Oleander's Felony ❤ กับดักรักร้ายของนายจอมโหด {1886 TYL}

ลำดับตอนที่ #12 : Oleander's Felony ❤ } 11 : 2nd Night [Special enjoy xiah]

 

* เดี๋ยวมีประกาศท้ายบทค่ะ อ่านเสร็จแล้วก็อย่าลืมเลื่อนลงไปอ่านประกาศแสนสำคัญด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ ! XDD

11

2^nd Night

“นี่นายฮิบาริ ไปดินเนอร์ข้างนอกกันมะ?” เสียงใส ๆ ของฮารุดังขึ้นใกล้ ๆ ฮิบาริ เขาละความสนใจจากแล็ปท็อปสีดำมามองฮารุและพูดออกมาว่า

“ไปทำไม กินในนี้ก็ได้”

“โอ๊ยย นายนี่มันเฉื่อยชาซะจริงนะ! มาทะเลทั้งทีไม่อยากทานดินเนอร์หรูริมทะเลหน่อยเหรอ!” ฮารุพยายามโน้มน้าว ทั้งที่จริง ๆ จะทานในโรงแรมก็ได้ เพราะที่นี่หรู มีร้านอาหารชั้นดาดฟ้าแบบโอเพ่นรูฟอยู่แล้ว ซึ่งชาวต่างชาติส่วนใหญ่นิยมไปดินเนอร์กันที่นั่นด้วย

แต่มันติดตรงที่ว่าฮารุดันคึกแต่งสวยไปซะแล้วสิ

หลังจากกลับมาจากการเที่ยวพิพิธภัณฑ์ถูกลวนลามหรรษา (?) ในตอนบ่ายแก่ ๆ ฮารุก็ได้แต่หงุดหงิดงุ่นง่าน นั่งเป็นบ้าเป็นหลังอยู่คนเดียวบนเตียงให้ฮิบาริสมเพช  แต่พอเริ่มมืด คุณเธอก็ดันทำตัวฮึกเหิมลุกไปอาบน้ำแต่งตัวซะนี่  อารมณ์อะไรก็ไม่ทราบ แต่รู้อย่างเดียวว่าอารมณ์แปรปรวนสุด ๆ เลยผู้หญิงคนนี้

ชุดสวยที่เธอใส่อยู่นี้เป็นชุดเดรสพลิ้ว ๆ ไว้สำหรับใส่เดินตามชายทะเล เดรสเนื้อผ้าลื่น ๆ สีน้ำเงินเข้มเกาะอกยาวเลยเข่ามาคืบกว่าที่สวมใส่อยู่บนเรือนร่างแบบบางของฮารุนั้นขับผิวขาวอมชมพูของเธอให้โดดเด่นสะดุดตา  เมื่อรวมเข้ากับผ้าสีน้ำเงินเข้มสีเดียวกับชุดที่ผูกอยู่ที่ข้อมือเล็กของเธอแล้ว  ทำให้การแต่งตัวเรียบ ๆ ของเธอดูมีเสน่ห์เหมือนหลุดมาจากแคตวอล์กเลยทีเดียว

แต่ไม่ใช่แค่การแต่งตัวเท่านั้นที่ทำให้ผู้หญิงคนนี้ดูดี  ตั้งแต่หัวจรดเท้า มิอุระ ฮารุ แทบจะไม่มีจุดไหนเลยที่เป็นปมด้อย ไล่มาตั้งแต่คิ้วสวยได้รูป  ดวงตากลมโตสีน้ำตาลเข้ม จมูกโด่งรับกับใบหน้า ลำคอยาวระหงส์ แขนเรียวเล็ก เอวที่คอดเล็ก และต้นขาเรียวยาวราวกับนางแบบ ผมสีน้ำตาลยาวสลวยเหมือนใยไหมที่ปกติแล้วจะถูกรวบเอาไว้ แต่ ณ ตอนนี้มันกลับถูกปล่อยราบไปกับแผ่นหลังเล็ก ๆ แต่นวลเนียนน่าสัมผัสของเธอ ปอยผมน้อย ๆ ที่คลอเคลียตามดวงหน้าขาวผ่องทำให้เธอสวยเหมือนกับภาพวาดของจิตรกรชื่อดัง พูดได้เลยว่าถ้าเธอต้องการ คงไม่มีผู้ชายคนไหนปฏิเสธเธอได้อย่างแน่นอน (หมายถึงตอนที่ยังไม่รู้นิสัยที่แท้จริงของเธอน่ะนะ)

