คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : chapter 10 : Going on date with Tsunayoshi ღ
Chapter 10
Going on date with Tsunayoshi
กระจกวิเศษ บอกฮารุเถิด ใครน่ารักเลิศในปฐพี =O=
คำตอบของกระจกวิเศษนั้นคือ… สโนว์สึนะโยชิ!! =[]=!!
ไม่มีใครโต้เถียง เพราะมันเป็นเรื่องจริง เหอๆๆ =w=
วันนี้เป็นวันสบายๆ ที่ฮารุไม่อยากตื่น แต่เพราะเสียงระฆังแห่งความรัก (อ้วกชิบ!) ลอยมาปลุก ร่างกายอ่อนแอบอบบางของฮารุจึงเด้งขึ้นจากเตียงทันที ฮี่ๆ =V=
ซึ่งเสียงระฆังรักที่ว่านั้นคือ… เสียงหล่อใสๆ ของสึนะซังที่เดินกดกริ่งหน้าบ้านน่ะ ฮ่าๆๆ ไม่ต้องถามนะว่ารู้ได้ไง เอาเป็นว่าเนื้อคู่เค้ารับรู้ถึงกันเป็นพอ โฮะๆ
แต่ก่อนอื่น… ฮารุอยากสำรวจ ว่ามีปลาหมึกแอบเกาะหลังสึนะซังมารึเปล่า เพราะปลาหมึกชอบเกาะติดสึนะซังอย่างกับอะไร -_-+
พอแอบแง้มประตูส่องลอดไปทางบันได ก็เห็นว่าสึนะซังนั่งคุยกับแม่อยู่อย่างสนิทสนม (ตั้งแต่เมื่อไหร่ -_-) แต่ที่ดีกว่านั้นก็คือเขามาคนเดียวเปลี่ยวๆ ตัวเปล่าๆ นั่นทำให้ฮารุลิงโลดทันที
วู้วฮู่ว! >O<
เอาเถอะ ฮารุจะแสดงความสง่างามของผู้หญิงคนนี้ให้ดู ฮุๆ เริ่มจากเดินลงบันไดโดยเชิดหน้าไว้
ตึก
ฮารุก้าวลงบันไดขั้นแรก และต่อไป…
วืด
“ว้ายยย!!”
ตุ้บๆๆ ขลุกขลักๆ
โอ๊ย ตายแล้ววว ตายแน่ๆ เลย แม่ ป๊า ฮารุรักแม่กับป๊านะค้า อย่าลืมไปงานสวดฮารุล่ะ ขอข้าวต้มกุ๊ยชามโตๆ ด้วยน้า ฮือๆๆ ฮารุคงไม่ได้มีโอกาสดื้อกับท่านอีกแล้ววว ลาก๊อนน T[]T
ตุ้บ!
“แอ้ก!/แอ้ก!” นั่นเสียงฮารุนี่ ฮารุตายไปแล้วไม่ใช่เหรอ อ้อ สงสัยวิญญาณยังไม่ไปเกิดสินะ โฮ้ย แย่จัง ช้านอยากเกิดดดด TOT
แต่เอ๊ะ… ทำไมมันเหมือนมีคนประสานเสียงร้องเพลงช้างกับฮารุด้วยหว่า? จริงๆ นะ ไม่ได้หูฝาดแน่ๆ >_< เสียงเหมือนสึนะซังเลยยย อ๊า สึนะซัง อย่าลืมมาโยนดอกไม้ที่หน้าหลุมศพฮารุนะ *O*
“ฮะ… ฮารุ ลุกก่อนได้มั้ย?” เสียงสึนะซังดังขึ้นใต้ตัวฮารุ
…เอ๊ะ ใต้ตัวฮารุ?
