัวเกือบล้มหน้าทิ่ม เอ๊ะ ทำท่าตกใจแบบนั้นหมายความว่างายย้า? ไม่เคยเห็นคนสวยรึไงฮะ ชิส์ L
“อะ...อ้าว มิอุระ! ตื่นเช้าจังเลยนะ! ^^;” เขาพูดพร้อมยิ้มหน่อยๆ แบบแอบเหงื่อซึมนิดๆ เพราะคงกำลังสยองในพลังเสียงสุดยอดเดซิเบลของฮารุซามะคนนี้อยู่มั้ง? -_-^
“อืม จะว่าอย่างนั้นก็ใช่ล่ะมั้ง แหะๆ”
...จริงๆ แล้ว ยังไม่ได้นอนเลยค่า T_T
“เอ๋ แล้วยามาโมโตะซังทำอะไรอยู่เหรอ?” ฮารุว่าพลางมองไปที่ดาบฝึกเคนโด้ที่เขาถืออยู่อย่างสนอกสนใจ
“ก็อย่างที่เห็นแหละ ฉันกำลังฝึกอยู่น่ะ ^^” เขาหันมาฉีกยิ้มให้ฮารุ
อา... ฮารุไม่รู้จะบรรยายภาพนี้ยังไงดี... มันสวยงามมากเลยล่ะ...
ภาพของเขาที่ฉากหลังเป็นภาพพระอาทิตย์ดวงโตกำลังขึ้นส่องแสงเหมือนออร่าให้กับใบหน้าหล่อเหลาที่กำลังแย้มรอยยิ้มกว้างอยู่ช่างเป็นอะไรที่งดงามยิ่งนัก
และรอยยิ้มนั้น... มันเป็นของฮารุ... ใช่รึเปล่ายามาโมโตะซัง?
ฮารุที่ยืนจ้องหน้าเขาอยู่นานเหมือนตกอยู่ในมนตร์สะกดรู้สึกตัวเมื่อเขาขยับตัว พอรู้ตัวว่าเผลอทำเสียมารยาทก็สะบัดหน้ารัวๆ และตบแก้มตัวเองสองสามที โดยมียามาโมโตะซังยืนหันหลังให้อยู่
อ๋า เห็นแผ่นหลังของเขาแล้วรู้สึกได้ถึงความเป็นแมนเลยแฮะ
...แถมยังมีบรรยากาศพระอาทิตย์ขึ้นนี่อีก อ๊าก ไม่คิดๆ ฮารุคิดแค่ว่าเดอะซันสวยยยย >O<;;
“มิอุระ”
“หือ?” เสียงของยามาโมโตะซังที่ดังขึ้นเรียกสติของฮารุที่กำลังเหม่อให้หันไปสนใจฟังเขา
“ตอนนี้... เวลานี้... ชีวิตของเธอมีความสุขไหม?”
“หา อะไรนะ ฮารุไม่เข้าใจอ่ะยามาโมโตะซัง -_-;” ฮารุถามกลับงงๆ
“ฉันหมายถึง... การดำเนินชีวิตของเธอในแต่ละวัน... เธอคิดว่าเธอมีความสุขแล้วหรือเปล่า?”