แต่ถึงจะสวยเหมือนนางฟ้ายังไง...ก็ยังไม่สามารถลบเลือนภาพน่าเกลียดของเธอในใจของฮิบาริได้อยู่ดี

“กินที่ไหนก็เหมือนกันแหละ” เขาตอบกลับอย่างเย็นชา

“ถ้านายไปด้วยฉันจะบอกกับคุณนายว่านายใจดี๊ใจดี แต่ถ้านายไม่ไป...รู้ใช่มั้ยว่าอะไรจะเกิดขึ้นน่ะ” ในเมื่อฮิบาริยังคงยืนยันคำตอบเดิม ก็เหลือทางเลือกทางเดียวสำหรับเขาที่ฮารุเลือกให้แล้วล่ะ

“...” ร่างสูงถึงกับเงียบไปทีเดียวเมื่อเจอประโยคเด็ดจากฮารุ แต่ก็ยังมิวายส่งสายตาอาฆาตปาดคอมาให้เธอสยองเล่น ๆ อีก

“จะไปไม่ไปฮะ” เสียงหวานเร่งเอาคำตอบ และคำตอบที่ได้ก็คือ...การลุกขึ้นยืนของฮิบาริ

“จะไปแล้วใช่ป่ะ งั้นเดี๋ยวฉันไปเอากระเป๋าก่อนนะ ฮิฮะ น่ารักจริง ๆ เลยนายเนี่ย J” ฮารุพูดอย่างอารมณ์ดี ต่างกับคนที่ถูกชมลิบลับ

7.46 p.m. @ JK Dining Restaurant

 “กี่ที่คะ?”

“สองค่ะ” ฮารุตอบรับพนักงานสาวในร้านอาหารค่ำริมทะเลสุดหรูแห่งหนึ่ง

ที่นี่มีบรรยากาศกึ่งร้านอาหารกึ่งบาร์ นักท่องเที่ยวต่างชาติจึงนิยมมาที่นี่ในเวลาย่ำค่ำอย่างเช่นเวลานี้ จึงทำให้บริเวณบาร์แน่นขนัดไปด้วยเหล่าผีเสื้อราตรีทั้งหลาย แต่กลับกัน บริเวณร้านอาหารกลับดูเป็นส่วนตัว เพราะมีแต่คู่รักมานั่งสวีตกันอยู่เงียบ ๆ

แต่นั่นก็ทำให้รู้สึกคลื่อเหียนเวียนหัวอยากอาเจียนได้เหมือนกันสำหรับฮารุและฮิบาริที่เป็นคู่กัดกัน แต่ดันมาดินเนอร์ในร้านอาหารที่มีแต่คู่รัก บรรยากาศเลยดูจะขัด ๆ กันนิดหน่อย

“รับอะไรดีคะ?” พนักงานที่มารับออร์เดอร์ถามขึ้น

“เมนูแนะนำวันนี้มีอะไรบ้างคะ?”

“นี่ค่ะ” เธอไม่ตอบคำถามของฮารุแต่กลับยื่นเมนูที่เปิดค้างไว้ที่หน้าแรกไปให้

“อืม...เอาหนึ่งในเมนูพวกนี้มาสักหกละกันนะคะ” ฮารุกวาดสายตามองไปที่เมนูก่อนจะหันไปพูดกับพนักงาน

“ค่ะ”

“นายจะเอาอะไรมั้ย?” และสิ่งที่พระเจ้ายังคาดไม่ถึงก็เกิดขึ้น  เมื่อฮารุหันหน้าไปถามฮิบาริที่นั่งมองคลื่นทะเลอยู่ฝั่งตรงข้ามของโต๊ะ ขนาดเจ้าตัวคนถูกถามเองยังหันมาเลิกคิ้วงง ๆ ใส่เลย

“ไม่” เขาตอบรับสั้น ๆ หลังจากทำหน้าครุ่นคิดอยู่สักพัก

“น้ำเปล่าสองขวดค่ะ” เมื่อเห็นว่าฮิบาริไม่ต้องการอะไรเพิ่มเติม  ฮารุจึงหันไปสั่งเมนูสุดท้ายกับพนักงานรับออร์เดอร์สาว ก่อนที่เธอจะเดินจากไปพร้อมเมนู