“เฮ้ย!! O_o” ฮารุรีบกระเด้งตัวลุกขึ้นทันทีที่รู้ว่าทับตัวสึนะซังอยู่ ท่าไม่สวยเลยแฮะ สึนะซังเกือบขาดใจตายเพราะจมูกของเขาอยู่ติดท้องของฮารุพอดีแล้วด้วย T_T ฮือๆ ฮารุขอโต้ด แต่ว่านะ ถ้าสึนะซังมาตายเป็นเพื่อนฮารุก็ดีหรอก อยากได้เพื่อนตายอ่ะ TOT (ไปกันใหญ่แล้วเว้ย)
“นะ… นี่ ฮารุตายไปแล้วไม่ใช่เหรอ? ทำไมยังจับเนื้อได้อีกง่ะ?” ฮารุรำพึงรำพันกับตัวเอง
โป๊ก!
“โอ๊ย!!”
“แกจะบ้าเหรอ! ก็ถ้าสึนะโยชิเค้าไม่ไปช่วยแกน่ะ แกจะอยู่รอดปลอดภัยแถมมีหน้ามาพูดอย่างนี้อีกมั้ยหา! ขอบคุณแล้วก็ขอโทษเค้าซะเลยนะ!!”
แม่ที่เดินมาโขกหัวฮารุด่าซะยกใหญ่แล้วเดินกลับเข้าครัวไป
…เย้! ฮารุยังไม่ตายนะทุกคน!! ^O^
“เอ่อ สึนะซัง ขอโทษนะที่ต้องมาเจ็บตัวเพราะฮารุ แล้วก็ขอบคุณ…มากเลยนะ” ฮารุหันไปทำหน้าซึ้งในพระคุณใส่เขา เขาอ้อมแอ้มตอบกลับมาว่า
“อะ…อืม ไม่เป็นไรหรอก” (จริงๆ แค่บังเอิญเดินผ่านมาน่ะ แล้วเธอก็ตกลงมาเองต่างหาก T.T)
“สึนะซังช่วยฮารุไว้นะเนี่ย รู้ได้ไงว่าฮารุจะตกลงมา เก่งจริงๆ >O<!!” ฮารุเอ่ยชมเขา
“อ่า… นั่นสินะ ^^;” (ก็นั่นแหละ ฉันแค่บังเอิญเดินผ่านมาน่ะ แต่อย่าพูดดีกว่า อายตายหอง)
“สึนะซังเจ็บตรงไหนบ้างรึเปล่า? บอกฮารุมาเถอะ เดี๋ยวฮารุทำแผลให้นะ ตอบแทนบุญคุณไง”
“เอ่อ ก็… ตรงนี้ ที่หลังนี่ แล้วก็หัวใหล่น่ะ” เขาพูดพร้อมชี้ไปที่ข้อมือ หลัง และหัวใหล่
“งั้นลุกเถอะ ฮารุทำแผลให้เอง ^_^” ฮารุยิ้มและยื่นมือให้เขา
“อ่า อือๆ” เขายื่นมือให้และออกแรงดึงเพื่อพยุงตัวลุกขึ้น
“เอ จำได้ว่ากล่องปฐมพยาบาลมันอยู่ในตู้เก็บยา… งึมงำๆ” ฮารุบ่นพึมพำและหยิบกล่องปฐมพยาบาลออกมาวางไว้ที่โต๊ะในห้องรับแขก
“อ่า ข้อมือคงเคล็ดแน่ๆ เลย สึนะซัง เดี๋ยวเจ็บหน่อยนะ ฮารุจะบิดมันแล้วค่อยนวดน่ะ” ฮารุพูดขณะที่ตาก็จ้องอยู่มือของสึนะซังที่ฮารุจับไว้อยู่
“เอ้อ อืมๆ” สึนะซังผงกหัวให้เป็นเชิงรับรู้
ก๊อก
“โอ๊ย!”