...เอ๋ ถามแปลกแฮะ
“ก็... ฮารุคิดว่าใช้ชีวิตแบบ Simple อย่างนี้ก็มีความสุขหาใดจะเปรียบแล้วล่ะ”
“งั้นเหรอ... นั่นสินะ...” พอเขาได้รับคำตอบจากฮารุก็นิ่งไปพักหนึ่ง แล้วพึมพำออกมาเบาๆ
“ยามาโมโตะซัง? มีเรื่องอะไรเหรอ? บอกฮารุได้นะ เห็นอย่างเนี้ย ฮารุรับปรึกษาปัญหาหัวใจให้เพื่อนในห้องมาเป็นสิบรายแล้วเชียวน้า อย่าให้เซดเลย อ่ะโฮะๆ” ฮารุห่อปากหัวเราะอย่างโม้ๆ
...จริงๆ ก็ไม่ถึงสิบหรอก เจ็ดคนพอ แต่โม้ไว้ก่อนเป็นยอดดี เหอๆ -_-;;
“ฮะๆ เธอนี่...” ยามาโมโตะหัวเราะออกมาเบาๆ และหันหน้ากลับไปอีกที ฮารุทนไม่ไหวก็เลยเดินไปยืนข้างๆ เขาซะเลย
“แล้ว? มีอะไรอ่ะ”
ฮารุถามและแอบลอบมองเสี้ยวหน้าด้านข้างของเขา สายตาของเขาต่างออกไปจากฮิบาริซัง โกคุเดระซัง และสึนะซัง มันไม่เย็นชาว่างเปล่าเหมือนของฮิบาริซัง ไม่เฉยชาแต่แอบอ้างว้างเงียบเหงาเหมือนของโกคุเดระซัง ไม่เต็มไปด้วยความจริงใจเหมือนสึนะซัง แต่สายตาของเขาในตอนนี้... ทอดมองไปที่พระอาทิตย์ที่ตอนนี้ขึ้นมาเต็มดวงเรียบร้อยแล้วอย่างเต็มไปด้วยความหวัง แต่อีกด้านหนึ่ง... มันกลับซุกซ่อนอารมณ์ความรู้สึกของเขาบางอย่างที่ฮารุก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไรเอาไว้ มันเหมือนกับว่า... เขากำลังค้นหาอะไรบางอย่างอยู่อย่างงั้นแหละ...
“เฮ้อ ฉันไม่รู้เหมือนกันสิ... ไม่เข้าใจตัวเองเลยแฮะ -_-;” เขาพูดพร้อมขมวดคิ้ว
“งั้นเหรอ อืม... อืมมม...อืมมม...”
“-_-;;” สีหน้าแบบว่า ‘นังนี่มันเป็นอะไรของมันวะ’ ประมาณนั้น
“อ่าฮ้า!”
“อะ... อะไรเหรอ”
“ฮารุว่านะ ถ้าไม่รู้จริงๆ ล่ะก็... นักปรึกษาด้านจิตวิทยาระดับโปรเฟสฯ อย่างฮารุจะช่วยค้นหามันเอง!”
“หา =_=;”
“เอาจริงนะ”
“จะดีเหรอ หาอะไรก็ไม่รู้ที่ขนาดฉันเองยังไม่รู้ว่ามันคืออะไรเนี่ยนะ?” เขาถามด้วยสีหน้างุนงง
“อยู่แล้วล่ะ สัญญาว่าซัมเดย์เนี่ยแหละ... ที่ความรู้สึกจะถูกเปิดโปง! โฮะๆๆ J”
“^^;”
“เอาล่ะๆ เดี๋ยวตอนนี้ฮารุขอกลับบ้านไปช่วยแม่ทำข้าวเช้าก่อนนะ แล้วเจอกันน้า” ฮารุโบกมือบ๊ายบายยามาโมโตะซังที่ยืนยิ้มให้อยู่
“อืม... แล้วเจอกัน...” เสียงทุ้มน่าฟังของเขาครางตอบแผ่วเบา ในขณะที่ฮารุเดินจากไปไกลแล้ว...
“เธอไม่ต้องหามันหรอก... ความรู้สึกแปลกๆ ของฉันน่ะ...”
ยามาโมโตะหันหน้ากลับมาที่แม่น้ำที่ใหลอยู่ตรงหน้า ก่อนจะพึมพำกับตัวเองเบาๆ
“เพราะเวลาที่อยู่กับเธอ ฉันไม่มีความรู้สึกโหวงๆ นั่นอยู่เลย... มีแต่ความสุขเท่านั้น...”
นัยน์ตาสีน้ำตาลต้นโอ๊กคู่สวยเบนจากแม่น้ำขึ้นไปมองพระอาทิตย์ดวงกลมโตที่ลอยตระหง่านอยู่เบื้องหน้าเขา
“แต่ไม่รู้ทำไม เวลาที่ฉันอยู่กับเธอ ฉันถึงอยากให้เธอมีความสุขเมื่ออยู่กับฉันมากกว่าที่จะมองความรู้สึกตัวเองว่ามีความสุขหรือเปล่าเสียอีก...”