ฮิบาริรู้สึกแปลก ๆ ที่ปกติคนที่เจอหน้ากันแต่ละทีก็มีแต่จะแง่ง ๆ ใส่กันอย่างฮารุมาถามความต้องการอย่างเอาใจใส่ และตอนนี้เขาก็เริ่มที่จะระวังภัยแล้วด้วย  เพราะดันนึกถึงคำพูดของฮารุตอนที่เขาแกล้งใส่พริกลงในจานของเธอขึ้นมาได้ ก็ตอนนั้นยัยฮารุยังไม่ได้แก้เผ็ดเขาเลยนี่หว่า...ตอนนี้จึงเป็นช่วงที่ห้ามเผลอเด็ดขาดสำหรับฮิบาริ

แต่ใครจะไปรู้ว่าฮิบารินึกวิตกจริตเกินไป ฮารุก็แค่รู้สึกอารมณ์ดีดี๊ดีมากจนอยากจะทำดีกับคนรอบข้างเท่านั้นเอง  เพราะตอนที่เธอใส่ชุดนี้แล้วมันอารมณ์ดีแปลก ๆ ก่อนใส่ยังรู้สึกหงุดหงิดอยู่เลย เธอเองก็ยังแปลกใจอยู่เหมือนกัน  สงสัยเสื้อผ้าคงจะทำให้อารมณ์เธอเปลี่ยนได้จริง ๆ อย่างเช่นใส่เสื้อผ้าสีสด ๆ แรง ๆ จะทำให้อารมณ์เป็นแบบมู้ดดี้หงุดหงิดง่าย แต่พอใส่เสื้อผ้าสีเย็น ๆ แล้วทำให้ใจเย็นตามไปด้วย แบบว่าเอ็นจอยทุกสถานการณ์

ข้อมูลนี้ได้ถูกพิสูจน์แล้วโดย ดอกเตอร์ ฮารุ มิอุระ

หมายเหตุ : อารมณ์เปลี่ยนแปลงตามเสื้อผ้าที่ใส่นั้นเป็นได้แค่กับบุคคลฮารุ สปีชี่ส์มิอุระ เท่านั้น! ห้ามทดลองเด็ดขาด

แต่ไม่ใช่แค่เสื้อผ้าเท่านั้นที่ทำให้การปฏิบัติต่อฮิบาริของฮารุเปลี่ยนไป เรื่องเมื่อตอนบ่ายก็ทำให้เธอทำดีกับฮิบาริมากขึ้นด้วย เพื่อเป็นการทดแทนบุญคุณ...ถึงตอนอยู่ในห้องจะแอบสร้างความแค้นไว้กับเขาโดยการเอาคุณนายมาขู่ก็เหอะ

...ฉันจะพยายามทำตัวเฟรนด์ลี่กับหมอนี่จนหมดทริปเที่ยวโอกินาวาเพื่อทดแทนบุญคุณแล้วกัน ถ้าหมดทริปนี้แล้วก็หมดช่วงโปรโมชั่น ฉันเอาคืนเรื่องพริกในสปาเกตตี้นั่นแน่!

ระหว่างรออาหาร ฮารุก็นั่งมองวิวทิวทัศน์ริมทะเลไปพลาง คิดไปพลาง แต่เธอไม่ได้รู้อะไรเลยว่าท่านั่งคิดซึ่งเป็นท่าไขว่ห้างของเธอมันโชว์ต้นขาขาว ๆ แสนรัญจวนใจของเธอมากขนาดไหน ที่รู้ ๆ คือผู้ชายชาวยุโรปที่นั่งสวีตจู๋จี๋กับแฟนสาวอยู่ถึงกับหยุดกิจกรรมหยอดคำหวานมาเพื่อเหล่ส่องต้นขาเธอเลยทีเดียว

  ฮารุนั้นไม่รู้ แต่ฮิบารินั้นรู้ดี ทว่า...แค่ถูกมอง ไม่ได้ถูกลวนลาม  ข้อถูกแทะโลมด้วยสายตาแล้วให้ไปช่วยไม่ได้อยู่ในกฎของการเป็นบอดี้การ์ดให้ฮารุที่แม่เขาร่างให้ซะหน่อย ดังนั้นร่างสูงจึงทำเป็นไม่สนใจ  นั่งมองไปทิศเดียวกับฮารุห้นาตาเฉย