“ทนหน่อยนะสึนะซัง มันจะปวดๆ เจ็บๆ แบบนี้แหละ ฮารุก็เคยเป็น” ฮารุพูดขณะที่ยังบิดข้อมือเขาไปมาเป็นว่าเล่น
“อ๊ากกก =[]=;;” สึนะซังร้องโอดโอยตลอดเวลาที่ฮารุบิดข้อมือและทายานวด
“เอ้า เสร็จไปหนึ่งล่ะ!” ฮารุร้องขึ้นเมื่อพันผ้าพันแผลที่ข้อมือให้เขาเสร็จแล้ว
“เฮ้อ จบซะที”
“เปล่าซะหน่อย ยังเหลือใหล่กับหลังอีกนะ -_-” ฮารุตอบเขาด้วยท่าทีสบายๆ
“หา!! OoO” แต่เขากลับตกใจเหมือนเห็นฮารุไปแท้งใครมา -_-^ (แทงจ้ะ ไม่ใช่แท้ง)
“เร็วสิ ถอดเสื้อแจ็คเก็ตออกเร็วสึนะซัง” ฮารุเร่งเขา
“ง่า… อืมๆๆ T_T” เขาบ่นกระปอดกระแปดเบาๆ แต่ก็ยอมทำตามที่ว่าโดยดี
เมื่อเขาถอดแจ็คเก็ตออก (ยังมีเสื้อยืดอยู่อีกตัว) ฮารุไม่รอช้า รีบกดนิ้วลงที่หลังของเขาทันที
จึ้ก
“โอ๊ยยย O_o;;” เขาร้องและสะดุ้งสุดตัวทันที
“อ้อ แล้วตรงนี้ล่ะ” พูดจบฮารุก็กดลงไปอีกที่
“ว้าก! =O=;;” เขาสะดุ้งอีกครั้ง ดูน่าขันและน่าเอ็นดูมาก
หลังจากนั้นฮารุก็กดไปเกือบทั่วหลังและนวดบวกกับทายาให้เขา อ้อ แถมทุบดังอั้กให้ด้วยนะ เซอร์วิสจากคนมือเบา ฮี่ๆ ^_^+
“ที่หัวใหล่เหรอ ข้างไหนนะ ฮารุลืม” ฮารุถามเขาที่ทำหน้าเหมือนได้ปลดทุกข์อันหนักอึ้ง
“ข้างซ้าย… น่ะ” เขายังทำหน้าเหมือนวิญญาณหลุดลอยไปแล้วตอบฮารุเหมือนเดิม
…งั้นปลุกกันหน่อยดีมั้ย ^^+
จึ้ก!!
“อ๊ากกก!! OoO!!” เขาร้องลั่นบ้านทันทีที่ฮารุกดนิ้วลงเต็มแรงที่ใหล่ของเขา
“ตื่นจากฝันกลางวันรึยัง สึนะซัง?” ฮารุถามเขาด้วยสีหน้าทะเล้น
“เจ็บอ่ะฮารุ ไม่ทำได้มั้ย?” เขาถามด้วยสีหน้าอ้อนๆ แต่ยังไงฮารุก็ไม่ใจอ่อนซะทีเดียวหรอก
“ถ้าไม่ทำ เวลาสึนะซังยกแขนหรือหวด ยกหม้อยกกระทะ หรือเหวี่ยงแขนแล้วมันจะเจ็บนะ ดีไม่ดีเจ็บมากๆ อาจจะอักเสบเลยก็ได้”
“อะ… อักเสบงั้นเหรอ? O_O;;” เขาถามเสียงอ่อย
“อื้ม ถ้ามันอักเสบจะเจ็บกว่านี้เยอะเลย และถ้าทิ้งไว้นานๆ โดยไม่ไปหาหมออาจจะต้องผ่าตัดหัวใหล่และเข้าเฝือกเป็นเดือนเลยนะ”
ขวับ!