ยามาโมโตะหลับตาลงและลืมตาขึ้นใหม่ แต่คราวนี้ภายในดวงตาสีสวยของเขา... มีความหมายหลายอย่างแฝงเร้นอยู่
“ความรู้สึกนี้มันเรียกว่าอะไรเหรอ... ดวงตะวันของฉัน...”
...โดนแม่ด่าเพราะออกไปแล่นแต๊ตอนเช้านี่มันแย่อย่างนี้นี่เอง อืมมม =_=;
โฮ่ย ฮารุโดนแม่เทศน์ตั้งแต่เก้าโมงยันสิบโมงครึ่ง ว่าด้วยเนื้อหาอะไรก็จำไม่ได้ เพราะเอาแต่สัปหงกอย่างเดียว -_-^ ก็เมื่อคืนไม่ได้นอนเลยนี่หว่า มันก็ต้องง่วงกันเป็นธรรมดาแหละเนอะ ชิมิๆ?
แต่จะว่าไปแล้ว... อยู่กับยามาโมโตะซังตอนเช้าที่ไม่มีอะไรทำก็รู้สึกดีเหมือนกันนะ เพราะเวลาได้พูดคุยกับเขาในมาดขรึมๆ ที่แตกต่างไปจากลุคของเขายามปกติแบบนี้... ไอ ฟีล โซ อะเมซซซ~ >_<~
ดีใจจังที่วันนี้มีนายอยู่ข้างๆ... เจ้าชายแห่งแสงสว่างของฉัน
Waiting 4 next chapter ,, Gokudera x Haru
ฮ่า ๆ จบแบบงง ๆ ตอนนี้ก็ไม่มีอะไรเลยอีกและ พาร์ทนี้เฉื่อยมาก เหมือนแค่ว่าเป็นพาร์ทที่ยืดเวลาจบออกไปเฉย ๆ ซึ่ง ... มันก็เป็นแบบนั้นจริง ๆ นี่หว่า ,, แต่อิน แฟคท์ ... นังไรท์เตอร์มันแค่คิดพล็อตไม๊ออกเท่านั้นเอง อย่าไปถือสามันเล๊ยยยย มันแก่แล้ว ๕๕๕
เมื่อวานไปเดินเดอะ มอลล์ เสร็จ ก็ไปสยามต่อ เนื่องจากที่ว่าบางแคมันไกลจากสยามมาก เลยใช้เวลาเดินทางไปถึงร่วมช.ม. แต่กุก็ยังกระแดะจะไป ไม่รู้เพราะอะไรเหมือนกันอ่ะ ไปคิโนฯ ก็น่าเบื่อ กินฟูจิก็เอียนแล้ว ช๊อปของแบรนด์ก็ซื้อไปเรียบร้อยแล้วที่เดอะ มอลล์ ไม่รู้จะมาทำแป๊ะอะไรเหมือนกันว่ะ L แต่ว่าก็ว่านะ ร.ร. จอยอยู่ใกล้เอ็มบีเคขนาดเดินไปได้ สยามก็อยู่ถัดไปอีกนิดเองง่า เด็กหญิงจอยแคนเดินไปกับเพื่อนได้เลยนะคะ แต่มันติดที่ว่า ... กุต้องเรียนพิเศษษษษ TT TT
มาอัพให้แล้ว เร็วกว่าปกตินิด ๆ ไม่รู้จะถูกใจรึเปล่า เพราะพักนี้รุ้สึกเม้นมันน้อยจัง ช่างเถอะ ยังไงคนที่ยังเม้นอยู่ จอยก็จำได้เสมอนะคะว่าใครเม้น คนที่จอยจำได้นั่นแหละ ... เรียกว่าวีไอพี แฟนคลับ J
ด้วยค. หวังดี๊ดี
ไรท์เตอร์คนงามง๊าม เอ็นจอย ซีอา (enjoy xiah)
ความคิดเห็น