...แล้วถ้าตานี่เกิดกวนประสาทมาก ๆ จนฉันทนไม่ไหว ตบะแตกขึ้นมาล่ะ? เชอะ อย่าไปคิดมากเลย ถึงเวลานั้นก็กรรมใครกรรมมันแล้วกัน ปากวอนเองก็คงช่วยไม่ได้อ่ะนะ

ฮารุที่ยังไม่รู้ตัวก็ยังคงคิดเรื่อยเปื่อยต่อไป จนเวลาผ่านไปสักพักอาหารก็มาเสิร์ฟ อาหารมากหน้าหลายตาวางเรียงรายอยู่ตรงหน้าทั้งสอง พวกเขาเริ่มต้นกินกันทันทีที่เห็น เพราะหน้าตาและสีสันของอาหารมันเชิญชวนให้กินมาก ๆ

“นี่ เอาขาลง” อยู่ ๆ ตอนที่กินไปได้แป๊บหนึ่ง ฮิบาริก็เปิดปากพูดออกมา

“หืม ทำไมอ่ะ?” ฮารุถามกลับและก้มลงมองขาของตัวเองงง ๆ

“ก็ถ้าอยากให้ไอ้หน้าหื่นพวกนั้นมองขาอ่อนต่อก็เชิญ” สิ้นคำฮิบาริ ฮารุก็รีบเอาขาลงทันที สายตาหงุดหงิดตวัดไปมองหาต้นเหตุ และเธอก็เจอ ผู้ชายชาวยุโรปหลายคนที่กำลังส่องขาเธออยู่ เมื่อเห็นว่าเธอหันมามองก็รีบหันกลับไปจับช้อนส้อมทานอาหาร ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ทันที นั่นยิ่งทำให้อารมณ์ของเธอไม่ดียิ่งขึ้นเป็นทวีคูณ

“บ้าเอ๊ย อย่าให้ฉันเห็นจะจะนะพวกแก ไม่งั้นล่ะก็...ฮึ่ย! แม่จะจับชำแหละ ตัดฉับ ๆ ๆ และควักลูกตาออกมาให้มันกินแทนกุ้งซะเลย!” ฮารุว่าพลางกัดฟันกรอด ๆ ด้วยความเคียดแค้น

แต่คำพูดของเธอทำให้ฮิบาริที่กำลังใช้ส้อมแกะกุ้งอยู่ชะงักกึก  สายตาที่ใช้มองของในจานเริ่มเปลี่ยนไป  ฮารุเห็นว่าเขาดูผิดปกติก็มองไปที่ร่างสูงอย่างสงสัย แต่เมื่อเห็นว่าเขากำลังทำอะไรอยู่ก็เก็ต และรีบขอโทษขอโพยยกใหญ่

“อ้าว แหะ ๆ ขอโทษนะ ฉันไม่รู้ว่านายจะกินกุ้งน่ะ ฮ่ะ ๆ” เธอยิ้มแหย ๆ และหัวเราะฝืด ๆ อย่างสำนึกผิด

ฮิบาริไม่ตอบอะไร เพียงแต่เขี่ยกุ้งที่กำลังแกะไปข้างจาน และเอื้อมไปตักปูที่อยู่อีกจานมาแทน

...เอ่อ โทษทีนะที่ทำให้รู้สึกแย่กับกุ้งอ่ะ แต่ฉันก็หิวเหมือนกัน ขอกินต่อล่ะนะ

ฮารุขอโทษในใจอีกครั้งหนึ่ง ก่อนจะลงมือทานต่ออย่างรวดเร็ว

 10.02 p.m.

“อื๊ดด อิ่มจังเลย~” หลังจากทานข้าวและจ่ายเงินเสร็จ (โดยที่ฮิบาริไม่ได้แตะกุ้งอีกเลยต่อจากนั้น) ทั้งสองก็นั่งรถตู้ที่มีคนขับหน้าเดิมกลับมาที่โรงแรม และตอนนี้ฮารุที่อาบน้ำเสร็จแล้วก็มานั่งบิดขี้เกียจอยู่ยนเตียงเรียบร้อย

ปิ๊บ! ปิ๊บ! ปิ๊บ!