“ทะ… ทายาและนวดเลยสิ เจ็บๆ เลยก็ได้นะ ถ้าชัวร์ว่ามันจะหาย” เขาพูดด้วยสีหน้าสยดสยอง หลังจากถกแขนเสื้อขึ้นเลยหัวใหล่แล้ว
ฮารุอมยิ้มน้อยๆ อย่างขบขันในท่าทีกลัวและระแวงเกินเหตุของสึนะซัง แล้วรีบทายากับนวดให้เขาทันที
หลังจากที่ทายาและนวดหัวใหล่ให้เขาเสร็จแล้ว เขากับฮารุก็มานั่งดูทีวีในห้องรับแขก อันที่จริงเราจะออกไปบ้านสึนะซังกัน แต่แม่บอกว่าจะไปธุระ ช่วยอยู่เฝ้าบ้านให้หน่อย สึนะซังซึ่งเป็นคนดีโคตรๆ จึงอาสาอยู่เป็นเพื่อนฮารุที่บ้านเอง โอ้ ฮารุซาบซึ้งเหลือเกิน *O*
ปิ๊ด!
ฮารุกดเปลี่ยนช่องไปเป็นรอบที่สี่หรือห้าก็ไม่รู้ เมื่อรายการที่ฉายตอนนี้มันช่าง… มีสาระเกินไป =_= เพราะเป็นช่วงปิดเทอมฤดูร้อน รายการเสริมสร้างปัญญาเพื่อเยาวชนจึงฉายเยอะ ทำให้เด็กที่ไม่ต้องการเรื่องมีสาระอย่างพวกเราเบื่อที่จะดูทีวีเวลาปิดเทอมยังไงล่ะ -_-
ปิ๊ด!
ฮารุกดเปลี่ยนช่องอีกรอบ แต่เอ๊ะ ทำไมคราวนี้ฮารุต้องกดปุ่มเดิมตั้งสามทีแน่ะ เอ มันถ่านหมดรึเปล่าหว่า?
พอกดเปลี่ยนช่องมาก็เจอกับ…
“โอ้จอร์จ! คุณทำให้ฉันรู้สึกเสียวซ่านเวลาที่คุณจูบฉัน คุณช่าง… โอ้ ฉันรักคุณเหลือเกิน”
“ผมก็เหมือนกันซาร่าห์ ผมไม่อาจละสายตาไปจากคุณได้ ริมฝีปากของคุณช่างหอมหวานนัก ผมอยากลิ้มลองมันอีกจัง”
“เอาเลยสิคะที่รัก” ว่าแล้วอิจอร์จกับนังซาร่าห์หน้าไม่อายในจอก็โผเข้าจูบกัน กอดกัน อ้อ ไม่ใช่โอบกอดธรรมดานะ มันเป็นกอดแบบแนบเนื้อไปทุกสัดส่วนเลย!!
จ๊วบบบ!
…O[]o///
แปร๊ดดดดด
“กรี๊ดๆๆ!” ฮารุกรี๊ดขึ้นอย่างทนไม่ได้เมื่อไอ้ลามกจอร์จมันเริ่มถกกระโปรงนังซาร่าห์หน้าหนาแล้ว
“เฮ้ย! เฮ้ยๆๆ O..O///” สึนะซังที่อยู่ในโหมด เอ่อ… หื่น? อ้อ ตกใจก็ร้องขึ้นเหมือนกัน
…แต่อย่าทำหน้าแบบนั้นได้มั้ย มันหื่นนะ -_-;
จึ้กๆๆๆ!