มือเล็กกดปุ่มรีโมตไปมาเพื่อเปลี่ยนช่องทีวี เวลาค่ำ ๆ แบบนี้มีรายการน่าสนใจเยอะ และเวลานี้ก็ได้เวลาของช่องซีรี่ส์ละครเกาหลีที่เธอโปรดปรานแล้วด้วย

ปิ๊บ!

‘มินยอ เธอจะไปไหน’

‘ไปที่ไหนก็ได้ที่ไม่มีคุณ!’

‘เดี๋ยวก่อนสิมินยอ! มินยอ!’

เสียงตัวละครในทีวีดังขึ้นเมื่อฮารุเปิดไปเจอช่องของมันพอดี ในเรื่องกำลังเข้มข้นเลยทีเดียว ฮารุก็นั่งจ้องโทรทัศน์จอยักษ์ตาแทบไม่กระพริบ และที่หางตาของเธอเริ่มมีน้ำใส ๆ เอ่อแล้ว

แต่...

ปิ๊บ!

‘วันนี้แถบทางตอนเหนือของประเทศมีพายุเข้านิดหน่อยครับ อุณภูมิโดยคงที่...’

...ฮิบาริที่อาบน้ำเสร็จแล้วก็หยิบรีโมตไปจากมือเธอและกดเปลี่ยนช่อง จากนั้นก็เดินไปนั่งดูบนเตียงอีกฟากอย่างไม่สะทกสะท้านต่อสายตาหงุดหงิดของฮารุที่มองมา

“นี่! ทำอะไรน่ะนายฮิบาริ!” เสียงฮารุแหวขึ้นด้วยความไม่พอใจ

“ดูข่าว” และคำตอบสั้น ๆ ที่ได้มาก็ทำให้เธอไม่พอใจมากขึ้นไปอีก

“แล้วมาแย่งฉันดูทำไมเล่า! เชอะ!”

ปิ๊บ!

‘มินยอ อย่าไปเลยนะ ผมรักคุณ’

‘ไม่จริง ถ้าคุณรักฉัน ทำไมคุณถึงไม่เคยดูแลฉันเลยล่ะ!’

‘นั่นก็เพราะ...’

ปิ๊บ!

‘อุณภูมิของทางตอนใต้อยู่ที่...’

ก่อนที่พระเอกของเรื่องจะทันได้บอกเหตุผลของตนที่ทั้งนางเอกและฮารุรอฟัง ฮิบาริก็ฉวยเอารีโมตมากดเปลี่ยนช่องไปอีกแล้ว

“เอ๊ะ! อีตานี่!” ฮารุว่าแล้วพยายามตะเกียกตะกายปีนข้ามหมอนข้างไปเอารีโมตจากฮิบาริที่นั่งอยู่บนเตียงอีกฟาก

แต่คราวนี้เขากลับยืดแขนหนีไปอีกด้าน ทำให้ฮารุต้องพยายามยืดตัวไปเอาอีก แต่ยืดสุดตัวแล้วก็ยังเอื้อมไม่ถึง ซ้ำร้าย ขาเจ้ากรรมของเธอดันไปสะดุดกับหมอนข้างใบโตเข้าซะด้วย...

ปึก!

ผลที่ได้ก็คือตอนนี้ตัวทั้งตัวของเธอมาทับฮิบาริซะแล้ว แถมใบหน้าของเธอยังซุกอยู่กับอกแกร่งของเขาอีกด้วย!

‘ประเทศใกล้เคียงมีอุณหภูมิ 24 องศาเซลเซียส...’

...ท่ามกลางเสียงนักพยากรณ์อากาศที่ยังคงสาธยายต่อไป

ฟึ่บ!

ฮารุรีบยันตัวลุกขึ้นทันที ก่อนที่กลิ่นน้ำหอมแบบผู้ชายของฮิบาริจะทำให้เธอถูกมอมเมา

ฮิบาริลุกขึ้นนั่งบ้าง จากนั้นก็ปัดเนื้อปัดตัว ทำท่ารังเกียจซะเต็มที่ “สงสัยต้องซักเสื้อตัวนี้หลายรอบแล้ว”

“กรี๊ด! นาย...!” ฮารุกรีดร้องขึ้นเสียงดังอย่างเหลืออด แต่ยังพูดไม่ทันจบประโยค เสียงไร้อารมณ์ของฮิบาริก็แทรกขึ้นมาอีก

“ปิดไฟ”

ทันทีที่ไฟทุกดวงในห้องดับลง ร่างสูงก็ล้มตัวลงนอนทันที ทิ้งให้ฮารุมองตามด้วยสายตาแค้นเคือง

ร่างบางเอนหลังนอนบ้าง ก่อนจะคิดในใจ

...ชาตินี้ฉันจะไม่ขอญาติดีกับนายเด็ดขาด! ฮิบาริ เคียวยะ!