ฮารุรีบกดปุ่มเปลี่ยนช่องรัวๆ แต่ไม่ว่าจะกดกี่ที กี่รอบ มันก็ยังอยู่ช่องเดิม
…โอ๊ย กดจนปุ่มมันจะทะลุไปอีกโลกนึงอยู่แล้วเนี่ย! ทำไมมันไม่เปลี่ยนช่องซะทีวะฮะ! ไอ้รีโมตเฮงซวย! >O<++
“ฮา… ฮารุ! เปลี่ยนช่องได้มั้ย! O.,O///” สึนะซังถามด้วยสีหน้า เอ่อ… ละไว้ในฐานที่เข้าใจ
“ฮารุก็พยายามอยู่นะ! แต่มันไม่เปลี่ยนอ่ะ! ทำไงดี! TOT”
คราวนี้ฮารุลองเปลี่ยนปุ่มกดดูบ้าง แต่มันก็ยังไม่ได้ผลอยู่ดี T_T
“โอ้ว จอร์จ ขยับเข้ามาใกล้ฉันอีกสิคะ ฉันต้องการคุณคืนนี้นะ”
“อ่าห์ ซาร่าห์ ดอกกุหลาบแดงผู้น่ารักของผม ผมก็ต้องการคุณ ผมรักคุณเหลือเกิน เรามาเมคเลิฟกันนะ” ไอ้จอร์จลามกมองยัยสาหร่าย เอ้ย ซาร่าห์ด้วยสายตาโลมเลีย
“เอาเลยค่ะ ถ้าเป็นคุณ ฉันยอมทุกอย่าง” ส่วนนังบ้านี่ก็ยอมให้มันมอง แถมยังมองกลับด้วยสายตาสื่อความหมายลึกซึ้งอีกต่างหาก -_-^
“กรี๊ดดดด! ว้ายๆๆ สึนะซัง! เอาไปกดดูเถอะ! ฮารุกดไม่ได้อ่ะ! TTOTT” ฮารุพูดพร้อมโยนรีโมต (เวรๆ) ไปให้สึนะซังที่เอาหมอนปิดหน้าไว้
เขารีบจิ้มๆ กดๆ มัน ในขณะที่อิจอร์จกำลังถอดเสื้อเชิ้ตแล้ว! อ๊ากกก >O<
แต่เอ๊ะ… รู้สึกว่าสถานการณ์ฉุกเฉินแบบนี้ แม่เคยสอนไว้ว่ายังไงนะ?
“อ้าห์” ไอ้ลามกจอร์จ
“โอ๊ว” นังหน้าด้านซาร่าห์
“อ๊ากๆๆๆ =[]=;;///” สึนะซัง
…โอ๊ย คิดให้ออกๆๆ >O<
ปิ๊ง! (ซาวนด์เอฟเฟ็กต์สมทบทุนโดยคณะละครสัตว์โอ้ลัลล้า -_-;)
ขณะที่จอร์จกำลังปลดเข็มขัด ขณะที่ซาร่าห์กำลังครางกระเส่า ขณะที่สึนะซังกำลังกดรีโมตอย่างบ้าคลั่ง เท้าทั้งสองข้างฮารุเดินไปเรื่อยๆ จนไปหยุดอยู่ที่ข้างๆ ตู้ใต้โทรทัศน์ ย่อเข่าลง เอื้อมมือไปที่ซอกหลืบมืดๆ แล้วก็…
ฟึ่บ! แว่บ!