(End 2^nd Night)

To be continued ,, Special enjoy xiah

ฮึ ฮ่า ๆ ๆ กุ้งกุ้งกุ้งงงงง  กุ้งซีฟู๊ดน่ากิน ! แหม่ แต่อดเสียดายแทนฮิบาริที่น่ารักน่าชังไม่ได้ กินไม่ลงคับป๋ม ๕๕๕๕ ก็น๊า มาเป็นนักแสดงของผู้กำกับและนักเขียนสุดโหดอย่างอิจอย ... มันก็ต้องโดนอย่างงี้แล๊ ทำใจเห๊อะ ! อุว๊ะ ฮร๊า ๆ ๆ ๆ ๆ จริงจังนะเนี่ย ตอนแต่งแย่งรีโมตกันน่ะ ตอนแรกก็กะแต่งเอาฮา ๆ แต่ตอนหลังเพิ่มซีนให้มันดู ‘เป็นแฟนฟิคชั่นรัก ๆ ’ มากขึ้น เพราะที่ผ่านมาเหมือน ‘หนังบู๊เลือดสาด ศึกชิงไหวพริบแก้แค้น’ ซะมากกว่า กร๊ากกก ก .

แต่วันนี้จะไม่เม๊าท์มาก เพราะมีเรื่องแอทเทนชั่นจะมาแจ้ง คือ ...


v

v

v

v

v


ถึงวันเกิดจอยแล้วล่ะ !
มาัฟังคำพูดเจ้าของวันเกิิดกันหน่อยน๊ะ


วันที่ 16/08/2553 หรือวันจันทร์ ก็คือวันเกิดของจอยเอง !
 หรือบางคนอาจจะยังไม่รู้จัก ถามว่าจอยเป็นใครเหรอ ??
จอย ก็คือ ไรท์เตอร์ของบทความนี้นั่นเองค่ะ


ปีนี้ 13 แล้ว ดีดี๊ดี ยังนึกอยู่ว่าทำไมตัวเองถึงเด็กจังเนี่ย (หัวเราะ)
ปีที่สิบสามของชีวิต มีอะไรเปลี่ยนไปมั๊ย ?
มองซ้ายมองขวาสำรวจตัวเองแล้วขอตอบชัด ๆ เลยว่า "ไม่"
ยังเป็น "ยัยจอย" คนเดิม คนที่ติงต๊อง เฮฮา บ้าบอ และไร้สาระไปวัน ๆ
บ้าคลั่งอินเตอร์เน็ต แต่ภายในลึก ๆ เป็นคนเจ้าอารมณ์ ขี้หงุดหงิดยิ่งกว่าหมาแม่ลูกอ่อน
และแอบโลกส่วนตัวสูงคนเดิม ไม่มีอะไรเปลี่ยนไปเล๊ย นับตั้งแต่วันที่ได้ลิมตาดูโลกมาเนี่ย
เพิ่งผ่านวันแม่มาไม่นานเอง รู้สึกเหมือนคนเกิดประมาณนี้จะเป็นคนกตัญญู -.- (เซนส์จอยโคตรห่วย ฮ่ะ ๆ)


เพิ่งไปทำบุญมาตอนเช้าของวันอาทิตย์ ที่วัดชลประทานรังสฤษต์ ไกลจากบ้านโฮก
แต่เป็นวัดที่ไปประจำตั้งแต่จำค. ได้ จอยคงทำบุญมาน้อยจริง ๆ แหละ เข้าวัดเป็นไม่ได้ ต้องรู้สึกเบื่อทุ๊กที ๕๕
(จริง ๆ ก็เริ่มรู้สึกว่าชาติก่อนทำบุญมาน้อยตั้งแต่ส่องกระจกแล้วล่ะ โฮ T T)
อีกอย่าง วันนี้ก็เพิ่งตัดเค้กไป อร่อยมาก แต่ญาติแต่ละคนกินไม่ค่อยหมดกัน
พวกเขาบอกว่าหวาน กินวันละสองคำพอ (ฮา) ก็นะ เค้กมันไม่ถูกปากคนที่อายุมากนี่นา ปล่อยเขาไปเห๊อะ


ตอนเด็ก ๆ จำได้ว่าเคยเอาเทียนมาปัก ๆ ๆ ให้ครบตามอายุ แต่เด๋วนี้โตแล้ว (เออ 13 น่ะแหละ - -*)
เลยบอกแม่ว่าไม่ต้อง มันดูเด็กไป ไม่เหมาะกะหน้า ก็เลยมีแต่เค้กโล่ง ๆ (ซึ่งดูน่าพิสมัยกว่าเดิมมากทีเดียว)
ชอบมาก เค้กที่เป็นเค้กช็อกโกแลต แต่มีแยมสตรอเบอรี่อ่ะ มันดูแบบ , ต่างกันคนละขั้ว แต่พอมารวม ๆ กันแล้วอร่อยสุดขั้วอ่ะ
แต่ ... กินอร่อย ๆ ไปก็ต้องหยุดกึก ... "น้ำหนักตูจะขึ้นกี่โลวะ ?"


พรุ่งนี้เพื่อนเอาของขวัญมาให้ โทรมาถามกันใหญ่ ๕๕๕
เพื่อนจอยน่ารักนะ ;"} เวลาซื้อของขวัญก็ถามว่าจะเอาแบบไหน "มีสาระ" หรือ "ไม่มีสาระ"
คิดดูสิว่าคนนันเซนส์แบบจอยจะตอบแบบไหน ฮ่า ๆ ๆ แน่นอนว่า "ไม่มีสาระ" จ้ะ
วันจันทร์จะได้ของขวัญแล้ว ลุ้น !


ปีนี้พรที่จะขอก็คือ ... ขอให้กลับมาเป็นเด็กดีเหมือนตอนเด็ก ๆ เถอะ
แม่จอยก็ขอแบบนั้น เพราะตอนเด็ก ๆ จำได้ว่าอ. สั่งงานไรไม่เคยพลาด ทำการบ้านทุกวัน เข้านอนหัวค่ำทุกคืน
ก่อนสอบทวนอย่างบ้าคลั่ง และดูแค่การ์ตูนกับละครเป็นค. บันเทิงเท่านั้น แต่ตอนนี้ ... เอ่อ อย่าพูดดีกว่า = ='
พรอีกหลายข้อที่จะขอ ขอให้ทุกคนในบ้านมีสุขภาพแข็งแรง อยู่สู้รบตบตีกับจอยไปอีกนาน ๆ (ฮา)
และขอให้ทุกคนได้เห็นยัยจอยคนนี้ประสบค. สำเร็จกับชีวิตของตัวเอง คว้าใบปริญญาจุฬามาได้ด้วยเถ๊อะ > <
พรข้อสุดท้าย ... ที่จอยเชื่อว่าจอยตั้งตารอมันที่สุด ...
ขอให้ "ทงบังชินกิจงกลับมา" ทงบังชินกิที่จอยชอบมาก ... มิอาจใช้คำว่ารักได้ เพราะไม่รู้ว่า "รัก" มันเป็นยังไง
รู้เพียงว่า ทงบังชินกินั้น ... คือที่สุดของจอยแล้วจริง ๆ เพราะฉะนั้น ขออุทิศพรข้อที่สำคัญที่สุดให้แก่ เทพทั้งห้า นะค๊าฟ ^ ^


อยากได้ยินคำอวยพรแก่วันเกิดจอยจาก เพื่อนในโลกไซเบอร์ของเด็กดีดอทคอม บ้าง
เม้น ๆ ในนี้แหละ แล้วเด๋วแชพเตอร์หน้า จอยจะมีช่วงตอบเม้นตอนท้ายให้ > <V
เรามีกันและกันอยู่แค่นี้ ต้องการแค่ค. จริงใจจริง ๆ แค่แสดงให้เห็นถึงค. หวังดี ... ก็พอแล้วล่ะ
จอยอยากเห็น ... เพื่อนและแฟนฟิคที่ยังเหลืออยู่ของจอย ^ ^
และคำอวยพรที่ให้ด้วยค. หวังดีจากใจจริงนะคะ ขอแค่นี้จริง ๆ


ขอบคุณค่ะ # ไรท์เตอร์ เอ็นจอย ซีอา

nu eng