“แฮกๆๆ =[]=;;///” เสียงสึนะซังที่เหนื่อยหอบกับการเล่นมวยปล้ำกับรีโมต
“เฮ้อ -_-” และเสียงถอนหายใจของฮารุที่กำลังถือ… สายไฟ
“นี่ไงสึนะซัง ฮารุลืมบอก ถ้าเราดึงปลั๊กไฟออก มันก็จบเรื่องใช่มั้ยล่ะ ^O^” ฮารุให้ไปยิ้มแป้นให้สึนะซังที่นั่งหอบแฮกอยู่บนโซฟา
“อ้าว =O=;;” เขาครางออกมางงๆ แบบประมาณว่าลืมนึกถึงหรือคิดไม่ถึง
ปัง
“เด็กๆ แม่กลับมาแล้ววว ออกไปเล่นกกันได้แล้วจ้า! ^_^” แม่ที่กลับมาพร้อมซองเอกสารสีน้ำตาลเข้มเดินตึงตังเข้ามาบอกเราสองคน
“เอ่อ ได้เลยแม่ แต่สึนะซัง… เดี๋ยวฮารุไปวันอื่นละกันนะ วันนี้สึนะซังอาบน้ำอย่าให้โดนแผลล่ะ แล้วบอกคุณแม่ของสึนะซังให้ทายาและแกะผ้าให้ทุกวันด้วยนะ เดี๋ยวมันไม่หาย” ฮารุบอกเขา
“อื้อ! ขอบใจนะฮารุ ที่ทำแผลให้น่ะ” เขาหันมาขอบคุณฮารุตอนที่ฮารุเดินมาส่งเขาหน้าบ้าน
“ฮารุต่างหากที่ต้องขอบคุณสึนะซังน่ะ ไม่ใช่เหรอ? ^^” ฮารุยิ้มให้เขา
“เอ่อ… แฮะๆ” (เฮ้อ ลำบากใจจริงตู T_T)
“กลับบ้านดีๆ นะสึนะซัง ^^” ฮารุยิ้มและโบกมือให้เขาที่เดินจากไป
อืม… วันนี้ถึงจะดูเรียบไปหน่อยแต่ก็นับได้ว่ารู้สึกดี
โดยเฉพาะตอนที่ทำแผลแล้วได้เห็นเขาขอร้องว่าเบาๆ น่ะ รู้สึกดีสุดๆ ไปเลยล่ะ ฮ่ะๆ >_<///
Waiting for FAKE LOVE ,, Next chapter !!
อ่า จบตอนจ้ะ ! ๕๕๕ {เมิงไม่มีอะไรดีกว่านี้จะพูดแล้วเรอะ = =^} ,, แวร๊ อยากจะบอกว่าอัพดึกมว๊ากกก แบบว่ากลางวันไว้เล่น กลางคืนไว้งาน อ่าก็ ประมาณนี้อ่ะจ้ะ {อิเด็กเลว = =^} ,, กรี๊ดวี้ดว้าย อยากจะบอกว่าตอนนี้หกหน้าเวิร์ดนะจ๊ะ เอาใจเค้าหน่อย ๆ ฮร่า ๆ ๆ ,, อยากบอกอีกรอบก็คืออิบทจอร์จกับซาร่าห์เนี่ย คิดเองแต่งเองนะเคิ๊ฟ เห็นรึยัง ? จอยแต่งแบบนี้เก่งจริง ๆ ว่ะ ๕๕๕๕ ,, จริง ๆ ไม่ใช่เรื่องที่น่าภูมิใจซะเท่าไหร่ … = = แต่เอาเถ๊อะ ถือซะว่ายังไงมันก็เป็นข้อดีเพียงหนึ่งเดียวของตู
ตอนนี้นังสึแอบแบ๊วนะ คึๆ ,, แต่จริง ๆ อินี่มันก็ใจเสาะอยู่แล้วล่ะ เหอ ๆ = = {ผัวะ ! โดนกระโดดเตะ} ,, อ่า แอบทะลึ่งแฮะตอนนี้ ,, อิจอร์จกะซาร่าห์สาหร่ายแย่งซีนฮารุหลานชั้นนะย้า >O< อิคู่รักบรรลือโลกนี่นิ ๕๕๕ ,, มีเคอร์ฟิวว่าถ้าไม่หยุดเล่นคอมตอนหลังซิยเดอเรลล่ากลับบ้านหนึ่งชม.จะถูกเตะ {ตีหนึ่งอ่ะแหละ} เพราะงั้นรีบ ๆ อัพดีกว่าฟ่ะ ไปและ ๆ ไปนอนกัล ~
อ่า ซัพพอร์ตกันด้วยนะคะ ตอนหน้ามุคุโร่ x เคียวโกะค่า ติดตามชมได้เล๊ยยยย
ด้วยรักและรักมากมาย
ไรท์เตอร์ เอ็นจอย ซีอา {enjoy xiah}
ความคิดเห็น